Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 maja 2017 roku

Sąd Rejonowy w Łukowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Bożena Dauter

Protokolant st. sekr. sądowy Danuta Domańska

w obecności prokuratora Rafała Guz

po rozpoznaniu dnia 17 maja 2017 roku sprawy A. D. syna S. i L. z domu K. ur. (...) w W.

oskarżonego o to, że:

w czasie od 06 czerwca 2014 roku do dnia 17 listopada 2015 roku w S., woj. (...) w realizacji z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu wielokrotnie pisemnie przed organami powołanymi do ścigania i orzekania w sprawach o przestępstwa i przewinienia dyscyplinarne składał fałszywe zawiadomienia, w których pomawiał Sędziego Sądu Rejonowego w W. A. K. o przestępstwa i przewinienia dyscyplinarne związane z nieprawidłowym prowadzeniem postępowania sądowego sygn. akt IIK 888/12 przeciwko niemu, w ten sposób, że SSR A. K. miała celowo w sposób nieobiektywny i nierzetelny prowadzić w/w postępowanie jurysdykcyjne dążąc do jego niesłusznego skazania oraz podrobiła w celu użycia za autentyczne protokoły rozpraw z dnia 14 i 27 marca 2013 roku wskazując w nich fałszywie, że rozprawy się odbyły a on był dniu 27 marca 2013 roku przymusowo doprowadzony na termin rozprawy, wiedząc, że wskazane przestępstwa i przewinienia dyscyplinarne przez Sędziego Sądu Rejonowego w W. A. K. nigdy nie zostały popełnione

tj. o czyn z art. 234 kk w zb. z art. 238 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk

orzeka:

A. D. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu przyjmując, iż wyczerpuje on dyspozycję art. 234 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 234 kk skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata H. S. kwotę 1 446,48 ( jeden tysiąc czterysta czterdzieści sześć 48/100) tytułem sprawowanej obrony z urzędu; zwalnia oskarżanego od ponoszenia kosztów sądowych przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt: II K 500/16

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego materiału dowodowego Sąd Rejonowy w Łukowie ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 listopada 2012 roku Prokurator Rejonowy w W. skierował do Sądu Rejonowego w W. akt oskarżenia przeciwko A. D. o czyn z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zb. z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk dokonany wspólnie i w porozumieniu z K. K. (1), przy czym w stosunku do tego ostatniego przestępstwo zakwalifikowane było z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk .

Po wpłynięciu sprawy do wspomnianego wyżej Sądu nadano jej sygnaturę II K 888/12 i przydzielono ją do referatu sędziego A. K..

W dniu 31 stycznia 2013 roku odbyła się rozprawa, na którą stawił się A. D.. Została ona jednak odroczona do dnia 14 marca 2013 roku z uwagi na fakt niestawiennictwa drugiego z oskarżonych tj. K. K. (1). A. D. został powiadomiony o kolejnym terminie rozprawy, którą wyznaczono na 14 marca 2013 roku.

W dniu 14 marca 2013 roku K. K. (2) był obecny na rozprawie, gdyż został na nią przymusowo doprowadzony przez funkcjonariuszy policji. Rozprawa po raz kolejny została jednak odroczona, tym razem z powodu nieusprawiedliwionego niestawiennictwa A. D.. Sąd postanowił wyznaczyć kolejną rozprawę na dzień 27 marca 2013 roku oraz przymusowo doprowadzić na nią A. D..

W dniu 27 marca 2013 roku A. D. został przymusowo doprowadzony na rozprawę. Stawił się na nią również K. K. (2), co umożliwiło otwarcie przewodu sądowego. Na zakończenie rozprawy A. D. złożył wniosek dowodowy o przesłuchanie w charakterze świadka J. G. (1), zamieszkałego L., gmina Ł.. Sąd postanowił dopuścić ten dowód i przerwać rozprawę do dnia 9 kwietnia 2013 roku.

W dniu 09 kwietnia 2013 roku K. K. (2) i J. G. (2) stawili się na rozprawę, nie stawił się zaś na nią bez usprawiedliwienia A. D.. Tego samego dnia Sąd zamknął przewód sądowy i odroczył ogłoszenie wyroku do dnia 16 kwietnia 2013 roku.

Wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2013 roku Sąd Rejonowy w W. w sprawie II K 888/12 uznał A. D. i K. K. (1) za winnych dokonania zarzucanego im czynu i skazał ich na kary pozbawienia wolności w wymiarze: A. D. 3 lat i K. K. (1) 2 lat i 3 miesięcy. A. D. nie był obecny przy ogłoszeniu wyroku.

A. D. podjął działania zmierzające do zaskarżenia przedmiotowego wyroku, jednakże bezskutecznie. Zarządzeniem z dnia 4 kwietnia 2014 roku odmówiono przyjęcia wniesionej przez niego apelacji na powyższy wyrok, jako wniesionej po terminie. Następnie zarządzenie to zostało utrzymane w mocy postanowieniem SO w Siedlcach z dnia 28 maja 2014 roku w sprawie II Kz 123/14.

A. D. niezadowolony z wydania w stosunku do niego wyroku skazującego począwszy od 06 czerwca 2014 roku zaczął składać przed różnymi organami ( Sąd Rejonowy w W., Prezes Sadu Rejonowego w W., Prokuratura Rejonowa w W., Sąd Okręgowy w Siedlcach, Rzecznik Praw Obywatelskich, Prokuratura Okręgowa w Siedlcach, Krajowa Rada Sądownictwa, Prokurator Generalny, Rzecznik Dyscyplinarny Prokuratury Generalnej, Komenda Główna Policji ) fałszywe zawiadomienia, w których pomawiał Sędziego Sądu Rejonowego w W. A. K. o przestępstwa i przewinienia dyscyplinarne związane z nieprawidłowym prowadzeniem postępowania sądowego sygn. akt IIK 888/12 przeciwko niemu. Oskarżony zarzucał w przedmiotowych skargach i pismach, że Sędzia SR A. K. celowo w sposób nieobiektywny i nierzetelny prowadziła w/w postępowanie jurysdykcyjne dążąc do jego niesłusznego skazania oraz podrobiła w celu użycia za autentyczne protokoły rozpraw z dnia 14 i 27 marca 2013 roku wskazując w nich fałszywie, że rozprawy się odbyły, a on był w dniu 27 marca 2013 roku przymusowo doprowadzony na termin rozprawy. Motywem takiego działania Sędziego A. K. miała być według A. D. okoliczność, iż w czasach kiedy A. K. była kuratorem sądowym miała z nim zatarg. Tymczasem A. K. kuratorem sądowym nigdy nie była.

Zawiadomienie o przestępstwie rzekomo popełnionym przez A. K. autorstwa A. D. stało się podstawą do wszczęcia przez Prokuraturę Rejonową w W. postępowania sprawdzającego w sprawie dokonanego w okresie od 14 marca 2013 roku do dnia 27 marca 2013 roku w W. w powiacie (...) w województwie (...) poświadczenia nieprawdy w dokumencie przez Sędziego Sądu Rejonowego ( Ds. 48/15). Postanowieniem z dnia 6 lutego 2015 roku odmówiono wszczęcia śledztwa w przedmiotowej sprawie, a Sąd Rejonowy w Siedlcach utrzymał przedmiotowe postanowienie w mocy.

Z uwagi na uzasadnione wątpliwości odnośnie stanu zdrowia psychicznego oskarżonego i jego poczytalności w czasie czynu, w toku postępowania wywołano opinię lekarzy psychiatrów, którzy po ambulatoryjnym zbadaniu oskarżonego nie stwierdzili u niego choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego, rozpoznali natomiast u oskarżonego wieloczynnikowo ( w tym organicznie ) uwarunkowane zaburzenia osobowości oraz zespół uzależnienia od alkoholu. Biegli orzekli, iż A. D. miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia zarzucanego mu czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

A. D. był wielokrotnie karany.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawieanalizy materiału dowodowego w postaci: częściowo wyjaśnień oskarżonego A. D. / k. 377, 217-218, 331-332 zbiór A/, zeznań świadka A. K. / k. 378v-379 /, K. K. (1) / k. 379v/, M. K. / k. 379-379v/, W. S. / k. 380/ oraz na podstawie dowodów: kopia wyroku Sądu Rejonowego w W. sygn. akt II K 888/12 z dnia 16 kwietnia 2013 roku / k. 13, 295 zbiór A/, kopia pisma zawierającego prośbę A. D. z dnia 23.09.2013r. do Sądu Rejonowego w W. / k. 14 zbiór A/, kopia pisma zawierającego prośbę A. D. z dnia 11.12.2013r. do Prezesa Sądu Rejonowego w W. / k. 15 – 16, 96 – 97 zbiór A/, kopia zażalenia A. D. z dnia 30.05.2014 r. do Sądu Apelacyjnego w Lublinie / k. 38- 39, 115 – 116 zbiór A /, kopia wniosku A. D. z dnia 30.05.2014r do Sądu Rejonowego w W. /k. 40,117 zbiór A/, kopia apelacji A. D. z maja 2014 r. oraz jego wniosku z dnia 05.05.2015r. i zażalenia z dnia 05.05. (...). do Sądu Okręgowego w Siedlcach / k. 41, 54, 55,118 zbiór A/, kopia wniosku A. D. z dnia 06.10.2015r. do Sądu Rejonowego w W. / k. 44 zbiór A/, kopia wniosku A. D. z dnia 04.04.2015r. do Sądu Rejonowego w W. / k. 52 zbiór A /, kopia pisma A. D. z dnia 01.06.2015r. do Sędziego Sądu Rejonowego w W. prowadzącego sprawę II K 29/14 / k. 57 zbiór A /, kopia zażalenia A. D. z dnia 31.07.2015r. do Sądu Okręgowego w Siedlcach k. 62 – 65 zbiór A/, kopia zawiadomienia A. D. z dnia 18.08.2015r. do Prokuratury Okręgowej w Siedlcach / k. 71 zbiór A/, kopia zażalenia A. D. z dnia 11.09. (...). do Sądu Rejonowego w W. / k. 80-81 zbiór A/, kopia wniosku A. D. z dnia 15.11.2014r. do Krajowej Rady Sądownictwa w W. / k. 84-86 zbiór A/, kopia pisma A. D. z dnia 06.06.2014r. do Sądu Okręgowego w Siedlcach/ k. 87 – 89 zbiór A /, kopia wniosku A. D. z dnia 02.06.2014r. do Krajowej Rady Sądownictwa w W. / k.90 -92 zbiór A/, kopia pisma A. D. z dnia 02.09.2014r. do Ministerstwa Sprawiedliwości w W. / k. 93 – 95 zbiór A /, kopia pisma A. D. z dnia 01.02.2015r. do Prokuratora Rejonowego w W. / k. 122 -123 zbiór A/, kopia zawiadomienia A. D. z dnia 03.02.2015r. do Prokuratora Rejonowego w W. /k 129 – 123 zbiór A /, kopia zażalenia A. D. z dnia 11.02.2015r. do Sądu Rejonowego w W. /k. 13O -131 zbiór A/, kopia zażalenia A. D. z dnia 10.02.2015r. do Prokuratury Okręgowej w Siedlcach / k. 133 – 135 zbiór A /, kopia skargi A. D. z dnia 31.08.2015r. do Szefa Krajowej Rady Prokuratury w W. / k.l59- 146 zbiór A/, kopia Pisma A. D. z dnia 24.09.2015r. do Rzecznika Dyscyplinarnego Prokuratury Generalnej w W. /k. 147-149 zbiór A/, kopia wniosku A. D. z dnia 31.08.2015r. do Prokuratura Generalnego w W. / k.150 - 153 zbiór A/, kopia protokołu z rozprawy głównej z dnia 27 marca 2013 roku postępowania Sądu Rejonowego w W. sygn. akt IIK 888/12 / k. 160 – 162 zbiór A /, kopia wniosku A. D. z dnia 26.04.2015r. do Prokuratura Generalnego w W. / k.170 – 173 zbiór A/, kopia Wniosku A. D. z dnia 14.05.2015r. do Prokuratury Okręgowej w Siedlcach/ k 181 zbiór A /, kopia Pisma A. D. z dnia 22.05.2015r. do Prokuratury Rejonowej w W./ k 187 – 188 zbiór A /, kopia wniosku A. D. z dnia 02.08.2015r. do Prokuratury Rejonowej w W. / k 197 – 198 zbiór A/, kopia zawiadomienia A. D. z dnia 24.09.2015r. do Komendy Głównej Policji w W. Wydział Spraw Wewnętrznych / k.203-205 zbiór A /, kopia (...) Prezesa Sądu Rejonowego w W. z dnia 12.12.2014r / k 243 zbiór A /, kopia Wniosku A. D. z dnia 13.09.2014 r. do Krajowej Rady Sądownictwa w W. k.252-257 zbiór A/, kopia zażalenia A. D. z dnia 01.12.2014r. do Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Okręgowego w Siedlcach / k 258 – 261 zbiór A /, kopia informacji Prezesa Sądu Rejonowego w W. z dnia 07.10.2014r. / k 262 zbiór A/, kopia prośby A. D. z dnia 25.10.2014r. do Prezesa Sądu Okręgowego w Siedlcach /k. 274 – 279 zbiór A/, kopie protokołów rozpraw postępowania sądowego Sądu Rejonowego w W. sygn. akt II K 888/12 z dnia 14 i 27 marca 2013 roku / k. 283-290 zbiór A/, dane osobo-poznawcze dotyczące A. D./ k. 221 zbiór A/, informacja o karalności dotycząca A. D. / k.219 – 220 zbiór /, dane o dochodach oskarżonego A. D. / k.338-339 zbiór A/, opinia psychiatryczno – psychologiczna dotycząca A. D. / k. 343 – 348 /, z postępowania sądowego: dane o karalności /k.188-190, 353-353v/, opinia sądowo-psychiatryczna / k.232-236/, opinia sądowo-psychiatryczna / k.310-314/, oraz z akt Sądu Rejonowego w W. IIK 29/14.

Oskarżony A. D. od początku postępowania nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym konsekwentnie twierdził, iż w pismach wymienionych w akcie oskarżenia pisał prawdę i nikogo bezpodstawnie nie oskarżał. Podkreślał, iż ma świadków na potwierdzenie swojej wersji i jest przekonany, iż dokumenty z akt sprawy II K 888/12 faktycznie zawierają nieprawdziwe informacje. Oskarżony konsekwentnie podkreślał, iż rozprawa w dniu 31 stycznia 2013 roku odbyła się „normalnie”, był na niej jego ojciec, K. K. (2) i M. K.. K. K. (2) odmówił składania wyjaśnień, zaś jego ojciec był jako publiczność, M. K. zeznawał. Oskarżony konsekwentnie twierdził, iż w dniu 31 stycznia 2013 roku odbyła się rozprawa, zaś w aktach sprawy figuruje, że nie odbyła się ona z uwagi na niestawiennictwo K. K. (1). Następnie, jak podkreślał oskarżony jest protokół z dnia 14 marca 2014 roku, że K. K. (2) został doprowadzony, a on się nie stawił na tej rozprawie. Sąd postanowił o jego doprowadzeniu na dzień 27 marca 2013 roku. Jak podkreślił, żadnej rozprawy w dniu 14 marca 2013 roku nie było i K. K. (2) nie był wtedy doprowadzony. Z dnia 27 marca 2013 roku jest kolejny protokół, z którego wynika, że on został doprowadzony i rozprawa się rzekomo odbyła, zaś faktycznie według twierdzeń oskarżonego rozprawy w tym dniu nie było. A. D. konsekwentnie podkreślał, iż w dniu 27 marca 2013 roku, wbrew zapisom protokołu nie było go w sądzie. Podniósł, iż widział protokół z rozprawy, ale podkreślił, iż on nie składał na tym terminie wyjaśnień. Jedyne wyjaśnienia jakie składał w sprawie II K 888/12 to na rozprawie w dniu 31 stycznia 2013 roku. Podkreślił, iż na tym też terminie wnosił o dopuszczenie dowodu z zeznań J. G. (3). Oskarżony konsekwentnie podkreślał, iż według niego w sprawie II K 888/12 były 2 terminy rozpraw tj. 31 stycznia i 9 kwietnia, a wyrok ogłoszono 16 kwietnia.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego A. D. zasługują na wiarę jedynie w części tj. w zakresie w jakim potwierdził on, iż przed Sądem Rejonowym w W. faktycznie toczyło się przeciwko niemu postępowanie w sprawie o sygn. akt II K 888/12, w której współoskarżonym był K. K. (2), a sędzią sprawozdawcą A. K.. Nie sposób jednak obdarzyć walorem wiarygodności pozostałych jego twierdzeń, w których podnosił on, jakoby w pismach kierowanych do organów ścigania i orzekania w sprawach o przestępstwa i przewinienia dyscyplinarne podnosił prawdę, twierdząc iż Sędzia A. K. celowo w sposób nieobiektywny i nierzetelny prowadziła w/w postępowanie jurysdykcyjne dążąc do jego niesłusznego skazania oraz podrobiła w celu użycia za autentyczne protokoły rozpraw z dnia 14 i 27 marca 2013 roku wskazując w nich fałszywie, że rozprawy te się odbyły, a on był w dniu 27 marca 2013 roku przymusowo doprowadzony na termin rozprawy. Przeczy temu bowiem w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości pozostały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym w szczególności zakwestionowane przez oskarżonego protokoły poszczególnych etapów procesu, których prawidłowość i rzetelność w ocenie Sądu Rejonowego nie budzi żadnych zastrzeżeń. W ten sposób odmienna ocena w tym przedmiocie zaprezentowana przez A. D. jest oparta wyłącznie na prostym negowaniu przez niego zaistnienia okoliczności odnotowanych w przedmiotowych protokołach.

Podkreślić należy, iż przesłuchana w charakterze świadka Sędzia prowadząca postępowanie w sprawie II K 888/12 A. K. podkreśliła, iż wszystkie czynności podejmowane przez nią w tym postępowaniu, były przeprowadzone zgodnie z prawdą i znajdują odbicie w dokumentach sprawy, w tym również w sporządzonych protokołach. Świadek podkreśliła również, iż nigdy wcześniej nie spotkała oskarżonego i nie miała z nim do czynienia. Zaprzeczyła też kategorycznie, jakoby kiedykolwiek pełniła funkcję kuratora - jak twierdził oskarżony - a w podawanym przez niego okresie ( lata 90 – te) uczyła się jeszcze w liceum.

Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do wiarygodności tych zeznań. W sposób spójny i rzetelny zeznała ona co jej wiadomo w przedmiotowej sprawie. Nadto jej relacja jest zgodna z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym w szczególności z treścią protokołów ze sprawy II K 888/12, a także zeznaniami przesłuchanych w sprawie świadków. Nadto trudno wyobrazić sobie powód, dla którego A. K. – Sędzia Sądu Rejonowego miałaby ryzykując swoją zawodową karierą dopuścić się czynów zarzucanych jej przez oskarżonego.

Na podkreślenie zasługuje też fakt, iż wbrew twierdzeniom oskarżonego żaden ze świadków, o których przesłuchanie wnosił jego obrońca nie potwierdził jego wersji zdarzeń odnośnie sfałszowania protokołów rozpraw w sprawie II K 888/12. Współoskarżony w sprawie II K 888/12 K. K. (2) oświadczył, iż nie ma żadnych uwag co do sędziego referenta prowadzącego sprawę i pamięta, że był w tej sprawie raz doprowadzany. Z kolei pokrzywdzony w przedmiotowej sprawie M. K. oświadczył, iż terminów rozpraw w przedmiotowej sprawie było 3 „a może więcej” , potwierdził też, iż pierwsze dwa terminy wyglądały w ten sposób, że „raz nie stawił się jeden oskarżony, a raz drugi”. Natomiast według twierdzeń świadka na trzeciej rozprawie byli już obaj.

Zeznania wskazanych wyżej świadków pozostają w oczywistej sprzeczności z relacją oskarżonego i podważają jego wersję. Podkreślić należy, iż zarówno K. K. (2) jak i M. K. byli stronami w postępowaniu II K 888/12, a zatem są to osoby, które mają bezpośrednią wiedzę o jego przebiegu, zachowaniu sędziego i swoim uczestnictwie w tym postępowaniu. W sprawie niniejszej Sąd nie stwierdził, aby ich zeznania miały cechy zeznań niewiarygodnych. Wskazać bowiem należy, iż relacje tych osób są logiczne, spójne, wzajemnie się uzupełniają i co istotne znajdują w pełni potwierdzenie w protokołach z tychże rozpraw, potwierdzając, iż odzwierciedlają one rzeczywisty przebieg postępowania.

W przedmiotowej sprawie został także przesłuchany W. S., który miał potwierdzić fakt, iż A. K. była w przeszłości jego kuratorem sądowym. Rzecz jednak w tym, iż z jego relacji wynika, iż nie przypomina on sobie takiego faktu. Sąd nie miał wątpliwości co do wiarygodności zeznań opisanego wyżej świadka Zeznał on wszystko, co mu wiadomo w przedmiotowej sprawie, bez zatajenia czegokolwiek. Jest on osobą obcą, nie zainteresowaną wynikiem postępowania, co dodatkowo przekonuje o wiarygodności jego relacji.

W tym miejscu należy podkreślić, iż w przedmiotowej sprawie wywołano trzy opinie sądowo – psychiatryczne dotyczące stanu zdrowia psychicznego oskarżonego i jego poczytalności w chwili czynu.

I tak biegli psychiatrzy A. N. oraz J. G. (4) oraz psycholog M. (...) stwierdzili u oskarżonego zespół uzależnienia od alkoholu oraz organiczne zaburzenia osobowości i zachowania. Biegli ci nie znaleźli podstaw do kwestionowania poczytalności oskarżonego w chwili czynu.

Z kolei biegli G. S., B. G. oraz M. A. stwierdzili u A. D. organiczne zaburzenia osobowości i zachowania charakteryzujące się znacznym nasileniem objawów klinicznych, które to zdaniem biegłych wpłynęły na znaczne ograniczenie jego poczytalności. Biegli podkreślili, iż wykazane niedomogi psychiczne miały wpływ na kryminogenne zachowanie oskarżonego.

Z uwagi na sprzeczność wskazanych wyżej opinii Sąd postanowił dopuścić dowód z kolejnej opinii sądowo – psychiatrycznej, o co wnosił też obrońca oskarżonego.

Biegli psychiatrzy D. M. i J. W. z (...) Centrum (...). J. M. w P. orzekli, iż A. D. nie przejawia objawów choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznali natomiast u oskarżonego wieloczynnikowo uwarunkowane zaburzenia osobowości oraz zespół uzależnienia od alkoholu. Zdaniem biegłych A. D. miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia zarzucanego mu czynu i pokierowania swym postępowaniem.

W ocenie Sądu Rejonowego w/w opinia biegłych z (...) Centrum (...). J. M. jest jasna i pełna, udziela wyczerpujących odpowiedzi na postawione w tezie dowodowej pytania, a zatem nie ma zdaniem Sądu podstaw do kwestionowania zawartych w niej wniosków. Nadto nie była ona kwestionowana przez żadną ze stron postępowania.

Opierając się zatem na powyższych ustaleniach i rozważaniach Sąd uznał, że oskarżony A. D. w czasie od 06 czerwca 2014 roku do dnia 17 listopada 2015 roku w S., woj. (...) w realizacji z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu wielokrotnie pisemnie przed organami powołanymi do ścigania i orzekania w sprawach o przestępstwa i przewinienia dyscyplinarne składał fałszywe zawiadomienia, w których pomawiał Sędziego Sądu Rejonowego w W. A. K. o przestępstwa i przewinienia dyscyplinarne związane z nieprawidłowym prowadzeniem postępowania sądowego sygn. akt IIK 888/12 przeciwko niemu, w ten sposób, że SSR A. K. miała celowo w sposób nieobiektywny i nierzetelny prowadzić w/w postępowanie jurysdykcyjne dążąc do jego niesłusznego skazania oraz podrobiła w celu użycia za autentyczne protokoły rozpraw z dnia 14 i 27 marca 2013 roku wskazując w nich fałszywie, że rozprawy się odbyły a on był w dniu 27 marca 2013 roku przymusowo doprowadzony na termin rozprawy, wiedząc, że wskazane przestępstwa i przewinienia dyscyplinarne przez Sędziego Sądu Rejonowego w W. A. K. nigdy nie zostały popełnione, czym dopuścił się popełnienia czynu z art. 234 kk w zw. z art. 12 kk.

Sąd wyeliminował z opisu czynu art. 238 kk, podzielając ugruntowane już w doktrynie i orzecznictwie stanowisko, iż należy wykluczyć możliwość kumulatywnego zbiegu art. 234 kk i art. 238 kk. Jeżeli bowiem ( tak jak w przedmiotowej sprawie ) zawiadomienie o jakim mowa w art. 238 kk zawiera jednocześnie fałszywe oskarżenie konkretnej osoby, to sprawca tego czynu odpowiada wyłącznie za fałszywe oskarżenie, czyli występek z art. 234 kk ( tak wyrok SN z dnia 14 września 2004 roku, IV KK 129/04, Lex 137755 ).

Art. 234 kk penalizuje fałszywe oskarżenie innej osoby o popełnienie czynów sankcjonowanych przez prawo karne, prawo karne skarbowe, prawo wykroczeń oraz prawo dyscyplinarne. Przy czym dla bytu tego przestępstwa konieczna jest fałszywość oskarżenia, a zatem oskarżenie musi być zarówno przedmiotowo, jak i podmiotowo nieprawdziwe. Przedmiotowa nieprawdziwość oznacza niezgodność podanych faktów z obiektywnym stanem rzeczy, zaś podmiotowa nieprawdziwość oznacza, że sprawca ma świadomość obiektywnej nieprawdziwości stawianych zarzutów. Przestępstwo to jest przestępstwem umyślnym , które może być popełnione tak z zamiarem bezpośrednim jak i ewentualnym.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić, należy, iż oskarżony A. D. niewątpliwie wyczerpał znamiona zarzucanego mu czynu. Wielokrotnie bowiem przed organami powołanymi do ścigania lub orzekania w sprawach o przestępstwa o przestępstwa i przewinienia dyscyplinarne składał fałszywe zawiadomienia, w których pomawiał Sędziego Sądu Rejonowego w W. A. K. o przestępstwa i przewinienia dyscyplinarne związane z nieprawidłowym prowadzeniem przeciwko niemu postępowania sądowego sygn. akt II K 888/12 i podrobieniu przez tegoż sędziego protokołów rozpraw. Jednocześnie oskarżony działał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, a zatem w warunkach z art. 12 kk.

Oskarżony miał przy tym świadomość tego, że czyny zarzucane przez niego A. K. w rzeczywistości nie miały miejsca. Postępując w ten sposób i składając fałszywe zawiadomienie o popełnieniu przez SędziegoA. K.przestępstw i przewinień dyscyplinarnych, które w rzeczywistości nie zostały popełnione oskarżony chciał wzruszyć poza zwykłym tokiem instancji niekorzystny dla niego wyrok.

W ocenie Sądu A. D. – jako osoba dorosła i funkcjonująca w społeczeństwie, doskonale zdawał sobie sprawę z naganności podjętych zachowań w aspekcie naruszenia reguł porządku prawnego, zwłaszcza że czyny te polegały na przekroczeniu elementarnych reguł porządku prawnego, wśród których prawidłowe funkcjonowanie instytucji państwowych, w tym głównie wymiaru sprawiedliwości oraz poszanowanie dóbr osobistych innej osoby są jednymi z podstawowych.

Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary Sąd uwzględnił znaczny stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, stanowiącego poważne zagrożenie dla społeczeństwa oraz działanie przez długi okres czasu. Oskarżony swoim zachowaniem próbował podważyć wiarygodność i zaufanie do instytucji sędziego. Aczkolwiek wyrok w sprawie II K 888/12 uprawomocnił się wskutek jego bierności, oskarżony podjął próbę wzruszenia go poza zwykłym tokiem instancji, próbując zdyskredytować osobę sędziego, co zasługuje na szczególne potępienie. Nadto nie wykazał on jakiejkolwiek skruchy z powodu popełnionego przez siebie czynu. Istotną o okoliczność obciążającą stanowi także niewątpliwie wielokrotna karalność oskarżonego,

W tej sytuacji za jedyne okoliczności łagodzące wymiar kary Sąd uwzględnił fakt, iż działania oskarżonego nie miały ostatecznie negatywnego wpływu na ocenę i karierę zawodową A. K..

Wyważając powyższe okoliczności Sąd wymierzył oskarżonemu A. D. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu w ustalonych okolicznościach sprawy brak jest przy tym podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Oskarżony będąc już w przeszłości wielokrotnie skazany nie wyciągnął z tego faktu żadnych wniosków, a wymierzone poprzednimi wyrokami kary nie zapewniły spełnienia celów kary. Oskarżony jest sprawcą wysoce niepoprawnym. Nawet pobyt w zakładzie karnym nie wdrożył go do przestrzegania porządku prawnego – wprost przeciwnie – przebywając na wolności powrócił on do swoich nagannych zachowań i łamania porządku prawnego. Oskarżony nie skorzystał z danej mu szansy na resocjalizację w warunkach wolnościowych. Orzeczenie o karze w sprawie niniejszej winno zatem ostatecznie przekonać oskarżonego o naganności jego zachowań, efektywnie wdrażając go do przestrzegania porządku prawnego tak, aby w przyszłości zachowania te wyeliminować.

Tak ukształtowane orzeczenie o karze i środku karnym jest w ocenie Sądu adekwatne do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości jego czynu. Uwzględnia też cele wychowawcze i zapobiegawcze jakie kara ma spełnić względem oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 53 § 1 kk).

Z uwagi na wykonywanie względem A. D. obrony z urzędu

Sąd na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. prawo o adwokaturze ( Dz.U. Nr.16 poz.124 ze zm. ) zasądził stosowną kwotę tytułem wynagrodzenia na rzecz uprawnionego adwokata, ustalając tą wielkość na podstawie obowiązującego w chwili wszczęcia postępowania § 17 ust. 2 pkt 3 i 4 w zw. z § 4 ust. 3 i § 20 oraz 17 ust. 2 i 3 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 1801).

Mając na uwadze zaś sytuację materialną oskarżonego, który nie ma żadnych dochodów, przebywa obecnie w Zakładzie Karnym Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych ustalając, że wchodzące w ich skład wydatki obciążają Skarb Państwa.

Z tych względów Sąd Rejonowy orzekł jak w wyroku.