Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wnioskodawca W. L. wniósł o ustanowienie służebności przesyłu na jego nieruchomości , położonej w gminie P. , obręb K. , nr działki (...) ,Kw nr (...) oraz o zasadzenie jednorazowego odszkodowania w kwocie 108.000,00 zł tytułem wynagrodzenia za ustanowienie w/w służebności.

W uzasadnieniu podał , że na jego nieruchomości , po lewej stronie , przez większość jej długości tj.ok.60m znajdują się urządzenia przesyłowe uczestnika post.Następnie linia energrtyczna średniego napięcia przechodzi na ukos przez nieruchomośc.Obszar wyłączony w eksploatacji to ok.105 m na 6 m.

Uczestnik post. (...) SA w K. wniosła o oddalenie wniosku i zarzuciła , iż proponowała wnioskodawcy zawarcie umowy o ustanowienie służebności przesyłu za wynagrodzeniem ale do chwili obecnej nie otrzymała odpowiedzi. Nadto podniosła , że linie energetyczna zajmuje o wiele mniejsza powierzchnię niż wskazano we wniosku a żadane wynagrodzenie jest wygórowane.

W toku postepowania , dnia 22.07.2016 r. uczestnik post. podniósł zarzut zasiedzenia służebności gruntowej o treści odpowiadającej spornej służebności przesyłu , z dniem 27.08.2005 r.W uzasadnieniu podał , że linie energetyczne na nieruchomości wniuoskodawcy powstały w sposób przewidziany prawem , z zachowaniem procedur administracyjnoprawnych , w dniu 21.06.1985 i 27.08.1985 r.L. te były użytkowane przez poprzedników prawnych uczestnika post. od chwili ich powstania aż do dziś.Gdyby nieruchomość wnioskodawcy była przed 01.10.1990 r . własnościa Skarbu P. , uczestnik post. wniósł o stwierdzenie zasiedzenia z dnia 01.02.2009 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca W. L. jest właścicielem działki nr (...) , położonej w obrębie K. , gmina P. , dla której SR w Legnicy prowadzi Kw nr (...). Wnioskodawca nabył tę nieruchomość na podstawie umowy darowizny z dnia 19.12.1997 r. , zawartą z matką F. L. oraz siostrami B. i G.. F. L. nabyła tą nieruchomośc wraz z mężem w drodze umowy kupna – sprzedaży z dnia 20.11.1973 r. W/w działka gruntu stanowi nieruchomość rolną z zabudowaniami.

dowód:

- kserokopia odpisu Kw nr (...) K-15-22

- kserokopia aktu notarialny z dnia 19.12.1997 K- 6-9

Na działce wnioskodawcy nr (...) posadowiona jest linia średniego napięcia SN 20 kV L-256-12 wraz ze stacją transformatorowa słupową 20/0,4 kV oraz linia niskiego napięcia nN 0,4 kV.Na działkce znajduje się 6 konstrukcji wsporczych w/w linie energetyczne , do których nie ma dostępu z drogi publicznej

Szerokość pasa służebności przesyłu dla linii średniego napięcia wynosi po 8,86 m a dla linii niskiego napięcia 1m , wzdłuż osi linii , czyli łącznie 332,25 m kw.

dowód:

- opinia biegłej K. P. z załącznikami K-57-77 , 127-223

- opinia biegłego M. S. z załącznikami K-114-132

- opinia biegłego J. S. K-390-432

Zjednoczenie (...) było poprzednikiem prawnym uczestnika postępowania. Zjednoczenie (...) z siedziba w L. powstało na mocy zarządzenia Ministra Przemysłu z dnia 1 czerwca 1945 r. Było wielozakładowym przedsiębiorstwem państwowym, w skład którego wchodził Zakład (...). Z chwilą likwidacji Zjednoczenia (...) wszedł w skład Zakładów (...). Następnie Zakłady (...) z dniem 1 lipca 1976 r. uległy likwidacji, a zakłady wchodzące w skład tego przedsiębiorstwa wielozakładowego zostały włączone do Zakładów (...). Zarządzeniem Ministra Przemysłu z dnia 16 stycznia 1989 r. w wyniku podziału przedsiębiorstwa państwowego pod nazwą Zachodni O. Energetyczny utworzone zostało z dniem 1 stycznia 1989 r. przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą Zakład (...). Było to przedsiębiorstwo użyteczności publicznej, które w dniu 12 lipca 1993 r. zostało przekształcone z Zakład (...) Spółka Akcyjna z siedzibą L.. Fundusz założycielski i fundusz przedsiębiorstwa Zakładu (...) utworzyły kapitał własny spółki akcyjnej, powstałej na skutek przekształcenia. (...) Spółka Akcyjna został połączony z innymi spółkami, w wyniku czego dnia 30 kwietna 2004 r. powstała spółka pod nazwą (...) Spółka Akcyjna z/s we W. (później: (...) S.A., następnie (...) S.A.). W dniu 11 września 2001 r. nastąpiła kolejna zmiana firmy i siedziby uczestnika postępowania na (...) S.A. z siedzibą w K., związana z połączeniem spółek w drodze przejęcia przez uczestnika Spółki (...) S.A. z siedzibą w K..

dowód:

- kserokopia Zarządzenia Ministra Przemysłu z 01.06.1945 r. K-320-321

- kserokopia odpisu rejestru przedsiębiorstw państwowych z dnia 12.04.1969 r.K-323-325

- kserokopia odpisu Rejestru przedsiębiorstw państwowych z dnia 26.10.1976 r. K-326-327

- kserokopia postanowienia SR w Legnicy z dnia 6.02.1989 r. K-328-330

- kserokopia zarządzenia Ministra Przesyłu z dnia 01.06.1945 r. K-322

- kserokopia aktu przekształcenia z 12.07.1993 r. K-332-334

- kserokopia postanowienia SR w Legnicy z 01.08.1993 r. K-331-331odw

- kserokopii postanowien SR we Wrocławiu K-335-347

L. średniego napięcia SN 20 kV L-256-12 wraz ze stacją transformatorowa słupową 20/0,4 kV została wybudowana 21.06.1985 r. zaś oraz linia niskiego napięcia nN 0,4 kV została posadowiona dnia 27.08.1985 r.

dowód:

- kserokopia protokółu wraz ze schematem nr 71 K-249-251odw

- kserokopia planu realizacyjnego K-252-252odw

- kserokopia informacji wraz z mapą K-253-256

- kserokopia protokołu K-257-259

- kserokopia map K-261-265

- kserokopia protokolu technicznego K-266-267

- kserokopia decyzji z 03.11.1984 i 19.11.1984 K-268-269

- kserokopia kompletu dokumentacji z eksploatacji linii K-270-319

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie było ustalenie, czy wnioskodawca zasadnie żądają ustanowienia za wynagrodzeniem na nieruchomości, stanowiącej ich własność służebności przesyłu, w związku z posadowieniem na ich działce urządzeń elektroenergetycznych, będących własnością uczestnika postępowania, w obliczu podniesionego przez nich zarzutu zasiedzenia służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu. Między stronami nie było zgody, co do daty od której należało liczyć bieg terminu zasiedzenia, dobrej lub złej wiary uczestnika oraz wysokości wynagrodzenia należnego wnioskodawcom.

Zgodnie z treścią art. 305 ¹ k.c., nieruchomość można obciążyć na rzecz przedsiębiorcy, który zamierza wybudować lub którego własność stanowią urządzenia służące do doprowadzania energii elektrycznej, prawem polegającym na tym, że przedsiębiorca może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, zgodnie z przeznaczeniem tych urządzeń (służebność przesyłu). Jeżeli przedsiębiorca odmawia zawarcia umowy o ustanowienie służebności przesyłu, a jest ona konieczna do korzystania z urządzeń, o których mowa w art. 49 § 1, właściciel nieruchomości może żądać odpowiedniego wynagrodzenia w zamian za ustanowienie służebności przesyłu (art. 305 ² § 2 k.c.). Jednocześnie służebność przesyłu przechodzi na nabywcę przedsiębiorstwa lub urządzeń elektroenergetycznych, o czym stanowi art. 305 ³ § 1 k.c.

Na wstępie należy wskazać, że Sąd rozpoznał podniesiony przez uczestnika zarzut zasiedzenia, jako że zarzuty merytoryczne nie podlegają prekluzji. Jednocześnie dopuszczenie dowodów z przedłożonych dokumentów nie spowodowało przedłużenia postępowania, a strona może aż do zamknięcie rozprawy przytaczać dowody na poparcie swoich twierdzeń.

Do zasiedzenia służebności przesyłu stosuje się odpowiednio przepisy o służebności gruntowej. Zgodnie z art. 292 k.c. służebność gruntowa może być nabyta przez zasiedzenie w wypadku, gdy polega na korzystaniu z trwałego i widocznego urządzenia. W takim przypadku odpowiednie zastosowanie znajdują przepisy o nabyciu własności nieruchomości przez zasiedzenie. Stosownie natomiast do treści art. 172 k.c. posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Normy Kodeksu cywilnego, wskazujące na w.w. okresy zasiedzenia wprowadzono ustawą z dnia 28 lipca 1990r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321 ze zm.). Przed przedmiotową zmianą art. 172 k.c. przewidywał zasiedzenie przy przyjęciu dobrej wiary po upływie 10 lat, natomiast przy przyjęciu złej wierze wraz z upływem 20 - letniego terminu. Przytoczone krótsze terminy zasiedzenia stosuje się, gdy poprzednio obowiązujące terminy zasiedzenia upłynęły przed wejściem w życie w.w. noweli, tj. przed dniem 1 października 1990r., o czym stanowi art. 9 w.w. ustawy nowelizującej. Natomiast zgodnie z dekretem Prawo rzeczowe z 11 października 1946 r. obowiązywała terminy dawności: 20 lat w dobrej wierze i 30 lat w złej wierze.

W niniejszej sprawie bezsporna między stronami była okoliczność, iż działka wnioskodawcy pozostają w jego własności od 19 grudnia 1997 roku ., kiedy to doszło do nabycia nieruchomości w drodze umowy darowizny.Jak wynika z treści umowy darowizny przed wnioskodawcą właścicielem nieruchomości była jego rodzina , od 20.11.1973 r. Poza sporem pozostawało również to że na nieruchomości, stanowiącej własność wnioskodawców są posadowione urządzenia elektroenergetyczne, które wyczerpują definicję trwałego i widocznego urządzenia, wchodzącego w skład przedsiębiorstwa uczestnika postępowania, o czym mowa w art. 292 k.c. Stwierdzić należy bowiem, że po 1945r. zarządzanie siecią energetyczną i dostawa energii odbiorcom było zadaniem przedsiębiorstw państwowych tworzonych przez odpowiednich ministrów, przy czym właścicielem urządzeń i sieci był Skarb Państwa, jako że była to część mienia ogólnonarodowego. Na podstawie przepisów ustawy z dnia 4 lipca 1947r. o planowej gospodarce energetycznej (Dz.U.47.52.271) nastąpił podział Państwa na okręgi energetyczne, a dla wykonania zadań planowej gospodarki energetycznej w okręgach energetycznych utworzone zostały w drodze zarządzeń Ministra Przemysłu i Handlu zjednoczenia energetyczne posiadające osobowość prawną, jako przedsiębiorstwa państwowe. Na terenie L. i okolic w tym K. siecią energetyczną zarządzało przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą Zjednoczony Energetyczny O. z siedzibą w L. w skład którego wchodził Zakład (...) oraz Zakład (...). Jak wynika z materiału dowodowego dopiero w 1993 r. Zakład (...) został przekształcony w spółkę kapitałową.

Wobec powyższego kluczowym do ustalenia był zatem charakter oraz czas posiadania uczestnika postępowania w dobrej lub złej wierze, jak również wyjaśnienie, czy uczestnik postępowania może do okresu własnego posiadania zaliczyć okres posiadania swoich poprzedników, o czym mowa w art. 176 § 1 k.c., w tym zwłaszcza okres posiadania do dnia 1 lutego 1989 r., z uwagi na obowiązującą zasadę jednolitości własności państwowej.

Na skutek przeprowadzonego postępowania dowodowego przyjąć należy, że do posadowienia na nieruchomości wnioskodawcy urządzeń przesyłowych doszło ok. 1985 roku. Dane te wynikały z załączonej przez uczestnika dokumentacji projektowej i dotyczącej protokołu odbioru robót.

Zgodnie z dyspozycją art. 176 § 1 k.c. obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania wszystkich swoich poprzedników, jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania. Domniemywa się ciągłość posiadania (art. 340 k.c.). W myśl art. 348 k.c. przeniesienie posiadania następuje przez wydanie rzeczy. Wydanie dokumentów, które umożliwiają rozporządzenie rzeczą, jak również wydanie środków, które dają faktyczną władzę nad rzeczą, jest równoznaczne z wydaniem rzeczy. Dołączone do wniosku dokumenty takie jak zarządzenia, akty notarialne, czy odpis pełny z rejestru przedsiębiorców KRS jednoznacznie wykazały następstwo prawne pomiędzy Zakładem (...) a uczestnikiem postępowania, co pozwala wysnuć wniosek iż poprzednicy prawni uczestnika, a dziś on sam nieprzerwane korzystają z urządzeń przesyłowych, posadowionych na nieruchomości wnioskodawców w zakresie odpowiadającym służebności przesyłu najprawdopodobniej od 1950 r., a już na pewno od co najmniej od 1978 r. W ocenie Sądu uczestnik postępowania wykazał ciąg przekształceń podmiotowych, z którego wynika, iż jest następcą Skarbu Państwa reprezentowanego przez kolejne przedsiębiorstwa państwowe (zakłady energetyczne) zarządzające jego majątkiem. Nadto w ocenie Sądu wnioskodawcy wykazali, iż korzystanie z infrastruktury przesyłowej przez kolejne przedsiębiorstwa państwowe miało charakter nieprzerywany.

Wobec powyższego opierając się na zgromadzonej dokumentacji, której mocy dowodowej żadna ze stron nie kwestionowała Sąd przyjął, iż uczestnik postępowania jako następca prawny Zakładu (...), od co najmniej 1985 roku nieprzerwanie korzysta z urządzeń przesyłowych posadowionych na nieruchomości wnioskodawcy w zakresie odpowiadającym służebności przesyłu, w tym do 3 sierpnia 2008 r. – służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu.

W ocenie Sądu uczestnik postępowania nabył przez zasiedzenie służebność gruntową odpowiadającą treści służebności przesyłu, jako że termin prowadzący do zasiedzenia służebności upłynął przed dniem 3 sierpnia 2008 r., tj. przed datą wejścia w życie ustawy z dnia 30 maja 2008 r. (Dz.U. z 2008 r., Nr 116, poz. 731) wprowadzającej do Kodeksu cywilnego regulację dotycząca służebności przesyłu. Gdyby przyjąć, że bieg terminu zasiedzenia rozpoczął się w 1985 r., to wówczas upłynąłby okres zarówno 10 –letni w dobrej wierze, jak i 20- letni w złej wierze, liczony zgodnie z przepisami wprowadzającymi Kodeks cywilny.

Już na podstawie obecnie obowiązującego art. 172 k.c., z uwagi na treści art. 9 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny (Dz.U. 1990.55.321). Skoro służebność odpowiadająca treści służebności przesyłu została nabyta przez zasiedzenie, to jest ona nieodpłatna.

Przedłożone do akt sprawy dokumenty pozwoliły na ustalenie prawa własności spornej nieruchomości od 20.11.1973 r.-tj.wnioskodawca a wcześniej jego rodzina.Szersze ustalenia nie były niezbędne do wydania rozstrzygnięcia. Nie było też podstaw do działania w tym zakresie z urzędu, skoro obie strony były reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników, a inne dokumenty nie były niezbędne do wydania rozstrzygnięcia.

Dokonując niżej przedstawionych konkluzji Sąd miał na uwadze, że nieruchomość władnąca i nieruchomość obciążona nie mogą być własnością tej samej osoby (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 5.06.2009 r., I CSK 495/08, Lex nr 511975). Z drugiej jednak strony Sąd Rejonowy podziela pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 12 maja 2016 r. (IV CSK 509/15, publ. Lex), zgodnie z którym w wyniku majątkowego usamodzielnienia przedsiębiorstw państwowych w postaci ich uwłaszczenia w odniesieniu do urządzeń przesyłowych uwłaszczenie to miało ten skutek, iż powodowało nie tylko przekształcenie przysługującego przedsiębiorstwom prawa zarządu urządzeń przesyłowych w prawo ich własności (w dniu 7 stycznia 1991 r.). Doszło także do przekształcenia tego tytułu prawnego we właściwe prawo podmiotowe o treści, z której wynika uprawnienie do dalszego korzystania z nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa, na których umiejscowione zostały urządzenia energetyczne. Prawem powstających w wyniku przekształcenia tytułu do korzystania z nieruchomości państwowych w zakresie niezbędnym do eksploatacji urządzeń uzyskanych na własność i posadowionych na tych nieruchomościach była - w poprzednim stanie prawnym - służebność gruntowa o treści odpowiadającej służebności przesyłu. Skoro możliwe było umowne nabycie albo zasiedzenie takiej służebności przed wejściem w życie przepisów art. 305 ¹ k.c. i n.k.c., to taka służebność mogła też powstać ex lege jako prawny skutek uwłaszczenia osoby prawnej. Takie ograniczone prawo rzeczowe jest skuteczne wobec kolejnych właścicieli obciążonej nim nieruchomości gruntowej.

W postanowieniu z dnia 12 maja 2016 r. o sygn. IV CSK 510/15 (publ. Lex) Sąd Najwyższy stwierdził, że z dniem 1 lutego 1989 r., tj. dniem wejścia w życie ustawy z 1989 r., zniesiono konstrukcję jednolitej własności państwowej. Nie oznaczało to jednak przekształcenia przysługujących państwowym osobom prawnym - z mocy kodeksu cywilnego i ustaw szczególnych - uprawnień do części mienia ogólnonarodowego, pozostających w ich zarządzie. Przekształcenie zarządu w odniesieniu do gruntów w prawo użytkowania wieczystego, a w odniesieniu do znajdujących się na tych gruntach budynków, innych urządzeń i lokali w prawo własności nastąpiło w dniu 5 grudnia 1990 r. na podstawie przepisów art. 2 ust. 1 i u.z.g.g.w.n., natomiast w odniesieniu do innych składników majątkowych - również w prawo własności - dokonało się w dniu 7 stycznia 1991 r. na podstawie przepisu art. 1 pkt 9 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o zmianie ustawy o przedsiębiorstwach państwowych (Dz. U. z 1991 r. Nr 2, poz. 6, dalej: "ustawa z grudnia 1990 r.; por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 1991 r., III CZP 38/91, OSNCP 1991, nr 10-12, poz. 118; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 2015 r., IV CSK 514/14, niepubl.). Sąd Rejonowy podziela wyrażony tu pogląd Sądu Najwyższego, że do uwłaszczenia państwowych osób prawnych w zakresie urządzeń przesyłowych, wchodzących w skład ich przedsiębiorstw (art. 49 k.c. w ówczesnym brzmieniu, Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), doszło nie z mocy art. 2 ust. 2 u.z.g.g.w.n., lecz z mocy ustawy z grudnia 1990 r. Urządzenia przesyłowe (linie energetyczne) są zbiorem rzeczy ruchomych, a nie jedną rzeczą złożoną. (...) takich, wchodzących w skład przedsiębiorstwa, nie można zatem uznać za "znajdujące się na gruntach", co do których państwowa osoba prawna, do której należało to przedsiębiorstwo, uzyskiwała prawo użytkowania wieczystego, jeśli nie były one posadowione na tych właśnie gruntach, lecz na innych gruntach. Szczególna sytuacja powstawała, gdy w skład przedsiębiorstwa państwowej osoby prawnej wchodziły urządzenia przesyłowe posadowione na nieruchomościach stanowiących własność Skarbu Państwa w chwili wejścia w życie ustawy z grudnia 1990 r. Jak wskazano wyżej, będące taką osobą przedsiębiorstwo państwowe, mając w swym zarządzie te urządzenia, miało jednocześnie tytuł prawny do korzystania z nieruchomości Skarbu Państwa w zakresie niezbędnym do ich eksploatacji. Jeżeli więc w ramach procesu uwłaszczenia państwowych osób prawnych następowało ich majątkowe usamodzielnienie, to należy przyjąć, że uwłaszczenie to skutkowało nie tylko przekształceniem przysługującego im zarządu urządzeń przesyłowych w prawo ich własności, ale też przekształceniem owego tytułu prawnego we właściwe prawo podmiotowe, uprawniające je do (dalszego) korzystania z nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa, na których posadowione były przedmiotowe urządzenia.

W ocenie Sądu decydujące znaczenie ma fakt, że na dzień 5 grudnia 1990 r., a także 7 stycznia 1991 r., na działce wnioskodawców znajdowała się infrastruktura przesyłowa, stanowiąca własność poprzedników prawnych wnioskodawcy. Zatem nawet, gdyby liczyć termin zasiedzenia od dnia 5 grudnia 1990 r. czy też 7 stycznia 1991r., czyli od dnia kiedy państwowe osoby prawne zyskały zdolność nabywania praw majątkowych i rzeczowych niezależnie od Skarbu Państwa, to przyjmując dobrą wiarę uczestnika zasiedzenie nastąpiłoby 5 grudnia 2000 r. czy też 7 stycznia 2011 r. (wraz z upływem 20 lat na podstawie obecnie obowiązującego art. 172 § 1 k.c.). W tych okolicznościach szczegółowe ustalenia w tym zakresie nie są niezbędne, gdyż w obu przypadkach wniosek podlegałby oddaleniu.

Wnioskodawca nie wykazal, aby w którymkolwiek momencie od posadowienia na nieruchomości infrastruktury przesyłowej doszło do przerwania biegu zasiedzenia.

Rozpatrując ostatnią z przesłanek, o których mowa w art. 176 k.c. Sąd uznał, iż uczestnik postępowania, umieszczając na nieruchomości wnioskodawców urządzenia przesyłowe, a następnie korzystając z nich w pozostawał w dobrej wierze, gdyż domniemanie płynące z treści art. 7 k.c. nie zostało wzruszone, co obciążało wnioskodawców. Powszechnie przyjmuje się, iż dobrą wiarę, można przypisać posiadaczowi tylko wówczas, gdy pozostaje on w usprawiedliwionym okolicznościami przekonaniu, że przysługuje mu prawo do władania rzeczą.

Zdaniem Sądu, przedsiębiorstwo państwowe, weszło we władanie urządzenia służącego do wykonywania służebności gruntowej, odpowiadającej obecnej służebności przesyłu w dobrej wierze. O dobrej lub złej wierze posiadacza decyduje chwila uzyskania posiadania; późniejsze zmiany świadomości posiadacza pozostają bez wpływu na tę ocenę i w konsekwencji na długość okresu niezbędnego do zasiedzenia (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2003 r., III CZP 35/03, "Prokuratura i Prawo" 2004, nr 2, orzecznictwo, s. 32). Wnioskodawcy nie przedstawili żadnych dowodów na okoliczność wykazania złej wiary uczestnika. W chwili wejścia w posiadanie przedmiotowych urządzeń przez wnioskodawców przedsiębiorstwo państwowe, działające w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa, pozostawało w usprawiedliwionym okolicznościami przekonaniu, że przysługuje mu prawo do władania rzeczą, pozostawało zatem posiadaczem w dobrej wierze (por. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 14.11.2012 r., II CSK 120/12, publ. Lex oraz postanowienie Sądu Okręgowego w Legnicy z dnia 9.07.2015r. o sygn. II Ca 199/15). Być może wybudowało urządzenia przesyłowe na własnym gruncie, nie musiało zatem uzyskiwać niezbędnych pozwoleń.

Posadawiając urządzenia przesyłowe na przedmiotowej nieruchomości uczestnik postępowania działał w granicach prawa, realizując ustawowe zadania dotyczące elektryfikacji, tj. m.in. na podstawie ustawy z dnia 28 czerwca 1950 r. o powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli (Dz.U. z 1950 r., Nr 28, poz. 256, z późn. zm.). Sądowi znane są odmienne poglądy prezentowane w doktrynie i orzecznictwie, jednak nawet wówczas zazwyczaj podkreśla się, że w takim przypadku wnioskodawca winien wykazać spełnienie szczególnych przesłanek, które pozwoliłyby obalić domniemanie dobrej wiary, istniejących w dacie objęcia posiadania, czego w niniejszej sprawie nie wykazano.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że uczestnik postępowania nabył przez zasiedzenie służebność przesyłu przedmiotowej nieruchomości.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 2 k.p.c., uznając, że interesy stron są sprzeczne, przy zastosowaniu art. 103 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., zgodnie z którym niezależnie od wyniku sprawy sąd może włożyć na stronę obowiązek zwrotu kosztów wywołanych jego niesumiennym lub oczywiście niewłaściwym postępowaniem (§ 1), co dotyczy zwłaszcza kosztów powstałych m.in. wskutek zatajenia lub opóźnionego powołania dowodów (§ 2). W niniejszej sprawie zostało przeprowadzone skomplikowane i bardzo drogie postępowanie dowodowe. Na sam jego koniec uczestnik podniósł zarzut zasiedzenia służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu, przedkładając dokumentację dotyczącą eksploatacji linii i jej remontu, w żaden sposób nie wyjaśniając opóźnionego przedłożenia dowodów i zgłoszenie zarzutu zasiedzenia. Uwadze Sądu nie umyka fakt choćby zmiennego orzecznictwa Sądu Najwyższego w kwestiach dotyczących zasiedzenia służebności przesyłu, jednak mając na uwadze datę wszczęcia postepowania – zdaniem Sądu – zarzut ten mógł być uwzględniony po złożeniu odpowiedzi na wniosek, co czyniłoby zbędnym dopuszczanie dowodów z opinii biegłych z zakresu; elektroenergetyki, geodezji i szacowania nieruchomości wraz z opiniami uzupełniającymi, co skutkowało również około 3 – letnim czasem trwania postępowania.Ponieważ na podstawie art. 103 k.p.c. Sąd obciążył w całości uczestnika postępowania kosztami wynagrodzeń biegłych sądowych, które powstały na skutek opóźnionego powołania zarzutów i dowodów, stąd w pkt II orzeczenia zasądzono od uczestnika na rzecz wnioskodawcy kwotę 1243 zł, która stanowi różnicę poniesionych przez wnioskodawcę kosztów opinii biegłych sądowych ( 1.500 zł) i należnej uczestnikowi kwoty 257 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W punkcie III postanowienia orzeczono na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Z tych powodów orzeczono jak w sentencji.