Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 października 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił ubezpieczonej B. F. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres, albowiem orzeczeniem z dnia 26 października 2015 roku komisja lekarska ZUS stwierdziła, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy (k. 203 akt rentowych ZUS).

Odwołanie od decyzji złożyła ubezpieczona, zaskarżając ją w całości.

W uzasadnieniu zakwestionowała prawidłowość orzeczenia komisji lekarskiej ZUS. Wskazała, iż w dniu 6 października 2015 roku poddała się zabiegowi operacyjnemu lewej ręki. Od tej pory ma problemy z ruchomością palca, zmaga się z bólem dłoni. Oczekuje na operację kręgosłupa. Oświadczyła, iż pozostaje pod stałą opieką ortopedy, neurologa, onkologa, diabetologa oraz gastrologa. Wobec powyższego wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie jej renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 2 – 2 v. akt).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w treści zaskarżonej decyzji (k. 3 akt).

Pismem procesowym z dnia 3 października 2016 roku organ rentowy poinformował Sąd, że kolejną decyzją z dnia 29 września 2016 roku przyznano ubezpieczonej rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 lipca 2016 roku do dnia 30 września 2019 roku (k. 13 akt).

W odpowiedzi ubezpieczona podtrzymała odwołanie, albowiem – jak wyjaśniła – zaskarżona decyzja obejmuje również świadczenia za okres od dnia 1 lipca 2015 roku do dnia 30 czerwca 2015 roku (k. 16 akt).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczona B. F. urodziła się w dniu (...)roku. Ukończyła zasadniczą szkołę zawodową uzyskując zawód kucharza. Nie pracowała w wyuczonym zawodzie.

/okoliczności bezsporne/

W okresie od dnia 1 września 1978 roku do dnia 19 czerwca 1981 roku ubezpieczona odbywała praktykę w (...) (...)w B..

Od dnia 6 stycznia 1982 roku do dnia 28 kwietnia 2000 roku była zatrudniona w Przedsiębiorstwie Produkcyjno – Handlowym Centrala (...) z siedzibą w B. na stanowisku robotnika przetwórstwa rybnego.

W okresie od dnia 26 lutego 2001 roku do dnia 10 sierpnia 2002 roku pracowała w przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. na stanowisku fileciarki.

Od dnia 19 sierpnia 2002 roku do dnia 15 września 2003 roku pracowała w przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. przy obsłudze wtryskarek.

Od dnia 17 kwietnia 2007 roku do dnia 9 grudnia 2009 roku ubezpieczona była zatrudniona w przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. na stanowisku montera.

dowód: świadectwo pracy, k. 4 – 4 v. akt ZUS; świadectwo pracy, k. 5 – 5 v. akt ZUS; świadectwo pracy, k. 22 – 23 akt ZUS; świadectwo pracy, k. 30 – 31 akt ZUS; zaświadczenie, k. 116 akt ZUS; świadectwo pracy, k. 206 – 206 v. akt ZUS/

Decyzją z dnia 25 września 2003 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do dnia 31 października 2004 roku.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 21 marca 2005 roku w sprawie o sygn. akt VIII U 5810/04 renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy została przedłużona do dnia 31 października 2006 roku.

Decyzją z dnia 6 grudnia 2006 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 30 listopada 2008 roku.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 4 listopada 2009 roku w sprawie o sygn. akt VI U 141/09 renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy została przedłużona do dnia 31 maja 2011 roku.

Kolejnym wyrokiem z dnia 27 maja 2015 roku w sprawie o sygn. akt

VI U 2001/14 Sąd Okręgowy w Bydgoszczy przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 4 czerwca 2013 roku do dnia 30 czerwca 2015 roku.

W dniu 29 czerwca 2015 roku ubezpieczona wystąpiła do organu rentowego z kolejnym wnioskiem o przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/dowód: decyzja ZUS, k. 27 – 27 v. akt ZUS; decyzja ZUS, k. 40 – 40 v. akt; wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy w sprawie o sygn. akt VIII U 5810/04, k. 55 akt ZUS; decyzja ZUS, k. 57 – 57 v. akt ZUS; decyzja ZUS, k. 70 – 70 v. akt ZUS; wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy w sprawie o sygn. akt VI U 141/09, k. 169 akt ZUS; decyzja ZUS, k. 202 – 202 v. akt ZUS; wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy w sprawie o sygn. akt VI U 2001/14, k. 106 akt ZUS; wniosek, k. 155 – 156 akt ZUS;

Ubezpieczona od wielu lat zmaga się z nowotworem złośliwym piersi lewej.

W 2003 roku poddała się kwadrantektomii piersi lewej z następową chemio i radioterapią (CHTH i RT).

W dniu 20 maja 2016 roku na podstawie badań histopatologicznych ubezpieczona dowiedziała się o wznowie choroby nowotworowej. Poddała się operacji amputacji piersi lewej, a następnie chemioterapii (CHTH).

Aktualnie wobec ubezpieczonej zastosowano hormonoterapię.

dowód: protokół badań sądowo – lekarskich, k. 24 – 24 v. akt; orzeczenie lekarskie,

k. 25 – 25 v. akt; dokumentacja orzeczniczo – lekarska/

W 2013 roku u ubezpieczonej rozpoznano chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią szyjną i lędźwiową ze wskazaniem do operacji. Z uwagi na wznowę choroby nowotworowej odstąpiono od operacji kręgosłupa.

U ubezpieczonej stwierdzono przewlekły zespół bólowy szyjno – barkowy i lędźwiowo – krzyżowy, objawowy z okresami zaostrzeń i obecnymi objawami ubytkowymi. Ubezpieczona zgłasza bóle barku lewego, bóle i zawroty głowy, zaburzenia pamięci, przewlekłe bóle kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, drętwienie rąk i stóp.

Zdiagnozowano u niej obustronny zespół cieśni nadgarstka. W lipcu 2012 roku i we wrześniu 2013 roku przebyła dwie operacje zespołu cieśni w obrębie nadgarstka prawnego oraz w lutym 2014 roku – nadgarstka lewego. W 2010 roku ubezpieczona była operowana z powodu zaciskającego zapalenia pochewki ścięgna zginacza palca III ręki lewej, a w dniu 5 października 2015 roku – zatrzaskującego palca IV ręki lewej.

U ubezpieczonej stwierdzono również niewydolność krążenia mózgowego. W okresie od dnia 9 grudnia 2013 roku do dnia 12 grudnia 2013 roku była hospitalizowana z powodu niewydolności krążenia mózgowego przedniego i przemijającego niedokrwienia mózgu (TIA) w zakresie unaczynienia tętnicy mózgu środkowej lewej. Leczy się neurologicznie.

Z powodu nadciśnienia tętniczego korzysta z pomocy medycznej lekarza rodzinnego. Przyjmuje leki.

Od 2011 roku pozostaje pod opieką diabetologa z powodu cukrzycy typu 2, leczonej metodą skojarzoną.

W 2014 roku poddała się zabiegowi usunięcia macicy wraz z przydatkami z powodu guza jajnika.

dowód: protokół badań sądowo – lekarskich, k. 24 – 24 v. akt; orzeczenie lekarskie,

k. 25 – 25 v. akt; dokumentacja orzeczniczo – lekarska/

Z uwagi na chorobę nowotworową ubezpieczona jest okresowo całkowicie niezdolna do pracy w okresie od dnia 20 maja 2016 roku - od dnia badania histopatologicznego, do września 2019 roku.

W okresie od dnia 30 czerwca 2015 roku do dnia 19 maja 2016 roku ubezpieczona była okresowo częściowo niezdolna do pracy, a przyczynę niezdolności w tym okresie stanowiły schorzenia układu ruchu (choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa) z istotnym deficytem neurologicznym oraz niewydolność krążenia mózgowego z naczyniopochodnymi uszkodzeniami mózgu z okresem zaostrzeń w postaci przebytego TIA – prawdopodobnie w przebiegu nadciśnienia tętniczego i niewątpliwie rozwijająca się wznowa procesu nowotworowego w piersi lewej.

dowód: protokół badań sądowo – lekarskich, k. 24 – 24 v. akt; orzeczenie lekarskie,

k. 25 – 25 v. akt/

Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 23 września 2015 roku oraz orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 26 października 2015 roku stwierdzono, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, k. 201 – 201 v. akt ZUS; orzeczenie komisji lekarskiej ZUS, k. 202 – 202 v. akt ZUS/

W dniu 28 lipca 2016 roku ubezpieczona wystąpiła z kolejnym wnioskiem o przyznanie jest prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 20 września 2016 roku ubezpieczona została uznana za całkowicie niezdolną do pracy do dnia 30 września 2019 roku. Lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że nie można ustalić dokładnej daty całkowitej niezdolności do pracy, aczkolwiek istniała ona w dniu 20 maja 2016 roku.

Decyzją z dnia 29 września 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wznowił wypłatę renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 lipca 2016 roku, a więc od miesiąca zgłoszenia wniosku o przyznanie renty do dnia 30 września 2019 roku.

dowód: wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy, k. 1 – 4 akt rentowych ZUS; orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, k. 10 – 10 v. akt rentowych ZUS; decyzja, k. 22 – 23 v. akt rentowych ZUS/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane dokumenty załączone do akt sądowych, jak i znajdujące się w załączonych aktach organu rentowego, w tym w dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej, którym przyznano walor wiarygodności. Nie wzbudziły one zastrzeżeń Sądu, a i strony w żaden sposób nie kwestionowały ich autentyczności oraz prawdziwości zawartych w nich informacji.

Ustalenia stanu faktycznego Sąd poczynił również w oparciu o dowód z opinii sądowo – lekarskiej z dnia 22 lutego 2017 roku (k. 24 – 25 v. akt). Sąd uznał ją za miarodajną, albowiem została ona sporządzona przez podmioty profesjonalne, dysponujące konkretną wiedzą w zakresie dziedziny, którą reprezentują, w sposób fachowy i zgodny z obowiązującym prawem, na podstawie dokumentacji medycznej ubezpieczonej, a wnioski w niej wyrażone są spójne, logiczne i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Organ rentowy złożył zastrzeżenia do opinii, kwestionując wnioski biegłych w zakresie niezdolności ubezpieczonej do pracy, albowiem pozostają one niezgodne z orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 23 września 2015 roku oraz orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 26 października 2015 roku, w których stwierdzono, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Organ rentowy zarzucił również, że biegli przeprowadzili badania półtora roku później, co nie może mieć znaczenia w kwestii oceny stanu niezdolności ubezpieczonej do pracy w spornym okresie. Nadmienił, że biegli ustalili całkowitą niezdolność do pracy od dnia 20 maja 2016 roku do września 2019 roku z powodu wznowy choroby nowotworowej raka piersi. W ocenie organu rentowego, stanowi to nową okoliczność w sprawie, nieznaną organowi rentowemu w dniu wydania zaskarżonej decyzji. Co więcej, data ujawnienia wznowy choroby nowotworowej, tj. 20 maja 2016 roku świadczy o tym, że w chwili orzekania przez lekarza orzecznika ZUS i komisję lekarską ZUS (październik 2015 roku) niezdolność taka nie istniała. Zakwestionował również wnioski biegłych w zakresie istnienia częściowej niezdolności do pracy w okresie od ustania poprzedniej niezdolności do pracy do dnia 20 maja 2016 roku z powodu objawów neurologicznych, bowiem orzeczenie to nie jest poparte dokładną analizą dokumentacji medycznej ubezpieczonej. Nie zgodził się z wnioskami biegłych, jakoby przyczyną częściowej niezdolności do pracy w tym czasie była też rozwijająca się wznowa procesu nowotworowego, ponieważ ani komisja lekarska, ani ubezpieczona nie wiedziała jeszcze o tej wznowie. Wobec powyższego organ rentowy wniósł o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii sądowo – lekarskiej w sprawie celem ustosunkowania się biegłych do zastrzeżeń organu rentowego (k. 35 – 35 v. akt).

Zdaniem Sądu organ rentowy nie podniósł żadnych merytorycznych zarzutów w kwestii prawidłowości opinii sądowo – lekarskiej, które uzasadniałyby dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii sądowo – lekarskiej. W przekonaniu Sądu omówiona opinia była pełna, jasna, wydana w oparciu o badanie ubezpieczonej i dostępną biegłych dokumentację medyczną ubezpieczonej, w tym także z okresu stanowiącego przedmiot sporu w niniejszej sprawie, a wnioski w niej wyrażone trafne i logiczne. W oceni Sądu nie zachodzi potrzeba uzupełniania opinii. Dlatego też zastrzeżenia te należy traktować jako bezprzedmiotową już obecnie polemikę organu rentowego z prawidłowymi ustaleniami biegłych, prowadzącą jedynie do niepotrzebnego i generującego dalsze koszty wydłużania postępowania. Sąd Okręgowy podziela stanowisko wyrażone w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zgodnie z którym okoliczność, że opinia biegłych nie ma treści odpowiadającej stronie, zwłaszcza gdy w sprawie wypowiedziało się kilku kompetentnych pod względem fachowości biegłych, nie stanowi dostatecznego uzasadnienia dla przeprowadzenia dowodu z dalszych opinii. Potrzeba przeprowadzenia dodatkowych badań powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony (wyr. SN z dnia 30 maja 2007 r., IV CSK 41/07, Lex nr 346211). Dlatego też, Sąd – na podstawie art. 217 § 3 kpc – oddalił wniosek organu rentowego o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii sądowo – lekarskiej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz poczynionych na jego podstawie ustaleń Sąd Okręgowy uznał, iż odwołanie od zaskarżonej decyzji jest zasadne i skutkuje zmianą decyzji w kształcie przyjętym w sentencji wyroku.

Stosownie do treści art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r., poz. 887) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1. jest niezdolny do pracy;

2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3. niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów (ust. 1).

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (ust. 2).

Stosownie zaś do przepisu art. 61 ustawy o emeryturach i rentach z FUS prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą bądź częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (tak też w wyr. SN z dnia 28 stycznia 2004 r., II UK 222/03, legalis nr 65041). Co więcej, należy brać pod uwagę „niezdolność do pracy w prawnym, a nie potocznym znaczeniu, gdyż nie każdy gorszy stan zdrowotny uzasadnia stwierdzenie niezdolności do pracy. Tę uzasadnia dopiero utrata w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 3 ustawy emerytalnej). Niezdolność do pracy w stopniu mniejszym niż „znaczny” nie jest niezdolnością do pracy objętą ochroną rentową” (wyr. SN z dnia 18 maja 2010 r., I UK 22/10, legalis nr 250746).

Rozróżnia się dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art. 12 ust. 2 ustawy). Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu.

Na wstępie zauważyć trzeba, iż ubezpieczona odwołała się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w B. z dnia 27 października 2015 roku, odmawiającej jej przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 lipca 2015 roku. Natomiast kolejną decyzją z dnia 29 września 2016 roku organ rentowy wznowił wypłatę renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 lipca 2016 roku, a więc od miesiąca zgłoszenia kolejnego wniosku o przyznanie renty do dnia 30 września 2019 roku. Dlatego też kognicja Sądu w przedmiotowej sprawie sprowadzała się do oceny prawidłowości decyzji organu rentowego odnośnie okresu od dnia 1 lipca 2015 roku, a więc od dnia ustania prawa do świadczenia rentowego, do dnia 30 czerwca 2016 roku, tj. do dnia poprzedzającego dzień przyznania renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na podstawie kolejnej decyzji organu rentowego.

W przedmiotowej sprawie okolicznością bezsporną było to, że ubezpieczona B. F. w spornym okresie zmagała się z problemami neurologicznymi, jak i schorzeniami układu ruchu, a w dniu 20 maja 2016 roku stwierdzono u niej wznowę choroby nowotworowej, co wprost wynika z dokumentacji orzeczniczo – leczniczej załączonej do akt rentowych, jak również to, że dotychczas, tj. do dnia 30 czerwca 2015 roku otrzymywała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, a więc udowodniła wymagany staż ubezpieczeniowy, uprawniający ją do ubiegania się o przyznanie świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy.

Spór pomiędzy stronami dotyczył natomiast ustalenia, czy stan zdrowia odwołującej w okresie od dnia 1 lipca 2015 roku do dnia 30 czerwca 2016 roku czynił ją nadal niezdolną do pracy oraz stopnia tej niezdolności, czego pochodną było rozważenie zasadności przyznania jej prawa do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy.

Organ rentowy na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej z dnia 26 października 2015 roku uznał, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy, w związku z czym odmówił jej przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczona zaś zajęła odmienne stanowisko, wywodząc że stan jej zdrowia w spornym okresie nie uległ poprawie, co – w jej ocenie – uzasadnia przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd nie podziela stanowiska organu rentowego w kwestii związanej z ustaleniem niezdolności ubezpieczonej do pracy. Sąd uznał, że ocena niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy, wymaga wiadomości specjalnych, dlatego też dopuścił na tę okoliczność dowód z opinii zespołu biegłych. Z opinii sądowo – lekarskiej z dnia 22 lutego 2017 roku wynika, że badana jest całkowicie niezdolna do pracy od daty badania histopatologicznego, potwierdzającego wznowę choroby nowotworowej, tj. od dnia 20 maja 2016 roku do września 2019 roku. Przyczyną stwierdzonej niezdolności – jak wskazali biegli – jest wznowa choroby nowotworowej. We wcześniejszym okresie ubezpieczona była nadal okresowo częściowo niezdolna do pracy od ustania poprzedniego świadczenia rentowego, tj. od dnia 30 czerwca 2015 roku do dnia 19 maja 2016 roku, a więc do dnia powstania całkowitej niezdolności do pracy. Jako przyczynę okresowej częściowej niezdolności do pracy biegli powołali schorzenia układu ruchu, w szczególności chorobę zwyrodnieniowa kręgosłupa, z istotnym deficytem neurologicznym, niewydolnością krążenia mózgowego w postaci przebytego TIA – prawdopodobnie w przebiegu nadciśnienia tętniczego i niewątpliwie rozwijająca się wznowa procesu nowotworowego w piersi lewej. W tym względzie biegli nie zgodzili się z orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 23 września 2015 roku oraz z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 26 października 2015 roku.

W okolicznościach niniejszej sprawy koniecznym stało się usystematyzowanie okresów niezdolności ubezpieczonej do pracy. Punktem granicznym pozwalającym to uczynić jest dzień 20 maja 2016 roku, w którym to ubezpieczona na podstawie zleconych badań dowiedziała się o wznowie choroby nowotworowej. Po tym dniu nie ma wątpliwości, że ubezpieczona była całkowicie niezdolna do pracy, co wynika bezsprzecznie z późniejszego orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 20 września 2016 roku, w którym to lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że całkowita niezdolność do pracy istniała w dniu 20 maja 2016 roku.

Sąd nie ma także wątpliwości co do istnienia niezdolności ubezpieczonej do pracy również w poprzedzającym okresie, tj. przed dniem 20 maja 2016 roku. Podkreślić bowiem należy, iż do dnia 30 czerwca 2015 roku ubezpieczona była częściowo niezdolna do pracy, otrzymywała z tego tytułu rentę. Od tej pory w jej stanie zdrowia nie nastąpiła żadna poprawa, a wręcz przeciwnie – uległ on pogorszeniu. W październiku 2015 roku ubezpieczona poddała się kolejnej operacji nadgarstka, miała zaplanowaną operację kręgosłupa, która jednak nie doszła do skutku z uwagi na chorobę nowotworową. Również i choroba nowotworowa – zdaniem Sądu – nie pozostawała bez wpływu na zdolność do wykonywania pracy przez ubezpieczoną. Rację ma organ rentowy, że w chwili wydawania decyzji w przedmiocie odmowy przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy ani ubezpieczona, ani komisja lekarska ZUS nie dysponowała wiedzą w przedmiocie nawrotu choroby nowotworowej, aczkolwiek z zasad wiedzy i doświadczenia życiowego wynika niezaprzeczalnie, że choroba nowotworowa, a tym bardziej wznowa tej choroby nie pojawia się z dnia na dzień, lecz stanowi długotrwały proces rozwijający się w organizmie osoby, która na nią cierpi. Dlatego też, zdaniem Sądu, wnioski biegłych w zakresie wpływu choroby nowotworowej na ocenę zdolności do pracy ubezpieczonej przed dniem 20 maja 2016 roku sąd poprawne.

Zdaniem Sądu schorzenia występujące u ubezpieczonej w spornym okresie wypływały na zdolność do wykonywania pracy zarobkowej, zgodnej z kwalifikacjami ubezpieczonej. Zauważyć trzeba, iż ubezpieczona ukończyła zasadniczą szkołę zawodową uzyskując zawód kucharza. Nigdy nie pracowała w wyuczonym zawodzie. Zdobyła doświadczenie zawodowe na stanowisku robotnika przetwórstwa rybnego, fileciarki, operatora wtryskarek oraz montera. Wszystkie te zajęcia wymagają dużej sprawności fizycznej, koncentracji oraz szczególnego skupienia się. Natomiast powódka z uwagi na schorzenia neurologiczne i schorzenia narządu ruchu, występujące również w tamtym okresie, zmagała się z bólami barku lewego, bólami i zawrotami głowy, zaburzeniami pamięci, przewlekłym bólem kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego czy też drętwieniem rąk i stóp. Dlatego też trudno uznać, aby była ona w pełni sprawna do wykonywania pracy zarobkowej w okresie stanowiącym przedmiot sporu. Wskazany przez biegłych stopień nasilenia dysfunkcji neurologicznych odwołującej w pełni uzasadnia przyjętą w opinii konkluzję o częściowej niezdolności do pracy. Dalsze wykonywanie pracy na którymkolwiek z dotychczas zajmowanych przez ubezpieczoną stanowisk mogłoby skutkować pogorszeniem już istniejących schorzeń, bądź też doprowadzić do powstania nowych.

Wobec powyższego, zgodnie z wnioskami biegłych, należało przyjąć, iż niezdolność ubezpieczonej do pracy miała charakter okresowy i różniła się stopniem w zależności od okresu. Z tego względu zaskarżoną decyzję należało poddać weryfikacji poprzez przyznanie ubezpieczonej prawa do renty: z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 lipca 2015 roku do dnia 19 maja 2016 roku oraz z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 20 maja 2016 roku do dnia 30 czerwca 2016 roku.

Mając na względzie powyższe, na podstawie art. 47714 § 2 k.p.c. w zw. z art. 57 cytowanej ustawy oraz należało postanowić jak w punkcie 1 a i b sentencji wyroku.

Zważyć trzeba, iż kolejną decyzją organu rentowego z dnia 29 września 2016 roku organ rentowy wznowił wypłatę renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 lipca 2016 roku, a więc od miesiąca zgłoszenia wniosku o przyznanie renty do dnia 30 września 2019 roku. Dlatego też postępowanie w tym zakresie jako zbędne należało umorzyć.

Wobec powyższego, na zasadzie art. 47713§ 1 k.p.c. należało orzec jak w punkcie 2 wyroku..

Ponadto zgodnie z treścią art. 118 ust. 1a cytowanej ustawy, przyznając odwołującej prawo do świadczenia rentowego sąd zobowiązany jest do zamieszczenia z urzędu w sentencji wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego odnośnie do nieustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie nie istniały podstawy do obciążenia organu rentownego odpowiedzialnością za nieprzyznanie odwołującej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, albowiem na etapie postępowania rentowego (październik 2015) pozwany organ rentowy nie dysponował niezbędnymi informacjami w kwestii stanu zdrowia powódki, które to pozwalały na poczynienie prawidłowych wniosków w przedmiocie niezdolności do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. O winie organu rentowego rodzącej odpowiedzialność za nieustalenie prawa do świadczenia można mówić gdy już w oparciu o dostępne organowi rentowemu dokumenty można było jednoznacznie rozstrzygnąć o przysługiwaniu zawnioskowanego świadczenia. Taka sytuacja nie miała miejsca w niniejszej sprawie. Z tego względu Sąd stwierdził, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Mając powyższe na uwadze, zgodnie z przepisem art. 118 ust. 1a ustawy

należało orzec jak w punkcie 3 wyroku.

SSO Elżbieta Pietrzak