Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2012r. w Katowicach

sprawy z odwołania J. L. (J. L. )

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w Bielsku-Białej

z dnia 2 grudnia 2011r. sygn. akt VI U 1160/11

oddala apelację.

/-/SSA Z.Gwizdak/-/SSA L.Jachimowska/-/SSA A.Grymel

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 181/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 września 2011r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych
w B. odmówił przyznania ubezpieczonemu J. L. prawa do emerytury z tytułu obniżonego wieku emerytalnego na podstawie art.184 ustawy
z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS w zw. z rozporządzeniu RM z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnych charakterze bowiem do dnia 1.01.1999r. udowodnił okresy składkowe w wymiarze 28 lat, 8 miesięcy, lecz nie wykazał co najmniej 15 - letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a jedynie 12 lat, 9 miesięcy
i 14 dni. Nie uznano za pracę w warunkach szczególnych okresu pracy od 1 grudnia 1979r. do 14.02.1981r. na stanowisku samodzielnego dyspozytora, gdyż nie zostało wymienione w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 26.02.2009r. oraz okresu zatrudnienia od stycznia 1993r. do 30 listopada 1998r. bowiem na podstawie posiadanej dokumentacji nie jest możliwe określenie stanowiska pracy wnioskodawcy.

W odwołaniu od decyzji ubezpieczony, wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie prawa do emerytury, domagał się uznania zakwestionowanych okresów jego pracy w Odlewni (...) w W., wskazując, iż od 1 stycznia 1993r. do 30 listopada 1998r. w początkowym okresie pracował na stanowisku starszego mistrza pełniącego obowiązki zastępcy kierownika działu transportu, później od połowy 1996r. do marca 1997r. na stanowisku zastępcy kierownika działu transportu, a od kwietnia 1997r. do 30 listopada 1997r. - kierownika transportu.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego, argumentując jak w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Bielsku-Białej wyrokiem z dnia 2 grudnia 2011r., sygn. VI U 1160/11 zmienił zaskarżoną decyzję
i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury z niższego wieku emerytalnego od
10 czerwca 2011r.

Sąd Okręgowy, w oparciu o dokumentację akt emerytalnych oraz akt osobowych, ustalił, iż urodzony (...), uprawniony do świadczenia przedemerytalnego, ubezpieczony J. L. w dniu 30.05.2010r. złożył wniosek
o przyznanie prawa do emerytury z obniżonego wieku emerytalnego. Organ rentowy uznał, że na dzień 1 stycznia 1999r. wnioskodawca wykazał okresy składkowe
i nieskładkowe w wymiarze 28 lat 8 miesięcy oraz 12 lat 9 miesięcy 14 dni pracy wykonywanej w warunkach szczególnych.

W okresie od 1 października 1970r. do 30 września 2000r. odwołujący pozostawał w stosunku pracy z Fabryką (...)
w W.w pełnym wymiarze czasu pracy. Z dniem 1 października 2000r. ubezpieczony został przejęty, na zasadzie art.23 ¹ k.p., przez Spółkę z o.o. (...)w W., z którą pozostawał w stosunku pracy do
19 grudnia 2001r. W czasie zatrudnienia w Odlewni ubezpieczony zajmował następujące stanowiska (prócz uznanych przez Zakład za pracę w warunkach szczególnych): - od 1 grudnia 1979r. samodzielnego dyspozytora w dziale transportu, -od 15 lutego 1981r. stanowisko mistrza w wydziale transportu, - od 1 czerwca 1990r. starszego mistrza po zastępcy kierownika. Od połowy 1996r. do marca 1997r. odwołujący zajmował stanowisko zastępcy kierownika transportu, a od kwietnia 1997r. do listopada 1998r. - kierownika działu Transportu.

Dalej Sąd ten ustalił na podstawie zeznań świadków S. P., M. S. i A. W. oraz zeznań ubezpieczonego,
iż w okresie od 15 lutego 1981r. do listopada 1998r. ubezpieczony pracował na wydziale transportu, który tworzyli kierowcy: wózków widłowych, platform elektrycznych, samochodów ciężarowych, spedycja kolejowa, a ich zadaniem było dowożenie materiału do produkcji żeliwa, i ich wywóz poza siedzibę zakładu pracy. Na wyposażeniu tego wydziału były samochody ciężarowe o masie całkowitej powyżej 3,5 tony, w liczbie około 10, (ich liczba się wahała w różnych okresach), dźwigi, koparki, spycharki, pojazdy specjalistyczne, używane do rozładunku przywożonych i wywożonych produktów. Na wydziale, w którym ubezpieczony wykonywał swe obowiązki, pracowało od 40 do 50 pracowników. Praca wydziału transportu polegała na przewożeniu produktów do produkcji żeliwa i gotowych produktów ze stacji kolejowej do siedziby pracodawcy.

Do zadań ubezpieczonego jako mistrza wydziału transportu, a od 1 czerwca 1990r. starszego mistrza p.o. zastępcy kierownika, zastępcy kierownika działu transportu, należało planowanie pracy kierowców, czuwanie nad ich pracą, odbieranie wykonanych przez nich zadań pracowniczych. Ubezpieczony ponosił odpowiedzialność za jakość środków transportu. Sprawował bezpośredni nadzór na pracą pracowników zatrudnionych w dziale transportu. Będąc zatrudniony na stanowisku zastępcy kierownika działu transportu nie brał udziału w naradach kadry zarządzającej.

Sąd Okręgowy oprał swe ustalenia na zgromadzonym materialne dowodowym, dokonując jego oceny uznał, że zeznania świadków korespondują z zeznaniami ubezpieczonego oraz zawartością jego akt osobowych. Zeznania świadków wskazują, iż odwołujący się w okresie od 1 stycznia 1992r. do listopada 1998r. wykonywał pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług oraz w dozorze, na którym jako podstawowe są wykonywane prace w warunkach szczególnych odnoszące się w jego przypadku do prac z działu transportu.

Kierując się powyższymi ustaleniami, Sąd pierwszej instancji uznał odwołanie za zasadne. Sąd Okręgowy, odwołując się do przesłanek warunkujących ustalenie prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, określonych w art. 184 ustawy emerytalno - rentowej oraz przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, w tym jego § 2 stanowiącym, iż okresy pracy uzasadniające prawo do świadczeń na zasadach określonych w tym akcie prawnym to okresy, w których ta praca jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, stwierdził, iż na etapie postępowania przed ZUS, aby nabyć prawo do emerytury zgodnie z w/w rozporządzeniem wnioskodawca winien przedłożyć Zakładowi stosowne zaświadczenie lub świadectwa pracy, potwierdzające pracę w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Wspierając się poglądami judykatury, Sąd Okręgowy wskazał, iż w postępowaniu sądowym, zainicjowanym odwołaniem od decyzji organu emerytalnego, ubezpieczony może za pomocą wszelkich środków dowodowych wykazywać okresy pracy w warunkach szczególnych lub
w szczególnym charakterze, gdyż w tym postępowaniu nie obowiązują ograniczenia dowodowe, którymi związany jest organ rentowy.

Sąd Okręgowy uznał, iż na dzień wejścia w życie przepisów ustawy z dnia
17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS (tekst jednolity: Dz. U. z 2009,
Nr 153, poz.1227 ze zm.) odwołujący wykazał warunek legitymowania się
co najmniej 15-letnim okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze, tak jak stanowi w tym względzie przepis § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Sąd Okręgowy stwierdził, że praca polegająca na kontroli między operacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe są wykonywane prace wymienione w wykazie zaliczana jest do prac
w szczególnych warunkach, której wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego (wykaz A dział XIV pkt 24 załącznika do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983r.). Zgodnie z działem VIII cytowanego rozporządzenia odnoszącego się do transportu i łączności pracą w szczególnych warunkach są ciężkie prace załadunkowe
i wyładunkowe, oraz przeładunek materiałów sypkich, pylistych, toksycznych, żrących lub parzących w transporcie, prace kierowców samochodów ciężarowych
o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów.

Nadto rozporządzenie RM z dnia 7 lutego 1983r. w § 1 ustępie 1 dopuszcza możliwość ustalania stanowisk pracy przez właściwych ministrów, kierowników urzędów centralnych w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych, na których są wykonywane prace w warunkach szczególnych. Takim aktem prawnym jest zarządzenie Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego nr 3 z dnia 30 marca 1985r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa
i przemysłu maszynowego, które w wykazie A dziale XIV punkcie 24 za pracę
w warunkach szczególnych uznaje się pracę w ramach kontroli między operacyjnej, kontrolę jakości oraz dozór inżynieryjno-techniczny w oddziałach i wydziałach,
w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie stanowisk pracy, na których prace są wykonywane w warunkach szczególnych, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, przy stanowiskach wymienionym w wykazie. Powyższe względy, zdaniem Sądu pierwszej instancji, spowodowały, iż praca, którą wykonywał w przeszłości ubezpieczony znajduje się w wykazie A działu XIV punktu 24 rozporządzenia RM i w wykazie A działu XIX punkt 24 Ministra Hutnictwa
i Przemysłu Maszynowego nr 3 z dnia 30 marca 1985r.

Sąd Okręgowy, w oparciu o § 3 i § 4 ust. 1 i 3 powołanego rozporządzenia RM z dnia 7 lutego 1983r. w związku z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. i treścią art. 32 i art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych orzekł jak w sentencji wyroku, gdyż z matematycznego działania wynika, że ubezpieczony J. L.spełnia kryterium posiadania odpowiedniego wieku, 25 lat okresów składkowych, w tym co najmniej 15 lat w warunkach szczególnych - na dzień 1 stycznia 1999r., bowiem do uznanego przez ZUS Oddział w B.okresu pracy w warunkach szczególnych należy zaliczyć okres zatrudnienia od 1 stycznia 1993r. do 30 XI 1998r. na stanowisku starszego mistrza p.o. zastępcy kierownika, zastępcy kierownika i kierownika wydziału transportu jego pracodawcy. Ten sam okres zatrudnienia ubezpieczonego do grudnia 1992r. ZUS Oddział w B.uznał za pracę w warunkach szczególnych, co dodatkowo wzmacnia argumentację przemawiającą za zasadnością odwołania wnioskodawcy. Prawo do emerytury
z niższego wieku emerytalnego należało przyznać odwołującemu się od dnia ukończenia przez niego 60 roku życia.

Apelację od wyroku wywiódł organ rentowy, którego pełnomocnik, zaskarżając wyrok w całości, wniósł o jego zmianę w całości przez oddalenie odwołania oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, lub uchylenie wyroku
w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji, z pozostawieniem temu Sądowi kwestii kosztów.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie, a w szczególności art.184, art. 32 ust. 4 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS oraz § 2 - § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze poprzez przyjęcie, że ubezpieczony spełnia warunki do przyznania emerytury w warunkach szczególnych. Nadto: błąd w ustaleniach faktycznych będących podstawą rozstrzygnięcia polegający na przyjęciu, że ubezpieczony od dnia 1 grudnia 1979r. do 14 lutego 1981r. oraz od 1 stycznia 1993r. do 30 listopada 1998r. świadczył pracę na stanowisku zaliczanym do pracy w warunkach szczególnych stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy w Fabryce (...) przejętej przez (...) w W..

W uzasadnieniu środka odwoławczego, skarżący organ rentowy przywołał pogląd Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2008r. I UK 111/08 Lex nr 741095, zgodnie z którym w przypadku pracy, wymienionej w pkt 24 działu XIV wykazu A do rozporządzenia z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,
to metodycznie podstawowe znaczenie ma ustalenie jakie prace wykonywali pracownicy podwładni. Warunkiem jest tu pozytywne stwierdzenie, że jako podstawowe wykonywali oni prace wymienione w wykazie. Dopiero wówczas można oceniać czy określona kontrola bądź dozór stanowiły prace w szczególnych warunkach, przy czym łącznikiem jest narażenie ubezpieczonego na czynniki istniejące na stanowiskach pracy podwładnych zatrudnianych w szczególnych warunkach. Również więc od kontrolującego dozorującego wymaga się aby praca
z pkt 24 była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na danym stanowisku (§ 2 rozporządzenia).

Apelujący podkreślił, iż wyłącznie takie czynności pracownicze, które są wykonywane w warunkach bezpośrednio narażających na szkodliwe dla zdrowia czynniki kwalifikują pracę jako wykonywaną w szczególnych warunkach. Dodatkowo wskazał, że ubezpieczony otrzymał świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, które zostało wystawione w dniu 26 lutego 2009 r. i nie zakwestionował jego treści.

W odpowiedzi na apelację ubezpieczony wnosząc o jej oddalenie w całości
i utrzymanie zaskarżonego wyroku oraz o obciążenie strony apelującej kosztami postępowania, wskazał, iż zasadność ustaleń faktycznych i trafność wydanego na ich podstawie rozstrzygnięcia potwierdziły wszystkie zgromadzone i przeprowadzone
w sprawie dowody.

Rozpoznając apelację Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie albowiem jej podstawy są nieusprawiedliwione.

Sąd Okręgowy zgromadził wartościowy materiał dowodowy, ze skrupulatnej analizy jego wyników wyprowadził logiczne i uprawnione wnioski oraz dokonał prawidłowej prawnej subsumcji ustaleń faktycznych do mającej zastosowanie normy prawa materialnego. Sąd drugiej instancji podziela ustalenia faktyczne oraz rozważania prawne Sądu Okręgowego.

Przed przystąpieniem do analizy prawidłowości zaskarżonego wyroku wypada przypomnieć, że przepis art.184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009r.
Nr 153, poz.1227 ze zm. - dalej zwanej ustawą) w sposób odrębny i szczególny uregulował sytuację prawną ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948r., którzy w dniu wejścia w życie ustawy - 1 stycznia 1999r., legitymowali się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz okresem składkowym i nieskładkowym, o którym mowa w art. 27 ustawy, gwarantując im prawo do nabycia emerytury po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32. Dodatkowo prawo do świadczenia obwarowano nieprzystąpieniem do otwartego funduszu emerytalnego oraz rozwiązaniem stosunku pracy. Intencją ustawodawcy było zapewnienie nabycia uprawnień emerytalnych dla tej kategorii ubezpieczonych, którzy w chwili wejścia
w życie ustawy spełniali wymagane warunki stażu, w tym stażu pracy w szczególnych warunkach, za wyjątkiem wieku emerytalnego przewidzianego w art.32 ustawy. Sytuacja ubezpieczonych, wskazanych w art. 184, opisywana w doktrynie jako ekspektatywa prawa podmiotowego, polega na spełnieniu się tylko części stanu faktycznego koniecznego do nabycia prawa, które poprzedza i zabezpiecza przyszłe prawo podmiotowe, realizowane po osiągnięciu wieku emerytalnego.

Rację ma skarżący organ rentowy, że Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że prawo do emerytury w wieku niższym od powszechnego z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest ściśle związane z szybszą utratą zdolności do zarobkowania z uwagi na szczególne warunki lub szczególny charakter pracy. Praca taka, świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też wykonująca ją osoba ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni. Prawo to stanowi przywilej i odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 27 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, a zatem regulujące je przepisy należy wykładać w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo (vide: między innymi wyroki Sądu Najwyższego:
z dnia 22 lutego 2007r., sygn. akt I UK 258/06, OSNP 2008 Nr 5-6, poz. 81; z dnia
17 września 2007r., sygn. akt III UK 51/07, OSNP 2008 Nr 21-22, poz. 328; z dnia
6 grudnia 2007r., sygn. akt III UK 62/07, Lex Nr 375653; z dnia 6 grudnia 2007r., III UK 66/07, Lex Nr 483283; z dnia 13 listopada 2008r., II UK 88/08, Lex 1001292,
z dnia 5 maja 2009r., sygn. akt I UK 4/09, Lex Nr 509022, z dnia 8 czerwca 2011r. sygn. akt I UK 393/10, Lex 950426).

Ustalenie czy wykonywane obowiązki pracownicze były realizowane
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze podlega ocenie na podstawie przepisów Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43 - zwane dalej rozporządzeniem). W myśl § 2 ust. 1 powołanego rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Z kolei § 4 ust. 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia określa przesłanki, których łączne spełnienie przez pracownika warunkuje nabycie prawa do emerytury
z tytułu pracy w szczególnych warunkach, a to osiągnięcie wieku emerytalnego wynoszącego: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz wykazanie wymaganego okresu zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Poza sporem pozostaje, że uprawnienia ubezpieczonego, który po dniu
31 grudnia 2008r. ukończył 60 rok życia i do 31 grudnia 1999 r. wykonywał pracę
w szczególnych warunkach, podlegają ocenie na podstawie art.184 ustawy. Spośród warunków, określonych w ust.1 i ust.2 tego przepisu, organ rentowy zakwestionował legitymowanie się przez ubezpieczonego wymaganym co najmniej 15- letnim okresem pracy w szczególnych warunkach. Pozostałe przesłanki, niezbędne do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu szczególnego charakteru świadczonej pracy, skarżący wykazał, w tym brak członkowstwa w otwartym funduszu emerytalnym.

Ubezpieczony domagał się uznania za pracę w szczególnych warunkach okresów jego zatrudnienia w Odlewni (...) ”W.” od 1.02.1979r. do 14.02.1981r. na stanowisku samodzielnego dyspozytora ruchu i od 1.01.1993r. do 30.11.1998r. na stanowisku starszego mistrza p.o. zastępcy kierownika, zastępcy kierownika transportu oraz kierownika wydziału transportu. Wbrew twierdzeniom skarżącego, cały sporny okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale
i w pełnym wymiarze czasu potwierdził pracodawca w „zaświadczeniu
o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze”
z dnia 26.02.2009r. bowiem poświadcza ono kwalifikowany charakter pracy świadczonej od 1.01.1979r. do 30.11.1998r. (k.8 a.e.). Ubezpieczony, oprócz dokumentu wystawionego przez pracodawcę, zaoferował zeznania świadków: współpracownika A. W., mistrza w dziale transportu, podwładnego M. S., operatora spycharko - ładowarki oraz przełożonego S. P., kierownika w wydziale transportu, gdyż - jak słusznie wskazał Sąd Okręgowy - w postępowaniu odwoławczym nie mają zastosowania ograniczenia dowodowe, którymi związany jest organ rentowy (§ 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń - vide: np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997r., sygn. akt II UKN 186/97, OSNAPiUS z 1998r. Nr 11, poz. 342), lecz przyczyną podjęcia próby dodatkowego wykazania charakteru spornego zatrudnienia, były niekompletne akta osobowe. Część tych akt uległa zaginięciu podczas zmiany miejsca ich archiwizowania. Faktycznie dokumentacja akt osobowych zarówno uzyskanych przez organ rentowy, jak i przez Sąd Okręgowy, nie zawiera zakresów czynności ubezpieczonego na zajmowanych w spornych okresach stanowiskach, stąd koniecznym stał się wniosek o przesłuchanie w/w świadków.

Z analizy zeznań świadków Sąd pierwszej instancji wywiódł w pełni uprawnioną konstatację, iż ubezpieczony, zajmując stanowiska średniego szczebla zarządzającego w wydziale transportu w okresie od 1.01.1993r. do 30.11.1998r., sprawował bezpośredni nadzór nad pracownikami, wykonującymi prace
w szczególnych warunkach, dodatkowo wzmocnioną wyjaśnieniami ubezpieczonego na rozprawie apelacyjnej (vide: protokół elektroniczny - k.54 a.s.). Zatem nie budzi wątpliwości, iż ciężkie prace za - i wyładunkowe miału, koksu, węgla, grafitu, masy bitumicznej, manganu oraz wywóz gotowych produktów, wykonywane przez podległych pracowników spedycji kolejowej oraz prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, sprzętu specjalistycznego; ładowarek do rozładowywania wagonów, spycharek, dwóch autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, są pracami w szczególnych warunkach, wymienionymi w wykazie A dział VIII, poz.1 i poz.2 załącznika do rozporządzenia, zaś nadzór nad tymi pracownikami, bezpośrednio sprawowany przez ubezpieczonego, stanowi dozór inżynieryjno - techniczny na wydziale transportu, w którym jako podstawowe wykonywane są prace spedycji kolejowej i transportowe (wykaz A dział XIV poz.24). Już samo tylko doliczenie do niespornego okresu pracy w szczególnych warunkach (12 lat, 9 miesięcy i 14 dni), okresu pracy ubezpieczonego na stanowisku starszego mistrza pełniącego obowiązki zastępcy kierownika wydziału od 1.01.1993r. do 31.05.1996r. (od połowy 1996r. pełnił już obowiązki zastępcy kierownika wydziału) powoduje, iż ubezpieczony legitymuje się co najmniej 15 - letnim okresem pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach.

Wykazanie przez ubezpieczonego tego spornego warunku oraz spełnienie pozostałych przesłanek, wymaganych do ustalenia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, czyniły zasadnym roszczenie wnioskodawcy, domagającego się zmiany zaskarżonej decyzji, o czym prawidłowo orzekł Sąd Okręgowy.

Uwzględniając powyższe, Sąd Apelacyjny z mocy art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

/-/SSA Z.Gwizdak/-/SSA L.Jachimowska/-/SSA A.Grymel

Sędzia Przewodniczący Sędzia

JM