Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy w Zakopanem II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Torbińska

Protokolant: Weronika Jarosz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 18 października 2016r. i 22 listopada 2016r. w Z.,

sprawy z oskarżenia Komendy Powiatowej Policji w Z.

przeciwko A. A. (1), synowi S. i B. zd. B., urodz. (...) w W.,

obwinionemu o to, że :

- w dniu 22 kwietnia 2016 roku, około godziny 16.50, w miejscowości B., na drodze K-47, kierując samochodem marki V., o numerze rejestracyjnym (...), przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy o 22 km/h, jadąc z prędkością 72 km/h w miejscu gdzie obowiązująca prędkość jazdy wynosi do 50 km/h,

tj. o wykroczenie z art. 92a kw

I obwinionego A. A. (1) uznaje za winnego tego, że w dniu 22 kwietnia 2016r. roku, około godzinie 16.50, w miejscowości B., na drodze krajowej nr(...), kierując pojazdem marki V. (...), o numerze rejestracyjnym (...), na obszarze zabudowanym, nie stosując się do ograniczenia prędkości określonego ustawą - 50 km/h, przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy o 22 km/h, jadąc z prędkością 72 km/h, co stanowi wykroczenie z art. 92a kw i za to na podstawie powołanego przepisu wymierza mu karę grzywny w kwocie 150 (stu pięćdziesięciu) złotych,

II na zasadzie art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionego A. A. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania, w tym na podstawie art. 118 § 1, § 3 i § 4 kpw w zw. z § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w wysokości 100 (stu) złotych, a na podstawie art. 1, art. 3 ust. 1, art. 16 ust. 1, art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych wymierza obwinionemu opłatę w kwocie 30 (trzydziestu) złotych.

Sygn. akt II W 887/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy :

W dniu 22 kwietnia 2016 r., około godziny 16.50 w miejscowości B., na drodze krajowej K-47, pełniąca służbę w patrolu statycznym wspólnie z posterunkowym M. K. N. ręcznym urządzeniem do pomiaru prędkości - laserowym miernikiem prędkości dokonała z odległości ok. 190 m pomiaru prędkości samochodu jadącego od strony N. w kierunku Z., marki V. (...), o numerze rejestracyjnym (...). Samochód poruszał się w obszarze zabudowanym w czasie, w którym prędkością dopuszczalną, wynikającą z ustawy było 50 km/h. Laserowy miernik zarejestrował przekroczenie przez kierującego pojazdem obwinionego A. A. (2) prędkości o 22 km/h. Przed obwinionym jechały inne samochody - każdemu z nich została zmierzona prędkość i żaden jej nie przekroczył. Wszystkie pojazdy poruszały się w pewnej odległości od siebie, na tyle dużej, że widoczny był cały przód pojazdu marki V., pozwalający na dokonanie pomiaru. Kierującemu po zatrzymaniu została podana przyczyna kontroli drogowej. Zaproponowano mu nałożenie mandatu w wysokości 200 zł, z przypisaniem 4 punktów karnych. A. A. (1) zanegował przekroczenie prędkości, wskazując na ciągniętą za autem przyczepę, jaka miała mu uniemożliwiać jej osiągnięcie, nadto - jak stwierdził - poruszał się w chwili pomiaru „pod górkę”. Został pouczony o prawie do odmowy przyjęcia mandatu, z którego skorzystał. Miejsce z jakiego dokonano pomiaru prędkości na odcinku do auta jest równym terenem - nie ma na nim żadnych wzniesień. Urządzenie po wykonaniu pomiaru nie wykazało żadnej informacji o błędzie. Przyrząd do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym - laserowy, nr fabryczny (...), znak fabryczny (...) 20-20 100 LR posiadał świadectwo legalizacji ponownej Dyrektora Okręgowego (...) Miar w K., wystawione dnia 14 grudnia 2015 r., z okresem ważności legalizacji do dnia 31 grudnia 2016 r.

(dowód: notatka urzędowa Komendy Powiatowej Policji w Z. z dnia 22 kwietnia 2016 r. - k. 3, świadectwo legalizacji ponownej Dyrektora Okręgowego (...) Miar w K. przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym - laserowy nr fabryczny (...), znak fabryczny (...) 20-20 100 LR z dnia 14 grudnia 2015 r. - k. 16, zeznania świadków K. N. - 00: 03: 41 - 00: 14:11 i M. C. - k. 00: 14 :11- 00: 20: 37)

Obwiniony A. A. (2) prowadzi własną działalność gospodarczą - nie wskazał jaki uzyskuje z niej dochód. Posiada mieszkanie oraz samochód. Na jego utrzymaniu pozostaje dwoje dzieci. Jest wykazany w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego za dopuszczenie się naruszeń przepisów ruchu drogowego - w ostatnim roku licząc wstecz od dnia 22 kwietnia 2016r. - za przekroczenie prędkości od 21 do 30 km/h w dniu 11 czerwca 2015 r.

(dowód : protokół Komendy Rejonowej Policji VII W. przesłuchania osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia obwinionego A. A. (1) z dnia 12 maja 2016 r. - k. 11-12, Informacja Komendy Powiatowej Policji w Z. o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego dot. obwinionego A. A. (1) z dnia 2 maja 2016 r. - k. 17)

Obwiniony A. A. (1) nie przyznał się popełnienia zarzuconego mu czynu. Jak wskazał w swych pisemnych wyjaśnieniach złożonych w toku czynności wyjaśniających samochód, którym się poruszał ciągnął załadowaną przyczepę, gabarytami większą od auta. Jechały z nim cztery osoby. Dodatkowo droga K 47, na odcinku pomiaru szła pod górę. Technicznie więc - wedle niego - nie było możliwym, by samochód ciągnący „ścianę” osiągnął prędkość 72 km/h. W pisemnych wyjaśnieniach nadesłanych w toku postępowania sądowego obwiniony wskazał, że „przyjmuje w całości mandat w wysokości 100 zł” i zwraca się o nie obciążanie go kosztami.

Obwiniony A. A. (1) mimo prawidłowego wezwania, bez usprawiedliwienia, nie stawił się na termin rozpraw wyznaczonych w dniu 18 października 2016r. i 22 listopada 2016r. - stąd zostały one przeprowadzone zaocznie.

Sąd zważył, co następuje :

Stosownie do treści art. 92 a kodeksu wykroczeń - kto prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym, podlega grzywnie. Zgodnie zaś z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, prędkość dopuszczalna pojazdów lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym, w godzinach od 5.00 do 23.00, wynosi 50 km/h.

W przedmiotowej sprawie stan faktyczny ustalono w oparciu o spójne i wzajemnie potwierdzające się i konsekwentne zeznania świadków - funkcjonariuszy policji K. N. i M. C. jak również sporządzoną w dacie zdarzenia notatkę urzędową Komendy Powiatowej Policji w Z. z dnia 22 kwietnia 2016 r. Wynika z nich, iż obwiniony A. A. (1) w dniu 22 kwietnia 2011 r., około godziny 16.50, w miejscowości B., na drodze krajowej K-47, w obszarze zabudowanym, poruszał się kierując samochodem marki V. (...), z prędkością 72 km/h, przekraczając dopuszczalną prędkość jazdy o 22 km/h. Nie ma przy tym większego znaczenia że obwiniony poruszał się wśród innych pojazdów - między nimi były bowiem odległości, które pozwalały na wykonanie pomiaru każdemu z nich, co uczyniono, zatrzymując do kontroli pojazd kierowany przez obwinionego jaki w chwili pomiaru jechał z prędkością 72 km/h. Urządzenie laserowe jest precyzyjnym urządzeniem wychwytującym prędkość pojazdu, na który skierowana jest wiązka lasera. Wykonujący pomiar funkcjonariusz policji - K. N. nie miała żadnych wątpliwości co prawidłowości dokonanego pomiaru - w przeciwnym wypadku zresztą pomiar zakończyłby się wykazanym przez urządzenie błędem i nie mógłby zostać okazany obwinionemu po jego zatrzymaniu do kontroli - co nastąpiło. A. A. (1) nie przyznał się do winy wskazując w swych pisemnych wyjaśnieniach, iż według jego oceny nie mógł poruszać się z zarzuconą mu prędkością 72 km/h. Tym nie mniej brak jakichkolwiek logicznych podstaw do przyjęcia, że przeświadczenie obwinionego w tym względzie wyłącza pomiar wykonany przystosowanym do tego przyrządem do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym - laserowym. Wedle obwinionego przyczepa ciągnięta za autem, uwidoczniona na wykonanym zdjęciu - k. 14-16, technicznie uniemożliwiała osiągnięcie prędkości 72 km / h, co jest zupełnie nieprzekonującym, jeśli nie infantylnym zarzutem. Przekazane zaś do akt przez A. A. (1) zdjęcia uwidaczniają i to dość jednoznacznie, że teren na jakim został zatrzymany do kontroli i poprzedzający go odcinek, jest - tak jak twierdzili funkcjonariusze policji słuchani w charakterze świadków - płaskim, bez żadnej górki i wzniesienia, na jakie się powoływał. Z przedłożonego do akt świadectwa legalizacji ponownej Dyrektora Okręgowego (...) Miar w K., użytego przyrządu do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym laserowy numer fabryczny (...), znak fabryczny (...) 20-20 100 LR z dnia 14 grudnia 2016 r. wynika, iż przyrząd pomiarowy spełniał wymagania jakim winny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości w ruchu drogowym i posiadał ważną w dacie zdarzenia legalizację, z okresem ważności do dnia 31 grudnia 2016 r. Tym samym wina obwinionego A. A. (1), polegająca na nie stosowaniu się do ograniczenia prędkości określonego ustawą - 50 km/h, przy przekroczeniu dopuszczalnej prędkość jazdy o 22 km/h - w ocenie Sądu - jest oczywistą, a to przekłada się na dopuszczenie się wykroczenia z art. 92a kw.

Co do wymiaru kary :

Uznając obwinionego A. A. (1) za winnego wykroczenia popełnionego w dniu 22 kwietnia 2016 r., związanego z przekroczeniem dozwolonej prędkości w obszarze zabudowanym o 22 km/h, wymierzono mu karę grzywny w wysokości 150 zł. Obwiniony wskazał, że prowadzi własną działalność gospodarczą, nie podając uzyskiwanego dochodu, co obciąża go wynikającymi stąd konsekwencjami. Jak ujawnił pozostaje właścicielem mieszkania i samochodu, co z kolei przedkłada się na ocenę jego sytuacji materialnej, jaką należało potraktować jako stabilną Na swym utrzymaniu ma dwoje dzieci. Wymierzona mu kara grzywny mieści się w granicach przewidzianych przez tabelę mandatów za wykroczenie drogowe, która przy przekroczeniu dopuszczalnej prędkości o 21 - 30 km/h, przewiduje mandat w wysokości od 100 do 200 zł. Wymierzając obwinionemu grzywnę w kwocie 150 zł wzięto pod uwagę, że nie po raz pierwszy dopuścił się naruszenia przepisów ruchu drogowego, bowiem jak wynika z (...) o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego trzykrotnie stosowano wobec niego mandat karny z tej przyczyny, przy czym w tym ciągu ostatniego roku licząc wstecz od dnia 22 kwietnia 2016r., za przekroczenie prędkości w dniu 11 czerwca 2015 r., także w granicach od 21 do 30 km/h Stąd też mając na względzie ilość km o jaką została przekroczona dopuszczalna prędkość - 22 km/h, przekładającą się na ocenę stopnia winy i związane z tym konsekwencje, w zestawieniu z sytuacją materialną obwinionego przyjęto, iż uzasadnia ona wymierzenie grzywny w wysokości - 150 zł. Przekroczenie przez obwinionego dopuszczalnej prędkości o 22 km/h, a więc poruszanie się w obszarze zabudowanym z prędkością zamiast 50 km/h 72 km/h, autem z załadowaną - na co wskazuje sam sprawca - przyczepą, należy ocenić nagannie.

Brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że sytuacja materialna obwinionego A. A. (1) uzasadnia zwolnienie go od ponoszenia kosztów postępowania. Samo oczekiwanie, że dojdzie do takiego rozstrzygnięcia, bez wykazania ku temu jakichkolwiek przesłanek - nie pozwala na przyjęcie, że uiszczenie przez obwinionego kosztów nastąpiłoby z uszczerbkiem dla kosztów utrzymania. Obwiniony posiada ujawnione przez niego stałe źródło dochodu w postaci prowadzonej działalności gospodarczej. Dodatkowo decydując się na uruchomienie, bez żadnych racjonalnych argumentów postępowania sądowego winien się liczyć z obowiązkiem poniesienia, wynikających stąd kosztów. Orzeczenie o kosztach postępowania znajduje swe uzasadnienie w treści powołanych w wyroku przepisów art. 626 § 1 kpk i art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw, art. 118 § 1, § 3 i § 4 kpw w zw. z § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 118, poz. 1269) oraz art. 1, art. 3 ust. 1, art. 16 ust. 1, art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. nr 49, poz. 223 z późn. zm.).-