Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 czerwca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Sądu Rejonowego Mirosława Dykier – Ginter

Protokolant pracownik biurowy Marta Bzowska

po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2017 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w K.

przeciwko D. D.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego D. D. na rzecz powoda (...) z siedzibą w K. kwotę 27,50 zł (dwadzieścia siedem złotych pięćdziesiąt groszy),

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  nie obciąża pozwanego kosztami procesu.

Sygn. akt I C 111/17 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w K. wniósł w dniu 29 października 2016 roku do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew przeciwko D. D. o zapłatę kwoty 1776,97 zł. oraz o zasądzenie kosztów procesu, do rozpoznania w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż umową cesji z dnia 6 września 2016 roku nabył wierzytelność w stosunku do pozwanego od (...) S.A. z siedzibą w W. z tytułu świadczonych przez tę spółkę na rzecz pozwanego usług telekomunikacyjnych na podstawie umowy abonenckiej zawartej w dniu 1 marca 2011 roku. Powód wskazywał, że pozwany zawarł z wierzycielem pierwotnym umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Na mocy postanowień umownych pozwany zobowiązany był do regulowania stałych opłat abonamentowych na rzecz wierzyciela pierwotnego. Powołując się na treść zobowiązania pozwanego powód wskazywał, iż w przypadku opóźnienia płatności jakiejkolwiek opłaty przez abonenta w całości lub w części w wymiarze co najmniej 14 dni, po stronie wierzyciela pierwotnego powstawało uprawnienie do zawieszenia świadczonych usług albo wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym z przyczyn leżących po stronie abonenta zgodnie z regulaminem świadczenia usług, Powód wywodził, iż w sytuacji gdy stronie umowy zawartej na czas określony została udzielona ulga, rozwiązanie umowy abonenckiej przez abonenta lub przez wierzyciela pierwotnego z przyczyn leżących po stronie abonenta, uprawniała wierzyciela pierwotnego do naliczenia kary umownej w wysokości nieprzekraczającej wartości ulgi udzielonej abonentowi, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy abonenckiej do dnia jej rozwiązania zgodnie z regulaminem świadczenia usług. Przy czym powód powołał się w tym zakresie na treść art. 57 ust. 6 ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku (Dz.U. z 2004 rok nr 171, poz. 1080 Prawa telekomunikacyjnego), w którym to zobowiązanie umowne zdaniem powoda miało oparcie. Powód wskazywał również, że pozwany zawierając umowę abonencką złożył pisemne oświadczenie, iż akceptuje warunki zawartej umowy, obowiązujący w dniu zawarcia umowy regulamin świadczenia usług przez (...) S. A., warunki obowiązującej oferty promocyjnej oraz cennik świadczonych usług. Powód podkreślał również, że pozwany w razie naruszenie wskazanych zobowiązań akceptując warunki zawartej umowy i korzystając z przyznanych na ich podstawie ulg (promocji) przyjął na siebie zobowiązanie do zapłaty kary umownej w wysokości określonej w umowie. Mimo to pozwany zaprzestał regulowania zobowiązań na rzecz wierzyciela pierwotnego, co skutkowało zawieszeniem świadczonych usług i naliczeniem pozwanemu umówionej kary. Ostatecznie powód wskazywał, iż w związku z zawarta umową abonencką pozwany posiada zaległości z tytułu zobowiązań finansowych.:

- łączną kwotę 119,90 zł płatną do 1 czerwca 2013 roku

- łączną kwotę 119,90 płatną do 1 lipca 2013 roku

- łączną kwotę 119,90 zł płatną do 1 sierpnia 2013 roku

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 września 2013 roku naliczaną za Opłata Za Dekoder – czynsz,

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 października 2013 roku naliczaną za Opłata Za Dekoder – czynsz,

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 listopada 2013 roku naliczaną za Opłata Za Dekoder – czynsz,

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 grudnia 2013 roku naliczaną za Opłata Za Dekoder – czynsz,

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 stycznia 2014 roku naliczaną za Opłata Za Dekoder – czynsz,

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 lutego 2014 roku naliczaną za Opłata Za Dekoder – czynsz,

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 marca 2014 roku naliczaną za Opłata Za Dekoder – czynsz,

- kwotę 2,50 złotych płatne do dnia 1 kwietnia 2014 roku naliczaną za Opłata Za Dekoder – czynsz,

- kwotę 699,77 złotych płatne do dnia 7 maja 2014 roku naliczoną zgodnie z Notą obciążeniową (...),

- kwotę 340 złotych płatne do dnia 11 marca 2016 roku naliczoną zgodnie z Notą obciążeniową (...).

Łączna wysokość zobowiązania to kwota 1.776,97 złotych - to jest kwota dochodzona w niniejszej sprawie.

Nadto w treści pozwu powód wskazywał, iż w razie uznania przez sąd, iż przedłożona dokumentacja związana z zawarta przez pozwanego umową jest niewystarczająca dla oceny zasadności podstaw obciążenia pozwanego wynagrodzeniem oraz karami umownymi wynikającymi z wystawionych na rzecz pozwanego dokumentów księgowych ewentualnie w razie kwestionowania przez pozwanego wiarygodności załączonych przez powoda dokumentów wniósł o zobowiązanie wierzyciela pierwotnego w trybie art. 248 k.p.c. do nadesłania treści dokumentacji związanej z zawartymi przez pozwanego umowami wraz z regulaminami promocji, regulaminami świadczenia , usług w ramach których pozwany zawarł umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych dla karty SIM z przypisanym do nich numerami telefonów, z których korzystał pozwany w razie potrzeby w oryginale lub kopii poświadczonej za zgodność z oryginałem.

Wobec stwierdzonego braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 26 stycznia 2017 roku wydanym w sprawie VI Nc-e (...) przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Człuchowie.

Pozwany D. D. na rozprawie w dniu 6 czerwca 2017 roku wskazał, iż sprawa która jest przedmiotem rozpoznania przez sąd została już prawomocnie rozstrzygnięta. Po ustaleniu, że wyrok na który powoływał się pozwany dotyczył wyłącznie roszczenie o odsetki, pozwany podjął obronę w niniejszej sprawie. Pozwany przyznał, iż zawarł z (...) S.A. umowę o zapewnienie dostępu do programów telewizyjnych. Nie kwestionował również, że zaprzestał uiszczania należności związanych z realizacją tej umowy, w szczególności czynszu za dekoder. Zgłosił natomiast zarzut przedawnienia roszczenia. Odnośnie dochodzonej należności z tytułu kary pieniężnej wskazywał, iż została ona naliczona za niespełnienie świadczeń pieniężnych wobec Cyfrowego P..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 września 2016 roku pierwotny wierzyciel (...) S.A. z siedzibą w W. oraz powód (...) z siedzibą w K. zawarli umowę cesji wierzytelności, której przedmiotem był przelew na rzecz powoda wierzytelności pieniężnych zbywcy, a wynikających z zawartych z dłużnikami umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym usługi telewizyjnej, obejmujących należności z tytułu opłat abonamentowych za zapewnienie dostępu do programów telewizyjnych, naliczanych kar umownych z tytułu niedotrzymania warunków umowy oraz odsetek od tych należności. Przedmiotem tej umowy była również należność naliczona wobec pozwanego D. D.

(bezsporne - nadto umowa przelewu wierzytelności k 20-22 oraz wydruk z płyty stanowiącej załącznik do umowy k.25-26).

W treści umowy strony określiły zasady przekazywania przez zbywcę nabywcy dokumentów w celu dochodzenie przez nabywcę od dłużników wierzytelności w postępowaniu sądowym.

( dowód : art. 3 umowy z dnia 6 września 2016 roku k. 20-22)

Pozwany D. D. zawarł w dniu 1 marca 2011 roku z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę o zapewnienie dostępu do programów telewizyjnych.

(bezsporne)

W okresie trwania umowy pozwany zaprzestał świadczenie opłat. W związku z tym zalegał wobec (...) S.A. w W. z zapłatą należności:

- kwota 10 zł płatne do dnia 1 czerwiec 2013 toku naliczanej za (...),

- kwotę 10 złotych płatne do dnia 1 czerwca 2013 naliczanej za (...),

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 czerwca 2013 roku naliczanej za pakiet SP HD,

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 czerwca 2013 roku naliczanej za Pakiet (...),

- kwotę 30 złotych płatne do dnia 1 czerwca 2013 roku naliczanej za Pakiet (...),

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 czerwca 2013 roku naliczanej za Pakiet M. (...),

- kwotę 49,90 złotych płatne do dnia 1 czerwca 2013 roku naliczanej za Pakiet F. M. HD,

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 czerwca 2013 roku naliczanej za Opłata Za Dekoder – czynsz,

- kwotę 10 złotych płatne do dnia 1 lipca 2013 roku naliczanej za (...),

- kwotę 10 złotych płatne do dnia 1 lipca 2013 roku naliczanej za (...),

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 lipca 2013 roku naliczanej za Pakiet SP HD,

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 lipca 2013 roku naliczanej za Pakiet (...),

- kwotę 30 złotych płatne do dnia 1 lipca 2013 roku naliczanej za Pakiet (...),

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 lipca 2013 roku naliczanej za Pakiet M. (...),

- kwotę 49,90 złotych płatne do dnia 1 lipca 2013 roku naliczanej za Pakiet F. M. HD,

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 lipca 2013 roku naliczanej za Opłata Za Dekoder – czynsz,

- kwotę 10 złotych płatne do dnia 1 sierpnia 2013 roku naliczanej za (...),

- kwotę 10 złotych płatne do dnia 1 sierpnia 2013 roku naliczanej za (...),

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 sierpnia 2013 roku naliczanej za Pakiet SP HD,

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 sierpnia 2013 roku naliczanej za Pakiet (...),

- kwotę 30 złotych płatne do dnia 1 sierpnia 2013 roku naliczanej za Pakiet (...),

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 sierpnia 2013 roku naliczanej za Pakiet M. (...),

- kwotę 49,90 złotych płatne do dnia 1 sierpnia 2013 roku naliczanej za Pakiet F. M. HD,

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 sierpnia 2013 roku naliczanej za Opłata Za Dekoder – czynsz,

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 września 2013 roku naliczanej za Opłata Za Dekoder – czynsz,

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 października 2013 roku naliczanej za Opłata Za Dekoder – czynsz,

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 listopada 2013 roku naliczanej za Opłata Za Dekoder – czynsz,

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 grudnia 2013 roku naliczanej za Opłata Za Dekoder – czynsz,

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 stycznia 2014 roku naliczanej za Opłata Za Dekoder – czynsz,

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 lutego 2014 roku naliczanej za Opłata Za Dekoder – czynsz,

- kwotę 5 złotych płatne do dnia 1 marca 2014 roku naliczanej za Opłata Za Dekoder – czynsz,

- kwotę 2,50 złotych płatne do dnia 1 kwietnia 2014 roku naliczanej za Opłata Za Dekoder – czynsz,

(bezsporne)

(...) Naliczył również pozwanemu kary umownej:

- kwotę 699,77 złotych płatne do dnia 7 maja 2014 roku zgodnie z Notą obciążeniową (...),

- kwotę 340 złotych płatne do dnia 11 marca 2016 roku zgodnie z Notą obciążeniową (...)

- kwotę 340 złotych płatne do dnia 11 marca 2016 roku zgodnie z Notą obciążeniową (...).

( bezsporne)

W piśmie z dnia 21 października 2016 roku powód zawarł zawiadomienie pozwanego o przelewie wierzytelności oraz wezwanie o zapłatą należności w wysokości 2.089,30 zł na którą składała się należność główna oraz odsetki.

(dowód: zawiadomienie o sprzedaży wierzytelności z wezwaniem do zapłaty z dnia 21 października 2016 roku k. 16)

W dniu 26 października 2016 roku powód złożył pozwem w niniejszej sprawie/

( porównaj adnotację o dacie złożenie pozwu k. 2)

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotowe powództwo jedynie w części zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionował faktu zawarcia z pierwotnym wierzycielem umowy o zapewnienie dostępu do programów telewizyjnych oraz zaprzestania realizowania opłat, do których z mocy tej umowy był zobowiązany. Nie zgłaszał również zarzutów dotyczącej legitymacji czynnej powoda w niniejszej sprawie – w szczególności dotyczącej przejęcia przez powoda wierzytelności wobec niego w oparciu o umowę cesji z pierwotnym wierzycielem.

Rozważania w niniejszej sprawie rozpocząć należy od oceny zgłoszonego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia. Skuteczne podniesienie przedmiotowego zarzutu jest bowiem wystarczające do oddalenia powództwa bez potrzeby ustalenia, czy zachodzą wszystkie inne przesłanki prawnomaterialne uzasadniające jego uwzględnienie, a ich badanie w takiej sytuacji staje się zbędne (por. uzasadnienie uchwały pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006 roku, III CZP 84/05 oraz uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2010 roku, I CSK 653/09).

Zarzut pozwanego okazał się częściowo skuteczny. W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajduje 3-letni termin przedawnienia roszczenia wynikający z art. 118 k.c., albowiem powód dochodził roszczenia majątkowego związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą, którą pierwotny wierzyciel niewątpliwie prowadził. Pozew w niniejszej sprawie został złożony w dniu 26 października 2016 roku (porównaj datę wniesienie pozwu wynikającą z systemu k. 2). Tak więc należności, których termin płatności upływał przed 26 października 2013 roku, w chwili jego złożenia, były już przedawnione. Dotyczy to kwot z tytułu opłat, których termin płatności – zgodnie z twierdzeniem zawartym w pozwie - upłynął w dniach 1 czerwca 2013 roku (łącznie kwota 119,90zł.), 1 lipca 2013 roku (łącznie kwota 119,90zł.), 1 sierpnia 2013 (łącznie kwota 119,90zł.), 1 września 2013 roku ( kwota 50zł.). Wobec powyższego na podstawie art. 117 k.c. orzeczono o oddaleniu powództwa w tym zakresie. Pozostałe opłaty wynikające z zawartej umowy, wymagalne (okoliczność bezsporna) w dniu 1 listopada 2013 roku, 1 grudnia 2013 roku, 1 stycznia 2014 roku, 1 lutego 2014 roku, 1 marca 2014 roku i 1 kwietnia 2014 roku w łącznej wysokości 27,50 zł. zasądzone zostały na rzecz powoda w pkt. 1 wyroku.

Natomiast sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienie roszczenie w zakresie kar umownych dochodzonych pozwem.

Zgodnie z twierdzeniem zawartym w pozwie pierwotny wierzyciel naliczył karę umowną albowiem pozwany zaprzestał regulowania zobowiązań finansowych wynikających z umowy – w związku z zaprzestaniem regulowania należności powód posiada zobowiązania pieniężne. Skutkowało to – zgodnie z twierdzeniem powoda - zawieszenie przez pierwotnego wierzyciela świadczenia usług i naliczenie kary umownej dochodzonej pozwem w niniejszej sprawie. W zakresie podstawy dochodzonego roszczenia w tej części powód powołał się na postanowienia regulaminu świadczenia usług, a także wskazywał na treść art. 57 ust. 6 ustawy Prawo telekomunikacyjne. Przedstawiona argumentacja w sposób jednoznaczny wskazuje, iż powód wywodził, że kara umowna naliczona przez pierwotnego wierzyciela wynikała z nie wywiązania się przez pozwanego z jego zobowiązań dotyczących zapłaty opłaty abonamentowej, a więc świadczenie o charakterze pieniężnym. Należało więc ocenić skuteczność tak określonego zobowiązania

Ponad wszelką wątpliwość usługa zapewnienia dostępu do programów telewizyjnych stanowi usługę telekomunikacyjną (porównaj wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 16 grudnia m2014 roku VI ACa 294/14) stąd zastosowanie w niniejszej sprawie będą mały przepisy ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawa telekomunikacyjne ( Dz. U z 2004 roku, Nr 171, poz. 1800 z poź. zmian.).

Zgodnie z treścią art. 56 ust. 3 pkt 13 ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku - Prawo telekomunikacyjne w brzmieniu obowiązującym w dniu zawarcia umowy przez pozwanego, umowa o świadczenie publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych powinna określać m.in. zakres odpowiedzialności z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, wysokość odszkodowania oraz zasady i terminy jego wypłaty. Z kolei w myśl art. 57 ust. 6 ustawy, w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania.

Zauważyć należy, iż w niniejszej sprawie powód nie przedstawił żadnych dokumentów dotyczących treści stosunku prawnego łączącego strony umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych polegających na zapewnieniu dostępu do programów telewizyjnych (umowy, regulaminów, cenników, a nawet not obciążeniowych, na które powoływał się w treści uzasadnienie pozwu), a pozwany nie wypowiedział się co do tych twierdzeń strony przeciwnej. W zakresie stanu faktycznego dotyczącego treści stosunku prawnego łączącego pozwanego i pierwotnego wierzyciela sąd dokonał oceny stanu faktycznego wynikającego z treści uzasadniania pozwu. W tym miejscu wskazać jedynie należy, że zdaniem sądu zwrócenie się przez sąd o przedstawienie dokumentacji dotyczącej dochodzonego przez powoda roszczenia do zbywcy wierzytelności w sytuacji, gdy zgodnie z umową cesji nabywca ma prawo żądania przedstawienia mu przez zbywcę wszystkich koniecznych dokumentów, stanowiłoby naruszenie rozkładu ciężaru dowodów w sprawie. Powód nie wskazywał bowiem, że zbywca wierzytelności odmówił mu wydania dokumentacji. Zatem brak złożenia dokumentów przez powoda należy oceniać w kontekście jego zaniedbania i niedochowania obowiązków z art. 6 k.c. i 3 k.p.c. Zauważyć też należy ,że wniosek ten dotyczył umowy o oświadczenie usług telekomunikacjach „dla kart SIM z przypisanymi do nich numerami telefonów”, a więc w zakresie nie objętym powództwem w niniejszej sprawie.

W treści uzasadniania powód powołał się jedynie na zdaniem powoda wiążące strony umowy postanowienia regulaminu świadczenia usług, iż w przypadku opóźnienia płatności jakiejkolwiek opłaty przez abonenta w całości lub w części w wymiarze co najmniej 14 dni, po stronie wierzyciela pierwotnego powstawało uprawnienie do zawieszenia świadczonych usług albo wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym z przyczyn leżących po stronie abonenta. Powód wskazywał również na postanowienia tego regulaminu, iż w sytuacji gdy stronie umowy zawartej na czas określony została udzielona ulga, rozwiązanie umowy abonenckiej przez abonenta lub przez wierzyciela pierwotnego z przyczyn leżących po stronie abonenta, uprawniało wierzyciela pierwotnego do naliczenia kary umownej w wysokości nieprzekraczającej wartości ulgi udzielonej abonentowi, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy abonenckiej do dnia jej rozwiązania.

Oceniając postanowienie regulaminu, na które powoływał się powód podkreślić należy przede wszystkim, iż naliczania kary umownej przewidziane były wyłącznie w sytuacji rozwiązania umowy. Tymczasem zgodnie z twierdzeniem powoda pierwotny wierzyciel w związku z nieopłacaniem należności przez pozwanego jedynie zawiesił świadczenie usług - powód nie wywodził, iż nastąpiło rozwiązania umowy z przyczyn leżących po stronie abonenta - i naliczył karę umowną. Zgodnie z twierdzeniem powoda nie został więc nawet spełniany warunek wynikający z regulaminu, na który powołuje się powód – rozwiązania umowy przez wierzyciela z przyczyn leżących po stronie abonenta.

Przed wszystkim jednak zauważyć należy iż – zgodnie z twierdzeniami powoda - zastrzeżenie umowne stanowiące podstawę naliczenie dochodzonej kary umownej wiązało się z zaprzestaniem przez pozwane realizacji świadczenia pieniężnego. Zgodnie z treścią przepisu art. 353 1 k.c., strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Cytowany przepis jednoznacznie zakreśla granicę swobody umów wskazując, że ta jest ograniczona w szczególności przepisami ustawy. Takim przepisem ograniczającym swobodę umów jest między innymi przepis art. 483 § 1 k.c. Zgodnie z jego treścią, można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Cytowany przepis, z uwagi na zawartą w nim normę prawną, jest przepisem bezwzględnie obowiązującym (ius cogens). Wskazać przy tym należy, że jak wynika z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, które sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela, przy ocenie charakteru zastrzeżonej kary należy brać pod uwagę charakter prawny zobowiązań, które należą do essentialia negotii, a nie obowiązki pochodne (dodatkowe) - por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2000 roku, V CKN 171/00, Lex nr 52662.

W przedmiotowej sprawie pierwotny wierzyciel zobowiązała się do świadczenia na rzecz pozwanego określonych usług telekomunikacyjnych, natomiast pozwany zobowiązany był do uiszczania z tego tytułu opłat Zobowiązanie pozwanego było zatem od początku zobowiązaniem stricte pieniężnym, do którego nie może mieć zastosowania przepis o karze umownej.

W konsekwencji dochodzenie od pozwanego kary umownej naliczanej z powodu nie wykonanie zobowiązania pieniężnego należy uznać za niedopuszczalne zastrzeżenie umowne i jako takie – w świetle przepisu art. 58 k.c. – nieważne. Zgodnie bowiem z treścią art. 58 k.c., czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 sierpnia 2005 roku, V CK 90/05, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 1966 roku, III CR 45/66, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 lipca 2005 roku, I ACa 368/05).

Na powyższą ocenę nie ma wpływu treść powołanego przez powoda art. 57 ust. 6 ustawy Prawo telekomunikacyjne. Dyspozycja tego przepisu jedynie ogranicza wysokość roszczeń, których może dochodzić świadczący usługi telekomunikacyjny, nie przewiduje zaś ich ryczałtowego określenia w formie kary umownej. Innymi słowy, cytowany przepis nie zawiera upoważnienia dla świadczeniodawców telekomunikacyjnych do zastrzegania kar umownych w sytuacjach nie przewidzianych w art. 483 § 1 k.c. Należy przy tym pamiętać, że art. 483 § 1 k.c. stanowi wyjątek od zasady, że wysokość szkody powinna być udowodniona, zaś przepisy o charakterze wyjątkowym nie mogą być interpretowane w sposób rozszerzający ( tak również Sąd Okręgowy w Łodzi min. w sprawach III Ca 1875/14 i III Ca 519/15)

Wobec powyższego powództwo i w tej części należało oddalić.

O kosztach orzeczono w oparciu o art. 102 k.p.c. uwzględniając, iż pozwany uległe w nieznaczącym zakresie (w 1,5%)