Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Gmina B. wniosła o zasądzenie od pozwanej A. K. kwoty 10.565,71 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot : 9.737,28 zł od dnia 1 października 2015 r. do dnia zapłaty tytułem należności głównej , 828,43 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem skapitalizowanych odsetek. Ponadto powód wniósł o zasądzenia kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 11 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy w (...) orzekł zgodnie z żądaniem pozwu. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Sąd Rejonowy ustalił, iż w dniu 2 lipca 2002 r. pozwana zawarła z Administracją (...) Sp. z o. o. umowę najmu terenu o pow. 26,66 m ² położonego w B. przy ul. (...). Strony ustaliły wysokość czynszu najmu w wysokości 6 zł netto/m ² miesięcznie plus VAT. Najemca zobligował się płacić określony czynsz z góry do dnia 10-go każdego miesiąca. Wynajmujący miał prawo do rozwiązania umowy przed upływem terminu, na jaki została zawarta w przypadku niezapłacenia w terminie którejkolwiek z rat bieżącego czynszu. Z dniem rozwiązania umowy najemca zobowiązany był do przywrócenia terenu do stanu poprzedniego oraz protokolarnego wydania przedmiotu najmu wynajmującemu. Wynajmujący uprawniony był do naliczenia najmującemu kary umownej w wysokości ostatniego czynszu zwiększonego o 100% w przypadku nie opróżnienia terenu przez najemcę po rozwiązaniu umowy.

Administracja (...) Sp. z o. o. wypowiedziała pozwanej przedmiotową umowę najmu ze skutkiem na dzień 30 listopada 2006 r. z powodu zalegania z zapłatą czynszu za ponad 2 pełne okresy płatności. Jednocześnie pozwana została wezwana do opróżnienia i wydania wynajmującemu zajmowanego terenu do dnia 30.11.2006 r. oraz uregulowania zadłużenia. Administracja (...) Sp. z o. o. pismem z dnia 5 kwietnia 2012 r. ponownie wezwała pozwaną do wydania gruntu położonego w B. przy ul. (...) w nieprzekraczalnym terminie do dnia 30 kwietnia 2012 r.

Powód w dniu 23 grudnia 2013 r. nabył od Administracji (...) sp. z o. o. wszelkie uprawnienia i wierzytelności wobec osób, które używają nieruchomości Miasta B. za okres od dnia 1 stycznia 2014 r.

Z tytułu kary za bezumowne korzystanie z terenu wystawiono przeciwko pozwanej noty obciążeniowe na łączną kwotę 9.737,28 zł.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 28 maja 2015 r., prawomocnym z dniem 2 lipca 2015 r., o sygn. akt I C 169/15 pozwana zobowiązana został do opróżnienia ze wszystkich rzeczach, opuszczenia i wydania Administracji (...) Sp. z o. o. terenu o pow. 26,66 m ² położonego w B. przy ul. (...). Pismem z dnia 23 września 2015 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 10.039,02 zł w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania.

W przedmiotowej sprawie nie był pomiędzy stronami sporny fakt, iż pozwaną i Administrację (...) Sp. z o. o. łączyła umowa najmu terenu o pow. 26,66 m2 położonego w B. przy ul. (...) oraz fakt, iż powyższa umowa została rozwiązana. Powód w toku postępowania dochodził roszczenia z tytułu naliczonych pozwanej kar umownych z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości. Pozwana zakwestionowała przedmiotowe roszczenie, wskazując iż nie jest już ona dysponentką nieruchomości, nadto powód błędnie naliczył pozwanej kary umowne.

Sąd zważył, iż w myśl art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Najem jest umową konsensualną, wzajemną i odpłatną. Podstawowym obowiązkiem najemcy (pozwanego) jest, więc płacenie czynszu za najem, a prawidłowe wykonanie tego zobowiązania przez dłużnika może nastąpić jedynie przez spełnienie świadczenia w całości we właściwym czasie. W przeciwnym wypadku, najemca popadnie w zwłokę wobec właściciela lokalu, który jako wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik (najemca lokalu) odpowiedzialności nie ponosi (art. 481 § 1 k.c.). Zaś zgodnie z art. 675 § 1 k.c. Po zakończeniu najmu najemca obowiązany jest zwrócić rzecz w stanie niepogorszonym.

W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, iż pozwana przynajmniej do dnia 28 maja 2015 r., tj. do dnia wydania prawomocnego wyroku w sprawie o sygn. I C 169/15 w sprawie opróżnienia ze wszystkich rzeczy, opuszczenia i wydania Administracji (...) Sp. z o. o. terenu o pow. 26,66 m ² położonego w B. przy ul. (...) była w posiadaniu powyższej nieruchomości. Zgodnie z art. 365 § 1 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i Sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie nie ma możliwości wzruszenia prawomocnego orzeczenia kończącego sprawę, ani nie ma możliwości ponownego zbadania okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia zakończonego już postępowania. Zatem pozostaje w ocenie Sąd bezsporne, że pozwana bezumownie korzystała za terenu do momentu wydania ww. wyroku.

W myśl ogólnych zasad procesowych, to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1997 r., II CKN 531/97, LEX nr 496544), a na stronie pozwanej spoczywa obowiązek wykazania, że powodowi jego żądanie nie przysługuje (por. wyrok SN z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06). W przedmiotowej sprawie powód nie sprostał powyższemu obowiązkowi w pełnym zakresie, bowiem oprócz konieczności wykazania zasadności roszczenia, powód winien także wykazać wysokość dochodzonego roszczenia.

Zgodnie z art. 483 § 1 k.c. strony mogą zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy. W razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody (art. 484 § 1 k.c.). W umowie łączącej pozwaną z Administrację (...) Sp. z o. o. strony zastrzegły, iż wynajmujący uprawniony był do naliczenia najmującemu kary umownej w wysokości ostatniego czynszu zwiększonego o 100% w przypadku nie opróżnienia terenu przez najemcę po rozwiązaniu umowy.

W związku z powyższym, w sytuacji, gdy pozwana zakwestionowała żądanie pozwu, to powód winien był udowodnić, iż dochodzone roszczenie o zapłatę kwoty wynikającej z wystawionych not obciążeniowych oraz odsetek naliczonych od w/w kwot faktycznie mu przysługuje. W niniejszej sprawie powód winien być wykazać, że: doszło do rozwiązania umowy, a pozwana mimo powyższego w dalszym ciągu korzysta z terenu, dokonano prawidłowego naliczenia kary umownej z uwzględnieniem wysokości ostatniego czynszu. O ile, jak już wyżej wskazano powód wykazał, iż pozwana w spornym czasie nadal korzystała ze spornego terenu, to powód nie udowodnił, że w sposób prawidłowy dokonano wyliczenia kary umownej.

W przedmiotowej sprawie bezsporne było, iż przedmiotem najmu była nieruchomość o pow. 26,66 m ² położona w B. przy ul. (...). Tymczasem we wszystkich notach obciążeniowych przedłożonych przez powoda, powód naliczając karę umowną określił powierzchnię na podstawie, której obliczona została kara na 38,64 m ². W związku z powyższym powód nie wykazał, iż naliczona kara umowna dotyczyła nieruchomości określonej w umowie najmu. Ponadto powód w żaden sposób nie udowodnił również, jaka stawka za najem obowiązywała w czasie, gdy umowa została rozwiązana. Jak już wyżej wskazano kara umowna miała wynosić równowartość ostatniego czynszu zwiększonego o 100 %. Równocześnie wynajmujący zastrzegł prawo zmiany wysokości stawki czynszu o wysokość wskaźnika inflacji podanego przez GUS za rok kalendarzowy poprzedzający podwyżkę, o czym zobowiązał się każdorazowo na piśmie zawiadomić najemcę. W przedmiotowej sprawie powód nie złożył żadnych wniosków dowodowych w celu wykazania, jaka stawka za najem obowiązywała w dniu rozwiązania umowy, a tylko ona byłaby podstawą do obliczenia wysokości kary umownej. Reasumując powyższe Sąd uznał, że dokumenty przedłożone przez powoda nie wykazały poprawności naliczonych kar umownych. Podkreślenia wymaga przy tym, że sama nota księgowa nie jest dowodem na okoliczność, iż wartość wskazana w nocie odpowiada faktycznej wartości kary umownej. Nota księgowa jest dokumentem księgowym i dopiero wraz z innymi dowodami może stanowić dowód na to, iż strona pozwana jest zobowiązana do zapłaty określonej w niej kwoty.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd Rejonowy powództwo oddalił.

Apelację od wyroku wywiódł powód zarzucając :

a)  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynika sprawy, a mianowicie naruszenie przepisów prawa procesowego- art. 233 § 1 kpc w zw. z art. 365 § 1 kpc w zw. z art. 328 § 2 kpc poprzez dokonanie oceny dowodów z przekroczeniem zasady swobodnej ich oceny polegające na całkowitym, bezpodstawnym, a nadto w żaden sposób nieuzasadnionym pominięciu przez Sąd I Instancji zarówno przy wydawaniu jak i w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dowodów w postaci prawomocnych rozstrzygnięć (orzeczeń sądowych) wydanych we wcześniejszych sprawach z udziałem pozwanej oraz poprzednika powoda, a w szczególności pominięcie dowodu z treści wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy, I Wydział Cywilny z dnia 20 listopada 2012r. (sygn. akt 1 C 4444/12), wyroku Sądu Okręgowego w (...) II Wydział Cywilny- Odwoławczy z 19 listopada 2013 r. (sygn. akt II Ca 215/13), nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym przez Sąd Rejonowy w Bydgoszczy, I Wydział Cywilny dnia 19.01.2016r. (sygn. akt I Nc 16631/15) co skutkowało uznaniem żądania pozwu za nieudowodnione i oddaleniem przez Sąd I Instancji powództwa w całości podczas gdy zgodnie z treścią art. 365 § 1 kpc Sąd I Instancji związany był w przedmiotowej sprawie prawomocnymi {przywołanymi powyżej) orzeczeniami, co oznacza, iż tenże Sąd obowiązany był uznać, że kwestia prawna ( tj. zasadność oraz wysokość kar umownych dochodzonych przez powoda ), która była już przedmiotem rozstrzygnięcia w poprzednich sprawach między tymi samymi stronami, kształtuje się tak, jak przyjęto w prawomocnym wcześniejszym wyroku, ergo przesądza o zasadności dochodzonego pozwem roszczenia, w tym również co do wysokości kar umownych.

b)  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie naruszenie przepisów prawa procesowego- art. 233 § 1 kpc poprzez dokonanie oceny dowodów z przekroczeniem zasady swobodnej ich oceny polegające na przyjęciu przez Sąd I Instancji, iż powód nie wykazał wysokości dochodzonego w sprawie roszczenia co skutkowało oddaleniem powództwa w całości podczas gdy wszechstronna, wnikliwa, kompleksowa analiza całokształtu zgormadzonego w toku postępowania materiału dowodowego prowadzi do zgoła odmiennych wniosków albowiem powód udowodnił, iż pozwana w okresie objętym żądaniem pozwu zajmowała teren o pow. 26,66 m ² ( umowa najmu z dnia 02.07.2002r. Nr (...), wyrok Sądu Rejonowego w (...), I Wydział Cywilny z dnia 28.05.2015r. (sygn. akt I C 169/15) zaopatrzony w klauzulę wykonalności dnia 08 marca 2016r.), stawka czynszu wynikająca z umowy a stanowiąca podstawę wyliczenia kar umownych wynosiła 6 zł/m ² (umowa najmu z dnia 02.07.2002r. Nr (...)) co implikuje jednoznaczne twierdzenie o przynajmniej częściowej zasadności dochodzonego pozwem roszczenia i nie zwalnia Sądu I Instancji (wobec kwestionowania przez tenże Sąd wyliczeń wskazanych przez powoda) do obliczenia wysokości należnych powodowi kar umownych jakie wynikają wprost z materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania, ergo choćby częściowego uwzględnienia powództwa.

c)  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie naruszenie przepisów prawa procesowego- art. 233 § 1 kpc poprzez dokonanie oceny dowodów z przekroczeniem zasady swobodnej ich oceny polegające na przyjęciu przez Sąd I Instancji, iż powód w żaden sposób nie udowodnił jaka stawka za najem obowiązywała w czasie, gdy umowa została rozwiązana, jak również nie złożył żadnych wniosków dowodowych w celu wykazania ww. okoliczności co skutkowało oddaleniem powództwa w całości jako nieudowodnionego co do wysokości podczas gdy powód wykazał zarówno umową najmu z dnia 02.07.2002r. Nr (...) jak również załączonymi do pozwu notami obciążeniowymi, iż stawka za najem stanowiąca podstawę obliczenia kar umownych dochodzonych w przedmiotowej sprawie wynosiła 6 zł/m ², ergo nigdy nie uległa zmianie tj. obowiązywała przez cały okres trwania umowy najmu aż do jej rozwiązania, co czyni twierdzenie Sądu absurdalnym albowiem skoro stawka czynszu określona treścią umowy nie ulegała zmianie na dzień rozwiązania umowy najmu to powód nie miał ani obowiązku, ani uprawnienia, ani nawet możliwości wykazania, iż jest inna aniżeli określona treścią umowy, a nadto pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty nie kwestionowała wysokości stawki czynszowej stanowiącej podstawę obliczenia kar umownych.

Powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda roszczenia zgodnie z żądaniem określonym w treści pozwu, zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu (w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w obu instancjach według norm przepisanych), a jedynie w razie nieuwzględnienia tegoż wniosku o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w (...)do ponownego jej rozpoznania wraz z rozstrzygnięciem o kosztach postępowania odwoławczego.

Pozwana nie złożyła odpowiedzi na apelację , na rozprawie apelacyjnej podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja okazała się uzasadniona.

Sąd I Instancji istotnie naruszył przepis art. 233 § 1 kpc poprzez dowolną ocenę zgromadzonego w toku procesu materiału dowodowego. Słusznie powód podnosi , iż pomimo tego, że Sąd I Instancji przeprowadził dowody zawnioskowane przez powoda w piśmie z dnia 11 lipca 2016 r. , w szczególności z wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 20 listopada 2012 r. ( sygn. akt I C 4444/12 ), wyroku Sądu Okręgowego w (...)z dnia 19 listopada 2013r. ( sygn. akt II Ca 215/13 ), nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanego przez Sąd Rejonowy w Bydgoszczy 19.01.2016 r. ( sygn. akt I Nc 16631/15 ) , to powyższe orzeczenia uwzględnił tylko częściowo , naruszając także w szczególności art. 365 § 1 kpc. W myśl bowiem art. 365 § 1 kpc orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej.

Należy w pełni podzielić pogląd powoda , iż taka sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie , gdyż roszczenia stanowiące przedmiot niniejszego oraz zakończonych już prawomocnie postępowań wynikają z tego samego stosunku prawnego i są oparte na tych samych okolicznościach faktycznych. W niniejszym postępowaniu przedmiotem oceny Sądu były bowiem dochodzone przez powoda za kolejne okresy należności tytułem kar umownych za bezumowne korzystanie z terenu przez pozwaną. W ostatnim z takich postępowań Sąd zasądził na rzecz powódki należności z tego tytułu za okres od dnia 1 lipca 2012 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. włącznie (zob. odpis nakazu Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 19 stycznia 2016 r. ze stwierdzeniem jego prawomocności – w aktach sprawy I Nc 16631/15 ).

Należy zgodzić się z akceptowanym powszechnie w judykaturze poglądem, iż zasada odpowiedzialności pozwanego, przesądzona w prawomocnym wyroku uwzględniającym część roszczenia, jest wiążąca w sprawie o zasądzenie pozostałej części. Związanie treścią prawomocnego orzeczenia oznacza nakaz przyjmowania przez te podmioty, że w objętej orzeczeniem sytuacji faktycznej stan prawny przedstawia się tak, jak to wynika z sentencji wiążącego orzeczenia (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2011 r., IV CSK 563/10, LEX 864020).

W uzasadnieniu wyroku z dnia 20 maja 2014 r., I PK 295/13 (LEX nr 1483572) Sąd Najwyższy wyjaśnił ponadto, że związanie prawomocnym wyrokiem oznacza, iż sąd obowiązany jest uznać, że kwestia prawna, która była już przedmiotem rozstrzygnięcia w innej sprawie, a która ma znaczenie prejudycjalne w sprawie przez niego rozpoznawanej, kształtuje się tak, jak przyjęto w prawomocnym wcześniejszym wyroku, nawet jeżeli argumentacja prawna, na której opiera się to rozstrzygnięcie jest nietrafna. W późniejszej sprawie kwestia ta nie może być już w ogóle badana. W tym kontekście należy też widzieć zagadnienie mocy wiążącej wyroku zapadłego co do części dochodzonego świadczenia w procesie między tymi samymi stronami o dalszą część świadczenia z tego samego stosunku prawnego (zob. także uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 1994 r., III CZP 29/94, LEX nr 84472 oraz wyroki tego Sądu z dnia 14 maja 2003 r., I CKN 263/01, „Izba Cywilna” 2004, nr 3, s. 45, z dnia 23 marca 2006 r., IV CSK 89/05, OSNC 2007 nr 1, poz. 15 i z dnia 5 kwietnia 2007 r., II CSK 26/07, LEX nr 461579).

Istnienie prawomocnego wyroku, udzielającego ochrony prawnej określonemu prawu podmiotowemu, przekreśla zatem możliwość ponownego oceniania zasadności roszczenia wynikającego z tego samego prawa, jeżeli występują te same okoliczności. W konsekwencji, w sytuacji gdy sąd rozstrzygnął już w prawomocnie osądzonej sprawie o zasadzie odpowiedzialności pozwanej, w następnym procesie o pozostałe świadczenia wynikające z tego samego stosunku prawnego sąd jest związany rozstrzygnięciem zawartym w pierwszym wyroku, który ma charakter prejudycjalny. Prawomocny wyrok swoją mocą powoduje, że nie jest możliwe dokonanie odmiennej oceny i odmiennego osądzenia tego samego stosunku prawnego w tych samych okolicznościach faktycznych i prawnych, między tymi samymi stronami (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 marca 2014 r., V CSK 203/13, OSNC 2015, Nr 2, poz. 23). Związanie orzeczeniem oznacza niedopuszczalność nie tylko dokonywania ustaleń sprzecznych z nim, ale nawet przeprowadzania postępowania dowodowego w tym zakresie (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2008 r., IV CSK 441/07, LEX nr 376385).

Sąd Okręgowy w obecnym składzie w pełni podziela pogląd Sąd Okręgowego w (...) zawarty w uzasadnieniu wyroku z 7.07.2016r. ( sygn. akt VIII Ga 110/16) , iż nie jest dopuszczalne odmienne ustalenie zaistnienia, przebiegu i oceny istotnych dla danego stosunku prawnego zdarzeń faktycznych w kolejnym postępowaniu, chociażby przedmiot tych spraw się różnił (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 07 kwietnia 2011r., I PK 225/10, LEX nr 896456). (...) związanie prawomocnym wyrokiem oznacza, iż sąd obowiązany jest uznać, że kwestia prawna, która była już przedmiotem rozstrzygnięcia w innej sprawie, a która ma znaczenie prejudycjalne w sprawie przez niego rozpoznawanej, kształtuje się tak jak przyjęto w prawomocnym wcześniejszym wyroku, nawet jeżeli argumentacja prawna na której opiera się to rozstrzygnięcie jest nietrafna . W późniejszej sprawie kwestia ta nie może być już w ogóle badana. W takim kontekście należy też widzieć zagadnienie mocy wiążącej wyroku zapadłem co do części dochodzonego świadczenia miedzy tymi stronami o dalszą cześć świadczenia z tego samego stosunku prawnego (zob. także uchwałę Sadu Najwyższego z dnia 29 marca 1994r., III CZP 29/94, LEX nr 84472; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 2003r., (...), „Izba Cywilna” 2004. nr 3. str. 45; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 2006r.. IV CSK 89/05. OSNC 2007, nr 1, poz. 15; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05 kwietnia 2007r., IICSK 26/07. LEX nr 461579). ”

Należy zważyć , iż już w sprawie I C 4444/12 pozwana podnosiła te same argumenty co w sprawie niniejszej , w szczególności dotyczące zbycia przez nią nakładów , były one analizowane w toku tamtego postępowania i nie zostały uwzględnione , o czym przesądza prawomocny wyrokiem sądu II instancji. Nakaz zapłaty wydany w sprawie VIII GNc 16631/15 nie został zaś zaskarżony przez pozwaną. W niniejszej sprawie pozwana nie kwestionowała zaś w szczególności wysokości opłat za bezumowne korzystanie z terenu , nie podnosiła także innych nowych okoliczności mających przemawiać przeciwko uwzględnieniu powództwa.

Odnosząc się do podnoszonych w niniejszej sprawie przez pozwaną w sprzeciwie okoliczności dotyczących zbycia przez nią nakładów wystarczającym jest zatem sięgnięcie do rozstrzygnięcia w sprawie w sprawie o sygn. I C 4444/12 , aby jednoznacznie uznać, że występuje tu bezwzględne związanie w rozumieniu art. 365 § 1 k.p.c. z uwagi na prejudykat przesądzający kwestię istnienia jak i wysokości roszczenia przysługującemu powodowi. Nie zaszły bowiem żadne nowe okoliczności , które powodowałyby możność ponownego dokonania oceny zasadności roszczenia powoda.

Skoro zatem roszczenia stanowiące przedmiot niniejszego oraz zakończonych już prawomocnie postępowań wynikają z tego samego stosunku prawnego i są oparte na tych samych okolicznościach faktycznych , to sąd orzekający w niniejszej sprawie pozostawał związany wymienionym prawomocnym orzeczeniem zgodnie z zasadami wynikającymi z przepisów art. 365 § 1 i art. 366 k.p.c., a w związku z tym nie mógł on ponownie rozważać kwestii, które były już przedmiotem prawomocnych rozstrzygnięć. W rozpoznawanej sprawie – w niezmienionych okolicznościach faktycznych – nie można już dokonywać odmiennej oceny prawnej omówionych wcześniej zagadnień, niż zawarta w prejudykacie, jakimi są wymienione wyżej orzeczenia.

W konsekwencji , w myśl art. 386 § 1 kpc , należało zmienić zaskarżony wyrok i orzec zgodnie z żądaniem powoda , zasądzając na jego rzecz kwotę 10.565,71 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot : 9.737,28 zł za okres od dnia 1 października 2015 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 828,43 zł za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem skapitalizowanych odsetek. O kosztach postępowania za I i II instancję orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 kpc. Koszty te zatem musi ponieść pozwana jako przegrywająca proces. Na koszty za I instancję składają się : opłata od pozwu w wysokości 529 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 4.800 zł ( wynikające z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym w dacie złożenia pozwu ) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł – razem 5.346 zł. W skład kosztów postępowania odwoławczego wchodzą : opłata od apelacji w wysokości 529 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1.800 zł ( § 2 pkt 5 w zw. § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym w dniu 28 października 2016 r. czyli w dacie złożenia apelacji , a więc już po zmianie powyższego rozporządzenia , która weszła w życie dnia 27 października 2016 r. ), łącznie zatem 2.329 zł.

W. W. E. A. F.