Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w III Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Maciej Jabłoński

Protokolant: Aneta Sobiepanek

Przy udziale Prokuratora Dariusza Tałałaj

po rozpoznaniu w dniu 21.10.2016r., 21.02.2017r., 14.04.2017r., 7.07.2017r.

sprawy:

J. G., s. J. i Z. z d. R., ur. (...) w W.

oskarżonego o to, że:

w dniu (...) r. w W. przy ul. (...) wbrew przepisom ustawy posiadał znaczną ilość substancji psychotropowych w postaci 55,76 g amfetaminy

tj. o czyn z art. 62 ust 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

orzeka:

I.  J. G. uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

II.  Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary zalicza oskarżonemu okres pozbawienia wolności od dnia (...)do dnia (...).;

III.  Na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek dowodów rzeczowych ujętych w wykazie dowodów rzeczowych na k. 63 pod poz. 1-7 poprzez zniszczenie;

IV.  Na podstawie art. 230 § 2 kpk nakazuje zwrócić J. G. dowód rzeczowy ujęty w wykazie dowodów rzeczowych na k. 63 pod poz. 8;

V.  Na podstawie art. 627 kpk obciąża oskarżonego opłatą w kwocie 300 (trzysta) złotych oraz kosztami postępowania w kwocie (...),91 (trzy tysiące osiemdziesiąt pięć złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy).

Sygn. III K 576/16

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 7 lipca 2017 r.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu (...) r. po uzyskaniu informacji, że oskarżony J. G. może w swoim miejsc zamieszkania posiadać środki odurzające, policjanci udali się na ul. (...). Po wylegitymowaniu J. G. i poinformowaniu go o celu wizyty, funkcjonariusze dokonali przeszukania mieszkania, które zajmował oskarżony wraz z konkubiną K. G. oraz małoletnią córką. W trakcie tej czynności w mieszkaniu ujawniono należącą do oskarżonego substancję psychotropową w postaci amfetaminy w dwóch foliowych zawiniątkach oraz 4 woreczkach foliowych, o łącznej wadze 55,76 g. W mieszkaniu oskarżonego zabezpieczono także wagę elektroniczną.

Porcja handlowa amfetaminy to obecnie od 0,5 g do 1g, a więc z zabezpieczonej substancji można wykonać od 55 do 111 porcji.

Wobec powyższych ustaleń J. G. został zatrzymany. Postanowieniem z dnia (...)r. zastosowano wobec niego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres 3 miesięcy. Oskarżony przebywał w areszcie od(...) do dnia (...)

J. G. ma 33 lata. Utrzymuje się z prac dorywczych na budowach. Jest kawalerem, pozostaje w nieformalnym związku .Posiada na utrzymaniu małoletnią córkę. Był karany w (...). za czyn z art. 288 § 1 k.k. na karę ograniczenia wolności. Nie leczył się psychiatrycznie. Stwierdzono u niego uzależnienie od alkoholu i substancji psychoaktywnych, w związku z którym podejmował leczenie odwykowe. Stan psychiczny w czasie popełnienia czynu nie znosił ani nie ograniczał poczytalności.

(dowód: protokół przeszukania – k. 5-7, protokół zatrzymania osoby – k.2, protokół użycia testera narkotykowego – k.12, protokół oględzin rzeczy – k.13-14, zeznania świadka R. M. – k.15-16, 338, zeznania świadka K. G. – k.20-22, 338-339, wyjaśnienia J. G. – k.27-30, 226-227, 307-308, postanowienie – k.48-49, karta karna – k.83, pisemna opinia biegłego z zakresu kryminalistycznych badań chemicznych - k.117-119, postanowienie k.214-216, opinia sądowo-psychiatryczna – k.236-238, zeznania świadka Z. G. – k.345-346, kwestionariusz zbierania informacji – k.354-363, ustna opinia biegłego z zakresu kryminalistycznych badań chemicznych - k.383-384).

Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego, w dniu (...) r., najpierw przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił wyjaśnień. Podczas kolejnego przesłuchania, jeszcze tego samego dnia, wyjaśnił, że jedynie przechowywał narkotyki udostępnione mu przez dalszego znajomego i szczegółowo opisał sposób wejścia w posiadanie środków zabronionych. Następnego dnia podczas posiedzenia w sprawie zastosowania tymczasowego aresztowania J. G. przyznał się do popełnienia czynu, wskazał, że zaprezentowana przez niego w poprzednich wyjaśnieniach wersja wydarzeń była wymyślona i że narkotyki nabył on sam, na własny użytek, częściowo dla siebie, częściowo na dalszą odsprzedaż. Takie stanowisko oskarżony podtrzymywał w skierowanym do sądu piśmie z dnia (...)., wyjaśnieniach złożonych w Prokuraturze w dniu (...)r. oraz wyjaśnieniach złożonych podczas rozprawy w dniu 21 października 2016 r.

Sąd zważył, co następuje.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, nie uwzględniając jedynie wyjaśnień złożonych przed prokuratorem w dniu (...)r. Jak przyznał sam oskarżony podczas późniejszych przesłuchań, wyjaśnienia jakoby jedynie przechowywał narkotyki należące do znajomego były nieprawdziwe i miały stanowić jedynie linię obrony. Podczas kolejnych przesłuchań oskarżony wycofał się z tych oświadczeń i kilkukrotnie podkreślił, że narkotyki nabył dla siebie na własny użytek i częściowo na dalsza odsprzedaż, a jego konkubina nie miała o nich wiedzy. Sąd stwierdził, że to ta wersja wydarzeń odpowiada prawdzie i zasługuje na wiarę jako zbieżna z innymi dowodami w sprawie m.in. zeznaniami świadków K. G. i R. M. oraz protokołami przeszukania, a także jest zgodna z zasadami doświadczenia życiowego.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka K. G., która wskazała, że nie wiedziała, iż jej konkubent posiada w ich mieszkaniu narkotyki. Oświadczenie to znajduje potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego. Nadto nie ujawniły się żadne okoliczności mogące poddać w wątpliwość treść tych depozycji.

Sąd nie znalazł także żadnych przesłanek by odmówić wiary zeznaniom świadka R. M., funkcjonariusza policji uczestniczącego w zatrzymaniu oskarżonego i przeszukaniu jego mieszkania. Zeznania świadka korelują z pozostałym materiałem dowodowym tj. protokołami przeszukania i zatrzymania oraz oględzin rzeczy.

Sąd za wiarygodne uznał wszelkie dokumenty w postaci protokołów wytworzonych w toku postępowania oraz innych dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, których autentyczności żadna ze stron nie kwestionowała, a jednocześnie Sąd z urzędu nie dopatrzył okoliczności, które mogłyby negatywnie rzutować na ich wartość dowodową, a tym samym brak możliwości skorzystania z nich.

Podstawę czynienia ustaleń faktycznych stanowiła zarówno pisemna jak i uzupełniająca, ustna opinię biegłego z zakresu kryminalistycznych badań chemicznych. W ocenie Sądu, opinia biegłego jest pełna, jasna i spójna, wewnętrznie niesprzeczna oraz sporządzona zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami. W sprawie nie ujawniły się również żadne okoliczności, które podważyłyby obiektywizm osoby biegłego, który ją sporządził. Jednoznaczne stwierdzenia biegłej pozwoliły Sądowi ustalić, iż zabezpieczone w mieszkaniu oskarżonego środki stanowiły amfetaminę o wadze 55,76 g, a także określić ile porcji handlowych można było uzyskać z zabezpieczonego środka. W pisemnej opinii biegła, na podstawie dostępnej literatury, wskazała, że z narkotyku o takiej wadze można przygotować od 464 do 697 porcji handlowych. Ze względu na zgłaszane przez obrońców w tej kwestii wątpliwości, podczas składania opinii uzupełniającej na rozprawie, biegła przyznała, że ustalenia swoje czyniła na podstawie materiałów dostępnych na dzień sporządzania opinii tj. (...)r. Jednocześnie podkreśliła, że w (...)r. pojawiły się nowe publikacje zgodnie z którymi za porcję handlową amfetaminy przyjmuje się obecnie średnio od 0,5-1 grama. Zaznaczyła przy tym, że porcją handlową określa się masę mieszaniny środka odurzającego i wypełniacza. Przedstawiając takie stanowisko, w ocenie Sądu, biegła w sposób ostateczny wyjaśniła wszelkie wątpliwości związane z opinią. W związku z powyższym należało ją uznać, za w pełni użyteczną do czynienia ustaleń faktycznych.

Opinia sądowo-psychiatryczna wykonana została przez biegłych z należytą starannością, a wyprowadzone przez biegłych końcowe wnioski poprzedzone zostały rzetelną oceną stanu psychicznego oskarżonego, stąd uznać należało tę opinię za w pełni wartościowy materiał dowodowy.

Nie stanowił podstawy ustaleń faktycznych zeznania świadków K. N., M. P., M. N. i E. L.. Świadkowie zostali przesłuchani w postepowaniu przygotowawczym ze względu na to, że ich numery telefonu pojawiły się w wykazie połączeń oskarżonego. Z ich zeznań wynika jednak, że nie mieli oni żadnej wiedzy ani związku z czynem zarzucanym oskarżonemu.

Sąd ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie nie wykorzystał także informacji przekazanych przez operatorów telekomunikacyjnych oraz opinii biegłego z zakresu informatyki śledczej. Dowody te były pozyskiwane przez organ prowadzący śledztwo w celu zweryfikowania możliwości postawienia oskarżonemu innych zarzutów, nie miały jednak znaczenia z punkt widzenia czynu rozpoznawanego w niniejszym postępowaniu.

Analiza zachowania oskarżonego w kontekście znamion czynu zabronionego stypizowanego w art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (dalej u.o.p.n.) pozwala stwierdzić, iż dopuścił się on popełnienie tego czynu zabronionego.

Zgodnie z art. 62 ust. 1 powołanej ustawy, karze podlega ten, kto wbrew przepisom ustawy, posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe. Jednocześnie, w ustępie 2, ustawodawca przewidział surowszą odpowiedzialność karną, jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa powyżej, jest znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych.

Przechodząc do analizy znamion czynu zabronionego z art. 62 ust 2 u.o.p.n. należy wskazać, że wyrażenie „wbrew przepisom ustawy” trzeba interpretować w kontekście m.in. art. 34 oraz art. 42 w/w ustawy, jako tych przepisów, które wskazują jakie podmioty mogą legalnie posiadać środki odurzające i substancje psychotropowe.

Posiadaniem środka odurzającego lub substancji psychotropowej w rozumieniu art. 62 u.o.p.n. jest każde władanie takim środkiem lub substancją, a więc także związane z jego użyciem lub zamiarem użycia (zob. uchwała Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 27 stycznia 2011 r., I KZP 24/10, LEX nr 686664). Przyjmuje się, że karalny jest każdy wypadek posiadania środka odurzającego lub substancji psychotropowej „wbrew przepisom ustawy”, a więc w celu dalszej sprzedaży lub udzielenia ich innej osobie, jak i w celu samodzielnego zażycia - czy to za jakiś czas czy niezwłocznie, jeżeli sprawca posiada środek odurzający lub substancję psychotropową w ilości pozwalającej na co najmniej jednorazowe użycie, w dawce dla nich charakterystycznej, zdolnej wywołać u człowieka inny niż medyczny skutek (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2009 r., I KZP 22/09, OSNKW 2009/12/103).

Pojęcia środka odurzającego i substancji psychotropowej zostały zdefiniowane przez ustawodawcę w art. 4 pkt.. 25 i 26 u.o.p.n. Środkiem odurzającym będzie każda substancja pochodzenia naturalnego lub syntetycznego działająca na ośrodkowy układ nerwowy, określona w wykazie środków odurzających stanowiącym załącznik nr 1 do u.o.p.n., natomiast substancją psychotropową każda substancja pochodzenia naturalnego lub syntetycznego, działająca na ośrodkowy układ nerwowy, określona w wykazie substancji psychotropowych stanowiącym załącznik nr 2 do u.o.p.n.

Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii nie zawiera natomiast pojęcia „znaczna ilość”. Wobec powyższego ustalenie znaczenia tego pojęcia zostało powierzone doktrynie i orzecznictwu, gdzie pojawia się szereg zróżnicowanych poglądów. Najszerzej akceptowany, w tym także przez Sąd orzekający w niniejszej sprawie, jest pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 czerwca 1999 r. (IV KKN 813/98, Prok. i Pr. 2000, nr 1, poz. 2), zgodnie z którym oceniając czy mamy do czynienia ze znaczną ilością środka odurzającego czy też substancji psychotropowej, należy stosować wyłącznie kryterium ilościowe. Wyklucza się zatem możliwość uwzględnienia rodzaju środka czy celu jego przeznaczenia. Z drugiej jednak strony trudno nie zauważyć, iż rodzaj środka odurzającego ma znaczenie dla oceny ilości, tę bowiem oznacza się nie tylko przez określenie jego wagi, lecz również liczby porcji handlowych. Należy zatem rozważyć średnią ilość możliwych do uzyskania porcji do jednorazowego użycia przy uwzględnieniu wagi i rodzaju środka, a następnie ocenić, czy ustalona ilość środka wystarczy do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób. Znaczną ilością będzie taka ilość środków odurzających lub psychotropowych, która jednorazowo mogłaby zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 lutego 2013 r., II AKa 401/12, LEX nr 1286674, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 12 września 2013 r., II AKa 141/13, LEX nr 1378751, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2009 r., I KZP 10/09, OSNKW 2009/10/84).

Znamieniem strony podmiotowej czynu z art. 62 ust. 2 u.o.p.n. jest umyślność z zarówno w zamiarze bezpośrednim jak i ewentualnym.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy nie może być wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego J. G. wyczerpało wszystkie znamiona czynu z art. 62 ust. 2 u.o.p.n.

Oskarżony nie był w żaden sposób uprawniony do legalnego posiadania substancji psychotropowych jaką jest amfetamina. Amfetamina (i jej sole) znajduje się w grupie II-P substancji psychotropowych - według załącznika nr 2 do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Mimo to w mieszkaniu oskarżonego znaleziono należące do niego pakunki, w których znajdowało się 55,76 g tej substancji. Ilość zabezpieczonych narkotyków doprowadziła do ustalenia, iż przedmiotem omawianego czynu była znaczna ilość substancji psychotropowych w rozumieniu art. 62 ust. 2 u.o.p.n. Początkowo biegła wskazywała, że z zabezpieczonej substancji możliwym było wytworzenie nawet kilkuset porcji handlowych narkotyku, gdyż porcja amfetaminy to ok. 0,1 g. Na rozprawie biegła wyjaśniła, że zgodnie z nowymi badaniami waga porcji handlowej kształtuje się na poziomie od 0,5 g do 1 g. Niezależnie od tego, którą z wartości wskazywanych przez biegłą by przyjąć, waga narkotyków, które znajdowały się w posiadaniu oskarżonego stanowi ich znaczną ilość. Sąd stosując art. 5 § 2 k.p.k. przyjął najkorzystniejszą dla oskarżonego wagę porcji amfetaminy tj. 1 g i w związku z tym ustalił, że oskarżony był w posiadaniu ok. 55 porcji. J. G. posiadał taką ilość substancji psychotropowej, która niewątpliwie mogłaby zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób. Należy przy tym zaznaczyć, że biegła nie była w stanie wskazać w jakim okresie nastąpiło zwiększenie na rynku wagi porcji handlowej amfetaminy. Przestępstwo będące przedmiotem niniejszego postępowania zostało natomiast ujawnione pod koniec 2015 r. a więc ponad 1,5 roku temu, można więc przypuszczać, że wówczas oskarżony z posiadanej substancji mógł przyrządzić większą ilość porcji niż obecnie.

Nie budzi także wątpliwości, iż oskarżony popełnił swój czyn umyślnie. Oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę, że posiadana przez niego substancja jest zabroniona i że kupując amfetaminę narusza obowiązujące przepisy prawa. Biegli psychiatrzy uznali, że oskarżony co prawda jest osobą uzależnioną, jednak nie miało to wpływu na jego poczytalność w chwili popełnienia przestępstwa, a tym samym możliwość przypisania mu winy.

Wymierzając J. G. karę za przypisane mu przestępstwo Sąd wziął pod uwagę dyrektywy zawarte w art.53 k.k.

W ocenie Sądu stopień winy oskarżonego należy ocenić jako wysoki. Oskarżony jest osobą dorosłą, która wcześniej miała już do czynienia z zabronionymi środkami psychotropowymi. Jako osoba uzależniona podejmował on leczenie odwykowe, więc musiał wiedzieć, że narusza obowiązujące prawo. Pomimo uzależnienia oskarżony miał możliwość zachowania się zgodnie z prawem oraz zdawał sobie sprawę z konsekwencji swojego zachowania.

Mając na uwadze okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k. Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości jako znaczny. Na ocenę taka wpłynęła m.in. ilość i jakość posiadanej przez oskarżonego substancji. Oskarżony posiadał znaczną ilość amfetaminy, zaliczanej do tzw. twardych narkotyków, która jest substancją o sporym potencjalne uzależniania oraz szkodliwości dla zdrowia. Wobec powyższego należy uznać, że J. G. w sposób znaczący naruszył dobro chronione przez art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, tj. zdrowie publiczne oraz zabezpieczenie społeczeństwa przed swobodnym, niekontrolowanym, nielegalnym posiadaniem środków odurzających lub substancji psychotropowych. W tym miejscu należy także zaznaczyć, że okolicznością szczególnie obciążająca oskarżonego jest przechowywanie narkotyków w mieszkaniu, w którym zamieszkiwał wspólnie z 2,5 letnią córką, która mogła nieopatrznie spożyć te narkotyki.

Nadto Sąd miał na uwadze, że oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim, będąc w pełni świadomym, iż posiadanie narkotyków jest nielegalne. Powyższe wynika z faktu, iż karalność za omawiane przestępstwo jest powszechnie znana. Jako motywację swojego działania oskarżony podawał, iż nabył amfetaminę w związku ze swoim uzależnianiem, a nie w celu odsprzedaży. Wyjaśnienia te mogłyby zostać potraktowane jako okoliczność łagodząca wymiar kary, jednakże należy zwrócić uwagę, na to że podczas jednego z przesłuchań oskarżony przyznał, że procederem sprzedaży narkotyków zajmuje się od kilku miesięcy. Jakkolwiek procesowo tych zachowań nie udało mu się udowodnić, takie oświadczenie musiało wpływać na ocenę przez Sąd podawanej przez oskarżonego motywacji. Okolicznością obciążającą była ponadto wcześniejsza karalność oskarżonego.

Jedyną okolicznością łagodzącą, której dopatrzył się Sąd w postawie oskarżonego, było konsekwentnie podtrzymywane przyznanie się do winy.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że karą adekwatną z punktu widzenia art. 53 k.k. będzie kara 2 lat pozbawienia wolności. Czyn zarzucony oskarżonemu jest zagrożony karą od 1 roku do 10 lat pozbawienia wolności, należy więc uznać, że zastosowana kara mieści się w dolnych granicach sankcji. Jest ona jednakże adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, nie przekracza stopnia winy, a także czyni zadość celom w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Jednocześnie jest ona dolegliwa bowiem wiąże się z pozbawieniem oskarżonego wolności, co będzie akcentowało jej wychowawczą rolę co ma na celu uświadomienie oskarżonemu naganności jego postępowania i wzbudzenie w nim refleksji o konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego oraz walki z uzależnieniem.

Decydując się na wymierzenie powyżej wskazanej kary, Sad nie mógł uwzględnić wniosku obrońcy o zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary. Z treści art. 69 § 1 k.k. wyraźnie wynika, że warunkowo zawiesić można jedynie karę do 1 roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres od dnia (...) r. do dnia (...) r., w którym to okresie oskarżony był tymczasowo aresztowany.

Zgodnie z art. 70 ust. 2 u.o.p.n. (Sąd omyłkowo w sentencji wskazał ust. 1) w razie skazania za przestępstwo z art. 62 u.o.p.n. obligatoryjnie orzeka się przepadek środka odurzającego lub substancji psychotropowej, nawet jeżeli nie był własnością sprawcy. Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł o przepadku poprzez zniszczenie substancji zabezpieczonej u oskarżonego J. G..

Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. Sąd zwrócił oskarżonemu zatrzymany od niego telefon komórkowy marki N., nie mając podstaw do orzeczenia przepadku tego dowodu rzeczowego i jednocześnie stwierdzając jego zbędność dla postępowania karnego.

Na podstawie art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa. Zasadą w przypadku skazania w postepowaniu karnym jest obciążenie oskarżonego kosztami. Zwolnienie z tego obowiązku powinno mieć charakter wyjątkowy, związany ze szczególną sytuacją skazanego. W przypadku J. G. Sąd nie ustalił takich okoliczności, które pozwoliłyby odstąpić od obciążenia go opłatami: oskarżony wskazał, że pracuje dorywczo i osiąga z tego tytułu dochody w wysokości ok. 2.000-2.500 zł a obecnie mieszka z matką i ma na utrzymaniu jedynie córkę, która przebywa pod opieką swojej matki. Wobec powyższego Sąd stwierdził, że oskarżony jest w stanie uiścić koszty sądowe, na które złożyły się opłata w wysokości 300 zł (art. 2 ust 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych) oraz koszty postepowania w kwocie 3.085,91 zł. Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji.