Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 sierpnia 2016 roku (znak: ENS/20/021136070) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, po rozpatrzeniu wniosku J. K. (1) z dnia 1 sierpnia 2016 roku, odmówił mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie udowodnił 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy nie uwzględnił jako pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia wnioskodawcy w Odlewni (...) Sp. z o. o. w K. od 1 sierpnia 1979 roku do 31 grudnia 1998 roku z powodu braku wykazania w wykazie A, Dz. XIV, poz. 25 pkt.1 zarządzenia Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 roku stanowiska „elektromonter utrzymania ruchu”, które zostało wskazane w świadectwie pracy z dnia 31 grudnia 2002 roku. Ponadto w świadectwie brak było informacji od pracodawcy, że praca ta była wykonywana przez wnioskodawcę stale i bezpośrednio przy stanowiskach, na których byli zatrudnieni pracownicy wykonujący prace wymienione we wskazanym zarządzeniu.

(decyzja – k. 23 Tom I akt ZUS)

W dniu 6 września 2016 roku J. K. (1) wniósł odwołanie od wyżej wymienionej decyzji uznając ją za krzywdzącą.

(odwołanie – k. 2)

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie podnosząc argumentację, jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 3 – 3 verte)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca J. K. (1), urodzony w dniu (...), z zawodu jest elektromonterem.

(bezsporne)

W dniu 1 sierpnia 2016 roku ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę.

( wniosek – k. 1–4 odwrót Tom I akt ZUS)

M. K. nie przystąpił do Otwartego Funduszu Emerytalnego.

(bezsporne)

Od 2 września 1974 roku do 31 sierpnia 1979 roku wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Produkcji i (...) w Ł. Oddział Montażowy (...) we W. na stanowisku elektromonter.

(świadectwo pracy – k. 5 Tom II akt ZUS)

W okresie od 28 października 1975 roku do 15 października 1977 roku wnioskodawca odbył zasadniczą służbę wojskową.

(książeczka wojskowa – k.6 Tom II akt ZUS)

J. K. (1) od 1 sierpnia 1979 roku do 31 grudnia 2002 roku ubezpieczony był zatrudniony w Odlewni (...) sp. z o. o. Oddział w K. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach: elektromonter instalacji maszyn i urządzeń, elektromonter utrzymania ruchu.

(świadectwo pracy – k. 7 Tom II akt ZUS)

Zakład pracy wydał wnioskodawcy świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych, w którym zaświadczył, że J. K. (1) od 1 sierpnia 1979 roku do 31 grudnia 2002 roku był zatrudniony w Odlewni (...) sp. z o. o. Oddział w K. w pełnym wymiarze na stanowisku elektromontera utrzymania ruchu i wykonywał bieżące naprawy, remont i konserwację maszyn (wykaz A, Dział XIV, poz. 25 pkt.1).

(kserokopia świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 31 grudnia 2002 roku – k. 170)

Wnioskodawca zatrudniony został w dniu 1 sierpnia 1979 roku, początkowo na podstawie umowy o pracę zawartej na okres próbny, zaś od 15 sierpnia 1979 roku na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku elektromontera instalacji maszyn i urządzeń. Kolejno jego stanowisko określone było jako: elektormonter zakładowy, elektromonter instalacji maszyn i urządzeń technicznych (od 1 listopada 1981 roku). Od 1 stycznia1992 roku pracował jako elektromonter utrzymania ruchu, pracował na tym stanowisku do końca zatrudnienia.

(umowy o pracę k.160 i k.158 i angaże k.156, 154)

Zakres obowiązków wnioskodowacy zasadniczo nie zmieniał się. Wnioskodawca zajmował się konserwacją oświetlenia na halach produkcyjnych. Były to topialnia, formiernia, odlewnia, rdzeniarnia ( wydział P1) oraz (wydział P2) oczyszczalnia odlewów, szlifiernia odlewów, malarnia oraz zbyt. Na wydziale zbytu były pakowane gotowe odlewy. Cztery linie produkcyjne były umiejscowione w jednym pomieszczeniu, odrębny był tylko dział zbytu. Odwołujący naprawiał instalacje elektryczne, wymieniał lampy, oświetlenie znajdujące się pod dachem na wysokości około 12 metrów, wykonywał także instalacje do nowo wybudowanych urządzeń, chodziło o wymianę urządzenia na nowsze, powstanie nowej linii odlewniczej. Zdarzało się, że wnioskodawca wykonywał także naprawy elektryczne w dziale transportu, nie częściej jednak niż raz na dwa miesiące, a praca trwała od 1 h. do 1,5 h.

(zeznania wnioskodawcy J. K. (1) – protokół z dnia 16 maja 2017 roku – k. 182 verte w związku z jego wyjaśnieniami informacyjnymi – e-protokół z dnia 22 grudnia 2016 roku – 00:06:19, 00:10:30 – płyta CD – k. 89)

Wnioskodawca naprawiał także urządzenia odlewnicze, piece tyglowe, oczyszczarki. Wymieniał i naprawiał cewki pod względem elektrycznym, kondensatory, stycznik. Zajmował się utrzymaniem prawidłowego funkcjonowania całego obiektu. Odłączał, wymieniał silniki. Wykonywał te pracy na obiekcie odlewni, w trakcie jej ruchu. Prace konserwacyjne, przeglądy i naprawy były wykonywane także w sobotę i w niedziele, kiedy odlewnia nie pracowała.

(zeznania świadka J. K. (2) – e-protokół z dnia 22 grudnia 2016 roku – 00:27:45 – płyta CD k.89; zeznania świadka J. S. – e-protokół z dnia 22 grudnia 2016 roku – 00:53:23 – płyta CD k.89)

Było wyznaczone osobne stanowisko na hali produkcyjnej do naprawy cewek. Wnioskodawca naprawiał też zalewarki. Jeśli silnik urządzenia się spalił, trzeba było go wymontować i przetransportować do warsztatu. Naprawa w warsztacie należała do innych pracowników. Hala produkcyjna składała się z 3 części: pola wsadowego, topialni i linii produkcyjnej. W 2 była oczyszczalnia, szlifiernia i warsztaty mechanika, hydraulika i magazyny. W 3 części to było zaplecze techniczne, dział obróbki, stolarnia. Były jeszcze inne obiekty, które podlegały pod dział remontowy np. ciepłownia, przepompownia pomp, przepompownia olejów i rozprężalnia gazów. Były jeszcze budynki socjalne. Również w tych pomieszczeniach wykonywane były naprawy. Naprawa w obiekcie socjalnym zdarzała się raz na zmianie, mogła trwać 5-10 minut. Jeśli była możliwość wyłączenia urządzenia np w przepompowni to było wyłączane. Przeważnie urządzenia się dublowały, jeśli jedno było naprawiane to włączało się drugie. Na zmianie było kilka osób, które mogły się tym zająć, szła osoba, która akurat była wolna, robiło się to na jednej zmianie.

(zeznania świadka Z. K. – e-protokół rozprawy z dnia 22 grudnia 2016 roku – 00:36:48 – 00:41:21 – płyta CD k.89)

Wnioskodawca pracował także w godzinach nadliczbowych raz lub dwa razy w miesiącu w soboty lub niedziele i praca trwała po 12 godzin.

(zeznania wnioskodawcy J. K. (1) – protokół z dnia 16 maja 2017 roku – k. 182 verte w związku z jego wyjaśnieniami informacyjnymi – e-protokół z dnia 22 grudnia 2016 roku – 00:06:19, 00:10:30 – płyta CD – k. 89, zeznania świadka J. K. (2) – e-protokół z dnia 22 grudnia 2016 roku – 00:27:45 – płyta CD k.89; zeznania świadka J. S. – e-protokół z dnia 22 grudnia 2016 roku – 00:53:23 – płyta CD k.89)

Główne remonty odbywały się wtedy gdy zakład stał. Trwały około 1-3 tygodnie, raz w roku. Załoga korzystałą wtedy z urlopu, pracowały tylko służby remontowe.

(zeznania świadka Z. K. – e-protokół rozprawy z dnia 22 grudnia 2016 roku – 00:36:48 – 00:41:21 – płyta CD k.89, zeznania świadka J. K. (2) – e-protokół z dnia 22 grudnia 2016 roku – 00:27:45 – płyta CD k.89; zeznania świadka J. S. – e-protokół z dnia 22 grudnia 2016 roku – 00:53:23 – płyta CD k.89)

Zakład pracował na trzy zmiany, z tą różnicą, iż od roku 1990 jedna z nich była zmianą remontową. Pracownicy ustawiani byli rotacyjnie na zmianach czyli co trzeci tydzień odwołujący pracował na zmianie remontowej. Na zmianie remontowej nie pracowała odlewania, chociaż była utrzymywana temperatura w piecach – nie były one wygaszane, choć obniżano ich temperaturę. Pozostałe wydziały jak szlifiernia, malarnia, oczyszczalnia ( czyli dział obróbki ) pracowałały normalnie.

Nie zdarzało się aby na skutek braku awarii wnioskodawca nie wykonywał pracy tylko na nią oczekiwał.

Wnioskodawca był 2 - 3 krotnie oddelegowany, każdorazowo na okres do tygodnia, do pracy na linii produkcyjnej, gdzie pracował na formierce wkładając rdzenie do form.

Nie korzystał z urlopów bezpłatnych.

(zeznania wnioskodawcy J. K. (1) – protokół z dnia 16 maja 2017 roku – k. 182 verte w związku z jego wyjaśnieniami informacyjnymi – e-protokół z dnia 22 grudnia 2016 roku – 00:06:19, 00:10:30 – płyta CD – k. 89)

J. K. (1) w dniu 25 maja 1998 roku złożył egzamin uzyskując uprawnienia do obsługi i prac konserwacyjno – remontowych, montażowych.

(kserokopia zaświadczenia J. K. (1) – k. 138)

Za okres od 1984 roku do 2002 roku poza wynagrodzeniem zasadniczym odwołujący otrzymywał m.in. dodatek za pracę w warunkach szkodliwych i uciążliwych, a także za pracę na wysokości.

(kartoteki płacowe J. K. (1) – k.15 – 37)

Wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku wykazał 3 miesiące i 24 dni okresów nieskładkowych, 24 lata, 4 dni okresów składkowych oraz 2 lata i 17 okresów pracy na roli, łącznie 25 lat stażu ubezpieczeniowego.

(bezsporne)

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2016 roku, poz. 887 – j.t. ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do treści art. 184 ust. 2 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 roku, emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Definicja ustawowa „pracy w szczególnych warunkach” została zawarta w art. 32 ust. 2 ww. ustawy o emeryturach i rentach. Zgodnie z tym przepisem, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Stosownie do treści art. 32 ust. 4 ww. ustawy wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1 rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki na podstawie którym osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Za dotychczasowe przepisy (w rozumieniu art. 32 ust. 4 ww. ustawy) należy uważać przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43), ale wyłącznie w zakresie regulowanym przez ww. ustawę o emeryturach i rentach, a więc co do wieku emerytalnego, rodzaju prac lub stanowisk oraz warunków, na jakich osobom wykonującym prace określone w ust.2 i ust.3 art. 32 tej ustawy przysługuje prawo do emerytury (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2002 roku, III ZP 30/01, OSNAP 2002/10/243 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2009 roku, II UK 31/09, Legalis nr 52105). Pracę taką pracownik musi wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (§ 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze), aby nabyć prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym.

Zgodnie z treścią § 3 i 4 ww. rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

Środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest - w myśl § 2 ust. 2 - świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawione według określonego wzoru lub świadectwo pracy, w którym zakład pracy stwierdza charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Regulacja § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym nawet zeznaniami świadków (uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 roku, III UZP 5/85, Lex 14635, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 roku III UZP 6/84, Lex 14625; wyrok Sądu Najwyższego z 30 marca 2000 r. II UKN 446/99, Lex 48778). Zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów niebudzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 1998 roku, II UKN 440/97, Lex 34199). W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyłączone jest, stosownie do treści art. 473 §1 k.p.c., zastosowanie przepisów ograniczających dopuszczalność dowodów ze świadków i przesłuchania stron (art. 246 i 247 k.p.c.). W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dopuszczalne jest wykazywanie wszelkimi dowodami okoliczności od których zależą uprawnienia do świadczeń, z ubezpieczenia społecznego, także gdy z dokumentów wynika co innego. W orzecznictwie (wyroki Sądów Apelacyjnych: w S. z dnia 20 września 2012 roku, III AUa 374/12 Lex 1223476, w Ł. z dnia 3 kwietnia 2013 roku, III AUa 1267/12 - Lex 1312036, w B. z dnia 17 kwietnia 2013 roku, III AUa 10430/12 - Lex 1314677) przyjmuje się, że „dowód tylko z zeznań świadków, z uwagi na szczególny i wyjątkowy charakter prawa do emerytury w obniżonym wieku, nie może przesądzać o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach, zwłaszcza, gdy fakty wynikające z zeznań świadków nie znajdują potwierdzenia w dokumentacji pracowniczej. Inaczej mówiąc moc dowodowa zeznań świadków, jest tak niska, że dowody z zeznań świadków nie spełniają wymogu dowodów pewnych, jednoznacznych i precyzyjnych. Z tej zatem przyczyny na takich dowodach nie można oprzeć orzeczenia pozytywnego dla strony.” W tej kategorii spraw podkreśla się, że same zeznania świadków czy ubezpieczonego, gdy nie znajdują potwierdzenia w dokumentach pracowniczych, nie stanowią miarodajnego dowodu pracy w szczególnych warunkach.

Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do ww. rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, sygn. II UKN 598/00, Lex nr 79840, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 roku sygn. I PK 194/08, Lex nr 653420). Nie jest natomiast dopuszczalne uwzględnianie przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika, przez co tak zatrudniony nie spełniał koniecznego warunku dla uzyskania wcześniejszych uprawnień emerytalnych, jakim było stałe wykonywanie pracy szkodliwej w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na zajmowanym stanowisku pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2008 r. sygn. II UK 306/07 Lex 528599). A contrario - możliwe jest natomiast sumowanie prac na różnych stanowiskach w ramach dobowej normy czasu pracy o ile wszystkie te prace stanowią pracę w warunkach szczególnych.

Należy również wskazać, że świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę z zachowaniem warunków przewidzianych normą § 2 ww. rozporządzenia stanowi domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych. Samo jednakże posiadanie świadectwa pracy potwierdzającego wykonywanie zatrudnienia w warunkach szczególnych organu rentowego nie wiąże i nie przesądza automatycznie o przyznaniu świadczenia emerytalnego na podstawie art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach w postępowaniu sądowym traktuje się jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki może być więc weryfikowany pod kątem prawdziwości wskazanych w nim faktów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 roku sygn. III AUa 3113/08, Lex nr 552003; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 30 listopada 2006 roku sygn. III AUa 466/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach rok 2007, Nr 3, poz. 8; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 24 września 2008 roku sygn. III AUa 795/08, opubl: Orzecznictwo Sądów Apelacji B. rok 2008, Nr 4, str. 60). Sąd nie jest zatem w żaden sposób związany oceną charakteru zatrudnienia pracownika dokonaną przez pracodawcę w wystawionym pracownikowi świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Ma ono służyć jedynie celom dowodowym. Dokument ten podlega co do swojej wiarygodności i mocy dowodowej takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód (art. 233 § 1 k.p.c.) – vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2009 r., sygn. I UK 316/08, LEX nr 707858, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2011r., sygn. akt III UK 213/10, LEX nr 950436).

W przedmiotowej sprawie ubezpieczony J. K. (1) udowodnił wymagany 25 letni okres składkowy i nieskładkowy. Przesłanka nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego została spełniona, co również nie było podważane.

Postępowanie w niniejszej sprawie w istocie sprowadziło się do rozstrzygnięcia czy sporny okres pracy ubezpieczonego w Odlewni (...) sp. z o.o. K. Oddział w K. od 1 sierpnia 1979 roku do 31 grudnia 2002 roku na stanowisku elektromontera utrzymania ruchu był okresem pracy w warunkach szczególnych.

Podkreślić należy, iż z materiału dowodowego wynika, iż charakter pracy wnioskodawcy niezależnie od nazwy zajmowanego stanowiska, nie zmienił się na przestrzeni lat.

Jak wskazano wcześniej dla oceny, czy ubezpieczony pracował w szczególnych warunkach zasadnicze znaczenie ma rodzaj powierzanej mu pracy oraz to czy była ona wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (po 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy).

W świetle przywołanego wcześniej rozporządzenia zakład pracy wydaje zaświadczenie o zatrudnieniu w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji, natomiast w sądowym postępowaniu odwoławczym możliwe jest ustalenie tych okresów także w oparciu o inne dowody (Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84, publikowanej Legalis nr 24375).

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, że ubezpieczony w spornym okresie zatrudnienia w Odlewni (...) Sp. z o.o. K. Oddział w K. zajmował się naprawami elektrycznymi i konserwacją. J. K. (1) dokonywał konserwacji oświetlenia na halach produkcyjnych, naprawiał instalacji elektrycznych, wymieniał lampy, wykonywał także instalacje do nowo wybudowanych urządzeń, demontował stare urządzenia i montował nowe, naprawiał silniki, urządzenia odlewnicze, piece tyglowe, oczyszczarki. Wymieniał i naprawiał cewki pod względem elektrycznym, kondensatory, styczniki. Zajmował się utrzymaniem prawidłowego funkcjonowania całego obiektu. Wykonywał te pracy w trakcie ruchu zakładu. Ponieważ pod dział remontowy podlegały także inne obiekty np. ciepłownia, przepompownia pomp, przepompownia olejów i rozprężalnia gazów, budynki socjalne, mogło zdarzyć się, iż również wykonywał tam naprawy. Naprawa w obiekcie socjalnym zdarzała się raz na zmianie, mogła trwać 5-10 minut. Do napraw tych kierowano osobę która akurat była wolna. Jednocześnie jednak wnioskodawca pracował w godzinach nadliczbowych, co w ocenie sądu równowazy ewentualne czynności nie będące pracą w warunkach szczególnych. Zasadniczo bowiem odwołujący wykonywał swoją pracę na oddziałach będących w ruchu. Dotyczy to także sytuacji, pracy w latach 90 – tych na tzw. zmianie remontowej. Jak wynika z ustaleń sądu podczas tej zmiany wszystkie oddziały poza odlewnią pracowały normalnie, zaś na odlewni utrzymywana była praca pieców. Nie można zatem mówić - skoro pracowały, choć na zmniejszonej temperaturze, wszystki piece, iż oddział ten nie był w ruchu, co mogłoby wyłączyć te okresy z okresów pracy w warunkach szczególnych. Praca odbywała się w takich samych warunkach zagrożenia dla życia i zdrowia.

Ubezpieczony J. K. (1) udowodnił zarówno zeznaniami świadków jak i przedłożonymi dokumentami w postaci: świadectwa pracy i kart płacowych, iż będąc zatrudnionym Odlewni (...) Sp. z o. o. K. Oddział w K. począwszy dnia 1 sierpnia 1979 roku do dnia 31 grudnia 2002 roku wykonywał pracę w szczególnych warunkach, jako elektromonter urządzeń ruchu stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, nie wykonując przy tym żadnych innych prac.

Analiza treści wykazu A do powołanego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku wskazuje, że w Dziale XIV prace różne poz. 25 (bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie), zaś w Dziale III - hutnictwie i przemyśle metalowym pod pozycją 21 wymieniono - przygotowywanie mas formierskich i prace formierzy oraz rdzeniarzy. Prace te są pracami w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Nadto stanowiska, na których świadczył pracę wnioskodawca w spornym okresie zostały wyszczególnione w zarządzeniu resortowym tj. w Zarządzeniu nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu maszynowego z dnia 30 marca 1985 r. w sprawie stanowisk, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego, gdzie w Dziale XIV pod pozycją 25 wymieniono bieżącą konserwację agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie zaś w Dziale III poz. 21 pkt 1 wymieniono prace przy przygotowaniu mas formierskich i prace formierzy oraz rdzeniarzy na stanowisku formierza maszynowego.

W świetle wykonywanych przez ubezpieczonego J. K. (1) obowiązków odpowiadających wskazanym zarówno w w/w rozporządzeniu jak i zarządzeniu resortowym podkreślenia wymaga, że widniejąca nazwa stanowiska pracy – elektromonter utrzymania ruchu - w świadectwie pracy nie ma istotnego znaczenia.

Podkreślić trzeba, że przestoje wskazywane przez świadków J. K. (2), Z. K. oraz J. S. jakie miały miejsce podczas wykonywanej pracy z powodu remontów nie mogą być odliczone, ponieważ są związane ze specyfiką prac w odlewni. Podkreślić należy, że trwały one około 1 – 3 tygodnie w ciągu roku i w tym czasie większość pracowników brała urlop. Pozostawali jedynie ci, którzy pracowali w trybie zmianowym i wykonywali prace remontowe.

W związku z tym staż pracy ubezpieczonego w szczególnych warunkach na dzień 1 stycznia 1999 roku wynosił 19 lat, 5 miesięcy, tym samym przekraczający ustawowe minimum 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Zdaniem Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy dał dostateczne podstawy do uznania pracy świadczonej przez odwołującego się w Odlewni (...) Sp. z o. o. w Oddział K. w okresie od dnia 1 sierpnia 1979 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku na stanowisku elektromonter utrzymania ruchu za pracę w warunkach szczególnych. Na podstawie zeznań świadków oraz wnioskodawcy Sąd poczynił ustalenia, iż do głównych obowiązków wnioskodawcy należał montaż instalacji elektrycznych, konserwacja tych urządzeń oraz prace remontowe na oddziałach będących w ruchu. Wymienione prace wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Reasumując, z zebranego materiału dowodowego wynika jasno, iż wnioskodawca legitymuje się ponad 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych uprawniającym do wcześniejszej ze względu na wiek emerytury.

Na podstawie art. 100 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do emerytury powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do jej nabycia.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

J. K. (1) uzyskał wiek emerytalny w dniu 16 sierpnia 2016 roku.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 16 sierpnia 2016 roku, to jest od dnia uzyskania przez ubezpieczonego wieku emerytalnego.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi organu rentowego wraz z aktami rentowymi.

10 VI 2017 roku.

A.M.( n.z .)