Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 listopada 2013 roku powód P. B. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty 472,32 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 12 grudnia 2011 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód wskazał, że dochodzona pozwem kwota stanowi nie uiszczoną część wynagrodzenia za prace wykonane na podstawie umowy o dzieło z dnia 1 grudnia 2010 roku za okres od 1 listopada 2011 roku do 20 listopada 2011 roku. Pozwana nie zapłaciła dochodzonej pozwem kwoty z uwagi na umorzenie wierzytelności wskutek potrącenia.

Sprzeciwem od nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty w całości, wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 6-krotności stawki minimalnej, tj. kwoty 360 złotych. Pozwana podniosła zarzut przedawnienia dochodzonej pozwem kwoty oraz zarzut umorzenia wierzytelności dochodzonej pozwem kwoty wskutek złożonego oświadczenia o potrąceniu dochodzonej pozwem kwoty z wierzytelnością wynikającą z nienależytego wykonania zobowiązania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie umowy z dnia 1 grudnia 2010 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (Zamawiający) zleciła P. B. (Przyjmującemu Zamówienie) wykonywanie na jej rzecz czynności polegających na:

a)  udzielaniu porad prawnych dla osób wskazanych przez Zamawiającego, w szczególności z zakresu prawa cywilnego, postępowania cywilnego, prawa spółek handlowych, prawa pracy, prawa upadłościowego i naprawczego oraz prawa autorskiego;

b)  sporządzaniu opinii prawnych, pism procesowych i nieprocesowych, uchwał, umów oraz innych oświadczeń woli w zakresie określonym w ust. A;

c)  nagraniach audio w zakres określonym w ust. 1 lit. a.

Szczegółowa lista czynności wykonanych przez Przyjmującego Zamówienie miała być określana w terminie 5 dni od zakończenia każdego miesiąca.

Zgodnie z § 4 ust. 1, 2 i 3a w brzmieniu ustalonym Aneksem nr (...) z dnia 1 sierpnia 2011 roku Zamawiający miał zapłacić Przyjmującemu Zamówienie tytułem wynagrodzenia kwotę w wysokości 3.400 złotych netto miesięcznie plus VAT. Faktura VAT miała być wystawiana nie wcześniej niż 1 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym Przyjmujący Zamówienie wykonywał Dzieło na rzecz Zamawiającego. Wynagrodzenie miało być płatne na podstawie faktury VAT wystawionej Zamawiającemu przez Przyjmującego Zamówienie z 10 dniowym terminem płatności na rachunek bankowy wskazany w fakturze VAT.

Zgodnie z § 6a ust. 1-8 umowy:

1.  Przyjmujący Zamówienie, który wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków wynikających z Umowy, ze swej winy wyrządził Zamawiającemu szkodę, ponosi odpowiedzialność materialną według zasad określonych w tym paragrafie.

2.  Przyjmujący Zamówienie ponosi odpowiedzialność za szkodę, wyrządzoną ze swej winy, w granicach rzeczywistej straty poniesionej przez Zamawiającego i tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda.

3.  Zamawiający jest obowiązany wykazać okoliczności uzasadniające odpowiedzialność Przyjmującego Zamówienie oraz wysokość powstałej szkody.

4.  Przyjmujący Zamówienie nie ponosi odpowiedzialności za szkodę w takim zakresie, w jakim Zamawiający lub inna osoba przyczyniły się do jej powstania albo zwiększenia. Nie dotyczy to zaniechania innych osób, w szczególności zaniechania sprawdzenia pracy Przyjmującego Zamówienie.

5.  Odszkodowanie ustala się w wysokości wyrządzonej szkody, jednakże nie może ono przewyższać 3-krotności Ceny za miesiąc poprzedzający wyrządzenie szkody.

6.  W razie wyrządzenia przez Przyjmującego Zamówienie przy wykonywaniu przez niego obowiązków szkody osobie trzeciej, zobowiązany do naprawienia szkody jest wyłącznie Zamawiający. Zamawiający zachowuje prawo do regresu względem Przyjmującego Zamówienie.

7.  Wobec Zamawiającego, który naprawił szkodę wyrządzoną osobie trzeciej, powstałą z winy Przyjmującego Zamówienie, Przyjmujący Zamówienie ponosi odpowiedzialność przewidzianą w przepisach tego paragrafu.

8.  Jeżeli Przyjmujący Zamówienie umyślnie wyrządził szkodę, jest obowiązany do jej naprawienia w pełnej wysokości.

(dowód: umowa o dzieło z dnia 1 grudnia 2010 roku – k. 14-20; aneks do umowy o dzieło z dnia 21 czerwca 2011 roku – k. 21; aneks nr (...) do umowy o dzieło z dnia 1 sierpnia 2011 roku – k. 22)

M. C. oraz M. K. zlecili (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. świadczenie pomocy prawnej w zakresie założenia nowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, w tym przygotowanie projektu umowy spółki oraz dokumentów rejestracyjnych.

W ramach wyżej opisanej umowy z dnia 1 grudnia 2010 roku, w kwietniu 2011 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zleciła P. B. świadczenie pomocy prawnej w zakresie założenia przez M. C. i M. K. nowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. W ramach tego zlecenia P. B. miał ustalić, jakie klienci mają oczekiwania wobec umowy spółki, przygotować projekt umowy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spełniający wymagania klientów oraz przygotować dokumenty rejestracyjne.

P. B. skontaktował się z M. C. i M. K., a następnie ustalił, jakie mają oczekiwania co do treści umowy spółki, w tym udzielał porad prawnych w zakresie możliwych rozwiązań poszczególnych kwestii. Następnie P. B. sporządził projekt umowy spółki oraz przygotował dokumenty rejestracyjne. W § 14 ust. 2 przygotowanego projektu umowy spółki zostało wskazane, że do podjęcia uchwały o rozwiązaniu spółki albo przeniesieniu siedziby spółki za granicę wymagana jest większość 3/5 głosów wspólników.

W dniu 10 sierpnia 2011 roku M. C. i M. K. podpisali w formie aktu notarialnego umowę spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, która miała działać pod firmą 10 (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Treść umowy spółki opierała się na projekcie sporządzonym przez P. B..

Postanowieniem z dnia 1 grudnia 2011 roku Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. odmówił wpisu spółki 10 (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością do rejestru przedsiębiorców KRS, ustalił, że koszty opłaty stałej ponosi wnioskodawca oraz zwrócił wnioskodawcy opłatę za ogłoszenie w Monitorze Sądowym i Gospodarczym. W uzasadnieniu postanowienia wskazano, że mimo wezwania wnioskodawca nie dostosował zapisu § 14 ust. 2 umowy spółki do treści art. 246 § 1 k.s.h. Umowa spółki zawierała sprzeczne z treścią kodeksu spółek handlowych postanowienia w zakresie możliwości podjęcia uchwały o rozwiązaniu spółki albo przeniesienia spółki za granicę. Ponieważ kodeks spółek handlowych przewiduje w tym zakresie wymóg większości 2/3 głosów wskazując, że umowa spółki może przewidywać surowsze warunki, nie jest dopuszczalne wskazanie w umowie spółki łagodniejszych warunków – w tym wypadku większości 3/5 głosów.

M. C. oraz M. K. z uwagi na odmowę wpisu sporządzili w dniu 9 grudnia 2011 roku w formie aktu notarialnego zmianę umowy spółki 10 (...) spółki z o.o. W § 14 ust. 2 umowy spółki wskazane zostało, że do podjęcia uchwały o rozwiązaniu spółki lub przeniesienia siedziby spółki za granicą wymagana jest większość 2/3 głosów wspólników.

Po sporządzeniu zmiany umowy spółki notariusz wystawił 10 (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w organizacji w dniu 12 grudnia 2011 roku fakturę VAT nr (...) na kwotę łączną 472,32 złotych, w tym:

- z tytułu sporządzenia zmiany umowy spółki na kwotę 246 złotych;

- z tytułu sporządzenia trzech wypisów aktu notarialnego zmiany umowy spółki na kwotę 88,56 złotych;

- z tytułu dwóch wzorów podpisów na kwotę 49,20 złotych;

- z tytułu trzech wypisów pierwotnej umowy spółki na kwotę 88,56 złotych.

Spółka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialności w organizacji obciążyła (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotą 972,32 złotych, w tym:

- kwotą 471,32 złotych tytułem poniesionych kosztów notarialnych związanych ze zmianą umowy spółki;

- kwotą 500 złotych tytułem konieczności uiszczenia ponownej opłaty od wniosku o wpis do rejestru przedsiębiorców KRS.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zapłaciła 10 (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialności w organizacji kwotę 972,32 złotych.

(dowód: faktura VAT nr (...) z dnia 12 grudnia 2011 roku – k. 26-27; lista dzieł do umowy o dzieło za miesiąc sierpień 2011 roku – k. 45; faktura VAT nr (...) z dnia 16 grudnia 2011 roku – k. 47; umowa spółki z ograniczoną odpowiedzialnością sporządzona w formie aktu notarialnego w dniu 10 sierpnia 2011 roku – k. 48-52; zmiana umowy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością sporządzona w formie aktu notarialnego – k. 53-57; postanowienia Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W. z dnia 12 października 2011 roku oraz 1 grudnia 2011 roku – k. 58-59; korespondencja mailowa złożona na rozprawie w dniu 21 października 2014 roku; zeznania świadka T. P. – k. 151-154; zeznania świadka Ł. S. – k. 155-158; korespondencja mailowa – k. 169-173)

Pismem z dnia 19 października 2011 roku P. B. złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z dnia 1 grudnia 2010 roku. Umowa uległa rozwiązaniu z dniem 20 listopada 2011 roku.

(dowód: okoliczność niesporna; pismo z dnia 19 października 2011 roku – k. 23)

W dniu 1 grudnia 2011 roku P. B. wystawił fakturę VAT nr (...) z tytułu prac wykonywanych w miesiącu listopadzie 2011 roku na kwotę 2.788 złotych brutto z terminem płatności do dnia 11 grudnia 2011 roku.

(dowód: faktura VAT nr (...) – k. 24)

W dniu 9 grudnia 2011 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. złożyła P. B. oświadczenie o potrąceniu kwoty 472,32 złotych z wynagrodzeniem przysługującym P. B. opisanym w fakturze VAT nr (...). P. B. nie uznał oświadczenia o potrąceniu.

(dowód: okoliczność niesporna; faktura VAT nr (...) – k. 25, 31; pismo z dnia 14 grudnia 2011 roku – k. 29-31)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o twierdzenia przyznane lub uznane za przyznane przez drugą stronę, dokumenty zgromadzone w aktach sprawy oraz zeznania świadków: T. P. i Ł. S..

Postanowieniem z dnia 21 października 2014 roku oddalono wnioski powoda zawarte w punktach 1-9 pisma z dnia 13 czerwca 2014 roku oraz o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków J. F., B. G. i J. K..

Wszystkie wyżej opisane wnioski dowodowe nie miały wpływu na treść rozstrzygnięcia. Zmierzały bowiem do wykazania, że pozwana spółka sporządzając projekty umów dla innych spółek z ograniczoną odpowiedzialnością popełniała ten sam błąd, który występował w umowie spółki 10 (...) spółki z o.o. Powyższa okoliczność nie ma wpływu na ewentualną odpowiedzialność powoda z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania opisanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Postanowieniem z dnia 21 października 2014 roku dopuszczono dowód z korespondencji mailowej złożonej przez pełnomocnika pozwanej na rozprawie tego samego dnia. Dopuszczenie przedmiotowego dowodu nie spowodowało przedłużenia postępowania albowiem z uwagi na opóźnienie w rozpoznawaniu spraw nie było możliwe zamknięcie rozprawy w tym samym dniu i wystąpiła konieczność odroczenia rozprawy (art. 207 § 6 k.p.c.).

Brak było podstaw do ustalenia stanu faktycznego na podstawie przesłuchania powoda z przyczyn wskazanych w dalszej części uzasadnienia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Powód dochodził w przedmiotowym procesie zapłaty nie uiszczonego przez pozwaną wynagrodzenia za prace wykonywane przez niego na podstawie umowy z dnia 1 grudnia 2010 roku w miesiącu listopadzie 2011 roku.

Pomiędzy stronami niesporna była treść umowy z dnia 1 grudnia 2010 roku, wysokość należnego wynagrodzenia za miesiąc listopad 2011 roku oraz termin płatności tego wynagrodzenia. Pozwana wnosząc o oddalenie powództwa podniosła dwa zarzuty: zarzut przedawnienia i zarzut potrącenia.

Zgodnie z art. 627 k.c. przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia.

Z kolei, zgodnie z art. 734 § 1 k.c., przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Natomiast, jak wynika z brzmienia art. 735 § 1 k.c., jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie.

Umowa zawarta pomiędzy stronami w dniu 1 grudnia 2010 roku była wbrew jej nazwie umową zlecenia. Dotyczyła bowiem świadczenia usług doradztwa prawnego, w tym udzielania porad prawnych, sporządzania opinii prawnych, pism procesowych, nieprocesowych, uchwał, umów oraz innych oświadczeń woli. Strony zawierając umowę nie przewidywały, iż jej celem jest powstanie końcowego rezultatu, który mógłby być oceniony przez pryzmat ewentualnych wad. Powód miał świadczyć na rzecz pozwanej stałe usługi oceniane pod kątem starannego działania.

Odnosząc się do pierwszego zarzutu pozwanej dotyczącego przedawnienia wierzytelności dochodzonej pozwem należy stwierdzić, że jest on oczywiście bezzasadny.

Zgodnie z art. 751 pkt 1 k.c. z upływem lat dwóch przedawniają się roszczenia o wynagrodzenie za spełnione czynności i o zwrot poniesionych wydatków przysługujące osobom, które stale lub w zakresie działalności przedsiębiorstwa trudnią się czynnościami danego rodzaju; to samo dotyczy roszczeń z tytułu zaliczek udzielonych tym osobom.

Zgodnie z art. 120 § 1 zd. 1 k.c. - bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Zgodnie z art. 123 § 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się:

1)przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia;

2)przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje;

3)przez wszczęcie mediacji.

Przedmiotowa sprawa dotyczyła wynagrodzenia za miesiąc listopad 2011 roku, które miało być płatne zgodnie z § 4 ust. 2 i 3a umowy na podstawie faktury VAT wystawianej z 10-dniowym terminem płatności, przy tym faktura mogła być wystawiona nie wcześniej niż 1 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym wykonywane były prace.

Termin płatności wynagrodzenia za listopad 2011 roku mógł upłynąć najwcześniej z dniem 11 grudnia 2011 roku. Ponieważ powództwo zostało wytoczone w dniu 29 listopada 2013 roku, nie doszło do upływu terminu przedawnienia (dwuletni termin przedawnienia został przerwany wytoczeniem powództwa).

Drugi zarzut pozwanej – dotyczący umorzenia wierzytelności wskutek potrącenia – okazał się częściowo uzasadniony.

Zgodnie z art. 498 § 1 k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Zarzut potrącenia jest oświadczeniem wymaganym w art. 499 k.c., składanym powodowi w celu umorzenia się wzajemnych wierzytelności i zarazem żądaniem skierowanym do sądu, aby uznając jego skuteczność, uwzględnił to umorzenie wierzytelności powoda i w takim zakresie oddalił jego powództwo. Dla osiągnięcia skutku pozwany powinien zatem zindywidualizować swoją wierzytelność oraz skonkretyzować jej zakres przedstawiony do potrącenia z wierzytelnością powoda, wskazując zwłaszcza przesłanki jej powstania, wymagalności i wysokości oraz dowody w celu ich wykazania (uzasadnienie uchwały składu 7 sędziów z dnia 19 października 2007 roku, III CZP 58/07, OSNC 2008/5/44). W konsekwencji obowiązek udowodnienia roszczenia zgłoszonego do potrącenia obciąża zgłaszającego na ogólnych zasadach (art. 6 k.c.), zatem samo zgłoszenie w formie zarzutu procesowego nie oznacza jeszcze, że nastąpiły materialnoprawne skutki określone w art. 498 i 499 k.c. (wyrok SN z dnia 29 września 2010 roku, V CSK 43/10, LEX nr 677907).

W przedmiotowej sprawie powód przyznał, że oświadczenie o potrąceniu zostało mu złożone. Wierzytelność zgłoszona do potrącenia dotyczyła szkody wyrządzonej przez powoda nienależytym wykonaniem zobowiązania – błędnym wskazaniem w projekcie umowy spółki większości niezbędnej do rozwiązania spółki lub przeniesienia siedziby spółki za granicę.

Zgodnie z art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Powód wskazując na bezzasadność potrącenia podnosił, że nie był odpowiedzialny za wskazanie niewłaściwej większości potrzebnej do rozwiązania spółki lub przeniesienia siedziby za granicę albowiem jego rola ograniczała się jedynie do naniesienia na przekazany mu przez pozwaną standardowy formularz umowy spółki danych klienta - nie mógł natomiast ingerować w samą treść umowy. Powód podnosił, że również w innych przygotowanych przez pozwaną projektach umów spółek z o.o. występował ten sam błąd. Ponadto powód wskazał, że pozwana nie udowodniła wysokości szkody oraz zarzucił, że przynajmniej część kosztów nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą.

W przedmiotowej sprawie pozwana udowodniła nienależyte wykonanie przez powoda zobowiązania. W pierwszej kolejności należy wskazać, że pomiędzy stronami niesporne było zawarcie w projekcie umowy spółki niewłaściwej większości, która potrzebna jest do rozwiązania spółki lub przeniesienia siedziby spółki za granicę. Powód przyznał, że przekazany przez niego projekt umowy wskazywał na większość 3/5 głosów, mimo że zgodnie z art. 246 § 1 k.s.h. uchwały w tym przedmiocie wymagają większości 2/3 głosów lub surowszej. Nieprawidłowość tego zapisu została stwierdzona postanowieniem tut. Sądu z dnia 1 grudnia 2011 roku (XIII NsRejKRS (...) – k. 59-59v). Błąd ten należy uznać za nienależyte wykonanie zobowiązania przez powoda. Jak wynika bowiem z treści zawartej pomiędzy stronami umowy z dnia 1 grudnia 2010 roku, powód zobowiązany był do świadczenia profesjonalnych usług prawnych, w tym udzielania porad prawnych, sporządzania pism procesowych, uchwał, umów itp. Nie ma w przedmiotowej umowie wzmianki o ograniczeniu jego roli jedynie do wpisywania danych spółki do przekazanego mu formularza. Twierdzenia powoda pozostają również w sprzeczności z zeznaniami świadków: T. P. i Ł. S. oraz korespondencją mailową złożoną na rozprawie w dniu 21 października 2014 roku. Na marginesie należy wskazać, że zupełnie nielogiczne byłoby podpisywanie umowy o świadczenie usług prawnych z osobą, która w rzeczywistości pełniłaby funkcje sekretarskie. Skoro powód podjął się świadczenia usług prawnych za odpowiednie do tego typu czynności wynagrodzenie, nie może skutecznie podnosić, że wykonywał jedynie najprostsze usługi. Wpisywanie danych spółki do przygotowanego wcześniej formularza nie wymaga bowiem żadnej wiedzy, ani doświadczenia.

Zgodnie z art. 355 § 1 i 2 k.c. dłużnik obowiązany jest do staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju (należyta staranność). Należytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności.

Popełniony przez powoda błąd należy uznać za naruszenie przez niego należytej staranności. Regulacje dotyczące wymaganej większości przy podejmowaniu uchwał o rozwiązaniu spółki i przeniesieniu siedziby spółki za granicę wynikają wprost z przepisów Kodeksu spółek handlowych. Są one jednoznaczne i nie ma w tym zakresie rozbieżności w orzecznictwie.

Stosowanie przez pozwaną spółkę błędnego formularza, a nawet zarejestrowanie innych spółek, których umowy stworzone zostały w oparciu o ten błędny formularz nie zwalnia powoda z odpowiedzialności. Formularze mają jedynie ułatwić sporządzenie danego dokumentu. W żaden sposób nie zwalniają jednak osoby świadczącej usługi prawne z konieczności sprawdzenia ich zgodności z przepisami prawa. Jeśli więc powód korzystał z występującego u pozwanej formularza używanego do sporządzania umowy spółki, zobowiązany był do sprawdzenia każdego postanowienia z obowiązującymi regulacjami.

Wskutek nienależytego wykonania zobowiązania przez powoda powstała konieczność sporządzenia zmiany umowy spółki. Nie było możliwości usunięcia tego błędu w inny sposób. W konsekwencji koszty notarialne z tym związane pozostają w adekwatnym związku przyczynowo – skutkowym ze zdarzeniem, które szkodę wywołało. Ostatecznie cała szkoda została pokryta przez pozwaną spółkę. Spółka (...) spółka z o.o. w organizacji, na którą wystawiona została przez notariusza faktura, obciążyła tymi kosztami pozwaną spółkę (faktura VAT nr (...) – k. 47). Pozwana spółka, jak wynika z zeznań świadka T. P., koszty te zapłaciła.

Umowa zawarta pomiędzy stronami umożliwiała pozwanej wystąpienie z roszczeniem zwrotnym do powoda.

Zgodnie z § 6a ust. 1-7 umowy:

1.  Przyjmujący Zamówienie, który wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków wynikających z Umowy, ze swej winy wyrządził Zamawiającemu szkodę, ponosi odpowiedzialność materialną według zasad określonych w tym paragrafie.

2.  Przyjmujący Zamówienie ponosi odpowiedzialność za szkodę, wyrządzoną ze swej winy, w granicach rzeczywistej straty poniesionej przez Zamawiającego i tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda.

3.  Zamawiający jest obowiązany wykazał okoliczności uzasadniające odpowiedzialność Przyjmującego Zamówienie oraz wysokość powstałej szkody.

4.  Przyjmujący Zamówienie nie ponosi odpowiedzialności za szkodę w takim zakresie, w jakim Zamawiający lub inna osoba przyczyniły się do jej powstania albo zwiększenia. Nie dotyczy to zaniechania innych osób, w szczególności zaniechania sprawdzenia pracy Przyjmującego Zamówienie.

5.  Odszkodowanie ustala się w wysokości wyrządzonej szkody, jednakże nie może ono przewyższać 3-krotności Ceny za miesiąc poprzedzający wyrządzenie szkody.

6.  W razie wyrządzenia przez Przyjmującego Zamówienie przy wykonywaniu przez niego obowiązków szkody osobie trzeciej, zobowiązany do naprawienia szkody jest wyłącznie Zamawiający. Zamawiający zachowuje prawo do regresu względem Przyjmującego Zamówienie.

7.  Wobec Zamawiającego, który naprawił szkodę wyrządzoną osobie trzeciej, powstałą z winy Przyjmującego Zamówienie, Przyjmujący Zamówienie ponosi odpowiedzialność przewidzianą w przepisach tego paragrafu.

Wyżej opisane postanowienia przewidują wprost uprawnienie pozwanej do żądania od powoda zapłaty kwoty wypłaconej innemu podmiotowi tytułem naprawienia szkody. Odpowiedzialność powoda ograniczona jest do rzeczywistej straty i wysokości 3-krotności miesięcznego wynagrodzenia. Wszystkie te przesłanki zostały w przedmiotowej sprawie spełnione.

Nie mają znaczenia dla odpowiedzialności powoda zarzuty dotyczące nienależytego wykonania zobowiązania przez notariusza. Przedmiotem rozpoznania w przedmiotowej sprawie było bowiem nienależyte wykonania zobowiązania przez powoda. To on miał sporządzić w sposób profesjonalny projekt umowy spółki i to z powodem łączyła pozwaną odpowiednia umowa. Zachowania notariusza nie można również oceniać w kategoriach przyczynienia się do powstania lub zwiększenia szkody. Notariusz nie miał żadnego wpływu na sposób przygotowania oraz treść sporządzonego przez powoda projektu umowy spółki. Na żadnym etapie nie brał udziału w pracach. Projekt umowy spółki został przekazany notariuszowi dopiero po zakończeniu prac wykonywanych przez powoda. Poszkodowana spółka 10 (...) spółka z o.o. w organizacji zdecydowała się dochodzić odszkodowania od pozwanej spółki, nie zaś od notariusza. Jeśli powód zarzuca odpowiedzialność notariuszowi, może w stosunku do niego wystąpić z odpowiednim roszczeniem.

Zasadny okazał się zarzut powoda, że nie wszystkie zawarte w oświadczeniu o potrąceniu kwoty, pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą. Niewątpliwie w związku takim pozostaje sporządzenie zmiany umowy spółki oraz uzyskanie trzech wypisów tego aktu notarialnego. Sporządzenie zmiany umowy spółki było niezbędne do usunięcia błędu. Z kolei, uzyskanie trzech wypisów było konieczne do złożenia w Sądzie Rejestrowym, Urzędzie Skarbowym oraz w siedzibie spółki. Z zeznań świadka T. P. wynika, że taka ilość wypisów jest minimalna.

Pozostałe koszty notarialne, tj. uzyskanie trzech wypisów pierwotnego aktu notarialnego oraz koszt poświadczenia wzorów podpisów nie były niezbędne do naprawienia szkody. Jak potwierdził bowiem świadek T. P. wyżej opisane dokumenty znajdowały się już w Sądzie Rejestrowym. W konsekwencji mogły zostać użyte przy ponownym wniosku o wpisanie spółki do KRS-u.

Bezzasadne były zarzuty powoda odnoszące się do treści art. 637 § 1 k.c. Pozwana spółka nie odwoływała się w ogóle do przepisów o rękojmi, lecz odpowiedzialność powoda opierała na ogólnej zasadzie odpowiedzialności za nienależyte wykonanie zobowiązania (art. 471 k.c.). Nie miały również wpływu na zakres odpowiedzialności powoda zarzuty dotyczące wystawienia faktury VAT zamiast noty obciążeniowej.

Powód nie kwestionował samego faktu złożenia przez pozwaną oświadczenia o potrąceniu ani terminu wymagalności roszczenia zgłoszonego do potrącenia. W konsekwencji uzasadnione okazało się potrącenie w zakresie kwoty 246 złotych (zmiana umowy spółki) oraz kwoty 88,56 złotych (trzy wypisy aktu notarialnego o zmianie umowy spółki), tj. łącznie w zakresie kwoty 334,56 złotych. Potrącenie spowodowało umorzenie wierzytelności w tym zakresie. W pozostałej części, tj. w zakresie kwoty 137,76 złotych roszczenie pozwu było uzasadnione.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie wyżej powołanych przepisów, orzeczono jak w sentencji.

Orzekając o kosztach procesu Sąd postąpił zgodnie z dyspozycją art. 100 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…) Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) i dokonał ich stosunkowego rozdzielenia.

Na koszty procesu poniesione przez powoda składała się opłata od pozwu w wysokości 30 złotych.

Na koszty procesu poniesione przez pozwaną składała się opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 3-krotności stawki minimalnej (180 złotych). Mając bowiem na uwadze zawiłość sprawy oraz nakład pracy pełnomocnika, w tym ilość sporządzonych pism procesowych, należało przyjąć za uzasadnioną 3-krotność stawki minimalnej.

W konsekwencji koszty procesu wyniosły w sumie 227 złotych. Powód wygrał w 29,17% (137,76/472,32 razy 100%), a więc pozwana powinna ponieść 29,17% kosztów procesu, tj. 66,20 złotych. Ponieważ pozwana poniosła kwotę wyższą, tj. 197 złotych, powód powinien jej zapłacić różnicę – 130,80 złotych.