Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym w niniejszej sprawie w elektronicznym postępowaniu upominawczym dnia 25 sierpnia 2015 r. powód (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego J. C. należności w sumie opiewające na kwotę 2.739,66 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 25 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty. Domagał się również od pozwanego zwrotu kosztów sądowych w kwocie 35 zł, kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł oraz opłaty manipulacyjnej w kwocie 0,35 zł. Powództwo wywiódł na podstawie umowy, którą pozwany zawarł z (...) spółką z o.o. z dnia 9 września 2013 r. i stwierdził, iż na żądaną sumę składają się wierzytelności wynikające ze wskazanych w pozwie faktur i not obciążeniowych, które zostały nabyte przez powoda od poprzedniego wierzyciela w drodze umowy cesji z dnia 29 stycznia 2015 r.

Na podstawie powyższego pozwu Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin - Zachód w Lublinie w dniu 18 września 2015 r. wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym pod sygn. akt VI Nc-e 1675264/15.

Pozwany J. C. wywiódł w terminie sprzeciw od powyższego nakazu, w którym oświadczył, iż nie rozumie, o jaką zapłatę chodzi, czego ona dotyczy. Dodał, że ma wrażenie, iż został wmanipulowany do zapłaty za kogoś. Powołał się na fakt, iż zgubił swój dowód tożsamości. Przedstawił również swój stan zdrowotny i majątkowy oraz wniósł o weryfikację przez Sąd ww. zapłaty i umorzenie kosztów tej sprawy.

W piśmie z dnia 5 kwietnia 2016 r., ustosunkowując się do treści złożonej przez powoda odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty z 11 lutego 2016 r., pozwany oświadczył, iż nigdy wcześniej nie widział umowy, która przedstawił powód, jak również stwierdził, że znajdujący się na niej podpis nie pochodzi od niego. Zaznaczył, że w okresie którego dotyczy umowa, pił nadużywał alkoholu i być może został przez kogoś nieuczciwie pokierowany, żeby coś nabyć. Stwierdził, iż nie może poradzić się radcy prawnego. Ponowił zarzut dotyczący tego, iż nie podpisał osobiście umowy, na którą powołał się powód. Stwierdził natomiast, iż zobowiązuje się spłacić dług ratalnie, ponieważ w tamtym czasie nadużywał alkoholu.

Na rozprawie dnia 23 listopada 2016 r. pełnomocnik ustanowiony dla pozwanego urzędu wniósł o oddalenie powództwa w całości. Zarzucił, iż powód nie wykazał, że zbywca wierzytelności, którą nabył powód, faktycznie świadczył usługę, za którą domaga się zapłaty i która była przedmiotem zbycia wierzytelności. Oświadczył, iż wierzytelność ta jest nienależna. Nadto stwierdził, że z zestawienia, które zostało dołączone i wskazywało na jakieś bliżej niedoprecyzowane daty, nie wynika, za jaki okres strona powodowa domaga się zapłaty wynikającej z pierwotnej umowy. Nadto podniósł zarzut przedawnienia roszczeń dochodzonych przez powoda w niniejszej sprawie. Na wypadek złożenia dalszych wniosków dowodowych przez stronę powodową pełnomocnik pozwanego podniósł, iż wszystkie dalsze wnioski dowodowe byłyby spóźnione, gdyż już z treści sprzeciwu od nakazu zapłaty wynikało, że pozwany kwestionował roszczenie dochodzone w niniejszej sprawie. Z ostrożności procesowej, w przypadku uwzględnienia powództwa, wniósł o rozłożenie dochodzonej w niniejszej sprawie należności na 10 rat płatnych miesięcznie do 15 dnia każdego miesiąca.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 września 2013 r. J. C. zawarł z (...) spółką z o.o. z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych w sieci (...). Przewidziano w niej, iż opłata aktywacyjna za kartę SIM wyniesie 49 zł, plan taryfowy to (...) 84,90. Umowa została zawarta na 24 miesiące. Przewidziano w niej karę umowną w wysokości 2.500 zł. W § 1 druku umowy sporządzonego według ustalonego wzorca przewidziano, iż usługi telekomunikacyjne są opisane w cenniku świadczenia usług w sieci (...) będącym wykazem usług i zestawieniem opłat za usługi wraz z zasadami ich naliczania, stanowiących integralną część umowy. W § 5 punkcie 2 druku umowy stwierdzono, iż w przypadku jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta albo (...) spółkę z o.o. z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki została zawarta umowa, abonent zobowiązany będzie do zapłaty na rzecz (...) spółki z o.o. kary umownej w wysokości określonej na stronie 1 umowy, przy czym wysokość kary umownej będzie pomniejszana o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. W § 5 punkcie 4 przewidziano, iż kara umowna płatna będzie na podstawie wezwania do zapłaty dostarczonego abonentowi, które może być dostarczone wraz z rachunkiem lub w odrębnym piśmie i będzie płatna w terminie wskazanym w wezwaniu, nie krótszym jednak niż 7 dni.

Dowód:

umowa o świadczenie usług k. 62-66.

W dniu 6 września 2013 r. J. C. oświadczył, iż odebrał kartę SIM i telefon N. (...) B..

Dowód:

dowód wydania k. 67.

W dniu 18 września 2013 r. została wystawiona przez (...) spółkę z o.o. faktura VAT nr (...) za okres od 17 sierpnia 2013 r. do 16 września 2013 r. Stwierdzono w niej, iż należność jest płatna do 2 października 2013 r. Obciążono w niej J. C. kwotą 166,97 zł, wyszczególniając, iż składają się na nią abonament w planie taryfowym (...) 84,90 za okres od 9 września 2013 r. do 16 września 2013 r. w kwocie 21,91 zł brutto, od 17 września 2013 r. do 16 października 2013 r. w kwocie 84,89 zł brutto, rachunek szczegółowy standardowy w kwocie 5,04 zł brutto i opłata za aktywację w kwocie 49 zł brutto.

Dowód:

faktura VAT k. 39-40.

W dniu 18 września 2013 r. została wystawiona przez (...) spółkę z o.o. faktura VAT nr (...) za okres od 17 września 2013 r. do 16 października 2013 r. Stwierdzono w niej, iż należność jest płatna do 4 listopada 2013 r. Obciążono w niej J. C. kwotą 89,94 zł, wyszczególniając, iż składają się na nią abonament w planie taryfowym (...) 84,90 za okres od 17 października 2013 r. do 16 listopada 2013 r. w kwocie 84,89 zł brutto, rachunek szczegółowy standardowy w kwocie 5,04 zł brutto.

Dowód:

faktura VAT k. 41-42.

W dniu 18 listopada 2013 r. została wystawiona przez (...) spółkę z o.o. nota obciążeniowa nr (...), w której obciążono J. C. obowiązkiem zapłaty kwoty 2.175 zł tytułem kary za niedotrzymanie warunków promocji. Jako termin zapłaty tej należności określono w niej dzień 2 grudnia 2013 r.

Dowód:

nota obciążeniowa k. 43.

W okresie od 18 grudnia 2013 r. do 21 stycznia 2015 r. (...) spółka z o.o wystawiała noty odsetkowe, w których naliczała kolejno J. C., za oznaczane w nich następujące po sobie okresy, poczynając od 17 listopada 2013 r. i kończąc na 16 stycznia 2015 r., odsetki od należności stwierdzonej notą obciążeniową nr (...), w kwotach: 10,85 zł, 24,01 zł, 69,71 zł, 23,24 zł, 24,01 zł, 23,24 zł, 24,01 zł, 24,01 zł, 23,24 zł, 24,01 zł, 23,24 zł, 16,57 zł. Łącznie opiewały na sumę 310,14 zł wskazaną w ostatniej nocie odsetkowej z 1 stycznia 2015 r.

Dowód:

noty odsetkowe k. 44-55.

W dniu 29 stycznia 2015 r. pomiędzy (...) spółką z o.o. i powodem – (...) Wierzytelności Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności. Stosownie do treści załącznika do tej umowy jej przedmiotem były m.in. wierzytelności przysługujące zbywcy wobec J. C. stwierdzone opisanymi wyżej fakturami VAT, notą obciążeniową i notami odsetkowymi, łącznie opiewające na kwotę 2.695,49 zł.

Dowód:

umowa sprzedaży wierzytelności k. 30,

uchwała z 3.02.2015 r. k. 31,

odpis z KRS k. 32-35,

załącznik do umowy sprzedaży wierzytelności k. 36.

W piśmie z dnia 15 kwietnia 2015 r. (...) spółka z o.o. zawarła zawiadomienie zaadresowane do J. C. o zbyciu wierzytelności w kwocie 2.695,94 zł na rzecz (...) Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W..

Dowód:

zawiadomienie z 15.04.2015 r. k. 37.

W piśmie z dnia 30 kwietnia 2015 r. (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. zawarł wezwanie do zapłaty, zaadresowane do J. C., opiewające na kwotę długu wynoszącą 2.734,52 zł, wyliczoną na dzień 7 maja 2015 r., określając, iż składają się na nie należności w kwocie 210,35 zł z tytułu dwóch ww. faktur VAT, należności w kwocie 2.485,14 zł z tytułu ww. not odsetkowych i noty obciążeniowej (określonej w tym wezwaniu do zapłaty jako nota odsetkowa) a także odsetki w kwocie 39,14 zł.

Dowód:

wezwanie do zapłaty z 30.04.2015 r. k. 38.

Decyzją z dnia 27 stycznia 2016 r. zostały przyznane J. C. środki pieniężne z Ośrodka Pomocy (...) w M. w postaci zasiłku okresowego z powodu bezrobocia w wysokości 224,73 zł miesięcznie na okres od 25 stycznia 2016 r. do 30 kwietnia 2016 r. W uzasadnieniu tej decyzji stwierdzono, iż łączny dochód J. C. jako osoby samotnie gospodarującej wynosi 184,55 zł.

Dowód:

decyzja (...) z 27.01.2016 r. k. 74.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo podlegało uwzględnieniu jedynie w niewielkiej części.

Powód określił swoje roszczenia jako wierzytelności wynikające z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, którą pozwany zawarł z (...) spółką z o.o. dnia 9 września 2013 r., stwierdzone przedłożonymi do akt fakturami i notami obciążeniowymi, które to wierzytelności spółka ta zbyła na rzecz powoda w drodze umowy cesji z dnia 29 stycznia 2015 r.

Umowa, z której powód wywodził swoje roszczenia, została stypizowana w art. 56 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne. Podstawy prawnej uwzględnionego przez Sąd powództwa w zakresie należności głównej, jak również przesłanek do oceny nieuwzględnionych roszczeń, należy upatrywać w uregulowaniach ww. umowy, jak również przepisach art. 56 i następne ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne mających do niej zastosowanie.

Podkreślić należy, iż cesjonariusz może domagać się od dłużnika wierzytelności spełnienia świadczenia przysługującego pierwotnie cedentowi na takich samych zasadach, według których wierzytelności tej mógł dochodzić pierwotny wierzyciel. W procesie o spełnienie świadczenia cesjonariusz musi przede wszystkim wykazać na ogólnych zasadach to, że cedentowi faktycznie przysługiwała nabyta wierzytelność względem dłużnika.

Na powodzie, stosownie do treści art. 6 k.c., spoczywał ciężar dowodu tych okoliczności faktycznych, które uzasadniały jego roszczenie, a więc przede wszystkim tego, iż pozwana zawarła z ww. cedentem umowę, z której powód wywodził roszczenie, a także faktów pozwalających stwierdzić, że pozwany na podstawie tej umowy był obowiązany spełnić świadczenia pieniężne w wysokości dochodzonej w pozwie, w tym okoliczności przekonujących o tym, iż roszczenia stały się wymagalne.

Zdaniem Sądu powód dostatecznie wykazał, iż pomiędzy pozwany a ww. cedentem została zawarta opisana wcześniej umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 9 września 2013r. Przedłożył do akt dokument tej umowy, na którym widnieje podpis J. C.. Sąd miał na względzie, iż pozwany kwestionował fakt, że podpis ten pochodzi od niego. Stosownie jednak do treści art. 253 k.p.c. jeżeli strona zaprzecza prawdziwości dokumentu prywatnego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenie osoby, która je podpisała, od niej nie pochodzi, obowiązana jest okoliczności te udowodnić. Ciężar wykazania, że podpis pod umową o świadczenie usług telekomunikacyjnych, który opatrzono datą 9 września 2013 r., nie pochodzi od pozwanego, spoczywał zatem na pozwanym, ten zaś żadnych dowodów na tę okoliczność nie naprowadził.

Stwierdzenie powyższego nie wystarczyło, aby Sąd mógł uwzględnić w całości dochodzone w niniejszej sprawie roszczenia. W tym celu musiałby stwierdzić, iż istnieją podstawy do ustalenia faktów przesądzającym o tym, że w ramach stosunku zobowiązaniowego nawiązanego pomiędzy pozwanym a zbywcą ww. wierzytelności uzasadnione było obciążenie pozwanego wszystkimi należnościami, których zapłaty dochodził powód w niniejszej sprawie.

Na te należności składały się kwoty wyszczególnione w dwóch opisanych wyżej fakturach VAT: z 18 września 2013 r. i 18 października 2013 r., a ponadto w nocie obciążeniowej z 18 listopada 2013 r. oraz odsetki od należności wymienionej w tej nocie obciążeniowej stwierdzone przedłożonymi do akt notami odsetkowymi, jak i odsetki naliczone przez samego powoda od kwot wymienionych w tych dwóch fakturach VAT, przedstawione w wykazie z k. 56 akt sprawy.

Sąd stwierdził, iż potwierdzenie zasadności obciążenia pozwanego należnościami wymienionymi w powyższych fakturach VAT prawie w całości znajduje się w treści samej umowy podpisanej przez pozwanego w dniu 9 września 2013 r. W fakturach tych wierzyciel obciążył pozwanego przede wszystkim obowiązkiem zapłaty abonamentu. Nastąpiło to w kwotach po 84,90 zł za okres od 17 września 2013 r. do 16 października 2013 r. i od 17 października 2013 r. do 16 listopada 2013 r., a ponadto w obliczonej proporcjonalnie do poniższego okresu kwocie 21,91 zł za cas od dnia zawarcia umowy (9 września 2013 r.) do 16 września 2016 r.

Fakt, iż pozwany obowiązany był uiszczać abonament w wysokości 89,90 zł, wynika z treści samej umowy, gdzie plan taryfowy dla abonamentu określono na kwotę właśnie 84,90 zł.

Podobnie należało ocenić zasadność obciążania pozwanego w fakturze VAT z dnia 18 września 2013 r. kwotą 49 zł tytułem opłaty aktywacyjnej. Obowiązek zapłaty takiej należności został wprost przewidziany w treści umowy podpisanej przez pozwanego.

W materiale dowodowym przedstawionym przez powoda brak było natomiast potwierdzenia zasadności obciążenia pozwanego w obu tych fakturach kwotami po 5,04 zł tytułem – jak określono w fakturach – rachunku szczegółowego standardowego. Z faktur tych nie wynika, w jaki sposób zostały obliczone te należności, podstaw do ich obliczenia nie przewidziano w treści umowy podpisanej przez pozwanego dnia 9 września 2013 r. Z § 1 wzorca tej umowy, który znalazł się w aktach, wynika, iż zasady naliczenia opłat z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych zostały określone w cenniku, jednakże takiego cennika powód nie przedłożył do akt sprawy.

Reasumując powyższe Sąd uznał, iż powód wykazał, że pozwany miał obowiązek zapłacić z faktury nr (...) z dnia 18 września 2013 r. kwoty: 21,91 zł, 84,89 zł i 49 zł, co dawało sumę 155,80 zł. Zbywcy ww. wierzytelności a w konsekwencji powodowi od ww. należności przysługiwały również odsetki za opóźnienie w ich zapłacie przewidziane w art. 481 § 1 i 2 k.c. Zważywszy, iż w fakturze tej termin zapłaty ww. należności określono na 2 października 2013 r., a Sąd nie miał podstaw, aby uznać, iż termin ten nie odpowiadał faktycznemu terminowi przewidzianemu na spełnienie tych świadczeń przez pozwanego, wierzycielowi należały się odsetki od tych kwot dnia następnego, tj. od 3 października 2013 r., kiedy to pozwany popadł w opóźnienie. Powód żądał na podstawie tej faktury kwoty 166,97 zł z odsetkami od dnia 4 października 2013 r. do dnia 24 sierpnia 2015 r. w kwocie 35,43 zł, co wynika z wyliczenia odsetek znajdującego się na k. 56 akt sprawy. Skoro Sąd uznał za wykazane na podstawie tej faktury roszczenia w sumie 155,80 zł (zamiast 166,97 zł), kwotę odsetek żądanych za okres 4 października 2013 r. do 24 sierpnia 2015 r. należało obliczyć od sumy 155,80 zł, co dało 33,06 zł (zamiast 35,43 zł).

Sąd kolejno uznał, iż powód wykazał, że pozwany miał obowiązek zapłacić z faktury nr (...) kwotę 84,89 zł. Zważywszy, iż w fakturze tej termin zapłaty tej należności określono na 4 listopada 2013 r., odsetki należały się od dnia następnego, tj. do 5 listopada 2013 r. Powód żądał na podstawie tej faktury kwoty jedynie w wysokości 43,38 zł z odsetkami od dnia 3 listopada 2013 r. do dnia 24 sierpnia 2015 r. w kwocie 8,74 zł, co wynika z wyliczenia odsetek znajdującego się na k. 56 akt sprawy. Skoro Sąd uznał za wykazane na podstawie tej faktury roszczenie w kwocie 84,89 zł, stwierdzając przy tym, iż termin początkowy, od którego przypadały odsetki, to 5 listopada 2013 r., a powód domagał się kwoty niższej niż powyższa bowiem 43,38 zł, należało zasądzić tę ostatnią kwotę (aby nie orzec ponad żądanie) wraz z odsetkami należnymi od niej, jednakże nie od 4 lecz od 5 listopada 2013 r., do dnia 24 sierpnia 2015 r. w kwocie 8,71 zł (zamiast 8,74 zł).

W sumie stanowiło to kwotę 240,95 zł (21,91 zł + 84,89 zł + 49 zł + 33,06 zł + 43,38 zł + 8,71 zł) zasądzoną w punkcie I. sentencji wyroku.

Opisane powyżej części roszczeń, których dotyczyły te dwie faktury VAT, nieuwzględnione w punkcie I., Sąd oddalił w punkcie II. sentencji wyroku.

Od ww. sumy zawierającej zarówno wskazane świadczenia główne i skapitalizowane odsetki powodowi przysługiwały, z mocy art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 482 § 1 k.c., dalsze odsetki za opóźnienie. Powód żądanie to ograniczył do żądania odsetek od dnia wniesienia pozwu, co czyniło zadość wymogowi wynikającemu z art. 482 § 1 k.c., zgodnie z którym od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Sąd odnotował, iż z dniem 1 stycznia 2016 r. uległa zmianie treść regulacji zawartej w art. 481 § 2 k.c. Zostało wówczas wprowadzone pojęcie odsetek ustawowych za opóźnienie należnych w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Nie budziło wątpliwości, iż powódka w pozwie dochodziła odsetek ustawowych za opóźnienie (choć wówczas nie istniał taki termin ustawowy), zatem należało przyjąć, zgodnie z takim żądaniem, iż od dnia 25 sierpnia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. powódce przysługiwały odsetki jako odsetki ustawowe, a od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty jako już odsetki ustawowe za opóźnienie.

Wskazać trzeba, iż Sąd nie znalazł podstaw uzasadniających zarzut przedawnienia roszczeń dochodzonych przez powoda w niniejszej sprawie, który na rozprawie w dniu 23 listopada 2016 r. podniósł w imieniu pozwanego pełnomocnik ustanowiony dla niego z urzędu.

Roszczenia dochodzone w niniejszej sprawie, jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, uległyby przedawnieniu w terminie trzech lat, stosownie do treści art. 118 k.c. Zgodnie z art. 120 § 1 k.c. bieg ich przedawnienia powinien być liczony od dnia, w którym roszczenia te stały się wymagalne, a jeżeli ich wymagalność zależałaby od podjęcia określonej czynności przez wierzyciela – od dnia, w którym roszczenia stałyby się wymagalne, gdyby podjął on czynność w najwcześniej możliwym terminie.

Przedmiotowa dla niniejszej sprawy umowa została zawarta w dniu 9 września 2013 r. Powód dochodził roszczeń, których terminy przypadły najwcześniej na dzień 2 października 2013 r. Stosownie do art. 123 § 1 punkt 1 k.c. bieg terminu przedawniania, który rozpocząłby się najwcześniej w tych datach, uległ przerwaniu poprzez złożenie pozwu w niniejszej sprawie, co nastąpiło w dniu 25 sierpnia 2015 r.

Sąd nie podzielił również zarzutów podniesionych na rozprawie przez pełnomocnika ustanowionego dla pozwanego z urzędu, iż powód nie wykazał tego, że usługi telekomunikacyjne były świadczone pozwanemu w okresie, którego dotyczyły te dwie ww. faktury VAT. Pozwany niewątpliwie zawarł z poprzednikiem powoda umowę o świadczenie usług tego rodzaju. Nie przedstawił żadnych wyjaśnień świadczących o tym, by uprzednio składał reklamacje dotyczące świadczenia usług telekomunikacyjnych na podstawie tej umowy. Fakt, iż pozwany nie korzystał z tych usług, pomimo że miał taką możliwość, w żadnej mierze nie mógł przekonać o tym, że nie spoczywał na nim ciężar zapłaty świadczeń należnych pierwotnemu wierzycielowi na podstawie uregulowań ww. umowy.

Zważywszy, iż Sąd uznał za zasadne powództwo jedynie w wysokości 240,95 zł, nie widział podstaw, aby tę należność, stosownie do treści art. 320 k.p.c., rozkładać na raty. Pozwany bowiem na wypadek uwzględnienia powództwa w pełnej wysokości, domagał się rozłożenia świadczenia na 10 rat. Mając na względzie, iż powód dochodził łącznie kwoty 2.739,66 zł, jedna rata z dziesięciu, na które miałaby zostać rozłożona ta należność wedle jego żądania, byłaby większa niż suma zasądzona w punkcie I. sentencji wyroku.

Uzasadniając rozstrzygnięcie oddalające powództwo w pozostałym zakresie wskazać trzeba, iż Sąd nie znalazł w materiale dowodowym naprowadzonym przez powoda podstaw wystarczających do uznania, iż na pozwanym spoczął ciężar zapłaty kwoty 2.175 zł stwierdzonej w nocie obciążeniowej nr (...) z dnia 18 listopada 2013 r. Z noty tej wynikało, iż powyższa należność została naliczona tytułem kary za niedotrzymanie warunków promocji. Była zatem to kara, do której odnosiły się postanowienia § 5 punkt 2 i 4 wzorca umowy przedstawionego przez powoda i podpisanego przez pozwanego. Według § 5 punkt 2 druku umowy kara ta była należna w przypadku jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta albo (...) spółkę z o.o. z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki została zawarta umowa. Abonent zobowiązany był ją uiścić w wysokości określonej na stronie 1 umowy, przy czym wysokość kary umownej miała zostać pomniejszana o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Na pierwszej stronie umowy kwotę należną tytułem takiej kary umownej określono na 2.500 zł. Świadczenie takiego rodzaju zostało przewidziane również wśród przepisów przywołanej wyżej ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne, gdzie w art. 57 ust. 6 unormowano, iż w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta, nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Roszczenie nie przysługuje w przypadku rozwiązania przez konsumenta umowy przed rozpoczęciem świadczenia usług, chyba że przedmiotem ulgi jest telekomunikacyjne urządzenie końcowe.

W § 5 punkcie 4 ww. wzorca umowy podpisanego przez pozwanego przewidziano, iż powyższa kara umowna będzie płatna na podstawie wezwania do zapłaty dostarczonego abonentowi, które może być dostarczone wraz z rachunkiem lub w odrębnym piśmie i będzie płatna w terminie wskazanym w wezwaniu, nie krótszym jednak niż 7 dni. Powód przedstawił w niniejszej sprawie na okoliczność naliczenia tej kary umownej wyłącznie dowód z opisanej wyżej noty obciążeniowej z 18 listopada 2013 r. Z treści § 5 punkt 2 ww. wzorca umowy wynikało jednakże, iż przesłanką do naliczenia kary umownej było rozwiązanie umowy. Powód nie wykazał, by w istocie doszło do rozwiązania umowy, z której wywodził swoje roszczenia, ani tym bardziej daty, w której to nastąpiło.

Umowę tę zawarto w formie pisemnej. Zgodnie z przepisami art. 77 § 2 k.c. w brzmieniu mającym zastosowanie w niniejszej sprawie jeżeli umowa została zawarta w formie pisemnej, jej rozwiązanie za zgodą obu stron, jak również odstąpienie od niej albo jej wypowiedzenie powinno być stwierdzone pismem. Dla wykazania, iż doszło do rozwiązania umowy, na którą powoływał się powód, a zarazem do wystąpienia przesłanki powstania roszczenia o zapłatę dochodzonej przez niego kary umownej, niewystarczające było samo przedłożenie noty obciążeniowej stanowiącej de facto wyłącznie wezwanie pozwanego do zapłaty tej kary, a niezbędne pozostawało przedłożenie dokumentu, którym pierwotny wierzyciel rozwiązał umowę łączącą go z pozwanym. Tego dokumentu powód nie złożył.

Zwrócić należy uwagę, iż z treści pozwu wniesionego w postępowaniu elektronicznym wyraźnie wynikało, że powód miał możliwość przedstawienia takiego dowodu, świadczącego o rozwiązaniu ww. umowy przez pierwotnego wierzyciela. Wymienił go jako dowód z sprawie w punkcie 30. listy dowodów w tym pozwie, gdzie zgłosił, jako dowód inny niż nota obciążeniowa (...) wskazana w punkcie 12. listy dowodów, „pismo przesłane pozwanemu przez poprzedniego wierzyciela z informacją o rozwiązaniu umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych (w przypadku przedterminowego rozwiązania umowy przez poprzedniego wierzyciela)”. Dowód ten zgłosił na okoliczność rozwiązania umowy.

Powód co prawda wniósł o przeprowadzenie dowodu z tego dokumentu, jednakże nie przedłożył go aż do chwili zamknięcia rozprawy. Zaniechał uczynić tego pomimo nałożenia przez Sąd na pełnomocnika powoda zobowiązania zawartego w piśmie z dnia 28 stycznia 2016 r. do przedłożenia wszelkich dowodów wskazanych w pozwie złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Rygor niewykonania tego obowiązku określony w powyższym piśmie, doręczonym pełnomocnikowi powoda w dniu 1 lutego 2016 r., był taki, że Sąd pominie na dalszym etapie sprawy dowody niezłożone przez powoda w terminie dwóch tygodni od doręczenia tego pisma.

Z treści sprzeciwu, który pozwany wniósł jeszcze na etapie elektronicznego postępowania upominawczego, wyraźnie wynikała potrzeba przedłożenia przez powoda wszystkich dowodów świadczących o zasadności dochodzonych w pozwie roszczeń. Pozwany w sprzeciwie tym wyraźnie kwestionował dochodzone powództwo w całości, twierdząc przy tym, iż nie ma wiedzy, o jakie zobowiązanie chodzi w niniejszej sprawie. Sąd nie miał podstaw, aby z urzędu, przed zakończeniem sprawy w obecnej instancji, wytykać pełnomocnikowi powoda zaniechanie przedłożenia ww. dowodu i wzywać go dodatkowo do jego złożenia, gdyż czyniąc tak, działałby ewidentnie na korzyść jednej ze stron, naruszając zasadę kontradyktoryjności niniejszego procesu.

Skoro powód nie wykazał, by doszło do rozwiązania ww. umowy, nie udowodnił wystąpienia przesłanek naliczenia kary umownej dochodzonej przez powoda w wysokości 2.175 zł. W konsekwencji nie wykazał zasadności roszczeń ubocznych dochodzonych od tej należności głównej, a mianowicie odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia z tytułu tej kary umownej, naliczonych przez wierzyciela pierwotnego w notach odsetkowych z k. 44-55 akt sprawy, sporządzonych w okresie od 18 grudnia 2013 r. do 21 stycznia 2015 r., które w sumie opiewały na kwotę 310,14 zł. W tej części Sąd powództwo oddalił.

Kierując się powyższym Sąd orzekł jak w punkcie I. i II sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zawarte w punkcie III. sentencji wyroku Sąd wydał na podstawie art. 100 k.p.c. Powództwo zostało uwzględnione w około 9%, powód dochodził bowiem zapłaty kwoty 2.739,66 zł, a żądanie to zostało uwzględnione w wysokości 240,95 zł.

Na koszty procesu poniesione przez powoda wskazane w spisie kosztów z k. 57 akt sprawy złożyły się: opłata sądowa w wysokości 35 zł, opłata manipulacyjna w wysokości 0,35 zł, wynagrodzenie pełnomocnika odpowiadające stawce minimalnej przewidzianej w § 6 punkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w kwocie 600 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, co dało sumę 652,35 zł. 9 % z tej wartości odpowiadało kwocie 58,71 zł.

Na koszty procesu po stronie pozwanego złożyło się wyłącznie wygrodzenie profesjonalnego pełnomocnika, który został ustanowiony dla pozwanych z urzędu. Stosownie bowiem do art. 122 § 1 k.p.c. adwokat lub radca prawny ustanowiony z urzędu ma prawo – z wyłączeniem strony – ściągnąć sumę należną mu tytułem wynagrodzenia i zwrotu wydatków z kosztów zasądzonych na rzecz tej strony od przeciwnika. Wysokość powyższego wynagrodzenia Sąd obliczył na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu i powiększył o podatek VAT zgodnie z § 2 ust. 3 ww. rozporządzenia, co stanowiło kwotę 738 zł. 91 % z tej wartości odpowiadało kwocie 671,58 zł.

Dokonując stosunkowego rozdzielenia kosztów Sąd w punkcie III. zasądził zatem od powoda na rzecz pozwanego kwotę 612,87 zł odpowiadającą różnicy tych dwóch wartości, a mianowicie kwot 671,58 zł i 58,71 zł.

W punkcie IV. sentencji wyroku Sąd przyznał od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Gryfinie na rzecz pełnomocnika, który reprezentował pozwanego z urzędu, kwotę 125,13 zł tytułem pozostałej części kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej w niniejszej sprawie z urzędu, należnych pełnomocnikowi w łącznej wysokości 738 zł, które nie znalazły pokrycia w sumie 612,87 zł wskazanej w punkcie III. sentencji wyroku. Orzekł o tym na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze.

SSR Szymon Pilitowski

Sygn. akt I C 904/15 upr

(...):

1.  (...),

2.  (...).

G., dnia 27 grudnia 2016 r.

SSR Szymon Pilitowski