Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2013 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Anna Szeliga (spr.)

Sędziowie: SO Aleksandra Babilon-Domagała

SO Krzysztof Sajtyna

Protokolant: st.sekr.sądowy Anna Niebudek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Andrzeja Hojnowskiego

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2013 roku

sprawy J. S.

oskarżonej o przestępstwo z art. 54 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżoną

od wyroku Sądu Rejonowego w Starachowicach

z dnia 19 kwietnia 2013 roku sygn. akt II K 1016/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 320 (trzysta dwadzieścia) złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

IX Ka 969/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Starachowicach z dnia 19 kwietnia 2013r. w sprawie o sygn. akt II K 1016/12 oskarżona J. S. została uznana za winną tego, że:

w okresie od 16 lutego 2006 roku do 30 kwietnia 2006 roku w M. i S. w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem bezpośrednim poprzez udzieloną pomoc swojemu mężowi H. S. (1) polegającą na udostępnieniu swoich danych osobowych celem zamieszczenia ich w treści umów zakupu samochodów osobowych na terenie Niemiec, udzielenia pełnomocnictwa H. S. (1) do rejestracji tych samochodów na swoje nazwisko w Starostwie Powiatowym w S. i sprzedaży trzech samochodów osobowych w Polsce, ułatwiła prowadzenie H. S. (1) niezgłoszonej działalności gospodarczej narażając tym na uszczuplenie zobowiązań podatkowych w łącznej kwocie 29.046,00 złotych w tym z tytułu: podatku dochodowego od osób fizycznych za 2005 rok w wysokości 14.326,00 złotych, podatku od towaru i usług w wysokości 14.720,00 złotych [VII 2005- 6.240,00 złotych, IX 2005 -3.352,00 złotych i X 2005 – 5.128,00 złotych] naruszając przy tym przepisy art. 9 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych [Dz. U. z 2000 roku Nr 14 poz. 176 z póz. zm.], art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towaru i usług [Dz. U. z 2004 roku Nr 54 poz. 535 z póz. zm.]

tj. przestępstwa z art. 18 par. 3 k.k. w zw. z art. 54 par. 2 k.k.s. i w zw. z art. 6 par. 2 k.k.s. i na podstawie art. 19 par. 1 k.k. w zw. z art. 54 par. 2 k.k.s. w zw. z art. 6 par. 2 k.k.s. w zw. z art. 23 par. 1 i 3 k.k.s. wymierzył jej karę 60 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 złotych; zwolnił oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych, którymi obciążył Skarb Państwa.

Apelację od tego wyroku wniosła oskarżona J. S.. W apelacji nie sprecyzowano żadnych zarzutów. Oskarżona wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku. Apelacja ogranicza się do stwierdzenia, że skarżąca wnosi o spowodowanie by Urząd Skarbowy ustalił prawidłową wysokość podatku, gdyż z opinii rzeczoznawcy (...) Związku (...) znajdującej się w aktach sprawy wynika, że należny podatek jest około 5-cio krotnie niższy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonej J. S. jest oczywiście bezzasadna

W ocenie Sądu Okręgowego w toku prawidłowo przeprowadzonego przewodu sądowego Sąd Rejonowy zgromadził dowody niezbędne dla rozstrzygnięcia i prawidłowo ustalił stan faktyczny w sprawie. Dokonana ocena dowodów jest rzetelna, wszechstronna, rzeczowa, oparta przy tym na kryteriach zakreślonych w art. 7 k.p.k. Ocena dowodów, jako swobodna a nie dowolna podlega, więc ochronie prawa procesowego. Swoje stanowisko odnośnie wskazania, jakie fakty Sąd I instancji uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych należycie umotywował w odpowiadającym wymogom procesowym uzasadnieniu. Podkreślić należy, że ponownie rozpoznając przedmiotową sprawę Sąd I instancji w pełni zastosował się do treści art. 442 par. 3 k.p.k. przeprowadzając postępowanie dowodowe zgodnie ze wskazaniami sądu odwoławczego, co do dalszego postępowania, a ocena tych dowodów zaprezentowana w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku jest prawidłowa.

Oskarżona J. S. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Składając lakoniczne wyjaśnienia potwierdziła jednak, że udzieliła pełnomocnictwa swojemu mężowi H. S. (1) celem zakupu samochodów osobowych na terenie Niemiec, zarejestrowania ich na jej nazwisko w Polsce a następnie ich sprzedaży. Ustalenia Sądu Rejonowego są w tym przedmiocie bezsporne. Prawidłowo w oparciu o wyjaśnienia oskarżonej, zeznania jej męża, pozostałych świadków i dokumenty zgromadzone w sprawie ustalono, że oskarżona udostępniając H. S. (1) swoje dane osobowe celem zamieszczenia ich w treści umów zakupu samochodów, a następnie udzielając pełnomocnictwa do rejestracji tych samochodów w Polsce i sprzedaży ułatwiła H. S. prowadzenie niezgłoszonej działalności gospodarczej narażając tym samym na uszczuplenie zobowiązań podatkowych. Bezsporne jest, że wszystkich transakcji odnośnie trzech samochodów wskazanych w zarzucie dokonywał mąż oskarżonej oraz, że prowadzona przez niego działalność nie została zgłoszona i opodatkowana.

W lakonicznej apelacji nie podniesiono żadnych zarzutów, co do tych ustaleń, a wszystkie wyżej wskazane fakty zostały przyznane przez oskarżoną w jej wyjaśnieniach.

Skarżąca w apelacji jednym zdaniem kwestionuje jedynie ustalenia dotyczące wysokości uszczuplonych podatków. Zarzut ten nie jest poparty żadną argumentacją, nie odnosi się do ustaleń Sądu Rejonowego ani analizy dowodów przeprowadzonych przez ten Sąd w pisemnym uzasadnieniu. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę dowodów zaprezentowaną przez Sąd I instancji.

Sąd Rejonowy kwoty uszczuplonych podatków ustalał samodzielnie, w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody – nie ograniczył się do ustaleń dokonanych w postępowaniu skarbowym, które zostało już prawomocnie zakończone.

Wysokość uszczuplonych podatków uzależniona była od prawidłowego ustalenia kwot, za jakie H. S. (1) nabył przedmiotowe samochody.

Stosując się do wskazań sądu odwoławczego ponownie przesłuchano świadka H. S. celem ustalenia okoliczności zakupu przedmiotowych samochodów i kwot, za jakie zostały one przez niego nabyte. Świadek przesłuchiwany był z udziałem biegłego psychologa, który nie stwierdził by przejawiał on jakichkolwiek zaburzeń psychicznych. Świadek zakwestionował kwoty nabycia pojazdów wskazane w umowach. Twierdził, że były one zaniżone conajmniej 10-cio krotnie, nie potrafił przy tym wskazać kwot, za jakie miał nabyć faktycznie te pojazdy, ani nie dysponował żadnymi dokumentami w tym zakresie.

Prawidłowo Sąd Rejonowy odmówił przymiotu wiarygodności zeznaniom tego świadka, w części, gdy zaprzeczał by cena zakupu umieszczona w umowach była ceną faktycznego zakupu pojazdu. Trafnie wskazano, że nie było żadnego logicznego powodu, który uzasadniałby zaniżenie wartości pojazdów w dokumentach ich nabycia na terenie Niemiec. Wskazano, że ewentualny wysoki podatek akcyzowy pomniejszał wysokość podatku dochodowego. Niecelowe było tym samym zaniżanie wartości samochodów celem obniżenia akcyzy. Samochody były w złym stanie technicznym, przed sprzedażą ich w Polsce były remontowane. Okoliczność ta wskazuje na ich niską wartość w chwili zakupu. Sąd Rejonowy ocenił też tzw. prywatną opinię biegłego przedstawioną przez oskarżoną w sprawie. Słusznie ustalono, że nie może ona być podstawą wyceny pojazdów, skoro jest to ocena szacunkowa a nie rzeczywista. Opiniujący nie widział żadnego z trzech samochodów ani bezpośrednio po ich sprowadzeniu z Niemiec ani później, nie wie w jakim były stanie faktycznym ani jakich napraw w nich dokonano. Opinia ta tym samym nie może być wiarygodnym dowodem w sprawie. Słusznie Sąd Rejonowy ustalił, że przedmiotowe samochody zostały przez H. S. (1) nabyte za kwoty wskazane przez niego w umowach i w oparciu o te dane ustalono następnie wysokość podatku dochodowego.

W apelacji oskarżonej nie wskazano żadnych argumentów, które mogłyby podważyć ustalenia Sądu Rejonowego. Jest ona w sposób oczywisty bezzasadna.

Mając na uwadze powyżej wskazane okoliczności w oparciu o przepis art. 437 par. 1 k.p.k. należało orzec jak w wyroku.

O kosztach sądowych za II instancję na rzecz Skarbu Państwa Sąd Okręgowy orzekł biorąc za podstawę art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k.

SSO K. Sajtyna SSO A. Szeliga SSO A. Babilon -Domagała