Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 25 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w następującym składzie:

Przewodniczący – Sędzia: SO Roman Troll

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2016 r. w Gliwicach na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w K.

przeciwko M. O. (poprzednio S.)

o zapłatę

na skutek zażalenia pozwanej

na punkt 3 postanowienia Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 25 września 2014 r., sygn. akt I C 143/14

postanawia:

1)  oddalić zażalenie,

2)  zasądzić od pozwanej na rzecz powódki 300 zł (trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym.

SSO Roman Troll

Sygn. akt III Cz 1412/16

UZASADNIENIE

Postanowieniem z 25 września 2014 roku Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach umorzył postępowanie (pkt 1); oddalił wniosek powódki o sporządzenie uzasadnienia wyroku (pkt 2) oraz zasądził od pozwanej na rzecz powódki 647 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 3). Umorzenie postępowania było związane z wycofaniem powództwa; oddalono wniosek o sporządzenie uzasadnienia, gdyż pochodził z 18 czerwca 2014 roku, a orzeczenie wydano 25 września 2014 roku. Jednocześnie Sąd Rejonowy orzekł o kosztach postępowania obciążając nimi pozwaną, albowiem wycofanie powództwa było związane z uiszczeniem należności po wszczęciu postępowania co wskazuje, że strona pozwana przegrała sprawę; na koszty postępowania składają się opłata od pozwu w wysokości 30 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 600 zł oraz opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Orzeczenie to,
w zakresie punktu 3, oparto na regulacji art. 98 k.p.c. w związku z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego urzędu.

Zażalenie na to orzeczenie, w zakresie zasądzenia kosztów postępowania, czyli co do punktu 3, złożyła pozwana i wniosła o jego uchylenie. W uzasadnieniu wskazała, że zawarła
z powódką porozumienie z 10 października 2013 roku oraz regulowała zadłużenie zgodnie
z tym porozumieniem, a pomimo tego powódka skierowała sprawę do sądu. Do zażalenia pozwana dołączyła kserokopię tego porozumienia, przy czym wskazała, że telefonicznie zapewniano ją, że po spłacie zadłużenia nie poniesie żadnych dodatkowych kosztów, zaś nie poinformowano jej o złożeniu pozwu do sądu. Wskazała, że odwołanie dotyczy spłaty kosztów sądowych w wysokości 942,02 zł. Podkreśliła, że jej sytuacja finansowa jest zła, bo jest osobą bezrobotną, jej mąż stracił pracę z powodu redukcji etatów, a wychowują małoletniego syna i nie posiadają środków na spłatę kosztów w wysokości 941,02 zł, czyli prawie połowy właściwego zadłużenia.

W odpowiedzi na zażalenie powódka wniosła o jego oddalenie jako bezzasadnego oraz o zasądzenie od pozwanej na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.
W uzasadnieniu wskazała, że porozumienie zostało zawarte w toku postępowania, gdyż powództwo złożono 7 października 2013 roku, a w treści porozumienia jest informacja o tym, że pozew został złożony, zaś pozwana zobowiązała się do zapłaty powstałych z tego tytułu kosztów sądowych określonych przez sąd w treści orzeczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W rozpoznawanej sprawie pozew został złożony 7 października 2013 roku, a wydany nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym pochodzi z 23 października 2013 roku. Już w sprzeciwie od tego nakazu pozwana wskazała, że 15 października 2013 roku zawarła z powódką ugodę i podniosła, że nie jest w stanie zapłacić kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 900 zł oraz opłaty sądowej w wysokości 30 zł.

Jednocześnie z przedłożonego porozumienia z 10 października 2013 roku /k. 72/ wynika, że pozwana uznaje w całości roszczenia powódki, wie o złożeniu pozwu i zobowiązuje się do zapłaty kosztów sądowych z tego tytułu.

Z powyższych względów nie można uznać za uzasadnione twierdzeń pozwanej związanych z brakiem poinformowania jej o wytoczeniu powództwa przed zawarciem porozumienia. Z przedłożonego przez pozwaną dokumentu porozumienia wyraźnie wynika, że została ona poinformowana o wytoczeniu powództwa, co więcej zgodziła się na zapłatę kosztów sądowych.

Niewątpliwie więc doszło do spłaty zadłużenia wobec powódki w toku postępowania prowadzonego na podstawie pozwu złożonego przed datą zawarcia tego porozumienia. Pozwana nie była wprowadzona w błąd poprzez brak informacji o wytoczeniu powództwa. Uiszczenie należności zostało dokonane w toku postępowania już po złożeniu pozwu, porozumienie także zostało zawarte już po złożeniu pozwu. Dlatego też prawidłowo Sąd Rejonowy wskazał, że pozwana jest stroną przegrywającą.

Uregulowanie zobowiązania pozwanej wobec powódki na podstawie porozumienia zawartego w trakcie trwania postępowania samo w sobie nie może prowadzić do uznania, że pozew został złożony nieprawidłowo.

Zwrócić należy uwagę, że już w sprzeciwie strona pozwana wskazywała, że jest osobą młodą, nie pracuje i oczekuje dziecka. Pomimo tego była w stanie regulować należności związane z zawarciem porozumienia wiedząc o wytoczeniu powództwa. W zażaleniu wskazuje już na to, że jest osobą bezrobotną, urodził się jej syn, a jej mąż stracił pracę.

Powyższe okoliczności same w sobie nie mogą stanowić o tym, że strona pozwana nie powinna ponosić kosztów postępowania. Dopiero bowiem w szczególnie uzasadnionych wypadkach można nie obciążać strony przegrywającej proces jego kosztami (art. 102 k.p.c.).
W rozpoznawanej sprawie zaś zobowiązanie do zapłaty wynika z braku regulowania należności z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z 15 czerwca 2012 roku, a ostatecznie wysokość zadłużenia wynika z faktury z 22 września 2012 roku, co powoduje, że już wówczas strona pozwana powinna liczyć się z obowiązkiem jej uregulowania. Dlatego też uregulowanie tej kwoty w toku prowadzonego postępowania nie może prowadzić do wniosku
o szczególnie uzasadnionym wypadku umożliwiającym nieobciążanie pozwanej kosztami procesu. Pozew bowiem został złożony po ponad roku od wymagalności należności, a do tego czasu pozwana nie spłacała zadłużenia. Nie można więc zarzucić powódce, że działała nieprawidłowo występując z pozwem.

Zastosowana przez Sąd Rejonowy regulacja prawna jest prawidłowa.

Dlatego też zarzuty zażalenia są bezzasadne.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o art. 385 k.p.c. w związku z art. 397
§ 1 i 2 k.p.c., należało orzec jak w punkcie 1 sentencji.

Orzeczenie o kosztach postępowania zażaleniowego zapadło na podstawie art. 98
§ 1 i 3 k.p.c., art. 99 k.p.c. w związku z § 6 pkt 3 i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. Z 2013 r., poz. 490 ze zm.) przy zastosowaniu § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz. 1804), albowiem pozwana przegrała sprawę i powinna zwrócić powódce koszty zastępstwa procesowego, natomiast zażalenie zostało złożone 2 października 2014 roku, a więc przed zmianą przepisów rozporządzenia.

SSO Roman Troll