Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Leżańska

Protokolant st. sekr. sądowy Cezary Jarocki

po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku P. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania P. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 30 sierpnia 2016r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonemu P. D. prawo do emerytury od dnia (...) 2016 roku.

Sygn. akt V U 897/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 sierpnia 2016 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił P. D. prawa do emerytury z uwagi na nieujawnienie nowych okoliczności.

Od powyższej decyzji wnioskodawca złożył odwołanie, wskazał, że do pracy w szczególnych warunkach nie zaliczono mu okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w B. od 2 października 1978 roku do 31 maja 1982 roku na stanowisku kierowcy samochodowego, od 1 czerwca 1982 roku do 1 sierpnia 1983 roku na stanowisku mechanika maszyn pojazdów samochodowych w kanałach, od 1 września 1983 roku do 24 lipca 1988 roku na stanowisku kierowcy samochodowego – pracującego na samochodach ciężarowych pow. 3,5 tony z przyczepami.

Ponadto wskazał, że od 1 sierpnia 1988 roku do 30 listopada 1989 roku był zatrudniony na budowie (...) (...)w D. jako kierowca samochodu ciężarowego pow. 3,5 tony (...), a od 21 kwietnia 1994 roku do 31 sierpnia 2012 roku był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) S.A. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego pow. 3,5 tony.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o odrzucenie odwołania z uwagi na to, że samo roszczenie miedzy tymi samymi stronami zostało już prawomocnie osądzone. W uzasadnieniu wskazał, że wnioskodawca złożył odwołanie zgłaszając te same zarzuty, jakie podnosił w odwołaniu od decyzji z dnia 28 marca 2014 roku o odmowie prawa do wcześniejszej emerytury. Podniósł, że Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 8 stycznia 2015 roku sygn. akt V U 3016/14 oddalił odwołanie wnioskodawcy.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca P. D., urodzony (...) 1956 roku, w dniu 12 marca 2014 roku złożył wniosek o emeryturę. Wnioskodawca jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego i wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa (dowód: wniosek o emeryturę k. 1-3 akt emerytalnych I).

Decyzją z dnia 28 marca 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił P. D. prawa do emerytury, ponieważ nie osiągnął wieku emerytalnego oraz nie udowodnił wymaganego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Do pracy w warunkach szczególnych organ nie uwzględnił okresów zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w B. od 2 października 1978 roku do 31 maja 1982 roku na stanowisku kierowca samochodowy, od 1 czerwca 1982 roku do 31 sierpnia 1983 roku na stanowisku mechanik napraw pojazdów samochodowych, od 1 września 1983 roku do 24 lipca 1988 roku na stanowisku kierowca samochodowy, ponieważ przedłożona dokumentacja nie potwierdza wykonywania prac na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego pow. 3,5 tony i mechanika napraw pojazdów samochodowych wykonującego prace wyłącznie w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych, a ponadto stanowisko kierowca samochodowy nie znajduje potwierdzenia w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku (Dz. U. nr 8, poz. 43 ze zm.) oraz okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) S.A. w B. od 21 kwietnia 1994 roku do 31 grudnia 1998 roku na stanowisku kierowca samochodu ciężarowego, ponieważ z przedłożonego świadectwa pracy nie wynika charakter wykonywanych prac a ponadto w punkcie 4 ppkt 8 świadectwa pracy zakład pracy wskazał, ze wnioskodawca nie wykonywał prac w szczególnych warunkach. Od powyższej decyzji wnioskodawca złożył odwołanie (dowód: decyzja z dnia 28 marca 2014 roku k. 26, odwołanie k. 29, odpowiedź na odwołanie k. 27-28 akt emerytalnych I).

Wyrokiem z dnia 8 stycznia 2015 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w sprawie V U 3016/14 oddalił odwołanie (dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 8 stycznia 2015 roku w sprawie V U 3016/14 k. 32 akt emerytalnych I).

W dniu 10 sierpnia 2016 roku skarżący wniósł o przyznanie praca do emerytury (dowód: wniosek o emeryturę z dnia 10 sierpnia 2016 roku k. 1-4 akt emerytalnych II).

Wnioskodawca legitymuje się na dzień 1 stycznia 1999 r. okresem ubezpieczenia w łącznym rozmiarze 26 lat, 11 miesięcy i 28 dni, w tym 4 lata i 3 miesiące stażu w szczególnych warunkach (dowód: decyzja z dnia 30 sierpnia 2016 roku k. 9 akt emerytalnych II).

W okresie od 2 października 1978 roku do 20 kwietnia 1994 ro ku wnioskodawca był zatrudniony w (...)3 w B. (następnie Przedsiębiorstwo (...) w B.) na stanowisku kierowcy samochodowego. Z dniem 1 czerwca 1982 roku powierzono mu obowiązki mechanika napraw pojazdów samochodowych . Od dnia 25 lipca 1988 roku przebywał na budowie eksportowej w ZSRR. Następnie od 22 stycznia 1990 roku na stanowisku kierowcy pojazdu ciężarowego do 20 ton. Z dniem 1 kwietnia 1990 roku powierzono mu obowiązku kierowcy pojazdów ciężarowych powyżej 20 ton (dowód: umowa o pracę z dnia 2 października 1978 roku k. 11, angaż z dnia 3 czerwca 1982 roku k. 15 akt emerytalnych I, świadectwo pracy z dnia 18 kwietnia 1994 roku k. 21, umowa o pracę z dnia 2 października 1978 roku k. 34, potwierdzenie gotowości k. 40, karta obiegowa zmiany k. 39, pismo k. 38 akt sprawy V U 3016/14, umowa o pracę z dnia 22 stycznia 1990 roku k. 13, angaż z dnia 2 maja 1990 roku k. 19 akt emerytalnych I).

Przedsiębiorstwo zajmowało się głównie transportem materiałów budowlanych. Wykonywało usługi transportowe przede wszystkim na potrzeby budowy(...) i (...) w B.. Firma miała na stanie samochody ciężarowe, kilka autobusów i jeden samochód osobowy marki F., którym kierował młody pracownik.

Wnioskodawca pracował jako kierowca samochodu marki (...) o masie powyżej 3,5 tony przewożąc rury, stal, cement i inne elementy potrzebne na budowie. Pracował w pełnym wymiarze czasu pracy innej pracy nie wykonując. Uprawnienia do kierowania pojazdami ciężarowymi posiadał od 28 marca 1978 roku (dowód: zeznania świadka Z. J. – protokół rozprawy z dnia 22 czerwca 2017 roku od 00:10:30 do 00:16:03, zeznania świadka P. M. – protokół rozprawy z dnia 22 czerwca 2017 roku od 00:17:15 do 00:18:17, zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 22 czerwca 2017 roku od 00:21:08 do 00:23:53, 00:24:53 do 00:25:20).

W okresie od 21 kwietnia 1994 roku 31 sierpnia 2012 roku wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) S.A. w B. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego (dowód: świadectwo pracy k. 13 akt sprawy).

Przedsiębiorstwo zajmowało wykonywaniem instalacji zewnętrznych takich jak kanalizacje, rurociągi ciepłownicze, wodociągowe, sanitarne. Wnioskodawca pracował jako kierowca zestawu niskopodwoziowego. Do jego obowiązków należało przewożenie ciężkiego sprzętu budowlanego z budowy na budowę. Były to maszyny o ciężkości ponad 30 ton, a pojazdy około 20 ton. Skarżący wykonywał pracę także jako kierowca wywrotki, przewożąc ziemię. Wnioskodawca jeździł samochodami marki (...) o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Później kierował samochodami typu (...) z zestawem niskopodwoziowym lub z naczepą. Pracę tę P. D. wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy innej pracy nie wykonując (dowód: zeznania świadka Z. C. – protokół rozprawy z dnia 22 czerwca 2017 roku od 00:05:52 do 00:10:03, zeznania świadka Z. M.- protokół rozprawy z dnia 22 czerwca 2017 roku od 00:19:19 do 00:20:20, zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 22 czerwca 2017 roku od 00:24:10 do 00:24:53, od 00:25:21 do 00:27:16).

Wnioskodawcy nie zostały wystawione świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych przez pracodawców w spornych okresach (okoliczność bezsporna).

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje:

odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 887 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 ze zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1. osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2. ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i jest członkiem OFE, ale wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem ZUS na dochody budżetu państwa.

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Zatem okoliczność nie dysponowania przez skarżącego świadectwem pracy w szczególnych warunkach, nie przesądza jeszcze, że wnioskodawca takiej pracy nie wykonywał.

Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w okresie od 2 października 1978 roku do 20 kwietnia 1994 roku w (...)3 w B. (następnie Przedsiębiorstwo (...) w B.) i od 21 kwietnia 1994 roku do 31 sierpnia 2012 roku w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) S.A. w B. był niesporny między stronami w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach ubezpieczeniowych. Sporny pozostawał jedynie charakter wykonywanej przez wnioskodawcę pracy tj. czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie. Stało się tak dlatego, że z dokumentów osobowych skarżącego z (...) w B. oraz Przedsiębiorstwa Budownictwa (...) S.A. w B. w postaci przede wszystkim, umów o pracę, angaży i świadectwa pracy potwierdzających zatrudnienie w spornym okresie wynikało, że wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku kierowcy samochodowego, mechanika napraw pojazdów samochodowych, kierowcy pojazdu ciężarowego do 20 ton, kierowcy pojazdu ciężarowego powyżej 20 ton oraz kierowcy samochodu ciężarowego.

Okoliczność nieprecyzyjnego określenia stanowiska pracy wnioskodawcy w w/w dokumentach, polegającego na niewskazaniu kierowcą jakich pojazdów był wnioskodawca, nie oznacza jednak, że wnioskodawca nie mógł być kierowcą samochodów ciężarowych o ciężarze całkowitym ponad 3,5 tony.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w okresie od 2 października 1978 roku do 20 kwietnia 1994 roku w (...) w B., Sąd oparł się na dokumentach oraz na korespondujących z nimi zeznaniach wnioskodawcy oraz świadków: Z. J. i P. M.. Należy podkreślić, że świadkowie w spornym okresie pracowali razem z wnioskodawcą. Świadkowie wykonywali te same obowiązki co skarżący, a mianowicie byli kierowcami samochodów ciężarowych o ładowności powyżej 3,5 tony. Świadkowie dysponowali zatem bezpośrednią i szczegółową wiedzą na temat charakteru wykonywanej przez skarżącego pracy. Świadkowie potwierdzili, że w całym spornym okresie wnioskodawca pracował w pełnym wymiarze czasu pracy jako kierowca samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony tj. samochodu marki (...) z przyczepą, przewożąc rury i inne elementy potrzebne na budowie(...). Poza pracą kierowcy w/w samochodów innych obowiązków nie miał.

Należy przypomnieć, że o tym czy praca była wykonywana w szczególnych warunkach decyduje nie nazwa stanowiska pracy, lecz faktycznie wykonywane obowiązki. A obowiązki skarżącego - w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego – w całym spornym okresie były takie same i polegały na kierowaniu samochodem ciężarowym o ładowności powyżej 3,5 tony.

Prace na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony są pracami zaliczonymi przez ustawodawcę do prac w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A, działem VIII pkt 2 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Co do pozostałego spornego okresu od 21 kwietnia 1994 roku do 31 sierpnia 2012 roku należy wskazać, że także okres zatrudnienia skarżącego w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) S.A. w B. także był niesporny w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach emerytalnych i osobowych. Spornym pozostawał charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w tym okresie, gdyż nie dysponował świadectwem pracy wystawionym przez pracodawcę w szczególnych warunkach za ten sporny okres.

Wobec powyższego, na wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 6 k.c., spoczywał ciężar wykazania pracy w szczególnych warunkach. Wnioskodawca sprostał temu obowiązkowi. Szczególne warunki pracy wnioskodawcy, Sąd ustalił w oparciu o spójne i logiczne, a co za tym idzie wiarygodne zeznania świadków: Z. C. i Z. M., którzy w spornych okresach pracowali razem z P. D. oraz zeznania samego wnioskodawcy, a także dokumentację zgromadzoną w jego aktach osobowych. Świadek Z. C. w spornym okresie pracował w przedmiotowym Przedsiębiorstwie na stanowisku operatora ciężkiego sprzętu budowlanego tj. koparki i spycharki, a świadek Z. M. jako kierowca samochodów dostawczych, osobowych, ciężarowych i autobusów. Osoby te dysponują tym samym szczegółową i bezpośrednią wiedzą w zakresie codziennych stałych obowiązków pracowniczych skarżącego.

Analiza zeznań świadków oraz dokumentów osobowych prowadzi do wniosku, że wnioskodawca pracował w szczególnych warunkach w okresie od 21 kwietnia 1994 roku do 31 sierpnia 2012 roku. Wprawdzie w świadectwie pracy z tego okresu stanowisko wnioskodawcy jest określane jako kierowca samochodu ciężarowego. Nie mniej o szczególnych warunkach pracy nie decyduje nazwa stanowiska, ale rodzaj rzeczywiście wykonywanej pracy. A ta - jak to Sąd ustalił w oparciu o akta osobowe wnioskodawcy oraz zeznania świadków - polegała w tym spornym okresie niezmiennie na pracy jako kierowcy samochodu ciężarowego o masie powyżej 3,5 tony. Okoliczność, że w świadectwie pracy nie wskazano, czy pracę kierowcy samochodu ciężarowego wykonywał na samochodach o masie powyżej 3,5 tony nie oznacza, że wnioskodawca nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych. Wnioskodawca bowiem jako kierowca samochodu ciężarowego był kierowcą zestawu niskopodwoziowego przewożąc ciężki sprzęt budowlany z budowy na budowę jeżdżąc samochodami marki (...) o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Ewentualnie kierował wywrotkami przewożąc ziemię.

W związku z powyższym Sąd uznał pracę wykonywaną w okresie od 21 kwietnia 1994 roku do 31 sierpnia 2012 roku przez wnioskodawcę również za pracę w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A, działem VIII pkt 2 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Reasumując, na podstawie przeprowadzonych dowodów Sąd uznał, że wnioskodawca w spornych okresach pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach, a więc w wymiarze przekraczającym 15 lat. Na marginesie należy wskazać, że pomimo nie wykazania, że w okresie od 1 czerwca 1982 roku do 31 sierpnia 1983 roku wnioskodawca wykonywał pracę na stanowisku mechanika napraw pojazdów samochodowych w kanałach oraz nie uwzględnieniu do pracy w warunkach szczególnych okresu pracy na budowie eksportowej od 25 lipca 1988 roku, to po zaliczeniu pozostałych spornych okresów zatrudnienia do pracy w warunkach szczególnych skarżący uzyskał wymagane 15 lat.

Ponadto należy dodać, że wbrew zarzutom organu rentowego w niniejszej sprawie nie nastąpił stan rzeczy osądzonej, bowiem ze zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie o sygn. V U 3016/14, toczącej się przed tutejszym Sądem, wynika, że wnioskodawca wówczas nie osiągnął wymaganego wieku 60 lat. Zatem Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim oddalił odwołanie wnioskodawcy od decyzji odmawiającej mu prawa do emerytury, gdyż nie spełnił jednej z podstawowych przesłanek do przyznania emerytury.

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca spełnił jednocześnie pozostałe wymagane przepisami rozporządzenia warunki, to jest osiągnął wiek emerytalny oraz wymagany okres zatrudnienia należy uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Sąd przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury z dniem osiągnięcia wieku emerytalnego tj. z dniem 9 września 2016 roku, skarżący spełnił bowiem wówczas ostatnią przesłankę, od której zależało jego prawo do emerytury.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, orzekł jak w sentencji.