Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2015 roku

Sąd Okręgowy w Częstochowie Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Lidia Dudek

Protokolant: Magdalena Adamus

po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2015 roku w Częstochowie

na rozprawie

sprawy z powództwa P. A.

przeciwko pozwanej Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda P. A. kwotę 115.979,69zł (sto piętnaście tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt dziewięć złotych sześćdziesiąt dziewięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 46.086,59 zł (czterdzieści sześć tysięcy osiemdziesiąt sześć złotych pięćdziesiąt dziewięć groszy) od dnia 10 września 2013 roku w wysokości 13% w stosunku rocznym do dnia 22 grudnia 2014r. i od dnia 23 grudnia 2014r. w wysokości 8% w stosunku rocznym do dnia zapłaty oraz dalszymi odsetkami ustawowymi w razie zmiany ich wysokości i od kwoty 69.893,10 zł (sześćdziesiąt dziewięć tysięcy osiemset dziewięćdziesiąt trzy złote dziesięć groszy) od dnia 18 czerwca 2015 roku w wysokości 8% w stosunku rocznym do dnia zapłaty oraz dalszymi odsetkami ustawowymi w razie zmiany ich wysokości;

2.  ustala odpowiedzialność na przyszłość pozwanej Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. wobec powoda P. A. za skutki zdarzenia z dnia 5 sierpnia 2011r.;

3.  oddala powództwo w pozostałej części;

4.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.931,67 zł (trzy tysiące dziewięćset trzydzieści jeden złotych sześćdziesiąt siedem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

5.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Częstochowie kwotę 6.249,59 zł (sześć tysięcy dwieście czterdzieści dziewięć złotych pięćdziesiąt dziewięć groszy) tytułem zwrotu kosztów sądowych, których powód nie miał obowiązku uiścić w części, co do której powództwo zostało uwzględnione;

6.  odstępuje od ściągnięcia z zasądzonego na rzecz powoda roszczenia kosztów sądowych w części, co do której powództwo zostało oddalone.

Sygn. akt IC 116/14

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 24 marca 2014r. (data nadania w urzędzie pocztowym), powód P. A. wystąpił przeciwko pozwanej Towarzystwu (...) S.A. w W. o zasądzenie na jego rzecz kwoty 155.606,59 zł, wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi po upływie 30 dni od daty doręczenia wezwania tj. od dnia 7 września 2013r. w tym kwoty 120.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 35.606, 59 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, o ustalenie odpowiedzialności pozwanej za skutki wypadku z dnia 5 sierpnia 2011r., jakie mogą wystąpić u powoda w przyszłości oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego w wysokości trzykrotności stawki minimalnej określonej w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w dniu 5 sierpnia 2011r.w miejscowości P. w remizie strażackiej OSP podczas prac konserwacyjnych samochodu strażackiego (rozruch miesięczny) wychodząc z pojazdu strażackiego poślizgnął się doznał obrażeń ciała, które spowodowały rozstrój zdrowia na czas powyżej 7 dni. W wyniku wypadku powód doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia skręcenia stawu kolanowego lewego, uszkodzenia więzadła (...) kolana lewego, uszkodzenia rogu tylnego łękotki przyśrodkowej, chodromalacji II kłykcia przyśrodkowego kości udowej lewej. Po wypadku powód mógł się poruszać, jednak odczuwał ból. Nie zgłosił się do lekarza, licząc, że ból przejdzie. Jednak na skutek coraz silniejszego bólu i coraz większym problemem z poruszaniem się, w dniu 14.11.2014r.zgłosił się do lekarza pierwszego kontaktu i otrzymał skierowanie do lekarza ortopedy. Następnie lekarz ortopeda zakwalifikował powoda na zabieg artroskopii kolana lewego z rozpoznaniem uszkodzenia łękotki przyśrodkowej stawu kolanowego lewego, uszkodzenie wiązadła krzyżowego przedniego, chondoromalacja kłykci kości piszczelowej II stopnia, bocznego kości udowej I/II a przyśrodkowego III stopnia. W wyniku zabiegu przeprowadzonego w dniu 8.02.2012r. usunięto powodowi uszkodzony fragment łękotki przyśrodkowej – trzon i róg tylny, usunięto przerośnięty iinterpolujący fałd przednio – przyśrodkowy i podrzepkowy. Podczas zabiegu okazało się, że wiązadła krzyżowe kolana są całkowicie zerwane, zatem konieczny był kolejny zabieg, którego termin wyznaczono na marzec 2013r. w Szpitalu (...) w S.. Powód został wypisany ze szpitala z dalszymi zaleceniami leczenia w poradni ortopedycznej. Nakazano mu chodzenie przy pomocy kul łokciowych z odciążeniem operowanej kończyny. Po artroskopii kolana powód odbył rehabilitację w okresie od 1-15.03.2012r. w Jurajskim Centrum Medycznym w Z.(10 zabiegów – kriokomora) oraz w ramach NFZ rehabilitację w (...) B. w okresie od 16-29. 03.2012r. (20 zabiegów),od 19- 30.03.2012r. w Jurajskim Centrum Medycznym w Z. (10 zabiegów – kriokomora). Konsekwencją zerwanego wiązadła kolana było ponowne skręcenie kolana podczas chodzenia, co spowodowało znaczną opuchliznę i ból. Powód nie czekając na wyznaczony termin zabiegu na 2013r., w dniu 25.10.2012r. zgłosił się do Szpitala (...) w Z. i 28.09.2012r. wykonano mu zabieg operacyjny atroskopowej rekonstrukcji wiązadła (...) kolana lewego przeszczepem własnym (...) stabilizację przeszczepu zestawem ToggleLoc oraz śrubą biowchłanialną, operowano również uszkodzony róg tylny łąkotki przyśrodkowej oraz ogniska chondoromalacji kłykcia przyśrodkowego. W szpitalu przebywał do dnia 01.10.2012r., a następnie został wypisany do dalszego leczenia rehabilitacyjnego i chodzenia o kulach łokciowych bez obciążania operowanej kończyny. W okresie od 15.10.2012r. do 21.12.2012r. powód odbył rehabilitację w Szpitalu w Z., a następnie proces rehabilitacji kontynuował w poradniach chirurgii urazowo – ortopedycznych. Z powodu ogromnych dolegliwości bólowych i nasilających się problemów z chodzeniem, powód został skierowany na badanie rezonansem magnetycznym, które zostało przeprowadzone w dniu 13.05.2013r. w wyniku badania stwierdzono obrzęk kostny nasady kości udowej oraz kłykcia przyśrodkowego kości piszczelowej. Na skutek zalecenia lekarza prowadzącego zaszła także konieczność zwiększenia zabiegów rehabilitacyjnych i od 10.01.2013r. powód był zmuszony obok zabiegów refundowanych z NFZ korzystać z zabiegów prywatnych. W wyniku badania rezonansem w łękotce przyśrodkowej stwierdzono widoczną szczelinę pęknięcia penetrującą do dolnej powierzchni stawowej i w związku z tym zaistniała konieczność przeprowadzenia kolejnego zabiegu operacyjnego, który z przyczyn niezależnych od powoda odbył się dopiero w styczniu 2014r. Po przeprowadzonych zabiegach w okresie do grudnia 2012r, ,a następnie od stycznia 2014r. do lutego 2014r. powód nadal nie mógł obciążać, ani stawać na operowanej kończynie. W czasie wizyt kontrolnych w poradni specjalistycznej stwierdzono blizny pooperacyjne i podtrzymano diagnozę ograniczenia stawu kolanowego prawego, osłabienie siły mięśniowej kończyny. Do chwili obecnej ma trudności z poruszaniem się, gdyż przy każdym nawet najmniejszym wysiłku odczuwa wzmożony ból w kończynie, nie może na niej stać, ani dłużej siedzieć. Noga jest ciągle opuchnięta, nie może przyklęknąć, ani schylać się. Po zakończeniu leczenia szpitalnego nadal pozostaje na leczeniu ambulatoryjnym. Powód kontynuuje leczenie w Poradniach chirurgii urazowo - ortopedycznych. Ogromny ból oraz ograniczenia ruchomości spowodowały, że powód pozostaje wyłączony z życia społecznego, rodzinnego i zawodowego. Duża trauma i stany lękowe związane z wypadkiem negatywnie wpływają na psychikę powoda. Jego zdaniem, doznane wskutek wypadku obrażenia i związane z tym cierpienie, którego nasilenie zwłaszcza w pierwszych tygodniach po operacji było znaczne. Cierpienia te powtarzały się w każdej z przebytych przez niego operacji. Pomimo zgłoszenia szkody w październiku 2012r., ubezpieczyciel nie zlikwidował szkody w terminie 30 dni i nie wypłacił z tego tytułu żadnej kwoty. Ubezpieczyciel wypłacił jedynie odszkodowanie (...) komunikacyjne.

Po zdarzeniu, powód wymagał długotrwałej opieki i pomocy ze strony małżonki oraz swojej matki. Powód wskazał, iż podstawę żądania zadośćuczynienia stanowi konsekwencja uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia w postaci krzywdy. Świadczenie to powinno mieć charakter całościowy i obejmować, zarówno cierpienia fizyczne i psychiczne już doznane, czas ich trwania, jak i te, które wystąpią w przyszłości. Podnieść należy, iż powód doznał obrażeń ciała, które wywołały u niego trwały rozstrój zdrowia, skutkujący 10% uszczerbkiem na zdrowiu; nadal kontynuuje leczenie oraz rehabilitację, stąd też wniesienie pozwu stało się konieczne i uzasadnione.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana przyznała, że nie kwestionuje, iż w dniu 5.08.2011r. doszło do zdarzenia, w wyniku którego powód doznał obrażeń ciała. Podniosła, iż nie prowadziła postępowania likwidacyjnego w zakresie ubezpieczenia OC pojazdu, gdyż w zaistniałej sytuacji doszło do wyłączenia winy pozwanej, albowiem czynność nie była związana z „ruchem pojazdu”.

W związku ze zgłoszeniem powstania szkody z tytułu odpowiedzialności (...), pozwana wszczęła postępowanie likwidacyjne pod nr (...) ( (...)). W wyniku analizy dokumentacji medycznej przedstawionej przez powoda, Lekarz Orzecznik stwierdził, iż u powoda w związku z zakresem obrażeń doszło do powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu na poziomie 8% i z tego tytułu powodowi została wypłacona kwota 400,00 zł. Pozwana zacytowała dalej treść przepisu art. 445 k.c. oraz poglądy orzecznictwa wskazując, że przyznane świadczenie odpowiadało w pełni założonym przez ustawodawcę kryteriom. Pozwana uwzględniła bowiem wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a więc cierpnie psychiczne i ból fizyczny, na który mają wpływ m.in. rodzaj i długość zastosowanego leczenia, stopień uszczerbku na zdrowiu i wiek poszkodowanego. Kwota świadczenia uwzględniała także oszacowany przez biegłego 8% uszczerbek na zdrowiu. Pozwana zarzucała dalej, że roszczenie powoda w dochodzonej wysokości nie zostało należycie wykazane. Brak jest bowiem dokumentacji medycznej potwierdzającej konieczność przejazdów wyszczególnionych w rachunkach. Nie wykazano także związku przyczynowego ze zdarzeniem, a stanem psychicznym powoda. Pozwana zaprzeczyła również, aby powód korzystał z pomocy innych osób, jak również nie był zdolny do podjęcia pracy zarobkowej. Ze zgromadzonych dokumentów wynikało, że powód był częściowo niezdolny do pracy do dnia 30.09.2014r., a obecnie niezdolność ta ustąpiła. W świetle takich okoliczności twierdzenia o utracie dochodów i szkodzie związanej z utratą zdolności do pracy w dochodzonej wysokości pozostają mało wiarygodne. Pozwana zakwestionowała żądanie co do roszczenia o ustalenie odpowiedzialności na przyszłość, które jej zdaniem, nie zostało poparte odpowiednim materiałem dowodowym. Pozwana z ostrożności procesowej podniosła również, że w razie ewentualnego ustalenia i przyznania zadośćuczynienia uzasadnione jest zasądzenie odsetek dopiero od chwili wyrokowania.

Pismem z dnia 16.06. 2015r. powód rozszerzył powództwo o kwotę 97.763,04 zł tytułem zwrotu utraconych zarobków za okres od sierpnia 2012r. do kwietnia 2015r. od dnia doręczenia pisma stronie pozwanej. Wskazał, że od sierpnia 2012r. do października 2013r. otrzymywał zasiłek chorobowy w kwotach: w sierpniu 2012r. - 875,57 zł, wrześniu 2012r. -1.694,99 zł, październiku 2012r. - 1.751,50 zł, listopadzie 2012r. - 1.694,89 zł, grudniu 2012r. - 1.751,43 zł, styczniu 2013r. - 1.751,39 zł ,lutym 2013r - 1.694,88 zł, marcu 2013r. -1.969,50 zł, kwietniu 2013r. - 1.906,00 zł, maju 2013r. - 1.778,94, czerwcu 2013r. - 1.588,40 zł, lipcu 2013r - 1.641,98 zł, sierpniu 2013r. - 1.641,98zł, wrześniu 2013r., 1.588,40 zł, październiku 2013r. - 982,39 zł. Natomiast w okresie od listopada 2013r. do marca 2014r. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w kwocie 723,02 zł , a od maja 2014r.do września 2014r. pobierał rentę w wysokości 757,28zł. następnie w okresie od października 2014r. do kwietnia 2015r. pobierał zasiłek z PUP za październik 2014r. w kwocie 583, 06 zł, za listopad i grudzień 2014r. w kwotach po 717,30 zł, za styczeń 2015r. 614,82 zł, za luty i marzec 2015r. w kwotach po 572,87 zł i za kwiecień 2015r. – 108,80zł. Przy czym zgodnie z zaświadczeniem powód z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej PHU (...) za rok 2011 uzyskał dochód w wysokości 48.771, 34 zł netto, co średnio miesięcznie stanowi kwotę 4.064, 28 zł netto. Zatem różnica w dochodzie za okres od sierpnia 2012r. do kwietnia 2015r. wynosi 97.763,04 zł. Powód na rozprawie w dniu 04.11.2015r. sprecyzował powództwo w ten sposób, że wniósł o zasądzenie zadośćuczynienie w kwocie 120. 000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10.09.2013r., zwrot kosztów leczenia w kwocie 35.606, 59 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 23.026,59 zł od daty 10.09.2013r. i od kwoty 5.914,00 zł od dnia doręczenia pozwu tj. od dnia 23.10.2014r., od kwoty 1666,00 zł od dnia23.10.2014r. Ponadto wniósł o zasądzenie kwoty 97.763,04 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18.06.2015r. tytułem zwrotu utraconych zarobków.

Pozwana w toku całego postępowania podtrzymywała swoje stanowisko wnosząc o oddalenie powództwa.

Sąd ustalił, co następuje:

Strona pozwana Towarzystwo (...) S.A. w W. prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie ubezpieczeń.

W dniu 5 sierpnia 2011r. około godziny 18.00 powód P. A. druh OSP w P. uczestniczył w pracach konserwacyjnych samochodu strażackiego
( rozruch miesięczny) marki S. o nr rej. (...) D w remizie strażackiej OSP P.. W trakcie wykonywania prac konserwacyjnych samochód był w ruchu. Podczas wychodzenia z pojazdu strażackiego marki S. o nr rej. (...) D powód poślizgnął się i w wyniku wypadku doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia skręcenia stawu kolanowego lewego, uszkodzenia więzadła (...) kolana lewego, uszkodzenia rogu tylnego łąkotki przyśrodkowej, chodromalacji II kłykcia przyśrodkowego kości udowej lewej. Po wypadku powód mógł się poruszać, jednak odczuwał ból. Nie zgłosił się do lekarza, licząc, że ból przejdzie. Jednak na skutek coraz silniejszego bólu większym problemem z poruszaniem się w dniu 14.11.2014r.zgłosił się do lekarza rodzinnego i otrzymała skierowanie do lekarza ortopedy. Lekarz ortopeda zakwalifikował powoda na zabieg artroskopii kolana lewego z rozpoznaniem uszkodzenia łękotki przyśrodkowej stawu kolanowego lewego, uszkodzenie wiązadła krzyżowego przedniego, chondoromalacja kłykci kości piszczelowej II stopnia, bocznego kości udowej I/II a przyśrodkowego III stopnia. W wyniku zabiegu przeprowadzonego w dniu 8.02.2012r. usunięto powodowi uszkodzony fragment łąkotki przyśrodkowej – trzon i róg tylny, usunięto przerośnięty interpolujący fałd przednio – przyśrodkowy i podrzepkowy. Podczas zabiegu okazało się, że wiązadła krzyżowe kolana są całkowicie zerwane, zatem konieczny był kolejny zabieg, którego termin wyznaczono na marzec 2013r. w Szpitalu (...) w S.. Powód został wypisany ze szpitala z dalszymi zaleceniami leczenia w poradni ortopedycznej. Nakazano mu chodzenie przy pomocy kul łokciowych z odciążeniem operowanej kończyny. Po artroskopii kolana powód odbył rehabilitację w okresie od 1-15.03. 2012r. w Jurajskim Centrum Medycznym w Z.(10 zabiegów – kriokomora) oraz w ramach NFZ rehabilitację w (...) B. w okresie od 16-29. 03.2012r. (20 zabiegów),od 19- 30.03.2012r. Jurajskim Centrum Medycznym w Z. (10 zabiegów – kriokomora). Konsekwencją zerwanego wiązadła kolana było ponowne skręcenie kolana podczas chodzenia, co spowodowało znaczną opuchliznę i ból. Powód nie czekając na wyznaczony termin zabiegu na 2013r.,w dniu 25.10.2012r. zgłosił się do Szpitala (...) w Z. i 28.09.2012r. wykonano mu zabieg operacyjny atroskopowej rekonstrukcji wiązadła (...) kolana lewego przeszczepem własnym (...) stabilizację przeszczepu zestawem ToggleLoc oraz śrubą biowchłanialną, operowano również uszkodzony róg tylny łąkotki przyśrodkowej oraz ogniska chondoromalacji kłykcia przyśrodkowego. W szpitalu przebywał do dnia 01.10.2012r. Następnie powód został wypisany do dalszego leczenia rehabilitacyjnego i chodzenia o kulach łokciowych bez obciążania operowanej kończyny. W okresie od 15.10.2012r. do 21.12.2012r. powód odbył rehabilitację w Szpitalu w Z., a następnie proces rehabilitacji kontynuował w poradniach chirurgii urazowo – ortopedycznych. Z powodu ogromnych dolegliwości bólowych i nasilających się problemów z chodzeniem, powód został skierowany na badanie rezonansem magnetycznym, które zostało przeprowadzone w dniu 13.05.2013r. w wyniku badania stwierdzono obrzęk kostny nasady kości udowej oraz kłykcia przyśrodkowego kości piszczelowej. Na skutek zalecenia lekarza prowadzącego zaszła także konieczność zwiększenia zabiegów rehabilitacyjnych i od 10.01.2013r. powód obok zabiegów refundowanych z NFZ korzystał z zabiegów prywatnych. W wyniku badania rezonansem w łękotce przyśrodkowej stwierdzono widoczną szczelinę pęknięcia penetrującą do dolnej powierzchni stawowej i w związku z tym zaistniała konieczność przeprowadzenia kolejnego zabiegu operacyjnego, który z przyczyn niezależnych od powoda odbył się dopiero w styczniu 2014r. Po przeprowadzonych zabiegach w okresie do grudnia 2012.,a następnie od stycznia 2014r. do lutego 2014r. powód nadal nie mógł obciążać, ani stawać na operowanej kończynie. W czasie wizyt kontrolnych w poradni specjalistycznej stwierdzono blizny pooperacyjne, podtrzymano diagnozę w zakresie ograniczenia stawu kolanowego prawego i osłabienie siły mięśniowej kończyny.

Uraz stawu kolanowego lewego i związane z tym dolegliwości bólowe spowodowały ograniczenia zarówno w życiu codziennym, jak również ograniczały aktywność życiową i zawodową powoda. P. A. po zabiegach artroskopii zmuszony był do chodzenia z asekuracją kul łokciowych. Po drugim zabiegu lewe kolano zabezpieczono w ortezie stawu kolanowego. Po I i III zabiegu powód korzystał z kul łokciowych przez okres 6 tygodni. Po drugim zabiegu z kul łokciowych i ortezy korzystał przez okres 6 tygodni. W następstwie tych obrażeń powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 10%. Trwały uszczerbek jest wynikiem ograniczenia pełnej sprawności lewego stawu kolanowego oraz osłabieniem lewej kończyny dolnej. W czasie drugiego zabiegu przeprowadzono zabieg rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego. Po zabiegach powód przechodził zabiegi fizykoterapii i kinezyterapii na lewy staw kolanowy. Leczenie skutków upadku trwało przez okres 30 miesięcy. Powód w leczeniu skutków wypadku przebył leczenie operacyjne w postaci trzech zabiegów artroskopii lewego stawu kolanowego.

W przypadku powoda po wypadku wystąpiły dolegliwości bólowe o średnim natężeniu, które mogły trwać przez okres 4 – 6 tygodni. Następnie przez okres kolejnych 6 -8 tygodni dolegliwości mogły mieć umiarkowane natężenie. W okresie leczenia operacyjnego dolegliwości o dużym natężeniu mogły trwać 2 -3 dni, czyli przez okres pobytu w szpitalu po pierwszym i trzecim zabiegu. Po drugim zabiegu dolegliwości mogły mieć duże natężenie przez okres 5- 6 dni. Następnie dolegliwości o średnim natężeniu mogły trwać przez okres 3 – 4 tygodni po pierwszym i trzecim zabiegu. Po drugim zabiegu dolegliwości o umiarkowanym natężeniu mogły utrzymywać się przez okres 4 - 6 tygodni. Dolegliwości o lekkim natężeniu mogły trwać przez okres 8 -10 tygodni po każdym zabiegu. Obecnie dolegliwości bólowe lewego kolana mogą występować okazjonalnie przy przeciążeniach oraz przy zmianie warunków atmosferycznych.

P. A. przez okres 6 tygodni po zabiegu pierwszej i trzeciej artroskopii wymagał pomocy osób trzecich. Pomoc ta była konieczna w wymiarze 3 godzin dziennie przez dwa tygodnie i w wymiarze 2 godzin przez kolejne 4 tygodnie po pierwszym i trzecim zabiegu. Powód wymagał również pomocy osób trzecich po drugim zabiegu z rekonstrukcją więzadła krzyżowego przedniego. Pomoc ta była wymagana przez okres 6 tygodni w wymiarze 3 godzin dziennie przez 2 tygodnie, w wymiarze 2 godzin przez kolejne dwa tygodnie oraz w wymiarze 1 godziny dziennie przez następne 2 tygodnie. Pomoc ta była niezbędna przy wykonywaniu wszystkich czynności życia codziennego, przy codziennej toalecie, kąpieli, ubieraniu się, przygotowywaniu posiłków, przy pracach domowych, załatwianiu wszelkich spraw urzędowych i lekarskich. Po zakończeniu leczenia szpitalnego nadal pozostaje na leczeniu ambulatoryjnym. Doznane wskutek wypadku obrażenia i związane z tym cierpienie, którego nasilenie zwłaszcza w pierwszych tygodniach po operacji było znaczne. Cierpienia te powtarzały się w każdej z przebytych przez niego operacji. Aktualnie powód ma trudności z poruszaniem się (nie może kucać, schylać się, nie może również dłużej siedzieć w jedne pozycji), kończyna jest ciągle opuchnięta. Ograniczenia ruchowe i bólowe związane ze skutkami urazu spowodowały, że był zmuszony zrezygnować z aktywnego trybu życia.

W domu opiekę nad powodem sprawowała najbliższa rodzina, tj. małżonka i matka powoda. Konieczna bowiem była częsta zmiana opatrunków, przemywanie ran pooperacyjnych, ćwiczenia usprawniające, czy pomoc przy codziennej toalecie. Powód korzystał ze zleconych zabiegów rehabilitacyjnych refunowanych z NFZ oraz wykupionych prywatnie.

W dacie wypadku P. A. miał 29 lat. Powód przed wypadkiem był zdrowym wysportowanym mężczyzną. Prowadził dobrze prosperującą działalność gospodarczą PHU (...). Oprócz pracy zawodowej, powód zajmował się też niewielkim gospodarstwem rolnym. Powód był osobą bardzo samodzielną, towarzyską, zaangażowaną społecznie; był członkiem Ochotniczej Straży Pożarnej, uczestniczył w różnych zawodach, szkoleniach jako strażak ochotnik i ratownik. W wyniku powstałych urazów musiał zrezygnować ze swoich planów zawodowych i realizacji marzeń. Zmuszony był do zaniechania służby w OSP, gdzie był kierowcą pojazdu uprzywilejowanego, która sprawiała mu wiele satysfakcji. Reperkusją powypadkową jest też niemożność odnalezienia się na rynku pracy. W chwili wypadku powód prowadził intratną działalność gospodarczą, którą był zmuszony zamknąć. Obecnie z uwagi na dolegliwości powypadkowe, jego możliwości zarobkowe są znacznie ograniczone. Zawsze interesowała go praca o dużej sprawności fizycznej, regularnie uprawiał różne dyscypliny sportu, uczestniczył w zawodach strażackich. W 2011r. rozpoczął starania o przyjęcie do służby w Policji i przechodził kolejne etapy postępowania kwalifikacyjnego. Z powodu wypadku nie przystąpił do testu sprawności fizycznej. P. A. z uwagi na urazy powypadkowe jest w złej kondycji psychicznej, ma poczucie nieodwracalnej straty, w związku z czym występują u niego zaburzenia depresyjno – lękowe. Dodatkowo występują u niego symptomy takie jak: poczucie krzywdy i niesprawiedliwości, obawa o przyszłość, wzmożone napięcie emocjonalne, nerwowość i poczucie pustki.

Powód P. A. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej PHU (...) za rok 2011 uzyskał dochód w wysokości 48.771, 34 zł netto , co średnio miesięcznie stanowi kwotę 4.064, 28 zł netto. Przy czym: od sierpnia 2012r. do października 2013r. otrzymywał zasiłek chorobowy w kwotach: w sierpniu 2012r. - 875,57 zł, wrześniu 2012r. -1.694,99 zł, październiku 2012r. - 1.751,50 zł, listopadzie 2012r. - 1.694,89 zł, grudniu 2012r. - 1.751,43 zł, styczniu 2013r. - 1.751,39 zł ,lutym 2013r - 1.694,88 zł, marcu 2013r. -1.969,50 zł, kwietniu 2013r. - 1.906,00 zł, maju 2013r. - 1.778,94, czerwcu 2013r. - 1.588,40 zł, lipcu 2013r - 1.641,98 zł, sierpniu 2013r. - 1.641,98zł, wrześniu 2013r., 1.588,40 zł, październiku 2013r. - 982,39 zł. Następnie na mocy decyzji (...) Oddział w C. z dnia 29.11.2013r. powód pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od 11.10.2013r. do 31.03.2014r. Na mocy decyzji z dnia 13.05.2014r. W okresie od listopada 2013r. do marca 2014r. powód pobierał świadczenie rentowe w kwocie 723,02 zł , a od maja 2014r.do września 2014r. pobierał rentę w wysokości 757,28 zł. Następnie w okresie od października 2014r. do kwietnia 2015r. pobierał zasiłek z PUP za październik 2014r. w kwocie 583, 06 zł, za listopad i grudzień 2014r. w kwotach po 717,30 zł, za styczeń 2015r. 614,82 zł, za luty marzec 2015r. w kwotach po 572,87 zł i za kwiecień 2015r. – 108,80 zł. Powód nadal jest zarejestrowany w PUP w B. jako bezrobotny. Pozwana wypłaciła powodowi odszkodowanie (...) komunikacyjne w kwocie 400, 00 zł. Powód z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej PHU (...) za rok 2011 uzyskał dochód w wysokości 48.771, 34 zł netto. Zatem różnica w dochodzie za okres od sierpnia 2012r. do września 2014r. wynosi 69.893,10 zł. Koszt rehabilitacji prywatnej wyniósł 780,00 zł. Koszty leczenia związane z dojazdami do szpitala i na rehabilitację wyniosły 1.666,59 zł.

(dowód: dokumentacja lekarska k. 30 – 52, 99 – 109, 131 – 135 akt, polisa k. 58, dokumenty k. 112 – 113 akt, zaświadczenie k. 54, zgłoszenie szkody polisy k. 97 – 98 akt, oświadczenie Biura (...) o dochodzie uzyskanym przez powoda z pozarolniczej działalności osób rozliczających się na podstawie przepisów o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne k. 204 akt, decyzje ZUS k. 207 -208 akt, zaświadczenie o wypłaconych zasiłkach k. 206 – 207 akt, zaświadczenie z PUP k. 209 – 210 akt, opinia psychologiczna k. 192 – 195 akt, opinia sądowo – lekarska k. 163 – 168 akt wraz z opinią uzupełniającą k. 219 - 220, zeznania świadków: M. L. k. 123, czas 00:04:34 – 00: 17:14; Ł. S. k. 148 akt, czas 00:04:40 – 00:11:54, M. A. k. 190 akt, czas 00:12:26 – 00:17:41 ).

Samochód marki S. nr rej. (...) D stanowił własność Gminy M., którego użytkownikiem była OSP w P.. Właściciel samochodu marki S. nr rej. (...) D, w okresie od 01.01.2011r. do 31.12.2011r. był ubezpieczony od odpowiedzialności posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanej. W dniu 5.08.2011r. powód posiadał uprawnienia do kierowania pojazdami uprzywilejowanymi OSP w P..

(dowód: kopia polisy ubezpieczeniowej nr (...) k. 58 akt, zaświadczenie k. 21 akt).

Sąd Okręgowy ustalił stan faktyczny na podstawie zgromadzonej w sprawie dokumentacji medycznej. Została ona bowiem sporządzona w sposób przepisany prawem, przez osoby do tego uprawnione. Ponadto żadna ze stron nie miała zastrzeżeń co do wiarygodności zawartej w nich treści. Za wiarygodną została również uznana pozostała dokumentacja zgromadzona w sprawie, w tym sporządzona przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, wobec której również nie istniały podstawy do podważania jej wiarygodności.

Dla ustalenia stanu faktycznego pomocne okazały się również opinie biegłych chirurga ortopedy oraz psychologa. W ocenie Sądu zostały ona sporządzone przy wykorzystaniu doświadczenia i wiedzy biegłych, samych zaś kwalifikacji biegłych nie sposób kwestionować. Wydane przez nich opinie są jasne, spójne i logiczne. W sposób wyczerpujący i zrozumiały odpowiadają na zadane w tezie dowodowej pytania. Wydane zostały w oparciu o zgromadzoną w sprawie dokumentację medyczną oraz przeprowadzone badania powoda. Brak było jednocześnie przesłanek do podważenia zasadności przyjętej przez biegłych metodologii badań oraz przedstawionych przez nich wniosków.

Sąd oparł się także na zeznaniach świadków M. L., Ł. S. i M. A. albowiem ich zeznania wzajemnie się potwierdzają, a ponadto znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. Jednocześnie ich zeznania są jasne, konsekwentne i logiczne. Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego pominął zeznania pozostałych świadków, albowiem ich treść nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd wziął pod uwagę zaświadczenia o wysokości zarobków powoda.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie. Powód P. A. w niniejszej sprawie domagał się zasądzenia od pozwanej zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, zwrotu kosztów dojazdu, zwrotu kosztów leczenia i zwrotu utraconych dochodów oraz ustalenie, że strona pozwana ponosi odpowiedzialność za dalsze, mogące nastąpić w przyszłości, skutki wypadku. Powód, po ostatecznym sprecyzowaniu żądania domagał się zasądzenia na jego rzecz zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w kwocie 120.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10.09.2013r., zwrot kosztów leczenia w kwocie 35.606, 59 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 23.026,59 zł od daty 10.09.2013r. i od kwoty 5.914,00 zł od dnia doręczenia pozwu tj. od dnia 23.10.2014r., od kwoty 1666,00 zł od dnia 23.10.2014r. Ponadto wniósł o zasądzenie kwoty 97.763,04 zł tytułem utraconego zarobku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18.06.2015r. oraz ustalenie, że strona pozwana ponosi odpowiedzialność za dalsze, mogące nastąpić w przyszłości, skutki wypadku. Pozwana w toku całego postępowania podtrzymywała swoje stanowisko wnosząc o oddalenie powództwa podnosząc, iż w sprawie nie ma zastosowania art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. W zakresie pozostałych roszczeń powoda pozwana była zdania, że nie udowodnił on ich zasadności ani ich wartości. Odpowiedzialność pozwanej za wypłatę odszkodowania powodowi jakiej doznał w wyniku wypadku w dniu 5.08.2011r. wynikała z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jaką pozwana zawarła z Urzędem Gminy w M.. Zgodnie z dyspozycji art. 822 § 1 k.c. „przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia”. Stosownie natomiast do treści art. 822 § 4 k.c. – „uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela”. Z powyższym przepisem koresponduje treść art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.).

Zauważyć należy, że przesłanką powstania po stronie ubezpieczyciela obowiązku odszkodowawczego na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest odpowiedzialność ubezpieczonego za wyrządzoną szkodę. Stosownie bowiem do treści art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych [Dz.U. Nr 124, poz. 1151 ze zm.] „Z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia”.

Stosownie do treści art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na podstawie art. 445 § 1 k.c. w związku z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, Sąd może również przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Oceniając zasadność roszczenia powoda P. A. o zadośćuczynienie Sąd miał na uwadze, że suma pieniężna przyznana tytułem zadośćuczynienia ma być „odpowiednia”. Nie ulega wątpliwości, że o rozmiarze należnego zadośćuczynienia decyduje rozmiar doznanej krzywdy, zadośćuczynienie ma bowiem na celu naprawienie szkody niemajątkowej, wyrażającej się doznaną krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych. Nie dający się ściśle wymierzyć charakter krzywdy sprawia, że ustalenie jej rozmiaru, a tym samym i wysokości zadośćuczynienia zależy od oceny sądu. Ocena ta powinna uwzględniać całokształt okoliczności sprawy, nie wyłączając takich czynników, jak np. wiek poszkodowanego oraz postawa sprawcy. Przy ustalaniu rozmiaru cierpień powinny być uwzględniane zobiektywizowane kryteria oceny, odniesione jednak do indywidualnych okoliczności danego wypadku. Oceniając rozmiar doznanej krzywdy trzeba zatem wziąć pod rozwagę całokształt okoliczności, w tym rodzaj doznanych przez poszkodowanego obrażeń i rozmiar związanych z nimi cierpień fizycznych i psychicznych, ich nasilenie i czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku, kalectwo i jego stopień, oszpecenie, stopień inwazyjności ewentualnych zabiegów medycznych, rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej (wyłączenie z normalnego życia), bezradność życiową, konieczność korzystania ze wsparcia bliskich oraz inne czynniki podobnej natury. Zadośćuczynienie powinno spełniać funkcję kompensacyjną, stąd jego wysokość musi przedstawiać realną, ekonomicznie odczuwalną wartość.

Poziom życia poszkodowanego nie może być natomiast zaliczany do czynników, które wyznaczają rozmiar doznanej krzywdy i wpływają na wysokość zadośćuczynienia. Suma pieniężna przyznana tytułem zadośćuczynienia ma stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Powinna zatem wynagrodzić poszkodowanemu doznane przez niego cierpienia fizyczne i psychiczne i ułatwić przezwyciężanie ujemnych przeżyć. Nie oznacza to jednak, że formą złagodzenia doznanej krzywdy musi być nabywanie dóbr konsumpcyjnych o wartości odpowiadającej poziomowi życia poszkodowanego. Takie pojmowanie funkcji kompensacyjnej prowadziłoby do różnicowania krzywdy, a tym samym wysokości zadośćuczynienia zależnie od stopy życiowej poszkodowanego. Godziłoby to w zasadę równości wobec prawa, a także w powszechne poczucie sprawiedliwości (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 25 września 2013r., I ACa 331/13, LEX nr 1372349; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2010r. z uzasadnieniem, II CSK 94/10, LEX nr 672673 oraz przytoczone tam liczne orzecznictwo).

Ustalając wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze, iż powód przed wypadkiem był osobą zdrową, sprawną i samodzielną. Nie wymagał w żadnym zakresie pomocy osoby trzeciej. Powód w chwili wypadku był młodym, silnym, mężczyzną (miał 29 lata), aktywnym zawodowo i społecznie, uprawiał sport, wykonywał prace gospodarskie, zajmował się domem i polem. Sąd miał na uwadze, iż obrażenia doznane przez powoda w wyniku wypadku miały poważną naturę, a większość następstw urazu ma charakter nieodwracalny. Po wypadku przez kilkanaście tygodni powód wymagał całkowitej opieki innej osoby, przez kilka miesięcy był praktycznie w istotny sposób ograniczony w samodzielnym funkcjonowaniu życiowym, zależny od innych osób, z powodu doznanych obrażeń ciała w postaci stłuczenia skręcenia stawu kolanowego lewego, uszkodzenia więzadła (...) kolana lewego, uszkodzenia rogu tylnego łąkotki przyśrodkowej, chodromalacji II kłykcia przyśrodkowego kości udowej lewej. Uraz stawu kolanowego lewego i związane z tym dolegliwości bólowe spowodowały ograniczenia zarówno w życiu codziennym, jak również ograniczały aktywność życiową i zawodową powoda. P. A. po zabiegach artroskopii zmuszony był do chodzenia z asekuracją kul łokciowych. Po drugim zabiegu lewe kolano zabezpieczono w ortezie stawu kolanowego. Czas konieczny do korzystania z kul, to okres 6 tygodni po zabiegach pierwszym i trzecim. Po drugim zabiegu korzystanie z kul i ortezy trwało przez okres 6 tygodni.

W następstwie tych obrażeń powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 10%. Trwały uszczerbek jest wynikiem ograniczenia pełnej sprawności lewego stawu kolanowego oraz osłabieniem lewej kończyny dolnej. Sąd uwzględnił również nieodwracalność następstw wypadku w postaci trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 10% tj. przede wszystkim fakt, iż trwały uszczerbek jest wynikiem ograniczenia pełnej sprawności lewego stawu kolanowego oraz osłabieniem lewej kończyny dolnej. Powód w leczeniu skutków wypadku przebył leczenie operacyjne w postaci trzech zabiegów artroskopii lewego stawu kolanowego. W czasie drugiego zabiegu przeprowadzono zabieg rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego. Po zabiegach powód przechodził zabiegi fizykoterapii i kinezyterapii na lewy staw kolanowy. Leczenie skutków upadku trwało przez okres 30 miesięcy. Z opinii biegłego chirurga urazowego D. K. jednoznacznie wynika, że trwały uszczerbek jest wynikiem ograniczenia pełnej sprawności lewego stawu kolanowego oraz osłabieniem lewej kończyny dolnej. W przypadku powoda po wypadku wystąpiły dolegliwości bólowe o średnim natężeniu, które mogły trwać przez okres 4 – 6 tygodni. Następnie przez okres kolejnych 6 -8 tygodni dolegliwości mogły mieć umiarkowane natężenie. W okresie leczenia operacyjnego dolegliwości o dużym natężeniu mogły trwać 2 -3 dni, czyli przez okres pobytu w szpitalu po pierwszym i trzecim zabiegu. Po drugim zabiegu dolegliwości mogły mieć duże natężenie przez okres 5- 6 dni. Następnie dolegliwości o średnim natężeniu mogły trwać przez okres 3 – 4 tygodni po pierwszym i trzecim zabiegu. Po drugim zabiegu dolegliwości o umiarkowanym natężeniu mogły utrzymywać się przez okres 4 - 6 tygodni. Dolegliwości o lekkim natężeniu mogły trwać przez okres 8 -10 tygodni po każdym zabiegu. Obecnie dolegliwości bólowe lewego kolana mogą występować okazjonalnie przy przeciążeniach oraz przy zmianie warunków atmosferycznych. Prognoza związana z powrotem powoda do pełnej równowagi psychicznej nie jest również zbyt pomyślna. Powód znalazł się w sytuacji rozpadu dotychczasowego ładu życiowego. Niska nadzieja podstawowa zmniejsza jego gotowość do podejmowania nowych wyzwań i budowania nowego porządku. Najtrudniejszym jest dla niego odbudowanie przewidywalności świata i nabranie pewności siebie. Rokowania na przyszłość są uzależnione od konstruktywnego przeformułowania przez powoda celów życiowych, do czego ma się przyczynić leczenie psychologiczne, przy czym obecnie poprawa stanu zdrowia powoda mimo jego zaangażowania w proces terapii jest niewielka.

Ponadto, stwierdzony u powoda uszczerbek, jest wynikiem ograniczenia pełnej sprawności lewego stawu kolanowego oraz osłabieniem lewej kończyny dolnej. Rokowania na przyszłość określił jako ostrożne, co wynika z faktu, że w stanie kolanowym mogą rozwijać się zmiany zwyrodnieniowe, jako efekt przebytych trzech zabiegów nastawie i częściowego usunięcia łąkotki przyśrodkowej.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał za zasadne określenie wysokości zadośćuczynienia należnego powodowi P. A. na kwotę 40.000 zł . Pozwana z tytułu zadośćuczynienia nie wypłaciła powodowi żadnej kwoty.

Ocena rozmiaru szkody, a w konsekwencji wysokości żądanego zadośćuczynienia, podlega weryfikacji sądowej. Jednakże byłoby niedopuszczalne przyjęcie, że poszkodowany ma czekać z otrzymaniem świadczenia z tytułu odsetek do chwili ustalenia wysokości szkody w konkretnym przypadku. Orzeczenie sądu przyznające zadośćuczynienie ma charakter rozstrzygnięcia deklaratoryjnego, a nie konstytutywnego, skoro sąd na podstawie zaoferowanych w sprawie dowodów rozstrzyga, czy doznane cierpienia i krzywda oraz potencjalna możliwość ich wystąpienia w przyszłości miały swoje uzasadnienie w momencie zgłoszenia roszczenia. Orzeczenie to nie jest więc źródłem zobowiązania sprawcy szkody względem poszkodowanego do zapłaty zadośćuczynienia. Rzeczywistym źródłem takiego zobowiązania jest czyn niedozwolony.

Zasadą jest więc, że zarówno odszkodowanie jak i zadośćuczynienie za krzywdę stają się wymagalne po wezwaniu zobowiązanego przez poszkodowanego do spełnienia świadczenia (art. 455 § 1 k.c.). Od tej chwili biegnie termin do odsetek za opóźnienie (art. 481 § 1 k.c.). Zasada ta doznaje wyjątków, które wynikają jedynie z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 2013r., I CSK 667/13, LEX nr 1391106 ).

Szkoda w niniejszej sprawie pierwotnie została zgłoszona pismem z października 2012r., które ubezpieczyciel otrzymał w dacie 07.11.2012r. (adnotacja na zgłoszeniu k.-28, strona tytułowa akt szkody). Następnie pismem z dnia 5.08.2013r. powód wezwał pozwaną do wypłaty kwoty 148.026, 59 zł, przy czym na rozprawie ostatecznie sprecyzował, że wnosi o zasądzenie odsetek ustawowych od dnia 10.09.2013r. Ostatecznie powód wnosił o przyznanie zadośćuczynienia w kwocie 120.000,00 zł. Z tego względu, Sąd zasądził ustawowe odsetki za opóźnienie od zasądzonej kwoty 46.086,59 zł od dnia 10.09.2013r., a więc po upływie 30 dni, a który to termin został wyznaczony przez ustawodawcę w art. 14 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy.

Powód P. A. domagał się również zasądzenia kwoty 23.160,00 zł z tytułu kosztów opieki (k.10). Jak wynika z opinii biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii, powód po opuszczeniu szpitala wymagał pomocy osób trzecich przy codziennej toalecie, przy kąpieli, zmianie opatrunków, przygotowywaniu posiłków, ubieraniu się, dowożeniu do szpitali. Pomoc ta była konieczna przez okres 94 dni w wymiarze 182 godzin dziennych (14 dni x 3h, 28 dni x 2h, 14 dni x 3h , 14dni x 2h i 14 dni x 1h). Z doświadczenia życiowego wynika, że średni koszt roboczogodziny za świadczenie usług opiekuńczych plasuje się w granicy od 5,80 zł do 20,20 zł. Zatem, Sąd przyjął stawkę żądaną przez powoda w kwocie 20,00 zł W nauce dominuje bowiem pogląd, że ustalone zwyczaje (art. 56 k.c.) stosownie do okoliczności mogą być traktowane jako fakty notoryjne (por. Tadeusz Ereciński [w:] „Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz”, tom 1, Warszawa 2007, str. 541; Tomasz Demendecki [w:] „Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego” pod red. A. Jakubeckiego – opublikowany w zbiorze LEX, art. 228).

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że powodowi należna jest od pozwanej z tytułu zadośćuczynienia kwota 40.000, 00 zł. Żądanie pozwu dotyczące wyższej kwoty zadośćuczynienia niż zasądzona Sąd oddalił, jako wygórowane z tego względu, że nie znalazło ono uzasadnienia w zgromadzonym materiale dowodowym. Podkreślić bowiem należy, że zadośćuczynienie winno się cechować umiarkowaną wysokością i odpowiadać aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Zadośćuczynienie nie może również być źródłem wzbogacenia, jedynie ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy. Nadto sąd zasądził od pozwanej kwotę 6.086,59 zł na którą się składają: koszty opieki w kwocie 3.640,00 zł, według wyliczenia: 182 godzin × 20,00 zł. Koszt rehabilitacji prywatnej wyniósł 780,00 zł. Koszty leczenia związane z dojazdami do szpitala i na rehabilitację wyniosły 1.666,59 zł( 1.994 km x 0,8358 zł). W związku z powyższym, Sąd zasądził na rzecz powoda od pozwanego kwotę 46.086,59 zł (na powyższą kwotę składa się kwota 40.000, 00 zł tytułem zadośćuczynienia, 3.640,00 zł tytułem opieki, 780,00 zł koszt rehabilitacji, koszty dojazdu 1.666,59 zł) przy uwzględnieniu ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia 10.09. 2013r., tj. od dnia żądania prze powoda sprecyzowanego na rozprawie w dniu 04.11.2015r. Z tytułu utraconego zarobku za okres od sierpnia 2012r. do września 2014r. sąd zasądził od pozwanej kwotę 69.893,10 zł, w pozostałym zakresie powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Podkreślić należy, iż poważny charakter następstw wypadku powoduje, że nie można wykluczyć wystąpienia jakiś dodatkowych szkód u powoda P. A. w przyszłości pozostających w związku przyczynowym ze zdarzeniem z dniu 05.08. 2011r. Skutki wypadku spowodowały ograniczenie sprawności fizycznej powoda. Jego stan zdrowia nie jest stabilny, nie są znane jeszcze wszystkie negatywne skutki zdarzenia, a zakres obrażeń ciała uzasadnia przyjęcie możliwości ujawnienia się w przyszłości nieznanych dotychczas szkód, w szczególności w zakresie kończyny dolnej. Aktualnie lewy staw kolanowy jest wydolny, stabilny, bez wysięku ograniczeniem zgięcia powyżej 120 st. lewy staw kolanowy jest mniej wydolny na obciążenia. Biegły chirurg ocenił rokowania na przyszłość w przypadku powoda jako niepewne. W stawie kolanowym mogą rozwijać się zmiany zwyrodnieniowe jako efekt przebytych trzech zabiegów na stawie i usunięcia częściowego łąkotki przyśrodkowej.

Z tego względu, powód posiada interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c. w żądaniu ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość. Doniosłe znaczenie tego ustalenia dla stron takiego stosunku prawnego, który nie jest jednym wyrokiem wyczerpany, polega na usunięciu niepewności prawnej na przyszłość – trwałego ustalenia odpowiedzialności niewzruszalnego w przyszłych procesach o dalsze szkody. Trudności dowodowe z biegiem lat narastają, a przesądzenie w sentencji wyroku zasądzającego świadczenie odszkodowawcze o odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości zwalnia poszkodowanego z obowiązku udowodnienia istnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności podmiotu, na którym taka odpowiedzialność już ciąży (por. uchwała Sądu Najwyższego (7s) z dnia 17 kwietnia 1970r., III PZP 34/69, OSNC 1970/12/217; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2009r. z uzasadnieniem, III CZP 2/09, OSNC 2009/12/168; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2010r. z uzasadnieniem, IV CSK 410/09, LEX nr 678021).

W pozostałej części powództwo należało oddalić

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c.

Koszty poniesione w toku procesu przez powoda wyniosły w sumie 3617,00 zł, a koszty pozwanego – 3 617,00 zł. Razem koszty procesu wyniosły 7.234,00 zł.

Powód wygrał proces w 54,35%%, wobec czego Sąd zasądził na jego rzecz koszty procesu w kwocie 3.931,67 zł, po stosunkowym rozdzieleniu kosztów według następującego wyliczenia: 7.234,00 zł × 54/35 (koszty, które powinien ponieść pozwany) – 3 617 zł (koszty, które pozwany poniósł) = 3.931,67 zł (koszty do dopłaty przez pozwanego).

Koszty sądowe poniesione w toku procesu przez Skarb Państwa obejmowały wydatki związane z udziałem biegłych w kwocie 830,31 zł. Stosownie do art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2005r., nr 167, poz. 1398 z późn. zm.) Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 6.249,59 zł tytułem zwrotu w/w kosztów sądowych, których powód nie miał obowiązku uiścić. Kwota ta stanowi należne koszty sądowe, w części co do której powództwo zostało uwzględnione (54,35%).

Natomiast na podstawie art. 113 ust. 4 powołanej ustawy, z uwagi na charakter sprawy, sytuację życiową i materialną powoda, Sąd odstąpił od obciążenia go kosztami sądowymi z zasądzonego roszczenia.