Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:		SSO Teresa Zawiślak (spr.)
Sędziowie:		SSO Jerzy Kozaczuk SSO Mariola Krajewska - Sińczuk
Protokolant:	st.sekr.sądowy Agata Polkowska

przy udziale Prokuratora Małgorzaty Jaszczuk

po rozpoznaniu w dniach 21 listopada 2016 r. i 25 maja 2017 r.

sprawy K. W.

oskarżonego z art. 177 § 1 i 2 kk

na skutek apelacji, wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim

z dnia 24 czerwca 2016 r. sygn. akt II K 1335/14

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od oskarżonego K. W. na rzecz Skarbu Państwa 960,78 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 562/16

UZASADNIENIE

K. W. został oskarżony o to, że:

w dniu 16 lipca 2014r. w S., pow. (...), woj. (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki F. (...) nr rej. (...), podczas wyjazdu
z drogi podporządkowanej na drogę nr (...), dla której obowiązywało pierwszeństwo przejazdu, nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu jadącemu tą drogą z lewej strony samochodowi osobowemu marki O. (...) nr rej. (...) kierowanemu przez J. S., w następstwie czego uderzył przodem pojazdu F. (...) w prawy bok samochodu O. (...), w następstwie czego J. S. stracił panowanie nad pojazdem i uderzył w jadącą w tym samym kierunku rowerzystkę T. S. (1),
a następnie zjechał z drogi i uderzył w rosnące drzewo, w następstwie czego pasażerka samochodu O. (...) T. S. (2) doznała obrażeń ciała w postaci urazu wielonarządowego, w tym w zakresie klatki piersiowej, skutkujących jej zgonem na miejscu zdarzenia; małoletni pasażer samochodu O. (...) A. P. doznał obrażeń ciała w postaci potłuczenia ogólnego z wielomiejscowymi drobnymi uszkodzenia skóry oraz stłuczenia głowy ze wstrząśnieniem mózgu; rowerzysta T. S. (1) doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy z krwiakiem śródczaszkowy nadtwardówkowym, złamania łuku kręgu C2, stłuczenia klatki piersiowej ze złamaniem obustronnym pierwszych żeber, złamaniem żeber XI i XII obustronnie oraz z krwiakiem opłucnej prawej i odmą opłucnej lewej, złamania prawej kości ramiennej, złamania lewej kości łokciowej, złamania trzonu kręgu Th11, których to obrażenia powodują naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni,

tj. o czyn z art. 177 § 1 i 2 kk.

Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim wyrokiem z dnia 24 czerwca 2016r. orzekł:

I. oskarżonego K. W. w ramach zarzucanego mu czynu uznał za winnego tego, że w dniu 16 lipca 2014r. w S., pow. (...), woj. (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki F. (...) nr rej. (...) i wjeżdżając z drogi podporządkowanej na jezdnię drogi nr (...), dla której obowiązywało pierwszeństwo przejazdu oraz wykonując na skrzyżowaniu manewr skrętu w lewo, nie zachował szczególnej ostrożności oraz nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu kierującemu samochodem osobowym marki O. (...) nr rej. (...) J. S., jadącemu z lewej strony drogą nr (...), w wyniku czego samochód marki F. (...) prawym przednim narożnikiem wszedł w kontakt z tylną częścią prawego przedniego błotnika samochodu marki O. (...), a następnie z prawymi przednimi
i prawymi tylnymi drzwiami oraz prawym tylnym błotnikiem tego pojazdu, w następstwie czego J. S. stracił panowanie nad pojazdem i uderzył w jadącą w tym samym kierunku rowerzystkę T. S. (1), a następnie zjechał z drogi i uderzył w drzewo, w następstwie czego pasażerka samochodu marki O. (...) T. S. (2) doznała obrażeń ciała w postaci urazu wielonarządowego, w tym w zakresie klatki piersiowej, skutkujących jej zgonem na miejscu zdarzenia, zaś rowerzystka T. S. (1) doznała obrażeń ciała w postaci urazu głowy ze stłuczeniem lewej okolicy ciemieniowej i otarciem naskórka policzka lewego z następowym krwiakiem nadtwardówkowym w okolicy sierpa mózgu oraz krwawieniem podpajęczynówkowym sklepienia prawej półkuli mózgu, urazu kręgosłupa szyjnego
z poprzecznym złamaniem łuku kręgu C2, urazu klatki piersiowej ze złamaniem obu pierwszych żeber, stłuczeniem miąższu płuc, odmą i krwiakiem prawej jamy opłucnowej, odmą śródpiersia i odmą opłucnową lewostronną, złamania kompresyjnego trzonu Th11, złamania wyrostków stawowych Th12, złamania przykręgosłupowych odcinków żeber XI i XII obustronnie, urazu kończyny górnej prawej ze złamaniem bliższego końca kości ramiennej i urazu kończyny górnej lewej ze złamaniem końca dalszego kości łokciowej, które to obrażenia spowodowały chorobę realnie zagrażającą jej życiu oraz inne ciężkie kalectwo w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kk, a małoletni pasażer samochodu marki O. (...) A. P. doznał
w wyniku tego wypadku obrażeń ciała w postaci urazu głowy z klinicznym rozpoznaniem wstrząśnienia mózgu i potłuczenia ogólnego z wielomiejscowymi drobnymi zranieniami i otarciami skóry, które to obrażenia spowodowały rozstrój zdrowia i naruszenie czynności narządu ciała tego małoletniego na czas nie przekraczający 7 dni, tj. dokonania czynu wyczerpującego dyspozycję art. 177 § 2 kk
i za ten czyn na podstawie art. 177 § 2 kk skazał oskarżonego na karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 42 § 1 kk w zw. z art. 43 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia tego czynu i w zw. z art. 4 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego K. W. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat;

III. na podstawie art. 43 § 3 kk nałożył na oskarżonego obowiązek zwrotu prawa jazdy do właściwego Starostwa;

IV. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 8.817,06 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych w tej sprawie oraz kwotę 400 zł tytułem opłaty.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli prokurator oraz obrońca oskarżonego.

Prokurator zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego, zarzucając rażącą niewspółmierność do stopnia winy
i społecznej szkodliwości czynu, kary orzeczonej wobec oskarżonego za przypisane mu przestępstwo, poprzez orzeczenie wobec K. W. kary 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy stopień winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, jak również wzgląd na cele wychowawcze kary, uzasadniał wymierzenie oskarżonemu kary 4 lat pozbawienia wolności.

Podnosząc powyższy zarzut, prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie względem oskarżonego K. W. kary 4 lat pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w całości zarzucając mu:

I. obrazę przepisów postępowania, tj. art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 167 kpk i art. 366 § 1 kpk oraz art. 201 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia i polegała na tym, że Sąd meriti nie dostrzegając: konieczności oparcia rozstrzygnięcia na prawdziwych ustaleniach faktycznych, konieczności badania oraz uwzględnienia z urzędu przez Sąd wszystkich okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy oraz konieczności dokonania ustaleń z urzędu co do prawidłowości pomiarów układu skrzyżowania na odcinku od słupka hektometrycznego do drzewa, pomiarów wysepek kanalizujących ruch i rzeczywistego umiejscowienia wszystkich śladów kryminalistycznych, ujawnionych w trakcie oględzin miejsca wypadku drogowego
i prawidłowości sporządzonego na ich podstawie szkicu, a które były niezbędne do prawidłowego odtworzenia przez biegłych - rekonstrukcji przebiegu wypadku drogowego i oceny zachowania jego uczestników od chwili powstania zagrożenia do uderzenia pojazdu O. (...) w drzewo

– rozstrzygnięcie o sprawstwie, winie i odpowiedzialności karnej oskarżonego Sąd meriti oparł na opinii biegłego W. p. (stanowisko Sądu k. 622v) oraz na opinii biegłego M. A. (1) (stanowisko Sądu k. 622v), które zostały sporządzone:

a. na podstawie szkicu technicznego kryminalistyki Ł. L.:

- który nie odzwierciedla rzeczywistego kształtu skrzyżowania z dnia 16 lipca 2014r. (jednoznaczne stanowisko biegłego W. P. (1) na k. 6 pisemnej opinii na k. 478 i w opinii ustnej na k. 595 i 595v),

- który przedstawia inny układ skrzyżowania niż szkic nadesłany przez GDDK i A
i którego aktualny kształt jest zgodny ze szkicem nadesłanym przez zarządcę drogi (jednoznaczne stanowisko biegłego W. P. (1) na stronie 7 pisemnej opinii na k. 479),

b. na podstawie szkicu technika kryminalistyki Ł. L., sporządzonego na podstawie pomiarów poszczególnych odcinków od słupka hektometrycznego do drzewa, przeprowadzonych przez Ł. L., H. P. z udziałem Prokurator Renaty Duszczyk z protokołu oględzin miejsca wypadku na k. 4-6 z dnia 16 lipca 2014r., których prawidłowość została zakwestionowana przez biegłego W. P. (1) w opinii ustnej na k. 595,
a których wiarygodność jest niezbędna dla późniejszej procedury rekonstrukcji przebiegu wypadku przez biegłego, a także oceny zachowania się jego uczestników,

c. na podstawie szkicu Ł. L. na k. 118 z dnia 16 lipca 2014r., na którym technik kryminalistyki nieprawidłowo odtworzył układ skrzyżowania w wersji biegłego (kontury wysepek kanalizujących ruch w kolorze czerwonym naniesione ze szkicu na k. 118 – na tle szkicu nadesłanego przez GDDK
i A na stronie 7 na k. 479 pisemnej opinii) i nieprawidłowo rozlokował na nim ślady powypadkowe, co jest jednoznaczne w świetle stanowiska W. P. (1), przedstawionego w opinii ustnej z dnia 23 czerwca 2016r. na k. 595,

d. na podstawie pisemnej i ustnej opinii biegłego W. P. (1) zdaniem którego – po oględzinach miejsca wypadku – przedmiotowe skrzyżowanie zostało przebudowane i że nie można tego aktualnie zweryfikować na zmiany, które nastąpiły po przebudowie (jednoznaczne stanowisko biegłego W. P. (1) w opinii pisemnej na k. 479 i w opinii ustnej na k. 595 i 595v i nieuprawnione
w świetle informacji uzyskanej przez obrońcę (pismo GDDK i A z dnia 27 lipca 2016r.),

II. obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 kpk w zw. z art. 201 kpk w zw. z art. 424 § 1 kpk, która miała wpływ na treść wyroku i polegała na tym, że Sad meriti oparł orzeczenie o winie oskarżonego na opiniach biegłych, których ocena w tym zakresie (zarzut I apelacji) w sposób rażący wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej przepisem art. 7 kpk, albowiem wykazuje błędy natury faktycznej
i logicznej, co w rezultacie doprowadziło do przyjęcia wadliwych ustaleń w zakresie okoliczności stanowiących podstawę faktyczną wyroku, a pisemne uzasadnienie w tym zakresie zawiera sprzeczności, błędy logiczne i niejasność wywodów i w konsekwencji uniemożliwia zrozumienie toku rozumowania Sądu i to w taki sposób, aby można było poddać kontroli – słuszność tego rozumowania,

III. obrazę przepisów postępowania, tj. art. 4 kpk i art. 7 kpk w zw. z art. 201 kpk i art. 424 § 1 pkt 1 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia i polegała na tym, że Sąd Rejonowy rozstrzygnięcie o winie oskarżonego oparł na niepełnej opinii pisemnej biegłego M. A. (1) z dnia 13 grudnia 2014r. oraz niepełnej opinii ustnej z dnia 29 kwietnia 2015r.:

a.  ponieważ biegły w przeprowadzonej rekonstrukcji na podstawie szkicu na k. 118, sporządzonego na podstawie protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego na k. 4-6 - analizę sytuacji wypadkowej i możliwości uniknięcia przez pokrzywdzonego zdarzenia z manewru obronnego i z prędkości początkowej pojazdu O. (...) = 50 km/godz. i =72 km/godz. (strona 13 i 14 pisemnej opinii) ograniczył wyłącznie i w sposób nieuprawniony do analizy uniknięcia przez pokrzywdzonego zdarzenia z takiego manewru obronnego na odcinku jezdni drogi krajowej nr (...) = 20 metrów dla obydwu prędkości początkowych pojazdu O. (...), którym dysponował pokrzywdzony od chwili powstania zagrożenia do uderzenia przez samochód F. (...) w prawe przednie drzwi pojazdu O. (...) (strona 14 i 15 pisemnej opinii);

b.  ponieważ przedstawione w pisemnej opinii na stronie 14 i 15 stanowisko biegłego o braku związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy faktem przekroczenia przez pojazd O. (...) prędkości administracyjnie dopuszczalnej o 22 km/godz., a faktem zaistnienia zdarzenia, nie uwzględnia wszystkich zdarzeń przebiegu wypadku, to jest od chwili powstania stanu zagrożenia do uderzenia pojazdu O. (...) w drzewo i w konsekwencji z tego powodu:

- nie uwzględnia analizy skuteczności manewru intensywnego hamowania – możliwego do wykonania zdaniem biegłego M. A. (1) w opinii ustnej na k. 292
i analizy z takiego manewru i prędkości pojazdu O. (...) = 50 km/godz
i administracyjnie dopuszczalnej w miejscu wypadku – możliwości uniknięcia wypadku ewentualnie możliwości uniknięcie jego wszystkich skutków, pomimo zobowiązania biegłego przez Prokuraturę Rejonową postanowieniem z dnia
13 listopada 2014 r. na k. 183 do udzielenia między innymi odpowiedzi na pytanie
w tym zakresie, na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych
i udostępnionych mu materiałów dowodowych zobowiązany był udzielić

- nie uwzględnia tego, że pokrzywdzony poza kierowaniem pojazdem O. (...) na oponach zimowych z prędkością większą od administracyjnie dopuszczalnej o 22 km/godz. (art. 5 ust. 1 Ustawy prawo o ruchu drogowym) naruszył również inne zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował szczególnej ostrożności w trakcie dojazdu do skrzyżowania (art. 3 ust. 1 w zw. z art. 25 ust. 1 Ustawy prawo o ruchu drogowym), nie zachował reguł ostrożności i nie obserwował przedpola jazdy (art. 3 ust. 1 w zw. z art. 19 ust. 1 Ustawy prawo o ruchu drogowym
i art. 24 ust. 2 Ustawy prawo o ruchu drogowym) i nie ograniczył prędkości jazdy samochodu O. (...) na oponach zimowych na terenie zabudowanym w trakcie dojazdu do skrzyżowania i w trakcie przejazdu przez skrzyżowanie do prędkości potencjalnie bezpiecznej i niższej od administracyjnie dopuszczalnej z uwagi na duże natężenie ruchu i jadącą w tym samym kierunku na rowerze T. S. (1), której notabene pokrzywdzony nie widział i uniemożliwiającej panowanie nad pojazdem
i torem jego ruchu,

- nie uwzględnia tego, że pokrzywdzony nie podjął – możliwy do wykonania
w zaistniałej sytuacji i zdaniem biegłego M. A. (1) w opinii ustnej na k. 292 manewru intensywnego hamowania i z tego powodu biegły nie przedstawił stanowiska co do skuteczności takiego manewru obronnego z prędkości jazdy pojazdu O. (...) = 50 km/godz. i 72 km/godz. w opinii pisemnej z dnia 13 grudnia 2014r., pomimo zobowiązania biegłego przez Prokuraturę Rejonową postanowieniem z dnia
13 listopada 2014r. do udzielenia między innymi odpowiedzi na pytanie w tym zakresie, na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych
i udostępnionych mu materiałów dowodowych zobowiązany był udzielić i nie dokonał w pełnym zakresie takich obliczeń w opinii ustnej z dnia 29 kwietnia 2015r.
i zaniechanie przez biegłego obowiązku dokonania takich ustaleń skutkowało tym, że nie zostały w tej opinii przedstawione obliczenia, umożliwiające Sądowi zajecie stanowiska w kwestii co najmniej istotnego przyczynienia się do wszystkich skutków wypadku,

a. ponieważ biegły w przeprowadzonej rekonstrukcji na podstawie szkicu k. 118, sporządzonego na podstawie protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego na k. 4-6 – analizę możliwości uniknięcia przez pokrzywdzonego zdarzenia z prędkości początkowej pojazdu O. (...) = 72 km/godz. – ograniczył wyłącznie i w sposób nieuprawniony do analizy możliwości uniknięcia przez pokrzywdzonego zdarzenia na odcinku jezdni drogi krajowej nr (...) = 20 metrów od chwili powstania stanu zagrożenia do przecięcia się torów ruchu obydwu pojazdów, a nie od chwili powstania stanu zagrożenia do uderzenia pojazdu O. (...) w drzewo i z tego powodu nie przeprowadził obliczeń i wynikających z nich ustaleń co do skuteczności – z możliwości do podjęcia zdaniem biegłego M. A. (1) w opinii pisemnej i ustnej – manewru intensywnego hamowania pojazdu O. (...) z przedwypadkowej prędkości początkowej = 72 km/godz.;

- i zmniejszenia z tak podjętego manewru na odcinkach jezdni drogi krajowej = 40 m – prędkości uderzenia pojazdu w rower do poziomu nieustalonego w opinii pisemnej
i ustnej i w konsekwencji zakres obrażeń T. S. (1) byłby potencjalnie mniejszy

- i możliwości z tak podjętego manewru obronnego zatrzymania hamowanego pojazdu przed drzewem na odcinku jezdni drogi krajowej nr (...) = 20 m od chwili powstania zagrożenia do uderzenia pojazdu O. (...) w prawe przednie drzwi przez samochód F. (...)+ na odcinku jezdni tej drogi = 20 m od uderzenia w prawe przednie drzwi do miejsca uderzenia przez pojazd O. (...) w tylne koło roweru = na odcinku jezdni drogi wojewódzkiej i nawierzchni gruntowo-trawiastej = 36 m to jest łącznie na odcinku = 67,2 m i braku – przy skuteczności takiego manewru – jakichkolwiek obrażeń T. S. (2), a ponadto i to w wariancie najbardziej korzystnym dla pokrzywdzonego;

- nie przeprowadził obliczeń i wynikających z nich ustaleń co do poziomu spadku = zmniejszenia - z manewru hamownia – prędkości uderzenia pojazdu O. (...) w drzewo z przedwypadkowej prędkości początkowej = 72 km/godz. do poziomu nieustalonego w pisemnej opinii i w konsekwencji zakres obrażeń T. S. (2) byłby potencjalnie znacznie mniejszy zważywszy na fakt, że w wyniku dokonanych obliczeń w opinii pisemnej prędkość uderzenia niehamowanego pojazdu O. (...) w drzewo = 38 km/godz. (strona 12 pisemnej opinii)

- nie dokonał takich ustaleń w opinii ustnej, złożonej w dniu 29 kwietnia 2015r. ze skutkiem braku w materiale dowodowym również stanowiska lekarza medycyny sądowej w tej kwestii, z uwagi na brak obliczeń biegłego ds. rekonstrukcji wypadków drogowych, a które były niezbędne doi zajęcia stanowiska przez M. F. w ustnej lub pisemnej opinii uzupełniającej

- i w konsekwencji pisemna opinia biegłego M. A. (1) nie uwzględnia wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia tych kwestii okoliczności przebiegu wypadku od chwili powstania stanu zagrożenia do uderzenia pojazdu w drzewo, które mają istotne znaczenia dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy oraz nie przedstawia obliczeń i ustaleń biegłego, pomimo zobowiązania M. A. (1) przez Prokuraturę Rejonową do udzielenia odpowiedzi na pytanie w tym zakresie w postanowieniu z dnia 13 listopada 2014r. na k. 183, na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i udostępnionych mu materiałów dowodowych zobowiązany był udzielić

- i w konsekwencji opinia ustna, złożona w Sądzie w dniu 29 kwietnia 2015r. nie uwzględnia również wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia tych kwestii okoliczności przebiegu wypadku od chwili powstania stanu zagrożenia do uderzenia pojazdu O. (...) w drzewo, które mają istotne znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy i zaniechanie tego obowiązku przez biegłego skutkowało tym, że nie zostały w tej opinii przedstawione obliczenia i wynikające z nich ustalenia umożliwiające Sądowi zajęcie stanowiska w kwestii co najmniej istotnego przyczynienia się pokrzywdzonego do wszystkich skutków wypadku z rozwijanej przez pojazd prędkości = 72 km/godz.

- i w konsekwencji pozytywna ocena Sądu wartości dowodowej pisemnej i ustnej opinii M. A. (1) wyrażona na stronie 10 pisemnych motywów uzasadnienia nie tylko w zakresie kontestowanym przez obrońcę w piśmie z dnia 16 czerwca 2015r. k. 356-366 i w piśmie z dnia 13 czerwca 2016r. k. 551-576 – jest oceną dowolną, ponieważ nie została przeprowadzona w sposób chroniony treścią art. 7 kpk, zważywszy na fakt, że Sąd meriti dostrzegając niepełność, niejasność i wewnętrzną sprzeczność opinii pisemnej i ustnej tego biegłego – postanowieniem z dnia
11 grudnia 2015r. k. 443-443v na podstawie art. 201 kpk dopuścił dowód z opinii innego biegłego na wniosek obrońcy,

d. ponieważ biegły w przeprowadzonej rekonstrukcji przebiegu wypadku na podstawie szkicu na k. 118, sporządzonego na podstawie protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego na k. 4-6 - analizę sytuacji wypadkowej i analizę możliwości uniknięcia przez pokrzywdzonego zdarzenia z manewru obronnego i z prędkości początkowej pojazdu O. (...) = 50 km/godz. - ograniczył w sposób nieuprawniony wyłącznie do analizy możliwości uniknięcia przez pokrzywdzonego zdarzenia na odcinku jezdni drogi krajowej nr (...) = 20 metrów to jest od chwili powstania stanu zagrożenia do przecięcia się torów ruchu obydwu pojazdów a nie od chwili powstania stanu zagrożenia do uderzenia pojazdu O. (...) w drzewo;

i z tego powodu nie przeprowadził analizy możliwości uniknięcia przez pokrzywdzonego wypadku i jego wszystkich skutków z prędkości początkowej pojazdu O. (...) w chwili powstania stanu zagrożenia = 50 km/godz. i administracyjnie dopuszczalnej na obszarze zabudowanym i na skrzyżowaniu dróg - z możliwego do wykonania zdaniem biegłego w opinii ustnej na k. 292 - manewru intensywnego hamowania - na wszystkich odcinkach jezdni drogi krajowej nr (...) = 40 m, którymi dysponował pokrzywdzony od chwili powstania stanu zagrożenia do uderzenia pojazdu O. (...) w rower i zatrzymania hamowanego pojazdu przed rowerem

- to jest na odcinku jezdni drogi krajowej nr (...) = 20 m od chwili powstania stanu zagrożenia do uderzenia pojazdu O. (...) w prawe przednie drzwi przez samochód F. (...) (opinia pisemna na stronie 14)

- to jest na odcinku jezdni drogi krajowej = 20 m od uderzenia w prawe przednie drzwi do miejsca uderzenia przez pojazd O. (...) w tylne koło roweru (opinia ustna na stronie 291/

- i z tego powodu nie dokonał również w wariancie ewentualnej nieskuteczności manewru zatrzymania pojazdu przed rowerem - ustaleń co do poziomu spadku = zmniejszenia prędkości uderzenia hamowanego pojazdu O. (...) w rower
z prędkości początkowej = 50 km/godz. i w konsekwencji T. S. (1) potencjalnie nie doznałaby ciężkich obrażeń ciała

- i z tego powodu nie przedstawił również w wariancie nieskuteczności manewru zatrzymania pojazdu przed rowerem - stanowiska co do skuteczności manewru intensywnego hamowania i możliwości zatrzymania hamowanego pojazdu O. (...) z prędkości początkowej = 50 km/godz. przed zjazdem na nawierzchnię gruntowo-trawiastą lub zatrzymania hamowanego pojazdu przed drzewem na odcinku o łącznej długości = 67, 2 m od chwili powstania stanu zagrożenia do uderzenia pojazdu
w drzewo i w konsekwencji T. S. (2) nie doznałaby żadnych obrażeń

- to jest na odcinku jezdni drogi krajowej nr (...) = 20 m od chwili powstania stanu zagrożenia do uderzenia pojazdu O. (...) w prawe przednie drzwi przez samochód F. (...) (opinia pisemna na stronie 14)

- to jest na odcinku jezdni drogi krajowej = 20 m od uderzenia w prawe przednie drzwi do miejsca uderzenia przez pojazd O. (...) w tylne koło roweru (opinia ustna na stronie 291)

- to jest na odcinku jezdni drogi wojewódzkiej i nawierzchni gruntowo-trawiastej = 36 m od miejsca uderzenia pojazdu w tylne koło roweru do uderzenia samochodu O. (...) w drzewo (opinia ustna na stronie 291/

i w konsekwencji biegły w pisemnej opinii nie dokonał obliczeń i ustaleń oraz nie przedstawił stanowiska dla wariantu hipotetycznego przebiegu wypadku od chwili powstania stanu zagrożenia do uderzenia pojazdu O. (...) w drzewo i możliwości jego uniknięcia ewentualnie możliwości uniknięcia przez pokrzywdzonego jego wszystkich skutków z przedwypadkowej prędkości początkowej pojazdu = 50 km/godz. pomimo zobowiązania M. A. (1) przez Prokuraturę Rejonową do udzielenia odpowiedzi na pytanie w tym zakresie w postanowieniu z dnia 13 listopada 2014r. na k. 183, na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych
i udostępnionych mu materiałów dowodowych zobowiązany był udzielić

- i w konsekwencji opinia ustna, złożona w Sądzie w dniu 29 kwietnia 2015r. nie uwzględnia również analizy takiego hipotetycznego wariantu przebiegu wypadku od chwili powstania stanu zagrożenia do uderzenia pojazdu O. (...) w drzewo i zaniechanie tego obowiązku przez biegłego skutkowało tym, że nie zostały w tej opinii przedstawione obliczenia i

wynikające z nich ustalenia umożliwiające zajęcie stanowiska w kwestii możliwości uniknięcia przez pokrzywdzonego wypadku i jego wszystkich skutków z prędkości początkowej = 50 km/godz i administracyjnie dopuszczalnej na skrzyżowaniu drogi krajowej NR (...) z drogą wojewódzką NR (...) ewentualnie i w wariancie najbardziej korzystnym dla pokrzywdzonego umożliwiające Sądowi zajęcie stanowiska w kwestii istotnego przyczynienia się pokrzywdzonego do wszystkich skutków wypadku

- i w konsekwencji pozytywna ocena Sądu wartości dowodowej pisemnej i ustnej opinii biegłego M. A. (1) (stanowisko Sądu na stronie 10 pisemnych motywów uzasadnienia nie tylko w zakresie kontestowanym przez obrońcę w piśmie z dnia
16 czerwca 2015r. na k. 356-366 i w piśmie z dnia 13 czerwca 2016r. na k. 551-576 - jest oceną dowolną ponieważ nie została przeprowadzona w sposób chroniony treścią art. 7 KPK zważywszy na fakt, że Sąd meriti dostrzegając niepełność, niejasność
i wewnętrzną sprzeczność opinii pisemnej i ustnej tego biegłego -postanowieniem
z dnia 11 grudnia 2015r. na k. 443-443v na podstawie art. 201 KPK dopuścił dowód z opinii innego biegłego na wniosek obrońcy)

IV. obrazę przepisów postępowania tj. art. 4 kpk i art. 7 kpk w zw. z art. 201 kpk i 424 § 1 pkt. 1 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia i polegała na tym, że Sąd Rejonowy rozstrzygnięcie o winie oskarżonego oparł na niepełnej opinii pisemnej biegłego ds. rekonstrukcji wypadków drogowych W. P. (1) z dnia 17 kwietnia 2016r. i niepełnej opinii ustnej, złożonej w Sądzie w dniu 23 czerwca 2016r.;

a.  ponieważ biegły w przeprowadzonej w opinii pisemnej rekonstrukcji na podstawie szkicu na k. 118, sporządzonego na podstawie protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego na k. 4-6 - analizę sytuacji wypadkowej i możliwość uniknięcia przez pokrzywdzonego zdarzenia z manewru obronnego i z prędkości początkowej = 50 km/godz. i = 77, 3 km/godz. ograniczył w sposób nieuprawniony wyłącznie do I fazy przebiegu wypadku to jest do możliwości podjęcia przez pokrzywdzonego skutecznej akcji obronnej na widok wjeżdżającego na drogę krajową nr (...) samochodu F. (...), pomimo zobowiązania biegłego przez Sąd meriti w pkt. 1 postanowienia z dnia 11 grudnia 2015r. na k. 443 i 443v do przeprowadzenia rekonstrukcji przebiegu wypadku, który wydarzył się w dniu 16 lipca 2014r. i do udzielenia odpowiedzi na pytania między innymi z pkt. 6, 7 i 12, to jest od chwili powstania stanu zagrożenia do uderzenia pojazdu O. (...) w drzewo,

b.  ponieważ przedstawione w pisemnej opinii na stronie 22 na k. 494 stanowisko biegłego, że pokrzywdzony jadąc z prędkością większą od administracyjnie dopuszczalnej o około 45 % nie przyczynił się do zaistnienia wypadku - nie uwzględnia wszystkich faz jego przebiegu od chwili powstania stanu zagrożenia do uderzenia pojazdu O. (...) w drzewo i w konsekwencji z tego powodu nie uwzględnia analizy skuteczności manewru intensywnego hamowania - możliwego do wykonania zdaniem biegłego W. P. (1) w opinii ustnej na k. 597v i 598 i analizy z tak podjętego manewru i prędkości jazdy pojazdu O. (...) = 50 km/godz. i administracyjnie dopuszczalnej w miejscu wypadku - możliwości uniknięcia wypadku i jego wszystkich skutków, pomimo zobowiązania biegłego przez Sąd meriti postanowieniem z dnia 11 grudnia 2015r. na k. 443 i 443v do udzielenia między innymi odpowiedzi na pytanie w tym zakresie, na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i udostępnionych mu materiałów dowodowych zobowiązany był udzielić,

c.  ponieważ przedstawione w pisemnej opinii stanowisko biegłego na stronie 19 pkt. 7 i na stronie 22 pkt. 7, że pokrzywdzony mógł jedynie przyczynić się do skutków wypadku jadąc z prędkością większą od administracyjnie dopuszczalnej o około 45 %

- nie uwzględnia tego, że pokrzywdzony poza kierowaniem pojazdem O. (...) na oponach zimowych z prędkością = 77, 3 km/godz. (art. 5. ust. 1 Ustawy prawo o ruchu drogowym) naruszył również inne zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował szczególnej ostrożności w trakcie dojazdu do skrzyżowania (art. 3 ust. 1 w zw. z art. 25 ust. 1 Ustawy prawo o ruchu drogowym), nie zachował reguł ostrożności i nie obserwował przedpola jazdy (art. 3 ust. 1 w zw. z art. 19 ust. 1 Ustawy prawo o ruchu drogowym i art. 24 ust. 2 Ustawy prawo o ruchu drogowym)
i nie ograniczył prędkości jazdy samochodu O. (...) na oponach zimowych na terenie zabudowanym w trakcie dojazdu do skrzyżowania i w trakcie przejazdu przez skrzyżowanie do prędkości potencjalnie bezpiecznej i niższej od administracyjnie dopuszczalnej z uwagi na duże natężenie ruchu i jadącą w tym samym kierunku na rowerze T. S. (1), której notabene pokrzywdzony nie widział i umożliwiającej panowanie nad pojazdem i torem jego ruchu

- a zwłaszcza nie uwzględnia tego, że pokrzywdzony nie podjął - możliwy do wykonania w zaistniałej sytuacji i zdaniem biegłego W. P. w opinii ustnej na k. 597 i 598v - manewru intensywnego hamowania i z tego powodu biegły nie dokonał obliczeń i ustaleń w opinii pisemnej z dnia 17 kwietnia 2016r. pomimo zobowiązania biegłego przez Sąd meriti postanowieniem z dnia 11 grudnia 2015r. na k. 443 i 443v do udzielenia między innymi odpowiedzi na pytanie w tym zakresie, na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i udostępnionych mu materiałów dowodowych zobowiązany był udzielić i nie wykonał obliczeń w tym zakresie w opinii ustnej z dnia 23 czerwca 2016r. z powodu działań Sądu - co skutkowało tym, że Sąd meriti w pisemnych motywach uzasadnienia wyroku na stronie 13 przyjął jedynie, że pokrzywdzony mógł przyczynić się do skutków wypadku w sytuacji istniejących podstaw do przyjęcia co najmniej istotnego przyczynienia się pokrzywdzonego do wszystkich skutków wypadku (stanowisko biegłego W. P. (1) w opinii ustnej z dnia 23 czerwca 2016r. na k. 597v
i 598, uznanej przez Sąd za jasną i pełną na k. 10 uzasadnienia wyroku na k. 622 v )

d. ponieważ W. P. (1) w opinii pisemnej nie przeprowadził obliczeń i nie dokonał ustaleń co do możliwości uniknięcia przez pokrzywdzonego wypadku i jego wszystkich skutków - z manewru intensywnego hamowania w sumarycznym czasie reakcji = 1, 3 s z przedwypadkowej prędkości początkowej pojazdu O. (...) = 50 km/godz. oraz nie przeprowadził obliczeń i nie dokonał ustaleń co do skuteczności manewru hamowania z prędkości początkowej = 77, 3 km/godz. w sumarycznym czasie reakcji = 1, 3 s i możliwości zatrzymania pojazdu przed drzewem na wszystkich odcinkach jezdni drogi krajowej, którymi dysponował pokrzywdzony od chwili powstania stanu zagrożenia do uderzenia pojazdu O. (...) w rower + na odcinku jezdni drogi wojewódzkiej + na nawierzchni gruntowo-trawiastej do uderzenia pojazdu w drzewo, pomimo zobowiązania biegłego przez Sąd meriti postanowieniem z dnia 11 grudnia 2015r. na k. 443 i 443v do udzielenia między innymi odpowiedzi na pytanie w tym zakresie, na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i udostępnionych mu materiałów dowodowych zobowiązany był udzielić to jest

- na odcinku jezdni drogi krajowej nr (...) = 27, 8 m przy prędkości pojazdu O. (...) = 77, 3 km/godz. (załącznik nr 1 na stronie 17 pisemnej opinii)

- na odcinku jezdni drogi krajowej nr (...) = 32,9 m przy prędkości pojazdu O. (...) = 77, 3 km/godz. (załącznik nr 3 na stronie 17 pisemnej opinii)

- na odcinku jezdni drogi krajowej nr (...) = 22, 8 m przy prędkości pojazdu O. (...) = 50 km/godz. (załącznik nr 2 na stronie 17 pisemnej opinii)

- na odcinku jezdni drogi krajowej nr (...) = 32,9 m przy prędkości pojazdu O. (...) = 50 km/godz. (załącznik nr 4 na stronie 18 pisemnej opinii)

- na odcinku jezdni drogi krajowej nr (...) długości około 22 - 23 m od otarcia się przez samochód O. (...) z prawym narożnikiem zderzaka samochodu F. (...) do uderzenia w rower (opinia ustna na k. 595)

- na odcinku drogi wojewódzkiej nr (...) długości około 6 -7 m od miejsca uderzenia pojazdu O. (...) w tylne koło roweru do przekroczenia prawej krawędzi drogi wojewódzkiej (opinia ustna biegłego na k. 595v)

- na odcinku = 27, 2 m nawierzchni gruntowo- trawiastej od miejsca przekroczenia prawej krawędzi drogi wojewódzkiej do uderzenia pojazdu O. (...) w drzewo (protokół oględzin miejsca wypadku + opinia pisemna na stronie 5 na k. 477)

e. ponieważ biegły w przeprowadzonej w opinii pisemnej rekonstrukcji na podstawie szkicu na k. 118, sporządzonego na podstawie protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego na k. 4-6 - nie dokonał obliczeń i wynikających z nich ustaleń
i w konsekwencji nie przedstawił stanowiska co do możliwości uniknięcia wypadku przez pokrzywdzonego z manewru intensywnego hamowania w sumarycznym czasie reakcji = 1,3 s z przedwypadkowej prędkości początkowej = 50 km/godz.
i administracyjnie dopuszczalnej na skrzyżowaniu drogi krajowej nr (...) z drogą wojewódzką nr (...) i możliwości uniknięcia wszystkich skutków wypadku przez zatrzymanie pojazdu przed rowerem - hamowanego na obydwu odcinkach jezdni drogi krajowej, którymi dysponował J. S. od chwili powstania stanu zagrożenia do uderzenia pojazdu w rower to jest:

- na odcinku jezdni drogi krajowej nr (...) = 44, 8 m lub 45,8 m (załącznik nr 2 na stronie 17 pisemnej opinii + stanowisko biegłego w opinii ustnej na k. 595

- na odcinku jezdni drogi krajowej nr (...) = 54,9 m lub 55,9 m (załącznik nr 4 na stronie 18 pisemnej opinii + stanowisko biegłego w opinii ustnej na k. 595 )

- pomimo zobowiązania biegłego przez Sąd meriti w postanowieniu z dnia 11 grudnia 2015r. na k. 443 i 443v do udzielenia odpowiedzi na pytanie w tym zakresie, na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i udostępnionych mu materiałów dowodowych zobowiązany był udzielić,

f. ponieważ biegły w tej kwestii (pkt. e) w wyniku działań Sądu został pozbawiony możliwości zajęcia jednoznacznego stanowiska w opinii ustnej w dniu 23 czerwca 2016r. (k. 598 akt sprawy, ponieważ nie dokonał obliczeń (k. 597v), których przeprowadzenie uniemożliwił biegłemu Sąd meriti z tego powodu, że zaniechał w sprawie - badania z urzędu i uwzględniania z urzędu również okoliczności, przemawiających na korzyść oskarżonego, a nie z obawy popełnienia błędu przez W. P. (1) w opinii ustnej (stanowisko Sądu na k. 597v), który dysponuje wymaganą wiedzą specjalistyczną (stanowisko Sądu na stronie 11 motywów uzasadnienia na k. 623 )

g. ponieważ biegły w przeprowadzonej w opinii pisemnej rekonstrukcji nie przedstawił stanowiska i nie dokonał ustaleń co do poziomu znacznego spadku = zmniejszenia prędkości uderzenia pojazdu O. (...) w rower - z możliwego do wykonania zdaniem biegłego w opinii ustnej - manewru intensywnego hamowania
z przedwypadkowej prędkości początkowej = 50 km/godz., pomimo zobowiązania biegłego przez Sąd do udzielenia odpowiedzi na pytanie w tym zakresie
w postanowieniu z dnia 11 grudnia 2015r. na k. 443 i 443v akt sprawy, na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i udostępnionych mu materiałów dowodowych zobowiązany był udzielić

h. ponieważ biegły w tej kwestii (pkt. g) w wyniku działań Sądu został pozbawiony możliwości zajęcia jednoznacznego stanowiska w opinii ustnej w dniu
23 czerwca 2016r. (k. 597v i 598 akt sprawy), ponieważ nie dokonał obliczeń, których przeprowadzenie uniemożliwił biegłemu Sąd meriti z tego powodu że zaniechał
w sprawie - badania z urzędu i uwzględniania z urzędu również okoliczności, przemawiających na korzyść oskarżonego, a nie z obawy popełnienia błędu przez W. P. (1) w opinii ustnej (stanowisko Sądu na k.597v akt sprawy) i w konsekwencji T. S. (1) nie doznałaby ciężkich obrażeń ciała ewentualnie ich zakres byłby nieporównywalnie mniejszy od doznanych ze skutkiem braku
w materiale dowodowym również stanowiska lekarza medycyny sądowej w tej kwestii, z uwagi na brak obliczeń biegłego ds. rekonstrukcji wypadków w opinii ustnej a które były niezbędne do zajęcia stanowiska przez M. F. w ustnej lub pisemnej opinii uzupełniającej

i. ponieważ biegły w przeprowadzonej w opinii pisemnej rekonstrukcji – nie dokonał obliczeń i wynikających z nich ustaleń oraz nie przedstawił również stanowiska w kwestii możliwości zatrzymania hamowanego pojazdu z prędkości początkowej = 50 km/godz. przed zjazdem na nawierzchnię gruntowo- trawiastą a na pewno zatrzymania hamowanego pojazdu przed drzewem i braku w takiej sytuacji jakichkolwiek obrażeń T. S. (2), pomimo zobowiązania biegłego przez Sąd do udzielenia odpowiedzi na pytanie w tym zakresie w postanowieniu na k. 443 i 443 v akt sprawy , na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i udostępnionych mu materiałów dowodowych zobowiązany był udzielić

j. ponieważ biegły w tej kwestii (pkt. i) w wyniku działań Sądu pozbawiony został możliwości zajęcia jednoznacznego stanowiska w opinii ustnej w dniu 23 czerwca 2016r. - k. 597v i 598 akt sprawy, ponieważ nie dokonał obliczeń, których przeprowadzenie uniemożliwił biegłemu Sąd meriti z tego powodu, że zaniechał w sprawie - badania z urzędu i uwzględniania z urzędu również okoliczności, przemawiających na korzyść oskarżonego, a nie z obawy popełnienia błędu przez W. P. (1) w opinii ustnej (stanowisko Sądu na k. 597v), który dysponuje wymaganą wiedzą specjalistyczną (stanowisko Sądu na stronie 11 pisemnych motywów na k. 623 akt sprawy) i w konsekwencji:

biegły w opinii pisemnej nie przedstawił stanowiska w kwestii możliwości uniknięcia wypadku przez pokrzywdzonego z manewru hamowania i z prędkości = 50 km/godz. ewentualnie możliwości uniknięcia przez J. S. wszystkich skutków wypadku ponieważ nie dokonał obliczeń i wynikających z nich ustaleń mających znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy, pomimo zobowiązania W. P. (1) przez Sąd postanowieniem z dnia 11 grudnia 2015r. na k. 443 i 443v do udzielenia odpowiedzi na pytanie w tym zakresie , na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i udostępnionych mu materiałów dowodowych zobowiązany był udzielić i w konsekwencji opinia ustna W. P. (1), złożona w Sądzie w dniu 29 kwietnia 2015r., aczkolwiek uwzględnia stanowisko biegłego w tym zakresie, ale tylko co do możliwości wykonania przez pokrzywdzonego manewru hamowania i jego potencjalnej skuteczności
z przedwypadkowej prędkości początkowej pojazdu O. (...) = 50 km/godz.
i administracyjnie dopuszczalnej na skrzyżowaniu dróg na odcinkach jezdni drogi krajowej nr (...), którymi dysponował J. S. od chwili powstania stanu zagrożenia do uderzenia w rower ale bez przeprowadzania obliczeń z tego powodu, że biegły w wyniku działań Sądu został pozbawiony możliwości ich wykonania
i możliwości przedstawienia Sądowi stanowiska, że pokrzywdzony miał, zdaniem obrońcy - z manewru intensywnego hamowania - możliwość uniknięcia wypadku i jego wszystkich skutków w ramach prawidłowo poczynionych przez biegłego ustaleń w opinii ustnej na k. 597 v i 598

- i w konsekwencji pozytywna ocena Sądu wartości dowodowej pisemnej opinii biegłego W. P. (1) jest oceną dowolną ponieważ nie została przeprowadzona w sposób chroniony treścią art. 7 kpk (stanowisko Sądu na stronie 10 pisemnych motywów uzasadnienia),

- i w konsekwencji pozytywna ocena Sądu wartości dowodowej ustnej opinii biegłego nie została przeprowadzona w sposób chroniony treścią art. 7 kpk (stanowisko Sądu na stronie 10 pisemnych motywów uzasadnienia),

- i w konsekwencji pozytywna ocena Sądu wartości dowodowej ustnej opinii biegłego z dnia 23 czerwca 2016r. w zakresie niekontestowanym przez obrońcę nie została również przeprowadzona w sposób chroniony treścią art. 7 kpk, ponieważ Sąd nie uwzględnił przy przedwczesnym wyrokowaniu w sprawie - prawidłowo poczynionych przez biegłego ustaleń w opinii ustnej na k. 597v i 598, które bez zastrzeżeń zaakceptował - stanowisko Sądu na stronie 10 pisemnych motywów uzasadnienia i nie przyjął w efekcie końcowym co najmniej istotnego przyczynienia się pokrzywdzonego do wszystkich skutków wypadku w opisie czynu przedwcześnie przypisanego oskarżonemu i w wariancie najbardziej korzystnym dla pokrzywdzonego (zdaniem obrońcy) - zarzut obrazy art. 4 kpk i art. 7 kpk w związku z art. 201 kpk i 410 kpk

k. ponieważ biegły w przeprowadzonej w opinii pisemnej rekonstrukcji - nie przeprowadził obliczeń i wynikających z nich ustaleń co do skuteczności manewru hamowania - z przedwypadkowej prędkości początkowej pojazdu O. (...) = 77, 3 km/godz. od chwili powstania stanu zagrożenia do uderzenia pojazdu O. (...) w drzewo pomimo zobowiązania W. P. (1) do udzielenia odpowiedzi na pytanie w tym zakresie w postanowieniu Sądu z dnia 11 grudnia 2015r. na k. 443 i 443 v akt sprawy, na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i udostępnionych mu materiałów dowodowych zobowiązany był udzielić,

1. ponieważ biegły w przeprowadzonej w opinii pisemnej rekonstrukcji - nie dokonał obliczeń i nie przedstawił stanowiska co do poziomu spadku = zmniejszenia prędkości uderzenia hamowanego pojazdu O. (...) w rower z przedwypadkowej prędkości początkowej = 77, 3 km/godz. oraz nie przedstawił w tym zakresie stanowiska w opinii ustnej, złożonej w Sądzie w dniu 23 czerwca 2016r. z tego powodu, że Sąd meriti zaniechał w sprawie - badania z urzędu i uwzględniania z urzędu również okoliczności, przemawiających na korzyść oskarżonego ze skutkiem braku również w materiale dowodowym stanowiska lekarza medycyny sądowej w tej kwestii z uwagi na brak obliczeń biegłego ds. rekonstrukcji wypadków drogowych a które były niezbędne do zajęcia stanowiska przez M. F. w ustnej lub pisemnej opinii uzupełniającej.

ł. ponieważ biegły w przeprowadzonej w opinii pisemnej rekonstrukcji nie dokonał obliczeń i ustaleń co do możliwości zatrzymania hamowanego pojazdu O. (...) z prędkości początkowej = 77, 3 km/godz. na nawierzchni gruntowej przed drzewem i w konsekwencji braku jakichkolwiek obrażeń T. S. (2), pomimo zobowiązania biegłego do udzielenia odpowiedzi na pytanie w tym zakresie w postanowieniu Sądu z dnia 11 grudnia 2015r. na k. 443 i 443v akt sprawy, na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i udostępnionych mu materiałów dowodowych zobowiązany był udzielić oraz nie dokonał obliczeń i ustaleń w tym zakresie w opinii ustnej, złożonej w dniu 23 czerwca 2016r. z tego powodu, że Sąd meriti zaniechał w sprawie - badania z urzędu i uwzględniania z urzędu również okoliczności, przemawiających na korzyść oskarżonego

m. ponieważ biegły w przeprowadzonej w opinii pisemnej rekonstrukcji - i to w wariancie najbardziej korzystnym dla pokrzywdzonego - nie przeprowadził obliczeń i wynikających z nich ustaleń co do poziomu spadku = zmniejszenia - z manewru hamowania - prędkości uderzenia pojazdu O. (...) w drzewo z przedwypadkowej prędkości początkowej = 77, 3 km/godz. i w konsekwencji zakres obrażeń T. S. (2) byłby potencjalnie znacznie mniejszy, pomimo zobowiązania biegłego przez Sąd do udzielenia odpowiedzi na pytanie w tym zakresie w postanowieniu z dnia 11 grudnia 2015r. na k. 443 i 443v akt sprawy, na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i udostępnionych mu materiałów dowodowych zobowiązany był udzielić i nie dokonał obliczeń i ustaleń w tym zakresie w opinii ustnej, złożonej w dniu 23 czerwca 2016r. z tego powodu że Sąd meriti zaniechał w sprawie - badania z urzędu i uwzględniania z urzędu również okoliczności, przemawiających na korzyść oskarżonego ze skutkiem braku w materiale dowodowym stanowiska lekarza medycyny sądowej w tej kwestii, z uwagi na brak obliczeń biegłego ds. rekonstrukcji wypadków drogowych a które były niezbędne do zajęcia stanowiska przez M. F. w ustnej lub pisemnej opinii uzupełniającej i w konsekwencji:

- pisemna opinia nie uwzględnia wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia tych kwestii okoliczności przebiegu wypadku od chwili powstania stanu zagrożenia do uderzenia pojazdu w drzewo, które mają istotne znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy oraz nie przedstawia obliczeń i ustaleń biegłego, pomimo zobowiązania W. P. (1) przez Sąd meriti postanowieniem z dnia 11 grudnia 2015r. na k. 443 i 443v do udzielenia odpowiedzi na pytanie w tym zakresie, na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnych i udostępnionych mu materiałów dowodowych zobowiązany był udzielić i zaniechanie tego obowiązku przez biegłego w opinii pisemnej skutkowało tym, że nie zostały w niej przedstawione obliczenia i wynikające z nich ustalenia , umożliwiające Sądowi zajęcie stanowiska w kwestii co najmniej istotnego przyczynienia się pokrzywdzonego do wszystkich skutków wypadku z przedwypadkowej prędkości pojazdu O. (...) = 77, 3 km/godz.

- opinia ustna, złożona w Sądzie w dniu 23 czerwca 2016r. nie uwzględnia również wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia tych kwestii okoliczności przebiegu wypadku od chwili powstania stanu zagrożenia do uderzenia pojazdu O. (...) w drzewo, które mają istotne znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy z tego powodu że Sąd meriti zaniechał w sprawie - badania z urzędu i uwzględniania z urzędu również okoliczności, przemawiających na korzyść oskarżonego

V. niezależnie od zarzutu postawionego w pkt. I i II – obrońca oskarżonego zarzucił obrazę przepisów postępowania tj. art. 4 kpk i art. 7 kpk w zw. z art. 201 kpk i art. 410 kpk, która miała wpływ na treść orzeczenia i polegała na tym, że Sąd Rejonowy rozstrzygnięcie o winie oskarżonego oparł:

a. na niepełnych pisemnych i ustnych opiniach biegłego W. P. i M. A. (1) nie dostrzegając i nie uwzględniając tego, że:

- obydwaj biegli przed sporządzeniem pisemnych opinii - nie zapoznali się (zdaniem obrońcy) z treścią pisemnej opinii rzeczoznawcy B. W. (strona 4 pisemnej opinii), co wprost wynika z treści tych opinii na stronie 4 - opinia pisemna M. A. i na stronie 8 - opinia pisemna W. P. z powołaniem się tylko na protokół oględzin pojazdu z k. 7-8 i z tego powodu nie przedstawili stanowiska w kwestii ewentualnego wpływu opon zimowych kelly w samochodzie O. (...);

- na zdecydowanie większy na oponach zimowych w porze letniej przy temperaturze przy gruncie = 30 stopni i temperaturze powietrza = 30 stopni (protokół oględzin miejsca wypadku - k. 4) niż na oponach letnich przy rozwijanej prędkości znacznie przekraczającej administracyjnie dopuszczalną - było w dniu 16 lipca 2014 roku bezpieczeństwo jazdy pojazdu O. (...) w ruchu lądowym na takich oponach i z prędkością = 72 km/godz. - biegły M. A. (1) i = 77, 3 km/godz. - biegły W. P. (1):

- na przebieg wypadku w jego kolejnych odsłonach to jest od momentu powstania stanu zagrożenia do uderzenia pojazdu O. (...) w drzewo i jego wszystkie skutki

na pozbawienie się przez pokrzywdzonego możliwości panowania nad torem ruchu niehamowanego pojazdu O. (...) na oponach zimowych z prędkości początkowej = 77, 3 km/godz. - biegły W. P.- na odcinku jezdni drogi krajowej nr (...) = 22-23 m po otarciu się o prawy przedni narożnik zderzaka samochodu F. (...) do uderzenia w rower, kierowany przez T. S. (1) oraz w trakcie dalszego przemieszczania się tego pojazdu do uderzenia w drzewo,

- na pozbawienie się przez pokrzywdzonego możliwości panowania nad torem ruchu niehamowanego pojazdu O. (...) na oponach zimowych z prędkości początkowej = 72 km/godz. - biegły M. A. (1) na odcinku jezdni drogi krajowej nr (...) = około 20 m od uderzenia samochodu w prawe przednie drzwi przez samochód F. (...) do uderzenia pojazdu O. (...) w rower, kierowany przez T. S. (1) i na odcinku = 36 m od tego miejsca do uderzenia w drzewo, na zdecydowanie mniejszą niż na oponach letnich przy rozwijanej prędkości stateczność kierunkową niehamowanym pojazdem O. (...) na oponach zimowych po jego kontakcie z samochodem F. (...) do uderzenia w rower, kierowany przez T. S. (1) i w trakcie dalszego przemieszczania się tego pojazdu do uderzenia w drzewo z uwagi na to, że opona zimowa na rozgrzanym asfalcie traci własności trakcyjne na większy niż przy oponach letnich kąt odchylenia toru ruchu pojazdu O. (...) na oponach zimowych po otarciu się z prawym narożnikiem zderzaka samochodu F. (...) (biegły W. P. (1)) i po uderzeniu przez pojazd F. (...) w prawe przednie drzwi samochodu O. (...) (biegły M. A. (1)) z tego powodu, że opona zimowa na twardej nawierzchni takiej jak rozgrzany asfalt ma z nią mniejsze pole kontaktu jak opona letnia, a mieszanka gumy pod wpływem wysokiej temperatury powietrza staje się jeszcze bardziej elastyczna przez co traci własności trakcyjne i zmniejsza się kierowalność samochodu;

b. na niepełnej ustnej opinii biegłego W. P. nie dostrzegając i nie uwzględniając tego, że;

W. P. (1) nie przedstawił w opinii ustnej przy założeniu trafności wszystkich lub niektórych spostrzeżeń obrońcy z pkt. V a i przy założeniu, że biegły zapoznał się z treścią pisma obrońcy z dnia 13 czerwca 2016r. na k. 551-576 - analizy wariantu przebiegu wypadku od chwili powstania stanu zagrożenia do uderzenia pojazdu w drzewo z prędkości początkowej pojazdu O. (...) w chwili powstania stanu zagrożenia = 50 km/godz. na oponach letnich i = 77, 3 km/godz. na oponach letnich i nie przedstawił z tego powodu stanowiska co do potencjalnie jeszcze większej od ustalonej w opinii ustnej na k. 597v i 598 przy oponach zimowych pojazdu - skuteczności manewru intensywnego hamowania pojazdem na oponach letnich od chwili powstania stanu zagrożenia do uderzenia pojazdu O. (...) w drzewo oraz nie przedstawił stanowiska co do możliwości panowania przez pokrzywdzonego nad torem ruchu pojazdu na oponach letnich z obydwu prędkości - po otarciu się z narożnikiem zderzaka samochodu F. (...) i w konsekwencji nie dokonał żadnych obliczeń i wynikających z nich ustaleń w tym zakresie, umożliwiających Sądowi meriti zajęcie stanowiska w kwestii sprowadzenia przez pokrzywdzonego z powodu opon zimowych pojazdu i rozwijanej prędkości = 77, 3 km/godz. - większego i nieakceptowalnego ryzyka nastąpienia wszystkich skutków wypadku i umożliwiających Sądowi tym bardziej zajęcie stanowiska w kwestii co najmniej istotnego przyczynienia się do wszystkich skutków wypadku

c. na niepełnych pisemnych i ustnych opiniach biegłego W. P. i M. A. (1) nie dostrzegając i nie uwzględniając tego, że obydwaj biegli w sporządzonych opiniach - niezależnie od tego, że przyjęli zdecydowanie różne wzajemne usytuowanie kolizyjne obydwu pojazdów na jezdni drogi krajowej nr (...) - zgodnie i w sposób nieuprawniony (zdaniem obrońcy) przyjęli, że na narożniku przedniego zderzaka pojazdu O. (...) po prawej stronie nie ma śladów kontaktu z pojazdem F. (...) w sytuacji, kiedy w dokumentacji fotograficznej na zdjęciu nr 27, a zwłaszcza na zdjęciu nr 28, która została zaliczona przez Sąd meriti do materiału dowodowego sprawy w zestawieniu z plikiem na nośniku elektronicznym, który nie został zaliczony do materiału dowodowego za nr 23, a zwłaszcza z plikiem za Nnr 24 , po jego powiększeniu:

- widoczne są ślady otarcia na prawym narożniku przedniego zderzaka pojazdu O. (...) - zdjęcie nr 27= plik nr 23 na nośniku elektronicznym, a zwłaszcza zdjęcie nr 28 = plik nr 24 w miejscu oznaczonym przez technika kryminalistyki - miarką w trakcie oględzin miejsca wypadku w dniu 16 lipca 2014r. i sporządzania dokumentacji fotograficznej wszystkich śladów, które miały w jego ocenie związek z przebiegiem wypadku z wnioskiem na podstawie art. 452 § 2 kpk o dopuszczenie dowodu z nośnika elektronicznego oraz z plików za nr 23 i 24 na tym nośniku, znajdującym się w aktach sprawy na okoliczność widocznych śladów otarcia na przednim zderzaku pojazdu O. (...) po prawej stronie i w konsekwencji Sąd meriti z obrazą art. 4 kpk i 7 kpk w związku z art. 201 kpk i 410 kpk poczynił na podstawie opinii biegłych ustalenia faktyczne co do przebiegu wypadku z pominięciem istotnego w sprawie dowodu w postaci widocznych śladów otarcia na przednim zderzaku pojazdu O. (...) po prawej stronie, których nie poddali analizie i nie uwzględnili obydwaj biegli w procedurze rekonstrukcji przebiegu wypadku i na takiej podstawie w sposób nieuprawniony (zdaniem obrońcy) z tego powodu przyjęli, że samochód F. (...) wjechał na drogę krajową nr (...) i otarł się prawym narożnikiem zderzaka z tylną częścią prawego błotnika pojazdu O. (...) (biegły W. P.) i uderzył przodem pojazdu z dużą siłą w prawe przednie drzwi pojazdu O. (...) (biegły M. A. (1)), na co apelujący zwracał uwagę w piśmie z dnia 13 czerwca 2016r. na k. 551-576;

VI. niezależnie od zarzutu postawionego w pkt. I i II- zarzucił rażącą obrazę przepisów postępowania tj.:

a. art. 4 kpk w zw. z art. 200 § 3 kpk i art. 201 kpk w zw. z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zw. z art. 6 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności,

b. art. 6 kpk w zw. z art. 200 § 3 kpk i art. 201 kpk w zw. z art. 42 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zw. z art. 6 ust. 3 pkt. c Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, która miała wpływ na treść orzeczenia i polegała na tym, że Sąd meriti na rozprawie w dniu 23 czerwca 2016r. procedował w sposób rażąco odbiegający od standardów rzetelnego procesu ponieważ:

- nie zapoznał się do dnia 23 czerwca 2016r. (zdaniem obrońcy) z treścią pisma z dnia 13 czerwca 2016r. na k. 551-576, w którym zostały poruszone istotne zagadnienia, związane zarówno z przebiegiem wypadku, z poczynionymi przez biegłego ustaleniami w opinii pisemnej, które były kontestowane przez obrońcę, z niedostrzeżonymi i nie uwzględnionymi z tego powodu przez biegłego przy procedurze rekonstrukcji wypadku śladami, ujawnionymi w trakcie oględzin miejsca wypadku i które są widoczne na dokumentacji fotograficznej i na plikach, znajdujących się na nośniku elektronicznym i w którym zostały zawarte między innymi pytania do biegłego oraz przedstawione zostały W. P. (1) do analizy i obliczeń - z manewru hamowania - warianty możliwości uniknięcia przez pokrzywdzonego wypadku i jego wszystkich skutków z przedwypadkowej prędkości pojazdu O. (...) na oponach zimowych i letnich = 50 km/godz. i administracyjnie dopuszczalnej na skrzyżowaniu oraz przedstawiona została do analizy i obliczeń- skuteczność manewru hamowania z przedwypadkowej prędkości początkowej pojazdu O. (...) na oponach zimowych i letnich = 77, 3 km/godz. od chwili powstania stanu zagrożenia do uderzenia pojazdu O. (...) w drzewo,

- nie zapoznał się (w ocenie obrońcy) z treścią tego pisma przed samym wyrokowaniem w sprawie a nawet na etapie sporządzania pisemnego uzasadnienia wyroku, czego dowodem są nieuprawnione zapisy na stronie 10 na k. 622 v uzasadnienia wyroku,

- uchylał pytania obrońcy do biegłego na rozprawie w dniu 23 czerwca 2016 roku z uzasadnieniem nie znajdującym żadnego oparcia w obowiązujących przepisach prawa procesowego,

- uchylał pytania obrońcy do biegłego, które były zawarte w piśmie z dnia 13 czerwca 2016r. na k. 551-576 w kwestiach o fundamentalnym znaczeniu w sprawie, na które notabene biegły był gotowy udzielić odpowiedzi z kuriozalnym zarzutem Sądu meriti pod adresem obrońcy i jeszcze bardziej kuriozalnym jego uzasadnieniem, że „była możliwość sformułowania pytań na piśmie, a tym samym umożliwienia biegłemu przygotowania się do udzielania odpowiedzi na rozprawie"- vide k. 597 i 597 v akt sprawy,

- uchylał pytania obrońcy do biegłego prowadzące do dokonywania obliczeń z tego powodu, że zaniechał - badania z urzędu i uwzględniania z urzędu również okoliczności, przemawiających na korzyść oskarżonego (zdaniem obrońcy), a nie z obawy, że biegły który dysponuje wiadomościami specjalnymi i wymaganą wiedzą specjalistyczną (stanowisko Sądu na k. 623), który wcześniej sporządził pisemną opinię w sprawie, który był na miejscu wypadku, który dokonał czterech graficznych odwzorowań hipotetycznych wariantów przebiegu wypadku - popełni na sali rozpraw błąd w obliczeniach pomimo oświadczenia biegłego odnośnie tego, iż musiałby dokonać obliczeń nie uzależniając wykonania obliczeń w obecności organu procesowego nawet od potrzeby zarządzenia krótkiej przerwy,

- uchylał z przedstawionych wyżej powodów pytania obrońcy do biegłego, który oświadczył, że zapoznał się z treścią pisma z dnia 13 czerwca 2016r. a ponadto oświadczył, że pismo to nie zawiera pytań (stanowisko biegłego na k. 594), co oględnie rzecz ujmując nie odpowiada prawdzie i z którym to stanowiskiem biegłego w tym zakresie identyfikował się w sposób nieuprawniony bardzo oględnie Sąd meriti (protokół rozprawy z dnia 23 czerwca 2016r. ,

i w konsekwencji w kontekście przedstawionych przez biegłego w opinii ustnej bez wykonania obliczeń - prawidłowych ustaleń co do możliwości - z manewru intensywnego hamowania - zatrzymania pojazdu O. (...) na oponach zimowych przed rowerem z prędkości początkowej = 50 km/godz. ewentualnie bardzo znacznego zmniejszenia prędkości uderzenia hamowanego pojazdu na oponach zimowych w rower do poziomu nieustalonego przez biegłego w opinii ustnej z uwagi na działania Sądu i zatrzymania samochodu przed drzewem

- czyni zasadnym zarzut pod adresem W. P. (1) co do nierzetelnego sposobu opiniowania przez biegłego w opinii pisemnej z dnia 17 kwietnia 2016r., pomimo zobowiązania biegłego przez Sąd postanowieniem z dnia 11 grudnia na k. 443 i 443v do udzielenia odpowiedzi na pytanie w tym zakresie, na które zgodnie z zakresem posiadanych wiadomości specjalnym zobowiązany był udzielić i czyni zasadnym pod adresem Sądu - zarzut nierzetelnego procedowania w sprawie i przedwczesnego skazania oskarżonego za spowodowanie wypadku, który wydarzył się w dniu 16 lipca 2014r.,

i w konsekwencji poprzez takie procedowanie: Sąd pozbawił oskarżonego prawa do rzetelnego i sprawiedliwego rozpatrzenia jego sprawy:

- Sąd pozbawił oskarżonego prawa do obrony na rozprawie w dniu 23 czerwca 2016r. zamykając przewód sądowy bez zbadania i wyjaśnienia z urzędu szeregu istotnych okoliczności w sprawie, które wymagały ustaleń nie tylko Sądu (zarzuty z pkt. I, ale i ustaleń biegłego ds. rekonstrukcji wypadków zwłaszcza co do możliwości wykonania skutecznego manewru obronnego z prędkości= 50 km/godz. i braku jakichkolwiek obrażeń T. S. (1) i T. S. (2) ewentualnie mniejszego ich zakresu w przypadku T. S. (1) z prędkości pojazdu = 77, 3 km/godz.- zatrzymania hamowanego pojazdu przed drzewem i braku obrażeń T. S. (2), ewentualnie mniejszego ich zakresu - z manewru hamowania- w przypadku T. S. (2) po uderzeniu hamowanego pojazdu w drzewo do czego niezbędne były obliczenia, których wykonanie uniemożliwił biegłemu - po pytaniach obrońcy - Sąd meriti i poprzez takie działanie Sądu na rozprawie w dniu 23 czerwca 2016r.

c. Sąd nie dokonał z urzędu istotnych ustaleń w kwestii co najmniej istotnego przyczynienia się pokrzywdzonego do wszystkich skutków wypadku, a w efekcie końcowym nawet nie poczynił w tej sprawie ustaleń co do tego czy np. T. S. (2) w momencie uderzenia niehamowanego pojazdu O. (...) w drzewo z prędkością = 38 km/godz. (stanowisko biegłego M. A. (1), przedstawione w opinii pisemnej na stronie 12 na k. 195, która została uznana przez Sąd za jasną i pełną - miała zapięte pasy bezpieczeństwa, zważywszy na wielonarządowe obrażenia w zakresie klatki piersiowej, jakich doznała w wyniku rozległego urazu tępego, działającego z dużą siłą (protokół sądowo- lekarskich oględzin zwłok na k. 142- 146), zważywszy na fakt braku obrażeń u kierowcy i pozostałych pasażerów, którzy byli w zapiętych pasach bezpieczeństwa (obraza przepisów postępowania to jest art. 2 § 2 kpk i art. 4 kpk w zw. z art. 167 kpk i 366 kpk i 410 kpk),

- z wnioskiem o dopuszczenie na podstawie art. 452 § 2 kpk dowodu z ustnej lub pisemnej uzupełniającej opinii lekarza medycyny sądowej M. F. na okoliczność tego, czy T. S. (2) w momencie uderzenia niehamowanego pojazdu O. (...) z prędkością = 38 km/godz. w drzewo miała zapięte pasy bezpieczeństwa z uwagi na zakres obrażeń których doznała, skutkujących jej zgonem - po ewentualnym dokonaniu przez Sąd Okręgowy z urzędu ustaleń co do okoliczności, podniesionych przez obrońcę w pkt. I apelacji;

VII. niezależnie od postawionych wszystkich zarzutów procesowych w pkt. od I do VI – obrońca oskarżonego zarzucił również Sądowi I instancji obrazę przepisów postępowania to jest art. 4 kpk i art. 6 kpk w zw. z art. 170 § 1 pkt. 5 kpk, przyjętym w podstawie prawnej postanowienia z dnia 23 czerwca 2016 roku na k. 598 v, która miała wpływ na treść wyroku i polegała na tym, że Sąd:

- oddalił wniosek dowodowy obrońcy o dopuszczenie dowodu z opinii Instytutu Ekspertyz Sądowych - Zakładu (...) z udziałem biegłego z zakresu medycyny sądowej z uzasadnieniem, że zmierza w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania w sytuacji wykazania przez obrońcę przed Sądem Rejonowym, że opinie pisemna i ustna biegłego M. A. (1) oraz opinia pisemna i ustna w zakresie kontestowanym przez obrońcę są niepełne w stopniu oczywistym, zwłaszcza po poczynionych prawidłowo przez biegłego W. P. (1) w opinii ustnej z dnia 23 czerwca 2016r. ustaleniach na k. 597v i 598, co możliwości wykonania przez pokrzywdzonego- skutecznego manewru hamowania z prędkości = 50 km/godz. i administracyjnie dopuszczalnej na obszarze zabudowanym, na którym wydarzył się wypadek i zatrzymania hamowanego pojazdu O. (...) przed rowerem ewentualnie znacznego zmniejszenia z takiego manewru-prędkości uderzenia w rower i zatrzymania hamowanego pojazdu przed drzewem i braku obrażeń T. S. (2)

VIII. wskazując na zarzut z pkt. VII i o ile - po dokonanych ewentualnie
przez Sąd ustaleniach po przeprowadzeniu dowodów z urzędu na podstawie
art. 452 § 2 kpk co do okoliczności, przedstawionych w pkt. I apelacji - okaże się, że pomiary w protokole oględzin miejsca wypadku na k. 4-6 są prawidłowe,
a sporządzony na ich podstawie szkic na k. 118 odzwierciedla rzeczywisty kształt skrzyżowania z dnia 16 lipca 2014r. roku apelujący wniósł o dopuszczenie na podstawie art. 452 § 2 KPK dowodu z opinii IES i zobowiązanie do sporządzenia opinii co do przebiegu wypadku drogowego z dnia 16 lipca 2014r., której zakres w wersji obrońcy zostanie przedstawiony Sądowi po dokonanych ewentualnie przez Sąd Okręgowy z urzędu - ustaleniach co do okoliczności, podniesionych w pkt. I apelacji.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu albowiem sprawstwo i winę oskarżonego za spowodowany wypadek Sąd meriti ustalił na podstawie opinii biegłych (stanowisko Sądu na stronie 10 pisemnych motywów na k. 622v), które zostały sporządzone na podstawie pomiarów z protokołu oględzin miejsca wypadku na k. 4 - 6 i szkicu na k. 118, wykonanego na ich podstawie, których prawidłowość została zakwestionowana przez biegłego W. P. (1)
w opinii pisemnej i ustnej.

Na rozprawie obrońca oskarżonego poparł apelację i wniosek w niej zawarty oraz wniósł o nieuwzględnienie apelacji prokuratora. Prokurator wniósł o nieuwzględnienie apelacji obrońcy oskarżonego i poparł apelację wniesioną przez Prokuratora Rejonowego w Mińsku Mazowieckim i wniosek w niej zawarty. Oskarżycielka posiłkowa wniosła o nieuwzględnienie apelacji obrońcy oskarżonego oraz przyłączyła się do stanowiska prokuratora. Oskarżony oświadczył, że przykro mu z powodu tego wypadku i chciałby jeszcze raz przeprosić oskarżycielkę posiłkową za to zdarzenie oraz poprosił o sprawiedliwy wymiar kary i o to żeby nie była to kara bezwzględnego pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego wobec bezzasadności podniesionych w niej zarzutów nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd odwoławczy po przeprowadzeniu kontroli zaskarżonego wyroku doszedł do przekonania, że wyrok ten jest prawidłowy i nie można mu skutecznie postawić żadnego z zarzutów opisanych w art. 438 kpk, a w sprawie nie zachodzą uchybienia,
o których mowa w art. 439 § 1 kpk.

W ocenie Sądu Odwoławczego, Sąd Rejonowy dokładnie i rzetelnie przeprowadził postępowanie dowodowe, w trakcie którego przeprowadził niezbędne czynności celem wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności w sprawie. Zgromadzone dowody poddał następnie wnikliwej analizie, a w motywach zaskarżonego orzeczenia ustosunkował się do każdego z przeprowadzonych dowodów. Wyjaśnił, którym dowodom dał wiarę i dlaczego, a także które okoliczności sprawy można na ich podstawie uznać za udowodnione. Przedstawiona przez Sąd I instancji analiza dowodów w pełni zasługiwała na uwzględnienie. Jest ona spójna i uwzględnia zasady doświadczenia życiowego. Zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sadowego, odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Analiza ta nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów.

W ocenie Sądu II instancji, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, uzupełniony w toku rozprawy apelacyjnej, daje pełne podstawy do przyjęcia, że oskarżony K. W., swoim zachowaniem objętym zarzutem, zrealizował wszystkie znamiona czynu zabronionego z art. 177 § 2 kk, w wyniku umyślnego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Sąd II instancji nie podzielił więc stanowiska obrońcy oskarżonego wyrażonego w treści wniesionego środka odwoławczego, zgodnie z którym materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwalał na przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu czynu.

Przed szczegółowym ustosunkowaniem się do podniesionych przez tego skarżącego zarzutów, nadmienić należy, iż swoisty sposób zredagowania przez fachowego przedstawiciela oskarżonego, wniesionego środka odwoławczego, polegający na połączeniu treści zarzutów stawianych rozstrzygnięciu oraz ich uzasadnienia, utrudnił w niniejszej sprawie kontrolę odwoławczą zaskarżonego wyroku przez pryzmat podniesionych zarzutów, zwłaszcza wobec ich obszerności
i powtarzania przez skarżącego w ramach różnych zarzutów, tych samych okoliczności. Całokształt treści apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego pozwolił na stwierdzenie, że zdaniem skarżącego Sąd Rejonowy dopuszczając się
w toku postępowania szeregu uchybień proceduralnych, a więc popełniając uchybienia z art. 438 pkt 2 kpk, poczynił błędne ustalenia faktyczne, zgodnie z którymi oskarżony popełnił zarzucone mu przestępstwo.

W niniejszej sprawie szereg ustaleń odnoszących się do przebiegu zdarzenia będącego przedmiotem osądu, jest bezspornych. Nie są w sprawie kwestionowane przede wszystkim okoliczności odnoszące się do sposobu i kierunku poruszania się po drodze nr (...), samochodem marki O. (...) przez J. S., w tym, że w chwili wypadku jechał on z prędkością ok 72-77,3 km/h, mimo, że administracyjnie dopuszczalną prędkością w miejscu zdarzenia, była prędkość 50 km/h. Bezsporne jest również, że do wypadku doszło na skrzyżowaniu dróg nr (...), przy czym oskarżony poruszał się samochodem marki F. (...), jadąc drogą nr (...), która jest drogą podporządkowaną w stosunku do drogi nr (...). Nie ma wątpliwości także co do tego, że po zderzeniu pojazdów O. (...) i F. (...), kierujący tym pierwszym samochodem stracił panowanie nad nim, w wyniku czego uderzył w jadąca w tym samym kierunku rowerzystkę T. S. (1), a następnie zjechał z drogi
i uderzył w drzewo. Nie kontestowane są również ustalenia Sądu Rejonowego co do bezpośrednich skutków tego zdarzenia dla T. S. (2) i A. P., będących pasażerami samochodu O. (...) oraz dla T. S. (1) – potrąconej rowerzystki.

W świetle powyższych ustalonych faktów, kluczowe dla rozstrzygnięcia kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego, w świetle treści postawionego mu zarzutu, było ustalenie, w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, przede wszystkim tego, który z kierujących wywołał stan zagrożenia na drodze, czy oskarżony naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym opisane w treści art. 17 ust 2 i 25 ust 1 p.r.d., nie ustępując pierwszeństwa przejazdu J. S., ale także w razie pozytywnego ustalenia w tym zakresie, czy była to reguła ostrożności, której przestrzeganie przez oskarżonego pozwoliłoby uniknąć wypadku drogowego. Konieczne było również ustalenie, czy to niezachowanie kierującego samochodem O. (...), naruszające zasadę prędkości administracyjnie dopuszczalnej, nie stanowiło bezpośredniej przyczyny wypadku drogowego lub chociażby stanowiło przyczynienie się do zaistniałego zdarzenia drogowego.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika ponad wszelką wątpliwość i wbrew twierdzeniom skarżącego, że Sąd Rejonowy ustalił i rozważył wszystkie istotne okoliczności faktyczne w jakich doszło do kolizji pojazdów, które pozwoliły na rozstrzygnięcie wszystkich powyższych kwestii w sposób niebudzący wątpliwości
i wskazujący na oskarżonego jako sprawcę wypadku, w którym śmierć poniosła T. S. (2), a T. S. (1) i A. P., odnieśli obrażenia ciała. Oceny prawidłowości procedowania Sądu Rejonowego w tym zakresie nie mogły zmienić dowody przeprowadzone na rozprawie apelacyjnej, dlatego też podniesione w apelacji obrońcy argumenty nie były w stanie podważyć wniosku Sądu Rejonowego co do sprawstwa i winy oskarżonego.

Z uwagi na to, że kluczowymi dowodami w niniejszej sprawie, w oparciu o które Sąd Rejonowy czynił ustalenia faktyczne niekorzystne dla oskarżonego, były opinie biegłych z zakresu ruchu drogowego, znaczną część wniesionej apelacji, obrońca oskarżonego poświęcił krytyce odwoławczej procedowania Sądu Rejonowego
w zakresie wyjaśniania okoliczności wymagających wiadomości specjalnych z tej dziedziny. Skarżący w pkt od I do V apelacji podniósł zarzuty naruszenia przepisów postępowania art. 2 § 2, art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 167 kpk, art. 201 kpk, art. 366 § 1 kpk i art. 410 kpk, kwestionując w ich ramach opinie biegłych z zakresu ruchu drogowego M. A. (1) oraz W. P. (1), zarówno pod względem prawidłowości ich wykonania, jak i poprawności rozumowania, formułując szereg zastrzeżeń w tym zakresie. Skarżący zarzucił błędną ich ocenę przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy, która skutkowała przyjęciem wniosków w nich zawartych za podstawę wydanego wyroku, bez wywołania kompleksowej opinii biegłych z Instytutu Ekspertyz Sądowych.

W ocenie Sądu Odwoławczego, żaden z powyższych zarzutów nie znajduje merytorycznego uzasadnienia w aktach sprawy. Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku doprowadziła Sąd Okręgowy do przekonania, że Sąd Rejonowy żadnego
z powyższych przepisów nie naruszył procedując w omawianym zakresie i słusznie opierając się na opiniach powyższych biegłych ustalił, że oskarżony wjechał z drogi podporządkowanej na jezdnię drogi nr (...) oraz wykonując na skrzyżowaniu manewr skrętu w lewo, nie zachował szczególnej ostrożności oraz nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu J. S., jadącemu z lewej strony drogą nr (...), w wyniku czego doszło do zderzenia pojazdów, w następstwie czego J. S. stracił panowanie nad pojazdem i uderzył w jadąca w tym samym kierunku rowerzystkę, a następnie zjechał z drogi i uderzył w drzewo, po czym oskarżony cofnął auto na drogę podporządkowaną.

Punktem wyjścia, umożliwiającym czynienie powyższych ustaleń faktycznych było odrzucenie wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, przedstawiającego wersję zdarzeń, której uwzględnienie niewątpliwie nie pozwalałoby na przypisanie mu popełnienia czynu z art. 177 § 2 kk. Oskarżony zaprzeczył aby kierując pojazdem F. (...) wyjechał z drogi podporządkowanej na drogę numer (...), zajeżdżając w ten sposób drogę jadącemu nią O. (...), a przyjmował, że zatrzymał się on przed wjazdem na drogę nr (...) i gdy oczekiwał na możliwość bezpiecznego wykonania manewru skrętu w lewo, jadący tą drogą z dużą prędkością pojazd otarł się o przód jego samochodu, po czym uderzył w rowerzystkę, a następnie zjechał z drogi i uderzył w drzewo. Wersję tą potwierdził również co do zasady świadek M. L., będący w chwili wypadku pasażerem samochodu F. (...). Mimo to, słusznie Sąd Rejonowy nie uznał tej wersji zdarzenia za wiarygodną, oceniając wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie za stanowiące jedynie realizacje przyjętej przez niego linii obrony, polegającej na próbie przerzucenia odpowiedzialności za zaistniały wypadek na pokrzywdzonego, a zeznania powyższego świadka, za próbę udzielenia pomocy oskarżonemu, będącemu jego znajomym, w uniknięciu odpowiedzialności za zaistniały czyn.

Podkreślić należy, iż biegli: M. A. (1) i W. P. (1) wyprowadzili jednoznaczne i zbieżne ze sobą wnioski, że w chwili zderzenia F. (...) znajdował się przodem na jezdni drogi krajowej nr (...), znajdując się w ruchu, poruszając się
z niewielką prędkością po łuku w lewo. Oznacza to, że oskarżony po zderzeniu, cofnął samochód z miejsca zdarzenia do miejsca w jakim znajdował się ten pojazd
w czasie oględzin. Obaj biegli zwrócili uwagę na te same okoliczności, które doprowadziły ich do powyższego wnioskowania. Biegli zwrócili uwagę na ujawniony na miejscu zdarzenia, na jezdni drogi nr (...), ślad w postaci błota, który jak stwierdzili pochodzi z prawego przedniego nadkola samochodu oskarżonego, a nie z samochodu O. (...). Ponadto swoje wnioskowanie biegli opierali na wyglądzie uszkodzeń obu pojazdów, które to wykluczają prawdziwość wersji zdarzeń opisanej przez oskarżonego i świadka M. L.. Biegły M. A. (1) zwrócił przy tym uwagę, że w samochodzie O. (...) ślady zagniecenia są rosnące ku tyłowi, z kolei biegły W. P. (1) dodatkowo wskazał na położenie fragmentu klosza prawego przedniego kierunkowskazu pojazdu F. (...). Nadmienić należy, iż biegły B. W. (2) – rzeczoznawca techniki samochodowej, opisał powypadkowe uszkodzenia pojazdu F. (...), jako powstałe na skutek uderzenia jego przednią dolną częścią, w boczną prawą dolną część samochodu O. (...).

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy w pełni zaaprobował ustalenie Sądu Rejonowego, że oskarżony kierując pojazdem F. (...) wjechał na drogę nr (...) przecinając tor ruchu pojazdu O. (...) i do kolizji tych pojazdów doszło na jezdni drogi nr (...). Podkreślić należy, iż w treści wniesionej apelacji skarżący nie był
w stanie zakwestionować skutecznie prawidłowości odrzucenia przez Sąd Rejonowy wersji zdarzenia opisywanej przez oskarżonego o tym, że nie wjechał on na drogę
nr 50. Obrońca oskarżonego mimo obszerności wywodów apelacyjnych, zagadnieniu temu poświęcił tylko jedno zdanie stwierdzając, że Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy art. 4 kpk, art. 7 kpk w zw. z art. 201 kpk i art. 410 kpk, poprzez to, że opierając się na opiniach biegłych ustalił, że F. (...) wjechał na drogę krajową nr (...), podczas gdy biegli pominęli w swym wnioskowaniu istotny dowód w postaci widocznych śladów otarcia na przednim zderzaku pojazdu O. (...) po prawej stronie (k. 662).

W świetle przedstawionych wyżej argumentów, dotyczących okoliczności jakie biegli mieli faktycznie na uwadze formułując kwestionowany przez apelującego wniosek, powyższe twierdzenie obrońcy, Sąd II instancji, ocenił jako zupełnie gołosłowne, czego nie mogło zmienić zaliczenie w poczet materiału dowodowego przez Sąd Okręgowy, na wniosek obrońcy, płyty DVD, w szczególności z plikami numer 23 i 24 (k. 61), obrazujące uszkodzenia pojazdu O.. Taki rezultat oceny powyższych zastrzeżeń obrońcy ma istotne znaczenie w ocenie zasadności apelacji, bowiem prawidłowość omawianego wniosku biegłych ma kluczowe znaczenie dla oceny zachowania oskarżonego będącego przedmiotem osądu, gdyż łączy się ściśle
z ustaleniem tego, który z kierujących wywołał na drodze stan zagrożenia. W tym kontekście również wymaga podkreślenia, że mimo, iż skarżący kilkukrotnie odnosił się w apelacji do „chwili powstania stanu zagrożenia”, to nie sformułował żadnych zastrzeżeń pod adresem wniosków jakie w tym zakresie wyprowadzili biegli w swych opiniach. Tymczasem biegli jednoznacznie wypowiedzieli się, że stan zagrożenia wywołany został przez oskarżonego, w momencie gdy przekroczył on krawędź jezdni drogi nr (...). Mając na uwadze ustalenia dotyczące sposobu poruszania się obu kierujących oraz statusu dróg przez nich użytkowanych, powyższy wniosek biegłych zasługuje na uwzględnienie, wobec jego logiczności i braku jakichkolwiek powodów do jego zakwestionowania.

Skarżący w swych wywodach apelacyjnych nie odniósł się w sposób zasługujący na uwzględnienie do faktu, że biegli z zakresu ruchu drogowego byli zgodni w swych wnioskach co do ustalenia osoby, która w zaistniałej sytuacji drogowej, swoim zachowaniem doprowadziła do wypadku, jak również co do możliwości jego uniknięcia przez kierującego samochodem O. (...). Biegli zgodnie zaopiniowali, że bezpośrednią przyczyną zaistniałego wypadku drogowego było zachowanie oskarżonego, który nie udzielił pierwszeństwa kierującemu samochodem marki O. (...), jadącemu z drogą z pierwszeństwem przejazdu. Z opinii biegłych wynika jednoznacznie, że J. S. nie miał możliwości podjęcia jakiejkolwiek skutecznej reakcji obronnej na widok wjeżdżającego na drogę nr (...) samochodu M. G.. Biegły M. A. (1) zaopiniował, że nawet przy prędkości administracyjnie dopuszczalnej kierujący samochodem O. (...), nie miał możliwości uniknięcia wypadku. W tej sytuacji okoliczność, iż J. S. znacznie przekroczył administracyjnie dopuszczalną prędkość (tj. o 22 km/h według biegłego M. A. (1) i o 27,3 km/h według biegłego W. P. (1)), nie mogła prowadzić do oceny o spowodowaniu przez niego przedmiotowego wypadku drogowego lub chociażby o przyczynieniu się do jego zaistnienia. Nadmienić można, iż ani z treści przepisu art. 25 ust. 1 z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, ani
z przepisu art. 2 pkt 23 tej ustawy, zawierającego ustawową definicję zwrotu „ustąpienie pierwszeństwa” nie wynika, że naruszenie tej zasady przez kierowcę następuje tylko wtedy, gdy jego manewr zmusza do zmiany kierunku ruchu lub pasa ruchu albo istotnej zmiany prędkości innego kierującego, poruszającego się
z dozwoloną prędkością. Obowiązek ustąpienia pierwszeństwa zachodzi niezależnie od tego, czy pojazd poruszający się z pierwszeństwem przestrzega zasad bezpieczeństwa, np. nie przekracza prędkości w obszarze zabudowanym, czy też zasad tych nie przestrzega (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 lipca 2011 r., III KK 7/11, Legalis Numer 447360).

Konfrontacja opinii biegłych w omawianym zakresie, z wywodami obrońcy mającymi na celu ich zdyskredytowanie, potwierdza, że zastrzeżenia skarżącego są pozbawione jakichkolwiek merytorycznych podstaw. Autor apelacji w swej krytyce odwoławczej zupełnie pominął zbieżność, szczegółowość i stanowczość powyższych opinii w zakresie wniosków, które mają najistotniejsze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Ponadto skarżący dążąc do wykazania prawdziwości swojej tezy
o niejasności, niepełności opinii oraz o ich sprzeczności, nie podjął się rzeczywistej próby wykazania błędności we wnioskowaniu biegłych w zakresie przyczyny wypadku drogowego. Zastrzeżenia, które przedstawił w apelacji obrońca, są niewątpliwie chybione. Skarżący, dążąc do podważenia mocy dowodowej opinii biegłych M. A. (1) i W. P. (1), skupił się na wielokrotnym podkreślaniu okoliczności, które w ocenie Sądu II instancji albo mają zupełnie marginalne znaczenie w niniejszej sprawie, albo nie mają żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie oskarżonego.

Nie mogło wywołać oczekiwanego przez skarżącego rezultatu, twierdzenie, że biegli z zakresu ruchu drogowego opiniując w tej sprawie niesłusznie, zdaniem apelującego, kierowali się informacjami wynikającymi ze szkicu miejsca zdarzenia oraz protokołu oględzin miejsca wypadku, sporządzonych przez funkcjonariuszy policji, w sytuacji gdy dokumenty te przedstawiają nierzeczywisty kształt skrzyżowania, na którym doszło do wypadku, zawierają błędne pomiary poszczególnych mierzonych odcinków, czy też nieprawidłowo wskazują rozlokowanie śladów powypadkowych. Przede wszystkim podkreślić należy, że miejsce, w którym doszło do zdarzenia, jest typowym skrzyżowaniem dróg, nie cechującym się szczególnymi właściwościami odnoszącymi się do jego kształtu, czy też ukształtowania terenu, dlatego nawet niewielkie nieprawidłowości w odzwierciedleniu tych parametrów drogi w szkicu oraz w protokole oględzin, nie mogło mieć wpływu na ocenę zachowania oskarżonego w kontekście naruszenia przez niego zasady ustąpienia pierwszeństwa pojazdowi jadącemu drogą z pierwszeństwem przejazdu. Zauważyć również należy, iż biegli dysponowali nie tylko powyższymi dokumentami, ale mieli na uwadze również dokumentację fotograficzną z oględzin miejsca zdarzenia, na której to wszystkie elementy dotyczące kształtu skrzyżowania, czy też rozmieszczenie śladów powypadkowych, odzwierciedlone zostały zgodnie
z rzeczywistym stanem jaki panował w czasie oględzin powypadkowych. Nie bez znaczenia jest również, że biegły W. P. (1) sporządzając opinię, odniósł się do szkicu policyjnego, wskazując, na to, że odbiega on dość znacznie od wyglądu miejsca zdarzenia, nie pominął więc tej okoliczności, wbrew sugestii apelującego.
W tej sytuacji, Sąd Okręgowy nie dostrzegając uchybień odnoszących się do czynności zrealizowanych na miejscu zdarzenia przez funkcjonariuszy policji, które mogłyby mieć wpływ na treść wywołanych w sprawie opinii biegłych, a w rezultacie na treść zaskarżonego wyroku, w toku rozprawy odwoławczej na podstawie art. 170 § 1 pk 5 kpk oddalił wnioski dowodowe obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu
z oględzin miejsca wypadku oraz o sporządzenie szkicu miejsca wypadku ze względu na fakt, że dowody te zostały już przeprowadzone bezpośrednio po przedmiotowym wypadku i ponowne dokonywanie tych czynności procesowych po trzech latach od zaistnienia zdarzenia byłoby niecelowe i zmierzałoby jedynie do przedłużenia postępowania w sprawie. W zakresie odnoszącym się do kwestii warunków panujących na skrzyżowaniu drogi krajowej nr (...) z drogą wojewódzką nr (...), Sąd Okręgowy uwzględnił jedynie wniosek obrońcy oskarżonego o zaliczenie w poczet materiału dowodowego pisma GDDK z 27.07.2016r. (k. 667). Choć dowód ten nie budzi wątpliwości co do swej autentyczności i zawartości, informacje z niego wynikające, nie dostarczyły żadnych nowych okoliczności, które mogłyby podważyć ocenę dowodów przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne.

W ocenie Sądu Odwoławczego, najistotniejsze dla prawidłowego rozstrzygnięcia odpowiedzialności oskarżonego, była dokładna rekonstrukcja zdarzenia w pierwszej jego fazie, a więc od momentu powstania zagrożenia na drodze do kontaktu obu pojazdów uczestniczących w zdarzeniu, bowiem dalszy przebieg zdarzenia, a więc tor ruchu pojazdu O. (...), aż do momentu jego uderzenia w drzewo, był już jedynie skutkiem utraty panowania nad pojazdem wywołanej zderzeniem pojazdów. Skarżący w apelacji zdaje się nie podzielać takiego stanowiska, bowiem dość powierzchownie odniósł się do wniosków biegłych dotyczących pierwszej fazy zdarzenia, a znaczną część argumentacji mającej zdyskredytować wywołane opinie biegłych poświęcił na dowodzenie tego, że biegli ograniczyli się do analizy wyłącznie pierwszej fazy przebiegu wypadku, to jest do możliwości podjęcia przez pokrzywdzonego skutecznej akcji obronnej na widok wjeżdżającego na drogę krajową nr (...) samochodu F. (...) pomimo, że powinni analizować zdarzenie od chwili powstania stanu zagrożenia, aż do uderzenia pojazdu O. (...) w drzewo. Zdaniem skarżącego, biegli powinni przeprowadzić obliczenia co do skuteczności manewru hamowania
z przedwypadkowej prędkości pojazdu – 77,3 km od chwili powstania zagrożenia, do uderzenia pojazdu O. (...) w drzewo. W ocenie Sądu II instancji, argumentacja ta nie podważa w żaden sposób mocy dowodowej opinii biegłych, jak również ustaleń poczynionych na ich podstawie. Istotne jest, że biegli z zakresu ruchu drogowego ustalili w sposób do siebie zbliżony prędkość przedwypadkową pojazdu, której to skarżący nie kwestionuje, a biegły M. A. (1) określił również z jaką prędkością samochód uderzył w drzewo, tj. ok. 38 km/h. W ocenie Sądu Okręgowego, nie sposób, jak to sugeruje obrońca, zarzucać kierującemu samochodem O. (...), że po zderzeniu z pojazdem F. (...) nie podjął intensywnego hamowania, które mogłoby spowodować zatrzymaniem pojazdu przed drzewem, w sytuacji gdy jego ruch w tej fazie był zupełnie niekontrolowany z powodu uderzenia w pojazd oskarżonego, który zajechał mu drogę. Wszelkie zatem dywagacje skarżącego w tym zakresie, wskazujące na różne hipotetyczne wersje zdarzenia w zależności od tego,
z jaką prędkością miałby uderzyć w drzewo J. S., są bezprzedmiotowe, dlatego Sąd II instancji potraktował je jedynie jako nieuzasadnioną polemikę z wnioskami opinii biegłych oraz z ustaleniami poczynionymi przez Sąd II instancji. Podkreślić należy, iż ocenie w niniejszej sprawie podlega faktycznie zaistniała sytuacja drogowa, a nie sytuacje hipotetyczne, które mogłyby się zdarzyć przy spełnieniu określonych warunków.

W ocenie Sądu Odwoławczego, nie ma również znaczenia w niniejszej sprawie, tak mocno akcentowana przez apelującego, kwestia rodzaju opon w jakie wyposażony był samochód O. (...), w sytuacji gdy oczywistym jest, że oskarżony wjechał na drogę nr (...), nagle, co, jak wskazali biegli, uniemożliwiło J. S. jakąkolwiek reakcję obronną. Skoro nie miał czasu na to aby ją podjąć, trudno wysnuć wniosek, że wyposażenie samochodu w opony letnie, mogłoby zapobiec zderzeniu pojazdów. Również w dalszej fazie zdarzenia, kwestia ta nie mogła mieć jakiegokolwiek znaczenia, w sytuacji gdy samochód O. (...) poruszał się już bez kontroli kierującego, najpierw po jezdni, a później na trawiastej nawierzchni. W tej sytuacji uwagi apelującego pod adresem opinii biegłych, opierające się na okoliczności, że nie odnieśli się do rodzaju opon w samochodzie O. (...), nie zasługiwały na uwzględnienie

Jako zupełnie nieuzasadnione, Sąd Okręgowy ocenił zastrzeżenia jakie apelujący przedstawił w ramach zarzutu z pkt VI apelacji, tj. obrazy art. 4 kpk w zw.
z art. 6 kpk w zw. z art. 200 § 3 kpk i art. 201 kpk w zw. z art. 42 ust 2 i art. 45 ust 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zw. z art. 6 ust 1 i 3 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, które pośrednio odnosiły się do procedowania Sądu Rejonowego obejmującego przyjmowanie ustnej opinii od biegłego W. P. (1). Naruszenie tych przepisów miało, zdaniem obrońcy, polegać na tym, że Sąd meriti na rozprawie w dniu 23 czerwca 2016 roku procedował w sposób rażąco odbiegający od standardów rzetelnego procesu. Zupełnie gołosłowne jest twierdzenie apelującego, że Sąd Rejonowy nie zapoznał się z treścią pisma z dnia 13 czerwca 2016 r., w którym obrońca zawarł m.in. pytania do biegłego W. P. (1). Niezależnie od tego, że jest to jedynie niczym nie poparte stanowisko skarżącego, nadmienić warto, że jeśli chodzi o pytania do biegłego, to obrońca oskarżonego mógł je zadać podczas ustnego opiniowania przez W. P. (1). W tym kontekście zupełnie chybionym jest stanowisko skarżącego, że
o niewłaściwym procedowaniu Sądu Rejonowego świadczącym o naruszeniu ww. przepisów, był fakt uchylania pytań obrońcy skierowanych do biegłego na rozprawie w dniu 23 czerwca 2016 roku, które to nie miało żadnego oparcia w obowiązujących przepisach. Z protokołu rozprawy wynika jednoznacznie, że W. P. (1)
w trakcie opiniowania ustnego odpowiedział na wiele pytań obrońcy (k. 595-598),
w tym Przewodniczący nakazywał biegłemu odpowiedź na pytanie, nawet
w sytuacjach gdy prokurator wnosił o jego uchylenie. Tylko dwa, spośród wielu zadanych pytań, zostały przez przewodniczącego uchylone, a argumentacja wskazująca na to, że treść pytań powodowała konieczność dokonywania szczegółowych wyliczeń na sali rozpraw, co stwarzałoby ryzyko błędu, zasługuje na akceptację zwłaszcza, że obrońca miał możliwość wcześniejszego zadania tych pytań w formie pisemnej.

W tej sytuacji Sąd II instancji nie podzielił stanowiska obrońcy oskarżonego, że przebieg powyższych czynności procesowych, świadczy o nierzetelnym procedowaniu przez Sąd Rejonowy i w konsekwencji pozbawieniu oskarżonego prawa do rzetelnego i sprawiedliwego rozpatrzenia jego sprawy, bez dążenia do wyjaśnienia wszystkich okoliczności wymagających wiadomości specjalnych z zakresu ruchu drogowego.

Mając na uwadze powyższe, wbrew twierdzeniom apelującego, treść opinii biegłych z zakresu ruchu drogowego, w ocenie Sądu Odwoławczego nie nasuwa żadnych wątpliwości, co do merytorycznej poprawności wniosków w nich wywiedzionych. Zasadnie więc Sąd Rejonowy przyjął te ekspertyzy jako podstawę dowodową ustalenia, zarówno szczegółowego przebiegu zaistniałego wypadku drogowego, w tym toru ruchu obu pojazdów, prędkości z jaką poruszał się samochód O. (...) oraz przyczyn zaistnienia wypadku drogowego, a także braku przyczynienia się do jego zaistnienia kierującego pojazdem marki O. (...).

Wobec powyższego, wbrew zarzutowi apelacyjnemu opisanemu w pkt VII, Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy przepisów art. 4 kpk, art. 6 kpk w zw. z art. 170 § 1 pkt 5 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego
o dopuszczenie dowodu z dodatkowej opinii Instytutu Ekspertyz Sadowych – Zakładu Badania wypadków Drogowych, bowiem w realiach niniejszej sprawy była to decyzja w pełni uzasadniona, skoro, jak wskazano wyżej, wydane w sprawie opinie biegłych
z zakresu ruchu drogowego pozbawione są jakichkolwiek wad, o których mowa
w treści art. 201 kpk. Konsekwencją takiego stanowiska Sądu II instancji, było oddalenie, na podstawie art. 170 § 1 pkt 5 kpk, wniosku dowodowego obrońcy złożonego w toku postępowania odwoławczego o dopuszczenie dowodu z opinii Instytutu Ekspertyz Sądowych celem ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku drogowego.

Uwzględniając powyższe, zdaniem Sadu II instancji, nie ulega wątpliwości słuszność ustalenia Sądu I instancji, że oskarżony wbrew obowiązkom wynikającym
z art. 17 ust. 2 oraz art. 25 ust 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, nie zachował szczególnej ostrożności przy włączaniu się do ruchu na skrzyżowaniu i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki O. (...), do czego był zobowiązany gdyż wyjeżdżał z drogi podporządkowanej. Oskarżony nie zwiększył uwagi i nie dostosował swojego zachowania do zaistniałej sytuacji przez zaniechanie wjazdu na pas ruchu, po którym poruszał się J. S. i na skutek nieuwagi nie dostrzegł go
i przeciął jego tor ruchu, co skutkowało zderzeniem obu pojazdów. Jak już wyżej wskazano, z obowiązków powyższych w zaistniałej sytuacji drogowej, z całą pewnością nie zwalniał oskarżonego fakt, ze J. S. kierował pojazdem
z prędkością znacznie przekraczającą tę administracyjnie dopuszczalną.

Samo ustalenie, że oskarżony naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, nie byłoby wystarczające do obiektywnego przypisania mu skutku przestępczego. Wyjaśnić należy, iż w odniesieniu do przestępstw polegających na naruszeniu reguł ostrożności w koncepcji tzw. obiektywnego przypisania, ustalony musi być związek pomiędzy naruszeniem przez współuczestnika ruchu określonej reguły bezpieczeństwa, a zmaterializowaniem się samego zdarzenia, zaistnieniem skutku, polegający na tym, że sprawca narusza tę regułę ostrożności, która miała zapobiec realizacji czynu zabronionego na tej drodze, na której w rzeczywistości on nastąpił (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2009 r. II KK 306/09 , OSNwSK 2010/1/1058).

W niniejszej sprawie, tak rozumiany związek przyczynowo - skutkowy między zachowaniem oskarżonego, a wypadkiem jest niewątpliwy, a skarżący kwestionując to ustalenie zupełnie pominął jednoznaczną wymowę zebranych w sprawie dowodów. Wnioski opinii biegłych M. A. (1) i W. P. (1), jak również rozsądna ocena przebiegu zdarzenia bez uciekania się do wiedzy fachowej biegłego,
a jedynie z wykorzystaniem zasad logiki i doświadczenia życiowego, przekonują, że oskarżony swoim zachowaniem spowodował wypadek, mimo, że kierujący O. (...) przekroczył prędkość. Jak już wskazano wyżej, bezpośrednią przyczyną wypadku było niewątpliwie niewłaściwe zachowanie oskarżonego. W tym miejscu zasadnym jest odwołanie się do opinii biegłego M. A. (1), który wywiódł, iż analiza materiału dowodowego zawartego w aktach sprawy pozwala na stwierdzenie, że kierowca samochodu O. i rowerzystka w realnie zaistniałej sytuacji drogowej, nie mieli możliwości uniknięcia wypadku. Możliwość uniknięcia wypadku leżała wyłącznie po stronie kierowcy F.. Gdyby przed wjazdem upewnił się on
o możliwości bezpiecznego wjazdu i ruszył w chwili gdy droga nr (...) byłaby pusta, do wypadku by nie doszło (200-201). Gdyby zatem przed wypadkiem oskarżony nie wjechał na pas ruchu, po którym poruszał się już O. (...), to niezależnie od prędkości z jaką on się poruszał, oskarżony uniknąłby zderzenia z nim.

W świetle powyższych rozważań niewątpliwym jest, że sytuację niebezpieczną na drodze bezpośrednio prowadzącą do zdarzenia drogowego, spowodował oskarżony K. W., kierujący samochodem marki F. (...), który nie ustępując pierwszeństwa przejazdu samochodowi kierowanemu przez J. S., wjechał na jego tor ruchu, doprowadzając do zderzenia pojazdów. Prawidłowe zachowanie oskarżonego, podjęte zgodnie z art. 17 ust 2 i art. 25 ust 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zapobiegło by powstaniu w krytycznym czasie powyższej niebezpiecznej sytuacji drogowej. Warunkiem wystarczającym dla uniknięcia wypadku, było powstrzymanie się przez kierującego samochodem F. (...) od wjazdu na pas ruchu zajmowany przez O. (...) i ustąpienie mu pierwszeństwa przejazdu.

Z uwagi na to, że jak wskazano wyżej, odpowiedzialność karna za przestępstwo
z art. 177 kk możliwa jest wówczas, gdy ustali się, że pomiędzy naruszeniem przez sprawcę konkretnej zasady bezpieczeństwa, a przewidzianym w ustawie skutkiem,
tj. śmiercią innej osoby albo ciężkim uszczerbkiem na jej zdrowiu, istnieje powiązanie przyczynowo – skutkowe, a obrońca oskarżonego kwestionował ustalenia Sądu Rejonowego w tym zakresie w odniesieniu do pokrzywdzonej T. S. (2) podnosząc, że nie miała zapiętych pasów bezpieczeństwa, co mogło mieć wpływ na to, że doznała obrażeń ciała skutkujących jej zgonem, Sąd Okręgowy na etapie postępowania odwoławczego dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłego J. L. na okoliczność, czy obrażenia ciała stwierdzone w czasie sekcji zwłok
u pokrzywdzonej T. S. (2) świadczą o tym, że była ona zapięta w pasy bezpieczeństwa, czy też nie i jaki ta okoliczność miała wpływ na skutek w postaci śmierci T. S. (2), a także czy prędkość samochodu kierowanego przez J. S. miała wpływ na skutki tego wypadku w odniesieniu do T. S. (2). Biegły J. L. po przeprowadzeniu analizy akt sprawy, w opinii pisemnej stwierdził, że sekcja zwłok T. S. (2) nie dostarczyła dowodów na to, aby posiadała ona zapięte pasy bezpieczeństwa w chwili zderzenia samochodu O. (...) z drzewem. Zapięte pasy bezpieczeństwa w chwili zderzenia samochodu O. (...)
z drzewem, przy wyliczonej przez biegłego M. A. (1) prędkości tego samochodu, stwarzały T. S. (2) szansę na doznanie mniej nasilonych obrażeń i na przeżycie. Biegły stwierdził, że nie jest możliwe określenie rodzaju i natężenia obrażeń T. S. (1), które powstałyby w przypadku potracenia jej przez samochód O. (...) jadący z administracyjnie dopuszczalną prędkością, tj. 50 km/h.

W ocenie Sądu Okręgowego opinia powyższa zasługiwała na obdarzenie ją walorem wiarygodności i uznanie ją za pełną, jasną oraz wewnętrznie spójną. Wnioski wynikające z tej opinii w żadnym stopniu nie podważają ustaleń Sądu Rejonowego odnośnie przypisania oskarżonemu skutku w postaci śmierci T. S. (2). Opinia ta stanowi również potwierdzenie prawdziwości wniosku Sądu I instancji, że zachowanie J. S. polegające na znacznym przekroczeniu prędkości w terenie zbudowanym, można ocenić jedynie jako przyczynienie się do powstania zaistniałych skutków zdarzenia.

W tej sytuacji, Sąd Okręgowy uznał, że wywołane w niniejszej sprawie opinie lekarskie wyjaśniają wszystkie niezbędne okoliczności. Choć Sąd Okręgowy na rozprawie apelacyjnej, na podstawie art. 393 § 3 kpk, zaliczył w poczet materiału dowodowego pismo S. C. z dnia 19 listopada 2016 roku zatytułowane „opinia lekarska”, to potraktował to pismo jako dokument prywatny, stanowiący jedynie informację o źródle dowodowym, którego treść w żaden sposób nie może podważyć wniosków opinii biegłych, którzy sporządzili w niniejszej sprawie opinie w trybie art. 193 kpk. Nadmienić należy, iż obrońca oskarżonego, mimo że początkowo złożył wniosek dowodowy o przesłuchanie w charakterze świadka S. C., następnie cofnął go, rezygnując z przeprowadzenia tej czynności dowodowej.

Reasumując powyższe rozważania, w ocenie Sądu II instancji, wszelkie oceny dokonane przez Sąd Rejonowy, tak w zakresie kwestionowanym przez obrońcę oskarżonego, jak również w zakresie pozostałych dowodów, zgodne są z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego oraz uwzględniają całokształt prawidłowo zgromadzonego kompletnego materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie. Ustalony przez Sąd meriti stan faktyczny w pełni uprawniał do uznania winy oskarżonego w takim zakresie, w jakim orzekł to Sąd Rejonowy. Sąd Okręgowy w pełni podzielił przedstawioną w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku argumentację w kwestii wyczerpania przez oskarżonego zarówno przedmiotowych, jak i podmiotowych znamion przestępstwa z art. 177 § 2 kk.

Tak, jak nie budzi żadnych wątpliwości wina oskarżonego w zakresie przypisanego mu w wyroku przestępstwa, tak również z pełną aprobatą Sądu odwoławczego spotkało się orzeczenie Sądu I instancji w zakresie kary i środka karnego. W tej sytuacji rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w tym przedmiocie również nie wymagało ingerencji ze strony Sądu odwoławczego, ani na korzyść oskarżonego, ani wbrew zarzutowi jaki podniósł we wniesionej apelacji oskarżyciel publiczny, na jego niekorzyść. Zaznaczyć należy, iż o rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk nie można mówić w sytuacji, gdy Sąd wymierzając karę uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami jej wymiaru, jak również wtedy gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego ustawową zasadę sądowego wymiaru kary, nie zostały przekroczone. Taka sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu II instancji, Sad Rejonowy właściwie ustalił stopień zawinienia oskarżonego i wymierzył mu karę adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, według swojego uznania i w granicach przewidzianych przez ustawę. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, w sposób szczegółowy uwzględnił całokształt okoliczności mających wpływ na wymiar kary, biorąc pod uwagę wszystkie dyrektywy jej orzekania. Zgodzić należy się z oceną Sądu I instancji, że kara pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 3 miesięcy w sposób należyty spełnia swe cele zapobiegawcze i wychowawcze, wypełniając wymogi prewencji ogólnej i w zakresie społecznego oddziaływania.

Oceny tej nie były w stanie zmienić argumenty zawarte w apelacji oskarżyciela publicznego, który domagając się orzeczenia wobec oskarżonego kary 4 lat pozbawienia wolności, powołał się jedynie na okoliczność, że w jego ocenie, Sąd Rejonowy nie uwzględnił w dostateczny sposób, na niekorzyść oskarżonego tego, że umyślnie naruszył on zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym oraz że w toku postępowania prezentował postawę wyrażającą się w braku skruchy i przerzucaniu odpowiedzialności za zaistniały wypadek na J. S.. Podkreślić należy, iż wbrew wywodowi prokuratora, z pisemnego uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd wymierzając oskarżonemu karę wziął pod uwagę zarówno „brak skruchy”, jak i „skalę naruszonych przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym”. W ocenie Sądu II instancji, Sąd Rejonowy nadał powyższym okolicznością właściwą rangę
i w powiązaniu ze wszystkimi okolicznościami obciążającymi oraz łagodzącymi,
w sposób odpowiedni uwzględnił je kształtując wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności. W ocenie tej, Sąd Okręgowy miał również na uwadze postawę procesową oskarżonego w toku rozprawy odwoławczej, kiedy to stwierdził on, że żałuje tego co się stało oraz przeprosił oskarżycielkę posiłkową prosił o złagodzenie wymierzonej mu kary, nie kwestionując jednocześnie swojego sprawstwa.

Wskazać również należy, iż Sąd II instancji w pełni aprobuje zasadność i wymiar zastosowanego wobec oskarżonego, na podstawie art. 42 § 1 kk, środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Rozstrzygnięcie Sądu I instancji w tym przedmiocie nie wymagało ingerencji ze strony Sądu odwoławczego, gdyż Sąd Rejonowy słusznie przyjął, iż rozmiar następstw przedmiotowego wypadku drogowego i waga naruszonych przez oskarżonego przepisów ruchu drogowego, powodują, że należało oskarżonego wyeliminować
z ruchu drogowego na wskazany w wyroku okres.

Mając na uwadze powyższe rozważania, wobec bezzasadności zarzutów podniesionych w wywiedzionych środkach odwoławczych oraz niestwierdzenia uchybień określonych w art. 439 kpk i art. 440 kpk podlegających uwzględnieniu
z urzędu, Sąd Okręgowy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy uznając wniesione apelacje za bezzasadne.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze, Sąd orzekł na podstawie art. 636 § 1 kpk i art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973 r. (j.t. Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 83r. ze. zm.).

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw.
z art. 456 kpk, orzekł jak w części dyspozytywnej swego wyroku.