Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka N. J., po ostatecznym sprecyzowaniu żądania, wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) sp. z o.o. w likwidacji w S. kwoty 4.810 zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za 2013 i 2014 r. oraz kwoty 3.360 zł tytułem odszkodowania za utratę zasiłku opiekuńczego za okres od 11 stycznia 2015 r. do 23 marca 2015 r. Powódka domagała się również wydania świadectwa pracy.

Pozwana spółka wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki, na swoją rzecz, kosztów procesu według norm przepisanych. Spółka zaprzeczyła, by powódka nie wykorzystała urlopu wypoczynkowego, a odnośnie żądania odszkodowania podniosła, iż nie jest ono udowodnione ani co do zasady, ani co do wysokości.

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska, przy czym w związku z otrzymaniem świadectwa pracy, powódka cofnęła pozew w tym zakresie, na co strona pozwana wyraziła zgodę.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

N. J. była zatrudniona w (...) sp. z o.o. (i u jej poprzednika prawnego) na podstawie dwóch następujących po sobie umów o pracę zawartych na czas określony, łącznie od dnia 11 kwietnia 2011 r. do dnia 25 marca 2015 r., na stanowisku florysty, a następnie głównego florysty, w pełnym wymiarze czasu pracy. Jej wynagrodzenie wynosiło 1.850 zł brutto miesięcznie.

Stosunek pracy między stronami ustał z dniem 25 marca 2015 r. z upływem czasu, na który umowa o pracę była zawarta.

Bezsporne, a nadto dowód: umowy o pracę – k. 4-7, 8-10,świadectwo pracy – k. 42-45;

N. J. od maja 2013 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim w związku z ciążą. W dniu (...) urodziła dziecko. Od dnia 11 stycznia 2014 r. do dnia 11 stycznia 2015 r. przebywała na urlopie macierzyńskim.

Bezsporne, a nadto dowód: zeznania N. J. – k. 114-115;

N. J. nie przebywała w 2013, ani w 2014 r. na urlopie wypoczynkowym.

Dowód: zgłoszenie skargi – k. 11, zeznanie N. J. – k. 114-115;

N. J. ukończyła studia wyższe. Praca w ww. spółce była jej pierwszą pracą.

Dowód: zeznania N. J. – k. 114-115;

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się częściowo zasadne.

Zgodnie z treścią art. 171 k.p. w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny. Pozwana spółka nie wykazała, a to na niej w tej mierze spoczywał ciężar dowodu, by powódka taki urlop w roku 2013 roku wykorzystała. Od maja 2013 r. aż do dnia urodzenia dziecka powódka przebywała natomiast na zwolnieniu lekarskim w związku z ciążą, a następnie do dnia 11 stycznia 2015 r. na urlopie macierzyńskim, co nie pozbawiało jej prawa do urlopu.

Powódka była zatrudniona w pozwanej spółce (i u jej poprzednika prawnego) od dnia 11 kwietnia 2011 r. Jej wymiar urlopu w związku z ukończeniem szkoły wyższej, wynosił od 2013 r. 26 dni roboczych rocznie (art. 154 §1 pkt 2 k.p. w zw. z art. 155 § pkt 6 k.p.). Zgodnie bowiem z §3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz.U. z 1997 r., nr 2, poz. 14 ze zm.) wymiar proporcjonalnego urlopu wypoczynkowego w roku kalendarzowym, w którym pracownik nabył u danego pracodawcy prawo do urlopu wypoczynkowego w wyższym wymiarze, ustala się uwzględniając wyższy wymiar tego urlopu. Współczynnik urlopowy za rok 2013 r. wynosił 20,92, a za rok 2014 – 20,83. Przy wynagrodzeniu w wysokości 1.850 zł i zastosowaniu zasad wynikających z § 18 ww. rozporządzenia ekwiwalent za 26 dni urlopu za rok 2013 wynosił 2.299,23 zł, a za rok 2014 – 2.309,17, co łącznie daje 4.608,40 zł i taką też kwotę zasądzono od pozwanej na rzecz powódki w punkcie I wyroku.

W myśl art. 471 k.c. – znajdującego zastosowanie na gruncie niniejszej sprawy na podstawie art. 300 k.p. stanowiącego, iż w sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami praw pracy – dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Powódka opierała swoje żądanie na twierdzeniu, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił jej wypłaty zasiłku opiekuńczego w związku z chorobą dziecka po ustaniu urlopu macierzyńskiego z uwagi na brak uiszczania przez pracodawcę składek na ubezpieczenie społeczne. Strona pozwana zakwestionowała zgłoszone żądanie zapłaty odszkodowania tak co do zasady, jak i co do wysokości. W tej sytuacji za niewystarczające do wykazania zasadności żądania należy uznać same zeznania powódki, która wskazała, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał decyzję odmowną z uwagi na brak opłacania składki przez pracodawcę, w szczególności w kontekście złożonej do akt sprawy dokumentacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (o co wnioskowała strona pozwana), z której w żadnej mierze nie wynika, by organ wydał decyzję odmawiającą przyznania powódce zasiłku opiekuńczego. Co więcej, z akt organu nie wynika również (a organ był zobowiązany do przedłożenia pełnej dokumentacji zasiłkowej za okres od 2012 r. do 2015 r.), by toczyło się jakiekolwiek postępowanie w sprawie przyznania zasiłku opiekuńczego. Powódka, na której w zakresie żądania odszkodowania spoczywał ciężar dowodu, została poinformowana, iż w do akt sprawy została złożona dokumentacja Zakładu Ubezpieczeń Społeczny, przy czym będąc prawidłowo pouczona o obowiązku przedstawiania dowodów, dla stwierdzenia faktów, z których wywodzi skutki prawne (k. 19, 20), nie przedstawiła żadnych dokumentów, na które powoływała się podczas swoich zeznań – ani odmownej decyzji organu, ani nawet zaświadczeń potwierdzających chorobę dziecka. W konsekwencji żądanie zapłaty odszkodowania, jako niewykazane, musiało ulec oddaleniu, o czym orzeczono w punkcie II wyroku.

Do rozstrzygnięcia sprawy w żadnej mierze nie przyczyniły się zeznania likwidatora przeprowadzone w drodze sądowej pomocy prawnej, albowiem nie posiadał on żadnej wiedzy istotnej dla wydania orzeczenia.

W punkcie III wyroku Sąd, na podstawie art. 355 §1 k.p.c., umorzył postępowanie w zakresie żądania wydania świadectwa pracy, albowiem powódka, po otrzymaniu świadectwa pracy, cofnęła pozew w tym zakresie, na co strona pozwana wyraziła zgodę.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu oparto na treści art. 98 k.p.c., w myśl którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W niniejszej sprawie strona pozwana reprezentowana była przez profesjonalnego pełnomocnika – radcę prawnego, którego minimalne wynagrodzenie, w związku z przedmiotem sprawy, wynosiło – w zakresie żądania zapłaty ekwiwalentu za urlop i odszkodowania – 900 zł (§6 pkt 4 w zw. z §11 ust. 1 pkt 2 obowiązującego w dniu wnoszenia pozwu Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu). Powódka z tytułu ww. roszczeń domagała się kwoty 8.170 zł, a zasądzono na jej rzecz kwotę 4.608,40 zł. Wygrała zatem proces w 55%, a przegrała w 45 %. W konsekwencji w punkcie IV wyroku zasądzono od powódki, na rzecz strony pozwanej, kwotę 396 zł stanowiącą 45% z kwoty 900 zł.

Zgodnie z treścią art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2006.167.1398 ze zm.) kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator lub prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy. W myśl art. 35 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w sprawach z zakresu prawa pracy pobiera się opłatę podstawową w kwocie 30 złotych wyłącznie od apelacji, zażalenia, skargi kasacyjnej i skargi o stwierdzenia niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Jednakże w sprawach, w których wartość przedmiotu sporu przewyższa 50.000 złotych, pobiera się od wszystkich pism procesowych opłatę sądową. W niniejszej sprawie wartość przedmiotu sporu wynosiła mniej niż 50.000 złotych, stąd też powódka była zwolniona od ponoszenia opłaty od złożonego pozwu, wynoszącej 5% wartości przedmiotu sporu zgodnie z art. 13 cytowanej ustawy. Wobec częściowego przegrania sprawy przez pozwaną spółkę, Sąd kierując się treścią ww. art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, nakazał pobrać od niej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 231 zł stanowiącą 5% wygranej przez powódkę sumy (punkt V wyroku).

Jak stanowi art. 477 ² k.p.c., zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nieprzekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika, stąd też orzeczono jak w punkcie VI sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...);

2.  (...);

3.  (...).

11.07.2017 r.