Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 15 lutego 2017 roku

Sąd Apelacyjny w Krakowie w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Iwony Kluzińskiej-Bartkowskiej

po rozpoznaniu w sprawie

D. P. (1)

skazanego z art. 110 włoskiego kodeksu karnego oraz z art. 291 bis i 291 ter ust. 2 lit d. dekretu Prezydenta Republiki Włoskiej z 23 stycznia 1973r.

zażalenia wniesionego przez obrońcę skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 19 stycznia 2017 r., sygn. III Kop 3/17

w przedmiocie przyjęcia do wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Republiki Włoskiej oraz tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k., art. 607s § 5 w zw. z art. 611ts k.p.k.

postanawia:

1. zaskarżone postanowienie utrzymać mocy;

3. stwierdzić, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z 19 stycznia 2017 r. Sąd Okręgowy w Krakowie na podstawie art. 607s § 1 k.p.k. odmówił wykonania europejskiego nakazu aresztowania, wydanego 4 lipca 2015 roku przez Prokuraturę Republiki Włoskiej przy Sądzie w Udine w stosunku do obywatela polskiego D. P. (1), syna K. i D. z domu P., urodzonego (...) w O..

Nadto, na podstawie art. 607s § 3 i 4 k.p.k. Sąd Okręgowy orzekł o wykonaniu na terytorium Polski kary pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 1 miesiąca wymierzonej D. P. (1) w wyroku skazującym nr 430/08 Reg. Sent. nr 302/08 Reg. Gen. nr 854/06 R.G.N.R. Sądu w Tolmezzo z 6 listopada 2008 roku, który uprawomocnił się 31 października 2009 roku za czyn, który według prawa polskiego stanowi przestępstwo skarbowe kwalifikowane z art. 54 § 1 k.k.s. i art. 86 § 1 k.k.s.

Zaskarżonym postanowieniem zaliczono na poczet kary 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności, która została wymierzona D. P. (1) okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od 21 listopada 2016 roku do 19 stycznia 2017 roku oraz od 1 czerwca 2006 roku do 3 czerwca 2006 roku (chodzi tu o zatrzymanie na terytorium W.).

Nadto zaskarżonym postanowieniem Sąd I instancji na podstawie art. 607k § 3 k.p.k. utrzymał wobec D. P. (1) środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres dalszych 30 dni – od 19 stycznia 2017 roku do 19 lutego 2017 roku.

W uzasadnieniu powołanego powyżej postanowienia Sąd I Instancji wskazał m. in., że Prokurator Okręgowy w Krakowie wnioskiem z dnia 3 stycznia 2017 roku zwrócił się do Sądu Okręgowego w Krakowie o wykonanie europejskiego nakazu aresztowania wydanego 4 lipca 2014 roku przez Prokuraturę Republiki Włoskiej przy Sądzie w Udine i wydanie postanowienia o przekazaniu D. P. (1) stronie włoskiej celem wykonania kary 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności, która została orzeczona na mocy wyroku nr 430/08 Reg. Sent. nr 302/08 Reg. Gen. nr 854/06 R.G.N.R. Sądu w Tolmezzo z 6 listopada 2008 roku, który uprawomocnił się prawomocnego 31 października 2009 roku.

W tym kontekście Sąd Okręgowy wskazał nadto, że „Prokuratura Republiki Włoskiej przy Sądzie w Udine wystawiła europejski nakaz aresztowania poszukując D. P. (1) celem wykonania kary pozbawienia wolności za popełnienie dwóch przestępstw zakwalifikowanych jako przemyt przerobionego zagranicznego tytoniu oraz uchylanie się od płacenia podatku VAT”. W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia podano nadto, że „D. P. (1) został uznany za winnego tego, że w dniu 1 czerwca 2006 roku w gminie T. (U.) razem z G. P. i D. P. (2) wwiózł na terytorium Republiki Włoskiej przerobiony zagraniczny tytoń przemycany w ilości przekraczającej umowne 10 kg przez granicę włosko-austriacką, w samochodzie marki M. na polskich tablicach rejestracyjnych. Tytoń był ukryty w podwójnym dnie bagażnika pojazdu oraz w bagażach osób podróżujących pojazdem. Sąd włoski uznał D. P. (1) za winnego popełnienia przestępstwa przemytu przerobionego zagranicznego tytoniu oraz uchylania się od płacenia podatku od wartości dodanej (VAT)”.

Ze względu na to, że D. P. (1), będący obywatelem polskim, nie wyraził zgody na przekazanie go do W. na podstawie europejskiego nakazu aresztowania, Sąd I instancji na podstawie z art. 607s § 3 k.p.k. zdecydował o wykonaniu kary na terytorium Polski.

Zgodnie z art. 607s § 4 k.p.k. Sąd Okręgowy określił kwalifikację prawną czynu, za który D. P. (1) został skazany we W. jako przestępstwo skarbowe z art. 86 § 2 k.k.s. oraz art. 54 § 1 k.k.s. wskazując w uzasadnieniu, że postąpił tak, ponieważ „D. P. (1) jednocześnie dokonał przemytu podrobionych papierosów w ilości przekraczającej umowne 10 kg (reglamentacja pozataryfowa) i uchylił się od zapłaty podatku VAT”.

W zaskarżonym postanowieniu karę pozbawienia wolności podlegającą wykonaniu w Polsce określono na 3 lata i 1 miesiąc.

Na powyższe postanowienie zażalenie wniósł obrońca skazanego zaskarżając je na jego korzyść w zakresie punktów 2., 3. i 4. sentencji.

Zaskarżonemu postanowieniu we wskazanym powyżej zakresie obrońca zarzucił:

1) naruszenie art. 607s § 3 i § 4 k.p.k. „polegając na dokonaniu niewłaściwej kwalifikacji prawnej czynu według prawa polskiego, poprzez błędne przyjęcie, że czyn stanowi przestępstwo skarbowe z art. 54 § 1 k.k.s. i art. 86 § 1 k.k.s., gdy tymczasem jest to czyn kwalifikowany z art. 54 § 2 k.k.s. i art. 86 § 3 k.k.s.”;

2) naruszenie 54 § 2 k.k.s. i art. 86 § 3 k.k.s. „poprzez ich niezastosowanie w sytuacji, gdy wartość zatrzymanego towaru nie przekracza dwustukrotnej wartości minimalnego wynagrodzenia, zgodnie z art. 53 § 14 k.k.s.”.

Wskazując na powyższe obrońca skazanego wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia „poprzez przyjęcie, że czyn według prawa polskiego stanowi przestępstwo skarbowe kwalifikowane z art. 54 § 2 k.k.s. i art. 86 § 3 k.k.s. oraz określenie kary podlegającej wykonaniu w wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego dla tych przepisów, tj. 720 stawek grzywny”, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Obrońca skazanego stwierdził nadto, że „[w] zakresie zastosowania tymczasowego aresztowania, wobec przedstawionych wyżej zarzutów wnoszę o uchylenie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania”.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Podkreślenia wymaga na wstępie, że zarówno z petitum wniesionego zażalenia, jak i z jego uzasadnienia wynika, że obrońca skazanego nie kwestionuje zaskarżonego postanowienia w zakresie, w jakim orzeczono w nim o przejęciu do wykonania w Polsce kary pozbawienia wolności wymierzonej skazanemu przez sąd włoski. Zarzuty podniesione w zażaleniu odnoszą się wyłącznie do wskazanej przez Sąd I instancji według prawa polskiego kwalifikacji prawnej czynu, za który D. P. (1) został skazany we W. oraz powiązanej z tym kwestii dotyczącej rodzaju i wysokości kary.

Nawiązując do opisu czynu, za który D. P. (1) został skazany we W., którym – jak podkreślono w uzasadnieniu zażalenia – “sąd polski jest związany”, obrońca skazanego podniósł, że “[o]bowiązkiem Sądu Okręgowego było dokonanie prawidłowej kwalifikacji prawnej opisanego przez sąd włoski czynu, tzn. takiej kwalifikacji, jaką przyjąłby za tak opisany czyn sąd polski orzekający w sprawie”.

Odwołując się następnie do definicji ustawowej zawartej w art. 53 § 4 k.k.s. obrońca stwierdził, że 1 czerwca 2006 r., tj. w czasie popełnienia czynu, za który D. P. (1) został skazany, wartość towaru oraz podatku nie przekraczała małej wartości w rozumieniu tego przepisu, tj. nie przekraczała dwustukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia w Polsce obowiązującego w tym czasie.

Podkreślając, że uzasadnienie zaskarżonego postanowienia nie zawiera “jakiejkolwiek analizy przyjętej przez Sąd Okręgowy kwalifikacji prawnej”, obrońca stwierdził następnie, że skoro “ani wartość przemycanych towarów, ani wartość akcyzy, ani wartość VAT nie przekraczała dwustukrotności minimalnego wynagrodzenia”, to w konsekwencji była to <mała wartość> w rozumieniu art. 53 § 14 k.k.s. oraz w rozumieniu art. 54 § 2 k.k.s. i art. 86 § 3 k.k.s.”. W konsekwencji obrońca stwierdził, że Sąd I instancji powinien był przyjąć, że skazany we W. dopuścił się czynu w typie uprzywilejowanym, a nie w typie podstawowym, zagrożonego łagodniejszą sankcją karną.

Ustosunkowując się do powyższego przypomnienia wymaga, że zakwestionowane postanowienie pozostaje w związku z europejskim nakazem aresztowania wydanym w stosunku do D. P. (1) – obywatela polskiego w celu wykonania kary 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnie przez sąd włoski.

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w Krakowie, na podstawie art. 607s § 1 k.p.k., orzekł, że wskazany powyżej nakaz europejski nie podlega wykonaniu ze względu na brak zgody skazanego na przekazanie. Zgodnie bowiem z art. 607s § 1 k.p.k., jeżeli europejski nakaz aresztowania wydany w celu wykonania kary pozbawienia wolności dotyczy obywatela polskiego, brak zgody skazanego na przekazanie stanowi przesłankę obligatoryjnej odmowy jego wykonania, przy czym w takim wypadku aktualizuje się powinność, o której mowa jest w art. 607s § 3 k.p.k., przejęcia wykonania kary orzeczonej przez organ sądowy państwa wydania europejskiego nakazu aresztowania.

Jak już wskazano powyżej, wyrok skazujący D. P. (1) we W. na karę pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 1 miesiąca zapadł w związku z uznaniem go winnym popełnienia czynu, który Sąd Okręgowy zakwalifikował według prawa polskiego jako czyn wyczerpujący znamiona art. 54 § 1 k.k.s. i art. 86 § 1 k.k.s.

Uregulowanie zawarte w art. 607s § 4 k.p.k. pozostaje w ścisłym związku z art. 607s § 3 k.p.k., określającym konsekwencje obligatoryjnej odmowy przekazania w trybie europejskiego nakazu aresztowania ze względu na przesłanki wskazane w art. 607s § 1 i 2 k.p.k., przy czym w niniejszej sprawie relewantny jest art. 607s § 1 k.p.k., zgodnie z którym przesłankę obligatoryjnej odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania, w wypadku nakazu aresztowania wydanego w celu wykonania kary pozbawienia wolności wobec obywatela polskiego, stanowi brak zgody skazanego na przekazanie.

Jeżeli, m. in. w sytuacji określonej w art. 607s § 1 k.p.k., sąd orzekający w przedmiocie wykonania europejskiego nakazu aresztowania odmawia jego wykonania, aktualizują się dyspozycje art. 607s § 3 i 4 k.p.k.

Z art. 607s § 3 k.p.k. wynika, że w takiej sytuacji sąd orzekający w przedmiocie wykonania europejskiego nakazu aresztowania, w tym samym postanowieniu, zarządza jednocześnie wykonanie kary pozbawienia wolności lub środka polegającego na pozbawieniu wolności, orzeczonego przez organ sądowy państwa wydania europejskiego nakazu aresztowania. W razie braku zgody osoby ściganej na przekazanie, sąd ma zatem obowiązek orzec o wykonaniu takiej kary lub środka w Polsce.

Zarządzając, zgodnie z dyspozycją art. 607s § 3 k.p.k., wykonanie kary lub środka orzeczonego przez organ sądowy państwa wydania europejskiego nakazu aresztowania, sąd okręgowy, orzekający w przedmiocie wykonania europejskiego nakazu aresztowania, określa kwalifikację prawną czynu według prawa polskiego. Ta powinność wynika z art. 607s § 4 zdanie pierwsze k.p.k., którego naruszenie zarzucił w zażaleniu obrońca skazanego.

Przypomnienia wymaga tu, że art. 607s § 4 zdanie drugie k.p.k., w brzmieniu obowiązującym od 22 marca 2011 roku, nadanym ustawą z dnia 20 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny, ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz ustawy – Kodeks karny skarbowy (Dz. U. Nr 48, poz. 245), w wypadku, gdy kara lub środek, orzeczone przez organ sądowy państwa wydania nakazu europejskiego przekraczają górną granicę ustawowego zagrożenia, nakłada na sąd powinność określenia podlegającej wykonaniu kary lub środka według prawa polskiego, w wysokości odpowiadającej górnej granicy ustawowego zagrożenia, uwzględniając okres rzeczywistego pozbawienia wolności za granicą oraz wykonaną tam karę lub środek.

W pierwotnej wersji powołany powyżej przepis nie przewidywał możliwości jakiejkolwiek ingerencji przez polski w kare orzeczoną w państwie wydania europejskiego nakazu aresztowania, a w konsekwencji kara orzeczona przez państwo obce podlegała wówczas wykonaniu w wymiarze wskazanym w orzeczeniu organu sądowego państwa wydania europejskiego nakazu aresztowania nawet, jeżeli przekraczała górną granicę kary przewidzianej za to przestępstwo według prawa polskiego (bliżej zob. J. Skorupka (red.): Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Warszawa 2015, s. 1605 i n. oraz powoływane tam piśmiennictwo oraz nieaktualną już wobec zmienionego kontekstu normatywnego uchwalę Sądu Najwyższego z 3 marca 2009 r., sygn.. I KZP 30/08, OSNKW nr 4/2009, poz. 26). Wątpliwości konstytucyjne dotyczące wskazanej powyżej kwestii, ujęte w kontekście wzorców kontroli z art. 2, art. 32 ust. 1 oraz art. 42 ust. 1 Konstytucji RP, zostały podniesione w dwóch sprawach zawisłych przed TK (por. postanowienia Trybunału Konstytucyjnego: z 5 lipca 2011 r., sygn. SK 3/10, OTK-A 2011, Nr 6, poz. 64 oraz z 20 czerwca 2011 r., SK 1/11, OTK-A 2011, Nr 5, poz. 47). Postępowania w obydwu wskazanych powyżej sprawach zostały umorzone ze względu na utratę mocy obowiązującej przepisów przed wydaniem orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny, bo zastrzeżenia konstytucyjne dotyczące analizowanego uregulowania podzielił bowiem sam ustawodawca, na co wskazuje zmiana art. 607s § 4 k.p.k. dokonana powołaną powyżej ustawą z 20 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny, ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz ustawy – Kodeks karny skarbowy (Dz.U. Nr 48, poz. 245), obowiązująca od 22 marca 2011 r., która nadała art. 607s k.p.k. aktualne brzmienie (por. także postanowienie Sądu Najwyższego z 6 czerwca 2011 r., sygn. V KO 8/11, niepubl.).

Powyższe uwagi dotyczące zmiany art. 607s k.p.k. nie mają tu znaczenia tylko historycznego. Wskazany powyżej kontekst normatywny musi zostać w niniejszej sprawie uwzględniony przy dokonywaniu wykładni art. 607s § 3 i 4 k.p.k., których naruszenie obrońca skazanego zarzucił.

Podkreślenia wymaga tu, że przedstawiona powyżej geneza nowelizacji art. 607s k.p.k. jednoznacznie wskazuje na konieczność wąskiej interpretacji kompetencji sądu polskiego jako sądu państwa wykonania europejskiego nakazu aresztowania do modyfikacji orzeczenia innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, z którym wiąże się nakaz europejski.

Na konieczność zawężającej interpretacji sądu polskiego w tym zakresie wskazuje także nakaz stosowania tu interpretacji proeuropejskiej, tj. nakaz interpretacji art. 607s k.p.k. oraz pozostałych przepisów pomieszczonych w rozdziale 65b Kodeksu postępowania karnego – „Wystąpienie państwa członkowskiego Unii Europejskiej o przekazanie osoby ściganej na podstawie europejskiego nakazu aresztowania” w zgodzie z decyzją ramową Rady nr 2002/584/WSiSW z 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/2999/WSiSW z 26 lutego 2009 r. (Dz. Urz. WE z 18 lipca 2002 r., L 190/1; dalej jako decyzja ramowa w sprawie europejskiego nakazu aresztowania). Podkreślenia wymaga tu, że nakaz wykładni proeuropejskiej w odniesieniu do przepisów implementujących decyzje ramowe wynika z wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 16 czerwca 2005 r. w sprawie C-105/03 Maria Pupino . Decyzja ramowa w sprawie europejskiego nakazu aresztowania nie przewiduje uregulowań w zakresie modyfikacji przez sąd państwa wykonania europejskiego nakazu aresztowania kary wymierzonej osobie, której nakaz europejski dotyczy w państwie jego wydania. Zgodnie z art. 1 ust. 1 wskazanej decyzji ramowej: „Europejski nakaz aresztowania stanowi decyzję sądową wydaną przez Państwo Członkowskie w celu aresztowania i przekazania przez inne Państwo Członkowskie osoby, której dotyczy wniosek, w celu przeprowadzenia postępowania karnego lub wykonania kary pozbawienia wolności bądź środka zabezpieczającego” . Z kolei art. 1 ust. 2 tej decyzji ramowej stanowi: „Państwa Członkowskie wykonują każdy europejski nakaz aresztowania w oparciu o zasadę wzajemnego uznawania i zgodnie z przepisami niniejszej decyzji ramowej”.

Przy uwzględnieniu powyższego z art. 607s § 4 k.p.k. w aktualnym brzmieniu jasno zatem wynika, że ustawodawca co do zasady nie dopuszcza możliwości ingerowania przez sąd polski w karę prawomocnie orzeczoną w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, wykonywaną w Polsce ze względu na odmowę przekazania skazanego ze względu na zaistnienie przesłanki obligatoryjnej odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania określonej w art. 607s § 1 k.p.k. Odstępstwo od tej zasady ustawodawca dopuszcza wyłącznie w takim wypadku, gdy kara pozbawienia wolności lub środek polegający na pozbawieniu wolności przejmowane do wykonania w Polsce na podstawie art. 607 § 3 k.p.k. zostały orzeczone w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej w wysokości przekraczającej górną granicę ustawowego zagrożenia przewidzianego za dane przestępstwo według prawa polskiego, przy czym w takiej sytuacji jedyna modyfikacja, do której uprawniony jest sąd polski polega na prostym obniżeniu tych sankcji do wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia za dane przestępstwo według kwalifikacji prawnej przyjętej dla przypisanego sprawcy czynu w prawie polskim.

Wobec jednoznacznego brzmienia tego przepisu ubocznie tylko warto tu powołać postanowienie Sądu Najwyższego z 30 listopada 2011r., sygn. I KZP 15/11 (OSNKW 2011, Nr 12, poz. 106), w którego uzasadnieniu wskazano, że w obowiązującym brzmieniu art. 607s § 4 zdanie drugie k.p.k., w powiązaniu z art. 607t § 2 k.p.k., przyjmuje, że z uwagi na zasadę wzajemnego uznawania wyroków przyjętą w Unii Europejskiej, przy przejęciu w trybie europejskiego nakazu aresztowania do wykonania kary lub kar orzeczonych przez sąd innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, adaptacja tego wyroku do prawa polskiego w celu jego wykonania jest możliwa wyłącznie w odniesieniu do wysokości tych reakcji karnych, i to tylko wtedy, gdy owe reakcje orzeczone przez sąd państwa wydania nakazu przekraczają górną granicę ustawowego zagrożenia przewidzianego za to przestępstwo lub przestępstwa w Polsce. Ma ona przy tym polegać jedynie na orzeczeniu w to miejsce kary w wysokości odpowiadającej górnej granicy ustawowego zagrożenia wynikającej z kwalifikacji prawnej przyjętej dla tego czynu w prawie polskim. Tym samym jakakolwiek modyfikacja innych części tego wyroku nie jest możliwa. W tym zakresie bowiem sąd polski jest związany orzeczeniem przyjętym do wykonania nawet, jeżeli adaptuje wysokość samej kary lub kar. To nie „wymiar kary” i jego elementy (w tym także określony w wyroku sposób odbywania orzeczonej kary, jeżeli prawo obcego kraju to przewiduje), lecz tylko jej wysokość może być dostosowywana do prawa polskiego, i to jedynie w warunkach określonych we wskazanych powyżej przepisach Kodeksu postępowania karnego (por. także postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 13 października 2015 r., sygn. II AKz 358/15, http://orzeczenia.krakow.sa.gov.pl/details/$N/152000000001006_II_AKz_000358_2015_Uz_2015-10-13_001).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji nie dopuścił się uchybień zarzuconych w zażaleniu obrońcy skazanego.

Powyżej wskazano już argumenty przemawiające za koniecznością zawężającej interpretacji kognicji sądu polskiego jako sądu państwa wykonania europejskiego nakazu aresztowania orzekającego na podstawie art. 607s k.p.k.

Mając na uwadze zarzuty zawarte w petitum zażalenia oraz argumenty pomieszczone w jego uzasadnieniu odnotowania wymaga tu nadto, co następuje.

Podzielając, co do zasady stanowisko obrońcy, że podstawa kwalifikacji prawnej według prawa polskiego czynu przypisanego skazanemu powinien być jego opis zawarty w wyroku skazującym, w związku z którym nakaz europejski został wydany, należy tu jednak zwrócić uwagę na dwie okoliczności.

Po pierwsze art. 607r § 1 pkt 1 k.p.k. jako jedną z podstaw fakultatywnej odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania określa sytuację, w której przestępstwo będące podstawa wykonania nakazu europejskiego, inne niż wymienione w art. 607w (w art. 607w k.p.k. wymienione zostały przestępstwa w odniesieniu do których wymóg podwójnej przestępności/podwójnej karalności nie obowiązuje), nie stanowi przestępstwa według prawa polskiego, lecz zgodnie z art. 607r § 2 k.p.k. przepis ten nie znajduje zastosowania, jeżeli czyn nie stanowi przestępstwa z powodu braku lub odmiennego uregulowania w prawie polskim odpowiednich opłat, podatków, ceł lub zasad obrotu dewizowego. To uregulowanie stanowi notabene implementację art. 4 decyzji ramowej w sprawie europejskiego nakazu aresztowania, co również – ze względu na nakaz interpretacji proeuropejskiej – podlega tutaj uwzględnieniu.

Po wtóre, w świetle powyższego odmowa wykonania europejskiego nakazu aresztowania dotyczącego sprawcy skazanego prawomocnie za przestępstwo „z zakresu opłat, podatków, ceł lub zasad obrotu dewizowego” nie mogłaby zatem nastąpić nawet przy niespełnieniu w tym zakresie wymogu podwójnej przestępności/podwójnej karalności. Nie mogłaby też nastąpić w wypadku odmienności w obowiązujących w tym zakresie uregulowaniach. W takim wypadku przejęcie kary pozbawienia wolności do wykonania w trybie art. 607s § 3 k.p.k. następowałoby z pominięciem elementów wskazanych w art. 607s § 4 k.p.k.

Odnosząc się z uwzględnieniem powyższego do zarzutów podniesionych przez obrońcę skazanego Sąd Apelacyjny stwierdza, że wbrew twierdzeniom obrońcy skazanego niezasadne byłoby odnoszenie zasad tworzenia typów podstawowych, uprzywilejowanych i kwalifikowanych określonych w polskim kodeksie postepowania karnego do realiów państwa, które wydało europejski nakaz aresztowania. W opisie czynu zawartym w skazującym D. P. (1) wyroku oraz w dotyczącym go europejskim nakazie aresztowania nie ma elementów, które pozwalałyby na kwalifikowanie jego zachowania według prawa włoskiego jako typ uprzywilejowany; przeciwnie w sentencji wskazanego powyżej wyroku włoskiego wskazano okoliczności kwalifikujące.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny stwierdza, że kwalifikacja prawna czynu przypisanego D. P. (1) jako przestępstw skarbowych w typie uprzywilejowanym według zasad tworzenia tych typów w polskim porządku prawnym stanowiłaby nieprzewidzianą ani w Kodeksie postępowania karnego ani w decyzji ramowej, którą przepisy zawarte w rozdziale 65b tego kodeksu implementując ingerencje w orzeczenie państwa obcego, co jest niedopuszczalne.

Mając na uwadze powyższe należało uznać, że zarzut zażalenia odnoszący się do przyjętej przez Sąd I instancji kwalifikacji prawnej czynu przypisanego D. P. (1) nie jest zasadny.

Zarzut dotyczący niezasadności dalszego stosowania wobec skazanego tymczasowego aresztowania ma w niniejszej sprawie charakter akcesoryjny; obrońca powiązał go z zarzutem niezasadności zaskarżonego postanowienia w zakresie dotyczącym przyjętej kwalifikacji prawnej czynu. Skoro tak, to stwierdzenie niezasadności zażalenia w tym zakresie spowodowało, iż zarzuty obrońcy odnoszące się do decyzji procesowej o zastosowaniu tymczasowego aresztowania należało również uznać za niezasadne.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 607 § 5 k.p.k. w zw. z art. 611ts k.p.k.

Mając na względzie wszystkie przedstawione argumenty orzeczono, jak na wstępie.