Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy w G. II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Piotr Gensikowski

Protokolant: Wioletta Fabińska

Przy udziale przedstawiciela (...) w T. J. P.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20.3.2015 r., 13.5.2015 r., 7.7.2015 r., 18.9.2015 r., 27.11.2015 r., 27.2.2017 r., 16.5.2017 r.

sprawy karnej

P. G.

syna J. i A. z domu R., ur. (...) w C.,
PESEL: (...), zam. (...)-(...) C. ul. (...), nie karanego

oskarżonego o to, że:

w okresie od dnia 1 listopada 2013 roku do dnia 19 lutego 2014 roku, pełniąc obowiązki Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., w lokalu o nazwie i adresie: (...), (...)-(...) G., ul. (...), urządzał gry na automatach H. (...) nr (...) i H. S. nr (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz.U. Nr 201, poz. 1540 ze zm.) bez wymaganego zezwolenia tj. o przestępstwo skarbowe art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

o r z e k ł :

1.  Oskarżonego P. G. uznaje za winnego tego, że w okresie od dnia 1 listopada 2013 roku do dnia 19 lutego 2014 roku, pełniąc obowiązki Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., w lokalu o nazwie i adresie: (...), (...)-(...) G., ul. (...), prowadził gry na automatach H. (...) nr HS (...)i H. S. nr (...), wbrew przepisowi art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych w brzmieniu obowiązującym do 2.9.2015 r. (Dz.U. Nr 201, poz. 1540 ze zm.), a więc bez wymaganej koncesji na ich prowadzenie, tj. przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 kks w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2010 r. (Dz. U. Nr 201, poz. 1540) w zw. z art. 2 § 2 kks w zw. z art. 9 § 3 kks i za to na podstawie art. 107 § 1 kks wymierza mu karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, przyjmując jedną stawkę za równoważną kwocie 67 (sześćdziesięciu siedmiu) złotych,

2.  Na podstawie art. 30 § 1 i 5 k.k.s. oraz art. 31 § 5 k.k.s. orzeka przepadek automatów do gier H. (...) nr (...) i H. S. nr (...), przechowywanych w magazynie depozytowym Urzędu Celnego w T., pod pozycją mag. (...), zarządzając ich zniszczenie,

3.  Na podstawie art. 30 § 1 i 5 k.k.s. orzeka przepadek kwoty 40 zł (czterdziestu) złotych znajdujących się w automatach do gier H. (...) nr (...) i H. S. nr (...), przechowywanych na koncie sum depozytowych Izby Celnej w T.,

4.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 335 zł (trzysta trzydzieści pięć) złotych opłaty,

5.  Zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania, którymi obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Dnia 8 października 2013 r. P. G., prezes zarządu (...) sp. z o.o., zakupił dwa automaty do gier o nazwie H. (...) (...) oraz H. (...) (...).

dowód: kopia faktury (k. 66), wyciąg z KRS-u (k. 62-65)

Dnia 1 listopada 2013 r. w G. M. L. podpisał z P. G., prezesem zarządu (...) sp. z o.o., umowę najmu 3 m ² powierzchni użytkowej w barze przy ulicy (...). Wynajmujący podpisał tę umowę w celu prowadzenia działalności w zakresie udostępnienia urządzeń służących do rozgrywania gier.

dowód: kopia umowy najmu (k. 12-14)

Po podpisaniu umowy do lokalu zostały wstawione dwa automaty. Do automatów co pewien czas przyjeżdżał przedstawiciel (...) sp. z o.o.

dowód: zeznania świadka M. L. (k. 309)

Za wynajem powierzchni (...) sp. z o.o. płaciła regularnie czynsz wynajmującemu.

dowód: zeznania świadka M. L. (k. 309)

Wynajmującemu powierzchnię użytkową lokalu nie okazywano dokumentów, opinii potwierdzających legalność gier prowadzonych na automatach wstawionych do lokalu.

dowód: zeznania świadka M. L. (k. 309)

Dnia 19 lutego 2014 r. funkcjonariusze Służby Celnej przeprowadzili kontrolę w lokalu (...) mieszczącym się w G. przy ulicy (...). W trakcie kontroli ujawnili oni dwa automaty do gier o nazwie H. (...) (...)oraz H. (...) (...)

dowód: zeznania świadka J. W. (k. 73v.), protokół kontroli (k. 2-4)

Gry na automatach o nazwie H. (...) (...) oraz H. (...) (...) miały charakter losowy, w przypadku których końcowy układ symboli na bębnach nie zależał od zręczności gracza.

dowód: opinie biegłego W. K. (k. 159-165, k. 166-172)

(...) sp. z o.o. z siedzibą w W. przy ul. (...) lokal (...) nie posiada koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier hazardowych, w tym gier na automatach. Automaty do gier H. (...) (...) oraz H. (...) (...) nie figurują w Komputerowym Rejestrze Automatów do Gier.

dowód: pismo Departamentu Podatków od Gier Ministerstwa Finansów (k. 296)

W automatach zabezpieczonych w lokalu (...) przy ulicy (...) w G. zabezpieczono łącznie 40 złotych, które zostały wpłacone na rachunek depozytowy Urzędu Celnego w T..

dowód: protokoły oględzin (k. 187-190), dowody wpłaty (k. 191-192)

P. G. nie był do tej pory karany za przestępstwa.

dowód: zapytanie o karalność (k. 302)

Oskarżony P. G. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego (k. 181-182). Wyjaśnień oskarżonego nie podważały zeznania świadka E. S. (k. 11v., k. 308v.), gdyż nie miała ona wiedzy o automatach znajdujących się w lokalu i zasadach ich użytkowania oraz serwisowania, a sądowi nie przedstawiono dowodów podważających wiarygodność tego świadka. Wiarygodności wyjaśnień oskarżonego sprzeciwiała się natomiast umowa najmu powierzchni użytkowej lokalu (k. 12-14), z treści której wynikało, że oskarżony, podpisując tę umowę, zobowiązał się do zapłaty czynszu za wynajem powierzchni tego lokalu w celu wstawienia automatów do gier. W toku postępowania nie zanegowano autentyczności podpisu oskarżonego na tej umowie. Wiarygodności wyjaśnień oskarżonego sprzeciwiały się również zeznania świadka M. L. (k. 38-39, k. 308v.-309), z treści których wynikało, że w wykonaniu tej umowy do jego lokalu zostały wstawione dwa automaty do gier, a nadto, że spółka, której prezesem zarządu był oskarżony, regularnie płaciła czynsz najmu za wynajem powierzchni użytkowej lokalu. Wiarygodności wyjaśnień oskarżonego kwestionującego swe sprawstwo i winę sprzeciwiała się również treść opinii biegłego mgr inż. W. K. (k. 159-165, k. 166-172). Sąd podzielił wnioski tych opinii, gdyż opinie zostały przeprowadzone na podstawie analizy ich konfiguracji oraz empirycznej poprzez przeprowadzenie gier testowych. Wnioski opinii były kategoryczne. Przytoczone opinie pozwalały na dokonanie ważnych ustaleń w sprawie co do losowego charakteru gier prowadzonych na zabezpieczonych w sprawie automatach. Przytoczona opinia biegłego znajdowała wsparcie w zeznaniach świadka J. W. (k. 73), którym Sąd dał wiarę. Wiarygodność tych zeznań odnosiła się do przebiegu i wyników kontroli w dniu 19 lutego 2014 r., gdyż w tym zakresie były zgodne z treścią protokołu kontroli (k. 2-4), a brak było innych przyczyn podważających wiarygodność zeznań tego świadka. Sąd dał wiarę temu dokumentowi, a także innym dokumentom zgromadzonym w sprawie, gdyż z urzędu, a także na wniosek stron nie zakwestionowano ich autentyczności oraz prawdziwości.

P. G. został oskarżony o to, że w okresie od dnia 1 listopada 2013 roku do dnia 19 lutego 2014 roku, pełniąc obowiązki prezesa zarządu (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., w lokalu o nazwie i adresie: (...), (...)-(...) G., ul. (...), urządzał gry na automatach H. (...), nr (...) i H. S. nr (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 ze zm.) bez wymaganego zezwolenia, tj. o czyn z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

Biorąc pod uwagę stan prawny obowiązujący w okresie zarzucanym w akcie oskarżenia, a więc od 1 listopada 2013 r. do 19 lutego 2014 r. sąd, stosując regułę przewidzianą w art. 2 § 2 k.k.s., ocenił zasadność zarzutu z punktu widzenia treści art. 107 § 1 k.k.s. oraz ustawy o grach hazardowych w brzmieniu obowiązujących w tym czasie. Z tego punktu widzenia należy wskazać, że odpowiedzialności karnej za przestępstwo skarbowe przewidziane w art. 107 § 1 k.k.s. podlegał ten, kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządzał lub prowadził grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny. Zdaniem Sądu biorąc pod uwagę stan faktyczny ustalony w sprawie należało przyjąć, że oskarżony, wbrew przepisom ustawy, prowadził gry na automatach wymienionych w akcie oskarżenia. Oskarżony P. G. w swych wyjaśnieniach nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W ocenie Sądu w świetle materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie popełnienie przez oskarżonego zarzucanego mu czynu przestępnego nie ulegało jednak wątpliwości. Wniosek ten wynikał w pierwszej kolejności z umowy najmu powierzchni użytkowej lokalu (k. 12-14), której autentyczności i prawdziwości Sąd dał wiarę. Na tej podstawie sąd przyjął, że oskarżony, jako prezes zarządu spółki z o.o., zawarł umowę, w wykonaniu której do lokalu zostały wstawione dwa automaty. W dalszej kolejności sprawstwo i wina oskarżonego wynikało z zeznań świadka M. L. (k. 38-39, k. 308-309), który podał, że automatami wstawionymi do jego lokalu zajmowały się osoby będące przedstawicielami spółki z o.o., której prezesem zarządu był oskarżony. Z zeznań tego samego świadka wynikało w dalszej kolejności, że wspomniana spółka, której prezesem zarządu był oskarżony, terminowo i regularnie regulowała czynsz najmu wynikający z zawartej umowy. Sprawstwo i wina oskarżonego wynikały także z opinii biegłego mgr inż. W. K. co do tego, że gry na automatach o nazwie H. (...) (...) oraz H. (...) (...) miały charakter losowy, w przypadku których końcowy układ symboli na bębnach nie zależał od zręczności gracza (k. 159-165, k. 166-172). Zdaniem sądu zawarcie przez oskarżonego umowy najmu lokalu w celu urządzania gier, a następnie wstawienie w jej wykonaniu do tego lokalu automatów do gier mających charakter losowy, opłacanie czynszu na najem lokalu, serwisowanie tych automatów stanowi prowadzenie gier na automatach w rozumieniu użytym w art. 107 § 1 k.k.s.

Ustalenie, że oskarżony P. G. prowadził gry na automatach w dalszej kolejności powodowało konieczność rozważenia, czy jego zachowanie miało miejsce wbrew przepisom ustawy. Przytoczone wymaganie przewidziane w art. 107 § 1 k.k.s., aby prowadzenie gier na automatach miało miejsce „wbrew przepisom ustawy” powoduje, że warunków prowadzenia tego typu gier należy poszukiwać w przepisach ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. Oceniając spełnienie przez oskarżonego P. G. tych warunków sąd odwołał się wyłącznie do treści art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, z pominięciem treści art. 14 ust. 1 tej ustawy. Wniosek ten wynikał z aprobaty poglądu wyrażonego przez Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 19 stycznia 2017 r., I KZP 17/16, OSNKW 2017, nr 2, poz. 7. Wedle najwyższej instancji sądowej kolizja prawa krajowego z prawem unijnym, w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej (art. 91 ust. 3 Konstytucji), może prowadzić do zastąpienia przepisów krajowych uregulowaniami prawa unijnego albo do wyłączenia normy prawa krajowego przez bezpośrednio skuteczną normę prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji, norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej, wynikająca z dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. UE L z 1998 r. Nr 204, s. 37 ze zm.), wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 KKS przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 612) w pierwotnym brzmieniu. Natomiast art. 6 ust. 1 tej ustawy mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 KKS, o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony.

Stosując przytoczony pogląd do stanu faktycznego niniejszej sprawy należało przyjąć, że oskarżony P. G. , jako prezes zarządu spółki z o.o., nie spełnił wymagania przewidzianego w art. 6 ust. 1 cytowanej ustawy o grach hazardowych. Wedle dyspozycji tego przepisu w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2010 r. do dnia 2 września 2015 r. działalność w zakresie gier na automatach mogła być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry. Jak wynika z informacji Ministerstwa Finansów (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. przy ul. (...) lokal (...), której prezesem zarządu był oskarżony, nie posiadała koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier hazardowych, w tym gier na automatach. Automaty do gier H. (...) (...) oraz H. (...) (...) nie figurują wszakże w Komputerowym Rejestrze Automatów do Gier (k. 296).

Mając na względzie stan faktyczny ustalony w niniejszej sprawie należało przyjąć, że oskarżony P. G. prowadził gry na automatach bez wymaganej koncesji, czym wyczerpał znamiona art. 107 § 1 k.k.s. Brak było natomiast podstaw do przyjęcia, że oskarżony urządzał gry na automatach do gier wbrew przepisom ustawy, gdyż warunki urządzania tych gier zostały przewidziane w art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, a przepis ten jak wynika z powyższych uwag, aprobujących pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uchwale z dnia 19 stycznia 2017 r., I KZP 17/16, OSNKW 2017, nr 2, poz. 7, w okresie objętym aktem oskarżenia nie mógł być zastosowany wobec oskarżonego.

W toku postępowania sąd nie doszukał się okoliczności ograniczających lub wyłączających winę oskarżonego. W szczególności w tej sprawie brak było okoliczności odwołujących się do tego, że oskarżony działał pod wpływem błędu. W tym kontekście należy wskazać, że przy nabyciu przez oskarżonego automatów do gier zabezpieczonych przez funkcjonariuszy Służby Celnej brak jest opinii pozwalającej na potraktowanie gier prowadzonych na automatach jako gier zręcznościowych (k. 66). Podobna opinia nie została również dołączona przez oskarżonego do umowy najmu powierzchni użytkowej lokalu (k. 12-14). Uzasadnieniem błędu oskarżonego nie mogą być również orzeczenia nadesłane przez niego w toku postępowania, jako że wszystkie z nich pochodzą z okresu kwiecień 2015 – lipiec 2015, a więc znacznie późniejszego od okresu wymienionego w akcie oskarżenia. Zdaniem Sądu oskarżony nie może zatem zasadnie twierdzić, że z powodów tych orzeczeń wydanych w 2015 r. działał w błędzie prowadząc działalność w okresie listopad 2013 – luty 2014 r.

Przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 k.k.s. jest zagrożone karą grzywny od 10 do 720 stawek dziennych, karą pozbawienia wolności albo obu karom łącznie. Rozważając wymiar kary wobec oskarżonego P. G. w tych granicach Sąd miał na względzie następujące okoliczności. W ramach dyrektywy odwołującej się do stopnia społecznej szkodliwości Sąd na niekorzyść oskarżonego wziął pod uwagę, że gry były prowadzone na dwóch automatach. Z kolei na korzyść oskarżonego sąd potraktował stosunkowo krótki czasookres prowadzenia gier na tych automatach, a więc od 1 listopada 2013 r. do 19 lutego 2014 r. Na korzyść oskarżonego Sąd wziął pod uwagę jego uprzednią niekaralność za przestępstwa, a także przestępstwa skarbowe. W świetle powyższych okoliczności branych pod uwagę przy wymiarze kary Sąd uznał, że wniosek oskarżyciela o wymierzenie 120 stawek dziennych kary grzywny nie zasługiwał na uwzględnienie. Przewaga przytoczonych okoliczności łagodzących przemawiała wszakże – zdaniem Sądu - za wymierzeniem oskarżonemu kary 50 stawek dziennych grzywny, tym bardziej, że taka kara grzywny została wymierzona w wyroku nakazowym, a po rozpoznaniu sprawy na rozprawie nie ujawniły się nowe okoliczności uzasadniające surowszy wymiar kary. Zdaniem Sądu kara wymierzona oskarżonemu stanowi zadośćuczynienie dyrektyw przewidzianych w art. 13 § 1 k.k.s. Przede wszystkim jest ona, z uwagi na jej wysokość, odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu przestępnego. Sądu kara ta nie przekracza stopnia winy oskarżonego, a także odpowiada dyrektywie prewencji indywidualnej i uprzedniej niekaralności oskarżonego. Wymierzona kara nie pomija również względów związanych z potrzebą realizacji prewencji generalnej. W ocenie Sądu stanowi ona wszakże sygnał dla środowiska oskarżonego, że popełnienie wymienionego czynu nie jest bezkarne, lecz związane z określoną dolegliwością finansową. Określając wysokość jednej stawki dziennej kary grzywny Sąd miał, na podstawie art. 23 § 3 k.k.s., na uwadze, że oskarżony ma na utrzymaniu dwójkę małoletnich dzieci, zarabiając miesięcznie około 2000 złotych (k. 180-182). Dlatego też Sąd ustalił wysokość jednej stawki kary grzywny za równoważną kwocie 67 zł, a więc wyższą od 1/30 minimalnego wynagrodzenia za pracę. Z tych względów orzeczono jak w punkcie 1-szym wyroku.

O przepadku automatów do gier oraz środków pieniężnych znajdujących się w automatach orzeczono na podstawie art. 30 § 1 i 5 k.k.s. jak w punkcie 2-gim i 3-cim wyroku.

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. oraz ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądzono w punkcie 4-tym wyroku od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 335 złotych. Podejmując takie rozstrzygnięcie Sąd miał na względzie okoliczność, że oskarżony utrzymuje się z prac zarobkowych, których wysokość pozwala mu na jej uiszczenie (k. 181v.). Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. sąd w punkcie 5-tym wyroku zwolnił oskarżonego w całości od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania, obciążając nimi Skarb Państwa. Podejmując takie rozstrzygnięcie Sąd miał na względzie okoliczność, że oskarżony ma na utrzymaniu dwójkę małoletnich dzieci (k. 181v.).