Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Marcin Rak

Sędzia SO Anna Hajda (spr.)

Sędzia SR (del.) Ewa Buczek-Fidyka

Protokolant Aleksandra Sado-Stach

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2017 r. w Gliwicach na rozprawie

sprawy z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G.

przeciwko J. M.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej

z dnia 26 października 2016 r., sygn. akt I C 996/16

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1800 zł (tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Ewa Buczek-Fidyka SSO Marcin Rak SSO Anna Hajda

Sygn. akt III Ca 66/17

UZASADNIENIE

Powód domagał się zasądzenia od pozwanej J. M. kwoty 10 758,39 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu i zwrotu kosztów postępowania.

Nakazem zapłaty z dnia 4 marca 2016 r. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Rudzie Śląskiej orzekł zgodnie z żądaniem pozwu .

Od wyżej wymienionego orzeczenia pozwana wniosła sprzeciw w ustawowym terminie, w którym domagała się oddalenia powództwa w całości i zasądzenia na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania.

Wyrokiem z dnia 26 października 2016 roku Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanej koszty procesu.

Podstawą tej treści rozstrzygnięcia były następujące ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy.

Dnia 30 października 2007 r. pomiędzy pozwaną a (...) Bank Spółką Akcyjną w W. została zawarta umowa o gotówkowy kredyt oraz limit i kartę V. U. o numerze (...). Bank zobowiązał się udzielić pozwanej kredytu na cele konsumpcyjne w wysokości i na warunkach określonych w umowie oraz Regulaminie. Kwota kredytu wynosiła 9 660 zł, w tym prowizja za zawarcie umowy w wysokości 5 % kwoty udzielonego kredytu. Oprocentowanie kredytu wynosiło 16,9 % w stosunku rocznym i było stałe. Spłata kredytu miała nastąpić w 60 ratach kredytowych, a wymagana rata miesięczna opiewała na kwotę 331,40 zł. Pozwanej został przyznany limit kredytowy do kwoty 1 000 zł. Oprocentowanie limitu w dniu zawarcia umowy wynosiło 21,96 % w stosunku rocznym, a stopa spłaty 5 %. Termin spłaty limitu został ustalony na 8 dzień miesiąca. Kredytobiorca zobowiązał się spłacać kredyt, odsetki, prowizje i opłaty w miesięcznych ratach w terminach i wysokości określonej w harmonogramie spłaty kredytu. Ostateczna wysokość kosztu odsetek, rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania, całkowitego kosztu kredytu oraz łącznej kwoty kosztów, opłat i prowizji miała być znana w momencie podpisania umowy przez bank i uzależniona od długości okresu pomiędzy dniem podpisania umowy przez bank a dniem spłaty wyznaczonym zgodnie z § 4 ust. 3 Regulaminu i podanym w harmonagramie spłat. Zmiana wysokości odsetek mogła spowodować zmianę wysokości pierwszej raty kredytowej. Pismem z dnia 16 grudnia 2011 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Rudzie Śląskiej G. M. zawiadomił pozwaną o wszczęciu postępowania egzekucyjnego z wniosku S. A. w P. na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego z dnia 26 sierpnia 2011 r. zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 19 października 2011 r. wydanego w sprawie o sygn. akt I Co 5152/11. Postanowieniem z dnia 3 sierpnia 2015 r. wydanym w sprawie o sygn. akt KM 457/12 Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Rudzie Śląskiej M. S. umorzył wszczęte na podstawie wyżej wymienionego tytułu wykonawczego postępowanie egzekucyjne. Dnia 1 czerwca 2015 r. powód nabył od S. A. z siedzibą w P. wierzytelności pieniężne wynikające z tytułu czynności bankowych dokonanych z udziałem dłużników działających przy ich dokonywaniu jako konsumenci. Jak wynika z załącznika do umowy cesji z dnia 3 czerwca 2015 r. przedmiotem przelewu była między innymi wierzytelność wynikająca z umowy o nr (...) z dnia 25 października 2007 r. zawartej z J. M., która została wypowiedziana w dniu 17 września 2010 r. Powód wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych, w którym wskazano, iż dnia 3 czerwca 2015 r. nabył od S. A. z siedzibą w P. wierzytelność wynikającą z umowy kredytu gotówkowego z dnia 25 października 2007 r. Na kwotę wymagalnej należności składał się kapitał w wysokości 6 889,35 zł, odsetki w kwocie 3 580,92 zł oraz koszty w kwocie 288,12 zł.

Wobec takich ustaleń zważył Sąd Rejonowy, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, wskazując w pierwszej kolejności iż powód dołączył do akt sprawy umowę przelewu wierzytelności z dnia 1 czerwca 2015 r., natomiast przedłożony przez powoda załącznik dotyczył umowy cesji wierzytelności z dnia 3 czerwca 2015 r. Strona powodowa nie wskazała przy tym, z czego wynika wskazana rozbieżność. Nie sposób zatem uznać, iż powód wykazał w sposób przewidziany prawem, jakie wierzytelności były przedmiotem cesji z dnia 1 czerwca 2015 r. Ponadto wyżej wymieniony załącznik do umowy cesji wskazywał, iż przedmiotem przelewu była wierzytelność wynikająca z umowy o nr (...) z dnia 25 października 2007 r. zawartej z J. M., która została wypowiedziana w dniu 17 września 2010 r. Tymczasem do akt sprawy została dołączona zawarta z pozwaną umowa o gotówkowy kredyt oraz limit i kartę V. U. o numerze (...). Wyżej wymienione rozbieżności nie pozwalały na przyjęcie, iż powód wykazał w sposób prawem przewidziany, iż nabył wierzytelność wynikającą z dołączonej do akt sprawy umowy kredytu. Co więcej, Sąd powziął również wątpliwości co do wysokości i wymagalności dochodzonego przez powoda roszczenia. Przedłożona umowa kredytu przewidywała, iż kredytobiorca zobowiązał się spłacać kredyt, odsetki, prowizje i opłaty w miesięcznych ratach, w terminach i wysokości określonej w harmonogramie spłaty kredytu. Wysokość kosztu odsetek, rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania, całkowitego kosztu kredytu oraz łącznej kwoty kosztów, opłat i prowizji miała być znana w momencie podpisania umowy przez bank i uzależniona od długości okresu pomiędzy dniem podpisania umowy przez bank a dniem spłaty wyznaczonym zgodnie z § 4 ust. 3 Regulaminu i podanym w harmonogramie spłat. Tymczasem strona powodowa, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c., nie przedłożyła wyżej wymienionych dokumentów, to jest harmonogramu spłaty i regulaminu. Podkreślił Sąd I instancji, że dowodem istnienia zobowiązania, jego wysokości i wymagalności, a co za tym idzie podstawą wyrokowania nie mógł być, wbrew twierdzeniom powoda, przedłożony wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu. Zgodnie bowiem z art. 194 ust. 2 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych w brzmieniu obowiązującym od dnia 20 lipca 2013 r. moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym. Strona powodowa nie przedłożyła więc dokumentów, z których wynikałaby szczegółowe warunki spłaty kredytu zaciągniętego przez pozwaną, co uniemożliwia Sądowi dokonanie weryfikacji wysokości dochodzonego roszczenia. Co więcej, do akt sprawy nie dołączono wypowiedzenia umowy kredytu, czy innego dokumentu, z którego wynikałoby, kiedy wierzytelność objęta pozwem stała się wymagalna.

Sąd Rejonowy uznał zatem, iż strona powodowa nie wykazała w sposób należyty zasadności żądania pozwu, wskazując równocześnie, że nawet gdyby uznać zgodnie z twierdzeniami powoda, iż przysługuje mu względem pozwanej wierzytelność pieniężna, która stała się wymagalna z dniem 17 października 2010 r., to i tak powództwo powinno zostać oddalone ze względu na podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia. Zgodnie z art. 117 § 2 k.c. po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata (art. 118 k.c.).

Zgodnie z jednolitym stanowiskiem Sądu Najwyższego zarówno złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, jak i wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie takiego tytułu wykonawczego przerywa na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. bieg przedawnienia jako czynność przedsięwzięta bezpośrednio w celu egzekwowania roszczenia (uchwała SN z dnia 16 stycznia 2004 r., III CZP 101/03, OSNC z 2005 r., nr 4, poz. 58, wyrok z dnia 23 listopada 2011 r., IV CSK 156/11, OSNC - ZD nr 1, poz. 7, wyrok z dnia 12 stycznia 2012 r, II CSK 203/11, OSP z 2014 r., nr 6, poz. 60, wyrok z dnia 17 grudnia 2004 r., II CK 276/04, wyrok z dnia 22 stycznia 2008 r., V CSK 386/07, wyrok z dnia 21 maja 2010 r., II CSK 614/09, wyrok z dnia 4 października 2012 r., I CSK 90/12 – niepubl.). Rozpoczęcie na nowo biegu przedawnienia następuje bądź z chwilą prawomocnego zakończenia postępowania klauzulowego, bądź z chwilą zakończenia postępowania egzekucyjnego.

W razie cesji wierzytelności na nabywcę przechodzi ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, wszystkie właściwości, przywileje i braki, a więc ustawodawca zakłada identyczność wierzytelności cesjonariusza z wierzytelnością cedenta (art. 509 § 2 k.c.). Co do zasady, nabywca wstępuje w sytuację prawną cedenta, w tym również w zakresie przedawnienia, zbycie wierzytelności jest bowiem irrelewantne dla jego biegu. W przypadku wierzytelności objętej bankowym tytułem egzekucyjnym sytuacja prawna cesjonariusza kształtuje się jednak odmiennie od sytuacji prawnej nabywcy wierzytelności objętej innym tytułem wykonawczym. Uprawnienie do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego przysługiwało jedynie bankom i tylko na ich rzecz mogła być nadana klauzula wykonalności. Nadanie klauzuli na rzecz cesjonariusza nie będącego bankiem nie było dopuszczalne (uchwały SN z dnia 2 kwietnia 2004 r., III CZP 9/04, OSNC z 2005 r., nr 6 poz. 98, uchwała SN z dnia 22 lutego 2006 r., III 129/05, OSNC z 2007 r., nr 1 poz. 4, uchwała SN z dnia 19 lutego 2015 r., III CZP 103/14). Cesjonariusz nie mógł kontynuować egzekucji wszczętej przez bank, bo w postępowaniu egzekucyjnym nie ma zastosowania art. 192 pkt 3 k.p.c., a więc fundusz sekurytyzacyjny, który nie mógł powołać się na bankowy tytuł egzekucyjny i uzyskać klauzuli wykonalności na podstawie art. 788 § 1 k.p.c., musiał ustalić istnienie roszczenie w drodze procesu sądowego, uzyskać nowy tytuł wykonawczy i dopiero na jego podstawie egzekwować roszczenie.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 listopada 2014 r., II CSK 196/14 (niepubl.) przerwanie biegu przedawnienia na podstawie art 123 § 1 pkt 1 k.p.c. następuje, co do zasady, tylko pomiędzy stronami postępowania, jeżeli z istoty łączącego je stosunku prawnego wynika, że są materialne zobowiązane lub uprawnione, a więc skutek przerwania zachodzi tylko w podmiotowych i przedmiotowych granicach czynności podjętej przez wierzyciela. Wniosek o wszczęcie egzekucji wywołuje zatem skutek przerwy wtedy, gdy pochodzi od wierzyciela wskazanego w tytule egzekucyjnym, na rzecz którego została wydana klauzula wykonalności, nie jest bowiem wystarczająca tożsamość wierzytelności, lecz konieczna jest również identyczność osób, na rzecz których czynność ta została dokonana. Skutki prawne postępowania egzekucyjnego wszczętego na podstawie bankowego tytułu wykonawczego związane są więc tylko z podmiotami w nim uczestniczącymi na podstawie tego tytułu w granicach podmiotowych i przedmiotowych ukształtowanych treścią klauzuli wykonalności. Nabywca wierzytelności nie będący bankiem nabywa wierzytelność w swej treści i przedmiocie tożsamą z wierzytelnością zbywającego banku, ale nie wchodzi w sytuację prawną zbywcy wywołaną przerwą biegu przedawnienia i rozpoczęciem biegu na nowo. Czynność wszczęcia postępowania egzekucyjnego przez bank wywołuje materialnoprawny skutek przerwy biegu przedawnienia jedynie w stosunku do wierzyciela objętego bankowym tytułem wykonawczym, natomiast nabywca wierzytelności nie będący bankiem nie może się powołać na przerwę biegu przedawnienia wywołaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego przez pierwotnego wierzyciela będącego bankiem. Wyjątkowość przywileju wystawiania bankowego tytułu egzekucyjnego prowadzi do wniosku, że skoro nie może być on podstawą egzekucji na rzecz innych osób niż w nim wskazane, za wyjątkiem następstwa prawnego po stronie wierzyciela innego banku, to również materialnoprawne skutki wszczęcia postępowania egzekucyjnego jako czynności wierzyciela – banku - prowadzącej do przerwy biegu przedawnienia dotyczą wyłącznie tego wierzyciela i nie dotyczą nabywcy nie będącego bankiem (por. uchwała SN z dnia 29 czerwca 2016 r., III CZP 29/16, LEX nr 2067028).

Wskazując na powyższe stwierdził Sąd I instancji, iż wbrew twierdzeniom powoda, nie doszło do przerwania biegu przedawnienia. Powód jako nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności. Wszczęcie postępowania egzekucyjnego z wniosku S. A. w P. na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego z dnia 26 sierpnia 2011 r. zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 19 października 2011 r. wydanego w sprawie o sygn. akt I Co 5152/11 nie spowodowało zatem przerwania biegu przedawnienia. Pozew w niniejszej sprawie został wniesiony w dniu 17 lutego 2016 r. Dlatego też przyjmując, iż roszczenie powoda stało się wymagalne z dniem 17 września 2010 r., to pozew w niniejszej sprawie został złożony już po upływie 3-letniego terminu przedawnienia przedmiotowego roszczenia jako roszczenia związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą, liczonego od daty jego wymagalności. Stąd wniosek, iż pozwana mogła skutecznie uchylić się od jego zaspokojenia. Mając na uwadze powyższe argumenty Sąd powództwo oddalił. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Z wyżej wskazanym rozstrzygnięciem nie zgodziła się strona powodowa wywodząc apelację i zaskarżając wyrok w całości. Powód zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że powód złożył do akt sprawy nieprawidłową umowę przelewu wierzytelności, podczas gdy umowa cesji wierzytelności z dnia 1 czerwca 2015 roku zawiera oświadczenie Banku tj. (...) Bank SA stwierdzające, iż dzień 3 czerwca 2015 roku jest dniem faktycznego przejścia wierzytelności na nowego wierzyciela, także polegający na uznaniu jakoby powód nie złożył wyjaśnień w przedmiocie rozbieżności pomiędzy wskazanym w umowie kredytu numerem, a numerem umowy kredytowej wskazanym przez powoda w pozwie, wyciągu z ksiąg rachunkowych powoda oraz w wyciągu z załącznika do umowy cesji wierzytelności, podczas gdy wyjaśnienia w tym przedmiocie powód złożył pismem procesowym z dnia 09.06.2016 roku, także polegający na uznaniu, że powód nie wykazał skutecznie wymagalności roszczenia przy jednoczesnym ustaleniu przez Sąd I instancji jakoby w okolicznościach niniejszej sprawy doszło do przedawnienia roszczenia wynikającego z zawartej przez pozwanego z wierzycielem pierwotnym umowy kredytu, co stanowi o sprzeczności ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji.

Skarżący zarzucił także naruszenie przepisów postępowania tj. art. 233 § 1 kpc polegające na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów wyrażającej się w : - pominięciu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i uznaniu, że złożone przez powoda dowody na okoliczność wymagalności oraz wysokości dochodzonego roszczenia w postaci umowy zawartej przez pozwanego z poprzednim wierzycielem, wyciągu z umowy cesji wierzytelności wraz z wyciągiem z załącznika, rozliczenie wierzytelności nie stanowią dowodu na okoliczność potwierdzenia wymagalności oraz wysokości dochodzonego pozwem roszczenia; - pominięciu wniosku powoda o przeprowadzenie dowodu z akt postepowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Rudzie Śląskiej M. S. ( sygn. akt KM 457/12), w szczególności o przeprowadzenie dowodu z odpisu bankowego tytułu egzekucyjnego, odpisu postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności na (...), postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego na okoliczność między innymi istnienia wierzytelności oraz sposobu wyliczenia zadłużenia przez poprzedniego wierzyciela z uwzględnieniem poszczególnych składowych na dzień wystawienia (...). Kolejno zarzucił powód naruszenie art. 233 § 1 kpc polegające na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów wyrażające się w sprzecznym z zasadami logicznego rozumowania i zasadami doświadczenia życiowego uznaniu przez sąd, że wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu nie stanowi wiarygodnego dowodu istnienia wierzytelności w wysokości wskazanej oraz jej wymagalności, podczas gdy księgi rachunkowe funduszu podlegają kontroli Komisji Nadzoru Finansowego, a więc stanowią wiarygodny dowód na poprawność zawartych w nim danych, a zapisy w tym wyciągu są spójne z całością dokumentacji zgromadzonej w sprawie. Apelujący zarzucił także naruszenie art. 232 kpc w zw z art. 6 kc polegające na błędnym uznaniu przez sąd, że strona powodowa nie przedłożyła dowodów na poparcie swoich twierdzeń oraz wniosków, z których wywodzi skutki prawne, a tym samym nie udowodniła wierzytelności co do wysokości, jakiej domagała się w pozwie oraz wymagalności roszczenia, podczas gdy wysokość zadłużenia oraz jego wymagalność wynikają wprost z powołanych oraz przedłożonych do akt sprawy dokumentów. Kolejnym zarzutem apelacji był zarzut naruszenia art. 123 § 1 pkt 1 kc w zw z art. 124 § 1 i 2 kc poprzez jego błędną wykładnię wyrażającą się w uznaniu, że wniosek o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, wszczęcie postepowania egzekucyjnego na wniosek poprzedniego wierzyciela, jak również wniosek wszczęcie postępowania egzekucyjnego oraz umorzenie postepowania egzekucyjnego nie przerywa biegu terminu przedawnienia w odniesieniu do nowego wierzyciela jako następcy prawnego banku na podstawie zawartej umowy cesji wierzytelności z dnia 3 czerwca 2015 roku. Końcowo powód zarzucił naruszenie art. 117 kc poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, iż roszczenie powoda uległo przedawnieniu przed dniem wniesienia pozwu do tutejszego Sądu

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za I i II instancję. Jako ewentualny zawarto w apelacji wniosek o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji i pozostawienie temu Sądowi orzeczenia o kosztach postępowania za obie instancje.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 15 marca 2017 roku pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postepowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie mogła odnieść skutku wobec trafności zaskarżonego orzeczenia. W pierwszej kolejności wskazania wymaga, że strona powodowa konsekwentnie wskazywała na okoliczność, iż podstawę faktyczną dochodzonego w niniejszym postepowaniu roszczenia stanowi wierzytelność przysługująca jej względem pozwanej, a wynikająca z umowy kredytu gotówkowego, która stała się wymagalna w dniu 17 października 2010 roku.

Wobec takiego określenia zakresu żądania i wobec treści zarzutu apelacji, rozważyć należy prawidłowość ustalenia przez Sąd I instancji terminu przedawnienia roszczenia. Trafnie wskazał Sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia, iż zarówno złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, jak i wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie takiego tytułu wykonawczego przerywa na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 w zw z art. 13 § 2 kpc bieg terminu przedawnienia jako czynność przedsięwzięta bezpośrednio w celu egzekwowania roszczenia. Trafnie także wskazano, że w razie cesji wierzytelności na nabywcę przechodzi ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, wszystkie właściwości, przywileje i braki, a więc ustawodawca zakłada identyczność wierzytelności cesjonariusza z wierzytelnością cedenta (art. 509 § 2 k.c.), równocześnie wskazując, że w przypadku wierzytelności objętej bankowym tytułem egzekucyjnym sytuacja prawna cesjonariusza kształtuje się jednak odmiennie od sytuacji prawnej nabywcy wierzytelności objętej innym tytułem wykonawczym. Ocenę prawną omawianego zagadnienia ułatwia pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uchwale z dnia 29 czerwca 2016 roku w sprawie oznaczonej sygn. akt III CZP 29/16, gdzie jednoznacznie wskazano, iż nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 KC). Motywy, którymi kierował się Sąd Najwyższy zostały obszernie zacytowane w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, nie ma zatem potrzeby ich ponownego przytaczania. Wskazać zatem należy, iż biorąc pod uwagę wskazywany przez powoda termin wymagalności dochodzonego roszczenia z pewnością w dniu złożenia pozwu w niniejszej sprawie było ono przedawnione i jako takie podlegało oddaleniu, na co słusznie wskazał Sąd Rejonowy.

Wobec takiej konstatacji odnoszenie się do pozostałych zarzutów apelacji staje się bezprzedmiotowe.

Wobec powyższego apelacja podlegała oddaleniu, stosownie do dyspozycji art. 385 kpc.

O kosztach postepowania odwoławczego orzeczono na zasadzie art. 98 kpc, stosownie do jego wyniku.

SSR ( del.) Ewa Buczek – Fidyka SSO Marcin Rak SSO Anna Hajda