Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa Ł. C.

przeciwko (...) w W.

o odszkodowanie i zadośćuczynienie

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 17 października 2016 roku, sygn. akt I C 498/15

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach: pierwszym sentencji w ten sposób, że zasądzoną od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.400 złotych obniża do kwoty 3.200 (trzy tysiące dwieście) złotych, trzecim sentencji w ten sposób, że uchyla rozstrzygnięcie w nim zawarte, czwartym sentencji w ten sposób, że zasądzone od pozwanego na rzecz powoda koszty procesu w wysokości 3.172,46 złotych obniża do kwoty 1.453 (jeden tysiąc czterysta pięćdziesiąt trzy) złotych oraz piątym sentencji w ten sposób, że podlegającą pobraniu od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Opocznie kwotę 520 złotych obniża do kwoty 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych;

2.  oddala powództwo i apelację w pozostałej części;

3.  znosi wzajemnie miedzy stronami koszty procesu za instancję odwoławczą.

SSO Jarosław Gołębiowski

SSO Dariusz Mizera SSR Aleksandra Szymorek-Wąsek

Sygn. akt II Ca 41/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 17 października 2016 roku Sąd Rejonowy w Opocznie w sprawie z powództwa Ł. C. przeciwko (...) w W. o odszkodowanie i zadośćuczynienie zasądził od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda Ł. C. kwotę 6.400,00 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 13 lipca 2015 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 4.000,00 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 29 października 2015 roku do dnia zapłaty, ustalając że pozwany (...) w W. ponosi odpowiedzialność za skutki zdarzenia z (...) roku, jakie mogą ujawnić się w przyszłości u powoda Ł. C.; nadto zasądzono od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda Ł. C. kwotę 3.172,46 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu i nakazał pobrać od pozwanego (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Opocznie kwotę 520,00 złotych tytułem nieuiszczonej opłaty od uwzględnionego powództwa.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:

(...) roku o godzinie 6.35 na drodze (...) w miejscowości K. pojazd marki B. kierowany przez Ł. C. w momencie wykonywania manewru skrętu na posesję (...) został uderzony w tył przez pojazd marki O. kierowany przez P. T. (1). W wyniku zderzenia Ł. C. doznał obrażeń ciała. Funkcjonariusze Policji, którzy zostali wezwani na miejsce zdarzenia ustalili, iż sprawcą zdarzenia był kierujący pojazdem marki O. P. T. (1), którego ukarali mandatem karnym. Pojazd sprawcy wypadku w dacie zdarzenia był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w (...) z siedzibą w W.. Bezpośrednio po wypadku Ł. C. pojechał do domu. W związku z nasilającymi się dolegliwościami bólowymi bratowa zawiozła go na (...) Szpitala (...) w O., gdzie rozpoznano u niego ogólne potłuczenie zwłaszcza głowy. Przebywał na Oddziale Chirurgicznym Szpitala (...) w O. w dniach 19 maja 2015 roku – 20 maja 2015 roku. 25 maja 2015 roku powód Ł. C. zgłosił się do gabinetu (...) z urazem zęba 21. Ząb został zakwalifikowany do usunięcia i przewidziano dalsze leczenie implantologiczne i protetyczne. Powód Ł. C. użytkuje protezę częściową górną, która uzupełnia brakujący ząb 21. Została ona wykonana w (...), w którym wykonano również zabieg założenia implantu protetycznego. Rozmiar cierpień Ł. C. związanych z utratą zęba, na które złożyły się także wstyd i skrępowanie z uwagi na brak zęba – był średniego stopnia. Pomocy ze strony osób trzecich nie wymagał. Koszty związane z leczeniem są zgodne ze wstępnym kosztorysem przedstawionym przez lekarza dentystę i wynoszą ok. 6.500,00 zł. Są one zgodne ze średnimi cenami takich zabiegów w Polsce. Utrzymanie higieny jamy ustnej na właściwym poziomie nie niesie za sobą jakichś zwiększonych wydatków. Ilość wizyt zależy od procesu gojenia i procedur przyjętych w gabinecie. Do chwili obecnej było ich już 11 i konieczne jest jeszcze kilka do zakończenia leczenia. Każde leczenie i dojazdy do gabinetu to jakaś „niedogodność”, ale jest to warunek nieodzowny do zakończenia leczenia. Trwały uszczerbek na zdrowiu Ł. C. związany z doznanym urazem wyniósł 1% zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r. § 8 punkt 3 oraz część B punkt 21a. Każde uzupełnienie protetyczne, także w stomatologii to forma kalectwa. Ł. C. do końca życia będzie musiał zwracać uwagę na ten implant i odbudowę protetyczną. Konieczne będą wizyty kontrolne. Istnienie oczywiście ryzyko odrzucenia implantu lub jego wymiana. Opisywany w literaturze czas utrzymania takich wszczepów to okres 20 lat. Ł. C. po zdarzeniu przez ok. 2 – 3 tygodnie brał leki przeciwbólowe. Przez okres około miesiąca bardzo ograniczył kontakty towarzyskie, wstydził się wychodzić z domu z uwagi na brak zęba. Wychodził właściwie tylko na wizyty u stomatologa, na które woził go brat L. C., gdyż sam bał się prowadzić samochód. Proces leczenia rozpoczął się na początku czerwca 2015 roku i trwa do dziś – pozostała kosmetyka, tj. przyszlifowanie zęba. Przed wypadkiem Ł. C. był zarejestrowany w Urzędzie Pracy jako bezrobotny bez prawa do zasiłku. Po wypadku od sierpnia 2015 roku jest zatrudniony z wynagrodzeniem w wysokości najniższej krajowej. W związku z wypadkiem nie otrzymał żadnych innych świadczeń. Przed wypadkiem nie chorował i jego stan zdrowia nie miał wpływu na odniesione obrażenia.

Pozwany (...) z siedzibą w W. po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego odmówiło Ł. C. wypłaty świadczeń.

Sąd oddalił wniosek dowodowy zawarty w punkcie 5 odpowiedzi na pozew, bowiem pozwany, zdaniem Sądu, w żaden sposób nie wykazał, że powód Ł. C. nie był zapięty w pasy bezpieczeństwa w momencie zdarzenia, a wręcz przeciwnie z jego zeznań na rozprawie w dniu 28 lipca 2016 roku wynika, że był w pasach. Ponadto pozwany nie odniósł się do pisma pełnomocnika powoda sporządzonego 10 lutego 2016 roku, które zawiera ustosunkowanie się do zarzutów podniesionych przez stronę pozwaną w odpowiedzi na pozew.

W myśl art. 415 k.c., kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Zgodnie z przepisem art. 436 § 1 k.c. samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tegoż środka. W świetle art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Przesłankami odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń wobec poszkodowanego są zatem z jednej strony przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej sprawcy szkody, z drugiej zaś strony – istnienie ważnej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. W razie zaistnienia owych przesłanek, ubezpieczyciel odpowiada w zakresie odpowiedzialności sprawcy szkody. Poza sporem pozostaje okoliczność, że sprawca zdarzenia P. T. (2) był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w (...) z siedzibą w W., co implikuje odpowiedzialność pozwanego na podstawie wyżej przytoczonych przepisów. Naprawienie szkody majątkowej na osobie reguluje art. 444 k.c. który w § 1 stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Do rozstrzygnięcia pozostaje zatem kwestia wysokości należnych powodowi Ł. C. kwot objętych żądaniem pozwu. Sąd zasądził na rzecz powoda Ł. C. w oparciu o cytowany wyżej przepis kwotę 6.400,00 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Wysokość tych kosztów zgodna jest ze wstępnym kosztorysem przedstawionym przez lekarza dentystę, a zasadność ich poniesienia potwierdził w swojej opinii biegły sądowy specjalista protetyki stomatologicznej. Odsetki od w/w kwoty zasądzono od dnia 13 lipca 2015 roku, tj. po upływie 30 dni od doręczenia pozwanemu wezwania do zapłaty odszkodowania uznając, że od tej daty pozwany pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia ( art. 481 § 1 i § 2 k.c. ) – pkt 1. wyroku. W wypadkach przewidzianych w powyższym artykule Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę ( art. 445 § 1 k.c. ). Podkreślenia wymaga, że w przepisach obowiązującego prawa ustawodawca nigdzie nie sprecyzował sposobu ustalenia wysokości zadośćuczynienia, odwołując się do sędziowskiego uznania, opartego na całokształcie okoliczności sprawy. Przeprowadzona w ten sposób analiza konkretnego przypadku ma doprowadzić do wyliczenia „odpowiedniej sumy”, to jest takiej kwoty, która odpowiada krzywdzie, ale nie jest wygórowana na tle stosunków majątkowych społeczeństwa. Przez krzywdę należy rozumieć cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne polegające na ujemnych doznaniach przeżywanych w związku z cierpieniami fizycznymi i następstwami, zwłaszcza trwałymi lub nieodwracalnymi, uszkodzeniami ciała lub rozstroju zdrowia. Przy czym w pojęciu krzywdy mieszczą się nie tylko cierpienia fizyczne i psychiczne już doznane, ale również te, które mogą powstać w przyszłości (na tym polega całościowy charakter zadośćuczynienia). W orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że ocena rozmiarów krzywdy wymaga uwzględnienia nasilenia cierpień, długotrwałości choroby, rozmiary kalectwa, trwałości następstw zdarzenia oraz konsekwencji uszczerbku na zdrowiu w dziedzinie życia osobistego i społecznego (patrz, np. wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 681/98, opubl. OSNAP 16/00, poz.626). Nie ulega wątpliwości, że zdrowie ludzkie jest dobrem szczególnie cennym i zasługującym na ochronę pod każdym względem, a w przypadku jego utraty, czy uszczerbku na zdrowiu, należne z tego tytułu zadośćuczynienie powinno być godziwe. Podkreślenia wymaga, że godziwe nie oznacza wygórowane. Zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny. Wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty sumy symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie zadośćuczynienie powinno być utrzymane w rozsądnych granicach, nawiązując do warunków i przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa. W żadnym razie zadośćuczynienie nie może prowadzić do wzbogacenia, albowiem stoi to w sprzeczności z kompensacyjnym charakterem tego świadczenia (vide : wyrok SN z 30.01.2004 r. I CK 131/03 OSNC 2005 nr 2 poz. 40). Z zebranego w sprawie materiału dowodowego – a w szczególności z opinii biegłego sądowego specjalisty protetyki stomatologicznej, która w ocenie Sądu jest pełna oraz miarodajna, wynika jednoznacznie ustalony stopień doznanego uszczerbku na zdrowiu, długotrwałość i stopień dolegliwości oraz cierpień powoda Ł. C. po wypadku z dnia 19 maja 2015 r. Jak wynika z w/w opinii biegłego sądowego specjalisty protetyki stomatologicznej w związku z doznanymi urazami Ł. C. doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 1 %. Odnosząc powyższe rozważania natury prawnej do analizowanego stanu faktycznego Sąd – uwzględniając doznany przez powoda Ł. C. trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 1 % w jego młodym wieku, zakres jego cierpień, konieczność odbywania wielokrotnych wizyt w gabinecie stomatologicznym oraz dyskomfort wynikający z początkowo wyraźnie zauważalnego oszpecenia w postaci braku zęba – uznał, że adekwatna wysokość zadośćuczynienia to kwota 4.000,00 zł. Odsetki od w/w kwoty zasądzono zgodnie z żądaniem strony powodowej od dnia wniesienia pozwu (art. 481 § 1 i § 2 k.c.) – pkt 2. wyroku. Należy zauważyć, że szkody na osobach nie zawsze powstają ze zdarzeniem bezpośrednio powodującym uszkodzenie ciała. Są one z istoty swej rozwojowe. Osoba poszkodowana nie może z reguły w momencie wszczęcia procesu dochodzić wszystkich roszczeń, bowiem następstwa uszkodzenia ciała niekiedy wywołują skutki, których dokładnie nie można przewidzieć ani określić, gdyż są zależne od indywidualnych właściwości organizmu, wrażliwości, przebiegu leczenia i rehabilitacji oraz wielu innych czynników. Trudności w przewidzeniu wszystkich następstw wypadku nie mogą więc wykluczyć wystąpienia w przyszłości dalszych skutków uszkodzenia ciała obok tych, które się ujawniły. Powyższym niedogodnościom przeciwdziała w sposób skuteczny ustalenie odpowiedzialności dłużnika za szkody mogące powstać w przyszłości z tego samego zdarzenia. Ustalenie to bowiem wiąże raz na zawsze sąd i strony, dopóki nie zostanie obalony wyrok zawierający takie ustalenie. Stąd doniosłe znaczenie tego ustalenia dla stron takiego stosunku prawnego, który nie jest jednym wyrokiem wyczerpany i wymaga – w celu usunięcia niepewności prawnej na przyszłość – trwałego ustalenia odpowiedzialności niewzruszalnego w przyszłych procesach o dalsze szkody. Zatem w sprawie o naprawienie szkody wynikłej z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia zasądzenie określonego świadczenia nie wyłącza jednoczesnego ustalenia w sentencji wyroku odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości z tego samego zdarzenia ( tak SN w uchwale składu 7 sędziów z dnia 17 kwietnia 1970 r., III PZP 34/69, OSNCP 1970, nr 12, poz. 217 ). Z opinii biegłego sądowego specjalisty protetyki stomatologicznej wynika, że leczenie powoda Ł. C. nie zostało jeszcze zakończone i wymagane jest jeszcze kilka wizyt w gabinecie stomatologicznym. Także po zakończeniu leczenia konieczne będą wizyty kontrolne. Ponadto istnieje ryzyko odrzucenia implantu lub konieczność jego wymiany, gdyż czas utrzymania tego rodzaju wszczepów wynosi 20 lat. Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd na podstawie art. 189 k.p.c. orzekł jak w punkcie 3. wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty te złożyła się kwota 17,00 zł. tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwota 2.400,00 zł. tytułem kosztów zastępstwa procesowego i kwota 755,46 zł. tytułem kosztów opinii biegłego. Łącznie daje to kwotę 3.172,46 zł. Przy uwzględnieniu powyższego, Sąd orzekł o kosztach procesu, jak w punkcie 4. wyroku. Podstawę rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 5. wyroku stanowi przepis art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz. U. Nr 167 poz. 1398 ze zm. ).

Apelację od opisanego wyroku wniósł pozwany TUZ Towarzystwu Ubezpieczeń Wzajemnych w W., zaskarżając opisany wyrok w części, tj. 1)pkt 1 wyroku w zakresie zasądzającym na rzecz powoda Ł. C. kwotę 3.200,00 zł. ( kwotę ponad zasądzone 3.200,00 zł. ) z ustawowymi odsetkami od całości zasądzonej od pozwanego na rzecz powoda kwoty; 2) pkt 2 wyroku w zakresie zasądzającym na rzecz powoda Ł. C. kwotę 3.000,00 zł ( kwotę ponad zasądzone 1.000,00 zł. ) z ustawowymi odsetkami od całości zasądzonej od pozwanego na rzecz powoda kwoty; 3) pkt 3 wyroku w całości; 4) w zakresie rozstrzygającym o kosztach procesu.

Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił naruszenie przepisów: prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów polegające na dokonaniu dowolnej oceny zebranego materiału dowodowego w sprawie i uznanie, że należną kwotą zadośćuczynienia na rzecz powoda jest kwota w wysokości 4.000,00 zł. pomimo, iż rozmiar krzywdy doznanej przez powoda oraz stwierdzony trwały uszczerbek na zdrowiu powoda określony przez biegłego sądowego na 1% nie uzasadnia przyznania kwoty 4.000,00 zł. tytułem zadośćuczynienia; art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie przez Sąd I instancji niezgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny opinii biegłego sądowego z zakresu stomatologii J. K. z dnia 7 kwietnia 2016 r., w której biegły sądowy na podstawie przeprowadzonego badania powoda stwierdził bezwzględną konieczność podjęcia leczenia jamy ustnej powoda. Dodatkowo biegły sądowy stwierdził, że higiena jamy ustnej powoda wymaga zwrócenia większej uwagi. W badaniu neurologicznym stwierdzono również objawy uszkodzenia korzeni nerwowych. Skoro zatem powód przed zdarzeniem z dnia 19 maja 2015 roku nie dbał w odpowiedni sposób o stan swojego uzębienia, to okoliczność ta powinna zostać uwzględniona przy ocenie rozmiaru krzywdy doznanej przez powoda w związku z utratą jednego zęba; art. 217 k.p.c., 227 k.p.c. w zw. z art. 286 k.p.c. poprzez nieuwzględnienie wniosku strony pozwanej o dopuszczenie oraz przeprowadzenie dowodu z połączonej opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji oraz biegłego z zakresu medycyny sądowej w celu opracowania opinii w zakresie ustalenia okoliczności zaistnienia wypadku komunikacyjnego z dnia 19 maja 2015 r., czy powód w chwili wypadku miał zapięte prawidłowo pasy bezpieczeństwa, czy nieposiadanie zapiętych pasów bezpieczeństwa przez powoda w chwili wypadku miało lub mogło mieć negatywny wpływ na doznane przez niego w wypadku obrażenia, a jeżeli tak, to w jakim stopniu oraz czy gdyby powód miał zapięte pasy bezpieczeństwa mógłby uniknąć obrażeń ciała, których doznał w tym wypadku. Co w konsekwencji doprowadziło do przyjęcia, iż pozwany nie udowodnił okoliczności uzasadniających przyczynienie się powoda do szkody lub zmniejszenia jej rozmiaru. Nadto skarżący zarzucił zaskarżonemu wyrokowi naruszenie prawa materialnego, art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, iż kwota w łącznej wysokości 4.000,00 zł. tytułem zadośćuczynienia jest sumą odpowiednią do rozmiaru krzywdy poniesionej przez powoda, podczas gdy u powoda doszło jedynie do urazów, których następstwa w chwili obecnej nie wpływają na codzienne funkcjonowanie powoda, a także nie doszło do jakiegokolwiek urazu w aspekcie psychologicznym, powstałych w następstwie wypadku, w związku z czym rozmiar krzywdy doznanej przez powoda oraz stwierdzony trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 1% nie uzasadniał przyznania zadośćuczynienia za skutki zdarzenia z dnia 19 maja 2015 roku w wysokości 4.000,00 zł., natomiast uzasadniał przyznanie zadośćuczynienia w wysokości 2.000,00 zł. ( w zakresie zaskarżenia określono kwotę 3.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia, ponieważ pozwany podnosi, iż powód przyczynił się do powstania szkody w 50%); art. 362 k.c. poprzez błędną wykładnię tego przepisu i przyjęciem, iż w przedmiotem sprawie nie zachodziły przesłanki do zastosowania przyczynienia się powoda do powstania szkody, co w konsekwencji powinno skutkować zmniejszeniem zasądzonych na rzecz powoda kwot o 50%; art. 189 k.p.c. poprzez jego zastosowanie przez Sąd i instancji i ustalenie odpowiedzialności pozwanego za skutki zdarzenia z dnia 19 maja 2015 r., jakie mogą ujawnić się w przyszłości, w sytuacji gdy okoliczności przedmiotowej sprawy nie uzasadniały zastosowania ww. przepisu; art. 455 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez błędne zastosowanie i uznanie, iż w przedmiotowej sprawie roszczenie powoda o odsetki stało się wymagalne po bezskutecznym wezwaniu pozwanego do zapłaty w sytuacji, gdy dopiero w toku zawisłego przed Sądem I instancji postępowania można było ustalić przesłanki odpowiedzialności pozwanego oraz dokonać oceny roszczenia powoda.

Mając na uwadze zakres zaskarżenia wyroku oraz podniesione przez pozwanego zarzuty na podstawie na art. art. 368 § 5 k.p.c. w zw. z art. 386 § 1 k.p.c. skarżący wniósł o: zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w zaskarżonej części i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji i pozostawienie temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik powoda wniósł o oddalenie apelacji pozwanego i utrzymanie w mocy wyroku Sądu I instancji w całości oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wg norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego (...) w W. zasługuje na uwzględnienie, chociaż nie ze względów podniesionych apelacji. Podkreślić należy, iż zgodnie z art. 378 § 1 kpc, Sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji. Zgodnie z art. 382 kpc, Sąd drugiej instancji orzeka na podstawie materiału zebranego w postępowaniu w pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym. Zwrócić także należy uwagę na treść art. 213 § 2 kpc, z którego wynika, iż sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba, ze uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Uznanie powództwa nie musi dotyczyć wszystkich żądań. Pozwany może uznać samo roszczenie co do zasady, ale może kwestionować jego wysokość.

W sprawie niniejszej pozwany (...) w W. zaskarżył wyrok w części, ponad kwotę 3.200,00 zł. w zakresie odszkodowania, ponadto kwotę 1.000,00 zł. w zakresie zadośćuczynienia w całości w zakresie ustalającym, że pozwany (...) w W. ponosi odpowiedzialność za skutki zdarzenia z 19 maja 2015 roku, jakie mogą ujawnić się w przyszłości u powoda Ł. C. oraz w konsekwencji w zakresie kosztów procesu. Zdaniem Sądu II Instancji apelację należało uwzględnić i zmienić zaskarżony wyrok, chociaż z innych względów, niż podniesione w apelacji.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd I Instancji prawidłowo ustalił, iż na skutek utraty zęba nastąpił u powoda Ł. C. trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 1%. W konsekwencji prawidłowo Sąd przyjął kwotę odszkodowania 6.400,00 zł. na co składają się koszty leczenia i kwotę 4.000,00 zł. zadośćuczynienia. Argumentacja skarżącego w tym zakresie stanowi jedynie polemikę z prawidłowym tokiem rozumowania Sądu Rejonowego. Tym bardziej, iż kwota leczenia nie jest wygórowana i jak wynika z opinii biegłego jest ustalona na poziomie nieodbiegający od średnich cen leczenia w kraju. Podobnie podzielić należy w pełni argumentację Sadu rejonowego w zakresie kwoty zadośćuczynienia za doznany ból i dyskomfort związany z utrata zęba. Niemniej zarówno z pola widzenia skarżącego, jak i Sądu Rejonowego umknął fakt, iż powód Ł. C. podczas wizyty u lekarza stomatologa wskazał zupełnie inne okoliczności, w jakich stracił zęba, niż te wskazane w toku postępowania k. 45. Okoliczność ta nie była podnoszona przez pozwanego, podobnie, jak nie była przedmiotem zainteresowania Sądu Rejonowego. Zatem zdaniem Sądu Apelacyjnego zarzut skarżącego, iż należy przyjąć przyczynienie się powoda Ł. C. do powstania szkody jest uzasadniony, a tym samym należało obniżyć ustalone odszkodowanie zgodnie z żądaniem pozwanego do kwoty 3.200,00 zł. Z uwagi na powyższe należało uchylić rozstrzygniecie Sądu I Instancji w zakresie odpowiedzialności za skutki zdarzenia z 19 maja 2015 roku, jakie mogą ujawnić się w przyszłości u powoda Ł. C. i powództwo w tej części oddalić. W konsekwencji należało także zmienić rozstrzygniecie w zakresie kosztów procesu i kosztów sądowych, skoro pozwany wygrał sprawę w części.

W pozostałej części apelację należało oddalić jako oczywiście bezzasadną. Skoro pozwany przyjął odpowiedzialność za skutki zdarzenia i w konsekwencji utratę zęba przez powoda, słusznie Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo w zakresie zadośćuczynienia. Pamiętać przecież należy, że zęba utracił młody człowiek, wiązało się to z dużym dyskomfortem psychicznym i dolegliwościami fizycznym, a także z trwałym uszczerbkiem na zdrowiu. W świetle powyższego zadośćuczynienie w kwocie 4.000,00 zł. jest zdaniem Sądu II Instancji adekwatne i dlatego apelację w tej części należało oddalić.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 386 § 1 kpc, orzeczono, jak w wyroku.

SSO Jarosław Gołębiowski

SSO Dariusz Mizera SSR del. Aleksandra Szymorek - Wąsek