Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 24 sierpnia 2016 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II C 52/09 z powództwa Spółdzielni Pracy (...) w likwidacji z siedzibą w Ł. przeciwko J. W. (1) Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi II Wydział Cywilny zasądził od J. W. (1) na rzecz Spółdzielni Pracy (...) w likwidacji z siedzibą w Ł. kwotę 59.386,95 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 8 grudnia 2008 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 4.428 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sąd nie obciążył J. W. (1) nieuiszczonymi kosztami sądowymi.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy ustalił, że decyzją nr (...) z dnia 30 listopada 1976 roku część nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...), stanowiącej działkę nr (...), przekazano Zakładom (...) w Ł., poprzednikowi prawnemu Zakładów (...) w Ł.. Nieruchomość ta znajdowała się w formalnym zarządzie tego przedsiębiorstwa państwowego na podstawie umów sprzedaży - aktów notarialnych: Rep. A Nr I-723/76 z dnia 10 lutego 1976 roku, Rep. A. Nr I-731/76 z dnia 10 lutego 1976 roku, Rep. A Nr I- (...) z dnia 16 marca 1976 roku i Rep. A Nr I- (...) z dnia 1 czerwca 1976 roku. Dnia 10 kwietnia 1984 roku pomiędzy Zakładami (...) w Ł. i Spółdzielnią Pracy (...) w Ł. zawarta została umowa przekazania - przejęcia niezakończonego obiektu inwestycyjnego - budynku administracyjno - socjalnego wraz z częścią gruntu o powierzchni około 2,5 ha, położonego przy ulicy (...) w Ł.. Na gruncie przejętym od Zakładów im. A. (...), Spółdzielnia wzniosła z własnych środków magazyn, kończąc jego budowę w roku 1990. Dnia 6 maja 1991 roku pomiędzy J. W. (1) a Spółdzielnią Pracy (...), reprezentowaną przez Zarząd, doszło do zawarcia umowy wstępnej sprzedaży obiektu inwestycyjnego w budowie, położonego przy ulicy (...) za kwotę 2.200.000.000 starych złotych. Cena miała być zapłacona w dwóch równych ratach - z rozbiciem pierwszej raty na zaliczkę w kwocie 500 milionów starych złotych. Kupujący nabywał inwestycję wraz z terenem przyległym, z wyłączeniem terenu oznaczonego wymiarami 8 metrów od strony południowej i 10 metrów od strony wschodniej istniejącego obiektu magazynowego. Dnia 2 września 1991 roku została zawarta w formie aktu notarialnego rep. A nr 2584/91 umowa, mocą której uprawnieni do reprezentowania powodowej Spółdzielni członkowie Zarządu J. D. i E. W. sprzedali J. W. (1) przysługujące Spółdzielni prawa i roszczenia z tytułu wybudowania obiektu inwestycyjnego Zakładu Produkcji (...), znajdującego się na gruncie Skarbu Państwa w Ł. przy ulicy (...) za kwotę 2.200.000.000 starych złotych. Część ceny w wysokości 500.000.000 starych złotych została uiszczona przed podpisaniem aktu, pozostała kwota 1.700.000.000 starych złotych miała być zapłacona do 30 września 1991 roku. W § 4 tej umowy zapisano, że przedmiot umowy został kupującemu wydany w dniu 6 maja 1991 roku stosownie do protokołu wprowadzającego z tej daty. Przedmiotem umowy nie były prawa i roszczenia z tytułu wybudowania magazynu przez Spółdzielnię. Postanowieniem z dnia 31 października 1991 roku, w sprawie o sygn. akt II Co 101/91, Sąd Rejonowy w Łodzi nadał aktowi notarialnemu z dnia 2 września 1991 roku, rep. A nr 2584/91, klauzulę wykonalności. Wojewoda (...) decyzją z dnia 26 marca 1992 roku stwierdził nabycie z mocy prawa przez Zakłady (...) prawa użytkowania wieczystego gruntu o powierzchni 14072 m ² w odniesieniu do działek (...) położonych w Ł. oraz nabycie własności budynków na tym gruncie. Odmówił natomiast uwłaszczenia w/w Zakładów nieruchomościami oznaczonymi jako działki (...). W uzasadnieniu decyzji wskazano, że niezakończony obiekt budowlany został przekazany Spółdzielni Pracy (...) umową z dnia 10 kwietnia 1984 roku, a Spółdzielnia bez uregulowania stanu prawnego aktem notarialnym z dnia 2 września 1991 roku sprzedała prawa i roszczenia J. W. (1). W dniu 23 listopada 1993 roku została podpisana w formie aktu notarialnego umowa, na podstawie której likwidator Zakładów (...) w Ł. sprzedał J. W. (1) i jego żonie J. W. (2) udział wynoszący 1/10 część, a D. W. udział wynoszący 9/10 części przysługującego reprezentowanym przez niego Zakładom prawa wieczystego użytkowania działek nr (...). W dniu podpisania aktu strony oświadczyły, że na w/w działkach znajdują się budynki i budowle, do których prawa i roszczenia nabył J. W. (1) od Zakładów Produkcji (...) na mocy aktu notarialnego, sporządzonego w dniu 2 września 1991 roku. Oświadczyły także, że wydanie nabywcom działek już nastąpiło, przy czym kupujący zobowiązali się - w przypadku wystąpienia w przyszłości sporu między nimi a Zakładem Produkcji (...) w likwidacji co do praw i roszczeń z tytułu wybudowania tzw. obiektu magazynowego i uzyskania prawomocnego wyroku przyznającego te prawa i roszczenia Zakładom Produkcji (...) w likwidacji - geodezyjnego wyłączenia z nabytego prawa użytkowania wieczystego gruntów terenu, na którym posadowiony był obiekt magazynowy i cesji praw do gruntu na nabywcę. Pozwany podejmował starania, by wzruszyć decyzję Wojewody (...) z dnia 26 marca 1992 roku. Decyzją z dnia 16 grudnia 2004 roku Wojewoda (...) odmówił wszczęcia postępowania w sprawie wznowienia postępowania w przedmiocie uwłaszczenia. Decyzja ta została uchylona decyzją Ministra Infrastruktury z dnia 17 lutego 2005 roku z inicjatywy pozwanego. Decyzja Ministra Infrastruktury została z kolei zaskarżona przez likwidatora Spółdzielni Pracy (...), a jego skargę oddalił Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 3 kwietnia 2006 roku wydanym w sprawie I SA/Wa 678/05. Decyzją z dnia 14 czerwca 2005 roku Wojewoda (...) ponownie odmówił wszczęcia postępowania w sprawie wznowienia postępowania uwłaszczeniowego. Decyzję tę zaskarżyli pozwany oraz J. W. (2) i D. W., jednak pismem z dnia 25 maja 2006 roku cofnęli to odwołanie, a Minister Budownictwa umorzył postępowanie odwoławcze. Na mocy decyzji z dnia 17 sierpnia 2005 r. Wojewoda (...) z urzędu na podstawie art. 155 k.p.a. za warunkową zgodą pozwanego, jego żony i matki, zmienił decyzję Wojewody (...) z dnia 26 marca 1992 roku w ten sposób, że stwierdził nabycie prawa własności budynków i urządzeń znajdujących się na uwłaszczonym gruncie w dniu 5 grudnia 1990 roku. Na skutek odwołania od decyzji Wojewody (...) z dnia 17 sierpnia 2005 roku, Minister Transportu i Budownictwa w orzeczeniu z dnia 28 grudnia 2005 roku stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji z uwagi na brak bezwarunkowej zgody stron na zmianę decyzji. Po ponownym rozpoznaniu sprawy, Minister decyzją z dnia 16 kwietnia 2007 roku utrzymał w mocy zakwestionowane orzeczenie. Wyrokiem z dnia 9 listopada 2007 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę pozwanego oraz J. W. (2) i D. W. stwierdzając dodatkowo rażące naruszenie prawa w decyzji z dnia 17 sierpnia 2005 roku polegające na tym, że decyzja deklaratoryjna nie podlegała zmianie w trybie art. 155 k.p.a. Decyzją z dnia 13 sierpnia 2015 roku Wojewoda (...) odmówił stwierdzenia nieodpłatnego nabycia z mocy prawa z dniem 27 maja 1990 roku przez gminę M. Ł. prawa własności nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...), oznaczonej jako działka nr (...). Decyzją z dnia 1 lutego 2016 roku Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji odmówił stwierdzenia nieważności powyższej decyzji z dnia 13 sierpnia 2015 roku. W Sądzie Okręgowym w Warszawie toczyła się sprawa o sygn. akt II C 229/08 z powództwa D., J. i J. W. (2) przeciwko Skarbowi Państwa-Prezesowi Rady Ministrów, Ministrowi Skarbu Państwa, Ministrowi Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej i Wojewodzie (...) i przeciwko Spółdzielni Pracy (...) w likwidacji w Ł. o zapłatę kwoty 2.183.100 złotych. Prawomocnym wyrokiem częściowym z dnia 16 marca 2010 roku Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powyższe powództwo J. W. (2) i J. W. (1) o zapłatę. D. W. zmarła w dniu 26 października 2009 roku, zaś spadek po niej nabył w całości J. W. (1), który wstąpił w miejsce matki w sprawie toczącej się przed Sądem Okręgowym w Warszawie o sygn. akt II C 229/08 jako jej następca prawny. Powództwo w tej sprawie zostało prawomocnie oddalone wyrokiem z dnia 3 listopada 2011 roku. Między stronami toczyło się wiele postępowań sądowych, których celem było wzruszenie umowy z dnia 2 września 1991 roku. Pozwany wytoczył postępowania o pozbawienie przedmiotowego tytułu wykonawczego wykonalności m.in. w sprawie toczącej się przed Sądem Wojewódzkim w Łodzi o sygn. akt XGC 4484/91 oraz o sygn. akt II C 384/01 i II C 498/07, które toczyły się przed Sądem Okręgowym w Łodzi. Powództwa te, w zakresie w jakim dotyczyły aktu notarialnego z dnia 2 września 1991 roku zostały prawomocnie oddalone. J. W. (1) podejmował także starania ustalenia nieważności przedmiotowego aktu notarialnego, które nie przyniosły zamierzonego efektu. Akt notarialny z dnia 2 września 1991 roku, będący podstawą niniejszego powództwa, nie został wzruszony. Pozwany nie uiścił powodowej Spółdzielni kwoty 1.700.000.000 starych złotych wynikającej z umowy z dnia 2 września 1992 roku.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy stwierdził, iż powództwo podlegało uwzględnieniu w całości. Twierdzenie pozwanego o tym, iż czynność prawna objęta aktem notarialnym z dnia 2 września 1992 roku jest czynnością prawną nieistniejącą nie znalazło potwierdzenia w sprawie. Czynność prawna nie istnieje wówczas, gdy w ogóle nie było oświadczenia woli lub gdy nie określono essentialia negotii danej czynności. Tego rodzaju wadliwości przedmiotowej umowy z dnia 2 września 1992 roku nie występują, strony bowiem złożyły ważne i zgodne oświadczenia woli nakierowane na wywołanie określonych skutków prawnych oraz uzgodniły wszystkie istotne postanowienia umowy. Czynność prawna w postaci aktu notarialnego z dnia 2 września 1992 roku istnieje, ewentualne zaś nieprawidłowości związane z jej zawarciem i istnieniem samego przedmiotu umowy mogą stanowić podstawę do ustalenia jej nieważności. Sąd podkreślił, że ważność umowy z dnia 2 września 1992 roku nie została skutecznie podważona w żadnym postępowaniu sądowym i nie ustalono jej nieważności. Powództwa J. W. (3) zmierzające do wyeliminowania z obrotu prawnego przedmiotowej umowy zostały prawomocnie oddalone. Także w niniejszej sprawie pozwany nie wykazał, by umowa ta była nieważna z jakichkolwiek przyczyn. Podnosił, że Zakłady (...) w Ł. nie były uprawnione do zbycia na rzecz powodowej Spółdzielni „praw i roszczeń” z tytułu wzniesienia budynków na przedmiotowym gruncie oraz, że strona powodowa nie zapłaciła zbywcy za te roszczenia i prawa. W ocenie pozwanego okoliczności te powodowały, że wierzytelność powodowej Spółdzielni z tytułu poniesionych na gruncie nakładów nie istniała i nie mogła być przedmiotem ważnej umowy. Zdaniem sądu pierwszej instancji zauważyć jednak należy, że kwestionowana umowa jest umową, na podstawie której pozwany nabył od strony powodowej przysługujące jej prawa i roszczenia z tytułu wybudowania obiektu inwestycyjnego Zakładu Produkcji (...) na gruncie Skarbu Państwa położonym w Ł. przy ul. (...). Umowa taka stanowi umowę zobowiązaniową dotyczącą obrotu określonymi wierzytelnościami. W umowie nie są wskazane żadne konkretne wierzytelności, konkretne tytuły prawne, ani podmioty, co do których Spółdzielnia Pracy (...) posiadała wierzytelności. Uznać zatem trzeba, że przedmiotem obrotu były wszelkie wierzytelności (roszczenia i prawa) powodowej Spółdzielni z tytułu wybudowania określonych naniesień na gruncie. W umowie nie wskazano, że to konkretne roszczenie Spółdzielnia nabyła od poprzedniego posiadacza gruntu. J. W. (1) nie udowodnił ani nawet nie twierdził, by strona powodowa nie poniosła żadnych nakładów na wskazanym gruncie i w związku z tym nie służyło jej roszczenie do właściciela o zwrot poniesionych na gruncie nakładów. Pozwany nie wskazał także, że podjął próbę wyegzekwowania nabytych roszczeń co okazałoby się nieskuteczne z uwagi na brak takich nakładów. W sprawie nie sposób więc uznać, że przedmiot umowy z dnia 2 września 1992 roku nie istniał, skoro pozwany nie podjął nawet próby by wykazać tą okoliczność. Wszelkie zaś rozważania co do stanu prawnego gruntu przy ul. (...), formy posiadania tegoż gruntu przez przedsiębiorstwo państwowe i możliwości obrotu przez przedsiębiorstwo państwowe roszczeniami o zwrot poniesionych nakładów nie mają, zdaniem sądu rejonowego, dla sprawy znaczenia. Ostatecznie Sąd ten przyjął, że akt notarialny z dnia 2 września 1992 roku jest ważny i wywołuje skutki prawne. Powyższa konstatacja skutkowała zaś uznaniem, iż powodowej spółdzielni należała się zapłata za zbyte prawa i roszczenia, czego pozwany w terminie nie wykonał. Zgodnie więc z art. 481 § 1 k.c., powodowa Spółdzielnia mogła dochodzić od pozwanego zapłaty odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia. J. W. (1) nie kwestionował wysokości dochodzonego roszczenia, podniósł jednak zarzut potrącenia z wierzytelnością dochodzoną niniejszym powództwem wierzytelności, która przysługiwać mu miała wobec strony powodowej i Skarbu Państwa z tytułu odszkodowania w wysokości 2.183.100 złotych. Pozwany jednak nie przedstawił jakiejkolwiek wierzytelności, która przysługiwałaby mu wobec powodowej Spółdzielni i spełniała warunki określone w art. 498 § 1 k.c.. Wskazał jedynie na wierzytelność z tytułu odszkodowania, która była przedmiotem postępowania przed Sądem Okręgowym w Warszawie w sprawie o sygn. akt II C 229/08 z powództwa D., J. i J. W. (2) przeciwko Skarbowi Państwa-Prezesowi Rady Ministrów, Ministrowi Skarbu Państwa, Ministrowi Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej i Wojewodzie (...) i przeciwko Spółdzielni Pracy (...) w likwidacji w Ł.. Powództwo to jednak zostało prawomocnie oddalone, pozwany zaś nie przedstawił żadnej innej wierzytelności do potrącenia. W tych okolicznościach zarzut potrącenia okazał się nieskuteczny. Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd zasądził od J. W. (3) na rzecz powodowej Spółdzielni dochodzoną pozwem kwotę 59.386,95 złotych tytułem odsetek ustawowych od należnej kwoty 170.000 złotych za okres od dnia 26 listopada 2005 roku do dnia 8 grudnia 2008 roku. Sąd uwzględnił także roszczenie powodowej Spółdzielni, oparte o art. 482 § 1 k.c. o zasądzenie odsetek ustawowych od dochodzonej kwoty od dnia wytoczenia powództwa tj. 8 grudnia 2008 roku do dnia zapłaty, zasądzając odsetki ustawowe za okres od dnia 8 grudnia 2008 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, zaś począwszy od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty zobowiązując pozwanego do zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie. O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o przepis art. 98 § 1 i 3 k.p.c.. Jednocześnie Sąd nie obciążył pozwanego nieuiszczonymi kosztami sądowymi, na które złożyła się opłata od pozwu.

Powyższy wyrok został zaskarżony apelacją przez pozwanego, który zarzucił mu:

- naruszenie art. 481 § 1 i 482 § 1 k.c. poprzez ich niezasadne zastosowanie,

- błędną wykładnię czynności prawnej nieistniejącej, co pozwoliło na przyjęcie istnienia zobowiązania głównego pozwanego w kwocie 170.000 zł,

- nieuwzględnienie art. 128 § 1 i 2 k.c., który wyklucza istnienie wierzytelności państwowej osoby prawnej w stosunku do państwa z tytułu nakładów poczynionych na gruncie państwowym,

- ustalenie, że wierzytelność z tytułu nakładów poczynionych na przedmiotowym gruncie przysługiwała powodowi.

W uzasadnieniu apelacji pozwany wskazał, że Sąd zasądził odsetki za okres od dnia 26 listopada 2005 r. do dnia 8 grudnia 2008 r., podczas gdy roszczenie o odsetki ma charakter okresowy i ulega przedawnieniu po upływie 3 lat, zatem okres za który powód mógłby skutecznie żądać odsetek, gdyby istniała wierzytelność główna, rozpoczął się w dniu 8 grudnia 2005 r., a nie 26 listopada 2005 r.

Podnosząc powyższe zarzuty, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie powództwa lub przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

W odpowiedzi na powyższą apelację powódka wniosła o jej oddalenie i przyznanie od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego okazała się zasadna jedynie w nieznacznej części tj. w zakresie podniesionego na etapie postępowania odwoławczego zarzutu przedawnienia.

Sąd Okręgowy nie podzielił bowiem argumentacji pozwanego odwołującej się do kwestii ważności i istnienia umowy z dnia 2 września 1991 roku. Zdaniem pozwanego powyższą czynność prawną należy uznać za nieistniejącą i w związku z tym niewywołującą żadnych skutków w sferze prawa cywilnego, ewentualnie za nieważną. Należy jednak wskazać, iż sąd rejonowy szeroko odniósł się do tej kwestii w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, wyjaśniając, iż czynność prawna nie istnieje wówczas, gdy w ogóle nie było oświadczenia woli lub gdy nie określono essentialia negotii danej czynności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2004 roku, IV CK 20/04). W niniejszej sprawie jednak taka sytuacja nie miała jednak miejsca – strony złożyły oświadczenia woli składające się na umowę sprzedaży przez powodową spółdzielnię pozwanemu praw i roszczeń z tytułu wybudowania Zakładu Produkcji (...), a w umowie określono wszystkie niezbędne elementy, tj. sprzedawaną wierzytelność, jak i cenę za nią. Powyższa wierzytelność została też oznaczona w taki sposób, iż nie mogło być trudności z jej identyfikacją, w tym i z ustaleniem dłużnika, którym niewątpliwie jest podmiot na którego nieruchomości poczyniono wyżej wskazane nakłady, co pozwala przyjąć, iż doszło do skutecznego zbycia wierzytelności (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1999 roku w sprawie III CKN 423/98, publ. OSNC 2000/5/92).

Znaczna część argumentacji skarżącego skoncentrowała się natomiast na wykazaniu, iż powodowi nie przysługiwała wierzytelność, którą zbył na rzecz pozwanego. Należy jednak podkreślić, iż po pierwsze skarżący w toku postępowania nie wykazał, iżby owa wierzytelność nie istniała, a to na nim spoczywał ciężar udowodnienia powyższej okoliczności, a po drugie ewentualne wady prawne przelewanej wierzytelności mogą jedynie implikować odpowiedzialność cedenta względem cesjonariusza, nie wywołują zaś skutków na płaszczyźnie istnienia samej czynności obejmującej cesję.

Jednocześnie należy wskazać, iż wyrokiem z dnia 27 maja 2014 roku (k. 470-473) wydanym w sprawie II C 96/13 Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił powództwo J. W. (2) i J. W. (1) przeciwko Zakładom Produkcji (...) Spółdzielni Pracy w Ł. w likwidacji m.in. o ustalenie nieważności umowy notarialnej z dnia 2 września 1991 roku, a przedmiotem tego postępowania była właśnie ocena nieważności umowy w kontekście świadczenia obiektywnie niemożliwego (art. 387 § 1 k.c.). W uzasadnieniu powyższego orzeczenia Sąd wskazał, iż brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania nieważności tej umowy. Zgodnie z art. 365 § 1 k.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Na gruncie zaś art. 366 k.c. wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Mając na uwadze powyższe przepisy, należy wskazać, iż w niniejszym postępowaniu sąd jest związany ustaleniem co do ważności umowy z dnia 2 września 1991 roku dokonanym w sprawie II C 96/13 i poczynienie odmiennych ustaleń co do powyższego faktu byłoby niedopuszczalne. Jednocześnie wymaga podkreślenia, iż stwierdzenie przez Sąd w sprawie II C 96/13, iż umowa jest ważna zawiera w sobie również ustalenie, iż czynność tą należy uznać za istniejącą. Tym samym zgłaszane przez skarżącego ponownie zarzuty dotyczące naruszenia art. 128 § 1 i 2 k.c. oraz błędnego ustalenia, że wierzytelność z tytułu nakładów poczynionych na przedmiotowym gruncie istniała i przysługiwała powodowi nie mogły rzutować na ocenę ważności umowy z dnia 2 września 1991 roku, gdyż w powyższym zakresie Sąd Okręgowy jest związany oceną prawną zawartą w przywołanym wyżej wyroku. Tym samym nie mogło dojść też do naruszenia do wskazanego przez skarżącego art. 481 § 1 k.c., albowiem ustalenie, że pozwany opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego w kwocie 170 000 zł, pozwalało przyznać powodowi jako wierzycielowi w oparciu o treść wskazanego artykułu odsetki za czas opóźnienia. Jako, że od zakreślonego w pozwie roszczenia tytułem skumulowanych odsetek powód wniósł o naliczenie dalszych odsetek od chwili wytoczenia powództwa, to zasądzając zgodnie z tym żądaniem odsetki sąd rejonowy nie dopuścił się też do naruszenia art. 482 § 1 k.c.

Za zasadny należało natomiast uznać, podniesiony przez pozwanego w postępowaniu apelacyjnym, zarzut przedawnienia części roszczenia. W tym zakresie pozwany zasadnie wskazał, iż roszczenie o charakterze odsetkowym przedawnia się zgodnie z art. 118 k.c. z upływem 3 lat, dlatego też za przedawnione należy uznać roszczenie powoda o zasądzenie skumulowanych odsetek za okres od dnia 26 listopada 2005 r. do dnia 7 grudnia 2005 r. albowiem pozew w niniejszej sprawie został wniesiony w dniu 8 grudnia 2008 roku. Z uwagi na powyższe, Sąd odwoławczy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 1 w ten sposób, że obniżył zasądzoną od pozwanego na rzecz powoda kwotę 59.386,95 zł do kwoty 58.757,12 zł i oddalił powództwo w pozostałej części. Zasądzona ostatecznie kwota stanowi odsetki ustawowe od kwoty 170.000 złotych naliczone za okres od dnia 8 grudnia 2005 roku do dnia 8 grudnia 2008 roku, których wysokość została ustalona w oparciu o Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 13 października 2005 roku w sprawie określenia wysokości odsetek ustawowych (Dz. U. nr 201 z 2005 r., poz. 1662).

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. Sąd postanowił włożyć na pozwanego obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, z uwagi na to, iż jego żądanie zostało uwzględnione w postępowaniu apelacyjnym w marginalnym zakresie (1,06%). Koszty zasądzone od pozwanego na rzecz powoda obejmują koszty zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym w wysokości 4.428 zł, ustalone w oparciu o § 8 pkt 6, § 4 ust. 3, § 16 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U.2015.1805).

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji orzeczenia.