Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Kraków dnia 10 kwietnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie, I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Wojciech Żukowski

Protokolant: starszy protokolant Marzena Stępkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 kwietnia 2017 r. w Krakowie

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko Skarbowi Państwa – (...)

o zapłatę

I.  powództwo oddala,

II.  zasądza od powoda M. G. na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Państwa kwotę 4800 (słownie: cztery tysiące osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania,

III.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie na rzecz adw. E. Ż. kwotę 2952 (słownie: dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa) złote tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 marca 2016 r. powód M. G. wniósł przeciwko stronie pozwanej Skarb Państwa – (...) o zadośćuczynienie w kwocie 50.000 zł.

Na uzasadnienie podał, że powód bezpodstawnie odbył karę pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy, przez co powód i jego rodzina doznali poważnego uszczerbku moralnego.

Zarządzeniem z dnia 9 maja 2016 r. do rozpoznania niniejszej sprawy został wyznaczony Wydział I Cywilny Sądu Okręgowego w Krakowie (k. 27).

W złożonej w dniu 24 października 2016 r. odpowiedzi na pozew (k. 52) pozwany Skarb Państwa wniósł o oddalenie powództwa i o zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że powód w rzeczywistości nie odbył kary pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie II K 211/11 i w konsekwencji nie poniósł krzywdy w związku z niesłusznym odbyciem kary. Faktyczny rozmiar kary odbytej na podstawie wyroku łącznego sygn. akt XI K 613/13/P w zakresie pkt I jest i tak niższy niż wymiar kary pozbawienia wolności orzeczony wyrokiem w sprawie K 114/13/P.

W piśmie z dnia 27 października 2016 r. (k. 84) pełnomocnik z urzędu powoda podtrzymał żądnie pozwu. Na uzasadnienie żądania podał, że doszło do naruszenia praw powoda poprzez niezgodnie z prawem wprowadzenie do wykonania postanowieniem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 13 czerwca 2013 r. (1 Ko 820/13) kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 21 kwietnia 2011 r., które to postanowienie utrzymano w mocy postanowieniem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 11 kwietnia 2014 r. (V Kzw 656/14). Kara pozbawienia wolności miała być wykonywania od 17 grudnia 2017 r. do 17 grudnia 2018 r., lecz w dniu 21 maja 2014 r. została wycofana z wykonania. Następnie kara łączna została wprowadzona do wykonania 15 grudnia 2015 r. a jej koniec przypadał na 18 listopada 2017 r. w jednak w związku z wyrokiem Sądu Najwyższego i kolejnym wyrokiem łącznym z dnia 15 maja 2015 r. (XI K 705/15/P) powód został zwolniony z odbywania poprzedniego wyroku łącznego i w miejsce tego wyroku odbywa kare jednostkową orzeczoną wyrokiem sygn. akt II K 114/13/P. Zdaniem powoda kara pozbawienia wolności orzeczona w sprawie II K 211/11 została wprowadzona do wykonania i odbył ją w wymiarze 6 miesięcy. Powód dopiero w dniu 11 kwietnia 2016 r. został zwolniony z odbywania kary łącznej, którą to karą była objęta kara orzeczona wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 21 kwietnia 2011 r. (II K 211/11). Wskutek zarządzenia wykonania kary powód i jego najbliższa rodzina ponieśli uszczerbek moralny. Powód był zmuszony do podjęcia dodatkowych starań, aby Rzecznik Praw Obywatelskich skierował sprawę do Sądu Najwyższego, co spowodowało dodatkowy stres w życiu powoda i jego najbliższych i spowodowało duże zamieszanie w wyliczeniu powodowi końca odbywania kary.

Postanowieniem z dnia 4 listopada 2016 r. (k. 106) wezwano jako kolejną jednostkę organizacyjną reprezentującą stronę pozwaną – Prezesa Sądu Okręgowego w Krakowie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2011 r. (sygn. akt II K 211/11) (...) uznał M. G. za winnego występku z dnia 178a § 1 k.k. i wymierzył za to karę 1 roku pozbawienia wolności, warunkowo zawieszając wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 2 lat próby. Wymierzył nadto grzywnę w wysokości 50 stawek dziennych przyjmując jedną stawkę dzienną równą kwocie 10 zł., orzekł zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat oraz nałożył obowiązek uiszczenia świadczenia pieniężnego.

Dowód: - odpis wyroku, k. 219

Postanowieniem z dnia 13 czerwca 2013 r. (...) zarządził M. G. wykonanie kary 1 roku pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2011 r. (sygn. akt II K 211/11). Postanowieniem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 11 września 2014 r. postanowienie powyższe utrzymano w mocy.

Dowód: - odpisy postanowień, k. 220, 221

Obliczeniem kary sporządzonym dnia 13 października 2014 r. wprowadzono karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2011 r. (sygn. akt II K 211/11) (...) przyjmując za początek kary dzień 22 listopada 2017 r. a koniec kary dzień 22 listopada 2018 r.

Dowód: - odpis obliczenia kary, k. 223

Wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2013 r. (sygn. akt II K 114/13/P) Sądu Rejonowego (...) uznano M. G. za winnego czynu stanowiącego występek z art. 286 § 1 k.k. k art. 297 § 1 k.k. w zw. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § k.k. i za to wymierzono karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając na poczet orzeczonej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. jednego dnia zatrzymania w dniu 12 lipca 2012 r. uznając, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Dowód: - odpis wyroku, k. 184/2

Obliczeniem kary sporządzonym dnia 17 czerwca 2013 r. wprowadzono karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem w sprawie sygn. akt II K 114/13/P przyjmując za początek kary dzień 3 czerwca 2016 r. a koniec kary dzień 2 grudnia 2017 r. i zaliczając na poczet kary okres od 12 lipca 2012 r. do 12 lipca 2012 r.

Obliczeniem kary sporządzonym dnia 16 czerwca 2014 r. wprowadzono karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem w sprawie sygn. akt II K 114/13/P przyjmując za początek kary dzień 18 czerwca 2016 r. a koniec kary dzień 22 listopada 2017 r. i zaliczając na poczet kary okres od 12 lipca 2012 . do 12 lipca 2012 r. i od dnia 30 stycznia 2010 r. do dnia 24 lutego 2012 r.

Dowód: - odpis obliczenia kary, k. 188

- odpis obliczenia kary, k. 191

W pkt I wyroku łącznego z dnia 4 grudnia 2013 r. Sąd Rejonowy (...) biorąc za podstawę kary pozbawienia wolności z osobna wymierzone wyrokami: wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 21 kwietnia 2011 r. sygn. akt II K 211/11 i wyrokiem Sądu Rejonowego (...) z dnia 10 kwietnia 2013 r. sygn. akt VI K 114/13/P orzekł wobec M. G. karę łączną 2 lat pozbawienia wolności.

Na poczet orzeczonych w pkt I i II wyroku kar łącznych pozbawienia wolności zaliczył skazanemu kary dotychczas odbyte z wyroków podlegających łączeniu oraz zaliczył skazanemu na poczet podlegającej wykonaniu kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności tj. zatrzymania w okresie od 21 do 22 czerwca 2012 r. ze spłaty XI K 668/12/P oraz okres rzeczywistego pozbawienia wolności w okresie od 1 października 2011 r. do 3 października 2011 r. ze sprawy II K 30/12 (w odniesieniu do kary łącznej orzeczonej w pkt II wyroku) oraz okres rzeczywistego pozbawienia wolności tj. zatrzymania w dniu 12 lipca 2012 r. – ze sprawy II K 114/13/P.

Powyższy wyrok został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 09 grudnia 2014 r. (sygn. akt IV Ka 130/14).

Dowód: - odpisy orzeczeń, k. 226-228

W dniu 25 lutego 2015 r. do Zakładu Karnego w N. wpłynął nakaz przyjęcia M. G. w celu odbycia kary w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej w pkt I wyroku łącznego w sprawie XI K 613/13/P, z zaliczeniem na poczet kary okresu od 12 lipca 2012 r. do 12 lipca 2012 r.

Obliczeniem kary sporządzonym dnia 25 lutego 2015 r. wprowadzono karę 2 roku pozbawienia wolności orzeczoną pkt I wyroku łącznego w sprawie sygn. akt XI K 613/13/P Sąd Rejonowy (...), przyjmując za początek kary dzień 18 grudnia 2015 r. a koniec kary dzień 22 listopada 2017 r. i zaliczając na poczet kary okresy od 30 stycznia 2010 r. do 24 lutego 2010 r. oraz od 12 lipca 2012 r. do 12 lipca 2012 r.

Obliczeniem kary sporządzonym dnia 30 lipca 2015 r. wprowadzono karę 2 roku pozbawienia wolności orzeczoną pkt I wyroku łącznego w sprawie sygn. akt XI K 613/13/P Sąd Rejonowy (...), przyjmując za początek kary dzień 15 grudnia 2015 r. a koniec kary dzień 18 listopada 2017 r. i zaliczając na poczet kary okresy od 30 stycznia 2010 r. do 24 lutego 2010 r. oraz od 12 lipca 2012 r. do 12 lipca 2012 r.

Obliczeniem kary sporządzonym dnia 12 października 2015 r. wprowadzono karę 2 roku pozbawienia wolności orzeczoną pkt I wyroku łącznego w sprawie sygn. akt XI K 613/13/P Sąd Rejonowy (...), przyjmując za początek kary dzień 15 grudnia 2015 r. a koniec kary dzień 18 listopada 2017 r. i zaliczając na poczet kary okresy od 30 stycznia 2010 r. do 24 lutego 2010 r. oraz od 12 lipca 2012 r. do 12 lipca 2012 r.

Dowód: - odpis nakazu przyjęcia, k. 234

- odpis obliczenia kary, k. 238

- odpis obliczenia kary, k. 246

- odpis obliczenia kary, k. 247

Postanowieniem z dnia 30 października 2015 r. (sygn. akt IV KK 282/15) Sąd Najwyższy uchylił postanowienie Sądu Rejonowego w (...) z dnia 11 września 2014 r. w przedmiocie zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec M. G. wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2011 r. (sygn. akt II K 211/11) Sądu Rejonowego w (...) oraz utrzymujące je w mocy postanowienie Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 11 września 2014 r.

Dowód: - odpis postanowienia, k. 75

Wyrokiem łącznym z dnia 15 marca 2015 r. (sygn. akt XI K 705/15/P) (...) stwierdził, że z chwilą wydania postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 30 października 2015 r. (sygn. akt IV KK 282/15) uchylającym postanowienia o zarządzeniu wykonania kary pozbawienia wolności ze sprawy II K 211/11 wyrok łączny Sądu Rejonowego (...) z dnia 4 grudnia 2013 r. sygn. akt XI K 613/13/P w pkt I stracił moc. Umorzył postępowanie w zakresie wydania wyroku łącznego wobec kar pozbawienia wolności i zakazów orzeczonych wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 27 maja 2010 r. sygn. akt II K 438/10, Sądu Rejonowego w (...) z dnia 21 kwietnia 2011 r. sygn. akt II K 211/11 oraz Sądu Rejonowego (...) z dnia 10 kwietnia 2013 r. sygn. akt II K 114/13/P.

Dowód: - odpis wyroku, k. 79

W dniu 11 kwietnia 2016 r. do Zakładu Karnego T. – M. wpłynęło pismo z Sądu Rejonowego (...) informujące o wyroku łącznym z dnia 15 marca 2015 r. sygn. akt XI K 705/15/P) i o tym, że aktualnie wykonywane będą kary jednostkowe dotychczas objęte wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego (...) z dnia 4 grudnia 2013 r. sygn. XI K 613/13/P. Do pisma załączono nakaz zwolnienia M. G. osadzonego na mocy wyroku łącznego Sądu Rejonowego (...) z dnia 4 grudnia 2013 r. sygn. akt XI K 613/13/P w pkt I.

Dowód: - odpis pisma, k. 248

- odpis nakazu zwolnienia, k. 249

Kara pozbawienia wolności orzeczona w stosunku do M. G. wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 21 kwietnia 2011 r. (II K 211/11) jak i kara 2 lat pozbawienia wolności orzeczona w pkt I wyroku łącznego Sądu Rejonowego (...) (XI K 613/13/P) były początkowo skierowane i wprowadzone do wykonania, ale ostatecznie wskutek zmiany sytuacji prawnej i dosłania nowych dokumentów zostały wycofane bez wykonania, a na ich poczet nie zostały zaliczone żadne okresy rzeczywistego pozbawienia wolności M. G..

Dowód: - pismo Dyrektora ZK w T. – M. z dnia 1 lutego 2017 r. k. 472

Przy ustalaniu stanu faktycznego oparł się sąd na dowodach z dokumentów publicznych – odpisach orzeczeń sądowych, dokumentacji zakładu karnego – które nie były kwestionowane co do ich prawdziwości i stanowiły dowód na okoliczności urzędowo w dokumentach tych stwierdzone.

Oddalono wnioski o przesłuchanie świadka H. G. i stron zawnioskowane przez powoda, albowiem fakt, że w okresie wskazanym w pozwie powód przebywał w zakładzie karnym nie był kwestionowany przez stronę pozwaną. Natomiast kwestia, czy pobyt ten miał charakter bezprawny, czy też znajdował prawną podstawę, ma charakter oceny prawnej, która mogła nastąpić tylko w wyniku analizy dokumentacji pobytów powoda w zakładzie karnym. Pełnomocnik powoda - pomimo wezwania postanowieniem z dnia 4 listopada 2016 r. (k. 106) i pytań na rozprawie w dniu 3 kwietnia 2017 r. (czas rozprawy 00:01:54 i nast.) - nie wskazał żadnych faktów, które miałyby być udowodnione przesłuchaniem świadka i stron, a które mogłyby mieć znaczenie dla oceny, czy pobyt powoda w zakładzie karnym był bezprawny.

Oddalono wnioski o przesłuchanie świadka H. G. i stron zawnioskowane przez powoda w zakresie w jakim dotyczyły ustalenia „rozmiaru szkody, poniesionych krzywd moralnych przez powoda i jego rodzinę, adekwatnego związku przyczynowego”. Z przyczyn wskazanych w rozważaniach prawnych pozbawienie wolności powoda nie było bezprawnym naruszeniem wolności powoda, a zatem wszelkie dolegliwości stąd wynikające nie mogą być podstawę do żądania zadośćuczynienia. Odczucie przez powoda stresu oraz „zamieszanie” w wyliczeniu powodowi końca odbywania kary, mimo że spowodowane wydaniem nietrafnych orzeczeń w przedmiocie zarządzenia wykonania kary, nie stanowiły o naruszeniu jakiegokolwiek z dóbr osobistych powoda. Nadto powód nie był czynnie legitymowany do dochodzenia roszczeń z tytułu ewentualnych naruszeń dóbr osobistych członków jego rodziny. W tym stanie rzeczy ocenić należało, że przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadka i stron było dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy zbędne.

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z art. 417 § 1 k.c., za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Zgodnie z art. 23 k.c. dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Zgodnie z art. 448 zd. 1 k.c. w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Pokrzywdzonemu przysługują roszczenia o ochronę dóbr osobistych w każdym wypadku, gdy naruszenie dobra osobistego miało charakter obiektywnie bezprawny (art. 24 k.c.). Przesłanką dochodzenia tej ochrony w postaci zadośćuczynienia jest również zawinienie sprawcy naruszenia. Wprawdzie nie wynika z literalnego brzmienia art. 448 k.c., ale co wywieść należy z umiejscowienia tego przepisu w rozdziale regulującym odpowiedzialność za czyny niedozwolone, która to odpowiedzialność co do zasady jest oparta na zasadzie winy (wyrok SN z dnia 12 grudnia 2002 r., V CKN 1581/2000, OSNC 2004, nr 4, poz. 53; wyrok SN z dnia 1 kwietnia 2004 r., II CK 115/2003, niepubl.; wyrok SN z dnia 16 września 2004 r., IV CK 707/2003, niepubl.; wyrok SN z dnia 15 czerwca 2005 r., IV CK 805/2004, niepubl.; wyrok SN z dnia 28 września 2005 r., I CK 256/2005, niepubl.; wyrok SN z dnia 19 stycznia 2007 r., III CSK 358/2006, niepubl.; wyrok SN z dnia 24 stycznia 2008 r., I CSK 319/2007, niepubl.). Odmiennie jednak przedstawia się sytuacja jeżeli chodzi o odpowiedzialność na podstawie art. 448 k.c. za naruszenie dóbr osobistych przez Skarb Państwa, gdyż do przyjęcia odpowiedzialności Skarbu Państwa za naruszenie dóbr osobistych nie jest wymagana wina funkcjonariusza państwowego (por. Uchwałę Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 18 października 2011 r., III CZP 25/11, OSNC 2012 nr 2, poz. 15, wyrok SN z dnia 18 kwietnia 2013 r. III CSK 232/12, OSNC Zb. dodatk. 2014 Nr B, poz. 22, wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 20 marca 2015 r., II CSK 218/14, publ. Legalis, wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 6 kwietnia 2016 r., IV CSK 465/15, publ. Legalis).

Powód wskazał na uzasadnienie żądania, iż bezpodstawnie odbył karę pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2011 r. (sygn. akt II K 211/11) w wymiarze 6 miesięcy. Wskutek tego powód i jego rodzina doznali poważnego uszczerbku moralnego, a nadto powód był zmuszony do podjęcia dodatkowych starań, aby Rzecznik Praw Obywatelskich skierował sprawę do Sądu Najwyższego, co spowodowało dodatkowy stres w życiu powoda i jego najbliższych oraz spowodowało duże zamieszanie w wyliczeniu powodowi końca odbywania kary.

Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że zarządzenie wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec powoda wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2011 r. (sygn. akt II K 211/11) nastąpiło postanowieniem z dnia 13 czerwca 2013 r. Sądu Rejonowego w (...) i kara ta miała być odbyta w okresie od 22 listopada 2017 r. do 22 listopada 2018 r. Następnie wyrokiem łącznym z dnia 4 grudnia 2013 r. Sądu Rejonowego (...) (XI K 613/13/P ) karę tę połączono z karą orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego (...) z dnia 10 kwietnia 2013 r. sygn. akt VI K 114/13/P i orzeczono karę łączną 2 lat pozbawienia wolności. Kara ta miała podlegać wykonaniu w okresie od 15 grudnia 2015 r. do 18 listopada 2017 r. Postanowienie Sądu Rejonowego w (...) z dnia 11 września 2014 r. w przedmiocie zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec M. G. wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2011 r. (sygn. akt II K 211/11) oraz utrzymujące je w mocy postanowienie Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 11 września 2014 r. uchylono postanowieniem z dnia 30 października 2015 r. Sądu Najwyższego (sygn. akt IV KK 282/15). Następnie wyrokiem łącznym z dnia 15 marca 2015 r. (sygn. akt XI K 705/15/P) (...) stwierdził, że z chwilą wydania postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 30 października 2015 r. (sygn. akt IV KK 282/15) uchylającym postanowienia o zarządzeniu wykonania kary pozbawienia wolności ze sprawy II K 211/11 wyrok łączny Sądu Rejonowego (...) z dnia 4 grudnia 2013 r. sygn. akt XI K 613/13/P w pkt I stracił moc oraz umorzył postępowanie w przedmiocie wydana wyroku łącznego. W dniu 11 kwietnia 2016 r. do Zakładu Karnego T. – M. wpłynął nakaz zwolnienia M. osadzonego na mocy wyroku łącznego Sądu Rejonowego (...) z dnia 4 grudnia 2013 r. sygn. akt XI K 613/13/P w pkt I. Niespornym było, że okresie od 15 grudnia 2015 r. do 11 kwietnia 2016 r. powód M. G. przebywał w zakładzie karnym. Wymaga natomiast ustalenia, czy w świetle powyższych faktów można uznać, że pobyt powoda w tym okresie w zakładzie karnym był bezprawny, co stanowiłoby bezprawne naruszenie dobra osobistego powoda w postaci wolności. Ocenić należy, że pozbawieniu wolności powoda w tym okresie nie można przypisać cechy bezprawności. Wprawdzie postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 października 2015 r. (sygn. akt IV KK 282/15) rozstrzyga o bezprawności postanowień orzekających w przedmiocie zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w (...) z dnia 21 kwietnia 2011 r. sygn. akt II K 211/11. Tym niemniej kara pozbawienia wolności orzeczona w tej sprawie nie była w okresie od dnia 15 grudnia 2015 r. do 11 kwietnia 2016 r. wykonywana samodzielnie, lecz stanowiła część składową kary łącznej orzeczonej wyrokiem łącznym z dnia z dnia 4 grudnia 2013 r. (XI K 613/13/P). Przy badaniu, czy którąś z kar objętych wyrokiem łącznym wykonano nie można posiłkować się wytycznymi zawartymi w art. 80 k.k.w. gdyż dotyczy on odbywania samoistnych kar pozbawienia wolności orzeczonych osobnymi wyrokami, które to kary nie podlegają połączeniu w wyroku łącznym. O bezprawności pozbawienia wolności powoda w realiach niniejszej sprawy (tj. gdy powód odbywał karę łączną) można by mówić dopiero wtedy, gdyby albo obie kary objęte tym wyrokiem łącznym nie powinny były w rzeczywistości być wykonywane, albo gdyby okres, w którym karę łączną faktyczne odbyto był dłuższy, aniżeli kara pozbawienia wolności orzeczona drugim łączonym wyrokiem, tj. (w wypadku powoda) wyrokiem Sądu Rejonowego (...) z dnia 10 kwietnia 2013 r. sygn. akt VI K 114/13/P. Stan taki nie zachodzi, ponieważ powód nie wykazał, ani nawet nie twierdził, aby kara pozbawienia wolności orzeczona wyrokiem Sądu Rejonowego (...) z dnia 10 kwietnia 2013 r. sygn. akt VI K 114/13/P nie mogła być wykonywana. Natomiast długość kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego (...) z dnia 10 kwietnia 2013 r. sygn. akt VI K 114/13/P wynosiła 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a zatem dłużej, niż okres czasu od 15 grudnia 2015 r. (początek wykonywania wyroku łącznego) do 11 kwietnia 2016 r. (zwolnienie powoda z wykonywania kary orzeczonej wyrokiem łącznym). Nie można zatem uznać, że przetrzymywanie powoda w zakładzie karnym w okresie od 15 grudnia 2015 r. do 11 kwietnia 2016 r. miało charakter bezprawnego pozbawienia wolności powoda, gdyż pobyt powoda w zakładzie karnym znajdował uzasadnienie w fakcie, że składowa kary łącznej – kara orzeczona wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2013 r. (VI K 114/13/P) - powinna być w stosunku do powoda wykonywana. Zatem nie doszło z tej przyczyny do bezprawnego naruszenia dobra osobistego powoda w postaci wolności. Powód nie może zatem z tej przyczyny domagać się zadośćuczynienia, albowiem brak jest przesłanki dochodzenia tego roszczenia w postaci bezprawnego naruszenia dóbr osobistych powoda.

Nie może również powód domagać się zadośćuczynienia z powołaniem się na odczucie przez powoda stresu oraz „zamieszanie” w wyliczeniu powodowi końca odbywania kary. Okoliczności te nie stanowią bowiem naruszenia jakiegokolwiek spośród dóbr osobistych przewidzianych w art. 23 k.c. lub stwierdzonych w orzecznictwie sądowym. Kwestionowane przez powoda orzeczenia sądowe orzekające w przedmiocie zarządzenia wykonania kary nie naruszały w szczególności czci i godności powoda. Fakt, że były nietrafne – o czym rozstrzygnął Sąd Najwyższy – nie może być w tym kontekście rozstrzygający. Brak stresu czy innego poczucia dyskomfortu psychicznego (nawet wynikły z potrzeby zaskarżenia orzeczeń sądowych, czy niepewności co do momentu zakończenia odbywania kary pozbawienia wolności) nie jest dobrem osobistym. Ogólnikowe powołanie się przez powoda na „uszczerbek moralny” nie jest w tym zakresie wystarczające, lecz należy wskazać skonkretyzowane naruszone dobro osobiste, a tego – poza wskazaniem na pozbawienie wolności – powód nie uczynił.

Nie może również powód domagać się zadośćuczynienia z tytułu naruszenia dóbr osobistych, jakie miało mieć miejsce wobec członków rodziny powoda. Można bowiem dochodzić roszczeń, w szczególności żądać zadośćuczynienia, tylko w wypadku naruszenia własnego dobra osobistego. Nie można natomiast żądać zadośćuczynienia z tytułu naruszenia dóbr osobistych innych, nawet blisko z żądającym spokrewnionych osób.

Mając powyższe na uwadze powództwo podlegało oddaleniu o czym orzeczono w pkt I sentencji na podstawie wyżej powołanych przepisów.

Na zasądzone od przegrywającego proces powoda na rzecz wygrywającej strony pozwanej w pkt II sentencji na zasadzie art. 98 § 1 w zw. z art. 32 ust. 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2016 r. o Prokuratorii Generalnej RP (Dz. U. z 2016 r. poz. 2261) złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika wynikające z art. 99 k.p.c. i § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokacie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800) w brzmieniu obowiązującym w dacie wytoczenia powództwa.

O wynagrodzeniu pełnomocnika z urzędu powoda orzeczono w pkt III sentencji na zasadzie § 2 pkt 1 i § 4 ust. 1 i ust. 3 w zw. z § 8 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2015 r. poz. 1801) w brzmieniu obowiązującym w dacie wytoczenia powództwa.