Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2017r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie :

Przewodniczący : SSO Agata Wilczewska

Sędziowie: SSO Marek Ziółkowski – spr.

SSO Karol Skocki

Protokolant : st. sekr. sąd. Irena Bąk

przy udziale Magdaleny Frantczak-Dybki Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Koninie

po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2017r.

sprawy R. S.

oskarżonego o przestępstwo z art. 286§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie

z dnia 18 listopada 2016r. sygn. akt II K 1317/14

1.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.

2.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 złotych i wymierza mu opłatę za to postępowanie w kwocie 580 złotych.

Karol Skocki Agata Wilczewska Marek Ziółkowski

Sygn. akt II Ka 76/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 18 listopada 2016 r. Sąd Rejonowy w Koninie, sygn. akt II K 1317/14 oskarżonego R. S. za winnego przestępstwa z art. 286§1kk i za to na podst. w/w przepisu oraz art. 33§1-3 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki na kwotę 100 zł, warunkowo zawieszając na podst. art. 69§1i2 kk w zw. z art. 4§1 kk z zw. z art. 70§1pkt1 kk w zw. z art. 4§1 kk wykonanie w/w kary pozbawienia wolności na okres próby 4 lat, na podst. art. 46§1 kk w zw. z art. 4§1 kk orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej E. S. kwotę 103.000 zł tytułem obowiązku naprawienia szkody w całości. Nadto zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. K. koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej koszty poniesionych wydatków oraz od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w kwocie 580 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniosła obrońca oskarżonego zaskarżając wyrok w całości na korzyść oskarżonego, zarzucając:

1.błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez przyjęcie:

a)za podstawę orzeczenia zeznań oskarżycielki posiłkowej oraz uznania ich za w całości wiarygodne, pomimo nie znajdują potwierdzenia w innych wiarygodnych dowodach przeprowadzonych wtoku postępowania, zasadzone są na przyjęciu przez sąd, iż oskarżycielka posiłkowa w zakresie wyłącznie zdarzenia polegającego na zakupieniu mieszkania w K. działała skrajnie nieracjonalnie, a nadto wnioski wysunięte na ich podstawie są sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego, w szczególności w zakresie:

-zawarcia przez oskarżycielkę posiłkową i oskarżonego jakiejkolwiek umowy ustnej dotyczącej zobowiązania oskarżonego do przeniesienia na oskarżycielkę posiłkową własności mieszkania, pomimo iż okoliczność ta wynikała tylko i wyłącznie z niczym niepopartych twierdzeń oskarżycielki posiłkowej, w szczególności niepopartej jakimikolwiek wiadomościami tekstowymi - sms, e-mail, bądź też jakimikolwiek innymi dowodami, w szczególności z zeznań świadków,

-źródła pochodzenia pieniędzy przeznaczonych przez oskarżycielkę posiłkową na zakup mieszkania w K., pomimo iż oskarżycielka posiłkowa w żaden sposób nie wykazała, iż pochodziły one ze sprzedaży mieszkania, które należało do niej oraz byłego męża, a nadto oskarżycielka posiłkowa nie była konsekwentna w zakresie kwoty jaką uzyskała z tego tytułu, wahając się pomiędzy kwotą 85 000, 00 zł w postępowaniu przygotowawczym i ponad 90 000, 00 zł w postępowaniu sądowym, co każe uznać za wątpliwe, iż pieniądze te w istocie pochodziły ze środków własnych oskarżycielki posiłkowej, a nie z pieniędzy przekazywanych oskarżycielce posiłkowej przez oskarżonego, a czego ani na etapie postępowania przygotowawczego ani w toku przewodu sądowego w żaden sposób nie zweryfikowano,

-przyczyn dla jakich oskarżycielka posiłkowa miałaby się zgodzić na wpisanie do aktu notarialnego oskarżonego, tj. przyjęcia przez Sąd, iż oskarżycielka posiłkowa była do tego stopnia zaangażowana emocjonalnie w związek z oskarżonym, iż zgodziła się na tego rodzaju rozrządzenie, pomimo iż sama oskarżycielka posiłkowa zeznała, iż pozostając w związku partnerskim z oskarżonym nie wyraziła zgody na znacznie mniej ryzykowną decyzję, polegającą na przeprowadzeniu się do P.,

-wiedzy oskarżycielki posiłkowej na temat sytuacji majątkowej oskarżonego, poprzez przyjęcie, iż w chwili zawierania umowy sprzedaży lokalu mieszkalnego w K., tj. w październiku 2011 r. oskarżycielka posiłkowa nie miała żadnej wiedzy na temat sytuacji majątkowej oskarżonego, mimo iż twierdzenie takie pojawiło się dopiero na etapie postępowania sądowego, natomiast na etapie postępowania 2I/I i Kancelaria Adwokacka sp. p. przygotowawczego z twierdzeń oskarżycielki posiłkowej jednoznacznie wynikało, iż miała ona świadomość zadłużenia oskarżonego w chwili zawierania umowy nabycia mieszkania w K.

, -okoliczności, iż oskarżycielka posiłkowa pracowała u oskarżonego przez cały czas trwania jej związku z oskarżonym, pomimo iż poza twierdzeniami oskarżycielki posiłkowej okoliczność ta nie wynikała z treści jakiegokolwiek dowodu przeprowadzonego w toku niniejszej sprawy, a nadto stała w sprzeczności z zeznaniami świadka J. S. (1), który jednoznacznie wskazał, iż oskarżycielka posiłkowa pozostawała na utrzymaniu oskarżonego, a nadto oskarżycielka posiłkowa nie wskazała jaką pracę miałaby wykonywać na rzecz oskarżonego, co jest okolicznością szczególnie istotną dla niniejszej sprawy, bowiem oskarżycielka posiłkowa zeznała, iż otrzymywała od oskarżonego pieniądze, które miałyby być wynagrodzeniem za pracę, która to praca - jak wynika z przeprowadzonych w toku postępowania sądowego dowodów - w ogóle nie była przez oskarżycielkę posiłkową wykonywana,

b)za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego w zakresie, w jakim dotyczyły okoliczności nabycia lokalu mieszkalnego w K., w szczególności w zakresie:

-okoliczności przekazywania oskarżycielce posiłkowej przez oskarżonego regularnie pewnych kwot pieniędzy w celu ich odłożenia, pomimo iż w toku postępowania nie zostało chociażby uprawdopodobnione, że faktycznie, jak twierdzi oskarżycielka posiłkowa, były to kwoty stanowiące wynagrodzenie za pracę, której oskarżycielka posiłkowa, jak wynika z przeprowadzonych w toku sprawy dowodów, nie wykonywała przez cały czas trwania związku oskarżonego i oskarżycielki posiłkowej,

-przyjęcia przez sąd, iż sam fakt, iż oskarżony nie dokonywał wypłat w bankomatach stanowi podstawę twierdzenia, iż nie przekazywał oskarżycielce posiłkowej jakichkolwiek kwot pieniężnych, gdy tymczasem Sąd przyznał za prawdziwą okoliczność, iż oskarżycielka posiłkowa otrzymywała od oskarżonego kwotę co najmniej 300, 00 zł tygodniowo, które to kwoty również nie były wypłacane przez oskarżonego z bankomatów, a zatem Sąd wysunął wnioski wewnętrznie sprzeczne, na których to oparł rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie,

c) iż cel zakupu mieszkania w K. wskazany przez oskarżonego, tj. na zabezpieczenie kredytu, był oskarżycielce posiłkowej nieznany, pomimo iż z ogółu okoliczności sprawy, a także zeznań oskarżycielki posiłkowej złożonych w postępowaniu przygotowawczym wynika, iż wiedziała ona, że oskarżony zamierza ustanowić przedmiotowe mieszkanie zabezpieczeniem kredytu,

d)iż zameldowanie oskarżycielki posiłkowej prze oskarżonego w mieszkaniu w K. stanowiło wyraz poczucia zobowiązania oskarżonego względem oskarżycielki posiłkowej wynikłego z domniemanego „oszustwa”, co stanowi wniosek zbyt daleko idący i nieznajdujący umocowania w okolicznościach faktycznych sprawy, jak i zasadach doświadczenia życiowego, szczególnie gdy weźmie się pod uwagę treść niekwestionowanych zeznań świadka J. S. (1), z których wynika, iż oskarżony był bardzo silnie zaangażowany w związek emocjonalny z oskarżycielką posiłkową, co stanowiło faktyczną podstawę decyzji oskarżonego o zameldowaniu oskarżycielki posiłkowej w przedmiotowym lokalu,

e)w całości za wiarygodne i przydatne dla rozstrzygnięcia sprawy zeznań świadków P. i B. R., pomimo iż zdecydowana ich większość oparta była wyłącznie na informacjach uzyskanych bezpośrednio od oskarżycielki posiłkowej, a zatem w tym zakresie uznać je należy za zeznania co do uzyskanych informacji, a nie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a nadto pomimo tego, iż relacja pomiędzy oskarżycielką posiłkową a Państwem R. nie ograniczała się wyłącznie do transakcji zakupu mieszkania, bowiem jak zeznał świadek J. S. (2), w sprawie dotyczącej odstąpienia od umowy pośrednictwa małżeństwo R. oraz pokrzywdzona reprezentowani byli przez tego samego pełnomocnika, o czym ani pokrzywdzona ani małżeństwo R. nie zeznali oraz co Sąd pominął, mimo iż okoliczność ta świadczy o znacznie bliższych kontaktach świadków i oskarżycielki posiłkowej, a przez to wpływa na wiarygodność ich zeznań,

f)iż okoliczność, że to oskarżycielka posiłkowa przekazywała zbywcom mieszkania w K., tj. małżonkom R. pieniądze świadczy o tym, iż były to środki pochodzące z jej własnych oszczędności, w sytuacji, gdy wniosek taki uznać należy za nieznajdujący umocowania w okolicznościach niniejszej sprawy z tego względu, iż oskarżycielka posiłkowa na żadnym etapie postępowania nie wykazała skąd dysponowała środkami w takiej wysokości, a nadto oskarżyciel publiczny nie podjął żadnych czynności w celu zweryfikowania tych okoliczności, a zatem Sąd wysunął wnioski niezgodne z zasadami logiki i zbyt daleko idące,

g)działania oskarżonego w zamiarze bezpośrednim kierunkowym, niezbędnym dla przypisania przestępstwa oszustwa, w sytuacji gdy wniosek taki, jakkolwiek z przyczyn przedstawionych już powyżej był nielogiczny, to ponadto oparty został wyłącznie na zdarzeniach mających miejsce po upływie znacznego czasu od momentu dokonania domniemanego niekorzystnego rozrządzenia mieniem przez oskarżoną, gdy tymczasem zamiar stwierdzony być winien na podstawie okoliczności mających miejsce przed dokonaniem rozrządzenia mieniem, czego w niniejszej sprawie nie udowodniono,

-co w konsekwencji doprowadziło do ustalenia błędnego stanu faktycznego sprawy w zakresie okoliczności nabycia lokalu mieszkalnego w K., a także pominięcia i niezweryfikowania istotnych dla niniejszej sprawy okoliczności, co stanowiło istotny element rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie,

2) przepisów postępowania mających wpływ na rozstrzygnięcie, tj. art. 5 § 1 w zw. z art. 74 § 1 KPK, poprzez wielokrotne wskazywanie w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, iż oskarżony nie udowodnił pewnych okoliczności, bądź, iż jego twierdzenia są gołosłowne, w sytuacji gdy twierdzenia przeciwne, niezbędne dla stwierdzenia winy oskarżonego, również nie zostały udowodnione, w szczególności w zakresie źródła środków za które zakupione zostało mieszkanie w K., co stanowiło bezzasadne i sprzeczne z przepisami prawa przerzucenie ciężaru dowodu w zakresie wykazywania niewinności na oskarżonego, a w konsekwencji naruszenia zasady naruszenia niewinności,

3)ewentualnie, w przypadku przyjęcia przez Sąd, iż stan faktyczny został w niniejszej sprawie ustalony prawidłowo, naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 286 § 1 KK poprzez błędne jego zastosowanie, z tego względu, iż czyn, jakiego miałby dopuścić się oskarżony nie realizował znamion przestępstwa stypizowanego w art. 286 § 1 KK, tj. oskarżony nie wprowadził oskarżycielki posiłkowej w błąd w celu uzyskania korzyści majątkowej, z tego względu, iż:

a)oskarżony nie miał w chwili podpisywania aktu notarialnego zamiaru bezpośredniego kierunkowego niewywiązywania się ze zobowiązania ustnego,

b)oskarżycielka posiłkowa w chwili podpisywania aktu notarialnego miała pełną wiedzę na temat sytuacji finansowej oskarżonego oraz jego planów zawarcia umowy kredytu na zakup mieszkania w T. P.którego zabezpieczeniem miało być mieszkanie w K., a zatem nie została wprowadzona w błąd,

c)podpisując akt notarialny oskarżony wziął na siebie formalny obowiązek zapłaty ceny, a nadto w późniejszym czasie zameldował oskarżycielkę posiłkową w mieszkaniu w K., tym samym tracąc w znacznym zakresie możliwość dysponowania nim, a zatem oskarżony nie uzyskał w wyniku swych działań korzyści majątkowej.

Wskazując na powyższe zarzuty obrońca wniosła o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie o uniewinnieniu od zarzucanego mu czynu;

ewentualnie:

2.  w przypadku nieuwzględnienia wniosków dowodowych, ze względu na konieczność ponownego przeprowadzenia przewodu sądowego w całości o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd odwoławczy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.) gdy zostaje poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczność sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.). Sąd winien rozważyć wszystkie okoliczności sprawy przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.) oraz wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy orasz doświadczenia życiowego uargumentować swoje przekonanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k.). W ramach realizacji zasady zawartej w art. 7 k.p.k. sąd ma bowiem prawo uznać za wiarygodne zeznania świadka (lub wyjaśnienia oskarżonego), co do niektórych przedstawionych przez niego okoliczności, pod warunkiem jednak, że swoje stanowisko w tej kwestii w sposób przekonujący uzasadni.

Przeprowadzona kontrola instancyjna wskazuje, że Sąd Rejonowy dokonując oceny zgromadzonego materiału dowodowego, nie uchybił dyrektywom określonym w art. 7 k.p.k. Sąd Rejonowy wnikliwie i wszechstronnie rozważył wszystkie dowody ujawnione w toku postepowania oraz należycie wykazał winę oskarżonych w zakresie przypisanego mu czynu.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych podniesiony przez apelującego nie zasługuje na uwzględnienie. Błąd w ustaleniach faktycznych może wynikać bądź z niepełności postepowania dowodowego (tzw. błąd braku), bądź z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (tzw. błąd dowolności). Żadnego z tych błędów nie popełnił Sąd I instancji. Jak już wspomniano powyżej Sąd I instancji przeprowadził wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia dowody i w oparciu o kryteria wskazane w art. 7 kpk prawidłowo je ocenił i z oceny tej wywiódł logiczne wnioski co do sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu z art. 286§1 kk. Nadto Sąd I instancji w prawidłowo sporządzonym uzasadnieniu (spełniającym kryteria z art. 424§1 kpk), wykazał dlaczego takie ustalenia poczynił.

Należy wskazać, iż Sąd odwoławczy w pełni podziela ocenę zeznań świadka pokrzywdzonej E. S. poczynioną przez Sąd I instancji i by jej tu nie powielać czyni integralną częścią niniejszego uzasadnienia. Nie ulega wątpliwości, iż to pokrzywdzona z pieniędzy uzyskanych ze sprzedaży własnego mieszkania oraz otrzymanych od ojca zakupiła przedmiotowe mieszkanie w K.. Powyższa okoliczność znajduje potwierdzenie właśnie w zeznaniach pokrzywdzonej, a nadto zeznaniach świadka H. S., a zwłaszcza w dowodach wypłat z jego konta. Pokrzywdzona pozostawała w związku uczuciowym z oskarżonym, co tłumaczy, dlaczego ostatecznie zdecydowała się na zakup mieszkania na nazwisko oskarżonego. Wskazują na to właśnie zasady doświadczenia życiowego, na które właśnie powołuje się apelująca, choć wyciąga odmienne wnioski. Zakochana kobieta jest zdolna do wszelkich poświęceń dla swojego wybranego. Nie ulega wątpliwości , iż tak było w niniejszej sprawie, co bezwzględnie wykorzystał oskarżony. W tym kontekście wymaganie od pokrzywdzonej by zawarcie ustnej umowy z oskarżonym dot. jego zobowiązania do przeniesienia własności mieszkania było potwierdzone jakąkolwiek wiadomością tekstową – sms, e-mailem lub innym, w szcz. zeznaniami świadków jest co najmniej dziwne. Zresztą w interesie obu stron leżało by zawarcie takiej umowy nie wyszły na jaw. Gdyby bowiem oskarżony wywiązał się ze swojego zobowiązania, nikt o powyższej umowie w ogóle by się nie dowiedział.

Wbrew twierdzeniom apelującej pokrzywdzona wykazała również źródło pochodzenia pieniędzy na zakup mieszkania w K.. Pochodziły one bowiem częściowo ze sprzedaży jej poprzedniego mieszkania, które należało do niej i jej byłego męża oraz od jej rodziców. Dywagacje dotyczące różnicy pomiędzy kwotą 85.000 zł a 90.000 zł, jaką miała otrzymać pokrzywdzona z tytułu sprzedaży poprzedniego mieszkania, są w istocie kwestią drugorzędną.

Trafnie Sąd I instancji przyjął, że pokrzywdzona nie miała szczegółowej wiedzy na temat sytuacji majątkowej oskarżonego w chwili zawierania umowy kupna lokalu mieszkalnego , choć wiedziała ona, że posiada jakieś zadłużenie. Zasadnie można przypuszczać, że gdyby pokrzywdzona wiedziała, jaka jest faktyczna sytuacja, szczególnie zadłużenie oskarżonego, pewnie głęboko by się zastanowiła nad kupnem lokalu na nazwisko oskarżonego.

Kwestia dotycząca pracy pokrzywdzonej u oskarżonego i otrzymywania wynagrodzenia za nią w kwocie co najmniej 300 zł, jest de facto kwestią drugorzędną , jeśli się uwzględni wartość przedmiotowego lokalu z kwotą wynagrodzenia otrzymywaną za pracę.

Sad odwoławczy w pełni podziela w tym zakresie ocenę wyjaśnień dokonana przez Sąd I instancji. Nie ulega wątpliwości, iż oskarżony wykorzystał uczucie i zaangażowanie swojej partnerki, co doprowadziło ją w efekcie do utraty mieszkania. Za niezasadny należy uznać zarzut dotyczący braku wiarygodności zeznań świadków B. i P. R.. W/ w potwierdzili, iż to pokrzywdzona wpłacała im pieniądze za zakupiony lokal, a wręcz byli zdziwieni gdy w ostatniej chwili okazało się, że nabywcą tegoż lokalu jest oskarżony R. S.. Powyżsi świadkowie byli osobami całkowicie obcymi zarówno dla oskarżonego, jak i pokrzywdzonej. Nie byli zatem w żaden sposób zainteresowani w składaniu zeznań na korzyść którejkolwiek ze stron. Kwestię zaś odstąpienia przez nich, jak i przez pokrzywdzoną od umowy pośrednictwa przy transakcji kupna-sprzedaży mieszkania można tłumaczyć chęcia zmniejszenia kosztów, co w żaden sposób nie deprecjonuje ich zeznań.

Chybionym okazał się zarzut obrońców oskarżonych w zakresie dopuszczenia się przez Sąd Rejonowy obrazy przepisów postępowania, albowiem Sąd ten zastosował się do wszystkich nakazów przewidzianych w procedurze i nie podjął działania sprzecznego z normami statuującymi zakresy danego procedowania, a także nie dopuścił się naruszeń przepisów samego orzekania, w tym sprzeczności istniejących między orzeczeniem a jego uzasadnieniem. Podkreślić należy, że powołując się na uchybienia przewidziane w art. 438 pkt 2 kpk, nie wystarczy samo stwierdzenie o wywarciu przez nie wpływu na treść wyroku, ale należy wykazać, że związek pomiędzy uchybieniem a treścią wydanego wyroku może realnie istnieć. W niniejszej sprawie apelujący tego nie wykazał.

Tym samym Sąd I instancji nie dopuścił się naruszenia art. 5§1 kpk w zw. z art. 74§1 kpk, zaś przeprowadzona ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów określonej w art. 7 kpk. Kontrola odwoławcza nie ujawniła uchybień skutkujących obrazą wskazanych przez apelującą przepisów. Sąd I instancji precyzyjnie wskazał na podstawie jakich dowodów przyjął, iż oskarżony popełnił przypisane mu przestępstwo z art. 286§1 kk.

Chybionym również okazał się zarzut obrońcy dot. dokonania sprzecznej ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oceny dowodów, poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, a w szczególności nie rozważeniu wzajemnych sprzeczności płynących zeznań świadków.

Sąd odwoławczy nie podziela zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego. Obraza prawa materialnego zachodzi tylko wówczas gdy istnieje niezgodność między zastosowanym przepisem prawa materialnego a prawidłowo ustaloną przez Sąd podstawą faktyczną orzeczenia. Powyższy zarzut jest zatem niezrozumiały, skoro apelujący kwestionuje w istocie poczynienie niesłusznych ustaleń faktycznych, o czym była mowa powyżej . Nie ulega wątpliwości, iż oskarżony, wbrew twierdzeniom apelującej, swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 286§1 kk.

Reasumując, brak jest podstaw do zakwestionowania stanowiska Sądu I instancji w toku postępowania odwoławczego. Zarzuty wskazanej apelacji nie mogą podważyć rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w zakresie ustaleń co do wypełnienia przez oskarżonego znamion czynu z art. 286§1 kk.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy – nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 439 k.p.k. lub art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

O kosztach sądowych Sąd odwoławczy orzekł na podstawie art. 627 k.p.k., art. 634 k.p.k., § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 663) oraz § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz. U. z 2014 r., poz. 861). O opłatach należnych od oskarżonych za postępowanie odwoławcze Sąd orzekł natomiast w oparciu o art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) określając jej wysokość na 580 zł.

Karol Skocki Agata Wilczewska Marek Ziółkowski