Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2013 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Magdalena Marczyńska (spr.)

Sędziowie: SSO Agnieszka Leżańska, SSR del. Sławomir Dudek

Protokolant: st. sekretarz sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2013 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa T. O.

przeciwko Ośrodkowi Sportu i Rekreacji w T.

o odszkodowanie za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę

na skutek apelacji pozwanego Ośrodka Sportu i Rekreacji w T. od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. IV Wydziału Pracy

z dnia 5 marca 2013r. sygn. IV P 234/11

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie „3” (trzecim) w ten sposób, że zasądzoną w nim kwotę obniża do kwoty 60,00 (sześćdziesiąt) złotych ,

2.  oddala apelację w pozostałej części.

Sygn. akt V Pa 112/13

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 7 czerwca 2011 roku skierowanym przeciwko Dyrektorowi Ośrodka Sportu i Rekreacji (...) w T.powódka T. O. wniosła o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne lub zasądzenie odszkodowania oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Na rozprawie w dniu 29 listopada 2012 roku pełnomocnik powódki sprecyzowała żądanie pozwu wnosząc o zasądzenie odszkodowania z tytułu niezasadnego wypowiedzenia umowy o pracę.

Pozwany wnosił ostatecznie o oddalenie powództwa z uwagi na upływ terminu do wniesienia odwołania, cofając uprzedni wniosek o odrzucenie pozwu.

Wyrokiem z dnia 5 marca 2013 roku, wydanym w sprawie IV P 234/11, Sąd Rejonowy – Sąd Pracy w Tomaszowie Maz. uwzględnił powództwo i zasądził na rzecz powódki od pozwanego kwotę 7.680,60 złotych tytułem odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę oraz kwotę 900 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Podstawę wyroku stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Rejonowego:

Powódka T. O. została zatrudniona w Ośrodku Sportu i Rekreacji w T.na podstawie umowy o pracę z dnia 1 marca 2006 roku, zawartej na czas nieokreślony, na stanowisku Głównego Specjalisty ds. administracyjno-ekonomicznych.

Na mocy porozumienia zmieniającego z dnia 29 września 2008 roku, powódka została zatrudniona na stanowisku Kierownik grupy - Inspektor ds. organizacji pracy. Do zakresu jej obowiązków należało m.in. :

- zapewnienie właściwej organizacji pracy Komórek ds. Prac i Robót Interwencyjno -Publicznych i Społeczno Użytecznych;

- oszczędne gospodarowanie środkami będącymi w jej dyspozycji zgodnie z obowiązującymi przepisami;

- prowadzenie czynności związanych z korespondencją OSiR;

- prowadzenie spraw związanych z ewidencją i kontrolą osób wykonujących pracę społeczno-użyteczną osób skierowanych przez Kuratora Sądowego;

- prowadzenie spraw związanych z zatrudnieniem pracowników w ramach prac interwencyjnych, robót publicznych oraz innych form zatrudnienia proponowanych przez PUP i MOPS;

- prowadzenie ewidencji i rozliczania opłat w zakresie korzystania ze środowiska;

- nadzorowanie przestrzegania przez podległych pracowników przepisów BHP i P-Poż;

- wykonywanie innych czynności zleconych przez przełożonego nie objęte zakresem czynności.

W latach 2010-2011 Powiatowy Urząd Pracy w T. nie zawierał umów w ramach robót publicznych i prac interwencyjnych z Ośrodkiem Sportu i Rekreacji w T..

W 2011 roku prace społecznie użyteczne podjęło 70 osób bezrobotnych bez prawa do zasiłku, korzystających z pomocy społecznej. Realizację tych prac rozpoczęto w marcu 2011 roku i do grudnia 2011 roku wypracowano łącznie 10.000 godzin. Prace społecznie użyteczne realizowane były w OSiR w T.., w MOPS w T.., w lokalnych szkołach podstawowych, gimnazjach i przedszkolach.

W 2010 roku prace społecznie użyteczne podjęło 55 osób bezrobotnych bez prawa do zasiłku dla bezrobotnych, korzystających z pomocy społecznej. W ramach ww. prac wypracowano łącznie 9.000 godzin, a realizowano je w OSiR.

Pismami z dnia 25 kwietnia 2011 roku i z dnia 20 maja 2011 roku, skierowanym do Prezydenta Miasta T.., p.o. dyrektora pozwanego OSiR, działając na mocy § ust. 1 Statutu OSiR wniósł o zatwierdzenie nowej treści Regulaminu wskazując, iż obecnie obowiązujący regulamin został wprowadzony do użytku 24 września 2009 roku i od tego czasu w dość znacznym stopniu zmienił się zakres działalności ośrodka, a skutkiem wprowadzenia w życie proponowanej reorganizacji ośrodka będzie zmniejszenie ilości stanowisk urzędniczych (aktualnie 5) o jedno stanowisko (w projekcie 4) i przy tej samej ilości etatów (43 ½) zwiększy się ilość zatrudnionych osób z 45, gdyż zwiększy się ilość stanowisk ½-etatowych (z jednego do trzech). Społecznym następstwem wprowadzenia tychże zmian będzie konieczność wypowiedzenia warunków pracy dotychczasowemu kierownikowi Grupy porządkowej – inspektorowi ds. organizacji pracy (likwidacja stanowiska urzędniczego), a zatrudnienie w to miejsce osoby na stanowisku (pomocniczym - obsługi) specjalisty ds. bezpieczeństwa i higieny pracy, współpracy oraz kontroli, posiadającej m.in. niezbędne uprawnia w bhp.

Zarządzeniem Prezydenta Miasta T.. Nr (...) z dnia 31 maja 2011 roku nowy Regulamin Organizacyjny Ośrodka Sportu i Rekreacji T. został zatwierdzony.

Oświadczeniem z dnia 31 maja 2011 roku pracodawca OSiR w T.. rozwiązał z powódką T. O. umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 31 sierpnia 2012 roku. Jako przyczyna dokonanego wypowiedzenia została wskazana likwidacja stanowiska pracy.

Powódka T. O. po zapoznaniu się z treścią tego pisma odmówiła jego podpisania.

W piśmie z dnia 1 czerwca 2011 roku, adresowanym do Dyrektora OSiR w T.., powódka T. O. poinformowała, iż w związku z wręczonym jej w dniu 31 maja 2011 roku wypowiedzeniem umowy o pracę, nie została zapoznana w tymże dniu ani z zarządzeniem Prezydenta, ani ze zmienionym schematem.

Po rozwiązaniu umowy o pracę, obowiązki które dotychczas wykonywała powódka T. O. zostały powierzone M. Ł. oraz A. G..

A. G. w okresie od 1 września 2011 roku do 30 listopada 2011 roku odbywała staż w OSiR w T. na podstawie umowy o odbywanie stażu przez bezrobotnego. Następnie była zatrudniona w pozwanym Ośrodku na ½ etatu na podstawie umów na czas określonych, a obecnie od dnia 16 stycznia 2013 roku jest zatrudniona na pełnym etacie i na stanowisku konserwator - rzemieślnik.

Wynagrodzenia powódki T. O. za okres ostatnich trzech miesięcy zatrudnienia kształtowało się w następującej wysokości: a) czerwiec 2011 roku – 2.623,80 zł brutto; b) lipiec 2011 roku – 2.623,80 zł brutto; c) sierpień 2011 roku – 2.433,00 zł brutto.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Zdaniem Sądu I instancji istota sporu sprowadzała się do oceny, czy przyczyna dokonanego wypowiedzenia umowy o pracę, a mianowicie likwidacja stanowiska pracy kierownika Grupy porządkowej – inspektora ds. organizacji pracy, w związku z zatwierdzonym przez Prezydenta Miasta T. nowym Regulaminem Organizacyjnym Ośrodka Sportu i Rekreacji w T., była przyczyną konkretną, rzeczywistą i uzasadnioną.

Zdaniem powódki T. O., przyczyna dokonanego wypowiedzenia nie była rzeczywista, gdyż według jej oceny faktyczną przyczyną wręczenia jej oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem był konflikt który pojawił się na około rok wcześniej pomiędzy nią, a p.o. Dyrektora pozwanego OSiR B. S., który zaczął przyjmować do pracy swoich ludzi na stanowiska i który mówił na około pół roku przed dokonanym wypowiedzeniem, że powódkę zwolni z pracy.

Sąd Rejonowy wskazał, że aby skutecznie podważyć dokonane wypowiedzenie umowy o pracę, należy zgodnie z art. 45 k.p. wykazać, że wypowiedzenie to było dotknięte wadą formalną lub merytoryczną. W razie bowiem ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub że narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Analizując, dokonane w rozpoznawanej spawie, wypowiedzenie umowy o pracę, Sąd I instancji stwierdził, że oświadczenie woli w przedmiocie rozwiązania stosunku pracy za wypowiedzeniem zostało sporządzone na piśmie i doręczone powódce oraz że wskazano w nim pouczenie o odwołaniu do Sądu oraz przyczynę wypowiedzenia.

Zdaniem Sądu Rejonowego, wskazana przyczyna mająca uzasadniać dokonane wypowiedzenie nie mieści się jednakże w formalnych wymogach zakreślonych przez ustawodawcę. Przyczyna wypowiedzenia nie jest bowiem na tyle konkretna, aby nie uchybiała treści art. 30 § 4 k.p. Zgodnie ze stanowiskiem doktryny jak i orzecznictwa przyczyna wypowiedzenia powinna być prawdziwa i konkretna. Konkretność przyczyny oznacza konieczność jej precyzyjnego określenia, przy czym konkretność należy oceniać z uwzględnieniem innych, znanych pracownikowi okoliczności uściślających tę przyczynę (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 września 1998 roku, I PKN 271/98, OSNAPiUS 1999/18/577; wyrok SN z dnia 28 lipca 1999 roku, I PKN 175/99, OSNAPiUS 2000/21/787). Nie wystarczy zatem ogólny zwrot (np. utrata zaufania do pracownika) lub powtórzenie wyrażeń ustawowych (np. naruszenie obowiązków pracowniczych), jeżeli nie jest połączone ze wskazaniem konkretnych okoliczności, które taki ogólny wniosek uzasadniają Naruszeniem art. 30 § 4 k.p. jest brak wskazania przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę, ujęcie jej w sposób zbyt ogólnikowy, a także podanie innej przyczyny niż uzasadniająca rozwiązanie umowy o pracę, a więc wskazanie przyczyny „nierzeczywistej” Ocena przyczyny podanej w oświadczeniu pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę pod względem jej konkretyzacji – a także rzeczywistości – dokonywana jest z perspektywy adresata oświadczenia pracodawcy, czyli pracownika To pracownik ma wiedzieć i rozumieć, z jakiego powodu pracodawca rozwiązał z nim umowę o pracę.

Ponadto Sąd I instancji wskazał, że ciężar udowodnienia zasadności przyczyny stanowiącej podstawę wypowiedzenia obciąża pracodawcę, zaś pracownika obciąża dowód istnienia okoliczności przytoczonych przez niego w celu wykazania, że wypowiedzenie jest nieuzasadnione (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września 1997 roku, I PRN 17/7). Zgodnie z utrwalonym poglądami orzecznictwa, kwestia, czy występuje potrzeba dokonania przez pracodawcę zmian organizacyjnych, w tym likwidacji stanowiska należy do autonomii zarządczej pracodawcy i nie podlega ocenie sądu. W szczególności zaś zmniejszenie stanu zatrudnienia w zakładzie pracy stanowi uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia, a organ rozpatrujący spory pracownicze nie jest powołany do badania zasadności i celowości zmniejszenia stanu zatrudnienia. Sąd może jedynie badać czy zmiana ta została faktycznie dokonana. Organy powołane do rozstrzygania sporów pracowniczych nie są przy tym uprawnione do badania celowości i zasadności zmniejszenia stanu zatrudnienia, czy to w ramach wprowadzonej reformy gospodarczej, zmiany struktury organizacyjnej zakładu, czy też z innych uzasadnionych przyczyn. Są one jednak uprawnione do badania i ustalania, czy zmniejszenie zatrudnienia i w konsekwencji likwidacja stanowisk pracy jest autentyczna, czy też ma charakter pozorny mający na celu jedynie uzasadniać rozwiązanie umowy o prace z konkretnym pracownikiem.

W ocenie Sądu Rejonowego, pozwany nie wykazał zasadności wskazanej przyczyny wypowiedzenia. Rzeczywiście doszło do wdrożenia u pozwanego nowej struktury organizacyjnej i reorganizacji ośrodka, na skutek czego doszło do zmniejszenia ilości stanowisk urzędniczych o jedno stanowisko i przy tej samej ilości etatów (43 ½ ) zwiększyła się ilość zatrudnionych osób z 44 do 45, gdyż zwiększyła się ilość stanowisk ½ - etatowych (z jednego do trzech). Społecznym następstwem wprowadzenia tychże miała być konieczność wypowiedzenia warunków pracy dotychczasowemu kierownikowi Grupy porządkowej – inspektorowi ds. organizacji pracy (likwidacja stanowiska urzędniczego), a zatrudnienie w to miejsce osoby na stanowisku (pomocniczym -obsługi) specjalisty ds. bezpieczeństwa i higieny pracy, współpracy oraz kontroli, posiadającej m.in. niezbędne uprawnia w zakresie bhp.

Bezspornym w przedmiotowej sprawie pozostaje to, iż wobec powódki nie dokonano wypowiedzenia warunków pracy, o którym była mowa w uzasadnieniu nowej treści Regulaminu, lecz dokonano wypowiedzenia umowy o pracę, nie proponując jej uprzednio pracy w pozwanym Ośrodku na innym stanowisku.

Dla oceny zasadności dokonanego powódce wypowiedzenia umowy o pracę, nie bez znaczenia pozostaje również i ta okoliczność, iż część dotychczasowym obowiązków powódki został przydzielony nowemu pracownikowi – A. G., która również zajęła pokój powódki.

W tym stanie rzeczy, Sąd I instancji uznał, iż przyczyna dokonanego wypowiedzenia umowy o pracę była nieprawdziwa, a do tego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż likwidacja stanowiska pracy powódki nie była autentyczna i miała charakter pozorny, mający na celu jedynie uzasadniać rozwiązanie umowy o pracę z konkretnym pracownikiem. Z pozorną likwidacją stanowiska pracy, która nie uzasadnia wypowiedzenia lub wypowiedzenia zmieniającego, mamy bowiem do czynienia wówczas, gdy jest ono wprawdzie likwidowane, ale w jego miejsce jest tworzone inne stanowisko pracy, które w istotnych elementach nie różni się od zlikwidowanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 września 2007 roku, I PK 92/07, OSNP/19- (...)).

W związku z bezprawnym rozwiązaniem umowy o pracę przez pracodawcę, pracownikowi przysługują roszczenia alternatywne o przywrócenie do pracy lub o odszkodowanie (art. 45 § 1 i 56 § 1 k.p.). Wybór pomiędzy tymi roszczeniami na zasadzie rozłączności należy wyłącznie do pracownika.

Z powyższych względów, uznając dokonane wypowiedzenie za nieuzasadnione Sąd I instancji zasądził odszkodowanie w kwocie 7.680,60 złotych.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na mocy art. 98 k.p.c., ustalając ich wysokości na postawie § 11 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. poz. 163, nr 1349 ze zm.).

O rygorze natychmiastowej wykonalności orzeczono na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c.

Powyższy wyrok zaskarżyła w całości apelacją strona pozwana. Skarżący zarzucił wyrokowi:

1.  obrazę prawa materialnego tj. art. 264 § 1 k.p. poprzez uwzględnienie powództwa pomimo wniesienia odwołania od dokonanego wypowiedzenia umowy o pracę po upływie przewidzianego na tę czynność terminu;

2.  naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez błędną ocenę materiału dowodowego i w konsekwencji wadliwe przyjęcie, iż wskazana w wypowiedzeniu przyczyna rozwiązania stosunku pracy była pozorna;

3.  naruszenie § 12 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348, z późn. zm.) poprzez niezastosowanie tej regulacji w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu.

Wskazując na powyższe apelujący wniósł o o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie i powództwa oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest zasadna jedynie w części.

Zgodnie z treścią art. 378 § 1 kpc sąd II instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji. Powyższe oznacza zakaz wykraczania przez sąd drugiej instancji poza te granice oraz nakaz rozważenia wszystkich podniesionych w apelacji zarzutów i wniosków.

Spośród zarzutów podniesionych w apelacji zasadny jest jedynie zarzut naruszenia przepisu § 12 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2013r., poz. 461).

W sprawie niniejszej powódka dochodziła odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę. W sprawach takich stawka minimalna opłat za czynności adwokata lub radcy prawnego jest taka sama, jak w sprawie o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne (o przywrócenie do pracy). Roszczenie o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne (a po rozwiązaniu umowy o pracę – o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach, art. 45 § 1 k.p.) oraz roszczenie o odszkodowanie (art. 45 § 1 k.p.) są bowiem nie tylko alternatywne, ale także ekwiwalentne. Roszczenie o odszkodowanie jest substytutem roszczenia o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne lub o przywrócenie do pracy. W taki sposób traktuje je prawo materialne, pozwalając nie tylko pracownikowi na dokonanie swobodnego wyboru między nimi, ale także sądowi na orzeczenie o żądaniu ekwiwalentnym w stosunku do wybranego przez pracownika nawet wbrew jego woli. Dodatkowo przy rozpoznawaniu i rozstrzyganiu sprawy o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne (o przywrócenie do pracy) lub o odszkodowanie, podstawy prawne roszczeń są takie same, przesłanki materialnoprawne są identyczne, a ustalenia wymagają te same okoliczności faktyczne. Jest to zatem ten sam rodzaj sprawy i z tej przyczyny, jak wskazał Sąd Najwyższy m.in. w postanowieniu z dnia 9 czerwca 2010 roku w sprawie II PZ 20/10 (opubl. L.) wynagrodzenie pełnomocnika powinno być ustalane według tych samych zasad, ponieważ w każdej z tych spraw rodzaj i stopień zawiłości sprawy oraz wymagany i niezbędny nakład pracy pełnomocnika jest taki sam, niezależnie od wybranego przez pracownika lub uwzględnionego przez sąd pracy z urzędu alternatywnego roszczenia. Podstawą ustalania tego wynagrodzenia jest mianowicie § 12 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

I dlatego na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. orzeczono jak w punkcie „1” sentencji.

Pozostałe zarzuty apelacji są natomiast chybione.

Nie można uznać, że Sąd Rejonowy naruszył art. 264 § 1 k.p. Powódka wniosła pozew w dniu 7 czerwca 2011 roku, podczas gdy pismo o wypowiedzeniu wręczone jej zostało w dniu 31 maja 2011 roku. A zatem termin wskazany w ww. przepisie został dochowany. Skarżący naruszenia art. 264 § 1 k.p. upatruje w tym, że powódka wskazała w pozwie jako stronę pozwaną Dyrektora Ośrodka Sportu i Rekreacji w T., a dopiero na rozprawie w dniu 25 października 2011 roku pełnomocnik powódki sprecyzował, że pozywa pracodawcę – Ośrodek Sportu i Rekreacji w T., który to Ośrodek reprezentuje Dyrektor. Skoro zaś sprecyzowanie strony pozwanej nastąpiło w dniu 25 października 2011 roku, to, zdaniem skarżącego, można uznać, że w tej dopiero dacie pozwany został Ośrodek Sportu i Rekreacji w T., a tym samym pozew wniesiony został po terminie. Z tą koncepcją zgodzić się nie można.

Przede wszystkim trzeba odnieść się do zawartego w apelacji stanowiska skarżącego, iż powyższe sprostowanie oznaczenia strony pozwanej nie mogło nastąpić. Niewątpliwie wykonywanie pewnych czynności z zakresu prawa pracy przez Dyrektora Ośrodka nie powoduje, że uzyskuje on przymiot pracodawcy. Pracodawcą był dla powódki Ośrodek Sportu i Rekreacji w T.. Wskazanie przez powódkę jako strony pozwanej Dyrektora Ośrodka Sportu i Rekreacji w T.., traktować jednak należało, w świetle w uzasadnienia pozwu, jako niewłaściwe oznaczenie strony procesu, a nie niewłaściwy dobór podmiotu procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazano bowiem, że strony łączyła umowa o pracę, że umowa powyższa przez strony, a więc pracownika i pracodawcę, została zmieniona porozumieniem, wreszcie, że umowa ta przez pozwanego została wypowiedziana. Intencją powódki było zatem pozwanie pracodawcy. A zatem w sytuacji, gdy powódka wciągnęła do procesu niewłaściwą stronę pozwaną, to jest Dyrektora Ośrodka, a nie Ośrodek Sportu i Rekreacji w T.., naprawienie owej wady nastąpiło w drodze sprostowania oznaczenia strony. Sprostowanie to polega na uzupełnieniu lub konkretyzacji pierwotnego oznaczenia strony. Odwołanie wadliwej czynności procesowej (art. 203 k.p.c.) albo podmiotowe przekształcenie procesu (art. 194-198 k.p.c.) powinno mieć natomiast miejsce w sytuacji, gdy powód prawidłowo oznaczył podmiot, który według jego intencji miał być stroną przeciwną, ale dokonał doboru tego podmiotu w sposób nietrafny (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2009 roku, I CSK 400/08, LEX nr 519352 oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 2000 roku, I CKN 749/00, niepubl.). A skoro powódka sprostowała jedynie oznaczenie strony procesu, to oznacza to, iż pozew wniesiony został w terminie określonym w art. 264 § 1 k.p.

Nie ma także racji skarżący, że Sąd Rejonowy naruszył art. 233 k.p.c. Z twierdzeniami apelującego, że:

- pracodawca przed wypowiedzeniem powódce umowy o pracę nie miał obowiązku proponowania jej innego stanowiska pracy,

- to pracodawca prowadzi oraz odpowiada za politykę kadrową,

- do autonomii zarządczej pracodawcy należy dokonywanie zmian organizacyjnych, w tym likwidowanie stanowisk pracy,

Sąd Okręgowy się zgadza. Powyższe nie oznacza jednak, że wypowiedzenie powódce umowy o pracę było uzasadnione. Nie budzi wątpliwości, że zmniejszyła się ilość zadań, które dotychczas przypisane były powódce zatrudnionej na stanowisku kierownika grupy – inspektora ds. organizacji pracy. Stało się tak z tej przyczyny, że Ośrodek zaprzestał organizacji prac w ramach prac interwencyjnych oraz robót publicznych. Pozostałe zadania, po likwidacji stanowiska powódki, miały zostać przypisane jedynie kierownikowi ds. logistycznych M. Ł., na co wskazywał pracodawca występując do Prezydenta Miasta T. o zatwierdzenie nowej treści Regulaminu Organizacyjnego OSiR. Tymczasem, jak ustalił Sąd Rejonowy, dotychczasowe obowiązki powódki zostały przydzielone nie tylko M. Ł., ale także innemu, nowemu pracownikowi. Ustalenie to Sąd Rejonowy wywiódł z zeznań świadków W. P. oraz A. O., a także z dowodów w postaci dokumentów zawartych w aktach A. G.. Także pozwany okoliczności tej nie przeczył, potwierdził ją w wyjaśnieniach informacyjnych. Co istotne, w apelacji skarżący ustalenia tego nie neguje, choć fakt ten ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, to jest dla oceny, czy wypowiedzenie powódce umowy o pracę było zasadne (pozwany podnosi jedynie, że „odnośnie kwestii przydzielenia części dotychczasowych obowiązków powódki nowemu pracownikowi, a nawet zajęcia byłego pokoju powódki (…) to w istocie nie wiadomo, co wzbudziło wątpliwości sądu powodujące ocenę wadliwości wypowiedzenia umowy o pracę”). Jak bowiem podkreślił Sąd I instancji, nie można uznać, że nastąpiła likwidacja stanowiska pracy powódki w sytuacji, gdy pracodawca zatrudnił nowego pracownika, któremu przypisał, nawet w części, te obowiązki, jakie dotychczas wykonywała powódka.

Z powyższych względów na podstawie art. 385 k.p.c. orzeczono jak w punkcie „2” sentencji.