Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 20 czerwca 2017 roku

Sąd Apelacyjny w Krakowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSA Barbara Nita-Światłowska

Protokolant: st. sekr. sądowy Barbara Zembala

Przy udziale Prokuratora Prokuratury Regionalnej w Krakowie Stanisława Pieczykolana

po rozpoznaniu w sprawie

D. P.

skazanego z art. 110 włoskiego kodeksu karnego oraz z art. 291 bis i 291 ter ust. 2 lit d. dekretu Prezydenta Republiki Włoskiej z 23 stycznia 1973r.

prośby obrońcy D. P. i pełnomocnika siostry skazanego

na podstawie art. 564 § 3 k.p.k.

postanawia

pozostawić prośbę skazanego o ułaskawienie bez dalszego biegu

albowiem

Sąd Apelacyjny prośbę skazanego o ułaskawienia zaopiniował negatywnie, a opinię negatywną w tym przedmiocie wydał również Sąd Okręgowy w Krakowie.

Sygn. akt II AKo 59/17

OPINIA W SPRAWIE PROŚBY O UŁASKAWIENIE

D. P.

skazanego wyrokiem nr 430/08 Reg. Sent. nr 302/08 Reg. Gen. nr 854/06 R.G.N.R. włoskiego Sądu w T. z 6 listopada 2008 roku, który uprawomocnił się 31 października 2009 roku za czyn, który według prawa polskiego stanowi przestępstwo skarbowe kwalifikowane z art. 54 § 1 k.k.s. i art. 86 § 1 k.k.s. na karę 3 lat i jednego miesiąca pozbawienia wolności, której wykonanie zostało przejęte postanowie-niem Sądu Okręgowego w Krakowie z 19 stycznia 2017 r., sygn. III Kop 3/17, utrzymanym w mocy postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 15 lutego 2017 r., sygn. II AKz 34/17.

Dnia 20 czerwca 2017 roku

Sąd Apelacyjny w Krakowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Po wysłuchaniu wniosku Prokuratora Prokuratury Regionalnej w Krakowie Stanisława Pieczykolana

postanowił

zaopiniować negatywnie prośbę o ułaskawienie skazanego D. P..

UZASADNIENIE

D. P. został skazany wyrokiem zaocznym z 6 listopada 2008 roku nr 430/08 Reg. Sent. nr 302/08 Reg. Gen. nr 854/06 R.G.N.R. włoskiego Sądu w T. za czyn, który według prawa polskiego stanowi przestępstwo skarbowe z art. 54 § 1 k.k.s. i art. 86 § 1 k.k.s. na karę 3 lat i jednego miesiąca pozbawienia wolności, która została przejęta do wykonania w Polsce postanowieniem Sądu Okręgowego w Krakowie z 19 stycznia 2017 r., sygn. III Kop 3/17, utrzymanym w mocy postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 15 lutego 2017 r., sygn. II AKz 34/17.

Pismem z 30 marca 2017 r. obrońca, imieniem skazanego oraz jego siostry, w oparciu o udzielonego pełnomocnictwo, na podstawie art. 560 § 1 k.p.k. wystąpił o ułaskawienie D. P. przez “złagodzenie kary pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i jednego miesiąca orzeczonej wobec skazanego na terytorium Polski postano-wieniem Sądu Okręgowego w Krakowie, Wydział III Karny z dnia 19.01.2017 r. do sygn. akt: III Kop 3/17, poprzez warunkowe zawie-szenie wykonania kary na okres próby wynoszący 4 lata”.

Prośba o ułaskawienie sformułowana w powyższym piśmie jest pierwsza prośbą o ułaskawienie skazanego związaną z karą wymierzoną mu wskazanym powyżej wyrokiem sądu włoskiego.

Uzasadniając wniesioną prośbę o ułaskawienie obrońca skaza-nego, będący zarazem pełnomocnikiem jego siostry, powołał kilka argumentów.

Pierwszy z nich odwołuje się do tej okoliczności, że D. P. został skazany przejętym do wykonania w Polsce wyrokiem sądu włoskiego na karę, która, gdyby był sądzony za ten czyn w Polsce, nie mogłaby mu zostać wymierzona ze względu na to, iż przestępstwo skarbowe, którego się dopuścił stanowiłoby według prawa polskiego typ uprzywilejowany. W tym kontekście w uzasadnieniu prośby o ułaskawienie podkreślono, że “(…) w tej konkretnej sprawie dopro-wadziło to do rażącej niesprawiedliwości orzeczonej kary, również biorąc pod uwagę czas popełnienia czynu oraz wieloletnią bezczynność strony włoskiej”. Nawiązując do zachowania skazanego przed popełnie-niem wskazanego powyżej przestępstwa skarbowego, w uzasadnieniu prośby o ułaskawienie podkreślono, że D. P. nie wchodził wcześniej w konflikt z prawem, co powoduje, iż sąd polski nawet przyjmując typ podstawowy, a nie uprzywilejowany wymierzyłby mu zapewne karę grzywny oraz karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Drugi argument, mający wspierać zasadność wniosku o ułaska-wienie D. P., nawiązuje do odstępu czasowego, jaki upłynął od czasu popełnienia przestępstwa skarbowego przypisanego mu wyrokiem sądu włoskiego, a nadto do incydentalnego charakteru popełnionego przez skazanego przestępstwa skarbowego oraz jego zachowania po jego popełnieniu.

Trzeci wreszcie argument koncentruje się na stanie zdrowia skazanego, który – jak wskazano w uzasadnieniu wniosku o ułaska-wienie – systematycznie się pogarsza.

Uwzględniając wszystkie argumenty przedstawione we wniosku, Sąd Apelacyjny stwierdził, że prośba o ułaskawienie D. P. nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, że instytucja ułaskawienia ma charakter wyjątkowy, zaś jej stosowanie ogranicza się do wypadków szczególnych, w których nadzwyczajne okoliczności sprawiają, że względy sprawiedliwościowe lub humanitarne uzasadniają złagodzenie lub darowanie kary.

Na płaszczyźnie ustawowej, w art. 563 k.p.k., sprecyzowano przesłanki wymagające uwzględnienia przy rozpatrywaniu wniosku o ułaskawienie. Jest to w szczególności: zachowanie się skazanego po wydaniu wyroku, rozmiary wykonanej już kary, stan zdrowia skazanego i jego warunki rodzinne, naprawienie szkody wyrządzonej przestęp-stwem, a przede wszystkim szczególne wydarzenia, jakie nastąpiły po wydaniu wyroku.

Nie tracąc z pola widzenia tej okoliczności, że zawarty w art. 563 k.p.k. katalog przesłanek podlagających uwzględnieniu przy rozważaniu wniosku o ułaskawienie ma charakter otwarty, tut. Sąd stwierdza, iż w niniejszej sprawie nie aktualizują się jakiekolwiek okoliczności, które uzasadniałyby pozytywne wypowiedzenie się w kwestii złożonego wniosku o ułaskawienie.

Okoliczności takiej nie stanowi w szczególności wyeksponowany w uzasadnieniu prośby o ułaskawienie fakt, że za przestępstwo skar-bowe, za które D. P. został skazany wyrokiem sądu włoskiego, nie zostałaby mu przez sąd polski wymierzono kara tak surowa, jak ta, której wykonanie zostało przejęte wskazanym powyżej postanowieniem Sądu Okręgowego w Krakowie, utrzymanym w mocy przez Sąd Apelacyjny w Krakowie.

W tej kwestii przypomnienia wymaga, że postanowieniem z 19 stycznia 2017 r. Sąd Okręgowy w Krakowie na podstawie art. 607s § 1 k.p.k. odmówił wykonania dotyczącego D. P. europejskiego nakazu aresztowania wydanego przez Prokuraturę Republiki Włoskiej przy Sądzie w Udine, a nadto - na podstawie art. 607s § 3 i 4 k.p.k. - orzekł o wykonaniu na terytorium Polski kary pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 1 miesiąca wymierzonej temu skazanemu wyrokiem Sądu w T. z 6 listopada 2008 roku, który uprawomocnił się 31 października 2009 roku za czyn, który według prawa polskiego stanowi przestępstwo skarbowe zakwalifikowane z art. 54 § 1 k.k.s. i art. 86 § 1 k.k.s.

Mając na uwadze powyższe szczególnego podkreślenia wymaga tu, że kara pozbawienia wolności wymierzona D. P. we W. została przejęta do wykonania w Polsce z tego powodu, że w sprawie zainicjowanej europejskim nakazem aresztowania wydanym celem wykonania kary 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności, która została orzeczona wyrokiem sądu włoskiego, skazany - będący obywa-telem polskim - nie wyraził zgody na przekazanie. Odmowa zgody na przekazanie w sprawie dotyczącej D. P. spowodowała aktualizację dyspozycji art. 607s § 3 k.p.k., w konsekwencji czego właściwy sąd zdecydował o wykonaniu na terytorium Polski wymie-rzonej mu przez sąd włoski kary 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolno-ści. Zgodnie bowiem z art. 607s § 1 k.p.k., jeżeli europejski nakaz aresztowania wydany w celu wykonania kary pozbawienia wolności dotyczy obywatela polskiego, brak zgody skazanego na przekazanie stanowi przesłankę obligatoryjnej odmowy jego wykonania, przy czym w takim wypadku aktualizuje się powinność, o której mowa jest w art. 607s § 3 k.p.k., przejęcia wykonania kary orzeczonej przez organ sądowy państwa wydania europejskiego nakazu aresztowania.

Kara pozbawienia wolności, która według autora prośby o ułaskawienie jest “rażąco niewspółmierna, nadmiernie surowa i w powszechnym odczuciu społecznym niesprawiedliwa” nie mogłaby być w taki sposób określona, gdyby była przez skazanego odbywana na terytorium państwa, w którym kara ta została orzeczona, tj. na terytorium Włoch, zgodnie notabene z intencją strony włoskiej, która wystąpiła o przekazanie D. P. na podstawie europejskiego nakazu aresztowania w celu wykonania kary.

Skazany, odmawiając zgody na przekazanie go do Włoch, stał się beneficjentem dodatkowej przesłanki odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania, którą ustawodawca wiąże z polskim obywa-telstwem sprawcy.

W tej sytuacji niezasadne jest skuteczne powoływanie się z perspektywy polskiej na nadmierną surowość kary wymierzonej przez sąd włoski, przejętej do wykonania w Polsce tak, jak to nakazuje art. 607s § 3 k.p.k. Domaganie się ułaskawienia z tego powodu prowadziłoby do obejścia przepisów dotyczących zasad przejęcia do wykonania kary, które określa art. 607s § 4 k.p.k.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego prośba o ułaskawienie skazanego D. P. nie zasługuje na uwzględnienie także w kontekście pozostałych powodów podanych w jej uzasadnieniu.

Podkreślenia wymaga, że z perspektywy uregulowania zawartego w art. 563 k.p.k. relewantne są przede wszystkim takie okoliczności, które zaistniały już po wydaniu orzeczenia, z którym wiąże się prośba o ułaskawienie.

Powyższej oceny nie zmienia ta okoliczność, że od czasu popełnienia przestępstwa skarbowego, za które D. P. został skazany wyrokiem sądu włoskiego upłynął znaczny czas. Tu odnoto-wania wymaga, że zwłoka związana z wykonaniem kary wymierzonej skazanemu prawomocnie we Włoszech wiązała się z jego poszuki-waniem na podstawie europejskiego nakazu aresztowania.

Z kolei argument nawiązujący do zachowania skazanego przed popełnieniem przestępstwa, a w szczególności to, że miało ono charakter incydentalny, bo skazany nie wchodził wcześniej w konflikt z prawem, jako okoliczność sprzed wydania wyroku skazującego, została rozważona przez sąd włoski i nie podlega tutaj uwzględnieniu.

Argument odnoszący się do stanu zdrowia D. P. również nie stanowi okoliczności, która wskazywałaby na zasadność pozytywnej oceny prośby o jego ułaskawienie. Ze sporządzonej w Zakładzie Karnym w P. opinii o stanie zdrowia skazanego z 10 kwietnia 2017 r. jednoznacznie wynika, że może on przebywać w izolacji penitencjarnej i być leczony w warunkach więziennej służby zdrowia ( vide k. 33).

Krytycznego odnotowania wymaga tu nadto, że skazany nie stawił się do odbycia kary przejętej do wykonania w Polsce. Jak wynika z opinii o skazanym z 11 kwietnia 2017 r. do odbycia kary został doprowadzony ( vide k. 41), co – obok zasygnalizowanego tam braku odpowiedzialności D. P. oraz podatności na negatywne wpływy środowiska – nie rokuje pozytywnie, co do prognozy kryminologiczno-społecznej dotyczącej skazanego, choć z przywołanej powyżej opinii wynika także szereg pozytywnych okoliczności odnoszących się do jego osoby.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego w sprawie D. P. nie zachodzą okoliczności wskazane w art. 563 k.p.k., które powodowałyby zasadność prośby skazanego o ułaskawienie. W szczególności, z powodów wyłuszczonych powyżej, okoliczności przywołane w uzasadnieniu wniosku o ułaskawienie nie mogą być uznane za takie, które powodowałyby, że dalsze wykonywania kary pozbawienia wolności wobec skazanego stało się niesprawiedliwe lub niehuma-nitarne.

Wobec powyższego negatywnie zaopiniowano prośbę o ułaskawienie D. P..