Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 stycznia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: SSO Witold Rękosiewicz

Protokolant: sekretarz sądowy Magdalena Brzezińska

po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2017 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością

z siedzibą w W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o cofnięcie koncesji

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 7 grudnia 2015 r. nr (...) (...)

I.  Oddala odwołanie.

II.  Zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 1 440 zł. (jeden tysiąc czterysta czterdzieści) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Witold Rękosiewicz.

Sygn. akt XVII AmE 11/16

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes URE, pozwany) decyzją z dnia 7 grudnia 2015 r. nr (...)/MGę cofnął z urzędu koncesję na obrót paliwami ciekłymi, udzieloną (...) sp. z o.o. z/s w W. ( (...), przedsiębiorca, powód) temu przedsiębiorcy decyzją z dnia 22 maja 2015 r. nr (...) (...)

Za podstawę swojego rozstrzygnięcia Prezes URE przyjął ustalenie, że przedsiębiorca dopuścił się rażącego naruszenia warunków koncesji, polegającego na prowadzeniu działalności koncesjonowanej niezgodnie z przedmiotem i zakresem udzielonej koncesji poprzez wprowadzanie do obrotu paliwa o jakości niezgodnej z normą, oraz nie złożenie informacji o zmianach dotyczących wykonywanej działalności koncesjonowanej.

Opierając się na dokonanych ustaleniach Prezes URE stwierdził, iż w sprawie zachodzą określone w art. 41 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r., poz. 1059 z późn. zm. – dalej: Pe) w związku z art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 584 - dalej: usdg) przesłanki, uzasadniające cofnięcie koncesji przedsiębiorcy, który rażąco narusza warunki określone w koncesji oraz w wyznaczonym terminie nie usunął stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego z warunkami określonymi w koncesji.

(...) sp. z o.o. z/s w W. w złożonym odwołaniu zaskarżyła decyzję Prezesa URE w całości.

Zaskarżonej decyzji powód zarzucił naruszenie:

I.  przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy tj.

A.  art. 7, 77 § 1 i 107 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego (k.p.a.) poprzez brak wskazania w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji:

- wyczerpującej argumentacji jakie okoliczności spowodowały uznanie zachowania powoda za rażące naruszenie warunków określonych w koncesji,

- które dowody zgromadzone w aktach sprawy spowodowały uznanie przez Prezesa URE, że powód rażąco narusza warunki określone w koncesji,

- jakie okoliczności wskazują na arbitralne przyjęcie (co wynika z uzasadnienia zaskarżonej decyzji), że powód nie daje rękojmi prawidłowego wykonywania działalności objętej koncesją w przyszłości w tym z pominięciem interesu przedsiębiorcy i zasad wolnego rynku,

B. art. 7,77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. poprzez brak rozpatrzenia całości zebranego w

sprawie materiału dowodowego tj.

- wniosku z 27. 10. 2015 r. o zawieszenie postępowania oraz uzasadniającej ten

wniosek argumentacji, czego rozważenie mogło doprowadzić do odrębnej konkluzji

niż przyjęta, że powód rażąco narusza warunki określone w koncesji,

- błędnej analizie zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci złożonych

do akt sprawy dokumentów potwierdzających, że powód zamierza prowadzić

działalność koncesjonowaną w sposób prawidłowy niezwłocznie po przywróceniu

prawidłowych zasad funkcjonowania spółki, co wynika z wniosku o zawieszenie.

II.  przepisów prawa materialnego tj.

- art. 41 ust. 3 Prawa energetycznego w zw. z art. 58 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o swobodzie

działalności gospodarczej poprzez ich niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, w której

okoliczności faktyczne sprawy nie pozwalały na cofnięcie koncesji w skutek przyjęcia,

że powód rażąco naruszył warunki koncesji, mając do wyboru możliwość zmiany

zakresu koncesji i dostosowania jej z urzędu do ustalonego w postępowaniu stanu

faktycznego,

- art. 8 ust. 1 i art. 9 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej poprzez utrudnianie

przez organ administracji publicznej rozwoju przedsiębiorczości w postaci stanowienia

niekorzystnych warunków do podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej.

Mając powyższe na uwadze powód, na postawie art. 479 ⁴⁹ k.p.c. wniósł o:

- uchylenie zaskarżonej decyzji w całości

ewentualnie

- uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania w sprawie cofnięcia koncesji.

Uzasadniając zarzuty odwołania powód stwierdził, że przed wydaniem zaskarżonej decyzji Prezes URE powinien wziąć pod uwagę wniosek (...) z dnia 27 października 2015 r. o zawieszenie postępowania oraz zmienić zakres koncesji i wymierzyć karę pieniężną za nieprzestrzeganie warunków udzielonej koncesji, jako środek łagodniejszy, niż cofnięcie koncesji.

Zdaniem powoda organ administracji nie uzasadnił należycie wydanej decyzji. Powołując w uzasadnieniu prawnym decyzji przepisy prawa, na których się opierał przy jej wydawaniu, pominął możliwość zmiany koncesji w sytuacji powoda.

Przedsiębiorca podniósł, iż do przyjęcia rażącego naruszenia warunków koncesji pozwany powinien stwierdzić, że działanie powoda cechowała oczywistość, wynikająca z pełnej świadomości naruszenia zasad, wysokie natężenie złej woli, znaczny stopień przekroczenia norm czy wielość niedozwolonych działań. Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji nie wynika, że działanie powoda miało taki charakter.

Powód nie zgodził się z pozwanym, że po otrzymaniu zawiadomienia z 14 października 2015 r. o zebraniu materiału dowodowego nie skorzystał z możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym, nie złożył żadnych wyjaśnień i nie wniósł dodatkowych uwag do sprawy. Wskazał, że wystąpił do Prezesa URE z wnioskiem z dnia 27 października 2015 r. o zawieszenie postępowania, do którego pozwany w żaden sposób się nie odniósł i nie pouczył o możliwości zaskarżenia postanowienia rozstrzygającego ten wniosek. Zdaniem powoda, jeżeli pozwany nie odmówił zawieszenia postępowania odrębnym postanowieniem, to powinien to uczynić w zaskarżonej decyzji.

W ocenie powoda w zaskarżonej decyzji Prezes URE nie rozważył wszystkich okoliczności faktycznych niezbędnych do zastosowania i zinterpretowania prawa materialnego, a decyzja została wydana w sposób dowolny i sprzeczny z przepisami prawa.

Formalistyczne podejście organu koncesyjnego było, zdaniem powoda, sprzeczne z wyrażoną w Konstytucji RP zasadą wolności gospodarczej oraz przepisami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Powód wskazał, iż zgodnie z powołaną zasadą każdy na równych prawach ma prawo prowadzić działalność gospodarczą jeśli posiada odpowiednie do tego środki.

Pozwany Prezes URE w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie i zasądzenie od powoda kosztów postępowania według norm przepisanych.

Po ponownej analizie sprawy i zarzutów odwołania podtrzymał wyrażone w zaskarżonej decyzji stanowisko i stwierdził, iż brak podstaw do jej uchylenia.

Wskazał, iż z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że powód rozszerzył zakres prowadzonej działalności gospodarczej, nie informując o tym Prezesa URE i wprowadzał do obrotu paliwo niespełniające wymagań jakościowych. Naruszył w ten sposób warunki 1, 2.2.4. i 2.4.1. udzielnej mu koncesji oraz art. 59 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Zdaniem Prezesa URE okoliczności sprawy uzasadniają stanowisko, iż naruszenia koncesji, których dopuścił się powód miały charakter rażący. Pozwany podkreślił, że swoim działaniem powód naruszył interesy konsumentów. Wykazał się rażącym lekceważeniem porządku prawnego poprzez naruszenie warunków koncesji i obowiązków informacyjnych mimo, że jako koncesjonariusz miał świadomość nałożonych na niego w koncesji obowiązków dotyczących zakresu koncesji i jakości paliw. Zaznaczył, iż do naruszenia warunków 1 i 2.2.4. koncesji powód dopuścił się na nielegalnie działającej stacji paliw, a podczas postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej nie odpowiadał na kierowane do niego przez pozwanego wezwania.

Odnośnie zarzutów pominięcia wniosku o zawieszenie postępowania Prezes URE wskazał, że wobec faktu, iż spółka ma jednego wspólnika, będącego jednocześnie jedynym członkiem zarządu, zawarte we wniosku wyjaśnienie przyczyn rezygnacji jedynego członka zarządu z zajmowanego stanowiska uznał za czynność pozorną i nastawioną na przedłużenie postępowania administracyjnego. Wydał w dniu 30 października 2015 r. postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania, doręczone powodowi w dniu 4 listopada 2015 r., na które powód nie wniósł zażalenia.

Pozwany stwierdził, że w toku postępowania powód nie złożył żadnych dokumentów, wyjaśnień i informacji. Nie odpowiadał na wezwania Prezesa URE w postępowaniu dotyczącym wymierzenia kary pieniężnej jak i cofnięcia koncesji. Złożył jedynie wniosek o przedłużenie terminu do udzielenia odpowiedzi na wezwanie i wniósł o zawieszenie postępowania.

Odnośnie zarzutów dotyczących naruszenia przepisów postępowania administracyjnego Prezes URE, powołując się na utrwalone w orzecznictwie sądowym stanowisko wskazał, że w postępowaniu przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów pozostają one bez wpływu na ocenę zasadności odwołania, jeżeli nie skutkują nieważnością lub uznaniem za nieistniejącą zaskarżonej decyzji.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

(...) sp. z o.o. z siedzibą w W., na podstawie udzielnej koncesji prowadzi działalność gospodarczą polegającą na obrocie paliwami ciekłymi na zasadzie pośrednictwa handlowego bez wykorzystywania eksploatowanej przez koncesjonariusza infrastruktury technicznej (warunek 1 udzielonej (...) koncesji). Zgodnie z warunkiem 2.2.4. koncesji koncesjonariuszowi nie wolno czynić przedmiotem obrotu paliw ciekłych, które nie spełniają parametrów jakościowych określonych w obowiązujących przepisach prawa i wynikających z zawartych umów. W warunku 2.4.1. koncesji na powoda nałożony został obowiązek zawiadomienia Prezesa URE o istotnych zmianach dotyczących wykonywanej działalności koncesjonowanej, w tym m.in. nazwy, siedziby, rozszerzenia lub ograniczenia zakresu prowadzonej działalności w terminie nie przekraczającym 14 dni od zaistnienia zmiany. Na podstawie zawiadomienia Urzędu Celnego w Ł. Prezes URE uzyskał informację, iż powodowy przedsiębiorca prowadzi działalność gospodarczą polegająca na obrocie paliwami ciekłymi na stacji paliw w D. W., ul. (...), (...)-(...) Z.. Oznacza to, że przedsiębiorca nie dopełnił obowiązku powiadomienia Prezesa URE o zmianach wykonywanej działalności koncesjonowanej, dotyczących siedziby i rozszerzenia zakresu tej działalności w terminie 14 dni od ich powstania. W wyniku przeprowadzonej przez Urząd Celny w Ł. kontroli ustalono ponadto, że oferowana do sprzedaży na prowadzonej przez (...) stacji paliw w D. W. benzyna bezołowiowa (...) 95 nie spełnia wymagań jakościowych pod względem liczby oktanowej.

Pismem z dnia 5 sierpnia 2015 r. Prezes URE zawiadomił (...) sp. z o.o. w W. o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej i wezwał do złożenia stosownych dokumentów i wyjaśnień w terminie 14 dni. Zawiadomienie zostało doręczone w dniu 7 sierpnia 2015 r. Ponowne wezwanie do złożenia wyjaśnień doręczono przedsiębiorcy w dniu 2 września 2015 r. Mimo upływu wyznaczonych terminów przedsiębiorca nie złożył żadnych dokumentów i wyjaśnień w sprawie.

Mając powyższe na uwadze Prezes URE, pismem z dnia 25 września 2015 r. zawiadomił (...) o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie cofnięcia koncesji na obrót paliwami ciekłymi w związku z rażącym naruszeniem warunków określonych w koncesji (k. 5 akt adm.). Jednoczenie wezwano powoda do zaprzestania w terminie 7 dni do aruszania warunków koncesji. Zawiadomienie doręczono powodowi w dniu 30 września 2015 r. (k. 7 odwr. akt adm.). W wyznaczonym terminie powód nie zaprzestał naruszania wskazanych w zawiadomieniu warunków koncesji. Pismem z dnia 14 października 2015 r. (k. 8 akt adm.) Prezes URE zawiadomił powoda o zebraniu materiału dowodowego w sprawie cofnięcia koncesji na obrót paliwami ciekłymi i możliwości zapoznania się z zebranym materiałem w terminie 7 dni od doręczenia zawiadomienia. W piśmie złożonym w dniu 19 października 2015 r. (k. 41 akt adm.) powód wniósł o przedłużenie terminu na złożenie odpowiedzi na zawiadomienie z dnia 25 września 2015 r. do dnia 30 listopada 2015 r. Prezes URE w piśmie z 20 października 2015 r. wyraził zgodę na przedłużenie terminu na złożenie wyjaśnień (k.43 akt adm.). W dniu 27 października 2015 r. przedsiębiorca złożył wniosek o zawieszenie postępowania w sprawie cofnięcia koncesji z uwagi na złożoną przez prezesa zarządu spółki rezygnację, co miało wpływ na funkcjonowanie spółki.

Postanowieniem z dnia 30 października 2015 r. Prezes URE odmówił zawieszenia postępowania w sprawie cofnięcia koncesji ze względu na brak podstaw do uwzględnienia wniosku. W uzasadnieniu wskazano, że z wnioskiem o zawieszenie postępowania może wystąpić wyłącznie strona, na której wniosek postepowanie zostało wszczęte (art. 98 § 1 k.p.a.). W niniejszej sprawie postępowanie zostało wszczęte z urzędu. Z tego powodu w sprawie nie zachodzą podstawy do uwzględnienia wniosku. Postanowienie wraz z uzasadnieniem i pouczeniem o możliwości złożenia zażalenia zostało doręczone powodowi w dniu 4 listopada 2015 r. W ustawowym terminie powód nie złożył zażalenia na postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania.

W dniu 7 grudnia 2015 r. Prezes URE wydał zaskarżoną decyzję o cofnięciu (...) sp. z o.o. koncesji na obrót paliwami ciekłymi.

Na podstawie dokonanych ustaleń Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy – Prawo energetyczne Prezes URE cofa koncesję albo zmienia jej zakres w przypadkach określonych w art. 58 ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. W szczególności w art. 58 ust. 2 usdg ustawodawca ustalił, że organ koncesyjny obowiązany jest do cofnięcia albo zmiany udzielonej koncesji, w przypadku gdy stwierdzi, że przedsiębiorca:

1)  rażąco narusza warunki określone w koncesji lub inne warunki wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej, określone przepisami prawa,

2)  w wyznaczonym terminie nie usunął stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego z warunkami określonymi w koncesji lub przepisami regulującymi działalność gospodarczą objętą koncesją.

Termin, w jakim przedsiębiorca obowiązany jest zgłosić Prezesowi URE wszelkie zmiany danych zawartych we wniosku o udzielenie koncesji, o których mowa w art. 49 usdg wynosi 14 dni (art. 59 usdg).

Ze znajdującej się w aktach administracyjnych notatki służbowej (k. 1 akt adm.) oraz przekazanych przez Urząd Celny w Ł. (k. 11 – 40 akt adm.) dokumentów kontroli przeprowadzonej w dniu 26 maja 2015 r. na stacji paliw w D. W. wynika, że przedsiębiorca (...) sp. z o.o. naruszył warunki udzielonej koncesji w ten sposób, że:

1)  prowadził na stacji paliw w D. W. działalność gospodarczą polegającą na obrocie paliwami ciekłymi, co było niezgodne z określonym w warunku 1 koncesji przedmiotem i zakresem udzielonej koncesji,

2)  wprowadzał do obrotu benzynę bezołowiową (...) (...)o jakości niezgodnej z normą, co stanowiło naruszenie warunku 2.2.4. udzielonej mu koncesji,

3)  nie zawiadomił Prezesa URE o istotnych zmianach dotyczących wykonywanej działalności objętej koncesją, polegających na rozszerzeniu zakresu działalności o stację paliw zlokalizowaną w D. W. ul. (...) i zmianie siedziby, co stanowiło naruszenie warunku 2.4.1. udzielonej mu koncesji.

W złożonym odwołaniu powód nie twierdził, że ustalenia dokonane w wyniku kontroli przeprowadzonej na stacji paliw w D. W. ul. (...) nie były prawdziwe. W związku z tym, na podstawie art. 230 k.p.c. okoliczności te należało uznać za przyznane.

Zdaniem Sądu, skoro powód prowadził działalność gospodarczą w sposób sprzeczny z warunkami udzielonej koncesji, a ponadto nie zawiadomił Prezesa URE w terminie ustawowym o zmianie danych dotyczących siedziby, przedmiotu i zakresu prowadzonej działalności określonych w warunkach 1 i 2.2.4. udzielonej mu koncesji, naruszając w ten sposób warunek 2.4.1. koncesji, nie złożył żadnych wyjaśnień mimo doręczenia zawiadomienia o wszczęciu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej a następnie, w sprawie cofnięcia koncesji, za uzasadnioną uznać należało przyjętą przez Prezesa URE ocenę, iż naruszenie przez powoda warunków określonych w koncesji było rażące.

Dodać wypada, że wprowadzanie do obrotu paliwa, które nie spełnia wymagań jakościowych może wiązać się z naruszeniem obowiązku prowadzenia działalności gospodarczej w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami prawa i stanowić naruszenie kolejnego warunku udzielonej powodowi koncesji.

W ocenie Sądu, gdyby powód odpowiedział na wezwanie Prezesa URE po wszczęciu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej i złożył wyjaśnienia dotyczące zmian w prowadzonej działalności koncesjonowanej, nie doszłoby do wszczęcia postępowania w sprawie cofnięcia z urzędu udzielonej mu koncesji. Okoliczności sprawy uzasadniają stanowisko, że działanie powoda cechowała oczywistość, wynikająca z pełnej świadomości naruszenia zasad, wysokie natężenie złej woli, znaczny stopień przekroczenia norm i wielość niedozwolonych działań. Spełnione więc zostały, wskazywane przez powoda w odwołaniu przesłanki do przyjęcia, iż przedsiębiorca swoim działaniem dopuścił się do rażącego naruszenie warunków koncesji i przepisów obowiązującego prawa.

Ze względu na fakt, że przedsiębiorca, któremu dwukrotnie doręczono zawiadomienie o wszczęciu postępowania w prawie nałożenia kary pieniężnej, nie złożył żadnych dokumentów i wyjaśnień, Prezes URE zgodnie z treścią art. 58 ust. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej zobowiązany był do wszczęcia z urzędu postępowania w sprawie cofnięcia powodowi koncesji. Podkreślenia wymaga, że działanie powoda spełniało przesłanki wymienione w obu punktach art. 58 ust. 2 usdg.

W tym stanie zarzuty odwołania dotyczące naruszenia art. 41 ust. 3 Pe w związku z art. 58 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej należało uznać za nietrafne.

Po wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie cofnięcia koncesji powód, mimo skutecznego doręczenia mu w dniu 30 września 2015 r. zawiadomienia, nie zaprzestał w wyznaczonym terminie naruszania warunków wynikających z udzielonej koncesji. Po upływie wyznaczonego terminu złożył jedynie w dniu 19 października 2015 r. wniosek o przedłużenie terminu na przedstawienie wyjaśnień, a w dniu 27 października 2015 r. wystąpił o zawieszenie postępowania w sprawie cofnięcia koncesji.

Postanowieniem z 30 października 2015 r. pozwany odmówił uwzględnienia wniosku o zawieszenie wszczętego z urzędu postępowania administracyjnego. Postanowienie to zostało skutecznie doręczone powodowi w dniu 4 listopada 2015 r. wraz z uzasadnieniem i pouczeniem o możliwości zaskarżenia. W związku z tym za niezasadne należało uznać twierdzenie powoda, iż Prezes URE nie odniósł się do jego wniosku o zawieszenie postępowania.

Odnośnie zarzutów naruszenia art. 8 ust.1 i art. 9 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wskazać należało, że do określania warunków do podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej uprawniony jest wyłącznie ustawodawca. Prezes URE na podstawie obowiązujących przepisów jest natomiast zobowiązany do kontroli ich przestrzegania przez przedsiębiorców w związku z prowadzeniem koncesjonowanej działalności gospodarczej. W tym stanie ponoszony przez powoda zarzut naruszenia przez pozwanego wymienionych wyżej przepisów, jako bezzasadny nie zasługiwał na uwzględnienie.

W zakresie podnoszonych przez powoda zarzutów dotyczących naruszenia przepisów postępowania, w szczególności art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. wskazać należało, iż zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 roku sygn. akt III CRN 120/91 OSNC 1992 Nr 5, poz. 87; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 roku sygn. akt I CKN 265/98 OSP 2000 Nr 5 poz. 68; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999 roku sygn. akt 351/99 OSNC 2000 Nr 3 poz. 47; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 roku sygn. akt I CKN 1036/98 LEX Nr 52708; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2005 roku, sygn. akt III SZP 2/05 OSNP 2006/19-20/312) Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ( (...)) nie może ograniczyć sprawy wynikającej z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu, tylko do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, które poprzedzało postępowania sądowe. Celem prowadzonego przed (...) postępowania nie jest przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego, ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, której przedmiotem jest spór między stronami powstający dopiero po wydaniu zaskarżonej decyzji. (...) jest sądem cywilnym i prowadzi sprawę cywilną, wszczętą w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Prezesa Urzędu, w tym wypadku Urzędu Regulacji Energetyki, według reguł kontradyktoryjnego postępowania cywilnego, a nie sądem legalności decyzji administracyjnej, jak to czynią sądy administracyjne w postępowaniu sądowo-administracyjnym. Tylko takie odczytanie relacji pomiędzy postępowaniem administracyjnym i postępowaniem sądowym może uzasadniać dokonany przez racjonalnego ustawodawcę wybór między drogą postępowania cywilnego i drogą postępowania sądowo-administracyjnego dla wyjaśnienia istoty sprawy. W świetle powyższego nawet gdyby przyjąć, iż w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych to, o ile nie stanowią one podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji, nie mogą one prowadzić do uchylenia decyzji i nie mogą być przedmiotem postępowania sądowego mającego na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu, bowiem Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy uznając, że przedstawione w odwołaniu zarzuty nie stanowią podstawy do uwzględnienia odwołania i uchylenia zaskarżonej decyzji, oddalił odwołanie jako bezzasadne – art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu przyjmując, że na koszty należne Prezesowi URE złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz.1804).

SSO Witold Rękosiewicz.