Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13.10.2015 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. na podstawie art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2016 r., poz. 887 j.t.), odmówił ubezpieczonemu J. B. (1) prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od 01.08.2015 r. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 08.10.2015 r. ustaliła, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony J. B. (1), zaskarżając decyzję ZUS w całości. Odwołujący wskazał, iż stopień naruszenia sprawności organizmu nie pozwala mu na wykonywanie dotychczasowej pracy, tj. pracy dekarza. Odwołujący podniósł, iż zawód ten wymaga bezbłędnej sprawności fizycznej i psychicznej z uwagi na to, iż nieodłącznym jej elementem są prace na wysokości. W ocenie ubezpieczonego zaskarżona decyzja organu rentowego jest wadliwa i sprzeczna z obowiązującymi przepisami prawa.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony J. B. (1) złożył w dniu 18.08.2015 r. wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Powód był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 01.06.2013 r. do 31.07.2015 r. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 08.10.2015 r. ustaliła, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Biegli sądowi specjalista z zakresu medycyny przemysłowej dr n. med. I. D. oraz specjalista z zakresu neurochirurgii dr n. med. J. B. (2) rozpoznali u ubezpieczonego:

- padaczkę z rzadkimi napadami (2-3 razy w roku), jako następstwo przebytego krwotoku podpajęczynówkowego leczonego operacyjnie;

- nadciśnienie tętnicze leczone farmakologicznie.

Biegli lekarze sądowi podnieśli, iż powód w 2000 r. był leczony z powodu pękniętego tętniaka mózgu. U J. B. (1) utrzymują się obecnie rzadkie napady padaczki, jako następstwo przebytego krwotoku. Biegli nadmienili, że neurologicznie nie stwierdzono objawów patologicznych. Zdaniem biegłych sądowych ubezpieczony jest zdolny do pracy zgodnie z posiadanym wykształceniem, lecz nie może wykonywać pracy na wysokości i przy maszynach w ruchu.

Biegli sądowi podnieśli nadto, że zgadzają się z oceną stanu zdrowia ubezpieczonego dokonaną przez Komisję Lekarską ZUS w treści orzeczenia z dnia 08.10.2015 r. w przedmiocie tego, iż J. B. (1) nie jest niezdolny do pracy. Biegli wskazali, iż dokonując oceny zdolności do pracy odwołującego posługiwali się tymi samymi wynikami badań i konsultacji, które posiadali lekarze ZUS.

Zawodem wyuczonym powoda J. B. (1) jest zawód technika hydraulika, montera instalacji sanitarnych. Z kolei zawodem wykonywanym przez ubezpieczonego jest zawód blacharza – dekarza. Odwołujący pozostawał częściowo niezdolny do pracy do 31.07.2015 r. Obecnie nie pracuje.

J. B. (1) zgłasza rzadkie napady padaczki z drgawkami 2-3 razy w roku. Ostatni napad nastąpił w sierpniu 2016 r. U powoda utrzymują się bóle głowy. W badaniu przedmiotowym przeprowadzonym u ubezpieczonego nie stwierdzono wyraźnych odchyleń neurologicznych.

- dowody: opinia sądowo-lekarska z dnia 21.11.2016 r. (k. 20-21 akt sądowych); dokumentacja zawarta w aktach rentowych ZUS

Sąd Okręgowy dokonał powyższych ustaleń faktycznych na podstawie dokumentacji zebranej w aktach sądowych oraz w aktach rentowych. Ustalenia faktyczne dotyczące stanu zdrowia odwołującego i jego wpływu na zdolność J. B. (1) do pracy Sąd Okręgowy oparł przede wszystkim na dowodzie z opinii biegłych sądowych. Biegli sądowi sporządzili opinię po dokonaniu szczegółowej analizy akt sprawy, mając na względzie całą dostępną dokumentację lekarską, a nade wszystko po przeprowadzeniu badania przedmiotowego ubezpieczonego. Poczynione przez nich ustalenia i wnioski zostały sformułowane zostały w sposób jasny, precyzyjny, a końcowe stanowisko zostało szczegółowo, przekonująco i w sposób logiczny uzasadnione. Zaprezentowane konkluzje są jednoznaczne, a ich uzasadnienie przedstawione zostało w sposób przystępny i zrozumiały. Sąd uznał za w pełni miarodajną opinię sądowo – lekarską z dnia 21.11.2016 r. sporządzoną przez biegłych lekarzy sądowych. W treści tejże opinii biegli sądowi w sposób nie budzący wątpliwości odnieśli się do kwestii zdolności do pracy J. B. (1). W ocenie Sądu przeprowadzone dowody zasługują na danie im wiary, ponieważ nie są ze sobą sprzeczne, korelują wzajemnie ze sobą oraz tworzą spójną logiczną całość.

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego nie zasługiwało na uwzględnienie.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015 r., poz. 748 j.t.), niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Z treści art. 12 ust. 2, 3 ustawy emerytalnej wynika, iż częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, a całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

Zgodnie z brzmieniem art. 57 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)jest niezdolny do pracy;

2)ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)niezdolność do pracy powstała w okresie ubezpieczenia albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tego okresu.

Biegli sądowi w przedmiotowej sprawie orzekli, iż odwołujący J. B. (1) jest zdolny do pracy zgodnie z posiadanym wykształceniem, lecz nie może wykonywać pracy na wysokości i przy maszynach w ruchu. Biegli wskazali, że podstawą uznania zdolności do pracy ubezpieczonego były te same wyniki badań i konsultacji, którymi dysponowali lekarze ZUS. Nadto, biegli skonstatowali, iż zgadzają się z oceną stanu zdrowia powoda w przedmiocie zdolności do pracy dokonanej przez Komisję Lekarską ZUS.

Przedmiotem niniejszego postępowania było to, czy ubezpieczony J. B. (1) pozostaje nadal częściowo niezdolny do pracy. Sąd dopuścił w niniejszej sprawie dowód z opinii biegłych z dziedzin medycznych adekwatnych do schorzeń występujących u ubezpieczonego, tj. neurochirurga oraz specjalisty z zakresu medycyny przemysłowej. Trzeba nadmienić, iż dr n. med. I. D. jest lekarzem biegłym sądowym zarówno z dziedziny dermatologii jak i z dziedziny medycyny przemysłowej. Natomiast w niniejszym postepowaniu Sąd postanowieniem z dnia 10.12.2015 r. dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych neurologa oraz specjalisty medycyny pracy, co przesądza jednoznacznie o tym, iż biegła I. D. w przedmiotowej sprawie występowała jako specjalista z zakresu medycyny przemysłowej.

Biegli sądowi w wydanej w przedmiotowej sprawie opinii, która w ocenie Sądu jest miarodajna, w oparciu o dokumentacją lekarską J. B. (1) oraz po przeprowadzeniu badań ubezpieczonego, w sposób jasny, klarowny i nie budzący wątpliwości skonstatowali, iż odwołujący jest zdolny do pracy zgodnie z posiadanym wykształceniem. Trzeba podnieść, iż Sąd w sprawach dotyczących kwestii niezdolności do pracy dokonuje rozstrzygnięcia opierając się na opiniach biegłych sądowych, tj. osób posiadających medyczne wiadomości specjalne. Zarówno w doktrynie jak i w judykaturze wskazuje się, iż ustalenie czy odwołujący jest niezdolny do pracy przez sąd może nastąpić wyłącznie w oparciu o opinię sporządzoną przez biegłych, która nie może być zastępowana innymi dowodami, np. zeznaniami świadków. Dowód z opinii lekarskiej w tej kategorii spraw jest, więc dowodem koronnym, analizującym i sumującym przeciwstawne oceny prezentowane przez strony (" Dowód z opinii lekarza biegłego w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych" SSN Beata Gudowska, Przegląd Ubezpieczeń Społecznych i Gospodarczych 2001 r., Nr 6, s. 8-12; wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 23 września 2015 r., sygn. akt III AUa 431/15; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 19 maja 2015 r., sygn. akt III AUa 1385/14; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 14 kwietnia 2015 r., sygn. akt III AUa 1093/14).

Mając na względzie poczynione ustalenia faktyczne oraz zgromadzony materiał w toku postępowania dowodowego, Sąd uznaje, iż stan zdrowia ubezpieczonego nie czyni go nadal od 01.08.2015 r. niezdolnym do pracy. W oparciu o treść opinii biegłych sądowych sporządzoną w sprawie, którą Sąd uznał za miarodajną, Sąd ustalił, iż występujące u ubezpieczonego schorzenia, tj. padaczka z rzadkimi napadami, będąca następstwem przebytego krwotoku podpajęczynówkowego leczonego operacyjnie oraz nadciśnienie tętnicze leczone farmakologicznie nie powodują u niego częściowej niezdolności do pracy. Co więcej, w przeprowadzonym badaniu neurologicznym przez biegłych sądowych nie stwierdzono u odwołującego wyraźnych odchyleń neurologicznych.

U J. B. (1) obecnie rzadko dochodzi do napadów padaczki, tj. 2-3 razy w roku. Biegli w treści opinii z dnia 21.11.2016 r. stwierdzili, iż do ostatniego napadu padaczki doszło w sierpniu 2016 r. Wobec sporadycznej liczby napadów padaczki występujących u ubezpieczonego w danym roku kalendarzowych, nie sposób stwierdzić, iż schorzenie to powoduje częściową niezdolność do pracy. Biegli w treści opinii sądowo – lekarskiej wskazali, iż skarżący nie może wykonywać pracy na wysokości i przy maszynach w ruchu, co wyklucza możliwość pracy w zawodzie ostatnio wykonywanym, tj. w zawodzie blacharza – dekarza. Natomiast biegli orzekli, iż J. B. (1) jest zdolny do pracy zgodnej z posiadanym wykształceniem. Zatem brak przeszkód do wykonywania przez ubezpieczonego J. B. (1) pracy w wyuczonym zawodzie technika, montera instalacji sanitarnych.

Ustosunkowując się do zastrzeżeń zgłoszonych do opinii sporządzonej przez biegłych sądowych przez J. B. (1) w piśmie procesowym z dnia 27.01.2017 r., należy stwierdzić, co następuje. Zgodnie z treścią art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Nie jest uprawnione zawężenie oceny zdolności do pracy tylko do określonego stanowiska pracy czy zatrudnienia, gdyż wyznacza ją szerszy zakres pojęcia posiadanych kwalifikacji (postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 16 maja 2014 r.
II UK 595/13, Legalis n r 1385257). Utrata zdolności do pracy nie może być utożsamiana z niezdolnością do wykonywania ostatniego z dotychczasowych zatrudnień, jeżeli pracownik może podjąć pracę zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przez kwalifikacje zawodowe należy rozumieć zarówno kwalifikacje formalne, czyli przygotowanie zawodowe udokumentowane świadectwami ukończenia nauki, dyplomami, zaświadczeniami, a także kwalifikacje rzeczywiste w postaci doświadczenia i praktyki zawodowej, które bez potrzeby przekwalifikowania zawodowego pozwalają podjąć pracę w innych warunkach i na innym stanowisku niż zajmowanym przed uzyskaniem świadczeń rentowych, ale zgodnym z poziomem posiadanych kwalifikacji zawodowych (wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 8 września 2015 r., I UK 430/14, Legalis n r 1337368).

W konsekwencji należy skonstatować, iż w przedmiotowej sprawie nie było podstaw dopuszczenia dowodu z kolejnych opinii biegłych sądowych. Opinia biegłych sądowych z dnia 21.11.2016 r. była jednoznaczna i nie budziła wątpliwości. W konsekwencji Sąd na rozprawie w dniu 27.02.2017 r. postanowił oddalić wnioski dowodowe w postaci dopuszczenia dowodów z opinii neurologa, psychiatry i psychologa zgłoszone przez ubezpieczonego w treści pisma procesowego z dnia 27.01.2017 r. W związku z tym zauważyć należy, iż w myśl art. 286 k.p.c., sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dodatkowej opinii tych samych lub innych biegłych, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona do sprawy zawiera istotne braki, sprzeczności, względnie nie wyjaśnia istotnych okoliczności ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 2015 r., sygn. akt I UK 447/14).

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie ubezpieczonego J. B. (1), albowiem nie było podstaw do jego uwzględnienia.

SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz