Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2015 r.

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze Wydział I Cywilny

w składzie

Przewodniczący: SSO Zbigniew Woźniak

Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Golańska

po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2015 r. w Zielonej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. w P.

przeciwko A. S.

o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną

I.  uznaje umowę darowizny zawartą w formie aktu notarialnego w dniu 2 lipca 2014 r. pomiędzy M. S. (1) i M. S. (2) a A. S. przed notariuszem M. M. (1) zapisaną w rep A nr 1606/2014, na mocy której A. S. nabyła ½ udziału we współwłasności nieruchomości położonej w P. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Zielonej Górze prowadzi księgę wieczystą Kw nr (...) za bezskuteczną wobec strony powodowej (...) S.A. w P. w celu ochrony wierzytelności stwierdzonej w tytułach wykonawczych:

–

wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 30 października 2013 r. wydanego w sprawie sygn. akt IV P 6/13,

–

wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 19 marca 2014 r. wydanego w sprawie sygn. akt III APa 2/14,

–

postanowienia Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 31 marca 2014 r. wydanego w sprawie sygn. akt III APa 2/14,

–

postanowienia Komornika Sądowego T. G. przy Sądzie Rejonowym w Zielonej Górze z dnia 23 stycznia 2015 r. wydanego w sprawie Km 751/14;

I.  uznaje umowę darowizny zawartą w formie aktu notarialnego w dniu 30 listopada 2012 r. pomiędzy M. S. (1) i M. S. (2) a A. S. przed notariuszem A. M. zapisaną w rep A nr 7129/2012, na mocy której A. S. nabyła ½ udziału we współwłasności nieruchomości położonej w P. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Zielonej Górze prowadzi księgę wieczystą Kw nr (...) za bezskuteczną wobec strony powodowej (...) S.A. w P. w celu ochrony wierzytelności stwierdzonej w tytułach wykonawczych:

–

wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 30 października 2013 r. wydanego w sprawie sygn. akt IV P 6/13,

–

wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 19 marca 2014 r. wydanego w sprawie sygn. akt III APa 2/14,

–

postanowienia Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 31 marca 2014 r. wydanego w sprawie sygn. akt III APa 2/14,

–

postanowienia Komornika Sądowego T. G. przy Sądzie Rejonowym w Zielonej Górze z dnia 23 stycznia 2015 r. wydanego w sprawie Km 751/14;

I.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 22.217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 276/15

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w P. pozwem z dnia 29 lipca 2015 r. domagała się uznania za bezskuteczne w stosunku do strony powodowej, w celu ochrony wierzytelności stwierdzonych w tytułach wykonawczych szczegółowo opisanych w żądaniu pozwu, dwóch czynności prawnych:

1.  umowy darowizny zawartej w dniu 2 lipca 2014 r. przed notariuszem M. M. (1), pomiędzy M. S. (1) i M. S. (2), dotyczącą ½ udziału w nieruchomości położonej w miejscowości P., przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Zielonej Górze prowadzi księgę wieczystą pod nr (...),

2.  umowy darowizny zawartej w dniu 30 listopada 2012 r. przed notariuszem A. M., pomiędzy pozwaną a M. szopą i M. S. (2) dotyczącą ½ udziału w nieruchomości położonej w miejscowości P., przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Zielonej Górze prowadzi księgę wieczystą pod nr (...).

W uzasadnieniu żądania pozwu strona powodowa wskazała, iż dłużniczka M. S. (1) uzyskała od strony powodowej kwotę w łącznej wysokości 1.021.987,10 zł w ramach bezpodstawnego wzbogacenia. M. S. (1) po przekazaniu na jej rachunek bankowy ww. kwoty została poinformowana oraz stronę powodową o możliwości żądania zwrotu wypłaconej jej kwoty. Przed dokonaniem pierwszej darowizny zapadł wyrok zobowiązujący dłużniczkę do zapłaty zdecydowanie niższej kwoty, przy czym prawomocny wyrok opiewający na kwotę przekraczającą milion złotych zapadł przed dokonaniem drugiej darowizny. Wszczęte przeciwko M. S. (1) postępowanie egzekucyjne nie doprowadziło do zaspokojenia strony powodowej. Strona powodowa podkreśliła, iż zarówno pozwana jak i dłużniczka były świadome istnienia długu oraz niewypłacalności M. S. (1).

W odpowiedzi na pozew z dnia 5 października 2015 r. (K-88-92) pozwana A. S. wniosła o oddalenie powództwa w całości, ewentualnie o uznanie powództwa wyłącznie w części potencjalnego udziału dłużnika w prawie, stanowiącym przedmiot czynności prawnych, który może mu przypaść wskutek ustania małżeńskiej wspólności majątkowej i dokonania jego podziału. W pozostałym zakresie wniosła o oddalenie powództwa oraz zwolnienie od kosztów sadowych na podstawie art. 102 k.p.c.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 września 2008 r. M. S. (1) wystąpiła z powództwem przeciwko (...) S.A. z siedzibą w P. domagając się zasądzenia od pozwanej spółki kwoty 1.724.940 zł wraz z ustawowymi odsetkami tytułem odprawy pieniężnej. Wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2009 r. Sąd Okręgowy w Zielonej Górze oddalił powództwo. Wyrokiem z dnia 29 października 2009 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu zmienił zaskarżony wyrok i zasądził od spółki na rzecz M. S. (1) kwotę 1.133.532 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 czerwca 2008 r. oraz orzekł o kosztach procesu. Wskutek wniesionej skargi kasacyjnej, Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 14 września 2010 r., uchylił zaskarżony wyrok w przeważającym zakresie i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Poznaniu do ponownego rozpoznania.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy, Sąd Apelacyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 21 lipca 2011 r. zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Zielonej Górze i zasądził od (...) S.A. na rzecz M. S. (1) kwotę 320.346 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 czerwca 2008 r. oraz orzekł o kosztach procesu.

Od tego wyroku obie strony wniosły skargi kasacyjne. Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 2 sierpnia 2012 r. oddalił skargi kasacyjne.

(okoliczności bezsporne)

Strona powodowa (...) S.A. z siedzibą w P. wniosła o wydanie przeciwko M. S. (1) nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i zobowiązanie jej do zapłaty na rzecz spółki kwoty 1.021.987,10 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 lipca 2011 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 5 marca 2013 r. Sąd Okręgowy w Zielonej Górze uwzględnił żądanie pozwu. W przepisanym prawem terminie M. S. (1) wniosła sprzeciw do wydanego nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz obciążenie spółki kosztami procesu.

Wyrokiem z dnia 30 października 2013 r. Sąd Okręgowy w Zielonej Górze zasądził od M. S. (1) na rzecz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w P. kwotę 1.021.987,10 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2 września 2011 r. do dnia zapłaty oraz orzekł o kosztach procesu, zasądzając od M. S. (1) na rzecz spółki kwotę 58.317 zł. Wyrokiem z dnia 19 marca 2014 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu oddalił apelację wywiedzioną przez M. S. (1), obciążając ją kosztami postępowania apelacyjnego w łącznej wysokości 5.400 zł. Tytuły egzekucyjne zostały zaopatrzone w klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 31 marca 2014 r. Orzeczenie to zawierało również rozstrzygnięcie o kosztach postępowania klauzulowego w kwocie 132 zł.

(okoliczności bezsporne,

wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia z dnia 19 marca 2014 r. sygn. akt III APa 2/14,

wyrok Sądu Okręgowego w Zielonej Górze
z dnia 30 października 2013 r. sygn. akt IV P 6/13,

postanowienie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 31 marca 2014 r.)

W dniu 30 listopada 2012 r., przed notariuszem A. M. w siedzibie jej kancelarii, M. i M. małżonkowie S., darowali, z majątku objętego małżeńską wspólnością ustawową, swojej córce A. S. udział wynoszący ½ części w zabudowanej nieruchomości położonej w miejscowości P., gmina C., składającej się z działki oznaczonej nr (...) o powierzchni 4400 m ², dla której Sąd Rejonowy w Zielonej Górze prowadzi księgę wieczystą nr (...).

W dniu 2 lipca 2014 r. przed notariuszem A. M. w siedzibie jej kancelarii, M. i M. małżonkowie S., darowali, z majątku objętego małżeńską wspólnością ustawową, swojej córce A. S., cały swój udział wynoszący ½ części w zabudowanej nieruchomości położonej w miejscowości P. przy ul. (...), gmina C. składającej się z działki oznaczonej nr (...) o powierzchni 4400 m ², dla której Sąd Rejonowy w Zielonej Górze prowadzi księgę wieczystą nr (...).

(okoliczności bezsporne:

umowa darowizny z dnia 30 listopada 2012 r. Rep. A nr 7129/2012; K -103-105,

umowa darowizny z dnia 2 lipca 2014 r. Rep. A nr 1606/2014; K-106-109)

Postanowieniem z dnia 23 stycznia 2015 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Zielonej Górze T. G. umorzył prowadzone z wniosku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w P. postępowanie egzekucyjne przeciwko M. S. (1), wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.

(okoliczności bezsporne:

postanowienie z dnia 23 stycznia 2015 r.; K-15 akt)

Pozwana do końca października 2015 r. była zatrudniona na umowę o pracę w charakterze doradcy finansowego za łącznym wynagrodzeniem 2.500 zł. Zamieszkuje w nieruchomości wspólnie z rodzicami. Dłużniczka (matka pozwanej) nie pracuje, zaś ojciec otrzymuje świadczenie emerytalne w wysokości 2.000 zł. W chwili dokonania darowizn dłużniczka nie miała innego majątku.

(okoliczności bezsporne:

ustne wyjaśnienia pozwanej A. S.; K- 98, 112)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

W związku z tym, że strona powodowa domagała się uznania dwóch czynności prawnych (umów darowizn) za bezskuteczne w celu ochrony przysługujących jej wobec dłużnika wierzytelności, matarialnoprawną podstawą rozstrzygnięcia sporu stanowi przepis art. 527§1 k.c. oraz, z uwagi na charakter czynności, przepis art. 528 i art. 529 k.c.

Przed przystąpieniem do wskazania podstawy prawnej rozstrzygnięcia niniejszej sprawy należy wskazać, iż ustalony w sprawie stan faktyczny jest między stronami bezsporny. Bezsporny jest fakt istnienia wierzytelności jaka przysługuje stronie powodowej wobec dłużnika oraz chwila jej powstania. Bezsporny jest również fakt dokonania czynności prawnych przez dłużnika oraz ich charakter. Bezsporne jest również to, że w chwili dokonania czynności dłużniczka nie była podmiotem innego majątku, który umożliwiłby zaspokojenie wierzytelności strony powodowej, co pozwana przyznała (K-112). Powyższe fakty wynikają z dokumentów urzędowych (orzeczeń i aktów notarialnych) Bezsporność ww. okoliczności pozwoliła Sądowi, w oparciu o treść art. 229 k.p.c., na przyjęcie ich za podstawę faktyczną rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Przechodząc do wyjaśnienia podstawy prawnej należy wskazać, iż zgodnie z treścią art. 527§1 k.c., gdy wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, wierzyciel może żądać uznania tej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego, jeżeli dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a osoba trzecia o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć.

W niniejszej sprawie czynności prawne, których uznania za bezskuteczne strona powodowa się domagała przybrały postać darowizn, co oznacza, iż strona powodowa może domagać się uznania czynności prawnych za bezskuteczne nawet gdy osoba trzecia (w tej sprawie pozwana) nie wiedziała, że dłużnik dział ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli (art. 528 k.c.). Jeśli chodzi o dłużnika i jego działania ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela należy wskazać, iż w chwili darowizny dłużnik był niewypłacalny,a co za tym idzie domniemywa się, iż działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. To samo dotyczy wypadku, gdy dłużnik stał się niewypłacalny wskutek dokonania darowizny. Pozwana na rozprawie (K-112) przyznała, że dłużnik w chwili dokonywania darowizn nie miał innego majątku.

W niniejszej sprawie bezsporny jest, fakt, iż w chwili dokonywania darowizn (30 listopada 2012 r. i 2 lipca 2014 r.) po stronie powodowej istniała już wierzytelność o zwrot bezpodstawnego zbogacenia. W sprawie o zapłatę z powództwa dłużnika przeciwko stronie powodowej Sądy ostatecznie przyjęły, iż dłużniczce przysługuje wierzytelność jedynie w kwocie 320.346 zł, co oznacza, iż dłużniczka w dniu 1 czerwca 2009 r. otrzymała nienależne świadczenie w kwocie 1.021.987,10 zł i od chwili spełnienia tego świadczenia istniała po stronie powodowej wierzytelność o zwrot nienależnego świadczenia. Wyroki jakie zostały wydane w sprawie z powództwa strony powodowej przeciwko dłużnikowi o zwrot nienależnego świadczenia mają charakter deklaratoryjny, co oznacza, że potwierdzają istnienie wierzytelności, która powstała z chwilą spełniania świadczenia, tj. w dniu 1 czerwca 2009 r.

W przedmiotowej sprawie spełnione zostały zatem wszystkie przesłanki uznania czynności prawnych umów darowizn za bezskuteczne. W chwili ich dokonywania po stronie powodowej przysługiwała wierzytelność przeciwko dłużniczce. Z uwagi na charakter czynności, świadomość pozwanej działania dłużnika z pokrzywdzeniem wierzyciela nie ma znaczenia. W chwili dokonywania darowizn dłużniczka nie miała innego majątku, który pozwalałby na zaspokojenie wierzyciela, co pozwania przyznała, a co za tym idzie nie zostało obalone domniemanie wynikające z treści art. 529 k.c.

W sprawie wymaga rozważanie zakres w jakim strona powodowa jest uprawniona do uznania czynności prawnej za bezskuteczną, co wynika z tego, iż obie darowizny zostały dokonane przez dłużniczkę i jej męża z majątku objętego małżeńską wspólnością ustawową. W ocenie Sądu na tym etapie postępowania niedopuszczalne jest zastrzeganie, iż bezskuteczność odniesienie się do ewentualnego udziału jaki przypadnie dłużniczce w przypadku ustania małżeńskiej wspólności majątkowej, albowiem na tym etapie postępowania i przedmiotem tego postepowania nie jest zakres odpowiedzialności dłużniczki majątkiem wspólnym.

Skutek orzeczenia o uznaniu czynności prawnej za bezskuteczną sprowadza się do powstania fikcji prawnej, z której wynika, iż przysporzenie objęte zaskarżoną czynnością nigdy nie wyszło z majątku dłużnika. Samo orzeczenie o uznaniu czynności prawnej za bezskuteczną nie uprawnia do prowadzenia egzekucji z przedmiotu czynności. Koniecznym jest posiadanie przez wierzyciela tytułu wykonawczego przeciwko dłużnikowi.

Skutkiem wydanego w sprawie orzeczenia jest powstanie fikcji, zgodnie z którą nieruchomość nie wyszła z majątku wspólnego dłużniczki i jej męża. To czy strona powodowa będzie uprawniona do prowadzenia egzekucji z ww. nieruchomości rozstrzygane będzie na innym etapie postępowania.

Na pewno wierzyciel będzie miał możliwość, na podstawie posiadanych tytułów wykonawczych, zająć nieruchomość (art. 923 ¹§1 k.p.c.), to czy będzie miał możliwość prowadzenia egzekucji z całej nieruchomości, czy też z ewentualnego udziału przysługującego dłużniczce w przypadku ustania małżeńskiej wspólności majątkowej będzie uzależnione od innych zdarzeń.

Zastrzeganie w niniejszym orzeczeniu, że bezskuteczność dotyczy ewentualnego udziału jaki przypadnie dłużniczce jest nieuprawne. Nie ma bowiem pewności na tym etapie postepowania, czy wierzyciel nie uzyska klauzuli wykonalności przeciwko małżonkowi dłużnika, a takie rozstrzygnięcie uniemożliwiłoby potencjalne zaspokojenie wierzyciela z majątku wspólnego. Nie można również przesądzić na tym etapie postepowania, czy małżonek dłużnika również nie ponosi odpowiedzialności za stwierdzone w tytułach wykonawczych wierzytelności. Należy pamiętać, iż niezależnie od treści art. 41§1 i 2 k.r.o., system prawa cywilnego przewiduje instytucje, które pozwalają na konstruowanie odpowiedzialności małżonka za zobowiązanie zaciągnięte przez drugiego współmałżonka, o czym świadczy chociażby treść art. 422 k.c. (świadome skorzystanie z wyrządzonej szkody). Na tym etapie postępowania nie można przesądzać, czy za zobowiązania stwierdzone w tytułach wykonawczych odpowiada wyłącznie dłużniczka, czy też również jej małżonek. Zastrzeganie w treści orzeczenia, iż bezskuteczność dotyczy wyłącznie ewentualnego udziału wyłącza możliwość prowadzenia egzekucji przeciwko małżonkowi dłużnika. Na tym zaś etapie postepowania Sąd nie rozstrzyga o odpowiedzialności małżonka dłużnika. Zaś zastrzeganie bezskuteczności do ewentualnego udziału w istocie byłoby rozstrzyganiem o odpowiedzialności małżonka dłużnika.

Nadto należy wskazać, iż z uwagi na charakter wspólności małżeńskiej (wspólność łączna) nie jest dopuszczalne odnoszenie się do ewentualnego udziału, który potencjalnie może powstać w przyszłości, o czym świadczy wprost treść art. 42 k.r.o., albowiem w chwili zamknięcia rozprawy ów udział nie istniał.

Przedmiotem zaskarżonych czynności jest przysporzenie jakie wyszło z majątku objętego wspólnością bezudziałową. Bezskuteczność musi zatem odnosić się do przysporzenia nie zaś do przedmiotu (udziału), który nie istniał w chwili jego dokonania i nie istnieje obecnie. Dłużnikowi w majątku objętym współwłasnością łączna przysługuje prawo co całości majątku nie zaś do jego udziału inna kwestią jest odpowiedzialność tym majątkiem wobec wierzyciela. Niedopuszczalne jest zatem zastrzeganie, że bezskuteczność dotyczy ewentualnego udziału jaki by przypadł dłużnikowi, albowiem takie rozstrzygnięcie wyłącza możliwość ewentualnego uzyskania tytułu (klauzuli wykonalności lub tytułu egzekucyjnego) przeciwko małżonkowi dłużnika, o czym Sąd w tym postępowaniu nie może rozstrzygać.

Reasumując, zdaniem Sądu w tym postępowaniu niedopuszczalne jest ustalenie zakresu odpowiedzialności majątkiem wspólnym dłużnika przez zastrzeganie, że bezskuteczność dotyczy wyłącznie udziału. Przedmiotem bezskuteczności jest czynność, czynność zaś dotyczyła przysporzenia z majątku wspólnego. Zastrzeżenie ograniczyłoby możliwość zaspokojenia z całości nieruchomości, czego nie można wykluczyć. Nie w tym postępowaniu Sąd powinien rozstrzygać, czy oboje małżonkowie ponoszą odpowiedzialność za wierzytelność, której udzielana jest ochrona.

Po uprawomocnieniu się niniejszego orzeczenia wierzyciel będzie mógł zając całą nieruchomości (art. 923 ¹ k.p.c.), zaś dalsze czynności egzekucyjne będą uzależnione od uzyskania klauzuli wykonalności przeciwko małżonkowi dłużnika. Nie przesądzając, czy taka możliwość będzie istniała w tym postępowaniu niedopuszczalne jest rozstrzyganie w tym przedmiocie. Wierzyciel będzie również uprawniony do żądania ustanowienia rozdzielności majątkowej (art. 52§1 ^a k.r.o.) i prowadzenia egzekucji z udziału lub też żądania podziału majątku wspólnego. Nie można wykluczyć, że w podziale majątku całość nieruchomości przypadnie dłużnikowi ze spłatą (dopłatą) na rzecz małżonka dłużnika. Zastrzeganie, iż bezskuteczność dotyczy ewentualnego udziału wykluczyłoby kilka możliwych rozwiązań, o czym Sąd w tym postępowaniu nie może przesądzać. W. dalszego trybu wykonania orzeczenia nie może być ograniczona zastrzeżeniem, że bezskuteczność dotyczy ewentualnego udziału. Skutkiem orzeczenia ze skargi pauliańskiej jest fikcja prawna, z której wynika, iż czynność nie została dokonana w stosunku do wierzyciela. Skoro tak, to należy przyjąć, iż w stosunku do wierzyciela nadal dłużniczka wraz ze swoim mężem winna być podmiotem prawa, które było przedmiotem zaskarżonych czynności. To dalsze czynności będą przesądzać, czy dłużniczka ponosi odpowiedzialność majątkiem wspólnym czy też wierzycielowi pozostaje droga opisana w art. 52§1 ^a k.r.o.

W związku z powyższym Sąd w pkt I i II uznał zaskarżone czynności za bezskuteczne wobec wierzyciela celem ochrony wierzytelności stwierdzonych w tytułach wykonawczych.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu Sąd oparł na treści art. 98§1 i 3 k.p.c. Stroną przegrywającą jest pozwana, która wina zwrócić stronie powodowej poniesione przez nią koszty procesu. Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie brak jest podstaw do odstąpienia od obciążenia pozwanej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu. Konieczność wszczęcia postepowania wynikała z faktu wyzbycia się przez matkę pozwanej na rzecz pozwanej majątku w celu pokrzywdzenia wierzyciela. Matka pozwanej uzyskała bez podstawy prawnej należność w kwocie 1.021.987 zł. Pozwana mogła uchronić się przed wszczęciem postępowania doprowadzając do rozwiązania umowy darowizny. Mimo zapewnień o woli ugodowego rozstrzygnięcia sprawy pozwana nie uczyniła nić aby do takiego stanu doprowadzić. Wystarczyło aby rozwiązać umowę darowizny. To pozwana winna dążyć do jej rozwiązania. Tymczasem zachowanie pozwanej jak i jej matki (dłużnika) świadczy o tym, iż celem stron czynności jest uniknięcie odpowiedzialność dłużnika za zobowiązania stwierdzone tytułami wykonawczymi. W ocenie Sądu odstąpienie od obciążenia pozwanej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu w istocie obciążyłoby dodatkowymi kosztami stronę powodową. Tymczasem to czynność dokonana z udziałem pozwanej doprowadziła do konieczności wystąpienia z powództwem o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną. Fakt iż można był temu postępowaniu zapobiec przez rozwiązanie umowy darowizny, czego pozwana nie uczyniła i do czego nie dążyła, pozwala przyjąć, iż brak jest podstaw do odstąpienia od obciążenia pozwanej obowiązkiem zwrotu kosztów stronie powodowej.

Koszty poniesione przez stronę powodową obejmują koszty zastępstwa procesowego w wysokości 7.200 zł, obliczone zgodnie z treścią § 6 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.), koszt uiszczonej opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz koszt opłaty od pozwu w wysokości 15.000 zł. Łącznie 22.217 zł, którą to kwotę Sąd zasądził od pozwanej na rzecz strony powodowej w pkt III wyroku.

Mając na uwadze powyższe należało orzec jak w sentencji wyroku.