Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lipca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 lipca 2013 roku w S.

sprawy z powództwa A. M.

przeciwko Skarbowi Państwa - Zakładowi Karnemu w N.

o wynagrodzenie

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

z dnia 9 lipca 2012 r., sygn. akt IX P 996/11

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie III w ten sposób, że przyznaje adwokat D. L. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 4428 zł (cztery tysiące czterysta dwadzieścia osiem złotych), w tym 23% podatku VAT, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu;

2.  oddala apelację w pozostałej części;

3.  przyznaje adwokat D. L. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 1476 zł (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć złotych), w tym 23% podatku VAT, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt II Ca 67/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 09 lipca 2012 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział IX Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, oddalił powództwo (punkt I) oraz zasądził od powoda A. M. na rzecz Skarbu Państwa – Zakładu Karnego w N. kwotę 1.500,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, odstępując od obciążania nimi powoda w pozostałym zakresie (punkt II). Ponadto przyznał adwokat D. L. od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie) kwotę 3.690,00 zł, w tym 23% podatku VAT, tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

Sąd I instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach
i rozważaniach:

A. M., odbywając karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym N., w okresie od października 2002 r. do lipca 2008 t. wykonywał pracę w kuchni, w pełnym wymiarze czasu pracy. Do końca sierpnia 2003 r. otrzymywał minimalne ustawowe wynagrodzenie za pracę, po czym po zmianie obowiązujących przepisów — połowę minimalnej płacy ustawowej.

Podstawą rozpoczęcia pracy było skierowanie wydane przez Dyrektora Zakładu Karnego, poprzedzone wnioskiem samego A. M.. Nie zawierano umowy o pracę, ani żadnej innej umowy.

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd I instancji stwierdził, iż powództwo było niezasadne.

Jak ustalił Sąd Rejonowy podstawę prawną żądania pozwu stanowił przepis art. 123 § 1 i 2 kodeksu karnego wykonawczego, w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 marca 2011 r.

W pierwszej kolejności należało określić podstawę nawiązania stosunku zatrudnienia powoda, a w szczególności, czy stanowiła ją umowa o pracę. Tylko w takim wypadku właściwym do rozpoznania powództwa była sąd pracy, orzekający w ramach postępowania odrębnego z zakresu prawa pracy.

Sąd Rejonowy ustalił, na podstawie art. 121 § 2 k.k.w. oraz na podstawie niebudzących jakichkolwiek zastrzeżeń zeznań świadka I. R., a także z dokumentów znajdujących się w części C akt osobowych powoda, że podstawą pracy A. M. było skierowanie, jako jednostronny akt Dyrektora Zakładu Karnego, poprzedzony wnioskiem powoda. W tym wypadku zdaniem Sądu Rejonowego nie doszło do zawarcia umowy o pracę, ani jakiejkolwiek innej umowy wskazanej normą art. 121 § 2 k.k.w.

Według Sądu Rejonowego brak nawiązania stosunku pracy wykluczał więc właściwość sądu pracy. Z tych względów postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 9 lipca 2012 r. skierował sprawę do rozpoznania z pominięciem przepisów postępowania odrębnego z zakresu prawa pracy (art. 459- 477 ⁷ k.p.c.), a merytoryczną zasadność powództwa oceniał bez zastosowania przepisów kodeksu pracy — o czym w ocenie Sądu Rejonowego stanowi wprost art. 121 § 9 k.k.w.

Sąd Rejonowy stwierdził, że przy ocenie merytorycznej strony pozwu zasadnym okazał się zarzut przedawnienia podniesiony przez pozwanego. Wynagrodzenie za pracę świadczoną na podstawie skierowania, wypłacane z częstotliwością miesięczną, według Sądu I Instancji jest świadczeniem okresowym. Stanowi bowiem każdorazowo ekwiwalent za nominał pracy wykonanej w ciągu upływającego miesiąca. W myśl art. 118 kodeksu cywilnego termin przedawnienia dla roszczeń o świadczenia okresowe wynosi trzy lata. Bieg przedawnienia został na mocy art. 123 § 1 pkt 1 k.c. przerwany wniesieniem pozwu w dniu 14 stycznia 2011 r. Zatem według Sądu Rejonowego trzyletniemu przedawnieniu uległo wynagrodzenie za okres od października 2002 r. do końca 2007 r. i tym samym w tym zakresie powództwo podlegało oddaleniu właśnie jako przedawnione. Zdaniem Sądu Rejonowego nieprzedawnione pozostało wynagrodzenie za siedem miesięcy 2008 r.

Sąd Rejonowy ustalił, że pomiędzy stronami było niesporne, że w 2008 r. powód otrzymywał połowę minimalnego ustawowego wynagrodzenia za pracę. Pozostało zatem do oceny, czy wynagrodzenie to należy wyrównać do całej stawki minimum wynikającego z ustawy dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. Nr 200, poz. 1679 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 września 2007 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2008 (Dz. U. Nr 171, poz. 1209). Pozwany wypłacał powodowi wynagrodzenie według ¹/2 tejże stawki, stosując obowiązujący w 2008 r. art. 123 § 2 k.k.w. Uzasadnieniem wniesionego powództwa miał być wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 lutego 2010 r. (P 20/09, ogłoszony w Dz. U. Nr 34, poz. 191), który uznał za niezgodny z art. 32 oraz z art. 65 ust. 4 w związku z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej cytowany powyżej przepis art. 123 § 2 zdanie pierwsze k.k.w. w zakresie, w jakim zawiera słowo „połowy”. Podkreślenia jednak wymaga, że w punkcie II wyroku Trybunał odroczył moc obowiązującą orzeczenia o dwanaście miesięcy od chwili ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw.

Zatem według Sądu Rejonowego skutek w postaci obowiązku wypłaty co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę osób skazanych me mógł nastąpić ani z chwilą ogłoszenia wyroku, ani również z mocą wsteczną, skoro Trybunał zdecydował się skorzystać z kompetencji przewidzianej art. 190 ust. 3 Konstytucji RP i pozostawić możliwość wynagradzania skazanych według ¹/2 minimalnej płacy jeszcze przez jeden rok. Zdaniem Sądu I Instancji wyrok Trybunału Konstytucyjnego stwierdzający niezgodność przepisu ustawy z Konstytucją jest w zasadzie skuteczny ex tunc, tj. od dnia wejścia w życie zakwestionowanego przepisu, chyba że co innego wynika z jego sentencji (tak m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 24 lutego 2012 r., I ACa 759/lI, LEX nr 1 1 3 1 065). Według Sądu Rejonowego zgodnie z art. 190 ust. 1 Konstytucji, także rozstrzygnięcie odraczające moc obowiązującą zamieszczone w tekście orzeczenia Trybunału, jest nie tylko ostateczne, ale i ma moc powszechnie obowiązującą. Zakresem tej mocy objęte są również wszystkie sądy. Konstytucja nie przewiduje bowiem żadnego wyjątku w stosunku do zasady wyrażonej w jej art. 190 ust. 1, a pogląd o konieczności stosowania w okresie odroczenia przepisów, które utraciły domniemanie konstytucyjności, jest utrwalony w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego.

Tym samym w ocenie Sądu Rejonowego cały okres sporny w niniejszej sprawie, tj. do lipca 2008 r. był objęty zastosowaniem art. 123 § 2 k.k.w., przewidującego możliwość wynagrodzenia za pracę skazanego według ¹/2 ustawowej płacy minimalnej. Tym samym żądanie wyrównania wynagrodzenia za ten okres pozostało niezasadne.

Zdaniem Sądu Rejonowego nie zmienia tych ustaleń argument powoda wskazujący na zasady współżycia społecznego, jako podstawę do uwzględnienia wyroku TK również za okres wsteczny. Przepis art. 5 kc. nie pozwala na korzystanie z prawa podmiotowego wbrew jego społeczno — gospodarczemu przeznaczeniu i wbrew zasadom współżycia społecznego, natomiast nie może stanowić samodzielnej podstawy do wywodzenia roszczenia i do zasądzenia jakichkolwiek kwot.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., art. 102 k.p.c., § 6 pkt 5 oraz 12 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona powodowa, zaskarżając go w całości. Strona skarżąca orzeczeniu temu zarzuciła:

-

obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 5 kc poprzez z jednej strony jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż nie stanowi on podstawy do uwzględnienia powództwa za okres wsteczny sprzed wejścia w życie wyroku Trybunały Konstytucyjnego z dnia 23 lutego 2010 r. w sprawie P 20/09 z uwagi na to, iż przepis ten nie może stanowić samodzielnej podstawy do wywodzenia roszczenia i do zasądzenia jakichkolwiek kwot, a nadto poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie jako podstawy merytorycznego rozstrzygnięcia podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia co do roszczeń powoda za okres od października 2002 r. do końca 2007 roku.

-

obrazę przepisów prawa materialnego, tj. § 13 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.) poprzez jego niezastosowanie i błędne wskazanie w uzasadnieniu wyroku jako podstawy przyznania wynagrodzenia pełnomocnikowi powoda § 12 ust. 2 pkt 1 przedmiotowego rozporządzenia, a także błędne uznanie, iż pełnomocnikowi powoda należą się koszty nieopłaconej pomocy prawnej za prowadzenie sprawy w postępowaniu zażaleniowym przed Sądem Okręgowym mimo, iż postępowanie zażaleniowe toczyło się przed Sądem Apelacyjnym i Sąd Rejonowy winien przyjąć stawkę wynikającą z § 13 ust. 2 pkt 2 przytoczonego rozporządzenia.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

-

uwzględnienie powództwa i orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu i zasądzenie na rzecz pełnomocnika powoda kwoty 3600 złotych tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu z uwzględnieniem stawki 23% podatku VAT (łącznie kwoty 4428 zł. brutto) względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania

-

zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania odwoławczego oraz na rzecz pełnomocnika powoda kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu z uwzględnieniem obowiązującej stawki podatku VAT za postępowanie odwoławcze.

W uzasadnieniu strona skarżąca wskazała, że powód kwestionuje powyższe rozstrzygnięcie Sądu z uwagi na nieuwzględnienie przez Sąd pierwszej instancji przy orzekaniu zasad współżycia społecznego i wynikających z nich reguł interpretowania przepisów prawnych, a także szczególnie chronionych standardów (warunków zatrudnienia oraz płacy), czego wyrazem jest wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 lutego 2010 r. (P 20/09, ogłoszony w Dz. U. Nr 34, poz. 191).

Zdaniem powoda Sąd Rejonowy, wydając zaskarżony wyrok przyjął, iż przepis art. 5 k.c. nie pozwala na korzystanie z prawa podmiotowego wbrew jego społeczno-gospodarczemu przeznaczeniu i wbrew zasadom współżycia społecznego, oraz że nie może on stanowić samodzielnej podstawy do wywodzenia roszczenia i do zasądzenia jakichkolwiek kwot.

Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 23 lutego 2010 r. uznał, iż art. 123§ 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy (dz. U. Nr 90, poz. 557, ze zm.) w zakresie, w jakim zawiera słowo „połowy”, jest niezgodny z art. 32 oraz art. 65 ust.4 w zw. z art. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej.

Strona powodowa wskazała, że zgodnie z stanem prawnym ustalonym przez nią na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 lutego 2010 r. w sprawie P 20/09, powód wywiódł swoje roszczenie, opierając je na twierdzeniu, iż zgodnie z zasadami współżycia społecznego należy mu się wyrównanie wysokości otrzymywanego wynagrodzenia do wysokości ustawowej płacy minimalnej. Zdaniem strony skarżącej wyrok Trybunału Konstytucyjnego jasno wskazywał, iż przepisy prawa, które obowiązywały do wydania tego wyroku były niezgodne z Konstytucją.

Jednocześnie według strony powodowej mając na względzie szczególny charakter świadczenia pracy — bez względu na jego podstawę - oraz ochronę jaką przewidują przepisy prawa odnośnie kształtowania wysokości wynagrodzenia, niezasadne wydaje się być przyjęcie przez Sąd Rejonowy, iż zasady współżycia społecznego w przedmiotowym stanie faktycznym nie mogą być brane pod uwagę. Zdaniem powoda bezsprzecznym jest fakt, iż pozwany nadużył swojego prawa odnośnie ustalenia wysokości wynagrodzenia powoda, co pozwala odwołać się w ramach obrony przed tym nadużyciem do korzystania z ochrony przysługującej w ramach określonych w dyspozycji przepisu art. 5 k.c.

W związku z tak przedstawionym problemem prawnym zastosowanie wynikającego z art. 5 kc zakazu nadużycia prawa należy według strony powodowej zgodnie z poglądem prezentowanym przez dokttynę interpretować w sensie szerokim. Taki pogląd przedstawia M. S. w Komentarzu do Kodeksu Cywilnego Części Ogólnej Lex 2009. Według tej interpretacji: „zgodnie zawarty w art. 5 kc zakaz nadużycia prawa można traktować jako normę legitymującą sędziego do dokonywania korekty obowiązujących przepisów prawa w każdym przypadku, gdy uzna wynik ich stosowania za niesłuszny, niesprawiedliwy. Przy takim ujęciu nadużycia prawa podmiotowego art. 5 kc uważa się za normę pozwalającą na realizację w każdym przypadku ius aequm kosztem iuris stricte”.

Według strony skarżącej wyjątkowy charakter przedmiotowego postępowania, oraz fakt objęcia stosunków prawnych wynikających z praw osoby świadczącej pracę szczególną ochroną pozwala przyjąć, iż Sąd w takim wypadku powinien, zgodnie z prezentowanym stanowiskiem doktryny, dopuścić stosowanie art. 5 kc poprzez uznanie, iż doszło do nadużycia prawa poprzez przekroczenie zasad współżycia społecznego. Sąd Najwyższy definiując zasady współżycia społecznego określa, iż w istocie oznaczają one odesłanie do zasad słuszności, dobrej wiary w sensie obiektywnym, zasad uczciwości obowiązującej w stosunkach cywilnoprawnych i zasady lojalności wobec partnera. W innym wyroku Sąd Najwyższy wskazuje, iż są to akceptowane i godne ochrony reguły rzetelnego postępowania w stosunkach społecznych. Tego rodzaju zasadą według powoda jest wywodzona z zasady sprawiedliwości społecznej zasada sprawiedliwego wynagradzania.

W ocenie strony powodowej odwołanie do tak przyjętych zasad w kontekście przedmiotowego postępowania i jego szczególnego charakteru ze względu na przedmiot postępowania, pozwala twierdzić, iż Sąd Rejonowy wskazując w wyroku, iż przepis art. 5 kc na gruncie rozpatrywanej sprawy nie może być stosowany, dopuścił się obrazy tego przepisu i tym samym wzmiankowany wyrok nie może się ostać.

Nadto zdaniem powoda zasady współżycia społecznego, z tych samych co wyżej wskazane przyczyn, sprzeciwiają się uwzględnieniu zarzutów pozwanego odnośnie przedawnienia dochodzonych przez powoda roszczeń za okres od października 2002 r. do końca 2007 r.

Według strony skarżącej upływ terminu przedawnienia jest brany przez Sąd pod uwagę jedynie na zarzut tego, przeciwko komu roszczenie przysługuje. Ocena tego zachowania zobowiązanego przez pryzmat art. 5 k.c. jest dopuszczalna, co potwierdza bogate orzecznictwo Sądu Najwyższego, który postrzega stosowanie art. 5 kc w odniesieniu do przedawnienia jako rozwiązanie kolizji dóbr: pewności stosunków prawnych i prawa pokrzywdzonego do ochrony. Zdaniem powoda wątpliwości w doktrynie i orzecznictwie nie budzi fakt, iż zastosowanie art. 5 kc. obejmuje podniesienie zarzutu przedawnienia. Tym samym według powoda Sąd winien w każdym wypadku rozważyć nieuwzględnienie zarzutu przedawnienia, a w przedmiotowej sprawie tym bardziej, z uwagi na wyżej podniesione okoliczności w tym eksponowaną orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego ochronę praw skazanych w zakresie pracy skazanych i ich prawa do godziwego -

co najmniej gwarantowanego normami Konstytucji RP - minimalnego wynagradzania. W orzeczeniu tym Trybunał Konstytucyjny wyraźnie zaznaczył, iż zasady sprawiedliwego wynagradzania za świadczoną pracę wynikają wprost z zasad sprawiedliwości społecznej, a zatem są zasadą współżycia społecznego. W tym kontekście zdaniem powoda stoją one w sprzeczności z podniesionym zarzutem przedawnienia i jako takie powodować powinny po stronie Sądu jego nieuwzględnienie w przedmiotowej sprawie i orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu.

Odnosząc się do 2 zarzutu apelacji strona powodowa wskazała, iż błędnym pozostaje wskazanie w uzasadnieniu wyroku przez Sąd Rejonowy jako podstawy zasądzenia pełnomocnikowi powoda 12 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.). Zdaniem strony skarżącej właściwą normą jaka powinna znaleźć w tym przypadku zastosowanie jest § 13 rzeczonego rozporządzenia. Niezależnie od powyższego, nie można zgodzić się z wysokością kwoty orzeczoną przez Sąd I instancji pełnomocnikowi powoda należną w związku z poniesionymi kosztami nieopłaconej pomocy prawne. Sąd błędnie ustalił, że postępowanie zażaleniowe toczyło się przed Sądem Okręgowym, natomiast gdy faktycznie postępowanie zażaleniowe toczyło się przed Sądem Apelacyjnym i Sąd Rejonowy winien przy określaniu kosztów udzielonej powodowi pomocy prawnej przyjąć stawkę wynikającą z 13 ust. 2 pkt 2 przytoczonego rozporządzenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony powodowej okazała się jedynie częściowo zasadna, a w pozostałym zakresie podlegała oddaleniu.

Odnosząc się do zarzutu powoda podniesionego w środku zaskarżenia, a dotyczącego obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 5 k.c. należy wskazać, iż Sąd Okręgowy w pełni podziela pogląd wyrażony przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku, w szczególności w zakresie tego, że przepis art. 5 k.c. nie może stanowić samodzielnej podstawy do wywodzenia roszczenia i konstruowania na nim żądania dochodzenia zapłaty należności. Nie pozwala także na korzystanie z prawa podmiotowego wbrew jego społeczno — gospodarczemu przeznaczeniu i wbrew zasadom współżycia społecznego. Wskazać zatem należy, iż strona pozwana przy określaniu wynagrodzenia powoda każdorazowo stosowała się do ówcześnie obowiązujących przepisów kodeksu karnego wykonawczego, a w szczególności przepisu art. 123 § 2 k.k.w. obowiązujących przed dokonaną przez art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 3 lutego 2011 r. zmianą z dniem 8 marca 2011 r. , tym samym nie sposób postawić jej zarzutu nadużycia prawa podmiotowego podnosząc wobec podniesienia w toku postępowania pierwszoinstancyjnego zarzutu przedawnienia. Jednocześnie należy zaznaczyć, że w okresie gdy strona pozwana wypłacała powodowi wynagrodzenie w wysokości ¹/2 ustawowego minimalnego wynagrodzenia to przepis uprawniający ją do tego, korzystał z domniemania konstytucyjności.

Niezależnie od powyższego Sąd Okręgowy podziela również pogląd Sądu Rejonowego co do zasadności oddalenia powództwa w pozostałym zakresie, tj. co do tych roszczeń, które nie uległy przedawnieniu. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego co do tego, że w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego odnotowano utrwalony pogląd o konieczności stosowania w okresie odroczenia wejścia w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego przepisów, które utraciły domniemanie konstytucyjności. Co więcej, również Trybunał Konstytucyjny w treści uzasadnienia orzeczenia z dnia 23 lutego 2010 r. w sprawie P 20/09 wskazał, że odroczenie wejścia w życie przedmiotowego wyroku ma na celu umożliwienie zarówno podmiotom prywatnym, jak i publicznym dostosowanie się do konieczności podniesienia wynagrodzenia minimalnego wypłacanego zatrudnionym przez nie osobom skazanym. Trybunał Konstytucyjny uznał, że w oparciu o dotychczas obowiązujące przepisy podmioty te planowały swoją działalność gospodarczą i ustalały wynagrodzenie osób skazanych, dlatego też zmiana wysokości wynagrodzeń nie może ich zaskakiwać. Stąd też konieczne było odroczenie wejścia w życie przedmiotowego orzeczenia. Tym samym z uzasadnienia przedmiotowego orzeczenia wynika, iż intencją i celem Trybunału Konstytucyjnego było to, aby przedmiotowe orzeczenie miało skutek na przyszłość i nie dotyczyło zdarzeń prawnych powstałych przed jego wydaniem.

Z tych względów należało oddalić powództwo w przedmiotowym zakresie.

Odnosząc się do drugiego zarzutu podniesionego przez stronę powodową należy stwierdzić, iż Sąd Okręgowy podziela stanowisko strony skarżącej i w tym zakresie uwzględnia zarzut apelacji, Zważyć należy, iż postępowanie zażaleniowego toczyło się przed Sądem Apelacyjnym, a nie jak ustalił Sąd Rejonowy przed Sądem Okręgowym. Z tego też względu wysokość wynagrodzenia pełnomocnika reprezentującego powoda z urzędu za postępowanie zażaleniowe winna zostać ukształtowana przy uwzględnieniu § 6 pkt 5 oraz § 13 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

Mając powyższe rozważania na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku co do pkt I wyroku, a na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku co do pkt II wyroku.