Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2017r.

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: SSR R.-Natalia Wójtowicz

Protokolant: st. prot. sąd. K. Ż.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 marca 2017r. w S. sprawy

z powództwa K. T.

przeciwko Towarzystwo (...) w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda K. T. kwotę 4.675,47 zł. (cztery tysiące sześćset siedemdziesiąt pięć złotych i 47/100) wraz z odsetkami ustawowymi

- od kwoty 3.156,09 zł. od dnia od dnia 19.02.2015 r. do dnia 31.12.2015r. i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 01.01.2016r. do dnia zapłaty;

- od kwoty 1.519,38 zł – za opóźnienie liczonymi od dnia 14 listopada 2016 r. do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie ( co do odsetek za opóźnienie liczonymi od kwoty 1.519,38 zł. za okres od dnia 25 października 2016 r. do dnia 13 listopada 2016 r.),

III.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda K. T. kwotę 1.375,00 zł (tysiąc trzysta siedemdziesiąt pięć) tytułem zwrotu kosztów postępowania,

IV.  nakazuje ściągnąć od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Słupsku kwotę 632,92 zł. ( sześćset trzydzieści dwa złote i 92/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt. IC 46/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 05.01.2016 r. K. T., reprezentowany przez fachowego pełnomocnika, wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) w W. o zasądzenie kwoty 3.156,09 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 19.02.2015 r. do dnia zapłaty. Domagał się również zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko podał, że w dniu 18.01.2015 r. doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzeniu uległ jego pojazd marki C. (...), nr rejestracyjny (...). Sprawa szkody był objęty obowiązkowym ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej w Towarzystwie (...) w W.. Pozwane towarzystwo w toku postępowania likwidacyjnego przyjęło odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie i zakwalifikował je jako szkodę całkowitą. Nie zgadzając się z tą decyzją powód K. T. złożył odwołanie. W odpowiedzi ubezpieczyciel przyznał odszkodowanie w kwocie 6.053,76 zł uznając, że auto poszkodowanego stanowiło środek trwały w prowadzonej przez niego działalności. Pełnomocnik powoda w piśmie kierowanym do pozwanego Towarzystwa (...) z dnia 11.03.2015 r. zarzucił mu, że do rozliczenia szkody przyjęte zostały ceny części alternatywnych zamiast oryginalnych oraz zaniżona została wartość materiałów lakierniczych o 33%, zaniżona stawka za roboczogodzinę i pominięte zostało wgniecenie progu prawego w części przedniej samochodu. Nadto poszkodowany wskazał, że należne mu odszkodowanie winno uwzględniać 50% podatek vat. Ubezpieczyciel podtrzymał w odpowiedzi swoje dotychczasowe stanowisko, a zatem wniesienia powództwa było uzasadnione.

Pozwane Towarzystwo (...) w W., reprezentowane przez fachowego pełnomocnika, wniosło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, że kwestionuje powództwo co do wysokości. Nadto oświadczył, iż tytułem przysługującego K. T. odszkodowania przyznał mu kwotę 5.500,00 zł oraz kwotę 450,00 zł z tytułu kosztów holowania i parkowania pojazdu, a następnie w toku likwidacji szkody, na podstawie kalkulacji naprawy pojazdu, zmienił kwalifikację szkody z całkowitej na częściową i ustalił koszt naprawy pojazdu K. T. na kwotę 6.053,76 zł. Wobec powyższego spełnił ciążący na nim obowiązek wynikający z treści art. 805 k.c., a zatem odszkodowanie powyżej przyznanego nie należy się poszkodowanemu. Powołując się nadto na utrwalone orzecznictwo Sądu Najwyższego odnośnie tego, iż odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela za uszkodzenie pojazdu winno obejmować niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na rynku lokalnym, wskazał, że wyliczenie wysokości szkody dokonane zostało w oparciu o ocenę techniczną, uwzględniającą zakres uszkodzeń pojazdu, brak zatem podstaw do jego kwestionowania. Podobnie jak brak podstaw do kwestionowania przez powoda przyjętych do rozliczenia stawek za roboczogodzinę, tym bardziej, że K. T. nie udowodnił by były one inne, a przyjęte przez ubezpieczyciela stawki za roboczogodzinę odpowiadają wysokości obowiązujących stawek w warsztatach naprawczych różnego rodzaju, według wartości netto, gdyż z uwagi na brak wykonania usługi naprawy nie powstał obowiązek podatkowy. Gdyby zatem towarzystwo ubezpieczeń wypłaciło świadczenie w wysokości brutto, doszłoby do bezpodstawnego wzbogacenia powoda.

Odnośnie żądania zasądzenia odsetek wskazał, że wobec spełnienia wobec K. T. obowiązku naprawienia szkody przez wypłacenie odszkodowania, zatem ewentualny początek biegu terminu naliczania odsetek winien być uzależniony od wydania przez biegłego opinii stwierdzającej wyższe koszty najmu pojazdu zastępczego.

Pismem z dnia 26.10.2016 r. pełnomocnik powoda rozszerzył powództwo i wniósł o zasądzenie dodatkowo kwoty 1.519,38 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia rozszerzenia powództwo do dnia zapłaty.

Ustosunkowując się do żądania rozszerzonego powództwa ubezpieczyciel wskazał, że wnosi o jego oddalenie. Nadto argumentował, iż biorąc pod uwagę wcześniejsze naprawy przedmiotowego pojazdu, jego przebieg, jak i datę produkcji, przywrócenie pojazdu do stanu sprzed kolizji, przy użyciu części używanych jest jak najbardziej uzasadnione.

Sąd ustalił następującym stan faktyczny:

W dniu 18.01.2015 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której został uszkodzony pojazd K. T. marki C. (...) nr rejestracyjny (...). Sprawca szkody objęty był obowiązkowym ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej w Towarzystwie (...) w W..

(bezsporne, a nadto dowód: potwierdzenie zawarcia umowy ubezpieczeniowa – k. 16, notatka urzędowa policji z dnia 18.01.2015 r. – k. 57-58 akt likwidacji szkody, zgłoszenie szkody w pojeździe z dnia 18.01.2015 r. - k. 28 - 32 akt likwidacji szkody nr 90/15/33/20, informacja o zarejestrowaniu szkody z dnia 19.01.2015 r. – k. 22-24 akt likwidacji szkody nr 90/15/33/20)

Pozwane Towarzystwo (...) w W. po dokonaniu oceny stanu technicznego pojazdu w toku postępowania likwidacyjnego pojazdu powoda marki C. (...) sporządziło kosztorys naprawy, w oparciu o który zakwalifikowało szkodę jako całkowitą i wysokość szkody oszacowało na kwotę 7.200,00 zł, zaś wartość pozostałości na kwotę 6.600,00zł.

(bezsporne, a nadto dowód: kalkulacja naprawy nr 90/15/33/2 –k. 45-48, 64-66 akt likwidacji szkody, wyliczenie szkody nr (...) (...) k. 49-50 akt likwidacji szkody, analiza kosztów naprawy - k. 51 akt likwidacji szkody, pismo Towarzystwa (...) w G. z dnia 26.01.2015 r. – k. 52 akt likwidacji szkody.

Pismem z dnia 05.02.2015 r. upoważnione przez (...) spółka cywilna w S. odwołało się od decyzji ubezpieczyciela i zarzuciło mu błędne zakwalifikowanie szkody jako całkowitej oraz sporządzenie kalkulacji szkody, w której uwzględniono stan uszkodzeń znacznie odbiegający od ustalonego stanu faktycznego.

(dowód: pismo wysłane drogą elektroniczną z dnia 05.02.2016 r. - k. 8 – 9 akt i 71 akt likwidacji szkody).

W odpowiedzi na powyższe pismo Towarzystwo (...) oświadczyło w piśmie z dnia 17.02.2016 r., iż po dokonaniu ponownej analizy zgromadzonej w aktach szkody dokumentacji, dokonało zmiany swojego stanowiska i przyznało K. T. odszkodowanie w wysokości 5.500,00 zł netto oraz kwotę 450,00 zł tytułem poniesionych wydatków za holowanie i parkowanie pojazdu.

(dowód: stanowisko Towarzystwa (...) - k. 79 i 80 akt likwidacji szkody).

Pismem z dnia 17.02.2016 r. upoważnione przez (...) s.c. w S. ponownie zwróciło się do ubezpieczyciela o zmianę swojej decyzji w przedmiocie ustalenia szkody całkowitej i dokonanie prawidłowej kalkulacji szkody.

(dowód: pismo wysłane drogą elektroniczną z dnia 17.02.2016 r. – k. 83 akt szkody).

W piśmie z dnia 04.03.2016 r. ubezpieczyciel ustalił ostatecznie wysokość szkody w pojeździe powoda na kwotę 6.053,76 zł

(dowód: stanowisko ubezpieczyciela z dnia 04.02.2016 r. – k. 10 akt i 93-95 akt likwidacji szkody, kosztorys E. nr (...) – k. 97-90 akt likwidacji szkody i 11-13 akt).

Pismem z dnia 11.03.2016 r. Biuro (...) s.c. w S. działające z upoważnienia powoda, wezwało Towarzystwo (...) w W. do dopłaty tytułem odszkodowania kwoty 5.702,33 zł wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę. Ubezpieczyciel pismem z dni 27.03.2016 r. odmówił zmiany decyzji w przedmiocie wyliczenia wysokości odszkodowania.

(dowód: pismo Biura (...) s.c. w S. z dnia 04.03.2016 r. – k. 14-19 akt, 111-116 akt likwidacji szkody, pismo Towarzystwa (...) w W. – k. 20 akt i 118 akt likwidacji szkody).

Powód K. T. prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i był płatnikiem podatku VAT, a jego samochód marki C. (...) nr rejestracyjny (...) został ujęty w ewidencji środków trwałych, w związku z czym od faktur kosztowych związanych z eksploatacją tego samochodu, czyli za zakup części, usług remontowych – malowanie, lakierowanie, naprawy blacharskie, roboczogodziny w zakładzie naprawczym, odliczany był 50% podatek naliczony.

(bezsporne, a nadto dowód: kserokopia oświadczenia z dnia 16.03.2016 r. – k. 21 akt).

Wartość rynkowa pojazdu K. T. według stanu sprzed szkody wyniosła 15.800,00 zł, zaś koszt naprawy pojazdu wyniósł 11.835,83 zł brutto, a zatem po odliczeniu podatku VAT w wysokości 2.213,20 zł, koszt ten wyniósł 9.622,63 zł. Szkoda w pojeździe powoda jest szkodą częściową, albowiem przewidywany koszt naprawy pojazdu do stanu sprzed zdarzenia nie przekracza jego wartości rynkowej sprzed szkody.

Zakres stwierdzonych w pojeździe uszkodzeń był bezsporny.

Kosztorys naprawy został sporządzony na podstawie systemu kalkulacyjnego A., w oparciu o technologię i czasy wykonania poszczególnych operacji naprawczych wskazanych przez producenta z uwzględnieniem uśrednionych stawek za roboczogodziny w wysokości: 90,00 zł netto dla prac mechaniczno – blacharskich i pomocniczych oraz 100,00 zł netto dla prac lakierniczych, stosowanych w zakładach branży motoryzacyjnej regionu (...) i w oparciu o ceny oryginalnych części zamiennych obowiązujących w oficjalnej sieci dystrybucyjnej, a także oryginalnych części zamiennych w klasie jakości (...), na dzień powstania szkody, tj. 18.01.2015 r.

(dowód: pisemna opinia biegłego I. S. z dnia 06.10.2016 r. – k. 59-79).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności co do zasady wobec powoda za skutki kolizji z dnia 18.01.2015 r., ani jej podstaw, co znajduje odzwierciedlenie w przyznaniu powodowi sumy pieniężnej tytułem odszkodowania za koszty naprawy powypadkowej. Niesporny był również między stronami zakres uszkodzeń pojazdu oraz, że powód wykorzystywał pojazd, który uległ uszkodzeniu w prowadzonej przez siebie działalności. Bezspornym zatem również było, że skoro samochód powoda został wciągnięty do ewidencji środków trwałych, powodowi na podstawie art. 86a ustawy z dnia 11.03.2014 r. o podatku od towarów i usług przysługuje prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego.

Sporna między stronami była wysokość należnego powodowi odszkodowania. Mając na uwadze treść złożonych przez strony pism procesowych Sąd przyjął, iż spór sprowadzał się do ustalenia wysokości uzasadnionych kosztów naprawy przy zastosowaniu części oryginalnych lub ich tańszych zamienników, umożliwiających powodowi przywrócenie pojazdu do stanu sprzed kolizji.

Wskazać zatem należy na wstępie, że odpowiedzialność odszkodowawcza pozwanego znajduje podstawę w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) oraz normach art. 415 k.c., 436 § 2 k.c. i art. 822 k.c. Przy czym przepis art. 19 przywołanej ustawy o ubezpieczeniach, analogicznie do treści art. 822 § 4 k.c. przyznaje poszkodowanemu roszczenie bezpośrednio od ubezpieczyciela odpowiadającego z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy.

Stosownie do treści art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, a naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Na gruncie orzecznictwa i doktryny prawa cywilnego przeważa stanowisko, iż pod pojęciem szkody należy rozumieć różnicę między stanem majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku, jaki istniałby gdyby nie wystąpiło to zdarzenie. W odniesieniu do szkody komunikacyjnej jest to w praktyce różnica pomiędzy wartością, jaką pojazd przedstawiał w chwili wypadku, a jego wartością po wypadku. Zgodnie z normą art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeśli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia cen istniejących w innej chwili.

Przepis art. 824 ¹ § 1 k.c. stanowi, iż suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody, o ile nie umówiono się inaczej.

Uwzględniając przytoczone wyżej przepisy stwierdzić należy, iż szkoda powstaje w chwili wypadku komunikacyjnego i podlega naprawieniu na podstawie art. 436 k.c. oraz według przesłanek określonych w art. 363 § 2 k.c. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy, czy też w ogóle zamierza ją naprawić (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSPiKA 2002, nr 7-8, poz. 103 oraz orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1988 r., I CR 151/88, niepubl.). Odszkodowanie ma bowiem wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem. Zgodnie z art. 363 § 2 k.c. wysokość tak określonego odszkodowania powinna być ustalona według poziomu cen części zamiennych i usług koniecznych do wykonania naprawy tj. na podstawie metody kosztorysowej i objąć niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (por. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2011, sygn. III CZP 68/2001, OSNC 2002, nr 6 poz. 74, z dnia 13 czerwca 2003 r., sygn. III CZP 32/2003, OSNC 2004, nr 4, poz. 51). Podkreślić również należy, że ewentualna naprawa nie musi doprowadzić pojazdu do stanu sprzed szkody i uzależnianie przez ubezpieczyciela wypłaty odszkodowania od udowodnienia dokonania naprawy i jej kosztów, nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach i utrwalonej linii orzeczniczej sądów powszechnych i Sądu Najwyższego (por. uzasadnienia wyroków Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002 r. V CKN 908/00, nie publ., z dnia 11 czerwca 2001 r., V CKN 226/00, OSNC 2002, nr 3, poz. 40).

Wskazać również należy, że zgodnie z Uchwałą składu siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 12.04.2012 r. (III CZP 80/11) zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi (OSNC 2012/10/2012, Prok. I Pr.-wkł. (...), LEX nr 112983, www.sn.pl, BIul.SN 2012/4/5, M.Prawn. 2012/24/1319-1323).

Sąd orzekając w niniejszej sprawie podziela stanowisko wyrażone w orzecznictwie, według którego roszczenie należne od Towarzystwa (...) w ramach ustawowego ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana, wysokość świadczeń należy określić na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia. Naprawa pojazdu przed uzyskaniem świadczeń i jej faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na powyższy sposób ustalenia ich wysokości (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1998 r., sygn. I CR 151/88, Lex nr 8894).

Mając na względzie powyższe rozważania, w tym stanowisko Sądu Najwyższego, które Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela i akceptuje, Sąd uznał, że podniesione przez pozwanego zarzuty, iż powód nie udowodnił faktu naprawy pojazdu przy użyciu oryginalnych części, nie wykazał poniesienia kosztów naprawy pojazdu, ani faktu dokonywania wcześniejszych napraw oraz, że dokonanie naprawy pojazdu powoda przy zastosowaniu części oryginalnych doprowadziłaby do jego wzbogacenia, są chybione.

Sąd uznał natomiast za zasadne stanowisko strony powodowej, która zakwestionowała dokonanie przez pozwanego przyjęcia dla ustalenia wysokości odszkodowania wartości części zamiennych alternatywnych zwłaszcza, że pozwany już na etapie postępowania likwidacyjnego miał możliwość ustalenia, czy w pojeździe powodów zamontowane są wyłącznie części oryginalne.

W związku z istniejącymi rozbieżnościami w stanowiskach stron dotyczącymi ustalenia wysokości zaistniałej w pojeździe powoda szkody, Sąd na zgodny wniosek stron, dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu wyceny szkód komunikacyjnych.

W oparciu o pisemną opinię biegłego Sąd przyjął, że koszt naprawy pojazdu powoda w związku z kolizją z dnia 18.01.2015 r., ustalony w oparciu o technologię i czasy wykonania poszczególnych operacji naprawczych wskazanych przez producenta z uwzględnieniem uśrednionych stawek za roboczogodziny w wysokości: 90,00 zł netto dla prac mechaniczno – blacharskich i pomocniczych oraz 100,00 zł netto dla prac lakierniczych, stosowanych w zakładach branży motoryzacyjnej regionu (...) i w oparciu o ceny oryginalnych części zamiennych w klasie jakości O oraz przy użyciu oryginalnych części zamiennych w klasie jakości (...), w okresie powstania szkody, wyniósł 11.835,83 zł brutto, przy czym podatek VAT od tej kwoty wyniósł 2.213,20 zł, a zatem wysokość należnego powodowi odszkodowania stanowiła kwotę 9.622,63 zł.

Sąd uznał, zatem za w pełni i rzetelnie uzasadnione stanowisko biegłego w zakresie, w jakim opiniował on, że kwota odszkodowania dotychczas wypłacona przez pozwanego powodowi, nie pozwoli przywrócić przedmiotowego pojazdu do stanu sprzed szkody oraz to, że przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody możliwe jest jedynie przez zastosowanie do naprawy oryginalnych części zamiennych w klasie jakości O i oryginalnych części zamiennych w klasie jakości (...), a części alternatywne tzw. zamienniki, w klasie jakości P stanu takiego nie przywrócą.

Wobec faktu, że opinia nie była przez strony kwestionowana, Sąd uznał, że wykonana opinia jest logiczna, jasna, fachowa i nie budzi wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego. Sąd nie dopatrzył się przy tym w treści opinii żadnych sprzeczności. Biegły dysponuje stosowną wiedzą i wieloletnim doświadczeniem zawodowym ze swej dziedziny, sporządził opinię zgodnie z zakreśloną tezą dowodową w postanowieniu Sądu, w sposób wyczerpujący i pełny.

Mając na względzie opinię biegłego Sąd ustalił, że wysokość szkody poniesionej przez powoda w wyniku kolizji z dnia 18.01.2015 r. rozumianej jako równowartość kosztów potrzebnych na zakup części i materiałów oraz wykonanie naprawy wynosi 10.729,23 zł (kwota 9.622,23 zł plus 50% podatku Vat – 1.106,60 zł). W kwocie tej przyjęto do wyliczenia ceny za części zamienne oryginalne w jakości O oraz oryginalne części zamienne w klasie jakości (...), przyjmując, iż ich zastosowanie umożliwi odbudowę samochodu powoda. Nadto Sąd uznał, biorąc pod uwagę ustaloną przez biegłego wartość pojazdu powoda na kwotę 15.800,00 zł, że kwota ta obejmuje niezbędne i konieczne koszty przywrócenia pojazdu powoda do stanu sprzed kolizji i wyrównuje uszczerbek w majątku poszkodowanego. Jedynie zastosowanie części oryginalnych w klasie jakości typu O i w klasie jakości typu (...), daje gwarancje zachowania względów bezpieczeństwa kierującego i innych uczestników ruchu drogowego, a nadto nie doprowadzi do spadku wartości pojazdu, co mogłoby mieć miejsce przy zastosowaniu tańszych zamienników. Naprawa częściami oryginalnymi zarówno w klasie jakości O, jak i klasie jakości (...), nie doprowadzi do wzbogacenia się powoda.

W świetle powyższych rozważań i na podstawie art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 361 k.c. Sąd uwzględnił powództwo w całości co do kwoty żądania głównego 4.675,47 zł – sprecyzowanego ostatecznie w piśmie powoda z dnia 26.10.2016 r., stanowiącej różnicę między należnym powodowi odszkodowaniem ustalonym w opinii biegłego z uwzględnieniem 50% podatku vat, a dotychczas wypłaconym przez ubezpieczyciela.

Orzekając o odsetkach ustawowych za opóźnienie w punkcie pierwszym wyroku, Sąd zważył, iż stosowanie do treści art. 14 ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, a także art. 817 k.c., zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W niniejszej sprawie termin na wypłatę odszkodowania upłynął dnia 18.02.2015 r., a zatem Sąd biorąc pod uwagę treść pierwotnie zgłoszonego w pozwie żądania, zasądził odsetki od kwoty 3.156,09 zł od dnia 19.02.2015 r. do dnia zapłaty.

Natomiast od kwoty rozszerzonego powództwa, tj. kwoty 1.519,38 zł Sąd zasądził odsetki od dnia 14.01.2016 r., uznając, że należy je liczyć od dnia, w którym zostało doręczone pozwanemu pismo rozszerzające powództwo w niniejszej sprawie. Pozwany nie mógł, bowiem pozostawać w zwłoce z płatnością kwoty od dnia wniesienia pisma rozszerzającego powództwo do Sądu, albowiem w dniu tym nie było mu znane roszczenie strony powodowej w tym zakresie.

Nadto orzekając o wysokości odsetek Sąd uwzględnił zmianę treści przepisu art. 481 § 1 i 2 k.c. obowiązującą od dnia 01.01.2016 r.

Konsekwencją rozstrzygnięcia w przedmiocie zasądzenia odsetek od rozszerzonego powództwa od dnia 14.11.2016 r., było oddalenie powództwa w punkcie drugim wyroku, w przedmiocie domagania się przez powoda zasądzenia odsetek od dnia 25.10.2016 r.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie trzecim wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. § 2 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804), uznając, że skoro powód uległ pozwanemu jedynie co do żądania zasądzenia odsetek od dnia 25.10.2016 r. do dnia 13.11.2016 r., wygrał proces w 100%, a zatem pozwany winien mu zwrócić koszty procesu w wysokości 1.375,00 zł, na które składały się: kwota 158,00 zł tytułem opłaty od pozwu, kwota 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa oraz kwota 1.200,00 zł wynagrodzenia radcy prawnego.

W punkcie czwartym wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 113 § 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28.07.2005 r. (Dz.U. nr 167, poz. 1398 z późn. zm.), nakazując ściągnięcie od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Słupsku kwoty 632,92 zł tytułem kosztów poniesionych tymczasowo ze Skarbu Państwa na poczet wynagrodzenia biegłego.