Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2017 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca – SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Patrycja Prokop

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 14 kwietnia 2016 r., 31 maja 2016 r., 28 lipca 2016 r., 27 września 2016 r., 19 października 2016 r., 22 listopada 2016 r., 17 stycznia 2017 r., 31 stycznia 2017 r., 23 marca 2017 r., 12 kwietnia 2017 r. oraz 17 maja 2017 r. sprawy przeciwko:

I.  M. W. (1) c. T. i G. z domu R. ur. (...) w K. obwinionej o to, że:

1)  będąc osobą działającą w imieniu pracodawcy - Zastępcą Dyrektora ds. Administracyjnych w Szpitalu (...), w W. przy ul. (...), w okresie od 25.07.2014 r. do 28.07.2015 r., nie wykonała podlegającej wykonaniu decyzji nr (...) nakazu z dnia 23.07.2015 r., nr rej. (...)- (...)- (...),

tj. za wykroczenie z art.283 §2 pkt 7 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami z Dz. U. z 2014r. poz. 1662) w związku z art.207 §2 pkt 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami z Dz. U. z 2014r. poz. 1662),

2)  będąc osobą działającą w imieniu pracodawcy - Zastępcą Dyrektora ds. Administracyjnych w Szpitalu (...), w W. przy ul. (...), naruszyła przepisy i zasady bezpieczeństwa i higieny pracy dopuszczając w dniu 22.07.2015 r. do eksploatacji wózki jezdniowe z napędem elektrycznym, w przypadku których nie zapewniono wymaganego stan technicznego w tym prawidłowego działania układu kierowniczego, hamulcowego i napędowego, osprzętu, sprawnego oświetlenia i sygnalizacji, prawidłowego działania urządzeń pomiarowo kontrolnych oraz elementów i urządzeń zabezpieczających kierowcę i osoby współuczestniczące w czynnościach transportowych, a także nie zapewniono kontroli ich stanu technicznego przed przekazaniem wózków do użytkowania,

tj. za wykroczenie z art.283 §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami z Dz. U. z 2014r. poz. 1662) w związku z art.215 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami z Dz. U. z 2014r. poz. 1662), § 51, § 57, § 58 ust.3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 ze zmianami oraz z 2011 r. Nr 173,poz. 1034), § 2, § 5 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 10 maja 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy użytkowaniu wózków jezdniowych z napędem silnikowym (Dz. U. Nr 70, poz. 650 ze zmianami z 2003 r. Nr 65, poz. 603),

3)  będąc osobą działającą w imieniu pracodawcy - Zastępcą Dyrektora ds. Administracyjnych w Szpitalu (...), w W. przy ul. (...), naruszyła przepisy i zasady bezpieczeństwa i higieny pracy dopuszczając w dniu 22.07.2015 r. do pracy bez środków ochrony indywidualnej (tj. kwasoodpornego sprzętu ochronnego: ubrania wraz z nakryciem głowy, butów, fartuchów i rękawic z kwasoodpornej gumy, okularów oraz osłon chroniących twarz przed rozpryskami kwasu siarkowego) spełniających wymagania dotyczące oceny zgodności, posiadających cechy ochronne chroniące przed działaniem kwasu siarkowego, pracowników: A. P., T. B., obsługujących baterie trakcyjne, z których zasilane były wózki jezdniowe z napędem elektrycznym,

tj. za wykroczenie z art.283 §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami z Dz. U. z 2014r. poz. 1662) w związku z art.2376 § 1 i 3,art.2379 § 1 i 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami z Dz. U. z 2014r. poz. 1662), § 39 c, § 93 ust.3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 ze zmianami oraz z 2011 r. Nr 173, poz. 1034), § 1, § 2 pkt 1 oraz tabelą nr 1 i tabelą nr 2 do tego rozporządzenia.

II.  K. M. (1) c. H. i L. z domu C. ur. (...) w Ł.

obwinionej o to, że

1)  będąc osobą działającą w imieniu pracodawcy - Zastępcą Dyrektora ds. (...) Głównym Księgowym w Szpitalu (...), w W. przy ul. (...), naruszyła przepisy ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych przez to, że w okresie od 01.06.2015 r. do 27.07.2015 r. nie przekazała na rachunek Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych kwoty 161.217,94 zł, stanowiącej 75% równowartości odpisu na Fundusz w 2015 r. dla lekarzy stażystów i lekarzy rezydentów,

tj. za wykroczenie z art.12a ust.1 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2015r. poz. 111) w związku z art.6 ust.2 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2015r. poz. 111),

2)  będąc osobą działającą w imieniu pracodawcy - Zastępcą Dyrektora ds. (...) Głównym Księgowym w Szpitalu (...), w W. przy ul. (...), wydatkowała środki z konta Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych w okresie od 01.02.2015 r. do 30.06.2015 r. niezgodnie z przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, tj. na cele niezwiązane z finansowaniem działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu, w taki sposób, że:

-w dniu 28.02.2015 r. na koncie ZFŚS pozostawał niedobór środków w kwocie 899.448,14 zł,

-w dniu 31.03.2015 r. na koncie ZFŚS pozostawał niedobór środków w kwocie 577.088,74 zł,

-w dniu 31.05.2015 r. na koncie ZFŚS pozostawał niedobór środków w kwocie 757.294,41 zł

-w dniu 30.06.2015 r. na koncie ZFŚS pozostawał niedobór środków w kwocie

1.234.258,51 zł.

tj. za wykroczenie z art.12a ust.1 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2015r. poz. 111) w związku z art.1 ust.1 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2015r. poz. 111),

3)  będąc osobą działającą w imieniu pracodawcy - Zastępcą Dyrektora ds. (...) Głównym Księgowym w Szpitalu (...), w W. przy ul. (...), nie wypłaciła w okresie od 01.07.2015 r. do 13.07.2015 r. wynagrodzenia za pracę należnego pracownikom:

-J. B.- dodatku za 48 godzin pracy w porze nocnej w wysokości 534,85 zł, dodatku za pracę w święta za 9 godzin w wysokości 69,43 zł, łącznie 604,28 zł,

-B. G.- dodatku za 8 godzin pracy w porze nocnej w wysokości 89,14 zł, dodatku za pracę w święta za 12 godzin w wysokości 92,57 zł, wynagrodzenia za czas urlopu wypoczynkowego za 87 godzin i 10 minut w wysokości 392,25 zł, łącznie 573,96 zł,

-I. G.- dodatku za 56 godzin pracy w porze nocnej w wysokości 623,99 zł, dodatku za pracę w święta za 3 godzin w wysokości 23,14 zł, łącznie 647,13 zł,

-M. K. - dodatku za 48 godzin pracy w porze nocnej w wysokości 534,85 zł, dodatku za pracę w święta za 17 godzin w wysokości 131,14 zł, łącznie 665,99 zł,

-G. N. - dodatku za 32 godzin pracy w porze nocnej w wysokości 356,56 zł, dodatku za pracę w święta za 28 godzin w wysokości 216 zł, łącznie 572,56 zł,

-E. P. - dodatku za 8 godzin pracy w porze nocnej w wysokości 89,14 zł, dodatku za pracę w święta za 16 godzin w wysokości 123,43 zł, wynagrodzenia za czas urlopu wypoczynkowego za 79 godzin i 35 minut w wysokości 380,41 zł, łącznie

592.98 zł,

-M. T. - dodatku za 16 godzin pracy w porze nocnej w wysokości 164,57 zł, dodatku za pracę w święta za 4 godzin w wysokości 28,48 zł, wynagrodzenia za czas urlopu wypoczynkowego za 75 godzin i 50 minut w wysokości 153,94 zł, łącznie

346.99 zł,

-C. T. - dodatku za 8 godzin pracy w porze nocnej w wysokości 18,46 zł, dodatku za godziny nadliczbowe 50% za 16 godzin w wysokości 217,31 zł, dodatku za godziny nadliczbowe 100% za 8 godzin w wysokości 217,31 zł, wynagrodzenie za ww. 24 godziny nadliczbowe w wysokości 1.010,55 zł, wynagrodzenia za czas urlopu wypoczynkowego za 21 godzin i 14 minut w wysokości 427,85 zł, łącznie 1.891,48 zł,

-K. P. - dodatku za 32 godzin pracy w porze nocnej w wysokości 73,85 zł, dodatku za godziny nadliczbowe 50% za 36 godzin w wysokości 488,96 zł, dodatku za godziny nadliczbowe 100% za 48 godzin w wysokości 1.303,88 zł, wynagrodzenie za ww. 76 godzin i 25 minut nadliczbowych w wysokości 2.906,12 zł, łącznie 4.772,81 zł.

tj. za wykroczenie z art.282 §1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami z Dz. U. z 2014r. poz. 1662) w związku z art.94 pkt 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014r. poz. 1502 ze zmianami z Dz. U. z 2014r. poz. 1662),

orzeka:

I.  obwinioną M. W. (1) uznaje za winną popełnienia zarzucanych jej czynów wyczerpujących znamiona wykroczeń określonych w art. 283 §1 kp w związku z art. 215 pkt 1 kp oraz § 51, § 57, § 58 ust. 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy oraz § 2, § 5 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 10 maja 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy użytkowaniu wózków jezdniowych z napędem silnikowym oraz z art. 283 §2 pkt 7 kp w związku z art. 207 §2 pkt 6 kp oraz art. 283 §1 kp w zw. z § 39 c, § 93 ust.3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy i za to na podstawie art. 283 § 1 kp w zw. z art. 48 kw w zw. z art. 9 § 2 oraz art. 24 § 3 kw wymierza jej karę 3 000 (trzech tysięcy) złotych grzywny;

II.  obwinioną K. M. (1) uznaje za winną popełnienia zarzucanych jej czynów wyczerpujących znamiona wykroczeń określonych w art. 12a ust. 1 w zw. z art. 1 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych oraz w art. 282 § 1 pkt 1 kp, z wyłączeniem czynów z pkt 2 wniosku o ukaranie popełnionych w dniu 28.02.2015 r. oraz w dniu 31.03.2015 r. i za to na podstawie art. 282 § 1 pkt 1 kp w zw. z art. 48 kw w zw. z art. 9 § 2 oraz art. 24 § 3 kw wymierza jej karę 1 000 (jednego tysiąca) złotych grzywny.

III.  na podstawie art. 45 § 1 kw w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 kpw umorzyć postępowanie przeciwko K. M. (1) w zakresie czynów opisanych w pkt 2 wniosku o ukaranie popełnionych w dniach 28.02.2015 . oraz 31.03.2015 roku;

IV.  na podstawie art. 118 § l kpw o opłatach w sprawach karnych zasądza od obwinionej M. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 złotych tytułem opłaty oraz zwalnia obwinioną od ponoszenia pozostałych kosztów postępowania przejmując je na rachunek Skarbu Państwa;

V.  na podstawie art. 118 § l kpw o opłatach w sprawach karnych zasądza od obwinionej K. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem opłaty oraz zwalnia obwinioną od ponoszenia pozostałych kosztów postępowania przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

sygn. akt V W 7568/15

UZASADNIENIE

W 2015 r. M. W. (1) pełniła funkcję Zastępcy Dyrektora ds. Administracyjnych Szpitala im. (...) przy ul. (...) w W.. Do jej obowiązków należało w szczególności zarządzanie nieruchomościami będącymi w zarządzie szpitala, koordynowanie obsługi i funkcjonowania transportu sanitarnego oraz monitoring stanu bezpieczeństwa i higieny pracy w szpitalu.

Dowód: zakres obowiązków pracowniczych – k. 432-437.

K. M. (1) pełniła w tym czasie funkcję Zastępcy Dyrektora ds. (...) Głównego Księgowego tego szpitala. Odpowiadała m.in. za sprawne, rzetelne, prawidłowe i w zgodzie z prawem prowadzenie rachunkowości Szpitala. Do jej szczegółowych obowiązków należało wypłacanie wynagrodzeń, monitorowanie terminowości ich wypłaty oraz prowadzenie ewidencji środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Dowody: zakres obowiązków pracowniczych – k. 429-431, wyjaśnienia K. M. – k. 351.

W dniach 14-28 lipca 2015 r. Państwowa Inspekcja Pracy dokonała kontroli szpitala. Przeprowadzali ją inspektorzy pracy: T. C. (1), R. W. (1) i D. M..

Dowód: protokół kontroli - k. 14.

W dniu 22 lipca 2017 r. inspektorzy pracy odkryli, że na terenie szpitala są eksploatowane trzy wózki jezdniowe z napędem elektrycznym akumulatorowym, zasilane bateriami trakcyjnymi. Wózki pochodziły z lat 80 i 90. Konstrukcja ram oraz podwozi wózków była skorodowana, odkształcona, wystawały ostre elementy konstrukcyjne stwarzające zagrożenie zranieniem. Wózki nie posiadały sygnalizacji dźwiękowej; niesprawne było także oświetlenie i wymontowano z nich wskaźniki wartości napięcia i natężenia prądu. Stwierdzono brak dokumentacji technicznej dla wózków i baterii trakcyjnych, instrukcji obsługi wózków oraz dokumentów potwierdzających kontrolę stanu technicznego wózków, w tym odnotowywania w dokumentach wózka codziennego sprawdzenia elementów, układów i mechanizmów mających wpływ na bezpieczeństwo eksploatacji. Maszyny nie spełniały wymagań bezpieczeństwa i higieny pracy pracy, a ich stan nie dopuszczał bezpiecznej eksploatacji.

Dowody: protokół kontroli - k. 50v-51, opinia biegłego – k. 488-490 i 499-501, zeznania G. K. – k. 403, zeznania T. C. – k. 403-404, dokumentacja fotograficzna – k. 453-459

Pracownicy obsługujący wózki jezdniowe dokonywali ładowania ich baterii i uzupełniania elektrolitów. W ramach tych czynności mieli kontakt z kwasem siarkowym. Pracownicy A. P. i T. B. obsługujący baterie trakcyjne nie byli wyposażeni w kwasoodporny sprzęt ochronny: ubrania, buty, fartuchy, rękawice z kwasoodpornej gumy, okulary oraz osłony chroniące twarz przed rozpryskami kwasu siarkowego.

Dowody: protokół kontroli - k. 51, opinia biegłego – k. 488-490, 499-501.

Dnia 23 lipca 2015 r. nadinspektor T. C. (1) wydała nakaz o nr (...)- (...)- (...)- (...) zlikwidowania zagrożenia wypadkowego spowodowanego przez uszkodzoną konstrukcję schodów stanowiących przejście komunikacyjne do wejścia głównego (od ul. (...)) do budynku Kliniki (...). Część bloków kamiennych, z których były skonstruowane schody została naruszona, tak że schody były nierówne. Na schodach wcześniej miał miejsce wypadek. Decyzji został nadany rygor natychmiastowej wykonalności, czego przesłanką była ochrona zdrowia lub życia ludzkiego. Nakaz został doręczony dyrekcji szpitala dnia następnego, tj. 24 lipca 2015 r. w piątek. Za realizację nakazu odpowiedzialna była Zastępca Dyrektora M. W. (1).

Dowody: protokół kontroli – k. 51v-52, kserokopia nakazu z dnia 23 lipca 2015 r. – k. 61-61v, oświadczenie dyrektora – k. 62, wyjaśnienia M. W. – k. 350, zeznania G. C. – k. 381, zeznania A. K. – k. 381-382, zeznania G. K. – k. 402-403, zeznania T. C. – k. 403-404, zeznania R. W. – k. 405.

W dniu doręczenia nakazu pod nadzorem M. W. (1) zabezpieczono dostęp do uszkodzonej części schodów taśmą ostrzegawczą. Nie było to zabezpieczenie trwałe i skuteczne, ponieważ taśma rwała się i zagrożone miejsce wciąż było użytkowane. Dnia 28 lipca 2015 r. w godzinach porannych inspektorzy skontrolowali wykonanie nakazu. Schody nie nosiły wtedy śladów naprawy ani zabezpieczenia. Nakaz został wykonany dnia 29 lipca 2015 r. pod nadzorem M. W. (1). Obecnie schody są wyremontowane.

Dowody: protokół kontroli – k. 52, wyjaśnienia M. W. – k. 350, zeznania Z. B. – k. 366, zeznania A. R. – k. 367, zeznania H. S. – k. 367, zeznania H. Z. – k. 367-368, zeznania G. C. – k. 381, zeznania T. C. – k. 403-404.

Sytuacja finansowa szpitala w 2015 r. była bardzo zła. Przeciwko szpitalowi toczyło się kilkadziesiąt postępowań komorniczych. W każdym miesiącu dochodziło do kilku zajęć kont szpitala. K. M. (1) pobierała środki z konta Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Konto to, jako niepodlegające zajęciu, wykorzystywała jako źródło finansowania wynagrodzeń pracowników. W wyniku tych działań na koncie Funduszu powstawał niedobór w kwotach odpowiednio: 899.448,14 zł na dzień 28 lutego 2015 r., 577.088,74 zł na dzień 31 marca 2015 r., 757.294,41 zł na dzień 31 maja 2015 r. oraz 1.234.258,51 zł na dzień 30 czerwca 2015 r. Jednocześnie potrzeby socjalne pracowników były zaspokajane z funduszu, a K. M. (1) ,,oddawała” odpowiednie kwoty na konto funduszu po kilku dniach.

Dowody: protokół kontroli – k. 52, wyjaśnienia K. M. – k. 350-351, zeznania T. C. – k. 404, zeznania M. G. – k. 449, zeznania J. W. – k. 447-449.

W 2015 r. Ministerstwo Zdrowia opóźniało się z przelewem wynagrodzeń dla lekarzy-rezydentów i stażystów. W związku z tym K. M. (1) nie przelała na konto funduszu kwoty, która powinna być odpisana na jego rzecz za wynagrodzenia lekarzy-rezydentów i stażystów. Po wydaniu w czasie kontroli ustnego polecenia przez nadinspektor T. C. (1) konto funduszu zostało uzupełnione o odpowiednią kwotę z tego tytułu.

Dowody: protokół kontroli – k. 52, wyjaśnienia K. M. – k. 350-351, zeznania T. C. – k. 403.

Zgodnie z postanowieniami Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy obowiązującego w dniu kontroli oraz zapisami Regulaminu Pracy, terminem wypłaty wynagrodzenia za pracę wykonaną w danym miesiącu w Szpitalu im. (...) był 29 dzień tego miesiąca. W szpitalu w tym terminie K. M. (1) wypłacała wynagrodzenie zasadnicze oraz składniki wynagrodzenia ustalone w wysokości stałej. Pozostałe składniki wynagrodzenia, w tym wynagrodzenie za czas urlopu wypoczynkowego, dodatek za pracę w porze nocnej, dodatek za pracę w święta i wynagrodzenie za godziny nadliczbowe wypłacała w terminie do 15 dnia następnego miesiąca. W lipcu konto bankowe pracodawcy zostało obciążone z tego tytułu dnia 14 lipca 2015 r. Dopiero wtedy wypłacono świadczenia za pracę w porze nocnej oraz pracę w święta: J. B., B. G., I. G., M. K., G. N.; za pracę w porze nocnej, pracę w święta oraz za czas urlopu wypoczynkowego: E. P. i M. T.; za pracę w porze nocnej, godziny nadliczbowe oraz za czas urlopu wypoczynkowego C. T.; za pracę w porze nocnej i godziny nadliczbowe K. P..

Dowody: protokół kontroli – k. 52, wyjaśnienia K. M. – k. 350-351.

M. W. (1), przesłuchiwana w ramach czynności wyjaśniających oraz na rozprawie, nie przyznała się do zarzucanych jej zachowań. Co do pierwszego z nich wyjaśniła, że nakaz PiP został przez nią wykonany niezwłocznie, a wcześniejsze trwałe zabezpieczenie schodów nie było możliwe. Ponadto wskazała, że w 2013 r. i 1 kwietnia 2015 r. zwracała się do dyrektora z prośbą o uwzględnienie w harmonogramie remontów naprawy schodów, przy czym dalszy los jej prośby nie był już od niej zależny. Odnośnie pozostałych zarzutów wyjaśniła, że nie posiadała środków budżetowych na zrealizowanie wskazanych obowiązków, jako że pion administracyjny nie dysponuje oddzielnym budżetem. Przy tym według obwinionej A. P. i T. B. nie dokonywali konserwacji oraz ładowania baterii wózków. Jedyną osobą, która naprawiała wózki był H. S. (2), zatrudniony jako pracownik mechaniczny. Przy wymianie baterii korzystano zaś z usług firm zewnętrznych. Pokrzywdzeni jedynie uczestniczyli w załadunku wózków.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionej M. W. (1) w części. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom co do tego, że jedyną osobą, która dokonywała konserwacji wózków, był H. S. (2), a A. P. i T. B. uczestniczyli jedynie w załadunku wózków, przy czym żaden z tych trzech mężczyzn nie dokonywał ładowania wózków, gdyż zlecano to firmie zewnętrznej. Wyjaśnienia co do tych okoliczności stoją w sprzeczności nie tylko z treścią raportu PiP, ale także z zeznaniami H. S. (2) i H. Z. (2). H. S. (2) zeznał, że oprócz zewnętrznej firmy także on zajmował się ładowaniem wózków. Potwierdziła to jego przełożona H. Z. (2). Zdaniem Sądu z całą pewnością wózki były ładowane na terenie zakładu. Co do uczestnictwa pracowników A. P. i T. B. w ładowaniu wózków, wskazać trzeba, iż większość świadków nie kwestionowała tej okoliczności, podnosząc jedynie iż nie jest im wiadomo, by pracownicy nie korzystali z odzieży ochronnej. To, że pracownicy Ci uczestniczyli w ładowaniu baterii wózków zostało natomiast stwierdzone podczas kontroli PiP i zamieszczone w raporcie, któremu Sąd dał wiarę w całości. W pozostałej części Sąd uznał wyjaśnienia M. W. (1) za wiarygodne, jako znajdujące potwierdzenie w materiale dowodowym, w szczególności zeznaniach świadków oraz dowodach z dokumentów.

K. M. (1), przesłuchiwana w ramach czynności wyjaśniających oraz na rozprawie, nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej zachowań. Wyjaśniła, że sytuacje, które miały miejsce wynikały z dramatycznej sytuacji finansowej szpitala, a sytuacja pożyczania środków z ZFŚS trwała od wielu lat. Gdyby nie te pożyczki niejednokrotnie nie miałaby skąd wziąć środków na wypłatę wynagrodzeń. Odnośnie odpisów na ZFŚS za wynagrodzenia wyjaśniła, że nie miała świadomości, iż należy odprowadzać stosowne kwoty pomimo opóźnienia z finansowaniem tych wynagrodzeń z Ministerstwa. Wypłaty części zmiennych wynagrodzeń do 15-go następnego miesiąca dokonywała natomiast zgodnie z wieloletnią praktyką szpitala, której nikt nie kwestionował. Ponadto wskazała, że obliczania należności z tytułu nadgodzin, pracy w porze nocnej itd. dokonuje dział kadr i płac, który nie jest jej podległy. Od tego działu główny księgowy otrzymuje zbiorcze listy przelewów, w które nie ma możliwości ingerencji.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionej K. M. (1) niemalże w całości, z wyjątkiem twierdzenia, że nie ponosi ona winy za wykroczenia. Zdaniem Sądu wyjaśnienia obwinionej są w tym zakresie niespójne. Mimo nieprzyznania się do winy, w wyjaśnieniach wyraźnie wskazuje ona, że popełniła wykroczenia wskazane we wniosku o ukaranie.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadków Z. B., A. R. (2), H. S. (2), G. C. (2), G. K. (2) i A. K. (2). Ich zeznania wzajemnie się uzupełniają i znajdują potwierdzenie w zeznaniach innych świadków. Są przydatne o tyle, że pozwalają stwierdzić, iż początkowo zabezpieczono schody taśmą, a dopiero po pewnym czasie dokonano naprawy.

Sąd nie dał wiary w części zeznaniom H. Z. (2): co do tego, że ładowaniem wózków jezdnych i ich naprawą zajmował się wyłącznie H. S. (2) i nie uczestniczyli w tym inni pracownicy. Zeznania H. Z. (2) w tej części pozostają w sprzeczności z treścią raportu PiP oraz zeznaniami inspektora pracy. Sąd miał na względzie, że jako przełożony A. P. i T. B., H. Z. (2) także była zobowiązana do zapewnienia im odpowiednich środków ochrony indywidualnej. Pomijanie faktu, że także Ci dwaj pracownicy uczestniczyli w ładowaniu wózków jezdnych leżało w interesie świadka, ponieważ w przeciwnym wypadku przyznałaby się ona do złamania przepisów bhp, co mogłoby rodzić jej odpowiedzialność. W pozostałej części Sąd uznał zeznania H. Z. (2) za wiarygodne.

Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania A. N. i M. G. (2). Znajdują one potwierdzenie w zeznaniach innych świadków, wyjaśnieniach obwinionej K. M. (1), a także dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy.

Także w części Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka J. W.. Sąd miał na uwadze to, że świadek wyraźnie sprzyjał obwinionym, a swoje zeznania początkowo skupiał nie na relacjonowaniu faktów, ale na przekonywaniu Sądu, że obwinione nie ponoszą winy za zarzucane im zachowania. Ponadto świadek kieruje zakładem pracy, zatem każda krytyka dotycząca praktyk stosowanych w zakładzie dotyczy w pewnym sensie jego działalności. Z tych względów świadek nie może zostać uznany za obiektywnego. J. W. ściśle współpracował z obwinionymi i czerpał wiadomości o najważniejszych poczynaniach swoich zastępców, w szczególności głównej księgowej. Z tego względu Sąd nie uznał za wiarygodne twierdzeń, co do tego, że niedobory w odpisach na ZFŚS wynikać miały jedynie z jakichś niedopatrzeń lub chwilowej zwłoki i nie jest on pewien, czy o nich wiedział. Z zeznań M. G. i wyjaśnień obwinionej K. M. (1) wynika bowiem, że ,,pożyczanie” środków z ZFŚS było stałą praktyką od kilku lat. Wobec tego, nieprawdopodobne jest, iż dyrektor szpitala nic o tym nie wiedział. Za wiarygodne Sąd uznał natomiast zeznania świadka w części, w której dotyczą sytuacji finansowej i organizacyjnej szpitala, wysiłków podejmowanych na rzecz zapewnienia funduszy, okolicznościach dokonania zabezpieczenia schodów oraz struktury organizacyjnej i zakresu obowiązków w szpitalu. Zeznania świadka w tej części są spójne, logiczne, znajdują potwierdzenie w zeznaniach pozostałych pracowników szpitala i zgromadzonych dowodach z dokumentów.

Za wiarygodne w całości Sąd uznał zeznania świadków T. C. (1), R. W. (1) i D. M.. Świadkowie są inspektorami pracy. Ze sprawą mieli kontakt w ramach czynności służbowych. Ich zeznania są ostrożne, świadkowie zeznają tylko co do faktów, które pamiętają, nie odtwarzają w nich bezrefleksyjnie treści raportu. Zeznania te wzajemnie się potwierdzają, znajdują oparcie także w sporządzonym raporcie i dokumentacji zdjęciowej oraz w zeznaniach świadków – pracowników szpitala w zakresie, w jakim te zostały uznane przez Sąd za wiarygodne. Sąd uznał, że co do zasady świadkowie ci są obiektywni i nie mieli interesu w obciążaniu swoimi zeznaniami obwinionych.

Za wiarygodną w całości Sąd uznał opinię biegłego z zakresu bhp. Opinia została sporządzona rzetelnie, jest szczegółowa i profesjonalna. Wnioski opinii zostały skrupulatnie uzasadnione analizą stanu faktycznego oraz obowiązujących uregulowań. Biegły potwierdza wnioski PiP. Nie może to stanowić jednak podstawy do odmowy dania tej opinii przymiotu wiarygodności.

Sąd za wiarygodny w całości uznał raport PiP z dnia 5 sierpnia 2015 r. Raport został sporządzony z należytą starannością. Jest fachowy i szczegółowy. Dokładnie zostało w nim opisane przestrzeganie wybranych przepisów prawa pracy w Szpitalu im. (...) w W.. Charakteryzuje się on także wysokim stopniem obiektywizmu. Nie sposób dopatrzeć się w nim sformułowań, które świadczyłyby o tym, że inspektorzy pracy kierowali kontrolą w sposób nieobiektywny, a ich głównym celem było znalezienie uchybień i doprowadzenie do nałożenia kar na obwinione. Przeciwnie – w raporcie tyle samo miejsca poświęcono omówieniu przypadków przestrzegania, jak i nieprzestrzegania przepisów. W trakcie kontroli ujawniono ogromną ilość uchybień, szczególnie w zakresie bhp. Inspektorzy ograniczyli się jednak w większości przypadków do udzielenia pracownikom stosownych pouczeń i ustnych zaleceń. Tylko w przypadku kilku najbardziej rażących zaniedbań inspektorzy zdecydowali się na nałożenie grzywien na obwinione. Także dowody z dokumentów pokontrolnych ( k. 56-59, k. 60, k. 61-61v) Sąd uznał za autentyczne i obdarzył walorem wiarygodności w całości.

Sąd za wiarygodne uznał dowody z dokumentacji fotograficznej. Fotografie przedstawiają użytkowane w szpitalu wózki jezdne i dokumentują ich stan zewnętrzny. Także pismo dyrektora szpitala ( k. 62) sąd uznał za wiarygodne. Fakt jego sporządzenia potwierdził w swoich zeznaniach J. W..

Pozostałe dowody z dokumentów, tj. zaświadczenia ( k. 506-529), dokumentacje dot. postępowań komorniczych, zakresu obowiązków na poszczególnych stanowiskach w szpitalu itd. (k . 153-163, 171-200, 201-338, 429-437) Sąd uznał za wiarygodne w całości. Zostały one sporządzone w przepisanej prawem formie, przez upoważnione do tego podmioty – Sąd nie znalazł podstaw, by kwestionować ich autentyczność albo wiarygodność treści w nich zawartych.

Sąd zważył, co następuje:

M. W. (1) została obwiniona o trzy wykroczenia: z art. 283 § 2 pkt 7 k.p. w zw. z art. 207 § 2 pkt 6 k.p., art. 283 § 1 k.p. w zw. z art. 215 pkt 1 k.p. oraz art. 283 § 1 k.p. w zw. z art. 237 ⁶ § 1 i 3 oraz art. 237 ⁹ § 1 i 2 k.p.

Art. 283 § 2 pkt 7 stanowi, że karze podlega ten, kto nie wykonuje w wyznaczonym terminie podlegającego wykonaniu nakazu organu Państwowej Inspekcji Pracy. Uzupełnienie dla normy zapisanej w art. 283 § 2 pkt 7 k.p. stanowi art. 207 § 2 pkt 6 k.p. Zgodnie z tym przepisem pracodawca, w ramach wykonywania obowiązku ochrony życia i zdrowia pracowników przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków jest zobowiązany w szczególności zapewniać wykonanie nakazów, wystąpień, decyzji i zarządzeń wydawanych przez organy nadzoru nad warunkami pracy.

Co do wykroczenia z art. 238 § 2 pkt 7, wskazać należy, że dnia 23 lipca 2015 r. został wydany przez inspektora PiP nakaz usunięcia zagrożenia. Nadano mu rygor natychmiastowej wykonalności. M. W. (1) była osobą odpowiedzialną za wykonanie nakazu, jako że Dyrektor Szpitala, do którego nakaz był skierowany, znajdował się na urlopie. Nakaz został doręczony obwinionej dnia 24 lipca. Jak ustalono, obwiniona zrealizowała go dopiero dnia 28 lipca 2015 r., czyli 4 dni po doręczeniu. Zważywszy na to, że schody stanowiły zagrożenie dla życia i zdrowia poruszających się po nich osób (wcześniej miał nawet na nich miejsce wypadek przy pracy), inspektorzy PiP słusznie uznali, że odkładanie naprawy na tyle czasu stanowiło de facto niewykonanie nakazu. Nakaz nie został zrealizowany niezwłocznie. W przypadku tak poważnych zagrożeń zwłoka nie może być uzasadniana tym, że nakaz został doręczony w piątek, przed weekendem. Wskazać wystarczy, że na sobotę i niedzielę szpital nie przerywał działalności, więc także wtedy na schodach mogło dojść do wypadku.

Wykroczenie z art. 283 § 1 k.p. Art. 283 k.p. § 1 polega na nieprzestrzeganiu przepisów lub zasad bezpieczeństwa i higieny pracy przez tego, kto jest odpowiedzialny za stan bezpieczeństwa i higieny pracy albo kieruje pracownikami lub innymi osobami fizycznymi.

Zgodnie z normami kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane maszyny i inne urządzenia techniczne zapewniały bezpieczne i higieniczne warunki pracy (art. 215 pkt 1 k.p.). Maszyny i inne urządzenia techniczne, powinny spełniać wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy, określone w odrębnych przepisach, przez cały okres ich użytkowania (§ 51 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy , Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 ze zm.). Te niesprawne, uszkodzone lub pozostające w naprawie powinny być wycofane z użytkowania oraz wyraźnie oznakowane tablicami informacyjnymi oraz zabezpieczone w sposób uniemożliwiający ich uruchomienie (§ 58 ust. 3 powołanego poprzednio rozporządzenia).

Odnośnie wózków jezdniowych obowiązuje Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 10 maja 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy użytkowaniu wózków jezdniowych z napędem silnikowym (Dz. U. z 2002 r. Nr 70, poz. 650 ze zm.). Zgodnie z nim niedopuszczalne jest dokonywanie przez użytkownika w użytkowanych wózkach zmian konstrukcyjnych lub demontażu urządzeń ochronnych i sygnalizacyjnych (§ 2), a przed przekazaniem wózka do użytkowania pracodawca powinien zapewnić kontrolę jego stanu technicznego, w tym kontrolę elementów, układów i mechanizmów (§ 5). Przeprowadzenie takiej kontroli, powinno być odnotowane w dokumentach eksploatacyjnych wózka.

W przypadku wózków jezdniowych użytkowanych w szpitalu nie zapewniono przestrzegania wymienionych przepisów, a tym samym bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, co potwierdził w swej opinii także biegły z zakresu bhp. Wózki dopuszczone do eksploatacji w dniu 22 lipca 2015 r. były w złym stanie technicznym, nie miały sprawnego osprzętu, oświetlenia i sygnalizacji oraz urządzeń pomiarowo-kontrolnych. Ich stan techniczny nie był też kontrolowany pod kątem spełniania norm bezpieczeństwa.

Art. 237 ⁶ k.p. stanowi, że pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie środki ochrony indywidualnej zabezpieczające przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy, które spełniają wymagania dotyczące oceny zgodności określone w odrębnych przepisach. Jak wskazał biegły z zakresu bhp, podczas pracy z kwasem siarkowym należy stosować właściwe wyposażenie ochrony osobistej dla ochrony rąk, dłoni, oczu, skóry twarzy, ciała, nóg i dróg oddechowych. Zgodnie z z art. 237 ⁹ k.p. pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy bez takich środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego.

Inspektorzy pracy w raporcie, któremu Sąd dał wiarę w całości, wskazali, że pracownicy A. P. i T. B. nie tylko eksploatowali wózki jezdniowe, ale także dokonywali ich napraw i ładowania. Nie byli przy tym wyposażeni w kwasoodporny sprzęt ochronny: ubrania, buty, fartuchy, rękawice i osłony chroniące twarz i oczy. Z racji tego, że przy ładowaniu pojazdów dojść mogło do rozbryzgiwania kwasu siarkowego (VI), sytuacja ta stwarzała zagrożenie dla ich zdrowia i życia. Niezapewnienie środków ochrony tym pracownikom wyczerpuje więc znamiona strony przedmiotowej wykroczenia z art. 283 § 1 k.p. w zw. z art. 237 ⁶ § 1 i 3 oraz art. 237 ⁹ § 1 i 2 k.p.

Odpowiedzialność na podstawie art. 283 § 1 k.p. ponosi ten, kto jest odpowiedzialny za stan bezpieczeństwa i higieny pracy albo kieruje pracownikami lub innymi osobami fizycznymi. M. W. (1) pełniła funkcję Zastępcy Dyrektora ds. Administracyjnych, a jej obowiązkiem było monitorowanie stanu bezpieczeństwa i higieny pracy w szpitalu. Podlegała jej także służba bezpieczeństwa i higieny pracy. Trzeba zatem uznać, że była osobą odpowiedzialną za stan (...), że wózki są używane w zakładzie był znany obwinionej, a już ich stan wizualny musiał rodzić przypuszczenia, że nie spełniają one norm bhp. W dokumentacji, którą dysponował pracodawca, nie odnaleziono nawet śladów kontrolowania wózków pod tym kątem. Obwiniona, jako osoba stojąca na czele służby bhp i odpowiedzialna za przestrzeganie zasad bhp na terenie zakładu, powinna zapewnić też odpowiednią odzież ochronną pracownikom mającym do czynienia ze żrącymi kwasami.

Podsumowując, Sąd stwierdził, że obwiniona M. W. (1) swoim zachowaniem wypełniła znamiona wszystkich wykroczeń wskazanych we wniosku o ukaranie.

K. M. (1) została obwiniona o wykroczenia z art. 12a ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 2 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, art. 12a ust. 1 w zw. z art. 1 ust. 1 tej samej ustawy oraz z art. 282 § 1 pkt 1 k.p.

Art. 12a ustawy o z.f.ś.s. ustanawia odpowiedzialność w przypadku niewykonywania przepisów ustawy albo podejmowania działań niezgodnych z jej przepisami. W zakresie obejmującym stosowanie przepisów ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych wykroczeniem jest więc m.in. nieprzekazanie lub przekazanie nieterminowe odpisów na wyodrębniony rachunek funduszu (art. 6 ust. 2 ustawy) oraz przeznaczanie środków funduszu na cele niezgodne z przepisami ustawy (art. 1 ust. 1 ustawy). Odpowiedzialność za naruszenie przepisów komentowanej ustawy ponosi pracodawca albo osoba, która została upoważniona do wykonywania nałożonych przez ustawę obowiązków w imieniu pracodawcy.

W sprawie niewątpliwie zostały zrealizowane znamiona strony przedmiotowej wykroczeń z ustawy o z.f.ś.s. W okresie od 1 czerwca do 27 lipca 2015 r. na konto zakładowego funduszu świadczeń socjalnych Szpitala im. (...) w W. nie została przekazana kwota 161.217 zł., stanowiąca 75 % wartości odpisu na fundusz w 2015 r. dla lekarzy rezydentów i stażystów. Nie budzi wątpliwości także fakt, że część środków funduszu była przeznaczana na cel inny jest finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu. Jak zeznali świadkowie i wyjaśniła obwiniona, środki z funduszu były przeznaczane na bieżące wypłatę wynagrodzeń pracownikom.

Nie budzi wątpliwości także to, że K. M. (1) była osobą odpowiedzialną za powstałe uchybienia. Do jej obowiązków służbowych, jako głównej księgowej, należało prowadzenie ewidencji środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Ona dokonywała przelewów na konto funduszu i obciążeń tego konta. Obwiniona nie przyznaje się wprawdzie do winy, ale z jej wyjaśnień wynika, iż z pełną świadomością wykorzystywała środki funduszu na cele niewskazane w ustawie. Obwiniona przyznała też wprost, iż nie przelała odpowiedniej części odpisu za lekarzy rezydentów i lekarzy stażystów.

Nie można przy tym uznać, że obwinioną ekskulpuje jej rzekomy brak świadomości co do istnienia takiego obowiązku. Jako główna księgowa i osoba odpowiedzialna za prowadzenie ewidencji środków funduszu, obwiniona powinna była znać obowiązujące regulacje. Art. 6 ustawy o z.f.ś.s. stanowi, że odpisy obciążają koszty działalności pracodawcy, a w terminie do do dnia 31 maja każdego roku pracodawca przekazuje kwotę stanowiącą co najmniej 75% równowartości odpisów za dany rok rachunek bankowy funduszu. Zgodnie z art. 16 h ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty lekarz rezydent odbywa specjalizację na podstawie umowy o pracę na czas określony w programie specjalizacji w ramach rezydentury zawartej z podmiotem, który prowadzi szkolenie specjalizacyjne. To zatem szpital jest dla lekarzy rezydentów pracodawcą i to on obowiązany jest im wypłacać wynagrodzenie i dokonywać za nich odpisów na rzecz ZFŚS. Nie ma przy tym znaczenia to, że na wynagrodzenia rezydentów i stażystów szpital otrzymywał finansowanie z zewnętrznego źródła.

K. M. (1) zrealizowała też swoim zachowaniem znamiona wykroczenia z art. 282 § 1 pkt 1 k.p. Za wykroczenia z tego artykułu odpowiada ten, kto wbrew obowiązkowi nie wypłaca w ustalonym terminie wynagrodzenia za pracę lub innego świadczenia przysługującego pracownikowi. Zgodnie z obowiązkami wynikającymi z prawa pracy, którego źródłami w zakresie terminu wypłaty wynagrodzeń były na terenie zakładu pracy postanowienia Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy i zapisy Regulaminu Pracy, K. M. (1) była zobowiązana wypłacać pracownikom całość wynagrodzenia do 29 dnia każdego miesiąca. Wynagrodzenie za czerwiec 2015 r. powinno zostać zatem wypłacone do dnia 29 czerwca 2015 r. Obwiniona cześć wynagrodzenia pracownikom wskazanym we wniosku o ukaranie wypłaciła natomiast dopiero dnia 14 lipca 2015 r. Wbrew obowiązkowi nie wypłaciła więc części wynagrodzenia w terminie.

Obwiniona przyznając, że wynagrodzenie było wypłacone później podnosiła brak swojej winy. Wskazywała, że późniejsze wypłacanie części wynagrodzenia było stałą praktyką, że brakowałoby środków na jednorazowe zapłacenie całości wynagrodzeń. Także odnośnie tego czynu stwierdzić jednak należy odpowiedzialność obwinionej. Jako główna księgowa powinna była znać przepisy zakładowego prawa pracy w tak podstawowej kwestii jak termin zapłaty wynagrodzenia. Oczywistym też jest, że o braku winy obwinionej nie może świadczyć fakt, że poprzedni główny księgowy także w tym zakresie nie przestrzegał przepisów. To zachowanie zarzucone obwinionej, nie innych księgowych stanowi przedmiot postępowania.

Obwiniona K. M. (1) zrealizowała więc znamiona wszystkich zarzucanych jej wykroczeń. Jednak sąd zważył, że na podstawie art. 45 § 1 k.w. karalność wykroczeń popełnionych przez obwinioną K. M. (1) w dniach 28 lutego 2015 r. i 31 marca 2015 r. ustała odpowiednio z dniem 28 lutego i 31 marca 2017 r. Postępowanie w zakresie tych czynów należało więc umorzyć, stosownie do treści art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w.

Uznając obwinione za winne popełnienia zarzucanych im czynów, Sąd wymierzył im kary grzywny. Zgodnie z art. 9 § 2 k.w., jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę. W przypadku każdego z wykroczeń, o które obwiniona została M. W. (1) zagrożenie ustawowe wynosiło od 1000 zł do 30 000 zł. grzywny. W przypadku wykroczeń popełnionych przez K. M. (1) podstawę wymiaru kary stanowił zaś art. 282 § 1 pkt 1 k.p., który przewiduje karę grzywny od 1000 zł do 30 000 zł., podczas gdy przepisy ustawy o z.f.ś.s., przewidują zagrożenie grzywną od 20 do 5000 zł.(art. 48 k.w. w zw. z art. 24 § 1 k.w.).

W przypadku obwinionej M. W. (1) Sąd uznał za odpowiednią karę w wysokości 3000 zł. Sąd wziął pod z jednej strony znaczny stopień społecznej szkodliwości popełnionych czynów, na który wpłynęło to, że zagrożone zostały podstawowe dobra pracowników, takie jak ich bezpieczeństwo podczas wykonywania pracy, że szkoda grożąca pracownikom miała charakter szkody na osobie i mogła się objawiać w ciężkim uszkodzeniu ciała, m.in. utracie wzroku, a także że troska o zapewnienie bezpieczeństwa pracy należało do podstawowych obowiązków Dyrektora ds. Administracyjnych i przewodniczącego służby bhp w zakładzie, które to funkcje sprawowała obwiniona. Z drugiej strony, jako okoliczność łagodzącą uwzględnił fakt, że szpital był w złej sytuacji finansowej, która nie pozwalała mu wygospodarować środków na naprawę lub wymianę wózków, czy naprawę schodów. Trzeba zwrócić uwagę, że późniejsza, kosztochłonna naprawa schodów została sfinansowana nie ze środków szpitala, ale niezależnej od niego fundacji. Pracownicy działu technicznego, jakkolwiek nieudolnie, próbowali też po otrzymaniu nakazu zabezpieczyć zniszczony odcinek schodów przed dostępem ludzi. Wózki jezdne stanowiły ważny środek transportu pomiędzy budynkami na obszernym terenie szpitala. Z jednej strony same stwarzały zagrożenie wypadkiem przy pracy, jako że nie spełniały norm. Z drugiej jednak strony pozwalały zmniejszyć ryzyko wypadków umożliwiając przewożenie materiałów, które bez pomocy wózków byłyby transportowane pomiędzy budynkami ,,ręcznie” przez pracowników. Sąd wziął przy wymiarze kary pod uwagę także to, że nakaz PiP został wykonany w obiektywnie niedługim czasie, chociaż nie niezwłocznie, a po stwierdzeniu uchybień związanych z eksploatacją wózków obwiniona nakazała wyłączenie ich z użycia.

W przypadku obwinionej K. M. (1) Sąd uznał za odpowiednią karę w wysokości dolnego progu zagrożenia ustawowego. Zachowań obwinionej nie można uznać uznać za społecznie szkodliwe w stopniu znacznym: w wyniku późniejszego wypłacania wynagrodzeń oraz dokonywania przesunięć środków z konta ZFŚS nie została wyrządzona żadna szkoda. Zachowanie obwinionej wynikało z bardzo trudnej sytuacji Szpitala. Każdorazowa wypłata wynagrodzeń była dla obwinionej ogromnym wysiłkiem i wiązała się z dużym stresem, ponieważ szpital miał wciąż długi, a jego konta były zajmowane przez komorników. Sąd wziął pod uwagę także motywację czynów obwinionej K. M. (1) – zarówno późniejsze wypłaty zmiennych elementów wynagrodzenia, jak i pobieranie środków z konta ZFŚS były czynione po to, by zapewnić terminowość wypłaty stałych części wynagrodzenia wszystkim pracownikom. Wynagrodzenie za godziny nadliczbowe i inne dodatki były od kilku lat wypłacane w stałym czasie, w 15 dniu miesiąca następującego po miesiącu, w którym pracownicy nabyli do nich prawo. Niewątpliwie pracownicy byli do tej praktyki przyzwyczajeni i planowali swoje wydatki z uwzględnieniem, że część wynagrodzenia wypłacana jest w połowie miesiąca.

W niniejszej sprawie w przypadku obwinionej K. M. (1) brak jest okoliczności obciążających, które wpływałyby na podniesienie wymiaru kary. Zaistniało natomiast szereg okoliczności łagodzących, takich jak działanie pod wpływem ciężkich warunków ekonomicznych szpitala, z pobudek zasługujących na uwzględnienie, oraz każdorazowe staranie się o usunięcie szkodliwych następstw czynu. K. M. (1) po kontroli PiP znalazła środki, by uzupełnić niedobór w ZFŚS wynikający z niedokonania odpisu za lekarzy rezydentów i lekarzy stażystów. Każdorazowo uzupełniała też w ciągu 7-10 dni środki, które pobrała z ZFŚS na realizację wynagrodzeń pracowników. Po kontroli doprowadził do zmiany praktyki odnośnie wypłacania dodatków za pracę w godzinach nocnych, nadliczbowych etc.

Sąd nie mógł także nie uwzględnić kontekstu zadłużenia Szpitala: to, że wpływ na nie miało w dużej mierze niedoszacowanie świadczeń medycznych przez jednostkę finansującą służbę zdrowia oraz nieterminowość dokonywania zapłaty przez tę jednostkę za wykonane świadczenia. Obwiniona jako główna księgowa nie ponosiła odpowiedzialności za fatalny stan finansów szpitala. W ramach swoich obowiązków natomiast usiłowała, niejednokrotnie z dobrym skutkiem, zmniejszyć stan zadłużenia i zapewnić realizację jak największej liczby zobowiązań. Wobec wszystkich podniesionych okoliczności zdaniem Sądu kara w wyższym wymiarze byłaby wobec obwinionej zbyt surowa.

Zdaniem Sądu orzeczone kary spełnią cele wychowawcze i zapobiegawcze w stosunku do obwinionych – doprowadzą do uważniejszego nadzorowania przez obwinione przestrzegania prawa pracy w zakładzie. Będą miały także oddziaływanie społeczne i wpłyną na poprawienie bezpieczeństwa warunków pracy w Szpitalu im. (...) w W..

Sąd na podstawie art. 118 § 1 k.w. zasądził od obwinionych na rzecz Skarbu Państwa opłaty. Opłata zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) wynosi 10 % wartości zasądzonej grzywny. Wobec tego tytułem opłaty od M. W. (3) zasądzono kwotę 300 zł, a od K. M. (1) kwotę 100 zł. W pozostałym zakresie, Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 119 k.p.w. zwolnił obwinione od ponoszenia kosztów sądowych. W opinii Sądu za takim rozstrzygnięciem przemawiały zasady słuszności. Chociaż bowiem obwinione zostały uznane za winne popełnienia zarzucanych im czynów, Sąd dostrzegł iż obwinione wykroczeń nie popełniłyby, gdyby zakład pracy nie znajdował się w bardzo ciężkiej sytuacji ekonomicznej, do której obwinione w żaden sposób się nie przyczyniły. Wobec tego zdaniem Sądu niesłuszne byłoby obciążanie obwinionych w takiej sytuacji kosztami postępowania.

Z tych wszystkich względów orzeczono tak jak w części dyspozytywnej wyroku.