Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 16 września 2016 roku powód J. K. (1) wniósł pozew przeciwko pozwanemu A. K. o zasądzenie kwoty 147.000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty z tytułu zwrotu pożyczki udzielonej w 2010 roku i o zasądzenie kwoty 100.000 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty z tytułu zwrotu pożyczki udzielonej w dniu 5 września 2012 roku. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej z tytułu udzielonego pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwany jest jego znajomym, któremu w 2010 roku udzielił pożyczki w kwocie 147.000 zł i co zostało potwierdzone pisemną umową sporządzoną przez pozwanego w obecności świadka. Następnie w dniu 5 września 2012 roku ponownie udzielił mu pożyczki w obecności świadka w kwocie 100.000 zł i w celu udokumentowania faktu zawarcia powyższej umowy, przekazania pieniędzy pozwanemu, jak i zabezpieczenia się przez powoda, że pożyczka zostanie spłacona, pozwany wystawił powodowi dokument - umowę (...) nr rej (...), przekazał powodowi kopię dowodu rejestracyjnego jachtu i faktury jego zakupu, pozostawiając ten pojazd w swoim posiadaniu. Strony nie określiły terminu zwrotu pożyczek przez pozwanego, ale gdy powód dowiedział się o pogarszającej się sytuacji finansowej pozwanego i sam popadł w długi, wypowiedział umowy pożyczek i zażądał od pozwanego ich zwrotu. Pomimo deklaracji pozwanego o zwrocie pożyczek w ciągu 3-4 miesięcy powód nie uzyskał ich zwrotu.

(pozew k. 2-4)

Na rozprawie w dniu 13 stycznia 2017 roku pełnomocnik powoda poparł powództwo. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

(protokół rozprawy z dnia 13.01.2017r. czas nagrania 00:00:36-00:01:03, 00:04:17—00:04:59)

Na rozprawie w dniu 5 kwietnia 2017 roku pełnomocnik powoda nadal popierał powództwo. Pozwany, pomimo zawiadomienia o terminie rozprawy, nie stawił się na rozprawie.

(protokół rozprawy z dnia 05.04.2017r. czas nagrania 00:02:08-00:03:10, 00:31:42-00:33:55)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód J. K. (1) od 1993 roku do 2015 roku prowadził działalność gospodarczą FH J. K. (1) polegającą na sprzedaży hurtowej niewyspecjalizowanej żywności, napojów i wyrobów tytoniowych. Działalność prowadził w hurtowni w Ł. przy ul. (...).

(odpis z (...) k.11, okoliczność bezsporna )

Pozwany A. K. prowadzi działalność gospodarczą - jest prezesem zarządu (...) T.” spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.. Spółka została założona w 2008 roku i przedmiotem jej działalności jest m.in. produkcja konstrukcji metalowych i ich części, produkcja przyczep i naczep.

(odpis z KRS k. 8-10)

Pozwany miał problemy finansowe w prowadzonej spółce i pożyczał drobne kwoty pieniężne. Pożyczał m.in. od swojego znajomego W. D. (1).

W 2009 roku pozwany rozwijał swoją firmę i chciał wybudować halę do produkcji przyczep kablowych. W związku z tym chciał pożyczyć od W. D. większą kwotę pieniężną. Wobec tego, że W. D. nie mógł mu udzielić pożyczki skontaktował pozwanego z powodem J. K. (1), z którym znał się od około 40 lat.

(zeznania świadka W. D. (1) – protokół rozprawy z dnia 13.01.2017r. czas nagrania 00:26:05-00:45:06)

Strony poznały się przez ich wspólnego znajomego W. D. (1).

(okoliczność bezsporna)

W 2009 roku pozwany A. K. udał się do hurtowni mrożonej żywności należącej do powoda przy ul. (...) w Ł. aby powód udzielił mu pożyczki.

Powód J. K. (1) przekazał pozwanemu pieniądze w kwocie 147.000 zł w reklamówce. Pieniądze były w banknotach o nominale po 100zł i były pozwijane gumkami. Pozwany przy ladzie chłodniczej sporządził umowę na piśmie. Umowa została zatytułowana jako umowa pożyczki, a w jej treści zapisano, że została zawarta pomiędzy stronami i pozwany A. K. pożycza od J. K. (1) kwotę pieniężną w wysokości 147.000 zł. Umowa została podpisana przez strony. Ponadto została sporządzona pisemna umowa sprzedaży samochodu marki F. (...) (produkcji amerykańskiej) na rzecz J. K. (1). Samochód należał do pozwanego i przyjechał nim pozwany pod hurtownię powoda w dniu udzielenia pożyczki. Umowa sprzedaży miała być zabezpieczeniem udzielonej pożyczki, która miała być spłacona przez pozwanego w przeciągu od 3 do 6 miesięcy. Pozwany przekazał powodowi dowód rejestracyjny pojazdu i kluczyki od samochodu.

(zeznania świadków: W. D. (1)- protokół rozprawy z dnia 13.01.2017r. czas nagrania 00:26:05-00:45:06, G. D. -protokół rozprawy z dnia 13.01.2017r. czas nagrania 00:07:05-00:26:05, umowa k.12, zeznania powoda- protokół rozprawy z dnia 5.04.2017r. czas nagrania 00:05:20-00:31:40)

Samochód pozwanego pozostawał pod hurtownią powoda przez kilka tygodni. Po około 3-5 tygodniach pozwany poprosił powoda aby wydał mu samochód tłumacząc, że używając tego samochodu będzie zarabiał pieniądze. Powód zgodził się na to i wydał mu kluczyki oraz samochód.

(zeznania powoda- protokół rozprawy z dnia 5.04.2017r. czas nagrania 00:05:20-00:31:40, zeznania świadków: W. D. (1) - protokół rozprawy z dnia 13.01.2017r. czas nagrania 00:26:05-00:45:06, G. D. -protokół rozprawy z dnia 13.01.2017r. czas nagrania 00:07:05-00:26:05)

Pozwany nie zwrócił powodowi pożyczonej kwoty 147.000 zł.

(zeznania powoda - protokół rozprawy z dnia 5.04.2017r. czas nagrania 00:05:20-00:31:40 )

Pozwany A. K. wybudował halę produkcyjną, a ponadto kupił także halę obok. (zeznania powoda -protokół rozprawy z dnia 5.04.2017r. czas nagrania 00:05:20-00:31:40, zeznania świadka W. D. (1) – protokół rozprawy z dnia 13.01.2017r. czas nagrania 00:26:05-00:45:06)

W dniu 5 września 2012 roku pozwany ponownie udał się do powoda aby udzielił mu pożyczki. Powód sądził, że jeżeli mu znowu pożyczy pieniądze, to skoro pozwany rozwija swoją działalność, istnieje szansa, że zwróci mu udzielone pożyczki.

Powód J. K. (1) przekazał pozwanemu A. K. kwotę 100.000 zł w gotówce w swojej hurtowni. Zabezpieczeniem spłaty tej pożyczki była sporządzona przez pozwanego na piśmie umowa (...) nr rej. (...). W umowie ustalono cenę na kwotę 100.000 zł, ale nie wskazano kupującego. Powód nie podpisał się pod umową jako kupujący, bowiem chciał w ten sposób zabezpieczyć swoją partnerkę na wypadek tego gdyby coś mu się stało. Wówczas, w razie jakiegoś wypadku, mogłaby wpisać swoje dane i podpisać umowę. Pod umową podpisał się pozwany A. K..

Był to nowy motorowy jacht wybudowany w 2012 roku, był czarterowy i zarabiał pieniądze. Pozwany zakupił go bez zabudowy, osprzętu i silnika w 2011 roku za kwotę 61.500 zł. W. D. (1) wybudował na zlecenie pozwanego silnik i wyposażenie. Jacht był średniej klasy i jego wartość wynosiła około 120.000-150.000 zł. Pozwany przekazał powodowi kopię dowodu rejestracyjnego i faktury zakupu jachtu. Jacht pozostał w użytkowaniu pozwanego.

Strony powiedziały W. D. (1), że pozwany zaciągnął u powoda kolejną pożyczkę.

(zeznania świadka W. D. (1) – protokół rozprawy z dnia 13.01.2017r. czas nagrania 00:26:05-00:45:06, umowa k.13, kserokopia dowodu rejestracyjnego k.19,kserokopia faktury k.20, zeznania powoda – protokół rozprawy z dnia 05.04.2017r. czas nagrania 00:05:20-00:31:40)

Pozwany A. K. nie oddał J. K. (1) pożyczonej kwoty 100.000 zł.

(zeznania powoda– protokół rozprawy z dnia 05.04.2017r. czas nagrania 00:05:20-00:31:40)

Ponadto pozwany A. K. przyjeżdżał jeszcze kilka razy do powoda do hurtowni i pożyczał od niego drobne kwoty pieniężne. Zwrotu tych kwot powodowi dokonywał sam lub za pośrednictwem pracownika powoda G. D.. G. D. przekazał dwa razy pieniądze, w tym raz kwotę 2.000 zł.

(zeznania świadka G. D. - protokół rozprawy z dnia 13.01.2017r. czas nagrania 00:07:05-00:26:05 , zeznania powoda– protokół rozprawy z dnia 05.04.2017r. czas nagrania 00:05:20-00:31:40)

Pozwany A. K. nadal prowadzi działalność gospodarczą.

(zeznania świadka W. D. (1) – protokół rozprawy z dnia 13.01.2017r. czas nagrania 00:26:05-00:45:06)

Powód J. K. (1) zaczął mieć problemy finansowe. Powiedział o nich D. B. (1), który pożyczył mu 30.000 zł. Powód nie mógł oddać mu tej pożyczki , bo pozwany w dalszym ciągu nie dokonał udzielonych mu pożyczek.

Jesienią 2014 roku D. B. (1) razem z powodem pojechali do pozwanego. Pozwany tłumaczył, że nie oddaje powodowi pieniędzy, bo nie sprzedał urządzeń, które wykonał dla jakiegoś klienta. Powód nadal nie oddawał pieniędzy D. B. wyjaśniając mu, że kontaktuje się z pozwanym w sprawie zwrotu pożyczek, ale w dalszym ciągu pozwany nie oddaje mu pieniędzy. Powód powiedział mu wówczas, że pozwany jest mu winien ponad 200.000 zł.

W marcu 2015 roku D. B. (1) chciał przystąpić do przetargu na zakup nieruchomości i potrzebował pieniędzy. Poprosił powoda, aby umówili się z pozwanym i omówili zwrot pożyczek. Na spotkaniu pod koniec marca 2015 roku powód i D. B. (1) rozmawiali z pozwanym o spłacie długu. Pozwany tłumaczył, że klienci z Niemiec nie odbierają od niego maszyn i urządzeń, ale zobowiązał się, że do czerwca 2015 roku odda powodowi pożyczone pieniądze.

W kwietniu 2016 roku D. B. (1) znowu przystępował do przetargu i spotkał się ze stronami w sprawie spłaty zadłużenia. Pozwany powiedział, że weźmie kredyt i odda powodowi pieniądze do czerwca 2016 roku.

Pozwany A. K. podczas tych spotkań nie kwestionował, że powód udzielił mu pożyczek.

(zeznania świadka D. B. (1) – protokół rozprawy z dnia 13.01.2017r. czas nagrania 00:45:06-00:58:53, zeznania powoda- protokół rozprawy z dnia 05.04.2017r. czas nagrania 00:05:20-00:31:40)

Ponadto w sprawie zwrotu pożyczonych pieniędzy powód rozmawiał z pozwanym telefonicznie oraz osobiście. Poprosił o pomoc biuro detektywistyczne i przebieg tych rozmów nagrał otrzymanym od detektywa urządzeniem rejestrującym dźwięk.

(stenogramy k. 14-18)

W dniu 13 stycznia 2017 roku pozwany złożył w Prokuraturze Rejonowej Ł. w Ł. zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa przez J. K. (1) polegającym na wymuszeniu podpisania umów pożyczki i sprzedaży jachtu oraz gróźb karalnych. W zawiadomieniu wskazał, że w 2011 roku pożyczył od J. K. (1) 40.000 zł i oddał je, ale nie było podpisanej żadnej umowy. J. K. zażądał odsetek w wysokości 15.000 zł miesięcznie oraz dodatkowych kosztów. A. K. dopłacił do pożyczki dodatkowo 60.000 zł. Na początku 2012 roku został zmuszony przez J. K. (1) groźbą pobicia do podpisania umowy pożyczki na kwotę 147.000 zł, a następnie w dniu 5 września 2012 roku również groźbą pobicia i straszeniem jego rodziny do podpisania umowy sprzedaży jachtu za 100.000 zł, którego dowodu rejestracyjnego nie wydał. Ponadto wskazał, że J. K. (1) wiele razy żądał pieniędzy grożąc mu pozbawianiem życia. Postanowieniem z dnia 27 lutego 2017 roku Prokuratura Rejonowa Ł. w Ł. wszczęła śledztwo w sprawie wymuszenia rozbójniczego na szkodę A. K. tj. o czyn z art. 282 k.k. i prowadzone jest ono pod sygn. PR 1Ds. 240.2017.

(zawiadomienie k.42-43, zawiadomienie o wszczęciu śledztwa k.44)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego w postaci zeznań świadków, dokumentów oraz zeznań powoda. Sąd uznał powyższe dowody za wiarygodne i wzajemnie ze sobą korespondujące poza jedynie częścią zeznań powoda, w której twierdził, że udzielił pożyczki w kwocie 150.000 zł jako sprzecznych z pisemną umową potwierdzającą zawacrie umowy pożyczki na kwotę 147.000 zł. Nadmienić należy, że Sąd dysponował jedynie dowodami zgłoszonymi przez powoda na poparcie swoich twierdzeń zawartych w pozwie. Pozwany nie złożył bowiem odpowiedzi na pozew ani żadnych wniosków dowodowych na okoliczność zaprzeczenia tym twierdzeniom. Pozwany ograniczył się jedynie do stawiennictwa na rozprawie w dniu 13 stycznia 2017 roku i złożenia wniosku o odroczenie rozprawy z uwagi na złożenie zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa przez powoda w związku z roszczeniami dochodzonymi w niniejszej sprawie do czasu zakończenia postępowania w Prokuraturze Ł., a następnie po nie uwzględnieniu tego wniosku i kontynuowaniu rozprawy oraz przeprowadzeniu postępowania dowodowego z udziałem świadków zgłoszonych przez powoda, do ogólnego zajęcia stanowiska polegającego na złożeniu wniosku o oddalenie powództwa. Dalsze czynności procesowe pozwanego wyrażały się tylko w złożeniu w dniu 4 kwietnia 2017 roku kolejnego wniosku (przed terminem rozprawy wyznaczonej w dniu 5 kwietnia 2017 roku) o zawieszenie postępowania z tej samej przyczyny. Sąd oddalił wniosek pozwanego o odroczenie rozprawy z uwagi na jego bezzasadność na tym etapie postępowania, jak również oddalił wniosek o zawieszenie postępowania uznając, że przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwala na merytoryczne rozstrzygniecie niniejszej sprawy, a uwzględnienie wniosku spowodowałoby jedynie nieuzasadnioną zwłokę w jej rozpoznaniu. Pozwany nie stawił się na rozprawie w dniu 5 kwietnia 2017 roku, będąc o niej zawiadomionym i zobowiązanym do osobistego stawiennictwa pod rygorem pominięcia dowodu z przesłuchania stron. Wobec nieusprawiedliwionego niestawiennictwa pozwanego Sąd ograniczył dowód z przesłuchania stron do przesłuchania powoda.

Mając na względzie rządzącą procesem cywilnym zasadę kontradyktoryjności postępowania, a także fakt, że strony nie zgłosiły żadnych innych wniosków dowodowych i nie znajdując podstaw do przeprowadzenia dowodów z urzędu (art. 232 k.p.c.), Sąd rozpoznał sprawę na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione i zasadniczo podlega uwzględnieniu w całości.

Roszczenie zapłaty powód wywiódł z tytułu udzielonych pozwanemu A. K. dwóch pożyczek pieniężnych w kwocie 147.000 zł i 100.000 zł. Na poparcie słuszności roszczenia powód załączył pisemną umowę pożyczki kwoty 147.000 zł oraz umowę (...) nr rej. (...) za kwotę 100.000 zł, a ponadto zgłosił dowody z zeznań świadków i przesłuchania powoda.

W pierwszej więc kolejności należy odnieść się do regulacji prawnej umowy pożyczki.

Umowa pożyczki uregulowana w art. 720 k.c. jest umową konsensualną, polegającą na zgodnym oświadczeniu woli stron - dającego i biorącego pożyczkę - mocą którego dający zobowiązuje się przenieść na biorącego własność określonej ilości pieniędzy lub innych rzeczy oznaczonych co do gatunku, natomiast biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy lub rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Podstawowym obowiązkiem biorącego pożyczkę jest zwrot otrzymanej pożyczki, po pewnym okresie korzystania z jej przedmiotu. Obowiązek zwrotu pożyczki jest przedmiotowo istotnym elementem tej umowy (wyrok SA w Katowicach z 18.3.2015 r., I ACA 1017/14, L.). Umowa, która nie przewiduje obowiązku zwrotu przedmiotu pożyczki, nie może być kwalifikowana jako pożyczka; bez zastrzeżenia obowiązku zwrotu przedmiotu pożyczki nie ma umowy pożyczki (wyrok SN z 8.12.2000 r., I CKN 1040/98, L.; wyr. SA w Poznaniu z 20.9.2006 r., I ACa 394/06, niepubl.; wyr. SA we Wrocławiu z 6.2.2013 r., I ACA 1404/12, L.). Podkreślenia wymaga zarazem, że obowiązek zwrotu przedmiotu pożyczki obciąża biorącego pożyczkę tylko i dopiero wówczas, gdy przedmiot pożyczki został mu wydany. Bez wcześniejszego wydania przedmiotu pożyczki nie może być mowy o obowiązku zwrotu. W doktrynie prawa cywilnego przyjmuje się zatem, że sformułowanie „ zwrócić” oznacza, iż obowiązek oddania pożyczki przez biorącego powstaje tylko wtedy gdy jej przedmiot został wydany przez dającego oraz, że między wydaniem a zwrotem musi upłynąć pewien okres przeznaczony na uczynienie użytku z pożyczonych pieniędzy lub rzeczy. Gospodarczy sens pożyczki polega więc na tym, że biorący pożyczkę uzyskuje możliwość czasowego korzystania z wartości majątkowych przekazanych mu przez pożyczkodawcę, przy czym czas, odpłatność i inne warunki tego korzystania zależą od woli stron (pożyczka krótkoterminowa lub długoterminowa, pożyczka na czas nieoznaczony itd.).

Dowód wydania przedmiotu pożyczki obciąża pożyczkodawcę, który może posługiwać się wszelkimi środkami dowodowymi. Zaznaczyć należy, iż przeniesienie przedmiotu pożyczki może nastąpić w każdy przewidziany prawem sposób.

Forma zawarcia umowy pożyczki może być dowolna (wyrok SN z 5.3.2002 r., I CKN 1086/99, L.), w szczególności umowa taka może być zawarta w formie ustnej, pisemnej, notarialnej, a także w sposób konkludentny (wyrok SN z 10.9.2009 r., V CSK 478/08, L.; wyrok SA w Gdańsku z 27.2.2013 r., V ACA 53/13, L.).

Stosownie do art. 720 § 2 k.c., w brzmieniu obowiązującym do 8 września 2016 roku, umowa pożyczki, której wartość przenosi 500 zł, powinna być stwierdzona pismem. Stwierdzenie pismem nie oznacza, że umowa pożyczki powinna być zawarta w formie pisemnej, oznacza to jedynie istnienie pisma stwierdzającego fakt zawarcia umowy pożyczki (wyrok SA w Krakowie z 13.1.2013 r., I ACa 1348/14, niepubl.; wyrok SA w Łodzi z 16.4.2014 r., I ACA 1332/13, Legalis; wyrok SA w Warszawie z 25.4.2014 r., VI ACa 719/13, niepubl.; J. Gudowski, w: Gudowski, Komentarz KC, Ks. III, cz. 2, 2013, s. 530).

W przedmiotowej sprawie, wobec biernej postawy pozwanego jako strony procesu w postępowaniu dowodowym, na podstawie złożonego zawiadomienia do Prokuratury Rejonowej Ł., należało przyjąć, że pozwany kwestionował fakt dobrowolnego zawarcia umowy pożyczki i umowy kupna-sprzedaży na piśmie oraz braku spłaty pożyczonych mu pieniędzy.

Zauważyć należy, że w razie sporu między stronami umowy pożyczki w kwestii wykonania umowy, stosownie do art. 6 k.c. ciężar udowodnienia wydania pożyczkobiorcy przedmiotu pożyczki spoczywa na dającym pożyczkę, natomiast na biorącym pożyczkę spoczywa ciężar udowodnienia jej zwrotu (powoływany już wyr. SN z 5.3.2002 r., I CKN 1086/99; wyr. SN z 6.7.2012 r., V CSK 394/11, L.).

Sąd uznał, że umowa pożyczki przedstawiona przez powoda jest umową pożyczki w rozumieniu art. 720 k.c.

Z dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych jednoznacznie wynika, iż strony zawarły w 2009 roku umowę pożyczki w formie pisemnej, której przedmiotem była kwota 147.000 zł. Pozwany A. K. w umowie potwierdził swoim podpisem, iż powód udzielił mu pożyczki. Z materiału dowodowego wynikają ponadto okoliczności jej zawarcia, miejsce zawarcia, a także fakt zabezpieczenia spłaty pożyczki w formie umowy sprzedaży samochodu, który przez kilka tygodni pozostawał na placu przed hurtownią powoda. Twierdzenia powoda o udzieleniu pozwanemu pożyczki w kwocie 147.000 zł zostały wykazane nie tylko załączoną umową, ale także

zeznaniami świadka G. D., który był obecny przy sporządzaniu umowy przez pozwanego i widział przez kilka tygodni samochód pozwanego przed hurtownią oraz zeznaniami świadka W. D. (1), który skontaktował pozwanego z powodem aby ten udzielił mu pożyczki i był obecny przy udzielaniu pożyczki, widział pieniądze w gotówce, które powód przekazał pozwanemu oraz samochód pozwanego przed hurtownią. Bezspornym jest, że w umowie nie wskazano terminu zwrotu pożyczki. Jednakże dalsze ustalenia faktyczne wskazują, że pozwany przeznaczył pożyczone pieniądze na rozwój działalności – budowę hali produkcyjnej i kupno drugiej hali, co pozwala przyjąć, że na mocy umowy był zobowiązany do zwrotu pożyczonej kwoty 147.000 zł. Zaznaczyć należy, że pozwany A. K. był obecny przy zeznaniach świadków i nie zgłosił żadnych dowodów przeciwnych, podważających zeznania świadków co do okoliczności zawarcia tejże umowy. Wobec tego nie może być wątpliwości co do faktu zawarcia umowy pożyczki pieniężnej i obowiązku zwrotu jej przez pozwanego.

Kolejna umowa pożyczki w kwocie 100.000 zł, zawarta w dniu 5 września 2012 roku, nie została zawarta na piśmie, co jednak nie skutkuje bezzasadnością roszczenia powoda wobec pozwanego o jej zwrot. Zawarcie umowy zostało potwierdzone zgromadzonym materiałem dowodowym, a w szczególności umową kupna-sprzedaży jachtu jako zabezpieczenia spłaty pożyczki, jak również zeznaniami powoda oraz pozostającymi z nimi w zgodności zeznaniami świadków. Podkreślić w tym zakresie należy, że świadek W. D. (1) o fakcie udzielenia przez powoda pozwanemu pożyczki w kwocie 100.000 zł dowiedział się od obu stron. Jest to świadek, który zna obie strony, wcześniej także sam udzielał pożyczek pozwanemu, nie zostało wykazane, że pozostaje w konflikcie z pozwanym, a więc jego zeznania mogą być uznane za obiektywne.

Oceniając zatem całość materiału dowodowego Sąd uznał, że powód J. K. (1) udzielił pozwanemu A. K. pożyczek w łącznej kwocie 247.000 zł oraz, że pozwany nie dokonał ich zwrotu. Pozwany w żaden sposób nie wykazał innej kwoty udzielonej pożyczki oraz faktu jej spłaty. Pozwany wprawdzie nie był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, to jednakże wraz z pozwem otrzymał odpowiednie pouczenia, z których nie skorzystał. Materiał dowodowy, a zwłaszcza stenogramu rozmów powoda z pozwanym i zeznania świadka D. B. (1) wskazują, że pozwany nie zwrócił powodowi pożyczonych pieniędzy. Okoliczność, iż pozwany złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa przez powoda polegającego na wymuszeniu rozbójniczym na jego szkodę nie może sama w sobie stanowić wiarygodnego dowodu podważającego stan faktyczny ustalony w niniejszej sprawie na podstawie materiału dowodowego zaoferowanego przez powoda. Przede wszystkim zauważyć należy, że pozwany złożył to zawiadomienie dopiero po wszczęciu niniejszego postępowania, ale w dniu pierwszej rozprawy w dniu 13 stycznia 2017 roku, a ponadto nie wskazał w nim żadnych dowodów. Zauważyć również należy, że skoro powód miał dopuścić się wobec niego czynu przestępnego w 2012 roku, to nie było przeszkód aby takie zawiadomienie złożył wcześniej. Ponadto wątpliwe są w ocenie Sądu twierdzenia pozwanego o przestępczym działaniu powoda w uzyskaniu podpisania umów, bowiem z zeznań świadka D. B. jak i stenogramów rozmów nie wynika aby powód żądał od niego zwrotu pieniędzy w sposób niezgodny z prawem.

Mając na uwadze powyższe Sąd uwzględnił roszczenie powoda i zasądził od A. K. na rzecz J. K. (1) kwotę 247.000 zł.

Od zasądzonego roszczenia Sąd zasądził odsetki ustawowe na podstawie art. 481 k.c. Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania (art. 455 k.c.).

Wobec tego, że w niniejszej sprawie nie został wskazany termin spełnienia świadczenia przez pozwanego z tytułu udzielonych pożyczek i powód nie wykazał aby przed wytoczeniem powództwa skierował do pozwanego pisemne wezwanie zapłaty z wyznaczeniem terminu spełnienia, a roszczenie zapłaty zostało skonkretyzowane w niniejszym pozwie, który został doręczony pozwanemu w dniu 8 listopada 2016 roku (k.30) Sąd uznał, że jako początkową datę naliczania odsetek należy przyjąć następny dzień tj. 9 listopada 2016 roku. Żądanie odsetek od daty wniesienia pozwu podlegało zatem oddaleniu jako nieuzasadnione (pkt 2 wyroku).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.. Pozwany jako przegrany winien zwrócić powodowi poniesione koszty procesu. Na koszty te złożyły się: wynagrodzenie pełnomocnika powoda w kwocie 14.400 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 22015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz. U. z 2016r. poz. 1800), opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł i uiszczona częściowa opłata od pozwu w kwocie 2.350 zł. W związku z tym Sąd zasądził od A. K. na rzecz J. K. (1) kwotę 16.767 zł, tytułem zwrotu kosztów procesu.

O nieuiszczonych kosztach sądowych – części opłaty od pozwu, od której powód został zwolniony, Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 k.p.c. i nakazał pobrać od A. K. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Łodzi kwotę 10.000 zł, tytułem nieuiszczonej części opłaty od pozwu.

z/ odpis wyroku z uzasadnieniem i pouczeniem o terminie i sposobie wniesienia apelacji doręczyć pozwanemu