Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca Sędzia Sądu Rejonowego A. M.

Protokolant staż. W. Ł.

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2017 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa E. T.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powódki E. T. na rzecz pozwanej (...) Spółki Akcyjnej kwotę 617,00 zł (sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt II C 32/16

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 4 grudnia 2015 roku skierowanym przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W., powódka E. T. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego kwoty 2.855 złotych tytułem dopłaty do odszkodowania za uszkodzenia powstałe w pojeździe marki (...) o numerze identyfikacyjnym (...) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 listopada 2012 roku do dnia zapłaty. Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że wskutek zdarzenia z dnia 4 października 2012 roku uszkodzeniu uległa ładowarka kołowa (...) 380-6 o nr indentyfikacyjnym (...), będąca własnością B. T.. Odpowiedzialność za zdarzenie ponosi osoba objęta ubezpieczeniem OC u pozwanego. Pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i wypłacił na rzecz powoda kwotę 10.420 złotych netto. Koszt naprawy tego pojazdu ustalony w oparciu o prywatną kalkulację sporządzoną przez rzeczoznawcę, wynosił jednak 23.550 zł netto. B. T. wystąpił na drogę postępowania sądowego z roszczeniem o zapłatę kwoty 13.130 złotych. Sprawa toczyła się w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi pod sygnaturą akt II C (...). W toku tego postępowania sądowego zmarł B. T., postępowanie zostało podjęte z udziałem E. T. jako następcy prawnego B. T.. W sprawie został wydany wyrok, w którym powództwo zostało uwzględnione w części, tj. w zakresie kwoty 10.275 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 listopada 2012 roku do dnia zapłaty, a w pozostałej części powództwo nie zostało oddalone. Wyrok jest prawomocny. W ocenie powódki, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi w sprawie II C (...) nie rozstrzygnął o całości żądania powódki, co uzasadnia żądanie odszkodowania, w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy dochodzoną pozwem w sprawie II C(...) kwotą 13.130 złotych a zasądzoną wyrokiem w tej sprawie kwotą 10.275 złotych (pozew k. 2-4 v.).

W odpowiedzi na pozew z dnia 9 lutego 2016 roku strona pozwana reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła o oddalenie powództwa, oraz zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany potwierdził przyjęcie odpowiedzialności za szkodę z dnia 4 października 2012 roku i wypłatę kwoty 10.420 złotych tytułem zwrotu kosztów naprawy ładowarki kołowej (...). Dodatkowo wskazał, iż Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, w sprawie o sygnaturze akt II (...), opierając się na niekwestionowanej przez strony opinii biegłego rzeczoznawcy ustalił, iż uzasadnione koszty naprawy uszkodzonej (...) budowlanej (...)-6 wynoszą 20.695 złotych, w konsekwencji czego ostatecznie zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 10.275 złotych (odpowiedź na pozew k. 26-27, pełnomocnictwo k. 28, odpis KRS k. 30-34).

Do dnia zamknięcia rozprawy stanowiska stron pozostały niezmienione (protokół rozprawy k. 117-118).

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 października 2012 roku w Ł. przy ulicy (...), doszło do kolizji drogowej, w ten sposób, iż kierujący pojazdem marki V. o numerze rejestracyjnym (...), podczas wykonywania manewru cofania, uderzył w pracującą maszynę (...) (...) należąca do B. T.. Sprawca zdarzenia objęty był w tym czasie ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń (bezsporne).

Na skutek powyższego zdarzenia uszkodzeniu uległy następujące części maszyny budowlanej: lampa tylna prawa, tunel tylny, wentylator, obudowa chłodnicy prawa. Przed zdarzeniem z dnia 4 października 2012 roku niniejsza maszyna posiadała wcześniejsze uszkodzenia – osłona (pokywa) wentylatora była połamana w dolnej środkowej części, co nie rzutowało na ograniczenie funkcjonalności i użyteczności tunelu, aczkolwiek zmniejszało estetykę maszyny (ustana opinia biegłego sądowego L. P. (1) z dnia 29 czerwca 2017 roku k. 117 – 118, czas elektroniczny 00:03:46 – 00:12:54, k. 117-118 w zw. z pisemną opinia biegłego k. 55-58, pisemnymi opiniami uzupełniającymi biegłego k. 73, 88-90 w załączonych aktach II C 471/14 ).

Po zdarzeniu maszyna (...) 380-6 nie była zdolna do pracy, wymagała naprawy. Maszyna została naprawiona po przeprowadzeniu oględzin przez przedstawiciela zakładu ubezpieczeń. Naprawa została dokonana w warsztacie firmowych. Przed dopuszczeniem do wykonywania prac, maszyna była sprawdzana pod względem technicznym (zeznania świadka Ł. M. k. 100-101).

Decyzją z dnia 4 grudnia 2012 roku (...) S. A w W. wypłacił na rzecz B. T. kwotę 10.420,00 złotych netto tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe marki K. (...) (...) (decyzja z dn. 2012-12-04 k. 6).

W dniu 30 czerwca 2015 roku zmarł B. T.. Spadek po B. T. na podstawie testamentu z dnia 11 czerwca 2015 roku, nabyła w całości jego żona – E. T. (kopia aktu poświadczenia dziedziczenia Rep. A nr 2434/2015 k. 11-12, kopia odpisu skróconego aktu zgonu k. 14).

Wyrokiem z dnia 17 września 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki E. T. kwotę 10.275 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 listopada 2012 roku do dnia zapłaty oraz orzekł o kosztach sądowych i kosztach postępowania. Wyrok jest prawomocny (kopia wyroku wydanego w sprawie o sygnaturze II C 471/14 k. 13).

Uzasadniony koszt naprawy (...) budowlanej - (...) (...) o nr identyfikacyjnym (...) przy uwzględnieniu uszkodzeń, które powstały w wyniku zdarzenia z dnia 4 października 2012 roku, przy przyjęciu średniej stawki roboczogodziny w zakładach naprawczych na terenie miejsca zamieszkania powoda, wynoszącej 100 złotych netto, przy użyciu części z logo producenta według cen z daty 7 stycznia 2015 roku wynosi 20.695 złotych netto, w tym koszt tunelu tylnego to 8.300,00 zł (ustna opinia biegłego L. P. (2) z dnia 29 czerwca 2017 roku nagranie 00:03:46 – 00:12:54, k. 117-118 w zw. z pisemną opinia biegłego k. 55-58, pisemnymi opiniami uzupełniającymi biegłego k. 73, 88-90 w załączonych aktach II C 471/14).

Poczynione ustalenia faktyczne Sąd oparł na powołanych dokumentach, których prawdziwość nie została zakwestionowana przez strony, opinii biegłego L. P. (2) oraz częściowo depozycjach świadka Ł. M., w tym zakresie w którym Sąd poczytał je za wiarygodne. Oceniając kopię przedłożonych do akt dokumentów Sąd miał na względzie art. 308 kpc.

Wobec treści żądania strony powodowej i ustalonego stanu faktycznego, kluczowe znaczenie w niniejszej sprawie miała opinia biegłego z zakresu wyceny maszyn, urządzeń i pojazdów L. P. (2) na okoliczność ustalenia ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy ładowarki kołowej powódki uszkodzonej w skutek zdarzenia z dnia 4 października 2012 roku. Biegły wydał ustną opinię w sprawie, w której podtrzymał wnioski zawarte w opinii pisemnej i opiniach uzupełniających wydanych w sprawie o sygnaturze akt II C 471/17. Biegły wskazał, iż zachodzi konieczność naprawy przedmiotowej maszyny częściami oryginalnymi z logo producenta, bowiem na rynku wtórnym nie są dostępne zamienniki. Niniejsza opinia biegłego w całym swoim zakresie jest rzetelna, sporządzona zgodnie z wymogami specjalistycznej wiedzy i zawiera pełne i fachowe ustosunkowanie się do pytań Sądu oraz wątpliwości stron. Nadto zważyć należy, że po wydaniu przez biegłego opinii ustnej, żadna ze stron nie kwestionowała tejże opinii biegłego, nie wnosiła o jej uzupełnienie, nie zgłaszała dalszych wniosków dowodowych w tym przedmiocie.

Sąd pominął dowód z załączonych na kartach 108-111 zapisków o wykonywanych naprawach w maszynie (...) (...). Notatki te nie są opatrzone podpisem. Nie stanowią one dokumentu prywatnego w rozumieniu art. 245 k.p.c.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka Ł. M. w zakresie w jakim twierdził, iż maszyna (...) (...) przed zdarzeniem z dnia 4 października 2012 roku nie miała żadnych uszkodzeń. Twierdzenia świadka pozostają w sprzeczności z opinią biegłego, który wskazał, iż przed tym wypadkiem maszyna posiadała wcześniejsze uszkodzenia. Nadto Sąd nie przyjął do ustaleń faktycznych tych depozycji świadka, w których wskazał, iż w wyniku zdarzenia z dnia 4 października 2012 roku, uszkodzeniu uległa podstawa zamka oraz pogięcie stelaża tunelu, bowiem świadek Ł. M. nie był bezpośrednim świadkiem zdarzenia, w wyniku którego doszło do uszkodzeń niniejszej maszyny, która przed rzeczonym zdarzeniem posiadała już uszkodzenia.

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi zważył, co następuje:

Na wstępie rozważań wyjaśnienia wymaga, iż o należnym powódce odszkodowaniu z tytułu naprawienia maszyny (...) (...) uszkodzonej w wyniku wypadku z dnia 4 października 2012 roku orzeczono już wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi z dnia 17 września 2015 roku zapadłym w sprawie o sygn. akt II C 471/14. Jednakże w sprawie prawomocnie zakończonej Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi nie orzekł o całości żądania pozwu, nie wydał rozstrzygnięcia w zakresie żądania zapłaty kwoty 2.855 złotych, o którą to kwotę powódka wystąpiła w niniejszym postępowaniu.

W sytuacji procesowej z jaką mamy do czynienia w tej sprawie nie budzi wątpliwości tożsamość stron obu postępowań sądowych, podstawy prawnej i stosunku prawnego, będącego źródłem obu dochodzonych powództw. Podkreślić, iż w prawomocnie zakończonej sprawie II C 471/14 powódka dochodziła kwoty 13.130 złotych odszkodowania należnego z tytułu wypadku z dnia 4 października 2012 roku. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi wyrokiem z dnia 17 września 2015 roku zasądził na rzecz powódki kwotę 10.275 złotych i nie orzekł w przedmiocie żądania zapłaty kwoty 2.855 zł. Prawomocnością rozstrzygnięcia w przedmiocie przysługującego powódce odszkodowania objęta jest zatem jedynie kwota zasądzona w sprawie II C 471/14, w której doszło do oceny i prawomocnego zasądzenia tylko części odszkodowania. W niniejszej sprawie nie zachodzi zatem powaga rzeczy osądzonej.

Podstawę żądania powódki stanowi przepis art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

W myśl z kolei art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

W myśl art. 363 § 2 k.p.c., jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Powoływany uprzednio przepis art. 363 § 2 k.c. stanowi, że wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. Reguła ta zmierza do urzeczywistnienia funkcji kompensacyjnej odszkodowania, gdyż zapewnia poszkodowanemu środki pieniężne w zakresie umożliwiającym nabycie dóbr lub usług, niezbędnych do naprawienia doznanego uszczerbku. Tej regule w postępowaniu procesowym odpowiada norma określona w art. 316 § 1 k.p.c., nakazująca sądowi wyrokować, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy.

Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (DZ. U. Nr 124 poz. 1152 ze zm.) poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej (OC) może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia (art. 34 ust. 1 powołanej ustawy).

Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1 powołanej ustawy).

Zgodnie z argumentacją wyrażoną w tezie i uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r. (III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51), którą Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela i przyjmuje za własną, odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Jedynym zatem wyznacznikiem wysokości odszkodowania jest, czy jest ono zgodne z kosztami niezbędnymi i ekonomicznie uzasadnionymi. Nie istnieje tym samym wymóg stosowania konkretnego systemu ustalania wysokości odszkodowania. Rzeczą zaś oczywistą jest, że w sytuacji występowania na rynku kilku systemów, mogą się one różnić od siebie. Nie ulega wątpliwości, iż w wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomiczne uzasadnione wydatki, jakie ponieść należy w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej. Do wydatków tych należy zaliczyć w zasadzie także koszt nowych części i innych materiałów, których użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 listopada 1980 r. III CRN 223/80 przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972 r., w sprawie o sygn. akt II CR 425/72, OSNCP 1973/6/111).

W wypadku częściowego uszkodzenia samochodu, tj., gdy wysokość kosztów naprawy pojazdu nie przekracza jego wartości, odszkodowanie powinno stanowić równowartość kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, przy czym naprawa samochodu i rzeczywiste poniesienie kosztów z tego tytułu nie jest warunkiem koniecznym dla dochodzenia odszkodowania (tak Sąd Najwyższy: w wyroku z 16.01.2002r, IV CKN 635/00, opubl. L.; w wyroku z 16.04.2002r, V CKN 980/00, opubl. L.; w wyroku z 16.05.2002r, V CKN 1273/00, publ. LEX nr 55515).

Nie ulega wątpliwości, że funkcja kompensacyjna odszkodowania musi być realizowana przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji poszkodowanego. Aby odszkodowanie odpowiadało wymaganiu pełnego naprawienia szkody, musi uwzględniać realia konkretnej sprawy i nie powinno prowadzić do wzbogacenia poszkodowanego. Za ugruntowane w orzecznictwie można uznać stanowisko, stosownie, do którego odszkodowanie może ulec stosownemu obniżeniu, gdyby okazało się, że użycie nowych części i materiałów do naprawy uszkodzonego pojazdu prowadziłoby do wzrostu jego wartości (tak Sąd Najwyższy: w uchwale z 12.04.2012r, III CZP 80/11, opubl. www.sn.pl; w postanowieniu z 24.02.2006r, III CZP 91/05, opubl. L.; w wyroku z 11.06.2003r, V CKN 308/01, opubl. L.).

Należy w tym miejscu wskazać, iż w świetle utrwalonego poglądu i orzecznictwa nie ma żadnego znaczenia, czy szkoda (w znaczeniu uszkodzeń powstałych podczas zdarzenia komunikacyjnego) rzeczywiście została naprawiona w technicznym sensie tego słowa. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje, bowiem z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić (uzasadnienie uchwały z dnia 15 listopada 2001 roku, w sprawie o sygn. III CZP 68/01, opubl. w OSPiKA 2002, nr 7-8, poz. 103 oraz orzeczenie z dnia 27 czerwca 1988 roku, sygn. I CR 151/88). Przy takim rozumieniu obowiązku odszkodowawczego nie ma, więc znaczenia prawnego okoliczność, czy poszkodowany dokonał naprawy oraz czy i jakim kosztem to uczynił i czy w ogóle zamierza pojazd naprawić.

W rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, że w wyniku kolizji z dnia 4 października 2012 roku uszkodzeniu uległa ładowarka kołowa marki K. (...) (...), numer identyfikacyjny (...), stanowiąca własność E. T. (następczyni prawnej B. T.). Nie była kwestionowana zasada odpowiedzialności (...) Spółki Akcyjnej w W. za szkodę, w związku z ochroną udzieloną na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Nie budził również wątpliwości fakt wypłaty stronie powodowej kwoty 10.420,00 zł i sposób likwidacji szkody, uznający zasadność dokonania naprawy uszkodzonej maszyny, jak również zasądzenie prawomocnym wyrokiem na rzecz powódki kwoty 10.275 zł tytułem dalszego odszkodowania.

Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, unormowanej w Kodeksie cywilnym. Odpowiada on zatem za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. W tych granicach naprawienie szkody, zgodnie z zasada pełnego odszkodowania, winno objąć pełen koszt przywrócenia stanu poprzedniego – pełen koszt naprawy pojazdu (art. 361 § 1 i 2 k.c.).

Przepis art. 6 k.c. ustanawia podstawową regułę dowodową, oznaczającą, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zasada ta znajduje potwierdzenie w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego, według którego to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 232 k.p.c. zdanie pierwsze).

W toku przedmiotowego postępowania strona powodowa ostatecznie nie wykazała, by należne powódce odszkodowanie było wyższe aniżeli ustalone w toku postępowania sądowego II C 471/14, a to na stronie powodowej ciążył obowiązek wykazania zasadności jej roszczenia. Tym samym Sąd uznał, iż nie zostało w toku przedmiotowego postępowania wykazane, iż w wyniku zdarzenia doszło do uszkodzenia podstawy zamka i stelaża tunelu. Przeprowadzone postępowanie dowodowe, a w szczególności zeznania świadka Ł. M. nie potwierdziły, iż do powyższych uszkodzeń doszło w wyniku rzeczonego zdarzenia, przywołany świadek nie był bezpośrednim świadkiem zdarzenia, a tym samym nie posiadał szczegółowej wiedzy o powstałych uszkodzeniach, w swych depozycjach, wskazał, iż uszkodzeniu uległ tył maszyny, bez wyszczególnienia elementów. Również twierdzenia zawarte w opinii biegłego o możliwości uszkodzenia podstawy zamka i stelaża tunelu maszyny w wyniku zdarzenia z dnia 4 października 2012 roku nie pozwalają na pewne ustalenia co do związku przyczynowego między zdarzeniem a omawianymi uszkodzeniami, co z kolei rzutuje na fakt, iż Sąd nie zaliczył kosztów związanych z naprawą tych części w łącznej kwocie 150,00 zł do uzasadnionych kosztów naprawy.

Uznać zatem należało, iż powódka nie wykazała, iż koszty naprawy maszyny (...) były wyższe aniżeli dotychczas wypłacone stronie powodowej odszkodowanie w kwocie 20.695,00 złotych netto. Mając to na względzie, powództwo o zapłatę kwoty 2.855 złotych należało oddalił jako niezasadne.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Powództwo zostało oddalone w całości, a zatem na powódce spoczywa ciężar poniesienia powstałych w toku procesu kosztów. Łącznie koszty poniesione przez pozwanego wyrażają się kwotą 617 zł, w tym kwotą 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i 600 zł tytułem kosztów wynagrodzenia pełnomocnika ustalonych na podstawie § na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz.U. 2013 nr 0 poz. 490).

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.