Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 9 maja 2017 r.

  Sąd Okręgowy w Bydgoszczy, VIII Wydział Gospodarczy

  w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Marek Tauer

Sędziowie: SO Artur Fornal

SR del. Sylwia Roszak (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2017 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku dłużnika (...) w B.

o ogłoszenie upadłości dłużnika obejmującej likwidację majątku

na skutek zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Rejonowego XV Wydział Gospodarczy w Bydgoszczy z dnia 5 kwietnia 2017 r., sygn. akt XV GU 56/17

p o s t a n a w i a:

1.  oddalić zażalenie,

2.  przyznać od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Bydgoszczy na rzecz radcy prawnego T. J. kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych powiększoną o należny podatek od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej dłużnikowi z urzędu.

Artur Fornal Marek Tauer Sylwia Roszak

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy postanowieniem z dnia 5 kwietnia 2017 r oddalił wniosek dłużnika o ogłoszenie upadłości.

W uzasadnieniu postanowienia Sąd Rejonowy wskazał, że z wniosku dłużnika oraz dołączonych do wniosku dokumentów wynika, iż dłużnik posiada kilkusettysięczne zobowiązanie wobec (...) wynikające z żądania zwrotu refundacji. Suma jego zobowiązań wobec trzynastu wierzycieli wynosi 268.310 zł. Jednocześnie dłużnik nie posiada żadnych rezerw finansowych, które umożliwiłyby regulowanie kosztów upadłości.

Sąd Rejonowy ustalił na podstawie złożonego przez dłużnika oświadczenia majątkowego oraz pisma z 31.03.2017 r., iż dłużnik nie posiada żadnego majątku, oszczędności ani nie osiąga żadnego przychodu. Nie ma także podmiotów zobowiązanych majątkowo wobec dłużnika. Ze względu na sytuację finansową, Sąd postanowieniem z dnia 21 lutego 2017 r. zwolnił dłużnika od kosztów sądowych w całości.

W rozważaniach Sąd Rejonowy wskazał, że z jednej strony zaistniały wobec dłużnika przesłanki pozytywne ogłoszenia upadłości obejmującej likwidację majątku, to jest przesłanki świadczące o niewypłacalności dłużnika, jednak równocześnie zaistniała przesłanka negatywna zobowiązująca do oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów (art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe).

Powyższe postanowienie zaskarżył dłużnik, który wniósł o uchylenie go i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania z uwzględnieniem kosztów postępowania zażaleniowego oraz o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz pełnomocnika dłużnika kosztów postępowania zażaleniowego, względnie o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
z urzędu, gdyż koszty te nie zostały uiszczone.

W zażaleniu skarżący zarzucił naruszenie przepisów postepowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c., tj. zasady swobodnej oceny dowodów polegające na braku wszechstronnego rozważenia przez Sąd pierwszej instancji całości zebranego materiału dowodowego oraz uchybieniu podstawowym regułom oceny wiarygodności i mocy dowodów zgromadzonych w niniejszym postepowaniu przez błędne uznanie, że majątek dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, podczas gdy do masy upadłości z chwilą ogłoszenia upadłości dłużnika wejdą ruchomości w postaci motoroweru P. (...) rok prod. 2001, prasy transferowej do powierzchni płaskich S. rok prod. 2012 oraz niszczarki I. rok prod. 2012 o łącznej wartości ok. 15.000 zł.

Zarzucił także naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 84 ust. 1, 2 i 3 Prawa upadłościowego w zw. z art. 134 ust. 1 Prawa upadłościowego poprzez ich niezastosowanie w stanie faktycznym sprawy w sytuacji gdy umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie rzeczy oznaczonych co do tożsamości z dnia 7.10.2014 r. nie została zawarta z datą pewną, tak wiec jest bezskuteczna z mocy prawa wobec masy upadłości, co winno skutkować uznaniem, iż ruchomości nią objęte podlegają przekazaniu do masy upadłości z chwilą ogłoszenia upadłości dłużnika, a w konsekwencji dłużnik będzie posiadał majątek w postaci ruchomości znacznej wartości, który wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego. Skarżący wskazał ostatecznie na naruszenie art. 13 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe poprzez oddalenie wniosku o ogłoszenie upadłości dłużnika w sytuacji, gdy jego majątek wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego.

Sąd zważył, co następuje.

Zażalenie dłużnika jest niezasadne.

Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego i przyjmuje za własne ustalenia dokonane przez Sąd pierwszej instancji uznając, że w przedmiotowej sprawie wyciągnął logiczne i trafne wnioski. Sąd Rejonowy prawidłowo dokonał oceny istnienia przesłanki pozytywnej, określonej w treści art. 10 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (Dz. U. z 2016 r. poz. 1271 t.j., dalej także: ustawy) w powiązaniu z art. 11 tej ustawy. Nie budzi wątpliwości, że dłużnik jest niewypłacalny. Również skarżący nie negował, że suma niespłaconych zobowiązań wynosi około 268.310 zł. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy słusznie przyjął także wystąpienie przesłanki negatywnej, ustanowionej art. 13 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe, który to przepis przewiduje oddalenie przez sąd wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów.

Należy wskazać, co podkreślił Sąd Rejonowy, że powołanego przepisu art. 13 ust. 1 ustawy nie stosuje się jedynie w sytuacji, jeżeli zostanie uprawdopodobnione, że obciążenia majątku dłużnika są bezskuteczne według przepisów ustawy albo gdy dokonane zostały w celu pokrzywdzenia wierzycieli, jak również jeżeli zostanie uprawdopodobnione, że dłużnik dokonał innych czynności prawnych bezskutecznych według przepisów ustawy, którymi wyzbył się majątku wystarczającego na zaspokojenie kosztów postępowania, a okoliczności sprawy wskazują, że zastosowanie przepisów o bezskuteczności i zaskarżaniu czynności upadłego doprowadzi do uzyskania majątku o wartości przekraczającej przewidywaną wysokość kosztów.

Wynika to wprost z art. 13 ust. 3 ustawy, który wyłącza możliwość oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości w razie stwierdzenia jedynie, że majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, jeżeli uzna zarazem, że zostało uprawdopodobnione, iż dłużnik dokonał także innych czynności prawnych, aniżeli obciążające jego majątek, bezskutecznych według przepisów ustawy, którymi wyzbył się majątku wystarczającego na zaspokojenie kosztów postępowania. Innymi słowy, sąd nie może oddalić wniosku na ogłoszenie upadłości, jeżeli są widoki na to, iż postępowanie upadłościowe może doprowadzić do uzyskania majątku potrzebnego nie tylko na pokrycie kosztów postepowania, lecz także na zaspokojenie wierzycieli (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2005 r., sygn. akt III CZP 95/04).

Dla zastosowania art. 13 ust. 3 ustawy wystarcza zatem uprawdopodobnienie wystąpienia jednej z rozłącznie ujętych przesłanek: obciążenia majątku dłużnika czynnościami bezskutecznymi według przepisów ustawy, obciążenia majątku czynnościami skutecznymi, ale dokonanymi w celu pokrzywdzenia wierzycieli, albo uprawdopodobnienia, że dłużnik czynnościami bezskutecznymi wyzbył się majątku wystarczającego na zaspokojenie kosztów postępowania.

Podkreślić należy, że omawiany przepis art. 13 ust. 1 Prawa upadłościowego nie wymaga udowodnienia okoliczności, iż czynności obciążające majątek dłużnika, dokonane z pokrzywdzeniem wierzycieli lub skutkujące wyzbyciem się majątku wystarczającego na zaspokojenie kosztów podstępowania były czynnościami bezskutecznymi. Dla jego zastosowania wymagane jest jednak uprawdopodobnienie tych okoliczności.

Termin uprawdopodobnienie ma w tym wypadku znaczenie procesowe. Na podstawie art. 35 Prawa upadłościowego zastosowanie znajduje tu art. 243 k.p.c., zgodnie z którym zachowanie szczegółowych przepisów o postępowaniu dowodowym nie jest konieczne, ilekroć ustawa przewiduje uprawdopodobnienie zamiast dowodu.

Uprawdopodobnienie oznacza poznanie rzeczywistości przez sąd w sposób niesformalizowany przepisami prawa dowodowego. Jednakże, jak zauważa się w literaturze, uprawdopodobnienie z reguły nie może opierać się na samych twierdzeniach strony. Od swobodnej oceny sądu zależy uznanie, czy dokonane na podstawie uprawdopodobnienia ustalenia są na tyle wiarygodne, by można było uznać za uprawdopodobnione fakty, na które strona się powołuje (Jakubecki A. (red.), Bodio J., Demendecki T., Marcewicz O., Telenga P., Wójcik M.P., Komentarz aktualizowany do art. 243 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego, LEX/el., 2016).

Uprawdopodobnienie okoliczności faktycznej może nastąpić nie tylko przez przedstawienie sądowi dowodów pisemnych, lecz także za pomocą innych środków dowodowych, które wymagają podjęcia czynności dowodowych (por. orzeczenie SN z dnia 19 czerwca 1951 r., C 398/51, OSN 1951, nr III, poz. 89). Jak wskazano w doktrynie (por. Manowska M. (red.), Adamczuk A., Pruś P., Radwan M., Sieńko M., Stefańska E., Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom I. Art. 1-505(38), WK, 2015), do kategorii uprawdopodobnienia należy także tzw. początek dowodu na piśmie, czyli pismo, którego autor jest znany, ale które nie może być potraktowane jako dokument, chociażby z uwagi na brak podpisu (np. notatki, projekty umów, ogłoszenia, artykuły prasowe).

Przepis przewidujący uprawdopodobnienie ustanowiony został w celu umożliwienia wierzycielom wykazania obciążenia majątku dłużnika przez dokonanie czynności bezskutecznych czy wyzbycie się majątku z pokrzywdzeniem wierzycieli. Wierzyciele najczęściej nie są stronami czynności prawnych dokonanych przez dłużnika i mają utrudniony dostęp do dokumentów, którymi mogliby wykazać dokonanie tych czynności, stąd łatwiej im uprawdopodobnić te okoliczności za pomocą takich środków, jak ogłoszenia gazetowe czy oświadczenia osób trzecich złożone na piśmie lub za pomocą innej formy pisemnej, która nie będzie dokumentem w rozumieniu przepisów postępowania cywilnego (tak F. Zedler w glosie do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2005 r., sygn. akt III CZP 95/04, LEX).

W rozpoznawanej sprawie z wnioskiem o ogłoszenie upadłości wystąpił jednak nie wierzyciel, ale sam dłużnik, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, który uzupełnił wniosek dłużnika o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację jego majątku. Zatem na dłużniku, zgodnie z art. 13 ust. 3 ustawy Prawo upadłościowe w zw. z art. 243 k.p.c. i w związku z ogólną regułą dowodową wyrażoną w art. 6 k.c. spoczywał obowiązek uprawdopodobnienia okoliczności uniemożliwiających oddalenie wniosku przy stwierdzeniu braku majątku dłużnika (ciężar uprawdopodobnienia twierdzeń spoczywa na uczestniku, który wywodzi skutki prawne z tych twierdzeń). Miał on po temu wszelkie możliwości, w tym jako strona umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie, na którą powołał się w zażaleniu, mógł przedstawić dowód zawarcia tej umowy w formie, na którą się powoływał – pisemna bez daty pewnej.

Niesprostanie obowiązkowi uprawdopodobnienia wystąpienia przesłanek z art. 13 ust. 3 Prawa upadłościowego skutkować musiało oddaleniem wniosku.

Dłużnik w postępowaniu o ogłoszenie upadłości prowadzonym przed Sądem Rejonowym nie podniósł żadnych twierdzeń wskazujących na istnienie możliwości odzyskania dla masy upadłości jakichkolwiek składników majątku, przewłaszczonych na rzecz podmiotów trzecich. Zarówno w złożonym wniosku o ogłoszenie upadłości, jak i w oświadczeniu majątkowym złożonym w celu udowodnienia jego sytuacji majątkowej dla potrzeb zwolnienia od kosztów sądowych, powołał się on na całkowity brak majątku, w szczególności w postaci nieruchomości, ruchomości, oszczędności, czy przysługujących mu wierzytelności. Wskazał także na nieosiąganie zysku.

Także po wezwaniu przez Sąd do przedłożenia aktualnego wykazu majątku z szacunkową wyceną jego składników (k. 36 akt), ustanowiony dla wnioskodawcy pełnomocnik z urzędu odpowiedział w piśmie z 31 marca 2017 r. (k. 39-42 akt), iż dłużnik nie posiada aktualnie żadnego majątku. Wskazał wprawdzie, określając wierzycieli dłużnika, na zaciągniecie przez dłużnika pożyczki w (...) w W., zabezpieczonej umową przewłaszczenia na zabezpieczenie z dnia 7.10.2014 r., której przedmiotem były trzy rzeczy (motorower, prasa transferowa i niszczarka), opisane szczegółowo w zażaleniu, jednak nie twierdził ani nie uprawdopodobnił w żaden sposób, by umowa mogła być uznana za bezskuteczną, czy dokonaną z pokrzywdzeniem wierzycieli w rozumieniu art. 13 ust. 3 ustawy Prawo upadłościowe.

Należy wskazać, że także dołączony do pisma dłużnika z 31 marca 2017 r. niepodpisany wydruk tekstu umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie z dnia 7 października 2014 r. (k. 72-74 akt) nie pozwalał na przyjęcie, że dłużnik uprawdopodobnił bezskuteczność tej umowy. Nie był to dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., nie mógł być uważany za dokument także w rozumieniu art. 243 ¹ k.p.c., gdyż nie umożliwiał określenia jego wystawcy.

Przede wszystkim jednak, w § 14 ust. 1 przedłożonego wydruku stwierdzono, że postanowieniem stron, umowę zawarto w formie pisemnej z datą pewną. Treść tego dowodu, który zgodnie z przytoczonym powyżej stanowiskiem powinien być oceniany jako początek dowodu na piśmie, jednoznacznie przeczyła zatem możliwości uznania, iż dłużnik uprawdopodobnił, że do zawarcia umowy doszło bez zachowania formy pisemnej z datą pewną.

Tymczasem, tylko gdyby umowa ta nie została zawarta z datą pewną, dłużnik mógł powołać się na jej bezskuteczność wobec masy upadłości. Zgodnie bowiem z powołanym przez skarżącego w zażaleniu art. 84 ust. 1 ustawy Prawa upadłościowego, postanowienie umowy, której stroną jest upadły, uniemożliwiające albo utrudniające osiągnięcie celu postępowania upadłościowego jest bezskuteczne w stosunku do masy upadłości. W art. 84 ust. 2 ustawy przewidziano natomiast, że umowa przeniesienia własności rzeczy, wierzytelności lub innego prawa zawarta w celu zabezpieczenia wierzytelności jest skuteczna wobec masy upadłości, jeżeli została zawarta w formie pisemnej z datą pewną.

Cel i sens powołanego przepisu art. 84 ust. 2 ustawy wyraża się w tym, by możliwe było ustalenie składu masy upadłości, a więc tego, do kogo w dacie ogłoszenia upadłości określona rzecz lub prawo należy. Zgodnie z jego treścią, skuteczność umów zabezpieczających uzależniona jest od zachowania formy szczególnej jaką jest forma pisemna z datą pewną, jednakże jedynie wówczas, gdy zabezpieczenie polega na przeniesieniu własności rzeczy, wierzytelności czy innych praw, co w praktyce najczęściej przyjmuje formę przewłaszczenia na zabezpieczenie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia
26 marca 2013 r., sygn. akt I ACa 187/13).

Odnosząc powyższe uwagi do okoliczności niniejszej sprawy wskazać trzeba, że powołana przez skarżącego w zażaleniu okoliczność braku daty pewnej nie została uprawdopodobniona w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji ani też we wniesionym zażaleniu. Samo twierdzenie pełnomocnika dłużnika, że umowa nie miała daty pewnej, jak wyżej wskazano nie stanowiło uprawdopodobnienia. Tym bardziej nie mogło być za takie uznane w sytuacji, w której z załączonego do akt wydruku treści § 14 ust. 1 umowy wynikał wniosek uprawdopodabniający okoliczność przeciwną temu twierdzeniu, mianowicie, że umowę zawarto z datą pewną.

Przyjmując nawet, że umowa z dnia 7 października 2014 roku nie została w ogóle zawarta, z uwagi, że przedłożony do akt sprawy przez pełnomocnika powoda wydruk tekstu umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie z dnia 7 października 2014 r. (k. 72-74 akt) nie posiada podpisów stron i wymienione w nim ruchomości stanowią majątek dłużnika, to i tak nie można uznać, iż ich wartość wystarczyłaby na zaspokojenie kosztów postępowania. Trzeba przy tym podkreślić, iż twierdzenia dłużnika w toku postępowania są wzajemnie sprzeczne. Początkowo bowiem wskazał, składając wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych, iż nie posiada żadnego majątku. Dopiero w piśmie z dnia 31 marca 2017 roku będącym uzupełniniem wniosku o ogłoszenie upadłości podał, iż zawarł umowę przewłaszczenia na zabezpieczenie rzeczy oznaczonych co do tożsamości, których wartość określił na kwotę około 15 000 zł. Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy art. 230 ust. 1 prawa upadłościowego określa jakie wydatki stanowią koszty postępowania upadłościowego. Zgodnie z tym przepisem do kosztów postępowania zalicza się wydatki bezpośrednio związane z zabezpieczeniem, zarządem i likwidacją masy upadłości, w szczególności wynagrodzenie syndyka oraz jego zastępcy, wynagrodzenia osób zatrudnionych przez syndyka oraz należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne od wynagrodzeń tych osób, wynagrodzenie i wydatki członków rady wierzycieli, wydatki związane ze zgromadzeniem wierzycieli, koszty archiwizacji dokumentów upadłego, korespondencji, ogłoszeń, podatki i inne daniny publiczne związane z likwidacją masy upadłości. Wysokość wynagrodzenia syndyka ustala się natomiast zgodnie z art. 162 ust. 1 prawa upadłościowego jako sumę pięciu części składowych, w granicach od dwukrotności do dwustusześćdziesięciokrotności podstawy wynagrodzenia. W myśl zaś ust. 3 powołanego powyżej artykułu przez podstawę wynagrodzenia należy rozumieć przeciętne miesięczne wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w trzecim kwartale roku poprzedniego, ogłoszone przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Zgodnie z obwieszczeniem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 18 października 2016 r. w sprawie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w trzecim kwartale 2016 r. (Dz.Urz.GUS.2016.39) przeciętne miesięczne wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku w trzecim kwartale 2016 r. wyniosło 4251,21 zł. Tym samym najniższe wynagrodzenie dla syndyka, mając na uwadze części składowe wynagrodzenia wymienione w art. 162 prawa upadłościowego, w tym ilość wskazanych przez dłużnika wierzycieli, wysokość zadłużenia, ilość zatrudnionych osób, wyniosłaby co najmniej trzykrotność podstawy wynagrodzenia, a więc kwotę 12 753,63 zł. Do tego należałoby doliczyć chociażby składki na ubezpieczenie społeczne od tego wynagrodzenia. Reasumując, nawet przyjmując, iż dłużnik ma majątek ruchomy o wartości około 15 000 zł, to nie wystarczyłby on nawet na należności samego syndyka, nie wspominając o pozostałych kosztach postępowania upadłościowego wymienionych w art. 230 ust. 1 prawa upadłościowego.

Dodatkowo zważyć trzeba na istotną okoliczność, iż upadłość nie jest celem samym w sobie. Postępowanie upadłościowe ma służyć najpełniejszemu - w danych warunkach - zaspokojeniu wierzycieli. Prowadzi się je wtedy, gdy jest szansa na ochronę interesów wierzycieli. Jeżeli majątek dłużnika wystarczy co najwyżej na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego, to postępowanie upadłościowe nie będzie służyło interesom wierzycieli, a zatem będzie zbędne. Koszty jakie pochłonie postępowanie upadłościowe nie są usprawiedliwione, jeżeli postępowanie nie będzie służyć interesom wierzycieli (Witosz A.J. (red.), Witosz A. (red.), Adamus R., Buk H., Chrapoński D., Dragon P., Guza L., Klyta W., Ociessa S., Pokora A., Zieliński L., Prawo upadłościowe i naprawcze. Komentarz, LexisNexis, 2014).

Stąd zasadnym byłoby oddalenie wniosku o ogłoszenie upadłości dłużnika również w sytuacji uznania, że przysługują mu ruchomości o podanej przez skarżącego wartości około 15.000 zł (ich rzeczywista wartość mogłaby się aktualnie okazać znacznie niższa). Wartość ta pozwalałby bowiem jedynie, na co wskazano już powyżej, na pokrycie tylko części kosztów postępowania upadłościowego określonych w zaskarżonym postanowieniu. Z pewnością nie pozwalałaby na choćby częściowe zaspokojenie wierzytelności dłużnika w deklarowanej kwocie co najmniej 268.310 zł. W tym stanie rzeczy prowadzenie postępowania, w którym wierzyciele nie zostaliby zaspokojeni nawet w minimalnej części mijałoby się z celem postępowania upadłościowego, którym jest równomierne, choćby częściowe zaspokojenie wszystkich wierzycieli poprzez zrealizowanie całego majątku niewypłacalnego dłużnika, w trybie i na zasadach uregulowanych w prawie upadłościowym.

W rozważanej sprawie nie ma nawet widoków na to, że postępowanie upadłościowe doprowadziłoby do uzyskania majątku, potrzebnego nie tylko na pokrycie kosztów, lecz także na zaspokojenie wierzycieli. Wnioskodawca nie uprawdopodobnił, że przed ogłoszeniem upadłości dokonał czynności, które w drodze ich zaskarżenia można obalić, wskutek czego do masy upadłości wszedłby pewien majątek.

Tym samym nie doszło do zarzucanego naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. przez brak wszechstronnego rozważenia przez Sąd pierwszej instancji całości zebranego materiału dowodowego, czy uchybienie regułom oceny wiarygodności i mocy dowodów zgromadzonych w niniejszym postepowaniu. Sąd Rejonowy nie naruszył też przepisu art. 84 w zw. z art. 134 ust. 1 Prawa upadłościowego poprzez ich niezastosowanie, skoro wnioskodawca nie powołał się na bezskuteczność umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie z dnia 7 października 2014 r. w stosunku do masy upadłości. Uczynił to dopiero w zażaleniu, jednak również obecnie okoliczności tej nie uprawdopodobnił.

Konkludując, skoro majątek dłużnika nie jest wystarczający do zrealizowania podstawowego celu postępowania, tym samym brak podstaw do ogłaszania upadłości.

W tym stanie rzeczy, wobec braku podstaw do podważenia prawidłowości wydanego przez Sąd Rejonowy orzeczenia, na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. oraz art. 35 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (Dz. U. z 2016 r. poz. 1271 t.j.), zażalenie należało oddalić.

W związku z żądaniem ustanowionego dla dłużnika pełnomocnika z urzędu,
o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej w postępowaniu zażaleniowym Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o przepis § 16 ust. 2 pkt 1 w zw. z § 14 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2016 r. poz. 1715). Stawka wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym wynosi 25% kwoty 1.800 zł należnej za prowadzenie sprawy z zakresu postępowania upadłościowego. Zgodnie z art. 3 ust. 3 powołanego rozporządzenia, opłatę należało z urzędu podwyższyć o należną stawkę podatku od towarów i usług, zgodną z przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (stawka 23%, zgodnie z art. 146a pkt 1 tej ustawy).

Artur Fornal Marek Tauer Sylwia Roszak