Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 maja 2017 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2017 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa W. G.

przeciwko S. (...), H. (...)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego S. (...) na rzecz powoda W. G. kwotę 8.073,17zł (osiem tysięcy siedemdziesiąt trzy złote siedemnaście groszy) wraz z odsetkami:

a)  ustawowymi w wysokości 13% od dnia 4 grudnia 2013 roku do dnia 22 grudnia 2014 roku;

b)  ustawowymi w wysokości 8% od dnia 23 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku;

c)  ustawowymi za opóźnienie w wysokości 7% od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, a w razie zmiany ustawowych odsetek za opóźnienie - z tymi odsetkami;

2.  zasądza od pozwanego S. (...) na rzecz powoda W. G. kwotę 2.281,00zł (dwa tysiące dwieście osiemdziesiąt jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  nakazuje ściągnąć od pozwanego S. (...) na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Człuchowie kwotę 144,27zł (sto czterdzieści cztery złote dwadzieścia siedem groszy) tytułem nieopłaconych kosztów sądowych;

4.  zasądza od pozwanego (...) na rzecz powoda W. G. kwotę 15.237,14zł (piętnaście tysięcy dwieście trzydzieści siedem złotych czternaście groszy) wraz z odsetkami:

a)  ustawowymi w wysokości 13% od dnia 4 grudnia 2013 roku do dnia 22 grudnia 2014 roku;

b)  ustawowymi w wysokości 8% od dnia 23 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku;

c)  ustawowymi za opóźnienie w wysokości 7% od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, a w razie zmiany ustawowych odsetek za opóźnienie - z tymi odsetkami;

5.  zasądza od pozwanego H. (...) na rzecz powoda W. G. kwotę 3.150,00zł (trzy tysiące sto pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

6.  nakazuje ściągnąć od pozwanego H. (...) na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Człuchowie kwotę 819,27zł (osiemset dziewiętnaście złotych dwadzieścia siedem groszy) tytułem nieopłaconych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 409/15

UZASADNIENIE

Powód W. G. wniósł przeciwko S. (...) pozew o zapłatę kwoty 6.267,85 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od 4 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty, tytułem niewypłaconego odszkodowania. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że wracając z urlopu wypoczynkowego, na autostradzie nr (...), w okolicach L., pojazd stanowiący jego własność, którego kierowcą była prawidłowo jadąca córka, został uderzony w bok przez pojazd o nr. rej. (...), który ubezpieczony był u S. (...), a następnie w tył przez pojazd o nr rej. (...), który ubezpieczony był w H. (...). Powód zgłosił szkodę reprezentantom ds. roszczeń niemieckich ubezpieczycieli oraz wezwał ich do zapłaty odszkodowania. Towarzystwa ubezpieczeniowe przeprowadziły oględziny uszkodzonego pojazdu, a wartość naprawy została wyceniona przez reprezentanta ds. roszczeń pozwanego na kwotę 14 322, 94 zł. Przedstawiciel uznał roszczenie w stopniu w jakim sprawca zdarzenia, ubezpieczony w tym towarzystwie ubezpieczeniowym, przyczynił się do zaistnienia przedmiotowej szkody i wypłacił kwotę 8.055,09 zł. Towarzystwo ubezpieczeniowe H. (...) nie uznało swojej odpowiedzialności za przyczynienie się do powstania szkody i odmówiło wypłaty odszkodowania w związku z faktem, iż za zaistniałe zdarzenie odpowiedzialna była wyłącznie osoba kierująca pojazdem ubezpieczonym u pozwanego. Zdaniem powoda kierujący pojazdem marki P. (...) w żaden sposób nie przyczynił się do powstania szkody, a pozwane towarzystwo ubezpieczeniowe nie wykazało, iż przedmiotowe roszczenie jest bezzasadne, tym samym powinno pokryć szkodę wynikłą z przedmiotowego zdarzenia. Powód wskazał, iż podstawa odmowy wypłaty odszkodowania istnieje tylko wówczas, gdy nie ma związku między działaniem lub zaniechaniem poszkodowanego a powstałą szkodą. W pozwie domaga się kwoty 6.267,85 zł., która nie została wypłacona, a stanowi ona różnicę wartości wynikającej z kalkulacji tj. 14322,94 zł , a 8055,09 zł. tj wypłaconą przez pozwanego, który reprezentowany był przez P. (...). Powód wskazał również, że pozwana jest w zwłoce od 4 grudnia 2013 roku to jest od dania wydania ostatniej decyzji odmownej o wypłacie odszkodowania.

Pozwany S. (...) w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zawiadomienie H. (...) o toczącym się procesie oraz o wezwanie go do udziału w sprawie. Zaprzeczył wszelkim faktom i twierdzeniom powoda, które nie zostały wprost przez niego przyznane. Wskazał również, że zgodnie z treścią policyjnego protokołu, sporządzonego na okoliczność kolizji, brały w niej udział trzy pojazdy: pojazd powoda, pojazd o nr rej. (...) ubezpieczony w pozwanym towarzystwie oraz pojazd (...) ubezpieczony w H. (...). Pozwany przyznał, że kierowca pojazdu powoda prawidłowo zareagował na zauważone na drodze roboty remontowe, w związku z którymi utworzył się samochodowy korek znacznie obniżający szybkość ruchu pojazdów. Na wskazane utrudnienia na drodze nie zareagował kierowca pojazdu o numerze (...), który gwałtownie zahamował i pragnąc uniknąć kolizji z pojazdem powoda skręcił w lewo zahaczając w lewy jego tył, powodując - zdaniem pozwanego - niewielkie uszkodzenie lewego reflektora i lewej tylnej części auta. Jadący następnie pojazd o numerze (...), ubezpieczony w H. (...), nie rozpoczynając nawet drogi hamowania, uderzył w tył stojącego już pojazdu powoda. Tym samym, zdaniem pozwanego, spowodował on znacznie poważniejsze szkody niż pojazd o numerze (...).Pozwany podkreślił, że w dniu 24 sierpnia 2013 doszło do dwóch kolizji: pierwsza - z winy kierującego pojazdem o nr. rej. (...), druga z winy kierującego pojazdem o nr. rej. (...). Obie szkody zostały dokonane w pojeździe powoda. Pozwany przyznał również, że w niniejszej sprawie zastosowanie ma prawo miejsca zdarzenia to jest prawo niemieckie. Wskazał także, iż zgodnie z prawem niemieckim wspólna odpowiedzialność sprawców nie powstaje, gdy zasady przyczynowości wskazują na to, że każdy z uczestników spowodował osobną szkodę. Podkreślił, że z dokumentacji przedmiotowej sprawy wynika, iż ubezpieczeni w niemieckich towarzystwach ubezpieczeń kierowcy spowodowali dwie osobne szkody i zakres ich odpowiedzialności powinien zostać ustalony przez sąd. Wskazywał, że większość uszkodzeń w pojeździe marki P., spowodował pojazd o numerze rejestracyjnym (...) ubezpieczony w H. (...). Po zgłoszeniu szkody pozwany, niezwłocznie wszczął postępowanie likwidacyjne w celu zweryfikowania słuszności przedstawionych roszczeń, a w konsekwencji uznał swoją odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie w części i na podstawie sporządzonej kalkulacji wycenił koszt naprawy auta na 14 322,94 zł., z którą się powód zgodził. Decyzją z dnia 4 grudnia 2013 wypłacił, z tytułu naprawy tegoż pojazdu, stosowne odszkodowanie w wysokości 8055,09 zł, nie wyrażając zgody na wypłatę odszkodowania za uszkodzenia powstałe podczas uderzenia drugiego uczestnika, który nie był ubezpieczony w towarzystwie pozwanego. Według pozwanego roszczenie co do pozostałej części odszkodowania powód powinien zgłosić do ubezpieczyciela trzeciego pojazdu tj do H. (...). Pozwany zauważył również, iż wyraził zgodę na wypłatę odszkodowań z tytułu holowania pojazdu powoda w wysokości 3567 zł. zaznaczając, iż taki obowiązek z jego strony nie istniał. Według strony powód wniósł pozew przeciwko niewłaściwemu podmiotowi, albowiem dotychczas wypłacona kwota odszkodowania na jego rzecz wyczerpuje roszczenia wobec pozwanego i brak jest związku przyczynowego pomiędzy wysokością szkody wyrządzonej przez ubezpieczonego pozwanego w aucie powoda, a wypadkiem z dnia 24 sierpnia 2013. Podkreślał także, że powód nie wykazał w sposób należyty słuszności przyjętych przez siebie twierdzeń, a w konsekwencji nie uzasadnił należycie dochodzonego w pozwie roszczenia, albowiem wypłacona przez pozwanego kwota 8055,09 zł tytułem odszkodowania w pełni pokrywa doznaną przez powoda szkodę majątkową w związku z uderzeniem przez pojazd ubezpieczony w towarzystwie ubezpieczeń pozwanego. Pozwany nie uznał odpowiedzialności za odrębną szkodę wyrządzoną przez pojazd o nr. rej. (...).

Pismem z dnia 12 stycznia 2016 r. powód wniósł o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanego H. (...), który to podmiot, zdaniem powoda, ponosi odpowiedzialność za szkodę solidarnie z pozwanym S. (...). Powód nie zgodził się ze stanowiskiem pozwanego, ze ubezpieczony u niego sprawca szkody spowodował tylko niewielkie uszkodzenie lewego reflektora i lewej tylnej części auta powoda, podczas gdy drugi sprawca rzekomo spowodował znacznie poważniejsze szkody.

Wezwany do udział w sprawie H. (...) wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesów według norm przepisanych.

Pismem z dnia 22 grudnia 2016 r. powód rozszerzył powództwo w ten sposób, ze od pozwanego S. (...) wnosił o zasądzenie kwoty 8.073,17 zł. z odsetkami ustawowynmi liczonymi od dnia 4 grudnia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty. Od pozwanego H. (...) wniósł o zapłatę kwoty 15.237,14 zł. wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 4 grudnia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty. Wnosił również o zwrot kosztów procesu od pozwanych według norm przepisanych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód W. G. w dniu 24 sierpnia 2013 roku wracał z rodziną z Chorwacji. W czasie, gdy pojazd P. 307 o nr rej (...), prowadziła jego córka A. G., w okolicach L. na autostradzie nr (...) trwały prace drogowe. W związku z ograniczeniem prędkości ww. kierowca zmniejszyła prędkość, a jadący za nią kierowca samochodu V. (...) o nr. rej. (...) nie zareagował prawidłowo lecz z opóźnieniem, w wyniku czego próbując uniknąć zderzenia rozpoczął omijanie wskutek którego doszło do zderzenia prawą przednią płaszczyzną VW z lewą tylna P.. Ww. pojazd VW ubezpieczony był w pozwanym, niemieckim towarzystwie ubezpieczeniowym S. (...). Następnie jadący za ww. pojazdem, kierowca samochodu V. (...) o nr rej. (...), który ubezpieczony był w niemieckim towarzystwie ubezpieczeniowym H. (...) uderzył w tył stającego pojazdu powoda.

bezsporne ponad to opinia biegłego k.186 -205, ,protokół k. 50-68

W wyniku pierwszego zdarzenia w samochodzie powoda uszkodzone zostały następujące części: okładzina zderzaka tylnego, ochrona zderzaka tylnego, komplet uchwytów zderzaka tylnego, mocowanie zderzaka tylnego, zamocowanie zderzaka tylnego, lampa tylna lewa, krata nawiewu tylna lewa, osłona metalowa tylna lewa, sterownik poduszki powietrznej, belka osi tylnej, uchwyt przedni osi tylnej lewej, uchwyt przedni osi tylnej prawej poduszka gazowa bezpieczeństwa AIR BAG lewa boczna, sensor AIR Bag lewego bocznego, poduszka gazowa bezpieczeństwa AIR BAG ochrony głowy lewa, napinacz pasa bezpieczeństwa przedniego lewego, napinacz pasa bezpieczeństwa przedniego prawego, pas bezpieczeństwa przedni lewy, pas bezpieczeństwa przedni prawy, opona tylna lewa, opona tylna prawa. Łączny koszt naprawy tych uszkodzeń wynosi 16.128,26 zł.

Na skutek drugiej kolizji uszkodzone w pojeździe powoda zostały: poprzeczka zderzaka tylnego, blacha tyłu – ściana tylna, urządzenie holownicze, pokrywa bagażnika, uszczelka pokrywy bagażnika, klin zamka tylnej pokrywy, zamek pokrywy tylnej, lampa tylna prawa, rama oparcia tylna lewa, rama oparcia tylna prawa, uchwyt tylnej półki, oświetlenie wnętrza środka, wykładzina dachu, wykładzina blachy poszycia tylnego. Łączny koszt naprawy wynosi 15.237,14 zł.

opinia biegłego k. 186-205

Powód zgłosił szkodę do przedstawicieli niemieckich towarzystw ubezpieczeniowych: (...) SA, który reprezentował S. (...) oraz C. (...), które reprezentowało H. (...).

bezsporne

W wyniku przeprowadzonych postępowań likwidacyjnych pozwane towarzystwo ubezpieczeniowe P. w imieniu S. (...). ustaliło na podstawie kosztorysu sporządzonego przez rzeczoznawcę, że wartość szkody wynosi 14.322,94 zł. Decyzją zostało powodowi przyznano odszkodowanie za uszkodzenie pojazdu w wysokości 8.055,09 zł. Przyznano również zwrot kosztów holowania ww. pojazdu

bezsporne, ponadto dowód: pisma k. 8 – 13, rozliczenie szkody w pojeździe k. 31-, kalkulacja naprawy 91-98

C. (...) w imieniu H. (...). Poinformowało powoda, ze pojazd V. (...) o nr. rej. (...) nie był odpowiedzialny za zaistniałe zdarzenie na które powołał się powód. Zdaniem tego towarzystwa ubezpieczeniowego za przedmiotową szkodę odpowiedzialny był tylko kierowca samochodu V. (...) o nr. rej. (...).

bezsporne, ponadto pismo k. 33-35

Sąd zważył co następuje:

Powództwo w niniejszej sprawie zasługiwało na uwzględnienie.

Pierwszym zagadnieniem, które należało rozstrzygnąć było ustalenie prawa właściwego do jej rozpoznania. Niewątpliwie przedmiotowa sprawa na mocy art. 1103 ⁵ k.p.c. dotyczy jurysdykcji krajowej, co nie budziło sporu między stronami. Na gruncie niniejszej sprawy nie było również sporu dotyczącego prawa właściwego, które winno znaleźć zastosowanie do oceny materialnoprawnych przesłanek zasadności roszczenia. Zaznaczyć jednak należy, że Sąd nie jest związany wskazaniem przepisów prawa przez strony, ma on obowiązek na podstawie danego stanu faktycznego określić przepisy będące podstawą rozstrzygnięcia, w szczególności ustalić prawo właściwe konieczne do jej rozpoznania (art. 1143 § 3 k.p.c. . ).

Na wstępie wskazać należy, ze podstawą żądania powoda, skierowanym przeciwko towarzystwom ubezpieczeniowym, była kolizja drogowa w wyniku której poniósł szkodę. Roszczenie swoje wywodził z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, a tym samym brak jest umowy łączącej poszkodowanego i zobowiązanego ubezpieczyciela. Nie budzi wątpliwości, że wynikające z tego zdarzenia roszczenia stanowią roszczenia wynikające z czynu niedozwolonego którego dopuścił się ubezpieczony (zobowiązanie pozaumowne).

Z uwagi na fakt, ze zdarzenia miały miejsce na terytorium Unii Europejskiej, w celu ustalania prawa właściwego, które należy zastosować przy rozpatrywaniu roszczeń powoda, należało przeanalizować przepisy zawarte w rozporządzeniu (WE) nr 864/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych (Rzym II). Powyższe rozporządzanie obowiązuje na mocy art. 288 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którym rozporządzenie ma zasięg ogólny i wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich. Ponadto zgodnie z treścią art. 33 prawa prywatnego międzynarodowego prawo właściwe dla zobowiązania ze zdarzenia niebędącego czynnością prawną określa rozporządzenie (WE) nr 864/2007/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczące prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych ("Rzym II") (Dz.Urz. UE L 199 z 31.07.2007, ).

Na mocy art. 4 ust 1 ww. rozporządzenia („Rzym II”) prawem właściwym dla zobowiązania pozaumownego wynikającego z czynu niedozwolonego jest prawo państwa, w którym powstaje szkoda, niezależnie od tego, w jakim państwie miało miejsce zdarzenie powodujące szkodę, oraz niezależnie od tego, w jakim państwie lub państwach występują skutki pośrednie tego zdarzenia.

Uznać zatem należy, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie niemieckie prawo materialne, albowiem na terenie Niemiec powstała przedmiotowa szkoda.

Zgodnie z treścią art. 18 ww. rozporządzenia (we) nr 864/2007 dotyczącego prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych („Rzym II”) o soba, która poniosła szkodę, może wystąpić z roszczeniem o odszkodowanie bezpośrednio przeciwko ubezpieczycielowi osoby odpowiedzialnej, jeżeli przewiduje to prawo właściwe dla zobowiązania pozaumownego lub prawo właściwe dla umowy ubezpieczeniowej

Zgodnie natomiast z treścią § 115 niemieckiej ustawy o umowie ubezpieczenia ( Versicherungsvertragsgesetz PflVG) osoba trzecia może dochodzić swojego roszczenia w zakresie odszkodowania również przeciwko ubezpieczycielowi, a ubezpieczyciel ma obowiązek zapłacić odszkodowanie w formie pieniężnej.

Z zebranego materiału dowodowego wynika, ze na terenie Republiki Federalnej Niemiec samochód powoda uczestniczył w dwóch następujących po sobie zdarzeniach drogowych, w wyniku których jego pojazd został uszkodzony. Sprawcą pierwszej szkody był kierowca samochodu osobowego V. (...) o nr rej. (...), ubezpieczony w niemieckim towarzystwie ubezpieczeniowym S. (...). Sprawcą drugiej szkody był kierowca samochodu osobowego o nr. rej. (...), który ubezpieczony był również w niemieckim towarzystwie ubezpieczeniowym tj H. (...). Z uwagi na fakt że zasadniczą kwestia sporną była wysokość szkody spowodowana w czasie pierwszego i drugiego zdarzenia, konieczne było ustalenie zakresu uszkodzeń i ich wartość. Na powyższą okoliczność powód powołał dowód z opinii biegłego. Nie był kwestionowany fakt odpowiedzialności pozwanych za szkodę w pojeździe powoda, sporny był zakres ich odpowiedzialności. Bezsporna była również okoliczność, ze powodowi została wypłacona przez S. (...), w trakcie postępowania dotyczącego likwidacji szkody, kwota 8055,09 zł. Strony pozostawały w sporze co do zasadności obliczenia kosztów naprawy za szkodę wywołaną w wyniku pierwszego i drugiego zdarzenia.

W prawie niemieckim odpowiedzialność cywilna za wypadki samochodowe uregulowana jest w przepisach od § 7 do § 20 niemieckiej ustawy o zasadach ruchu drogowego (Strasssenverkehrgesetz, StVG) . Zgodnie z treścią § 7 ww ustawy jeżeli podczas eksploatacji pojazdu mechanicznego zostanie wyrządzona szkoda, wówczas posiadacz pojazdu (tzw Halter tj osoba, która używa pojazd na własny rachunek) jest zobowiązany do jej naprawienia. Zgodnie z treścią § 249 ust 1 niemieckiego kodeksu cywilnego RFN ( Burgerliches Gesetzbuch BGB ) naprawienie szkody następuje przez przywrócenie stanu poprzedniego. Zgodnie z prawem niemieckim podmiot odpowiedzialny za naprawienie szkody zobowiązany jest do zapłaty sumy pieniężnej potrzebnej do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego w drodze naprawy (§ 249 ust 2 BGB). Odszkodowanie odpowiadające kosztom naprawy należy się poszkodowanemu niezależnie od tego, czy pojazd zostanie rzeczywiście naprawiony ( por. Katarzyna Ludwichowska odpowiedzialność cywilna i ubezpieczeniowa za wypadki samochodowe str. 35) Naprawienie szkody obejmuje wszelkie koszty związane z przywróceniem stanu poprzedniego . W niemieckiej praktyce przyjęło się określanie wysokości kosztów naprawy poprzez kosztorys naprawy warsztatu naprawczego lub poprzez ocenę techniczną rzeczoznawcy. Zgodnie z § 7 StVG konieczne jest zaistnienie związku przyczynowego pomiędzy ruchem pojazdów a szkodą.

Z opinii biegłego Ł. K. jednoznacznie wynika, ze szkody na które powołuje się powód powstały w wyniku uderzenia w jego samochód dwóch aut, które ubezpieczone były w pozwanych towarzystwach ubezpieczeniowych (por. opina biegłego k. 186-205). Opinia w tym zakresie nie była kwestionowana.

W związku z powyższym w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, ze oba pozwane towarzystwa ubezpieczeniowe mają obowiązek pokryć szkody wywołane przez podmioty u nich ubezpieczone, albowiem jak powyżej wskazano nie budził sporu fakt, ze kierowcy ubezpieczeni w pozwanych towarzystwach uderzyli w pojazd powoda i wyrządzili szkodę w jego aucie w postaci uszkodzenia poszczególnych części.

W niniejszej sprawie kwestią sporną było m.in. ustalenie zakresu szkody jaki i wysokości odszkodowania należnego powodowi. Podkreślić należy, że zgodnie z obowiązującym niemieckim stanem prawnym, jak powyżej wskazano, świadczenie przysługujące powodowi od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego winno w pierwszej kolejności korespondować z zasadą pełnej kompensaty poniesionej szkody wyrażonej w ww. przepisach. Na uwadze jednak należy mieć, że jednocześnie powinno obejmować tylko niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na rynku lokalnym. W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, ze w celu całkowitej likwidacji szkody, w celu ustalenia wysokości należnego odszkodowania, likwidator szkody powinien przyjąć ceny i stawki robocze występujące w miejscu zamieszkania poszkodowanego. ( por. Sąd Najwyższy, uchwała z dnia 13 czerwca 2003 r.; sygn. akt III CZP 32/03 (LEX nr 78592). Jak powyżej wskazano należne odszkodowanie stanowi różnicę pomiędzy stanem majątku powoda jaki istniałby, gdyby przedmiotowa kolizja nie nastąpiła, a stanem tego majątku jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę. W odniesieniu do szkody komunikacyjnej jest to w praktyce różnica pomiędzy wartością, jaką pojazd przedstawiał w chwili wypadku, a jego wartością po wypadku. Fakt naprawienia rzeczy (samochodu) również w prawie niemieckim nie ma znaczenia dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania. Wysokość ta powinna odpowiadać kosztom wyrównania uszczerbku, jaki pojawił się w jego majątku po powstaniu wypadku komunikacyjnego, a więc kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed wypadku. W związku z powyższym roszczenie należne od ubezpieczyciela w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego czy naprawa została już dokonana. Wysokość odszkodowania w takim wypadku należy ustalić według przewidywanych kosztów naprawy i według cen z daty ich ustalania.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd miał przede wszystkim na uwadze opinię biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej Ł. K.. Opinia ta została zakwestionowana tylko przez pozwanego S. (...). W przeciwieństwie do zarzutów pozwanego, w ocenie Sądu była ona rzetelna i wiarygodna. W ocenie Sadu w piśmie pozwanego z dnia 22 grudnia 2016r. kwestionującego opinie nie wykazano w jakikolwiek sposób, aby opina ta była nierzetelna. Brak było jakichkolwiek podstaw aby odmówić wiary ww. opinii, albowiem nie było żadnych dowodów podważających jej wiarygodność. Była to tylko polemika z ustaleniami biegłego. Podkreślić należy, że biegły w opinii szczegółowo uzasadnił swoje wnioski, a argumentacja biegłego jest w ocenie Sądu logiczna, i zgodna z pozostałym materiałem dowodowym. Szczegółowo uzasadnił brak podstaw do przyjęcia do wyceny zamienników zamiast części oryginalnych oraz uzasadnił wysokość przyjętej stawki roboczogodziny. Biegły nie miał żadnych wątpliwości co do zakresu uszkodzeń. Podkreślić należy, ze ich zakres ustalił m.in. rzeczoznawca towarzystwa ubezpieczeniowego, a tym samym nie powinny być one kwestionowane przez tę stronę. W ocenie Sądu biegły dokonał analizy materiału zebranego w sprawie i jego oceny w sposób szczegółowy. Wnioski biegłego nie wzbudziły wątpliwości Sądu. W związku z powyższym Sąd uznał, ze do uszkodzeń pojazdu powoda doszło w zakresie przedstawionym przez biegłego. Brak jest również jakichkolwiek podstaw aby uznać, ze w pojeździe powoda przed kolizją nie były zmontowane oryginale części. Z opinii biegłego jednoznacznie wynika, że wcześniej pojazd nie był uszkodzony (brak jest jakiejkolwiek informacji na ten temat), a tym samym brak jest podstaw aby uznać, ze części w nim zamontowane nie były oryginalne. W związku z powyższym przedmiotowa opinia (zarówno pisemna jak i ustana), w ocenie Sądu jest rzetelna i przekonywująca. Biegły uzasadnił sposób oraz podstawy jej opracowania, zaś pozostałe dokumenty nie budzą wątpliwości. Brak jest ponadto dowodów przeciwnych podważających jej wiarygodność.

W ocenie Sądu nie jest zasadne stanowisko pozwanego dotyczące możliwości naprawienia pojazdu przy uwzględnieniu zamienników części oryginalnych. Biegły wyliczył wysokość szkody. Zgodzić się należy z powszechnym już stanowiskiem Sadu Najwyższego, iż zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi ( por. Sąd Najwyższy uchwała z dnia 12 kwietnia 2012 r.; sygn. akt III CZP 80/11 ) W ocenie Sądu strona pozwana nie wykazała – wbrew ciążącemu na niej obowiązkowi – iż wysokość szkody ustalona przez biegłego doprowadzi do wzbogacenia powoda.

W związku z powyższym, w ocenie Sądu rzeczywista szkoda poniesiona przez poszkodowanego w wyniku zderzenia z samochodem o nr rej (...) wynosi, zgodnie z opinią biegłego, 16128,26 zł.. Mając na uwadze wysokość odszkodowania uznaną przez ubezpieczyciela i wypłaconą powodowi tj. kwotę 8055,09 zł, zasądzić należało dalszą kwotę niezbędną do pokrycia całości wyrządzonej szkody przez ten pojazd tj. 8.073,17 zł, co łącznie odzwierciedla wysokość rzeczywistej szkody poniesionej przez powoda w tym zakresie. Natomiast co do szkody wyrządzonej przez drugi samochód ubezpieczony u pozwanego H. (...), biorąc pod uwagę, że towarzystwo nie wypłaciło żadnej sumy tytułem odszkodowania, zasadne było zasądzić kwotę 15.237,14 zł.

O odsetkach orzeczono mając na uwadze treść przepisów art. 286 niemieckiego kodeksu cywilnego zgodnie z którym jeżeli dłużnik nie wykonana świadczenia w wyniku wezwania wierzyciela, które następuje po nadejściu wymagalności, popada poprzez wezwanie w zwłokę. Sąd uwzględnił stanowisko powoda w zakresie odsetek, i przyjął datę 4 grudnia 2013 r. tj. datę decyzji odmawiającej wypłaty odszkodowania, uwzględniając również, ze szkoda została zgłoszona w pozwanych towarzystwach w sierpniu 2013 r. Na marginesie wskazać należy, że strony pozwane odnośnie żądania odsetkowego nie zgłosiły żadnych zarzutów.

Orzeczenie o kosztach w pkt 2 i 5 sentencji wyroku – opiera się na przepisie art. 98 k.p.c., a także na § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.).

Uwzględniono przy tym, że powód sprawę dotyczącą roszczenia przeciwko S. (...) wygrał, a poniósł koszty procesu w kwocie 2.281 zł, na którą składają się: koszty opłaty sądowej od pozwu w wysokości 314zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1200,00 zł, koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł a także uiścił zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego w wysokości 1500 zł., jednakże uwzględniając, ze opinia wykorzystana była do rozstrzygnięcia roszczeń skierowanych przeciwko obu pozwanym, Sąd uwzględnił ½ uiszczonej zaliczki tj kwotę 750 zł.

Sprawę dotyczącą roszczenia przeciwko H. (...) powód również wygrał, a jego koszty procesu wyniosły 3150 zł. Na powyższą kwotę składa się: koszt zastępstwa procesowego w wysokości 2400,00 zł, a także rozliczenie zaliczki na biegłego analogicznie jak w sprawie przeciwko pierwszemu pozwanemu. tj kwota 750 zł.

Biorąc pod uwagę, ze powód uiścił zaliczkę na biegłego w wysokości 1500 zł., a Sąd pokrył należne biegłemu wynagrodzenie w wysokości 1614,54 zł., pozostały nieopłacone koszty w wysokości 114,54 zł. Sąd biorąc pod uwagę wynik procesu nakazał ściągnąć ww. kwotę po połowie od pozwanych na rzecz Skarbu Państwa tytułem nieopłaconych kosztów sądowych, o czym orzekł w pkt 3 i 6 wyroku (art. 113 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych). Sąd obciążył również pozwanego H. (...) kosztami opłaty od pozwu, która nie została uiszczona przez powoda tj kwotą 762 zł, natomiast pozwanego S. (...) kwotą 87 zł. tytułem części opłaty uzupełniającej, która przez powoda nie została uiszczona.

Sąd postanowieniem z dnia 21 kwietnia 2017 r. pominął wniosek dowodowy w przedmiocie przesłuchania stron, albowiem okoliczności sporne zostały wyjaśnione w sposób umożliwiający rozstrzygnięcie sprawy (por. art. 299 k.p.c.).