Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

A. S. (1) został oskarżony o to, że w okresie czasu od sierpnia 2008 roku do stycznia 2009 roku w Ł. działając z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii DZ.U. z dnia 19.09.2005 roku numer 179, poz.1485 z późn. zm. uczestniczył w obrocie znacznej ilości środka odurzającego w postaci heroiny (grua I-N i IV-N załącznika do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii) w ilości co najmniej 500 gram o wartości nie mniejszej niż 100.000 złotych w ten sposób, że przyjął odpłatnie od K. G. w/w heroinę w celu dalszej odsprzedaży, przy czym z popełnienia tego przestępstwa uczynił sobie stałe źrodło dochodu i dopuścił się przestępstwa w ciągu 5 lat od odbycia co najmniej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności za podobne przestępstwa umyślne,

- to jest o przestępstwo z art.56 ust.1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii DZ.U. z dnia 19.09.2005 roku numer 179, poz.1485 z późn. zm. w zw. z art.12 kk w zw. z art.65 §1 kk w zw. z art.64 §1 kk

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia 30 maja 2014 roku w sprawie IV K 1193/11:

43.  oskarżonego A. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynu z punktu XXXVII wyroku, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art.56 ust.3 w zw. z ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. z 2005 roku, nr 179, poz.1485 ze zm.) w zw. w zw. z art.4 §1 k.k. z art.12 k.k. w zw. z art.65 §1 k.k. w zw. z art.64 §1 k.k. i za to na podstawie art.56 ust.3 w/w ustawy w zw. z art.4 §1 k.k. w zw. z art.65 §1 k.k., art.64 §2 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 50 złotych każda;

44.  na podstawie art.45 §1 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. S. (1) środek karny w postaci przepadku równowartości korzyści majątkowej z osiągniętego przestępstwa w kwocie 100 000 złotych

73.  zwolnił oskarżonego z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego A. S. (1) na podstawie art.425 §1 k.p.k. i art.444 k.p.k. zaskarżając wyrok w części dotyczącej oskarżonego A. S. (1) (punkt 43 sentencji wyroku) i zarzucił:

1.  obrazę art.5 §1 i §2 k.p.k., art.6 k.p.k. i art.7 k.p.k., poprzez oparcie ustaleń co do sprawstwa A. S. (1) w zasadzie wyłącznie na wyjaśnieniach K. G. (2), podczas gdy wyjaśnienia pozostając w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego A. S. (1) nie znajdują potwierdzenia w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym, jak również posiadają wątpliwy walor dowodowy, a to z uwagi na korzyści procesowe jakie oskarżonemu zagwarantowano w związku ze współdziałaniem z organami ścigania, jak również niemożność weryfikacji prawdziwości wskazanych wyjaśnień przez obrońców;

2.  będący konsekwencją powyższego błąd w ustaleniach faktycznych będących podstawą rozstrzygnięcia, polegający na nietrafnym przyjęciu, że A. S. (1) nabył od K. K. w okresie od sierpnia 2008r. do stycznia 2009r. 500 gram heroiny, w celu dalszej odsprzedaży,

podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o:

1.  zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonego A. S. (1), albo uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

2.  przyznanie obrońcy kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu; w danym zakresie obrońca oświadczył, że koszty te nie zostały pokryte w całości, ani w części.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego A. S. (1) jest bezzasadna.

Sąd rejonowy rozpoznając niniejszą sprawę nie dopuścił się zarzucanych mu uchybień, a kwestionowane rozstrzygnięcie, uznające oskarżonego winnym zarzucanego mu występku, należy uznać za merytorycznie trafnie.

Sąd I instancji w sposób kompletny zebrał materiał dowodowy, rozważył go, a stanowisko swoje uzasadnił w sposób należyty i wyczerpujący. Dokonana ocena dowodów poprzedzona została ujawnieniem na rozprawie w całości okoliczności mogących mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia i poczyniona z uwzględnieniem zasad wiedzy i doświadczenia życiowego. Jest oceną swobodną i jako taka pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k.

Sąd przeprowadził analizę zgromadzonych dowodów, odnosząc się do okoliczności mogących stanowić podstawę ustaleń faktycznych i wskazał na przesłanki dokonanej oceny. Tok rozumowania przedstawiony w pisemnych motywach wyroku jest czytelny i poprawny logicznie, nie zawiera sprzeczności i dwuznaczności, zaś wywiedzione wnioski oparte zostały w całości na wynikających z materiału dowodowego przesłankach.

Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

Apelacja podnosząca zarzut dowolnej oceny dowodów powinna zatem przedstawiać argumenty, które uzasadniałyby tezę, że sposób rozumowania sądu jest niezgodny zasadami prawidłowego rozumowania, a więc nielogiczny, ewentualnie niezgodny z zasadami wiedzy lub doświadczenia życiowego, a tym samym wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów sformułowanej w art.7 k.p.k.

Zarzut podniesiony w apelacji przez obrońcę oskarżonego dotyczący obrazy przepisów postępowania, która miała mieć wpływ na treść zapadłego orzeczenia oraz skutkująca błędnymi ustaleniami faktycznymi, ma jedynie czysto polemiczny charakter. W istocie argumentacja skarżącego sprowadza się do bezpodstawnego kwestionowania oceny wiarygodności dowodów w postaci wyjaśnień K. G. (2), a także wyjaśnień oskarżonego A. S. (1) i innych zebranych w sprawie dowodów.

Sąd rejonowy prawidłowo ocenił wiarygodność wyjaśnień K. G., opierając ją na szerokim rozważeniu, czy i w jakim zakresie można dać wiarę jego depozycjom oraz ewentualnej możliwości obciążania przez niego pozostałych oskarżonych celem uzyskania łagodniejszego wyroku. Przeprowadzona przez sąd meriti analiza jest szczegółowa, logiczna i poprawna.

W przypadku będącym przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie, z uwagi na zasięg przestępczej działalności objętej całością zarzutów aktu oskarżenia, oceny wyjaśnień K. G. należało dokonywać w aspekcie szerszym niż jednostkowe pomówienie oskarżonego A. S.. Bowiem dopiero wzgląd na całość materiału dowodowego pozwalał na właściwe uchwycenie elementów pozwalających na weryfikację owych wyjaśnień.

Wbrew twierdzeniom obrońcy sąd I instancji oceniając wyjaśnienia K. G. skonfrontował je z pozostałym zebranym materiałem dowodowym, w szczególności z wyjaśnieniami pozostałych współoskarżonych.

Szeroko korespondują one ze sobą, tworząc logiczną i spójną całość. Wniosek ten jest w pełni uprawniony i nie sposób uznać, iż wyjaśnienia K. G. w odniesieniu do sprawstwa i winy zarzuconych jemu oraz pozostałym współoskarżonym są wiarygodne, z wyłączeniem wyjaśnień dotyczących oskarżonego A. S.. Treść wyjaśnień oraz sposób ich składania przez K. G. zostały w sposób wyczerpujący omówione przez sąd rejonowy. Jego wyjaśnienia znajdują szerokie potwierdzenie w wyjaśnieniach pozostałych współoskarżonych. Jednocześnie nie można uznać, iż skoro wyjaśnienia A. S. są sprzeczne z wyjaśnieniami K. G., należy wyjaśnienia drugiego z nich w zakresie, w jakim odnoszą się do A. S., uznać za niewiarygodne. Próba podważenia wyjaśnień K. G. opiera się na nieuzasadnionej i wyraźnie odrzuconej przez sąd rejonowy hipotezie o obciążaniu pozostałych współoskarżonych dla uniknięcia przez niego odpowiedzialności.

Sąd rejonowy rozważał okoliczność, iż oskarżony K. G. składał wyjaśnienia w sytuacji umożliwiającej mu skorzystanie z klauzuli zawartej w art. 60 § 4 kk. Niemniej szereg czynników wynikających z analizy wyjaśnień tego oskarżonego został prawidłowo oceniony jako sprzeciwiający się uznaniu ich za składane tendencyjnie i obliczone jedynie na złagodzenie własnej odpowiedzialności karnej. Dotyczy to zarówno opisu własnego działania jak i konfrontacji z pozostałym materiałem dowodowym.

K. G. szeroko opisywał własne zachowania w zakresie inkryminowanych czynów, nie umniejszając własnej roli w popełnionych przestępstwach. Wielokrotnie składane wyjaśnienia na szereg faktów mających miejsce na przestrzeni długiego okresu czasu i co do bardzo wielu jednostkowych wydarzeń, są szczegółowe i co do istoty konsekwentne. Wynikające z obszerności relacji nieścisłości zostały przez sąd rejonowy dostrzeżone i właściwie przeanalizowane. Z drugiej strony szereg podawanych rozlicznych okoliczności z prowadzonego szeroko przestępczego procederu zostało wprost potwierdzonych pozostałym materiałem dowodowym. Sąd rejonowy podkreślił, że z wyjaśnieniami oskarżonego K. G. korespondowały inne dowody w postaci wyjaśnień M. D., A. M., K. C., czy składanych na wcześniejszym etapie postępowania wyjaśnień R. W., M. W., M. G., R. B., czy T. D., także zeznań T. M., E. K. i D. W..

Poczynione na tym gruncie przez sąd I instancji wnioskowanie co do wiarygodności wyjaśnień K. G. w pełni respektuje zasady logiki oraz doświadczenia życiowego, zatem dokonana ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nosi wszelkie znamiona swobodnej i jako taka pozostaje pod ochroną art.7 k.p.k. Wywody apelacji stanowią zatem polemikę z rozstrzygnięciem sądu meriti oraz wyczerpującym jego uzasadnieniem i w istocie próbę przedstawienia odmiennego zapatrywania na ocenę zgromadzonego materiały dowodowego, który nie może zostać zaakceptowany.

Na uwzględnienie w żadnym stopniu nie zasługuje zarzut naruszenia art.5 §1 oraz §2 k.p.k. W ocenie sądu odwoławczego nie nastąpiło pogwałcenie zasady domniemania niewinności. Uzyskany i prawidłowo oceniony materiał dowodowy prowadził do logicznego wniosku, iż A.S. dopuścił się zarzucanego mu czynu. Nie wystąpiły przy tym żadne wątpliwości co do stanu faktycznego, w szczególności sprawstwa i winy oskarżonego. Sąd I instancji prawidłowo orzekł, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, a zarzuty obrońcy są bezzasadne.

Odrzucić należy także zarzut odebrania oskarżonemu A. S. prawa do obrony. Oskarżony K. G. przyjął określoną postawę procesową na rozprawie przed sądem I instancji, co jednakże – jak należy przyjąć, wynikało z istoty jego pozycji procesowej, zarazem mieściło się w granicach przysługujących mu uprawnień. Wykorzystanie uprawnień procesowych przez K. G. nie może być utożsamiane z pozbawieniem A. S. prawa do obrony. W szczególności zaś nie umożliwiało to w żadnej mierze możliwości weryfikacji wiarygodności jego wyjaśnień.

Sąd rejonowy dostrzegł także i właściwie przeanalizował podniesioną w apelacji okoliczność ewentualnego wpływu zażywania przez K. G. narkotyków na treść składanych wyjaśnień. Oparł się w tym zakresie na opiniach biegłych G. N. i K. P. z których wynika, że procesy postrzegania u K. G. nie były zakłócone.

Kontrola instancyjna skarżonego rozstrzygnięcia pozwoliła na stwierdzenie, iż w niniejszej sprawie sąd rejonowy uwzględnił zasady i dyrektywy sędziowskiego wymiaru kary określone w art. 53 k.k., nie naruszając przy tym w żadnej mierze granic swobodnego uznania sędziowskiego. W sposób jasny, pełny i logiczny uzasadnił swój pogląd dotyczący prawidłowej reakcji karnej na popełnione przez oskarżonego przestępstwo. Kara pozbawienia wolności oraz kara grzywny wymierzone oskarżonemu zostały należycie uzasadnione. Przyjęta wysokość stawki dziennej grzywny odpowiada wymogom art.33 §3 k.k. W sposób wystarczający wskazano podstawę do orzeczenia przepadku korzyści uzyskanej przez oskarżonego A. S. (1) z popełnionego przestępstwa.

Podsumowując, stwierdzić należy, że wywody apelacji zawierają jedynie próbę odmiennej oceny prawidłowo ustalonych faktów. Wskazane w środku odwoławczym okoliczności zostały dostrzeżone przez sąd rejonowy i uargumentowane w pisemnych motywach wyroku w kontekście całości materiału dowodowego.

Mając na względzie powyższe, należało utrzymać w mocy zaskarżony wyrok na podstawie art. 437 § 1 kpk.

Przyznano adwokatowi J. W. kwotę 619,92 zł tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu przed sądem II instancji, zgodnie z §14 ust.2 pkt.4 z zw. z §16 w zw. z §2 ust.3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. 2002 Nr 163, poz.. (...) z późn. zm.).

Na podstawie art.624 §1 k.p.k., uwzględniając sytuację majątkową, rodzinną i wysokość dochodów, a także orzeczoną karę grzywny i przepadek korzyści majątkowej, zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze.