Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2017r.

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. IV Wydział Pracy w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Jolanta Jaros- Skwarczyńska

po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2017 r. w Tomaszowie Mazowieckim

na rozprawie

sprawy z powództwa A. D.

przeciwko J. T. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą (...) J. T. z siedzibą w T.

o sprostowanie świadectwa pracy, odszkodowanie za niewydanie niewłaściwego świadectwa pracy

I. ustala, iż umowa o pracę między powodem A. D. i pozwanym J. T. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) J. T. z siedzibą w T. ustała wskutek jej rozwiązania poprzez powoda A. D. bez zachowania okresu wypowiedzenia w trybie art. 55 § 1 ¹ k.p. z dniem 4 listopada 2013r.;

II. nakazuje pozwanemu J. T. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą (...) J. T. z siedzibą w T. sprostowanie świadectwa pracy powoda A. D. w zakresie:

a/. punktu 3 (trzeciego) poprzez wskazanie, iż stosunek pracy ustał w wyniku „rozwiązanie umowy o pracę przez pracownika bez wypowiedzenia na podstawie art. 30 § 1 pkt 3 k.p. w związku z art. 55 §1 ¹k.p. – z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika”;

b/. w zakresie punktu 4 (czwartego) poprzez wskazanie, iż w okresie zatrudnienia pracownik „wykorzystał urlop wypoczynkowy w wymiarze 4 (czterech) dni oraz przysługuje ekwiwalent za urlop za 41 dni urlopu wypoczynkowego i dodatkowego (przysługującego na podstawie art. 19 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych)”;

III. oddala powództwo w zakresie odszkodowania za wydanie niewłaściwego świadectwa pracy;

IV. umarza postępowanie w pozostałym zakresie;

V. znosi wzajemnie pomiędzy stronami koszty procesu;

VI. odstępuje od obciążania powoda A. D. kosztami wydatków poniesionych w sprawie od oddalonej części powództwa;

VII. nakazuje pobrać od pozwanego J. T. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) J. T. z siedzibą w T. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim kwotę 703,20 (siedemset trzy złotych 20/100) tytułem zwrotu wydatków poniesionych w spawie od uwzględnionej części powództwa.

Sygn. akt IV P 333/13

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 25 listopada 2013r. (data stempla pocztowego), skierowanym przeciwko pozwanemu J. T. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą (...) J. T. z siedzibą w T., powód A. D. wnosił o sprostowanie świadectwa pracy z dnia 06.11.2013r. w zakresie dotyczącym:

- daty wystawienia świadectwa pracy na 01 listopad 2013r.;

- punktu 3 lit.a poprzez stwierdzenie, iż stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę przez pracownika bez wypowiedzenia w trybie art. 30 §1 pkt 3 w zw. z art. 55 § 1 ¹ k.p.;

- punktu 4 poprzez dokonanie zapisu, iż wykorzystał 4 dni urlopu wypoczynkowego, a za 29 dni przysługuje ekwiwalent pieniężny;

- punktu 6 poprzez stwierdzenie, iż został zastosowany skrócony okres wypowiedzenia na podstawie art. 55 § 1 ¹ k.p uprawniający do odszkodowania;

- punktu 9 poprzez stwierdzenie, iż przysługuje ekwiwalent za 10 dni urlopu dodatkowego z tytułu orzeczenia o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności oraz o zasądzenie odszkodowania za wydanie niewłaściwego świadectwa pracy za okres 6 tygodni, zgodnie z art. 99 k.p.

Na uzasadnienie swojego żądania powód podniósł, iż pozwany pracodawca nie wskazał w wydanym świadectwie pracy właściwej podstawy rozwiązania umowy o pracę, gdyż w związku ze stosowaniem mobbingu, dyskryminacji jako osoby niepełnosprawnej i niewypłacaniu wynagrodzenia za pracę w dniu 31.10.2013r. rozwiązał umowę z winy pracodawcy, a zatem w świadectwie powinien być wskazany przepis art. 55 § 1 ¹ k.p. jako podstawa ustania stosunku pracy.

Dodatkowo powód podniósł również i to, że pozwany pracodawca dokonał manipulacji wpisując w świadectwie pracy, iż wykorzystał 33 dni urlopu wypoczynkowego w sytuacji, gdy złożył on tylko raz wniosek o udzielenie urlopu w dniach od 28-31.10.2013r. oraz wiedząc, iż jest on osobą niepełnosprawną, nie udzielił ani nie wpisał w świadectwie pracy, iż przysługuje ekwiwalent za 10 dni urlopu.

W odpowiedzi na pozew z dnia 03 stycznia 2014r. pozwany wnosił o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych.

Na uzasadnienie swojego stanowiska pozwany podniósł m.in. to, że powód wykorzystał urlop wypoczynkowy w całości zważywszy, iż przez cały okres zatrudnienia powodowi przysługiwał urlop w wymiarze 33 dni , a „przesiedział” w domu łącznie 61 dni roboczych, nie wykonując w tym czasie żadnej pracy.

Odnośnie rozwiązania przez powoda w dniu 31.10.2013r. umowy o pracę, pełnomocnik pozwanego wskazał, iż nie został odebrany ani przez właściciela, ani przez pełnomocnika firmy, ani też innego pracownika firmy e-mail wypowiadający umowę o pracę z winy pracodawcy, a pisemne rozwiązanie umowy o pracę wpłynęło do pozwanego w dniu 04.11.2013r., a więc już po rozwiązaniu przez pracodawcę umowy o pracę z winy pracownika.

Na rozprawie w dniu 29 lipca 2013r. powód A. D. sprecyzował wniesione powództwo wnosząc o:

a/. ustalenie, iż łączący strony stosunek pracy został rozwiązany przez pracownika bez wypowiedzenia z winy pracodawcy;

b/. sprostowanie świadectwa pracy w zakresie:

- punktu 3a poprzez stwierdzenie, iż stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę przez pracownika bez wypowiedzenia w trybie art. 30 §1 pkt 3 w zw. z art. 55 § 1 ¹ k.p;

- punktu 4 poprzez wpisanie, iż wykorzystał urlop wymiarze 4 dni;

- punktu 9 poprzez wpisanie, iż nie wykorzystano 10 dni dodatkowego urlopu z tytułu orzeczenia o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności i nie wypłacono ekwiwalentu;

c/. zasądzenie od pozwanego pracodawcy odszkodowania w kwocie 9.000,00 zł za wydanie niewłaściwego świadectwa pracy oraz kosztów postępowania, cofając wniesione powództwo w zakresie dotyczącym sprostowania świadectwa pracy w punkcie 6 i daty wydania niewłaściwego świadectwa pracy.

Pełnomocnik pozwanego nie uznał tak sprecyzowanego powództwa i wnosił o jego oddalenie, wyrażając zarazem zgodę na dokonane przez powoda częściowe cofnięcie powództwa.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Powód A. D. był zatrudniony u pozwanego pracodawcy od dnia 31.07.2012r. na podstawie umowy o pracę na okres próbny, a od dnia 31.01.2013r. na podstawie umowy o pracę na czas określony, na stanowisku kierowcy ciągnika siodłowego, w pełnym wymiarze czasu pracy (w równoważnym systemie rozliczania czasu pracy) z wynagrodzeniem 1.600,00 zł brutto + 50 zł ryczałtu za pracę w nocy + należności z tytułu wyjazdów służbowych + stawka dodatku funkcyjnego – specjalnego.

dowód: zeznania powoda A. D.- protokół rozprawy audio video z dnia 19.09.2016r. 00:16:03- 00:20:51 – k. 381 verte i k.55 ;

akta osobowe powoda A. D.;

W dniu 31.10.2013r. powód A. D. złożył pozwanemu pracodawcy oświadczenie o rozwiązaniu na podstawie art. 55 § ¹ k.p. umowy o pracę bez wypowiedzenia z przyczyn leżących po stronie pracodawcy.

Oświadczenie to zostało przesłane jeszcze tego samego dnia pracodawcy zarówno drogę e-mail jak i w formie przesyłki pocztowej, doręczonej pozwanemu w dniu 04.11.2013r..

Pismem z dnia 31.10.2013r., doręczonym powodowi w dniu 05.11.2013r., co wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru, pozwany pracodawca rozwiązał z powodem bez zachowania okresu wypowiedzenia umowę o pracę zawartą w dniu 31.07.2012r. z powodu przekroczenia o 16.000 km limitu bez wymiany oleju w powierzonym ciągniku siodłowym o nr rej. (...) (art. 100 § 1 pkt 2 k.p.).

dowód: akta osobowe – rozwiązanie umowy o pracę z dnia 31.10.2013r.

W okresie zatrudnienia powód A. D. przebywał na urlopie wypoczynkowym w dniach od 28 października 2013r. do 31 października 2013r.

Orzeczeniem z dnia 23.08.2011r., powód A. D. został zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

dowód: wniosek urlopowy z dnia 11.10.2013r. – k. 14;

orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 23.08.2011r. – k. 23;

pismo PIP z dnia 17.02.2014r.- k.43-44;

pismo z dnia 22.04.2014r.- k.45-47;

ewidencja czasu pracy- k.72 - k.99; zeznania świadka S. R. – protokół rozprawy audio – video z dnia 23.03.2016r. 00:11:22-00:25:29 k. 300 verte- k.301;

zeznania świadka E. G. – protokół rozprawy audio – video z dnia 23.03.2016r. 00:27:50-01:20:53 k. 301 i 301 verte;

W świadectwie pracy, datowanym na dzień 06.11.2013 r. strona pozwana wskazała w punkcie 3a, że stosunek pracy ustał w wyniku „rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę bez wypowiedzenia –art. 30 § 1 pkt 3 k.p.” oraz w punkcie 4.1.że w okresie zatrudnienia pracownik wykorzystał urlop wypoczynkowy w wymiarze 33 dni.

Pismem z dnia 14.11.2013r. powód A. D. zwrócił się do pracodawcy o sprostowanie w ciągu 7 dni wystawionego świadectwa pracy w zakresie sposobu ustania stosunku pracy oraz wykorzystanego urlopu wypoczynkowego.

dowód: świadectwo pracy z dnia 06.11.2013r. – k. 15-19 oraz akta osobowe;

wniosek o sprostowanie świadectwa pracy z dnia 14.11.2013r. – k. 21-21;

zeznania powoda A. D.- protokół rozprawy audio video z dnia 19.09.2016r. 00:16:03- 00:20:51 – k. 381 verte i k.55

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania. W swoich ustaleniach Sąd oparł się przede wszystkim na dokumentach znajdujących się w aktach sprawy oraz zeznaniach powoda A. D. w zakresie dotyczącym sposobu rozwiązania umowy o prace oraz wymiaru wykorzystanego urlopu wypoczynkowego jak i nabycia uprawnień do urlopu dodatkowego z tytułu orzeczenia o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, które uznał za wiarygodne, jak również wzajemnie się uzupełniające.

Odnośnie zeznań świadka S. Ś. (1), sąd zeznania te w zakresie dotyczącym braku informacji co posiadania przez powoda orzeczenia o zaliczeniu go do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności oraz ilości wykorzystanego urlopu wypoczynkowego uznał za niewiarygodne, jako pozostające w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodnym zgromadzonym w sprawie, głównie z pismami i ustaleniami Państwowej Inspekcji Pracy.

Odnośnie zeznań świadków S. R. i E. G. Sąd uznał, iż zeznania tych osób poza wskazaniem trybu i sposobu udzielania urlopów wypoczynkowych pracownikom pozwanego pracodawcy, niewiele istotnego wnoszą do sprawy.

Sąd pominął zeznania świadków w osobach M. C., R. C. i R. M. uznając, iż zeznania tych osób z punktu widzenia dochodzonych roszczeń nie mają istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy niniejszej.

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 97 § 2 ¹ k.p. pracownik może w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa. W razie nieuwzględnienia wniosku, pracownikowi przysługuje w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy.

Z powyższego wynika, że pracownik może w terminie 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić do pracodawcy z wnioskiem o jego sprostowanie, jeżeli stwierdzi, że zawiera ono błędy lub brak w nim istotnych informacji. Pouczenie o możliwości złożenia powyższego wniosku powinno być zawarte w świadectwie pracy. Pracodawca w ciągu 7 dni od otrzymania wniosku musi zawiadomić pracownika na piśmie o negatywnym rozpatrzeniu jego wniosku, bądź wydać poprawione świadectwo, jeżeli uzna wniosek za zasadny (§ 5 ust. 1 rozporządzenia z 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania; Dz U nr 60, poz. 282 ze zm.). W przypadku nieuwzględnienia wniosku, pracownikowi przysługuje w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy. Powództwo do sądu pracy o sprostowanie świadectwa pracownik może wytoczyć również w przypadku nieudzielenia przez pracodawcę w terminie 7 dni od dnia złożenia wniosku o sprostowanie świadectwa jakiejkolwiek odpowiedzi.

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie wskazuje , iż do rozwiązania stosunku pracy doszło w dniu 04.11.2013r. na skutek złożonego przez powoda oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 55 § 1 ¹ k.p.

Powyższe znajduje potwierdzenie w ustaleniach poczynionych przez Okręgowego Inspektora Pracy, zgodnie z którymi w/w pismo zostało doręczone pozwanemu pracodawcy w dniu 04.11.2013r. co oznacza, iż oświadczenie pracodawcy opatrzone datą 31.10.2013r. o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia, a doręczone w dniu 05.11.2013r. (jako późniejsze) nie mogło skutecznie już wywrzeć skutku prawnego, gdyż do rozwiązania umowy o pracę doszło na skutek jej wcześniejszego rozwiązania przez powoda.

Wskazać również należy, iż zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa, rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracownika na podstawie art. 55 § 1 ¹ k.p. jest skuteczne bez względu na to, czy wskazane przez pracownika przyczyny rzeczywiście występują. Ten sposób rozwiązania stosunku pracy powinien znaleźć odzwierciedlenie w świadectwie pracy. Pracodawca może kwestionować wskazane przez pracownika przyczyny rozwiązania umowy o pracę w procesie o odszkodowanie przewidziane w art. 61 ¹ lub 61 ² k.p., a w razie wstrzymania się z wypłatą pracownikowi odszkodowania przewidzianego w art. 55 § 1 ¹ zdanie drugie k.p. także w procesie wytoczonym przez pracownika o to odszkodowanie (wyrok SN z dnia 4 marca 1999 r., I PKN 614/98, OSNAPiUS 1999, nr 11, poz. 208).

Należy zatem uznać, że czynność prawna powoda, tj. oświadczenie o rozwiązaniu z pracodawcą umowę o pracę doręczone w dniu 04.11.2013r.. - niezależnie od tego czy wskazane przez nią przyczyny rozwiązania umowy o pracę były zasadne – była skuteczna i to winno znaleźć odzwierciedlenie w świadectwie pracy jako sposób ustania stosunku pracy tj. rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracownika z dniem 04 listopada 2013r.

Odnośnie roszczenia powoda o sprostowanie świadectwa pracy zakresie urlopu wypoczynkowego jak i dodatkowego wskazać należy, iż zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, osobie zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności przysługuje dodatkowy urlop wypoczynkowy w wymiarze 10 dni roboczych w roku kalendarzowym. Prawo do pierwszego urlopu dodatkowego osoba ta nabywa po przepracowaniu jednego roku po dniu zaliczenia jej do jednego z tych stopni niepełnosprawności.

W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że powód A. D. posiada orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym z dnia 23 sierpnia 2011r. i że nabył prawo do dodatkowego urlopu w rozumieniu przepisów ww. ustawy, albowiem przepracował wymagany okres jednego roku po dniu zaliczenia go do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

Sąd nie podzielił stanowiska pozwanego, iż nie posiadał on informacji co do zaliczenia powoda do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, gdyż z załączonych do akt sprawy dokumentów w postaci pism Państwowej Inspekcji Pracy z dnia 17.02.2014r. i 22.04.2014r. wynika w sposób jednoznaczny, iż pełnomocnik pozwanego pracodawcy S. Ś. (2) w formie pisemnej oświadczył, iż z uwagi na niepełnosprawność powoda A. D. zamieszkałego w P. w połowie czerwca 2013r. przesłał na adres korespondencyjny materiały do szkolenia z zakresu BHP, które miało być przeprowadzone korespondencyjnie w formie samokształcenia kierowanego.

Uwzględniając okres zatrudnienia powoda stwierdzić należy, iż dodatkowy urlop z tytułu posiadania orzeczenia o zaliczeniu do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności przysługiwał powodowi za 2012 rok wymiarze 5 dni (5/12 x 10), a za 2013 w wymiarze 9 dni ( 10/12 x 10 ).

Co do żądania powoda w zakresie sprostowania świadectwa pracy do ilości wykorzystanego urlopu wypoczynkowego sąd zważył, iż w aktach osobowych powoda brak jest wniosków urlopowych potwierdzających, iż powodowi w okresie zatrudnienia w został faktycznie udzielony urlop wypoczynkowy w wymiarze 33 dni.

Co istotne, z ustaleń poczynionych przez Państwową Inspekcję Pracy, o których mowa w pismach z dnia 17.02.2014r. i 22.04.2014r. wynika, iż pełnomocnik pozwanego pracodawcy przedstawił karty urlopowe (podpisane nieczytelnie (...)) opiewające na 39 dni urlopu wypoczynkowego, gdzie na wniosku nr 01/04/2013 wskazane zostało, iż powód korzystał z urlopu wypoczynkowego w dniach 17-19.04.2013r. , natomiast w ewidencji czasu pracy zostało wskazane, iż w tym samym czasie świadczył pracę łącznie przez 8 godzin i 54 minuty.

Tymczasem materiał dowodowy zgromadzony w sprawie wskazuje, iż powód A. D. w okresie zatrudnienia korzystał z przysługującego mu urlopu wypoczynkowego w okresie od 28.10.2013r. do 31.10.2013r. w wymiarze 4 dni, w sytuacji, gdy przy uwzględnieniu jego okresu zatrudnienia przysługiwał mu urlop proporcjonalnie do zatrudnienia za 2012 rok w wymiarze 11 dni (5/12 x 26 dni), a za 2013r. w wymiarze 22 dni (10/12 x 26 dni).

Z powyższych względów sąd nakazał pozwanemu pracodawcy sprostowanie wydanego świadectwa pracy zakresie punktu 4 poprzez wskazanie, że w okresie zatrudnienia pracownik (powód) wykorzystał urlop wypoczynkowy w wymiarze 4 dni oraz przysługuje mu ekwiwalent za urlop za 41 dni urlopu wypoczynkowego i dodatkowego na podstawie art.19 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Odnośnie dochodzonego roszczenia o odszkodowanie za wydanie niewłaściwego świadectwa pracy w wysokości 9.000,00 zł Sąd uznał, iż roszczenie to jako nieudowodnione podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 99 § 1 k.p. pracownikowi przysługuje roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej przez pracodawcę wskutek niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy.

Analiza powyższego przepisu wskazuje, iż dla powstania roszczenia o wypłatę odszkodowania konieczne jest spełnienie trzech przesłanek:

1) niewydanie w terminie bądź wydanie niewłaściwego świadectwa pracy,

2) szkoda poniesiona przez pracownika,

3) związek przyczynowy pomiędzy szkodą a niewydaniem w terminie bądź wydaniem niewłaściwego świadectwa pracy.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1978r., I PRN 107/78, w świetle art. 99 § 2 k.p. odszkodowanie z powodu niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy przysługuje pracownikowi tylko wówczas, gdy nie mógł uzyskać z tego powodu nowej pracy pomimo podejmowanych w tym kierunku starań, co sam powinien udowodnić (art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p).

Należy podkreślić, iż art. 99 § 1 k.p. przewiduje odpowiedzialność odszkodowawczą pracodawcy nie za samo niewydanie w terminie świadectwa pracy lub wydanie nieprawidłowego świadectwa pracy, a jedynie za szkodę, jaką pracownik poniósł wskutek otrzymania niewłaściwego świadectwa pracy, polegającą na pozostawaniu przez pracownika bez pracy z tego powodu. A zatem szkoda pracownika polega na utracie wynagrodzenia, które mógłby otrzymać, gdyby podjął pracę po otrzymaniu prawidłowego świadectwa pracy.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Podnieść należy, iż brak wykazania powyższych okoliczności obciążać musi zawsze podmiot, na którym spoczywa ciężar tego dowodu, Sąd nie ma bowiem ani obowiązku, ani też możliwości wyręczania stron w wyjaśnianiu treści łączących strony stosunków, w sytuacji gdy pozostają one w tym zakresie bierne. Zgodnie z podstawową w procesie cywilnym zasadą kontradyktoryjności, mając na uwadze treść art. 3 k.p.c. i art. 232 k.p.c to strony są zobowiązane do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne stając się dysponentem postępowania dowodowego, zaś Sąd jest zwolniony od odpowiedzialności za jego wynik (vide: orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1997 roku, II CKN 70/96, OSNC 1997, Nr 8, poz. 113, z dnia 16 grudnia 1997 roku, II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999, Nr 20, poz.662).

W świetle powyższego, to na stronie powodowej spoczywał w przedmiotowej sprawie ciężar wykazania okoliczności potwierdzających zasadność dochodzonego roszczenia o odszkodowanie jak i też jego wysokość.

Na tę okoliczność powód nie przedstawił żadnych dowodów. Nie wskazał zakładów pracy, w których szukał zatrudnienia i nie został zatrudniony, z powodu wadliwego (niewłaściwego) świadectwa pracy. Powód nie wykazał też kwoty zarobków u potencjalnego pracodawcy, która mogłaby stanowić podstawę wyliczenia odszkodowania.

W ocenie Sądu powód A. D. powyższemu obowiązkowi nie zadośćuczynił, a zatem wniesione w tym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Ponieważ na rozprawie w dniu 29 lipca 2014r., powód A. D. cofnął dochodzone roszczenie w zakresie dotyczącym sprostowania świadectwa pracy w punkcie 6 oraz daty wydania niewłaściwego świadectwa pracy, na którą to czynność procesową pełnomocnik pozwanego wyraził zgodę, przeto z powyższych względów i na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 k.p.c., Sąd orzekł jak w punkcie IV wyroku.

O kosztach procesu, o których mowa punkcie V wyroku, Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. dokonując ich wzajemnego zniesienia.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. część kosztów sądowych, w zakresie w jakim pozwany przegrał sprawę (tj. 50% tych kosztów) w kwocie 703.20 zł, obejmujące wydatki z tytułu zwrotu kosztów podróży świadków.