Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 maja 2017 r. w S.

sprawy G. L. (1)

przeciwko Dyrektorowi Wojskowego Biura Emerytalnego w S.

o rozliczenie renty inwalidzkiej

na skutek odwołania G. L. (1)

od decyzji Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w S.

z dnia 16 stycznia 2017 roku nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że ustala, iż przychód uzyskany przez G. L. (1) w roku 2015 z tytułu zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub pozarolniczej działalności gospodarczej wyniósł 19507,80 zł (dziewiętnaście tysięcy pięćset siedem złotych i osiemdziesiąt groszy), a co za tym idzie – brak jest podstaw do zmniejszenia wysokości świadczenia rentowego ubezpieczonego za rok 2015 oraz brak jest podstaw do dokonywania z jego świadczenia rentowego jakichkolwiek potrąceń z tytułu nienależnie pobranych świadczeń.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 stycznia 2017 r. Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego w S., zatytułowaną: „Decyzja o rocznym rozliczeniu renty inwalidzkiej II gr. w związku z osiągniętym w 2015 roku przychodem”, poinformował G. L. (1), że dokona z bieżących wypłat świadczeń potrącenia z tytułu wykonanego rozliczenia w wysokości 5331,85 zł. W uzasadnieniu wskazał, że stosownie do przepisów art. 40 oraz 48 ust. 2 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz w oparciu o posiadane zaświadczenia o uzyskiwanych przez G. L. przychodach stwierdził, że przychód uzyskany przez niego w roku 2015 z tytułu zatrudnienia, innej pracy zarobkowej lub pozarolniczej działalności gospodarczej wyniósł 43.261,80 zł, podczas gdy wysokość przychodu możliwego do osiągnięcia, nie powodująca zmniejszenia świadczenia wynosiła 32.911,10 zł. Mając to na uwadze uznał, że zmniejszenie świadczenia przy rozliczeniu rocznym wynosi 5050,02 zł, do czego doliczono odsetki w kwocie 281,83 zł, liczone od 1 kwietnia 2016 r. do dnia wystawienia decyzji.

G. L. (1) odwołał się od powyższej decyzji, podnosząc, że w roku 2015 nie prowadził działalności gospodarczej, był zatrudniany dorywczo na umowy zlecenia oraz umowy o dzieło i nie osiągnął przychodu powodującego zmniejszenie świadczenia rentowego. Dodatkowo w toku procesu doprecyzował, że działalność gospodarczą w roku 2015 prowadził tylko przez pierwsze dwa miesiące tego roku, po czym w dniu 28 lutego 2015 r. zawiesił jej prowadzenie, zaś w dniu 2 listopada 2015 r. – zakończył. Oświadczył, że jego dodatkowy przychód w roku 2015 wyniósł 18.125 zł.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości, a nadto o zasądzenie od ubezpieczonego na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wyjaśnił, że rozliczenia ubezpieczonego dokonał na podstawie zawiadomienia Naczelnika I Urzędu Skarbowego w K. o osiągnięciu przez ubezpieczonego przychodu z działalności wykonywanej osobiście w kwocie 14.157 zł. Dodatkowo podkreślił, że także w oparciu o tę informację ustalił okres prowadzenia działalności gospodarczej przez G. L.. Dużą wagę organ przywiązał przy tym do sposobu zachowania się ubezpieczonego w toku prowadzonego przez organ postępowania wyjaśniającego – zdaniem organu nie przedstawił on bowiem żądanych dokumentów, ani w żaden sposób nie odniósł się do wystosowanego doń pisma.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

G. L. (1) od 1990 roku jest osobą uprawnioną do wojskowej renty inwalidzkiej. W roku 2015 została mu ona wypłacona w łącznej kwocie 33.267 zł, była to renta II grupy.

Niesporne, a nadto dowód: deklaracja PIT-40A dot. roku 2015 – k. 153 akt rentowych.

W dniu 19 grudnia 2016 r. organ rentowy przystąpił do rozliczenia przychodów ubezpieczonego – w kontekście wysokości przysługującej mu renty – za lata 2013, 2014 i 2015. Rozliczeń dokonywał wyłącznie w oparciu o sporządzone przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w K. informacje o wysokości dochodu podatnika o podatku dochodowym od osób fizycznych wykazane w zeznaniach podatkowych za ww. lata. Informacje te wpłynęły do Kancelarii (...) w S. w dniu 2 września 2016 r.

W informacji dotyczącej roku 2013 Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w K. wskazał, że w tym roku G. L. figurował jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, a poza dochodem z emerytur/rent wykazał tylko przychód z działalności gospodarczej w kwocie 16628 zł i przychód z najmu i dzierżawy w kwocie 6000 zł.

W informacji dotyczącej roku 2014 Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w K. wskazał, że w tym roku G. L. figurował jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, a poza dochodem z emerytur/rent wykazał tylko przychód z działalności gospodarczej w kwocie 24023 zł i przychód z najmu i dzierżawy w kwocie 4200 zł.

W informacji dotyczącej roku 2015 Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w K. wskazał, że w tym roku G. L. figurował jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą – do dnia 2 listopada 2015 r., a poza dochodem z emerytur/rent wykazał przychód z działalności gospodarczej w kwocie 1968 zł, przychód z najmu i dzierżawy w kwocie 1400 zł oraz przychód z działalności wykonywanej osobiście (umowy zlecenia i o dzieło) w kwocie 14757 zł.

W dniu 19 grudnia 2016 r. organ rentowy wydał dwie odrębne decyzje, informujące o dokonanym rocznym rozliczeniu renty inwalidzkiej G. L. w związku z przychodem osiągniętym w roku 2013 i 2014, nie skutkującym koniecznością dokonania jakichkolwiek potrąceń.

Tego samego dnia wystosował do ubezpieczonego pismo informujące, że „ do Wojskowego Biura Emerytalnego w S. wpłynęła informacja z I Urzędu Skarbowego w K. o prowadzeniu przez Pana pozarolniczej działalności gospodarczej w latach2013-2015 oraz przychodów z działalności wykonywanej osobiście osiągniętych w 2015 roku w kwocie 14.757,00 zł.” W piśmie zamieszczono prośbę o „ wyjaśnienie osiągniętego przychodu w 2015 roku” i informację o tym, że „ zaświadczenia o wysokości przychodu, bądź dokumenty potwierdzające, że uzyskiwane przychody nie podlegały obowiązkowi ubezpieczeń społecznych należy przesłać do organu emerytalnego w terminie 14 dni od daty otrzymania pisma.” Wskazano także, że „ w/w dokumenty są niezbędne w celu prawidłowego rozliczenia Pana z dodatkowych przychodów. W przypadku braku odpowiedzi w w/w terminie zostanie Pan rozliczony na podstawie informacji uzyskanej z Urzędu Skarbowego.”

G. L. (1) odebrał powyższe pismo w dniu 27 grudnia 2016 r. i nie udzielił na nie żadnej odpowiedzi, ani nie nadesłał żadnych dokumentów.

Niesporne, a nadto dowody: dokumenty w aktach rentowych – k. 155-163.

Organ rentowy nie podjął żadnych innych działań, związanych z rozliczeniem przychodów ubezpieczonego w roku 2015, w szczególności nie skorzystał z danych o prowadzeniu przez niego działalności gospodarczej zamieszczonych w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Uznał, że w roku 2015 – poza przychodem z emerytury – G. L. uzyskał przychód wynoszący łącznie 43.261,80 zł, w tym 14757 zł z tytułu działalności wykonywanej osobiście.

Niesporne, a nadto dowód: notatka dotycząca rozliczenia przychodów G. L. za 2015 rok – k. 164 akt rentowych.

G. L. (1) od 1 marca 2007 roku prowadził w K. pozarolniczą działalność gospodarczą pod firmą: Szkoła (...) G. L. (1). Prowadzenie tej działalności zawieszał. Po raz ostatni wznowił jej prowadzenie z dniem 1 października 2012 roku, po czym prowadził ją aż do 28 lutego 2015 roku, kiedy to ponownie zawiesił jej prowadzenie.

Prowadzenia działalności po raz kolejny już jednak nie wznowił; zamiast tego z dniem 2 listopada 2015 roku zgłosił zaprzestanie wykonywania tej działalności. W dniu 3 listopada 2015 r. dotyczący go wpis został w związku z tym wykreślony z rejestru.

Dowody: wydruki ze strony internetowej (...) k. 10-11, 21-23 akt sądowych.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się w oczywisty sposób uzasadnione, a konieczność prowadzenia niniejszej sprawy przez sąd była wyłącznie wynikiem niewłaściwego postępowania organu rentowego – tak na etapie postępowania administracyjnego, jak i już w toku procesu.

Zgodnie z treścią przepisu art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (tekst jednolity: Dz.U. z 2016 r., poz. 1037) – w brzmieniu obowiązującym w okresie, którego dotyczyła zaskarżona decyzja, w razie osiągania [przez rencistę/emeryta wojskowego] przychodu z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, emerytura lub renta inwalidzka ulega zmniejszeniu na zasadach określonych w przepisach art. 104 ust. 1a-6, ust. 8 pkt 1 i 2 oraz ust. 9 i 10 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, nie więcej jednak niż o 25% wysokości tej emerytury lub renty inwalidzkiej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3. Dodatkowo, w ustępach 2 i 3 tego samego artykułu przewidziano, że: przepisy art. 104 ust. 8 pkt 2 ustawy, o której mowa w ust. 1, stosuje się również do renty inwalidzkiej III grupy (ust. 2) oraz, że w razie osiągania przychodu, określonego w ust. 1, w kwocie przekraczającej 130% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy, ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, kwota emerytury lub renty inwalidzkiej ulega zmniejszeniu o 25% jej wysokości (ust. 3).

Z kolei w przepisach art. 104 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, do której zastosowania odsyła wyżej przywołany przepis, wskazano, iż:

ust. 1a: dla emerytów i rencistów prowadzących pozarolniczą działalność za przychód, o którym mowa w ust. 1, przyjmuje się przychód stanowiący podstawę wymiaru składki na ubezpieczenia społeczne w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych.

ust. 2: za działalność podlegającą obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, o której mowa w ust. 1, uważa się zatrudnienie, służbę lub inną pracę zarobkową albo prowadzenie pozarolniczej działalności, z uwzględnieniem ust. 3.

ust. 3: przepisy ust. 1 i 2 stosuje się również do emerytów i rencistów osiągających przychód z tytułu działalności wykonywanej za granicą.

ust. 4: przepisy ust. 1, 1a i 2 stosuje się również do osób wyłączonych z obowiązku ubezpieczenia społecznego z tytułu ustalenia prawa do emerytury i renty lub wykonujących działalność niepodlegającą obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu z uwagi na podleganie temu obowiązkowi z innego tytułu.

ust. 5: przepisów ust. 1-4 nie stosuje się do honorariów z tytułu działalności twórczej i artystycznej.

ust. 6: za przychód, o którym mowa w ust. 1, uważa się również kwoty pobranych zasiłków: chorobowego, macierzyńskiego i opiekuńczego oraz wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy, wypłacanego na podstawie przepisów Kodeksu pracy, i kwoty świadczenia rehabilitacyjnego i wyrównawczego, zasiłku wyrównawczego i dodatku wyrównawczego.

ust. 8: W razie osiągania przychodu w kwocie przekraczającej 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy, ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, nie wyżej jednak niż 130% tej kwoty, świadczenie ulega zmniejszeniu o kwotę przekroczenia, nie większą jednak niż kwota maksymalnego zmniejszenia obowiązująca w dniu 31 grudnia 1998 r. w wysokości:

1)  24% kwoty bazowej obowiązującej przy ostatniej waloryzacji w 1998 r. - dla emerytury lub renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy;

2) 18% kwoty bazowej, o której mowa w pkt 1 - dla renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy;

ust. 9: kwoty maksymalnych zmniejszeń, o których mowa w ust. 8, podlegają podwyższeniu, przy zastosowaniu wskaźnika waloryzacji emerytur i rent w kolejnych terminach waloryzacji.

ust. 10: Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ogłasza w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”:

1)  w terminie do 14 dnia roboczego drugiego miesiąca każdego kwartału kalendarzowego - kwoty przychodu, o których mowa w ust. 7 i 8, z zaokrągleniem w górę do pełnych 10 groszy;

2)  w terminie do 14 roboczego dnia listopada - kwoty graniczne przychodu dla mijającego roku kalendarzowego.

W realiach niniejszej sprawy, w sytuacji, w której G. L. (1) nie kwestionował prawdziwości informacji zawartych w piśmie Naczelnika I Urzędu Skarbowego w K., w tym w szczególności co do wysokości jego przychodów uzyskanych w roku 2015 z innych tytułów niż przychód z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, decydujące dla rozstrzygnięcia okazało się zbadanie czy organ rentowy w prawidłowy sposób ustalił wielkość przychodu ubezpieczonego w roku 2015 z tego ostatniego tytułu.

Jak wynika z notatki znajdującej się w aktach (...), organ rentowy przyjął, że z tego tytułu G. L. uzyskał przychód wynoszący 28504,80 zł (skoro łączny przychód ustalono na kwotę 43261,80 zł i przyjęto, że przychód z innych tytułów wyniósł 14757 zł, pozostała część musiała wynikać – zdaniem organu – z prowadzenia działalności gospodarczej). Dedukując dalej w ten sposób (gdyż pełnomocnik organu rentowego nie był uprzejmy przedstawić sądowi jasnego i klarownego wyjaśnienia w tej mierze, a sposób dokonania przez organ wyliczeń nie wynika także wprost z żadnych znajdujących się w aktach (...) dokumentów), sąd doszedł do przekonania, że kwotę 28504,80 zł organ rentowy obliczył w ten sposób, że przyjął, iż przychód ubezpieczonego wynosił po 2375,40 zł miesięcznie (2375,40 zł x 12 = 28504,80 zł).

Abstrahując w tym miejscu od prawidłowości tego wyliczenia (nie wiadomo bowiem czemu organ przyjął, że działalność była prowadzona przez 12 miesięcy, skoro z pisma Naczelnika I US w K., na którym według twierdzeń pełnomocnika się oparł, wynika, że jej prowadzenie zakończono 2 listopada 2015 roku), należy zauważyć, iż mogłoby ono zostać zaakceptowane tylko w przypadku gdyby G. L. (1) faktycznie prowadził działalność gospodarczą przez cały rok 2015. Ubezpieczony tej okoliczności stanowczo jednak zaprzeczał, naprowadzając dowody przeciwne.

Wymaga podkreślenia, że sąd zwrócił pełnomocnikowi organu rentowego uwagę na tę kwestię, sygnalizując konieczność zwrócenia uwagi na treść ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, jednak uzyskał odpowiedź (w piśmie procesowym pełnomocnika organu datowanym na 15 marca 2017 r.), że „ organ nie musiał dodatkowo ustalać czy ubezpieczony prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą w 2015 r.” , z uwagi na to, że dokonał rozliczenia na podstawie zawiadomienia Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w K., zawierającego m.in. informację o dacie końcowej, do której podatnik figurował jako osoba prowadząca działalność gospodarczą. Wyrażony w przywołanym piśmie procesowym pogląd jest w ocenie sądu oczywiście błędny a dodatkowo nie ma uzasadnienia w jakichkolwiek obowiązujących przepisach.

Należy bowiem zauważyć, że organ rentowy nie ma prawa czynienia dowolnych ustaleń co do tego w jakim dokładnie okresie dana osoba prowadziła działalność gospodarczą, rodzącą obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne. W razie wątpliwości w pierwszej kolejności organ powinien bowiem zwrócić się o udzielenie stosownych wyjaśnień do samego przedsiębiorcy, a następnie (w razie nieuzyskania takich wyjaśnień lub uznania, że budzą one jego wątpliwości) powinien podjąć próbę zweryfikowania prawdziwości tych danych we właściwym organie. Tymczasem w niniejszej sprawie organ nie podjął żadnego z tych działań. Nie sposób bowiem uznać, że wysłanie w dniu 19 grudnia 2016 r. do G. L. (1) pisma o enigmatycznej treści, nieodnoszącego się w żaden sposób do kwestii prowadzenia przez niego działalności gospodarczej stanowiło zwrócenie się o udzielenie wyjaśnień w istotnym dla sprawy zakresie. Organ zwrócił się bowiem do ubezpieczonego wyłącznie o przesłanie dokumentów stwierdzających wysokość jego przychodu, wyjaśniając jednocześnie, że ich nienadesłanie spowoduje rozliczenie G. L. według informacji przekazanych przez Urząd Skarbowy. W takich okolicznościach nie sposób więc czynić ubezpieczonemu zarzutu z tego, że nie zareagował na takie wezwanie, w tym, że nie domyślił się, że powinien udzielać wyjaśnień na temat długości okresu faktycznego prowadzenia przez siebie działalności gospodarczej w roku 2015. Jak bowiem wyjaśnił ubezpieczony na rozprawie, a które to wyjaśnienia sąd uważa za całkowicie logiczne i przekonywujące, uznał, że skoro przedstawił urzędowi skarbowemu prawdziwe dane o swoim przychodzie, a organ nimi dysponuje (gdyż go o tym poinformował), nie ma potrzeby, by składał jakiekolwiek dodatkowe wyjaśnienia. W tym miejscu trzeba też zauważyć, że ubezpieczony niezwłocznie zareagował na wystosowane do niego przez sąd zobowiązanie do przedstawienia dowodów dotyczących konkretnie okresu prowadzenia przez niego działalności gospodarczej – z zakreślonym przez sąd terminie przesłał stosowne dokumenty. Należy więc założyć, że gdyby tylko organ rentowy zwrócił się o ich nadesłanie, ubezpieczony także uczyniłby zadość takiemu wezwaniu. Nie można więc obecnie obciążać go konsekwencjami tego, że nie domyślił się, że organ, który żąda w piśmie przesłania określonych informacji, w rzeczywistości oczekuje przedstawienia mu zupełnie innych danych, na całkiem inny temat.

Niezależnie od powyższego trzeba też podkreślić, że organ rentowy całkowicie zignorował istnienie Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Tymczasem, w myśl przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2004 r., nr 173, poz. 1807 z późn. zm.), jest ona organem ewidencyjnym, prowadzonym w systemie teleinformatycznym przez ministra właściwego do spraw gospodarki, której zadaniem jest ewidencjonowanie przedsiębiorców będących osobami fizycznymi, udostępnianie informacji o przedsiębiorcach i innych podmiotach w zakresie wskazanym w ustawie, umożliwienie wglądu do danych bezpłatnie udostępnianych przez Centralną Informację Krajowego Rejestru Sądowego oraz umożliwienie ustalenia terminu i zakresu zmian wpisów w (...) oraz wprowadzającego je organu (art. 23 ust. 2-3 przywołanej ustawy). Co więcej, zgodnie z art. 33 tejże ustawy, domniemywa się, że dane wpisane do (...) są prawdziwe. Jak zaś stanowi art. 14 ustawy, przedsiębiorca może podjąć działalność gospodarczą w dniu złożenia wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej albo po uzyskaniu wpisu do rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym, przy czym wpisowi do ewidencji podlegają przedsiębiorcy będący osobami fizycznymi. Ci też przedsiębiorcy, jeśli nie zatrudniają pracowników, zgodnie z art. 14a ustawy, mogą zawiesić prowadzenie działalności gospodarczej, a czas takiego zawieszenia – jak wprost stanowi art. 14a ust. 3 ustawy, jest okresem, w którym przedsiębiorca nie może wykonywać działalności gospodarczej i osiągać bieżących przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Jak zaś doprecyzowano w art. 14a ust. 6, okres zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej rozpoczyna się od dnia wskazanego we wniosku o wpis informacji o zawieszeniu wykonywania działalności gospodarczej, nie wcześniej niż w dniu złożenia wniosku, i trwa do dnia złożenia wniosku o wpis informacji o wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej lub do dnia wskazanego w tym wniosku, który nie może być wcześniejszy niż dzień złożenia wniosku. Dodatkowo, w art. 14a ust. 7 zastrzeżono, iż w stosunku do zobowiązań o charakterze publicznoprawnym zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej wywiera skutki prawne od dnia, w którym rozpoczyna się zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej, do dnia poprzedzającego dzień wznowienia wykonywania działalności gospodarczej.

Instytucja (...) została wprowadzona po to, by ułatwić funkcjonowanie tak przedsiębiorcom, jak i organom publicznym. Organ rentowy – tak jak inne organy, a także sądy – nie może więc ignorować faktu jej istnienia i uznawać, że nie ma obowiązku sprawdzania czy znajdują się w niej informacje dotyczące danego ubezpieczonego. Także więc i w tej sprawie obowiązkiem organu było więc sprawdzenie czy G. L. (1) faktycznie w roku 2015 prowadził działalność gospodarczą i w jakim okresie. Gdyby zaś to zrobił, dowiedziałby się, że – w zakresie istotnym dla ustalenia długości podlegania obowiązkowi ubezpieczenia społecznego – G. L. prowadził ją tylko przez pierwsze dwa miesiące tego roku, tj. od 1 stycznia 2015 r. do 28 lutego 2015 r. Okres zawieszenia prowadzenia działalności gospodarczej (zakończony w tym przypadku wykreśleniem działalności z (...) z powodu zaprzestania jej prowadzenia) nie jest bowiem okresem, w którym ubezpieczony mógł w ogóle osiągać przychód z tego tytułu. Gdyby więc organ od początku postąpił prawidłowo, z pewnością prawidłowo ustaliłby, że przychód G. L. z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, liczony na potrzeby dokonania rocznej rozliczenia jego renty w roku 2015, a więc obliczony stosownie do treści przepisu art. 104 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wyniósł nie 28.504,80 zł, lecz 4750,80 złotych (2.375,40 zł x 2 miesiące). Co za tym idzie, ustaliłby prawidłowo, że łączny przychód ubezpieczonego w roku 2015 wyniósł 19.507,80 zł (4750,80 zł + 14757 zł), a więc nie przekroczył kwoty granicznej przychodu ustalonej – zgodnie z komunikatem Prezesa ZUS z dnia 18 listopada 2015 r. – na kwotę 32.911,10 zł.

Ponieważ jednak organ nie podjął żadnych z wyżej opisanych działań, korekty zaskarżonej decyzji musiał dokonać sąd. Stosownie więc do treści art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. decyzja ta została zmieniona poprzez ustalenie prawidłowej kwoty przychodu uzyskanego przez G. L. w roku 2015 oraz wskazanie, że brak jest podstaw do zmniejszenia wysokości jego świadczenia rentowego oraz dokonywania z niego jakichkolwiek potrąceń.