Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy w Lidzbarku Warmińskim I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2017 r. w Lidzbarku Warmińskim na rozprawie sprawy z powództwa I. M.

przeciwko „B. (...)” SE z siedzibą w R. (R. (...))

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego „B. (...)” SE z siedzibą w R. na rzecz powódki I. M. kwotę 6.242,41 zł (sześć tysięcy dwieście czterdzieści dwa złote i 41/100 ) z odsetkami ustawowymi, z tym że od dnia 1 stycznia 2016 r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, liczonymi od dnia 7 października 2013 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego „B. (...)” SE z siedzibą w R. na rzecz powódki I. M. kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  nakazuje pobrać od pozwanego „B. (...) SE z siedzibą w R. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Lidzbarku Warmińskim kwotę 13 zł (trzynaście złotych) tytułem nieuiszczonej przez powódkę opłaty sądowej od pozwu oraz kwotę 1.054,81 zł ( jeden tysiąc pięćdziesiąt cztery złote i 81/100 ) tytułem zwrotu wydatków poniesionych w sprawie tymczasowo przez Skarb Państwa .

SSR Agnieszka Przęczek

Sygn. akt I C 123/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 lutego 2015 r. powódka I. M. wniosła
o zasądzenie od pozwanego „B. (...)” SE z siedzibą w R. (R. (...)) kwoty 6.242,41 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia
7 października 2013 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu powódka wskazał, że w dniu 11 września 2013 r. kierujący samochodem marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) A. T., nie zachowując ostrożności podczas manewru cofania, doprowadził do kolizji drogowej uderzając w zaparkowany samochód powódki marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...). W wyniku uderzania samochód powódki został uszkodzony. Sprawca posiadał zawartą umowę OC u pozwanego Towarzystwa (...). Powódka zgłosiła szkodę u pozwanego w dniu 13 września 2013 r. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany uznał swoja odpowiedzialność za przedmiotowa szkodę i wypłacił powódce tytułem zaistniałej szkody kwotę 779,20 zł. Powódka nie zgadzając się z takim oszacowaniem kosztów naprawy oraz z brakiem możliwości wykonania naprawy samochodu w tej kwocie w warsztacie samochodowym, poprosiła o wykonanie opinii technicznej pojazdu przez niezależnego rzeczoznawcę samochodowego, który wycenił wartość naprawy jej pojazdu na kwotę 7.021,41 zł. Pozwany podtrzymał swoją decyzje w zakresie wysokości przyznanego powódce odszkodowania (pozew k. 3-6).

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa, a także o zasądzenie kosztów procesu, a w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu ubezpieczyciel w zakresie odszkodowania zakwestionował powództwo co do wysokości wskazując, że co do zasady ponosi odpowiedzialność gwarancyjną za szkodę będącą przedmiotem niniejszego postępowania, jednakże otrzymane przez powódkę odszkodowanie całkowicie zlikwidowało szkodę i brak jest podstawy do dopłaty odszkodowania (odpowiedź na pozew k. 113-116).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 11 września 2013 r. w godzinach wieczornych w L. na parkingu przy ulicy (...) A. T. na skutek niezachowania ostrożności podczas manewru cofania samochodem marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...), uderzył w zaparkowany samochód powódki marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...). W wyniku uderzania samochód powódki został uszkodzony. Uszkodzeniu uległy między innymi: tylnia lewa listwa drzwi, osłona poszerzania tylnia lewa, szyba tylnia podstawowa, ściana boczna lewa, primer szyby bocznej, zawór opony tylnej lewej, tylni lewy błotnik. Koszt naprawy pojazdu wynosi 7.366,51 zł.

Sprawca kolizji był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej (OC)
u pozwanego, posiadając polisę numer (...).

Dniu 12 września 2013 r. sprawca kolizji złożył pisemne oświadczenie
w zakresie zaistniałego zdarzenia. A. T., jako sprawca wykroczenia, został ukarany grzywna w drodze mandatu karnego.

W dniu 13 września 2013 r. powódka zgłosiła pozwanemu szkodę komunikacyjną. Pozwany zarejestrował szkodę pod numerem (...). Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany dokonał kalkulacji naprawy pojazdu powódki na kwotę 779,20 zł. W odpowiedzi na sporządzona kalkulację powódka poinformowała pozwanego, że podana kwotą jest rażąco niska.

Pozwany w decyzji z dnia 4 października 2013 r. podtrzymał swoje stanowisko w zakresie wysokości szkody i dnia 7 października 2013 r. wypłacił powódce kwotę 779,20 zł tytułem odszkodowania.

Powódka podjęła próby naprawy uszkodzonego pojazdu, jednakże w warsztatach samochodowych, do których jeździła, otrzymywała odpowiedź, że koszt naprawy jej pojazdu będzie znacznie wyższy. Po uzyskaniu tych informacji powódka zwróciła się o wycenę kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu do niezależnego rzeczoznawcy samochodowego P. D., który wycenił koszty naprawy na kwotę 7.021,41 zł. Po uzyskaniu opinii rzeczoznawcy powódka ponownie zwróciła się do pozwanego o weryfikację ustalonego odszkodowania. Stanowisko pozwanego pozostało niezmienne.

Powódka nie naprawiła uszkodzonego pojazdu.

Dowód: kserokopia dowodu osobistego powódki k. 7, kserokopia prawa jazdy powódki k. 8, kserokopia dowodu rejestracyjnego samochodu powódki k. 9-10, kserokopia polisy powódki k. 11-12, kserokopia dowodu osobistego i prawa jazdy sprawcy k. 13-14, kserokopia dowodu rejestracyjnego samochodu sprawcy k. 15-16, kserokopia polisy OC sprawcy k. 17-18, oświadczenie sprawcy k. 19, informacja o ukaraniu sprawcy k. 20, potwierdzenie przyjęcia szkody k. 21, kalkulacja szkody k. 22-24, pismo powódki k. 26, korespondencja stron k. 30-40, decyzja z dnia 4.10.2013 r. k. 41, korespondencja powódki k. 42-63 i 71-85, dokumentacja fotograficzna k. 64, akta szkody– koperta k. 123, zeznania świadka P. D. k. 142-142 v., opinia biegłego sadowego z zakresu techniki motoryzacyjnej M. P. k. 146-178 i 194 v., zeznania powódki k. 194 v.-195 w zw. z k. 128 v.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumentację dołączoną do akt oraz akt szkody. Należy stwierdzić, iż nie ma przeszkód, aby dopuścić jako dowody złożone kopie dokumentów, jeśli nie ma zastrzeżeń co do ich zgodności
z oryginałem. Wprawdzie dokumenty te stanowiły dokumenty prywatne
w rozumieniu art. 245 k.p.c., to stosownie do treści art. 233 § 1 k.p.c. Sąd, dokonując ich oceny w ramach swobodnej oceny dowodów uznał je za wiarygodne
i przydatne dla ustalenia stanu faktycznego, a w konsekwencji, poczynił na ich podstawie ustalenia faktyczne, zwracając jednak uwagę, że dokumenty prywatne stanowiły jedynie dowód tego, że określone w nich osoby złożyły oświadczenia
o treści w nich zawartej.

Nadto Sąd dopuścił dowód z zeznań świadka P. D. oraz
z zeznań powódki, którym dał wiarę jako logicznym i spójnym. Dokonując oceny wiarygodności tychże zeznań Sąd nie znalazł podstaw do tego, aby zakwestionować ich treść, tym bardziej że podawane w nich okoliczności
w znacznej części znalazły potwierdzenie w przedstawionej przez strony dokumentacji i w większości miały charakter niesporny.

Ponadto Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej M. P.. Opinię biegłego Sąd uznał za wiarygodną, gdyż ma ona charakter kompletny, całościowy, a także jest rzetelna, sporządzona została bowiem przez biegłego z listy Prezesa Sądu Okręgowego w Olsztynie, co do którego nie sposób twierdzić, iż zainteresowany był w rozstrzygnięciu na rzecz którejkolwiek ze stron postępowania. W ocenie Sądu opinia ta została sporządzona przez osobę o odpowiednim doświadczeniu oraz niezbędnej wiedzy teoretycznej. Poczynione przez biegłego ustalenia są jasne i w pełni zrozumiałe, a wyciągnięte wnioski i sposób rozumowania logiczne.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów przedłożonych do akt sprawy oraz dokumentów znajdujących się w aktach szkody, których rzetelność
i wiarygodność nie została zakwestionowana.

Przechodząc do wyjaśnienia podstawy prawnej dochodzonego roszczenia, wskazać należy, że stosownie do art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Zgodnie z § 2 umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce
w okresie ubezpieczenia. Paragraf 4 cytowanego artykułu stanowi zaś, że uprawniony do odszkodowania może go dochodzić bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Uzupełnieniem tej regulacji w odniesieniu do odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych są przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r.
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym w Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (D.U. z ,2003 r., Nr 124, poz. 1152), a w szczególności jej art. 34 ust. 1., który precyzuje, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Odpowiedzialność sprawcy zdarzenia nie była kwestionowana, a jej podstawą był art. 435 § 2 k.c. w zw. z art. 415 k.c.

Mając na uwadze powyższe zasady, Sąd uznał, że opinia biegłego M. P. mogła służyć czynieniu ustaleń faktycznych w sprawie. Pozwany podniósł co do wydanej pisemnej opinii zarzut, a mianowicie, iż biegły niesłusznie przyjął w swojej kalkulacji, że błotnik należało wymienić a nie naprawić.

Do zgłoszonego zarzutu biegły szeroko się odniósł podczas ustnej uzupełniającej opinii. W sposób przejrzysty uzasadnił potrzebę zakwalifikowania do wymiany całego błotnika wyjaśniając, iż zakres uszkodzeń błotnika oraz jego deformacja wskazują na konieczność wymiany tej części samochodu na nowy. Ponadto biegły wskazał, że naprawa tego elementu nie przywróciłaby prawidłowej geometrii, a zastosowanie dużej warstwy szpachli spowodowałoby duży ubytek wartości pojazdu z tytułu nieprawidłowo przyjętej technologii naprawy.

Sąd w całości podzielił wnioski opinii uznając, że jest ona kompletna, jasna i jednoznaczna w swych wnioskach. Biegły obszernie odniósł się do sformułowanego przez pozwanego zarzutu. Wyjaśnił swój tok rozumowania, przyjęte założenia. Sąd oparł się zatem na niej przy czynieniu ustaleń faktycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki zgodnie z jej żądaniem.

Odnosząc się do daty wymagalności roszczenia odsetkowego, wskazać należy, że termin spełnienia świadczenia przez zakład ubezpieczeń (niezależnie od tego czy jest to zadośćuczynienie, czy odszkodowanie), z upływem którego aktualizuje się możliwość żądania odsetek, jest jednoznacznie określony w przepisach (art. 817 § 1 i 2 k.c. w odniesieniu do zadośćuczynienia, art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( D.U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) w odniesieniu do odszkodowania). Nie jest powiązany z datą wyrokowania (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 lutego 2010 r. , II CSK 434/09), ale jest oznaczony w dniach. Podkreślić przy tym należy, że spełnienie świadczenia w terminie późniejszym niż wskazany w powyższych przepisach może być usprawiedliwione jedynie wówczas, gdy ubezpieczyciel powoła się na istnienie przeszkód w postaci niemożliwości wyjaśnienia okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności albo wysokości świadczenia, mimo działań podejmowanych ze szczególną starannością (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 listopada 2009 r, sygn. II CSK 257/09).

W niniejszej sprawie ubezpieczyciel nie powołał się na przeszkody w ustaleniu wysokości odszkodowania, a o ich istnieniu nie świadczą dokumenty zgromadzone w toku postępowania likwidacyjnego. Tym samym żądanie zasądzenia odsetek od należnego poszkodowanej odszkodowania jest w pełni uzasadnione.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zasadzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 300 zł ( tj. części uiszczonej przez nią opłaty od pozwu).

O nieopłaconych kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 83 ust. 2
w zw. z art. 113 ust. 1 i ust 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. W toku postępowania Skarb Państwa opłacił wydatki
w łącznej wysokości 1.054,81 zł. Dodatkowo do rozliczenia pozostała część opłaty od pozwu w wysokości 13 zł, od uiszczenia której powódka była zwolniona.

SSR Agnieszka Przęczek