Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy II Wydział Karny w Olsztynie, w składzie :

Przewodniczący : SSR Katarzyna Zabuska

Protokolant : sekr. sąd. Alicja Maciejewska

z udziałem Prokuratora Prokuratury Rejonowej Aliny Biegajło-Niklewskiej,

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 19.01.2016 r., 19.04.2016r., 24.05.2016r., 07.07.2016r., 6.09.1016r., 13.10.2016r., 03.11.2016r., 13.12.2016r.

sprawy

J. B. s. M. i M. z d. M., urodzonego (...) w O.,

oskarżonego o to, że:

I. W dniu 26 lutego 2014r. w O. w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem działając wspólnie i w porozumieniu dokonali z salonu optycznego przy ulicy (...), zaboru w celu przywłaszczenia oprawek WK o wartości 349 złotych na szkodę L.R. T. z siedzibą w O., a ponadto w dniu 28 lutego 2014r. O. z salonu optycznego przy ulicy (...), dokonali zaboru w celu przywłaszczenia oprawek Emporio Armani model EA 3019 5063 o wartości 599 złotych i oprawek Gallardo model GD 745 o wartości 245 złotych na szkodę O. Optyka z siedzibą w O., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 278 § l kk w zw. z art. 12kk w zw. z art. 64 § l kk,

II.W dniu 05 marca 2014r w O. z salonu optycznego przy ulicy (...), wspólnie i w porozumieniu dokonali zaboru w celu przywłaszczenia oprawek Tommy Hilfiger o wartości 499 złotych na szkodę L. z siedzibą w O., przy czym J. B. zarzuconego mu czynu dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne

tj. o czyn z art. 278 § l kk, zaś co do J. B. czyn z art. 278 § l kk w zw. z art. 64 § l kk

I . ustalając, że oskarżony J. B. w ramach zarzucanego mu punkcie I a.o. czynu w dniu 26 lutego 2014r. w O., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pomógł M. G. w zbyciu pochodzących z kradzieży na szkodę L.R. T. z siedzibą w O. oprawek WK o wartości 349 zł. i czyn ten kwalifikuje z art. 122§1 kw, a na podstawie art. 45§1 kk w zw. z art. 5§1 pkt 4 kpsw postępowanie umarza;

II. uniewinnia oskarżonego J. B. od popełnienia zarzuconego mu w punkcie II czynu;

III. na podstawie art. 632 pkt 2 kpk kosztami procesu obciąża Skarb Państwa

Sygn. akt II K 1030/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony J. B. pozostaje w związku małżeńskim z M. G..

W dniu 26 lutego 2014 r. M. B. i G. J. B. udali się do salonu optycznego przy ul. (...). M. G. dokonała zaboru w celu przywłaszczenia oprawek WK o wartości 349 złotych na szkodę LR T. z siedzibą w O.. Brak oprawek stwierdzono w dniu 10 marca 2014 r. po wizycie funkcjonariuszy Policji.

W dniu 26 lutego 2014 r. na prośbę M. G., J. B. udał się do lombardu położonego w O. przy ul. (...) i zastawił oprawki do okularów WK za kwotę 80 złotych. Oprawki posiadały naklejoną cenę 349 złotych.

(dowody: wyjaśnienia świadka M. G. k. 198v-199, k. 34-34v z akt sprawy II K 557/14, k. 35v-36, k. 95, k. 16v, k. 57-57v, zeznania świadka R. T. (2) k. 291v, k. 64 z akt II k 557/14, zeznania świadka D. K. k. 198, k. 7v-8 z akt sprawy II K 557/14, k. 70 v)

W dniu 28 lutego 2014 r. J. B. i M. G. udali się do salonu optycznego przy ul. (...). Oglądali oprawki do okularów. M. G. dokonała zaboru w celu przywłaszczenia oprawek Emporio Armani model EA 3019 5063 o wartości 599 złotych i oprawek Gallardo model GD 745 o wartości 245 złotych na szkodę O. Optyka z siedzibą w O.. Brak oprawek stwierdzono tego dnia przed zamknięciem sklepu.

W dniu 28 lutego 2014 r. J. B. i M. G. udali się do lombardu przy ul. (...) w O.. M. G. zastawiła w lombardzie oprawki marki Emporio Armani 3019 5063 za kwotę 170 złotych oraz oprawki Gallardo 135 GD 745 za kwotę 80 złotych. Oprawki marki Armani posiadały naklejoną cenę 599 złotych, oprawki Gallaro cenę 245 złotych.

W dniu 03 marca 2014 r. J. B. i M. G. udali się do lombardu przy ul. (...) w O.. M. G. zastawiła okulary marki D&G 5037 za kwotę 110 złotych oraz okulary marki Dior 3153 za kwotę 170 złotych, okulary przeciwsłoneczne marki Ray-Ban (...) za kwotę 220 złotych. Oprawki marki Dior posiadały naklejoną cenę 390 złotych.

(dowody: wyjaśnienia świadka M. G. k. 198v-199, k. 34-34v z akt sprawy II K 557/14, k. 35v-36, k. 95, k. 16v, k. 57-57v, zeznania świadka M. S. k. 245v-246, k. 12v-13 z akt II K 557/14, k. 107-107v z akt II K 557/14, zeznania świadka M. E. k. 254v-255, zeznania świadka Ł. K. k. 277v- 278v, k. 2 z akt II K 557/14, k. 51v z akt II K 557/14, zeznania świadka D. K. k. 198, k. 7v-8 z akt sprawy II K 557/14, k. 70 v)

W dniu 05 marca 2014 r. J. B. i M. G. udali się do salonu optycznego przy ul. (...). Oglądali oprawki do okularów. M. G. dokonała zaboru w celu przywłaszczenia oprawek Tommy Hilfiger o wartości 499 złotych na szkodę L. z siedzibą w O.. Brak oprawek stwierdzono w dniu 10 marca 2014 r. po wizycie funkcjonariuszy Policji.

W dniu 05 marca 2014 r. M. G. zastawiła w lombardzie położonym w O. przy ul. (...) oprawki Chanel 2057-5 za kwotę 220 złotych oraz oprawki Tommy Hilfiger TH 1132 H05 za kwotę 80 złotych. Oprawki marki Chanel posiadały naklejoną cenę 849 złotych, oprawki Tommy Hilfiger cenę 499 złotych, Armani cenę 599 złotych.

(dowody: wyjaśnienia świadka M. G. k. 198v-199, k. 34-34v z akt sprawy II K 547/14, k. 35v-36, k. 95, k. 16v, k. 57-57v, zeznania świadka S. M. k. 245v, k. 74v z akt II K 557/14, k. 56v-57, zeznania świadka W. Z. k. 254v, k. 54v-55 z akt II K 557/14, zeznania świadka D. K. k. 198, k. 7v-8 z akt sprawy II K 547/14, k. 70 v)

Przyniesione przez J. B. i M. G. okulary i oprawki nie zostały przez nich wykupione.

( dowody: zeznania świadka D. K. k. 198, k. 7v-8 z akt sprawy II K 547/14, k. 70 v)

Oskarżony J. B. jest osobą karaną. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 13 grudnia 1999 r. w sprawie II K 1358/99 został skazany za czyn z art. 279 § 1 kk na karę 2 lat pozbawienia wolności. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 27 marca 2002 r. w sprawie VII K 94/02 został skazany za czyn z art. 279 § 1 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres próby 3 lat. Postanowieniem z dnia 07 lipca 2005 r. zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 03 grudnia 2004 r. w sprawie VII K 177/04 został skazany za czyn z art. 48 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 12 kwietnia 2005 r. w sprawie VII K 175/05 został skazany za czyn z art. 43 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 29 czerwca 2005 r. w sprawie VII K 1492/04 został skazany za czyn z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 3 lat pozbawienia wolności.

Wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 10 stycznia 2007 r. połączono kary pozbawienia wolności oraz grzywny orzeczone wyrokami Sądu Rejonowego w Olsztynie w sprawach II K 1358/99, II K 2141/98, VII K 94/02 i wymierzono mu karę łączną 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz połączono kary jednostkowe pozbawienia wolności orzeczone wyrokami Sądu Rejonowego w Olsztynie w sprawach VII K 177/04, VII K 175/05 oraz VII K 1492/04 i wymierzono karę łączną 5 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności. Postanowieniem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 26 sierpnia 2008 r. zwolniono wymienionego na przerwę w karze na okres przeprowadzenia zabiegu chirurgicznego. Postanowieniem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 30 marca 2012 r. zwolniono na przerwę w karze do dnia 02 czerwca 2012 r. Postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 01 czerwca 2012 r. zwolniono na przerwę w karze do dnia 02 wrzenia 2012 r. Postanowieniem z dnia 16 listopada 2012 r. został warunkowo zwolniony z okresem próby do 16 listopada 2014 r.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie VII K 2/14 został skazany za czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 złotych. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 18 września 2014 r. został skazany za czyn z art. 178a § 1 kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat.

(dowody: karta karna k. 291v, k. 265-266, odpisy wyroków k. 291v, k. 119-122 z akt II K 557/14)

W dacie czynów zdolność oskarżonego do rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem nie była wyłączona ani ograniczona w rozumieniu art. 31 § 1 lub 31 § 2 kk.

( dowody: opinia biegłych psychiatrów k. 291v, k. 114 z akt II K 557/14)

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie powyższych dowodów oraz wyjaśnień oskarżonego J. B. k. 197v, k. 10-11a, k. 56v, zeznań świadka K. F. (1) k. 271v, zeznań świadka D. M. k. 282v, zeznań świadka K. F. (2) k. 291v oraz dokumentów: protokołu zatrzymania rzeczy k. 291v, k. 9 z akt II K 557/14, protokołu zatrzymania osoby J. B. k. 291v, k. 23 z akt II K 557/14, protokołu zatrzymania osoby M. G. k. 291v, k. 34 z akt II K 557/14, protokołu eksperymentu procesowego k. 291v, k. 35 z akt II K 557/14, protokołu oględzin okularów k. 291v, k. 41-42 z akt II K 557/14.

Oskarżony J. B. konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Odmawiał składania wyjaśnień. ( k. 197v, k. 10-11a, k. 56v)

Sąd zważył, co następuje:

Sąd podzielił wyjaśnienia oskarżonego J. B. konsekwentnie nie przyznającego się do popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk. Korespondują one z wyjaśnieniami świadka M. G.. Nie przeczą im zeznania świadków M. S., M. E., Ł. K., S. M., W. Z., D. K. ani zgromadzone dokumenty, w tym protokoły zatrzymania, protokół eksperymentu procesowego oraz protokół oględzin.

Przystępując do analizy wiarygodności wyjaśnień oskarżonego i zeznań wskazanych świadków należy zaznaczyć, iż M. G. wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 09 października 2014 r. w sprawie II K 557/14 została skazana za czyny z art. 278 § 1 kk popełnione kolejno w dniach 26 lutego 2014 r., 28 lutego 2014 r. oraz 05 marca 2014 r. na szkodę salonów optycznych L.R. T. z siedzibą w O., O. Optyka z siedzibą w O., L. z siedzibą w O. oraz (...) Optyk z siedzibą w O. a polegające na dokonaniu zaboru w celu przywłaszczenia ze wskazanych salonów odpowiednio: oprawek WK o wartości 349 złotych, Emporio Armani Model EA 3019 5063 o wartości 599złotych, Gallardo model GD 745 o wartości 245 złotych, Tommy Hilfiger o wartości 499 złotych oraz Chanel o wartości 849 złotych. Wyrokiem tym uznano ją za winną popełnienia zarzucanych jej czynów z tym ustaleniem, że czynu opisanego w punkcie 1 tj. popełnionego w dniach 26 lutego 2014 r. oraz 28 lutego 2014 r. na szkodę LR T. i O. Optyka a także opisanego w punkcie 2 – popełnionego w dniu 05 marca 2014 r. na szkodę L. z siedzibą w O. dopuściła się, działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą.

W toku postępowania, świadek M. G. konsekwentnie twierdziła, że to ona dopuściła się kradzieży oprawek objętych czynami zarzuconymi J. B.. Utrzymywała, że oskarżony nie miał z tym nic wspólnego. Potwierdziła, że przyznała się do zarzucanych jej czynów, których dopuściła się wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, jednak nie to miała na myśli.

Wymieniona twierdziła, że do salonów chodziła sama. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom świadka w tym zakresie. Pozostają one w sprzeczności z zeznaniami świadków S. M., M. S., tj. pracowników salonów, którzy rozpoznali J. B. jako osobę towarzyszącą M. G. we wskazanych salonach. Ostatecznie świadek M. G. przyznała, że być może do któregoś z salonów udała się wspólnie z mężem ( k. 188v), jednak kradzieży dokonywała sama i oskarżony nie miał o tym wiedzy ani nie uczestniczył w kradzieżach. Zaznaczyła, że gdyby J. B. wiedział co ona robi to z pewnością by ją zatrzymał. Niewątpliwie kształt wyjaśnień wymienionej wskazuje, że starała się ona umniejszyć winę męża, przedstawiając siebie jako osobę odpowiedzialną za dokonywanie kradzieży. Niemniej jednak, zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy nie dostarczył wystarczających podstaw do podważenia wersji prezentowanej przez świadka. Podkreślić należy, że sprawstwo M. G. w zakresie opisanych kradzieży nie budzi wątpliwości. Wymieniona przyznała się do zarzucanych jej czynów. Jej wina została udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem. Jednakże żaden z przesłuchanych w toku postępowania świadków - pracowników salonów optycznych nie wskazał na okoliczności, które pozwalałyby na przyjęcie, że J. B. dopuścił się przestępstw kradzieży opisanych oprawek, działając wspólnie i w porozumieniu z M. G..

Sąd dał wiarę relacji S. M., co do okoliczności zdarzenia, z wyłączeniem jednak tych zeznań, w których wymieniona wskazała oskarżonego jako domniemanego sprawcę kradzieży. Ta okoliczność nie wynika z przedstawionych przez świadka faktów. Pozostaje w sferze domysłów wymienionej. W pozostałym zakresie jej zeznania są jasne, spójne, zupełne, konsekwentne. Nie budzą wątpliwości sądu. Świadek S. M. potwierdziła, że oskarżony był w dniu zdarzenia w salonie i oglądał oprawki do okularów tej firmy, której zostały ukradzione. Następnie, świadek odeszła od stanowiska, ponieważ przyszedł do salonu nowy klient. Wymieniona stwierdziła, że oskarżony widocznie wtedy ukradł oprawki. Sąd nie podzielił zeznań świadka w tym zakresie. S. M. wywodzi domniemanie sprawstwa oskarżonego z tego, że oskarżony oglądał oprawki a następnie zostały one ukradzione. Podkreślić należy, że świadek nie zorientowała się co do zaistnienia kradzieży bezpośrednio po zdarzeniu. Rozpoznała oprawki dopiero, gdy przyniosła je Policja. Wtedy też stwierdziła ich kradzież. Wymieniona rozpoznała oprawki jako pochodzące z salonu, a nie jako te, które oglądał oskarżony. Nie widziała zatem, czy zostały skradzione bezpośrednio przed wyjściem oskarżonego z salonu. Z zeznań świadka nie wynika nic ponad ten fakt, że oskarżony był w salonie i oglądał oprawki. W szczególności, brak jest wystarczających podstaw do stwierdzenia, że to wymieniony ukradł oprawki. Należy mieć bowiem na uwadze, że do kradzieży przyznała się jego żona M. G.. Świadek S. M. nie wskazała, aby oskarżony w jakikolwiek sposób zachowywał się podejrzanie. Jego zachowanie nie budziło wątpliwości świadka. Na podstawie zeznań S. M. nie sposób wykluczyć, że oskarżony jedynie towarzyszył żonie w wizycie w salonie i nie wiedział, że żona ukradła oprawki. Podkreślić należy, że świadek w postępowaniu przygotowawczym zeznała, że po wyjściu oskarżonego i jego żony nie zauważyła, aby z salonu zniknęły jakieś oprawki. Dopiero po tym jak do salonu przyszedł policjant z oprawkami, to świadek rozpoznała oprawki i skojarzyła fakt, że byli oni klientami. Oskarżonego jako klienta rozpoznała po charakterystycznej fryzurze.

Analizując zeznania świadka M. S. podkreślić należy, że wymieniona w pierwszych zeznaniach składanych w postępowaniu przygotowawczym wskazała, że oskarżony i M. G. przyszli do salonu, w którym pracowała, oglądali oprawki, zachowywali się dziwnie, próbując odwrócić jej uwagę. Następnie szybko wyszli z salonu. Świadek zorientowała się, że coś jest nie tak. Po wyjściu sprawdziła oprawki i stwierdziła, że brakuje dwóch: firmy Armani i Gallardo. Natychmiast też wyszła za nimi z salonu. Świadek nie potwierdziła jednak tych zeznań w postępowaniu sądowym ( k. 107-107v). Zeznając przed sądem w Giżycku zaprzeczyła, aby miała wychodzić z salonu za oskarżonym i M. G.. Nie wiedziała dlaczego w protokole zawarto zapis tej treści. Stwierdziła stanowczo, że nie zauważyła zniknięcia oprawek od razu a dopiero przy sprzątaniu salonu. Zapytała wówczas koleżankę, czy ma ona wiedzę, że są one w pracowni lub też zostały sprzedane. Koleżanka wymienionej stwierdziła, że nie zostały sprzedane. Razem szukały w salonie a dopiero następnie zawiadomiły szefa. Świadek zaznaczyła, że przez salon przewijało się dużo klientów. Potwierdziła, że obsługiwała oskarżonego i M. G.. W postępowaniu przed sądem świadek zaznaczyła, że nie widziała, aby któraś z tych osób zabierała oprawki. Przyznała, że zapis z protokołu przesłuchania na Policji jest „ubarwiony.” Wynika z niego, że jest pewna, że to oskarżony i jego towarzyszka byli sprawcami kradzieży podczas gdy nie jest to prawdą. Świadek podkreśliła, że nie ma pewności, że te osoby są sprawcami. Przyznała jedynie, że byli oni klientami salonu. Nie potwierdziła także, żeby zachowywali się dziwnie lub zwrócili jej szczególną uwagę. Podczas drugiego przesłuchania w postępowaniu sądowym świadek potwierdziła analogiczne okoliczności, przecząc stanowczo i konsekwentnie treści zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym. Świadek stanowczo stwierdziła, że nie wybiegła za oskarżonym i M. G. z salonu bezpośrednio po zdarzeniu. Świadek w postępowaniu sądowym konsekwentnie zaprzeczała treści zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym, twierdząc, że tak nie zeznawała. Zeznała, że ich treść jest ubarwiona, w protokole przesłuchania zawarto nieścisłości.

Stwierdzić należy, iż relacje świadka M. S. z postępowania sądowego korespondują z zeznaniami świadków M. E. i Ł. K., którzy pracowali z nią w salonie optycznym w czasie gdy zaistniała kradzież przedmiotowych oprawek. Świadek M. S. zeznawała w sądzie kiedy już nie pracowała w salonie i nie miała powodów, aby obawiać się ewentualnej odpowiedzialności za niedopełnienie obowiązków i ujawnienie braków oprawek dopiero przy sprzątaniu salonu. Zeznania świadka z postępowania sądowego w przeciwieństwie do tych składanych w postepowaniu przygotowawczym są logiczne i spójne. Potwierdzili je świadkowie M. E. i Ł. K..

W ocenie Sądu zasady logicznego rozumowania wskazują, że gdyby w rzeczywistości świadek wykryła brak oprawek bezpośrednio po wyjściu oskarżonego i M. G. z salonu to także niezwłocznie zaalarmowała by innych pracowników salonu oraz szefa. Ten zgłosiłby fakt kradzieży niezwłocznie na Policję. Jak wynika z poczynionych ustaleń, zgłoszenie na Policje zostało złożone dopiero po pewnym czasie. Natomiast świadek M. E. zaprzeczyła, aby w salonie miała miejsce sytuacja, w której M. S. goniłaby jakiegoś klienta. Potwierdziła, że M. S. zorientowała się w braku oprawek dopiero po jakimś czasie od wyjścia oskarżonego i M. G.. Świadek zaznaczyła, że mówiąc jej o kradzieży M. S. nie wskazywała konkretnej osoby. Powiedziała jej, że musiał być to jakiś klient. Podkreślenia wymaga, iż gdyby M. S. zorientowała się w braku oprawek bezpośrednio po wyjściu oskarżonego i jego żony, to z pewnością przekazała by tę informację koleżance M. E., wskazując te konkretne osoby. Sąd dał wiarę zeznaniom M. E.. Jej zeznania korespondują z relacją M. S. z postępowania sądowego oraz zeznaniami świadka Ł. K.. Nie ma ona żadnego powodu, aby zeznawać nieprawdziwie.

Świadek Ł. K., właściciel salonu optycznego, w którym pracowała M. S. również potwierdził, że o kradzieży z salonu dowiedział się od pracownicy przed zamknięciem salonu w dniu kradzieży. Żaden z pracowników nie mówił mu, żeby wybiegał z salonu za sprawcami. W ocenie Sądu, gdyby rzeczywiście miała miejsce taka sytuacja jak opisana w zeznaniach M. S. w postępowaniu przygotowawczym, polegająca na tym, że wymieniona wybiegła za sprawcami bezpośrednio po zdarzeniu, to zaalarmowała by szefa od razu. Był by to tak charakterystyczny element zdarzenia, że niewątpliwie przekazała by go właścicielowi salonu. Świadek zeznał, że z relacji pracownicy wie, że w salonie byli jeszcze inni klienci, poza oskarżonym i jego żoną. Mogły w tym czasie wejść inne osoby. Świadek podkreślił, że oprawki z jego salonu były charakterystycznie oznaczone i z tego powodu nie miał wątpliwości co do ich identyfikacji. Wymieniony nie ma żadnego interesu, aby zeznawać nieprawdę, wspierając wersję M. S. z rozprawy.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków funkcjonariuszy policji K. F. (3), D. M., K. F. (2). Zeznawali oni na okoliczności związane z wykonywaniem obowiązków służbowych. Nie mieli by podstaw, aby przedstawiać wersję inną niż polegającą na prawdzie. Zeznania świadków funkcjonariuszy policji nie świadczą o tym, że wersja przekazana przez M. S. polega na prawdzie, a jedynie, że zeznania o takim kształcie zostały przez wymienioną złożone w postępowaniu przygotowawczym. Wiarygodność zeznań M. S. należało skonfrontować z zeznaniami złożonymi w postępowaniu sądowym oraz innymi osobowymi źródłami dowodowymi a także przeanalizować przez pryzmat zasad logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków W. Z. oraz R. T. (2). Nie były one w toku postępowania kwestionowane. Świadka W. Z. w dniu zdarzenia nie było w salonie. O kradzieży dowiedziała się od pracownicy S. M.. Rozpoznała oprawki przyniesione przez policjanta jako pochodzące z salonu. Podkreśliła, że w salonie używają szczególnych kodów, których nie jest łatwo zdjąć. Na oprawkach ujawnionych w lombardzie nie zostały one usunięte. Świadek R. T. (2) właściciel salonu optycznego przy ul. (...) nie był świadkiem kradzieży. O ujawnieniu skradzionych okularów poinformował go funkcjonariusz Policji. Nie rozpoznał oskarżonego ani jego żony jako klientów salonu. Nie był w stanie wskazać kiedy i w jakich okolicznościach oprawki zginęły z salonu.

Mając na uwadze zgromadzony materiał dowodowy, należy stwierdzić, iż wynika z niego w sposób nie budzący wątpliwości jedynie to, że oskarżony towarzyszył żonie w wizytach w opisanych salonach. Z wyjaśnień M. G. wynika, że jedynie ona kradła oprawki. Wymieniona stanowczo utrzymywała, że działała sama a jej mąż nie brał udziału w kolejnych kradzieżach. Sąd nie znalazł wystarczających podstaw, aby zakwestionować tę wersję. W szczególności, żaden z przesłuchanych w sprawie świadków nie wskazał na jakikolwiek element zachowania oskarżonego, który pozwolił by na przyjęcie, że dokonywał on zaboru oprawek, działając wspólnie i w porozumieniu z żoną. Żaden ze świadków nie wskazał, że oskarżony współdziałał z M. G. w inny sposób niż ten, że towarzyszył jej w salonie.

Sama obecność w salonie, w ocenie Sądu nie świadczy o tym, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z M. G.. Nie wystarcza także do przypisania odpowiedzialności karnej za kradzież rzeczy z salonów.

Relacji oskarżonego i M. G. nie przeczą także spójne i konsekwentne zeznania świadka D. K., pracownika lombardu przy ul. (...). Podkreślenia wymaga, że z zeznań świadka wynika, iż oskarżony zastawił w lombardzie tylko jedne oprawki w dniu 26 lutego 2014 r. Były to oprawki do okularów marki WK za kwotę 80 złotych. Posiadały one naklejoną cenę w wysokości 349 złotych.

Pozostałe oprawki zostały zastawione w lombardzie w dniach 28 lutego 2014 r., 03 marca 2014 r. oraz 05 marca 2014 r przez M. G.. Z zeznań świadka wynika, że oskarżony we wskazanych dniach towarzyszył żonie podczas wizyty w lombardzie. Nie wskazał on, aby oskarżony w jakikolwiek sposób czynnie uczestniczył w zastawieniu oprawek. Nadmienić należy, iż lombard to małe pomieszczenie. Po wejściu od razu staje się przy okienku. Oskarżony oglądał wystawy w czasie gdy jego żona zastawiała oprawki. Nie rozmawiał z żoną ani ze świadkiem, nie brał udziału z negocjacjach ceny, ani spisywaniu umowy. Z zeznań świadka nie sposób wywieźć wniosku, że oskarżony brał czynny udział lub też wiedział dokładnie, jakie przedmioty zastawia jego żona w dniach 28 lutego 2014 r. i następnych. Zeznania świadka pozwoliły na ustalenie jedynie tego, że w dniach 28 lutego 2014 r., 03 marca 2014 r. oraz 05 marca 2014 r. żona oskarżonego zastawiła oprawki. Towarzyszył jej oskarżony i w tym czasie oglądał on wystawy w lombardzie. Powyższe nie daje wystarczających podstaw do przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnej za współudział w kradzieży wskazanych oprawek lub też dopuszczenia się przestępstwa paserstwa polegającego na pomocnictwie w ich zbyciu we wskazanych dniach. Z wyjaśnień M. G. wynika, że oprawki zwykle zastawiała sama, mąż był z nią dla „towarzystwa”. Nie wiedział jednak co ona robi i nie brał w tym udziału. Zeznania świadka D. K. nie podważyły skutecznie wskazanej wersji. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka D. K.. Wymieniony w sposób szczegółowy opisał okoliczności, w jakich oskarżony i jego żona zastawiali oprawki w lombardzie. Jego zeznania znajdują odzwierciedlenie w dowodach z dokumentów w postaci umów zawartych przez oskarżonego i M. G..

M. G. przyznała, że jednokrotnie poprosiła oskarżonego, aby zastawił w lombardzie oprawki. Wyjaśniła, że mąż myślał, że te oprawki należą do niej i są jej własnością. W ocenie Sądu wyjaśnienia świadka nie polegają na prawdzie. Oskarżony, zastawiając oprawki wiedział, że pochodzą one z kradzieży. Zaznaczyć należy, iż oprawki miały naklejoną cenę 349 złotych. Niewątpliwie oskarżony wiedział, że nie są to używane oprawki nalężące do żony. W przeciwnym razie miały by zdjętą metkę z ceną. Był wcześniej z żoną w salonie przy ul. (...), gdzie oglądała ona oprawki do okularów. Tego samego dnia żona poprosiła go, aby udał się do lombardu i zastawił nowe oprawki z ceną. Niewątpliwie musiał co najmniej godzić się na to, że pochodzą one z kradzieży.

Nie sposób z faktu pomocy w zbyciu wskazanych oprawek wywodzić, iż oskarżony także dokonał ich kradzieży. Do zaboru przyznała się jego żona M. G.. Utrzymywała ona, że kradzieży dokonała sama. Zeznania żadnego ze świadków nie zaprzeczyły skutecznie tej wersji.

Sąd podzielił opinię biegłych psychiatrów co do poczytalności oskarżonego. Jest ona jasna, spójna, zupełna. Biegli odpowiedzieli na wszystkie zadane im pytania a wyciągnięte wnioski w sposób rzeczowy uzasadnili. Opinia nie była kwestionowana przez strony. Nie budzi wątpliwości Sądu.

Sąd dał wiarę pozostałym zgromadzonym dokumentom, w tym danym o karalności oskarżonego i odpisom wyroków, protokołom zatrzymania rzeczy, zatrzymania osoby, eksperymentu procesowego oraz oględzin okularów. Nie były one w toku postępowania kwestionowane.

W zakresie kwalifikacji prawnej Sąd zważył, co następuje:

Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na ustalenie, że oskarżony J. B. w dniach 26 lutego 2014 r. , 28 lutego 2014 r., oraz 05 marca 2014 r. działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą dokonywał kradzieży oprawek do okularów z salonu L.R. T. z siedzibą w O., O. Optyka z siedzibą w O. oraz L. w O.. Jego wina ani sprawstwo w opisanym zakresie, polegające na współudziale w przedmiotowych kradzieżach nie zostały w sposób nie budzący wątpliwości wykazane przeprowadzonymi dowodami. Żaden z dowodów nie wskazuje w sposób jednoznaczny na udział oskarżonego w kradzieżach poza tym faktem, iż towarzyszył on żonie w miejscach, w których dokonywała ona kradzieży. Nie dowodzi powyższego, także późniejsze zachowanie oskarżonego w lombardzie. Z zeznań świadka pracownika lombardu wynika jedynie, że w dniach 28 lutego, 03 i 05 marca 2014 r. oskarżony towarzyszył żonie. Nie interesował się jednak tym, co ona robi, nie brał udziału w rozmowie ani sporządzaniu umowy zastawu. Oglądał wystawy. Oskarżony czynny udział w zawieraniu umowy zastawu brał jedynie w dniu 26 lutego 2014 r. Wskazanego dnia zaniósł do lombardu przy ul. (...) pochodzące z kradzieży na szkodę L.R. T. oprawki WK o wartości 349 złotych, pomagając tym samym M. G. w ich zbyciu.

W doktrynie podnosi się, że "pomoc w zbyciu rzeczy " to wszelkie zachowania pasera, które ułatwiają innej osobie (sprawcy zaboru lub innemu posiadaczowi) zbycie rzeczy pochodzącej z czynu zabronionego (O. Chybiński, W. Gutekunst, W. Świda, Prawo karne, Warszawa 1965, s. 122). Najbardziej typową formą pomocy w zbyciu jest "pośrednictwo", które może polegać np. na wyszukiwaniu nabywców, umawianiu ceny, przedstawianiu nabywców osobom dysponującym rzeczami, ułatwianiu odbycia spotkań i porozumienia (wyrok SA w Lublinie z dnia 16 czerwca 1998 r., II AKa 78/98, Apel.-Lub. 1998, nr 4, poz. 26). Dla przyjęcia zaistnienia „pomocy w zbyciu” sprawca musi mieć wówczas świadomość, że swoim zachowaniem pomaga innej osobie (choćby osoba ta o pomocy tej nie wiedziała) w zbyciu rzeczy (wyrok SN z dnia 22 września 2011 r., III KK 48/11, OSNKW 2012, nr 1, poz. 8).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy podkreślić, że oskarżony miał świadomość, że swoim zachowaniem pomaga w zbyciu przedmiotu pochodzącego z kradzieży swojej żonie M. G.. Jak wynika z wyjaśnień zaniósł oprawki do lombardu na jej prośbę, a następnie przekazał jej pieniądze z zastawu, tj. kwotę 80 złotych.

W ocenie Sądu powyższe zachowanie wypełniało znamiona przestępstwa paserstwa. Z uwagi na wartość mienia, tj. kwotę 349 złotych, która nie przekroczyła wartości ¼ minimalnego wynagrodzenia w rozumieniu art. 47 § 1 ustawy kodeks wykroczeń, czyn należało zakwalifikować jako wykroczenie z art. 122 § 1 kw.

Sąd orzekający podzielił stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie V KK 82/12, ( OSNKW 2013/3/23), iż skazanie tego oskarżonego za paserstwo (art. 291 § 1 k.k.), a nie za kradzież, nie wychodzi poza granice oskarżenia i nie narusza zasady skargowości określonej w art. 14 k.p.k.

Zgodnie z art. 45 § 1 kw karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął 1 rok, jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu.

Czyn przypisany oskarżonemu został popełniony w dniu 26 lutego 2014 r. , a więc z dniem 26 lutego 2016 r. jego karalność uległa przedawnieniu, co obligowało Sąd do umorzenia postępowania na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kpsw.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, Sąd uniewinnił oskarżonego J. B. od popełnienia zarzuconego mu w punkcie II czynu.

Wobec charakteru rozstrzygnięcia kosztami procesu obciążono Skarb Państwa.