Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 8 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2014 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa G. A. w R. (N.)

przeciwko S. K. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Handlowe (...) w W.

o stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego

postanawia:

1.  nadać klauzulę wykonalności ostatecznemu wyrokowi sądu polubownego – Sądu Arbitrażowego przy Stowarzyszeniu Handlu (...) w L. z dnia 14 lipca 2008 r. sygn. akt (...), w zakresie zasądzenia od (...) na rzecz G. A. w R. (N.):

a.  kwoty 285 450, 00 euro (dwieście osiemdziesiąt pięć tysięcy czterysta pięćdziesiąt euro zero centów) wraz z odsetkami składanymi w wysokości 5 % w skali roku naliczanymi kwartalnie od dnia 14 września 2007 r. do dnia zapłaty;

b.  kwoty 105, 00 GBP (sto pięć funtów szterlingów zero pensów) tytułem zwrotu kosztów związanych z wyznaczeniem arbitra;

2.  zasądzić od S. K. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Handlowe (...) w W. na rzecz G. A. R. (N.) kwotę 917, 00 zł (dziewięćset siedemnaście złotych zero groszy) tytułem zwrotu kosztów postępowania klauzulowego, w tym kwotę 257, 00 zł (dwieście pięćdziesiąt siedem złotych zero groszy) tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

3.  nakazuje pobrać od S. K. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Handlowe (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 4 718, 88 zł (cztery tysiące siedemset osiemnaście złotych osiemdziesiąt osiem groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

SSO Przemysław Feliga

Sygn. akt XX GCo 73/13

UZASADNIENIE

Wnioskodawca G. A. w R. (N.) (dalej G., albo wnioskodawca) wniósł o stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego – Sądu Arbitrażowego przy Stowarzyszeniu Handlu (...) w L. (W.) (dalej: sąd arbitrażowy) temu wyrokowi klauzuli wykonalności ze zobowiązaniem komornika do przeliczenia zasądzonych kwot na walutę polską, zgodnie z art. 783 § 1 zdanie drugie k.p.c. oraz o zasądzenie od uczestnika S. K. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Handlowe (...) w W. zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(wniosek, k.3-5)

W dniu 14 września 2011 r. Sąd Okręgowy w Warszawie, sygn. akt XX GCo 158/11, postanowił oddalić wniosek o stwierdzenie i nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi Sadu Polubownego, Sadu Arbitrażowego przy Stowarzyszeniu Handlu (...) w L. wydanego w dniu 14 lipca 2008 r. w sprawie nr (...).

(postanowienie Sądu Rejonowego w K. z 6 czerwca 2011 r., k.68-69)

W dniu 10 listopada 2011 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie na skutek zażalenia wnioskodawcy na wyżej wskazane postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 14 września 2011 r., postanowił oddalić zażalenie.

(postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie, sygn. Akt VI Acz 1913/11, z dnia 10 listopada 2011 r., k.88)

Postanowieniem z dnia 23 stycznia 2013 r. (I CSK 186/12) Sąd Najwyższy po rozpoznaniu skargi kasacyjnej wnioskodawcy od postanowienia z dnia 10 listopada 2011 r., sygn. akt VI Acz 1913/11, uchylił zaskarżone postanowienie oraz postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 14 września 2011 r., sygn. akt XX GC 158/11 i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postepowania kasacyjnego.

Sąd Najwyższy wskazał, iż skarżący trafnie kwestionuje podgląd Sądu Apelacyjnego o dopuszczalności rozpoznania wniosku w niniejszej sprawie przez Sąd Okręgowy na posiedzeniu niejawnym, zamiast na rozprawie.

Sąd Najwyższy, uznał, że zastosowanie przez Sąd Apelacyjny przy jego interpretacji rozumowania a contrario jest nieusprawiedliwione.

Sąd Najwyższy wskazał, iż przy jej powtórnym rozpoznawaniu należy:

-

rozpoznać wniosek o stwierdzenie wykonalności orzeczenia sądu polubownego państwa obcego na rozprawie niezależnie od tego, czy wniosek ten podlega oddaleniu, czy też uwzględnieniu;

-

uwzględnić przepisy ratyfikowanej przez Polskę Konwencji o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń arbitrażowych, sporządzonej w N. dnia 10 czerwca 1958 r. (Dz. U. 1962 r., Nr 9, poz. 41, dalej jako Konwencja), mających pierwszeństwo przed uregulowaniami kodeksu postepowania cywilnego (por. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2007 r., I CSK 330/06 (OSNC 2007 r., Nr 12, poz. 185), w zakresie ustalenia, czy pomiędzy stronami została zawarta umowa o poddanie sporu arbitrażowi;

-

ustalić, czy Dyrektor Generalny Stowarzyszenia Handlu (...) był uprawniony do poświadczenia za zgodność z oryginałem kopii wyroku sądu arbitrażowego;

-

ustalić, czy określenie w sentencji orzeczenia sądu arbitrażowego wyłącznie nazwy działalności gospodarczej uczestnika jako (...) jest skuteczne według prawa państwa pochodzenia.

(postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2013 r., k.159-161)

W celu ustalenia kwestii prawnych związanych ze stosowaniem prawa obcego dotyczących stwierdzenia wykonalności orzeczenia sądu arbitrażowego, m.in.

⚫

W dniu 27 marca 2013 r. Sąd Okręgowy w Warszawie postanowił zasięgnąć informacji o prawie obcym na podstawie art. 3 ust. 1 Konwencji Europejskiej o informacji o prawie obcym sporządzonej w Londynie dnia 7 czerwca 1968 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 64, poz. 272) (postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 27 marca 2013 r., k.175);

⚫

postanowieniem z dnia 19 sierpnia 2013 r., z dnia 21 marca 2014 r. oraz z dnia 24 lipca 2014 r. Sąd postanowił zasięgnąć w niniejszej sprawie opinii biegłego sądowego z zakresu prawa obcego (postanowienie z dnia 19 sierpnia 2013 r., k.304-305; postanowienie z dnia 21 marca 2014 r., k.427; postanowienie z dnia 24 lipca 2014 r., k.566)

Sąd Okręgowy, ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 lipca 2007 r. wnioskodawca i uczestnik zawarli Umowę nr (...) (inne oznaczenie taj umowy to (...) (...)), na mocy której uczestnik zobowiązał się sprzedać wnioskodawcy 3 000 metro ton +/- 10% w opcji kupującego pszenicy konsumpcyjnej pochodzącej z Unii Europejskiej, zbiór (...)(dalej Umowa). W Umowie zapisano: wszystkie inne postanowienia i warunki, nie sprzeczne z powyższym, znajdują się w dokumencie (...) (...), Arbitraż w L., zgodnie z (...) (...).

(oryginał potwierdzenia Umowy z dnia 5 lipca 2017 r. sporządzonego przez (...) wraz z tłumaczeniem przysięgłym; oryginał potwierdzenia Umowy z dnia 5 lipca 2007 r. sporządzonego przez (...) wraz z tłumaczeniem przysięgłym; oryginał potwierdzenia Umowy z dnia 5 lipca 2007 r. sporządzonego przez wnioskodawcę wraz z tłumaczeniem przysięgłym, k.49-63)

Sąd Polubowny, Sąd Arbitrażowy przy Stowarzyszeniu Handlu (...) w L. w dniu 14 lipca 2008 r. w sprawie nr (...), orzekł, że sprzedający - (...) w W. bezzwłocznie wypłacą kupującym – G. A. w R. odszkodowanie z tytułu naruszenia Umowy w wysokości 285 450 euro wraz z odsetkami składanymi w wysokości 5% w skali roku, naliczanymi kwartalnie od dnia 14 września 2007 r. do dnia płatności wyżej wymienionej kwoty.

(kopia odpisu wyroku Sądu Arbitrażowego poświadczona przez ten sąd z dnia 14 lipca 200 r., k.20-32; tłumaczenie k. 36 – 50, k. 146 -157)

Wnioskodawca złożył zaświadczenie wydane przez Dyrektora Generalnego Stowarzyszenia Handlu (...) ( (...)), że:

pkt. 1, załączony dokument jest wiernym i zgodnym z oryginałem odpisem Orzeczenia Sądu Arbitrażowego Nr (...), z dnia 14 lipca 2008 r., sporządzonego na oficjalnym druku Stowarzyszenia Handlu (...) ( (...) and (...)); Orzeczenie zostało wydane przez następujących, właściwie umocowanych arbitrów: R. R., K. J. i E. T. (Przewodniczący) i dotyczyło sporu w sprawie 3 000 metro ton pszenicy konsumpcyjnej pochodzącej z UE (E. W.) między G. A. (Kupujący) i (...) (Sprzedający), wynikłego w związku z kontraktem z dnia 5 lipca 2005 r.;

pkt. 2, wymienione wyżej orzeczenie zostało wydane zgodnie z umową między wyżej wymienionymi stronami, przewidującą, że spory rozstrzygane będą przez sąd arbitrażowy w oparciu o Regulamin Arbitrażu (...) obowiązujący w dniu podpisania wyżej wymienionego kontraktu; Umowa miedzy stronami była ważna zgodnie z prawem (...), któremu podlegała;

pkt. 3, wspomniane orzeczenie zostało wydane przez Sad Arbitrażowy, przewidziany w Umowie i w oparciu o wymieniony wyżej Regulamin Arbitrażu;

pkt 4., wspomniane orzeczenie zostało wydane w sprawie, która na mocy prawa (...) może być poddana pod arbitraż;

pkt. 5, nie złożono odwołania od orzeczenia, a termin na złożenie takiego odwołania upłynął;

pkt. 6; orzeczenie jest ostateczne i obowiązujące;

pkt. 7, orzeczenie jest wykonalne w (...) i podlega egzekucji.

(Zaświadczenie, k. 18 – 19, tłumaczenie k. 33 – 35, k. 143 - k.145)

Dla kontraktów datowanych od dnia 1 lipca 2007 r. obowiązuje Regulamin Arbitrażu (...) nr (...).

(Reguły Arbitrażu (...) (...) wraz z tłumaczeniem przysięgłym na język (...), k.223-261)

Na dzień 1 grudnia 2014 r. suma odsetek składanych wynosi 123 174,29 EUR, co według kursu NBP z dnia 28 listopada 2014 r. (EUR/PLN = 4, (...)) stanowi równowartość 515 040,99 PLN.

Na dzień 1 grudnia 2014 r. 2014r. odsetki składane, zasądzone wyrokiem sądu polubownego, przeliczone na PLN według kursu NBP z dnia 28 listopada 2014 r. są wyższe od (...) odsetek ustawowych ustalonych na ten sam dzień o (...) 548,98 zł.

Na dzień 1 grudnia 2014 r. zasądzone wyrokiem sądu polubownego odsetki składane przeliczone na PLN według kursu NBP z dnia 28 listopada 2014 r. są niższe od odsetek w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP ustalonych w ten sam dzień.

(Opinia biegłego sądowego z dna 1 grudnia 2014 r., k.668-673)

Sąd Okręgowy w Warszawie zważył, co następuje:

Wniosek zasługuje na uwzględnienie w całości.

Podstawa prawna wniosku oparta jest na art. 1213 k.p.c.

Zgodnie z tym przepisem o uznaniu albo stwierdzeniu wykonalności wyroku sądu polubownego lub ugody przed tym sądem zawartej sąd orzeka na wniosek strony. Do wniosku strona jest obowiązana załączyć oryginał lub poświadczony przez sąd polubowny odpis jego wyroku lub ugody przed nim zawartej, jak również oryginał zapisu na sąd polubowny lub urzędowo poświadczony jego odpis. Jeżeli wyrok sądu polubownego lub ugoda przed nim zawarta albo zapis na sąd polubowny nie są sporządzone w języku (...), strona jest obowiązana dołączyć uwierzytelniony ich przekład na język (...).

Stosownie do art. 1215 § 1 k.p.c. o uznaniu albo stwierdzeniu wykonalności wyroku sądu polubownego wydanego za granicą lub ugody zawartej przed sądem polubownym za granicą, sąd orzeka po przeprowadzeniu rozprawy.

Jak wynika z uzasadnienia postanowienia SN z dnia 23 stycznia 2013 r. (I CSK 186/12) rozpoznanie niniejszej sprawy powinno nastąpił po przeprowadzeniu rozprawy. W związku z tym sąd wyznaczył terminy rozprawy w dniach 29 lipca 2013 r., 16 grudnia 2013 r. oraz 1 grudnia 2014 r. O każdej z tych rozpraw zostali zawiadomieni: wnioskodawca i uczestniczka. Uczestniczka nie stawiła się na żadnej z rozpraw.

W niniejszej sprawie istotne jest ustalenie treści prawa obcego w zakresie prawa postępowania arbitrażowego niezbędnego do jej rozstrzygnięcia.

Z uwagi na to, że strony wybrały (...), jako miejsce przeprowadzenie postępowania arbitrażowego, zasadą jest, że prawem właściwym dla arbitrażu jest prawo proceduralne właściwe dla (...) i (...), chyba że strony postanowiły inaczej (tak wyrok Sądu Najwyższego w sprawie (...) SA przeciwko C. I. (...) S. (...) (...) [1988] 1 L. Rep. 116, opinia zob. k. 317). Podstawowym aktem prawnym regulującym te kwestie jest Ustawa o arbitrażu z 1996 r. Ma ona zastosowanie do postępowań arbitrażowych w (...) i (...). Uzupełniająco kwestie związane z postępowaniem arbitrażowym reguluje także Regulamin danego sądu arbitrażowego oraz kodeks postępowania cywilnego.

Pierwszą kwestią wymagającą wyjaśnienia jest ustalenie, czy załączona do akt sprawy kopia wyroku sądu arbitrażowego oraz zaświadczenie potwierdzające za zgodność tej kopii z oryginałem wydane przez Dyrektora Generalnego Stowarzyszenia Handlu (...) ( (...)) spełniają wymogi odpisu wyroku sądu polubownego poświadczonego przez sąd.

Jak wynika z uzasadnienia postanowienia SN z dnia 23 stycznia 2013 r. (I CSK 186/12) należy zbadać, czy Dyrektor Generalnego Stowarzyszenia Handlu (...) ( (...)) był uprawniony do dokonania tej czynności.

Stosownie do art. 55 Ustawy o arbitrażu z 1996 r., strony powiadamiane są o orzeczeniu arbitrażowym przez doręczenie im kopii orzeczenia. Jest to zasada domyślna, która obowiązuje w sytuacjach, gdy strony nie uzgodnią formy zawiadamiania, zgodnie z tym, co przewiduje Ustęp 55(1), że strony mogą ustalić własne wymogi, co do doręczenia orzeczenia. Ustęp 55 przewiduje: (1) Strony mogą uzgodnić własne wymogi, co do doręczenia orzeczenia stronom; (2) Jeżeli nie będzie takiego uzgodnienia, strony zostaną powiadomione o orzeczeniu w drodze doręczenia im kopii orzeczenia, co musi nastąpić niezwłocznie po wydaniu orzeczenia; (3) Żadne z postanowień tego ustępu nie ma wpływa na ustęp 56 (prawo do wstrzymania orzeczenia w przypadku braku zapłaty.

Strony nie ustaliły innej formy zawiadomienia o orzeczeniu arbitrażowym.

Zgodnie z pkt. 9.1 Regulaminu Postępowania Arbitrażowego (...) (...), orzeczenie sądu polubownego musi być w formie pisemnej i podpisane przez sędziego arbitrażowego.

Przepisy prawa (...) nie przewidują żadnej procedury zatwierdzenia orzeczenia sądu arbitrażowego.

Dyrektor Generalny Stowarzyszenia Handlu (...) ( (...)) jest uprawniony do dokonania czynności polegającej na wydaniu zaświadczenia o zgodności kopii wyroku sądu arbitrażowego z oryginałem (opinia k. 325).

Wniosek taki wynika z analizy art. 102 Ustawy o arbitrażu z 1996 r., który stwierdza, że strona ubiegają się o uznanie lub wykonalność orzeczenia Konwencji Nowojorskiej musi przedstawić – należycie uwierzytelniony oryginał orzeczenia lub jego poświadczony odpis, oraz oryginał umowy arbitrażowej lub jej należycie poświadczony odpis. Z kolei 33(1) Ustawy o arbitrażu z 1996 r. stwierdza, że sąd polubowny może ustalić własne procedury postępowania arbitrażowego. Natomiast Regulamin Postępowania Arbitrażowego (...) (...) stanowi w pkt. 9.3, że Sąd Polubowny zobowiązany jest złożyć orzeczenie w (...), aby powiadomić strony o orzeczeniu (opinia k. 325). Praktyka procedur sądu arbitrażowego (...) jest taka, że orzeczenia tego sądu są autoryzowane przez Dyrektora Generalnego Stowarzyszenia Handlu (...) ( (...)) (opinia k. 325).

Dlatego należy przyjąć, że zaświadczenie wydane przez Dyrektora Generalnego Stowarzyszenia Handlu (...) spełnia wymóg określony w art. IV ust. 1 lit. a Konwencji w zakresie należytego uwierzytelnienia odpisu orzeczenia.

Drugą kwestią wymagającą wyjaśnienia jest to, czy strony zawarły umowę, której przedmiotem byłby zapis na sąd polubowny.

Jak wynika z uzasadnienia postanowienia SN z dnia 23 stycznia 2013 r. (I CSK 186/12) należy przy tej ocenie uwzględnić przepisy ratyfikowanej przez Polskę Konwencji o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń arbitrażowych, sporządzonej w Nowym Jorku dnia 10 czerwca 1958 r. (Dz. U. 1962 r., Nr 9, poz. 41), mających pierwszeństwo przed uregulowaniami kodeksu postępowania cywilnego (por. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2007 r., I CSK 330/06 (OSNC 2007 r., Nr 12, poz. 185).

Stosownie do art. II ust. 1 Konwencji, każde z Umawiających się Państw uzna umowę pisemną, którą strony zobowiązują się poddać arbitrażowi wszystkie lub pewne spory, powstałe lub mogące powstać między nimi z określonego stosunku prawnego, zarówno umownego jak i pozaumownego, w sprawie, która może być rozstrzyganą w drodze arbitrażu. Zgodnie z art. II ust. 2 Konwencji, określenie "umowa pisemna" oznacza zarówno klauzulę arbitrażową zamieszczoną w kontrakcie, jak i kompromis - zarówno podpisane przez strony, jak i zawarte w wymianie listów lub telegramów.

W ocenie Sądu, umowa o poddanie sporu arbitrażowi w rozumieniu art. II ust. 1 i 2 Konwencji, może być zawarta i utrwalona za pomocą wszelkich środków porozumiewania się na odległość.

Fakt zawarcia takiej umowy znajduje odzwierciedlenie w takich dokumentach, jak: potwierdzenie zawarcia umowy sporządzonego przez (...) z siedzibą w B., potwierdzenie zawarcia umowy sporządzonego przez (...), wydruku telefaksu (zawierającego naniesione przez urządzenie faksu potwierdzenie dokonania transmisji danych), potwierdzenie sporządzone przez (...) i wysłanego do uczestnika z potwierdzeniem wysłania dokumentu do uczestnika.

Uczestnik w toku niniejszego postępowania nie zakwestionował faktu zawarcia Umowy o poddanie sporu arbitrażowi.

Trzecią kwestią wymagającą wyjaśnienia jest to, czy skuteczne i poprawne jest użycie w sentencji wyroku sądu arbitrażowego oznaczenia uczestnika jako (...), podczas gdy pełna nazwa uczestnika brzmi S. K. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Handlowe (...).

Jak wynika z uzasadnienia postanowienia SN z dnia 23 stycznia 2013 r. (I CSK 186/12) o poprawności i skuteczności określenia (...) powinno decydować prawo państwa właściwego dla pochodzenia wyroku (por. postanowienie SN z dnia 17 lipca 2007 r., III CZP 55/07, OSNC 2008, nr 9, poz. 106).

Sąd wyjaśnia, że prawo (...) nie zawiera przepisów, które stanowią konkretnie o oznaczeniu stron w postępowaniu arbitrażowym. To Sąd Polubowny określa zasady proceduralne regulujące postępowanie, chociaż Sąd Polubowny może zdecydować się na wybór prawa procesowego właściwego dla systemu prawnego, zgodnie z którym osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą mogą być pozwane we własnym imieniu lub pod firmą prowadzonej działalności gospodarczej (opinia k. 318 – 322).

Regulamin Postępowania Arbitrażowego (...) (...) nie zawiera postanowień dotyczących oznaczenia stron w postępowaniu arbitrażowym. Natomiast, preambuła do Regulaminu Postępowania Arbitrażowego (...) (...) zawiera wyraźne stwierdzenie, że ma on zastosowanie w przypadku sporu wynikającego z umowy, stąd strony Umowy będą stronami postępowania arbitrażowego.

Prawo (...) stanowi, że o ile możliwe jest rozpoznanie prawidłowej strony postępowania arbitrażowego lub orzeczenia, jeżeli nie przez odniesienie się do prawidłowej firmy to przez odniesienie się do innych cech charakterystycznych w danej sprawie, wówczas orzeczenie takie jest ważne w sprawie przeciwko danej osobie, której tożsamość ustalono w taki sposób.

Jeżeli możliwe jest ustalenie strony postępowania arbitrażowego poprzez jej cechy charakterystyczne, takie jak nazwa handlowa osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą lub spółki partnerskiej, prawo zwyczajowe (...) i (...) zezwala na wykonanie orzeczenia w wyniku takiego postępowania wobec takiej strony.

Następnie należy wyjaśnić kwestię, czy osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą może być nazwana stroną w postępowaniu arbitrażowym pod swoją firmą przedsiębiorcy.

W Wielkiej Brytanii, jeżeli osoba prowadzi działalność gospodarczą zgodnie ze swoją
zdolnością prawną, wówczas określana jest, jako „osoba fizyczna prowadząca
działalność gospodarczą". Osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą może
posługiwać się firmą przedsiębiorcy, ale nie posiada oddzielnej osobowości prawnej, i
może zawierać stosunki umowne i być prawnie odpowiedzialna jedynie w zakresie
własnej zdolności prawnej. Osoba fizyczna prowadzącą działalność gospodarczą może
być pozwana na swoje własne nazwisko, bądź na swoją firmę lub nazwę handlową.
Jest to potwierdzone w przepisach postępowania cywilnego ((...) (...)) w Części
PD7.5C, które stanowi, że, osoby prowadzące działalność pod inną nazwą niż własne nazwisko, zgodnie z 5C. paragrafem 1 mogą w przypadkach, gdy: pozew został złożone przeciwko osobie fizycznej; taka osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą na terenie obowiązującego prawa (nawet, jeżeli osobiście nie podlega obowiązującemu prawu); odnośna działalność gospodarcza prowadzona jest pod inną nazwą niż nazwisko takiej osoby fizycznej („firmą "); 5C. paragraf 2, Roszczenie można wnieść na firmę przedsiębiorcy z takim samym skutkiem, jakby to była firma spółki partnerskiej.

Ponadto, w (...) prawie, definicja spółki partnerskiej podana jest w Ustępie 1
Ustawy o spółkach partnerskich z 1890 r., zgodnie, z którą : Spółka partnerska jest to
związek, który występuje pomiędzy osobami prowadzącymi wspólnie działalność
gospodarczą nastawioną na zysk". Spółka partnerska również nie posiada osobowości
prawnej, ale na mocy przepisów postępowania cywilnego ((...) (...)) w Części
PD7.5A roszczenie przeciwko spółce partnerskiej może być wniesione na firmę
spółki, pod którą spółka partnerska prowadziła działalność gospodarczą w chwili, gdy
powstała podstawa powództwa. Zgodnie z Częścią PD7.5A.3 przepisów postępowania
cywilnego 5A. paragraf 3, W przypadku, gdy spółka partnerska posiada firmę chyba, że będzie to niewłaściwe, wnoszone powództwa należy kierować na firmę spółki, pod którą spółka partnerska prowadziła działalność w chwili, gdy powstała podstawa powództwa.

W ocenie Sądu, osoby fizyczne mogą być wymienione, jako strony postępowania arbitrażowego, zarówno z nazwiska jak i z firmy takich osób fizycznych. Obowiązuje to, niezależnie od tego, czy działalność gospodarcza prowadzona jest w formie działalności jednoosobowej czy spółki partnerskiej.

Istnieją dwa możliwe kierunki, którymi można pójść, rozważając zagadnienie skuteczności i poprawności użytego określenia: pierwszy to sprawa nieprawidłowej identyfikacji jednej ze stron, tak jak w przypadku, gdyby orzeczenie zostało wydane przeciwko stronie niebędącej stroną postępowania; drugi dotyczy sytuacji, w której strona może być prawidłowo rozpoznana, ale wystąpił błąd w nazwie strony.

Pierwsza sprawa, nieprawidłowej identyfikacji stron Umowy arbitrażowej, jest sprawą prawa materialnego a nie prawa proceduralnego w (...) i (...), ponieważ sprowadza się do tożsamości osoby fizycznej. W sprawie P. I. przeciwko C (...) Ltd (...) C.) stwierdzono, że orzeczenie sądu polubownego było wadliwe (wydane niezgodnie z właściwym prawem w zakresie prawidłowej terminologii), ponieważ zostało wydane przeciwko stronie niebędącej stroną postępowania. W tym przypadku, orzeczenie zostało wydane przeciwko spółce należącej do tej samej grupy spółek, a w prawie (...) każda spółka w ramach tej samej grupy posiada własną, oddzielną osobowość prawną i nie może odpowiadać za długi i zobowiązania innych spółek w ramach tej samej grupy. W ocenie Sądu, w obecnym sporze nie chodzi o taką sytuację.

W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że orzeczenie zostało wydane przeciwko właściwemu podmiotowi.

Jeżeli chodzi o drugi kierunek, prawo zwyczajowe przewiduje przepisy dla sytuacji, w której osoba fizyczna została nieprawidłowo dodana, jako strona powództwa. W prawie (...), w przypadku, gdy powództwo zostało omyłkowo wszczęte przeciwko stronie postępowania, a pomyłka dotyczy nazwy a nie tożsamości takiej strony, sąd ma prawo poprawić nazwę. Zasada znana jest, jako „S. S. test" i pochodzi z wyroku Sądu Apelacyjnego w sprawie L. L..J. w Sardynia S., (...) [1991] 1 L. Rep. 201, CA, w którym stwierdził, że: „We wszystkich tych przypadkach możliwe było rozpoznanie występującego powoda lub docelowego pozwanego przez odniesienie do opisu, który był mniej więcej specyficzny dla danego przypadku. W związku z tym, jeżeli w przypadku docelowego pozwanego, powód uzyska prawidłowy opis, ale błędną nazwę, jest mało prawdopodobne, aby istniała jakakolwiek wątpliwość, co do tożsamości osoby, która ma być docelowo pozwana. Natomiast, jeżeli uzyska nieprawidłowy opis, będzie inaczej".

W niniejszej sprawie mamy do czynienia z drugim z wypadkiem.

W związku z powyższym, prawo (...) przewiduje sytuacje, w których popełniono błąd, co do określenia strony w postępowaniu cywilnym. Przy czym, jeżeli błąd jest natury nazewnictwa a nie prawidłowej identyfikacji strony, możliwe jest dokonanie korekty nazwy strony postępowania. Zasada ta może być również stosowana do orzeczeń trybunału arbitrażowego (opinia k. 318 – 323).

Jeżeli Pozwany nie przestał prowadzić działalności, jako (...), wówczas orzeczenie sądu polubownego przeciwko (...) może być skuteczne wobec niego. Jeżeli przestał prowadzić działalność pod tą firmą, wówczas może być konieczne dokonanie korekty orzeczenia, tak, aby jasno wynikało, wobec kogo ma nastąpić wykonanie wyroku. Stosownie do Ustępu 57(3) (a) Ustawy o arbitrażu z 1996 r., Sąd Polubowny może, na wniosek jednej ze stron, dokonać korekty orzeczenia w celu usunięcia omyłki lub błędu pisarskiego. Ustęp 57(3) (a) stanowi: Trybunał może z własnej inicjatywy lub na wniosek strony dokonać korekty orzeczenia, w celu usunięcia omyłki łub błędu pisarskiego, wynikającego z przeoczenia łub pominięcia, łub w celu wyjaśnienia lub usunięcia dwuznaczności w orzeczeniu.

W niniejszej sprawie ustalono, że S. K. nadal prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Handlowe (...).

Wobec tego należy uznać, że określenie uczestnika w orzeczeniu sądu arbitrażowego jako (...) jest poprawne i skuteczne, i nie sprzeciwia się możliwości prowadzenia egzekucji (zob. opinia k. 318 – 323).

Czwartą kwestią wymagającą rozważania jest kwestia odsetek, a w szczególności, czy zasądzenie odsetek składanych nie jest sprzeczne z zasadą (...) porządku publicznego określającą odsetki maksymalne oraz czy zasądzenie odsetek składanych umożliwia prawidłowe obliczenie tych odsetek przez organ egzekucyjny.

Termin „odsetki składane” nie ma osobnego znaczenia. Nie istnieje definicja prawna w prawie (...). Termin jest jedynie rozumiany w sensie matematycznym.

Stosownie do Ustępu 49(3) Ustawy o arbitrażu z 1996 r., Sąd Polubowny jest uprawniony do zasądzenia odsetek prostych lub złożonych w sprawie orzeczenia. Niniejszy Ustęp Ustawy stanowi, że w przypadku braku porozumienia pomiędzy stronami, Sędzia arbitrażowy może według własnego uznania zasądzić odsetki proste lub złożone, naliczane w takich terminach i w takiej wysokości, jakie uzna za właściwe.

Odniesienia do odsetek składanych w Ustawie o arbitrażu z 1996 r. (której przepisy mają zastosowanie do przepisów (...)) potwierdzają, iż do uznania trybunału należy nałożenie odsetek składanych lub prostych. Praktyka (...) Instytutu (...) fang. C. I. of A.] przewiduje wytyczne, co do wyboru tych odsetek.

Odsetki są kapitalizowane poprzez dodawanie niezapłaconych odsetek do kwoty kapitału, co pewne okresy czasu (zwane „okresami karencji"), a następnie odsetki naliczane są zarówno od kwoty kapitału jak i od odsetek. Okresy karencji mogą być roczne, kwartalne, półroczne lub inne, w zależności od tego, co postanowi sędzia arbitrażowy.

Co do sposobu obliczania tych odsetek należy wyjaśnić, że odsetki składane polegają na obliczeniu oprocentowania oraz dodania go do kwoty głównej, następnie ponownego obliczenia oprocentowania i dodania kwoty i powtarzania tej procedury dopóki nie wygaśnie liczba lat, za które ma zostać dokonana płatność.

Zgodnie z art. 359 § 1 k.c. odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu. (art. 359 § 2 k.c. Jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona, należą się odsetki ustawowe. Maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego (...) (odsetki maksymalne) (art. 359 § 2 ¹ k.c.).

Na dzień 1 grudnia 2014 r. suma odsetek składanych wynosi 123 174,29 EUR, co według kursu NBP z dnia 28 listopada 2014 r. (EUR/PLN = 4, (...)) stanowi równowartość 515 040,99 PLN.

Na dzień 1 grudnia 2014 r. 2014r. odsetki składane, zasądzone wyrokiem sądu polubownego, przeliczone na PLN według kursu NBP z dnia 28 listopada 2014 r. są wyższe od (...) odsetek ustawowych ustalonych na ten sam dzień o (...) 548,98 zł.

Na dzień 1 grudnia 2014 r. zasądzone wyrokiem sądu polubownego odsetki składane przeliczone na PLN według kursu NBP z dnia 28 listopada 2014 r. są niższe od odsetek w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP ustalonych w ten sam dzień.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że możliwe jest przeliczenie kwoty odsetek składanych na złoty (...), zaś ich wysokość nie sprzeciwia się podstawowej zasadzie porządku publicznego dotyczącej ich maksymalnemu wymiarowi.

Piątą kwestią wymagającą wyjaśnienia są okoliczności wyłączające możliwość stwierdzenia wykonalności orzeczenia sądu arbitrażowego, które zostały określone w art. 1215 § 2 k.p.c.

Zgodnie z tym przepisem niezależnie od przyczyn wymienionych w art. 1214 k.p.c., sąd na wniosek strony odmawia uznania albo stwierdzenia wykonalności wyroku sądu polubownego wydanego za granicą lub ugody zawartej przed sądem polubownym za granicą, jeżeli strona wykaże, że:

1)nie było zapisu na sąd polubowny, zapis na sąd polubowny jest nieważny, bezskuteczny albo utracił moc według prawa dla niego właściwego;

2)nie była należycie zawiadomiona o wyznaczeniu arbitra, o postępowaniu przed sądem polubownym lub w inny sposób była pozbawiona możliwości obrony swoich praw przed sądem polubownym;

3)wyrok sądu polubownego dotyczy sporu nieobjętego zapisem na sąd polubowny lub wykracza poza zakres takiego zapisu, jeżeli jednak rozstrzygnięcie w sprawach objętych zapisem na sąd polubowny daje się oddzielić od rozstrzygnięcia w sprawach nieobjętych tym zapisem lub wykraczających poza jego zakres, odmowa uznania albo stwierdzenia wykonalności wyroku sądu polubownego może dotyczyć jedynie spraw nieobjętych zapisem lub wykraczających poza jego zakres;

4)skład sądu polubownego lub postępowanie przed tym sądem nie były zgodne z umową stron lub - w braku w tym przedmiocie umowy - nie były zgodne z prawem państwa, w którym przeprowadzono postępowanie przed sądem polubownym;

5)wyrok sądu polubownego nie stał się jeszcze dla stron wiążący lub został uchylony albo jego wykonanie zostało wstrzymane przez sąd państwa, w którym lub według prawa którego wyrok ten został wydany.

Uczestnik nie złożył wniosku, o którym mowa w wyżej wymienionym przepisie.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji.

O kosztach zastępstwa prawnego w postępowaniu klauzulowym rozstrzygnięto stosownie do art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

Na koszty procesu składa się kwota 917 zł obejmująca uiszczone koszty sądowe w postaci opłaty sądowej od wniosku o stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego w wysokości 300 zł (art. 24 ust. 1 pkt. 2 Ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych), opłaty od zażalenia - 60 zł, opłaty od skargi kasacyjnej w kwocie 300 zł (art. 79 ust. 1 pkt. 1 ppkt. e Ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych), oraz kwota 240 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego będące radcą prawnym (§ 10 ust. 1 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu – Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), oraz kwota 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa.

Dodatkowo Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4 718,88 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych zgodnie z regulacją art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2010, Nr 90, poz. 594 j.t.) w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113.

SSO Przemysław Feliga