Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 lutego 2017r. znak (...)-2017 - (...), nr sprawy (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. uznał, iż podstawę wymiaru przysługującego P. O. zasiłku chorobowego za okres od 22 lipca 2015 r. do 28 grudnia 2015 r., zasiłku macierzyńskiego za okres od 29 grudnia 2015 r. do 26 grudnia 2016 r. oraz zasiłku chorobowego za okres nieprzerwanej niezdolności do pracy począwszy od dnia 27 grudnia 2016 r. stanowi kwota 2.049,75 zł. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego, podstawę wymiaru zasiłku stanowi najniższa podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe za miesiąc, w którym powstało prawo do zasiłku. Natomiast podstawy wymiaru zasiłku nie ustala się na nowo, jeżeli pomiędzy okresami pobierania zasiłków zarówno tego samego rodzaju, jak i innego rodzaju nie było przerwy albo przerwa była krótsza niż 3 miesiące kalendarzowe. Wskazał, że ubezpieczona podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 31 maja 2015 r. i ponownie od 1 lipca 2015 r. Natomiast przerwa w okresie ubezpieczenia chorobowego była spowodowana opłatą po terminie składki za miesiąc czerwiec 2015 r. Następnie zgłosiła wniosek o wypłatę zasiłku chorobowego za okres od 22 lipca 2015 r. W związku z tym, że niezdolność do pracy powstała w pierwszym miesiącu kalendarzowym ubezpieczenia chorobowego podstawę wymiaru zasiłku stanowi najniższa podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe za miesiąc lipiec 2015 r., tj. kwota 2375,40 zł pomniejszona o 13,71%. czyli 2049,73 zł.

P. O. wniosła odwołanie od wyżej wymienionej decyzji, domagając się jej zmiany poprzez ustalenie, iż podstawę wymiaru świadczeń wskazanych w decyzji stanowi kwota zadeklarowana w złożonej przez ubezpieczoną deklaracji przystąpienia do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z dnia 1 lipca 2015 r., tj. kwota 7000 zł. W uzasadnieniu wskazała, iż ustawą z dnia 15 maja 2015 r. o zmianie ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa oraz niektórych innych ustaw zmieniono brzmienie art. 48 i 49 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa oraz dodano w treści ustawy art. 48a. Zmiany weszły w życie z dniem 1 stycznia 2016 r., natomiast mając na względzie, iż prawa do spornych świadczeń powstały przed dniem 1 stycznia 2016 r. zastosowanie powinny znaleźć przepisy w dotychczasowym brzmieniu, natomiast z treści spornej decyzji wynika, iż zastosowano przepisy w brzmieniu po nowelizacji. Nadto dodała, iż art. 49 ust.1 pkt 1 powołanej ustawy dotyczy ubezpieczonych, dla których określono najniższą podstawę wymiaru. Z uwagi na okoliczność, że P. O. wskazała wyższą kwotę podstawy wymiaru, nie ma zastosowania powyższa regulacja. Między datą ponownego zgłoszenia ubezpieczonej do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego (1.07.2015r.) a datą powstania prawa do zasiłku chorobowego (22.07.2015 r.) nie upłynął miesięczny okres podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, zatem do ubezpieczonej znajdzie zastosowanie art. 37 ust. 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, który stanowi, że jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi wynagrodzenie, które ubezpieczony będący pracownikiem osiągnąłby, gdyby pracował pełny miesiąc kalendarzowy. Zatem podstawę wymiaru świadczeń określonych w spornej decyzji powinna stanowić zadeklarowana przez ubezpieczoną kwota przychodu, którą należałoby traktować jako „wynagrodzenie, które ubezpieczony będący pracownikiem osiągnąłby, gdyby pracował pełny miesiąc kalendarzowy”.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. O. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w formie gabinetu psychologicznego.

Niesporne.

Z tego tytułu zgłosiła się do ubezpieczeń społecznych, w tym dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego. od dnia 1 stycznia 2013 r. Składkę za miesiąc czerwiec 2015 r. opłaciła po obowiązującym terminie. W rezultacie do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego podlegała do 31 maja 2015 r. Z dniem 1 lipca 2015 r. ponownie zgłosiła się do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z podstawą wymiaru składek 7000 zł.

Pismem z dnia 5 sierpnia 2015 r. organ rentowy poinformował P. O. o nieopłaceniu składki za miesiąc czerwiec 2015 r. w terminie. Jednocześnie zaproponował ją, aby wystąpiła z wnioskiem o wyrażenie zgody na opłacenie składki po terminie na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe za ww. miesiąc, podając jednocześnie przyczynę niezachowania terminu wpłaty. P. O. nie złożyła jednak wniosku o wyrażenie zgody na opłacenie składki po terminie.

P. O. w dniu 27 lipca 2015 r. złożyła wniosek o wypłatę zasiłku chorobowego od dnia 22 lipca 2015 r. do dnia 28 grudnia 2015 r., a następnie wystąpiła o wypłatę zasiłku macierzyńskiego od 29 grudnia 2015 r. do dnia 26 grudnia 2016 r. i zasiłku chorobowego za okres nieprzerwanej niezdolności do pracy począwszy od dnia 27 grudnia 2016 r.

Niesporne, nadto dowód:

- zaświadczenie płatnika składek – k. 1-2 akt zasiłkowych,

- pismo ZUS – k. 3 akt zasiłkowych,

- potwierdzenie o dobrowolnym ubezpieczeniu chorobowym – k. 4,15,18 akt zasiłkowych,

- (...) k. 6,8-11,17 akt zasiłkowych,

- karta zasiłkowa – k. 20 akt zasiłkowych,

- (...) k. 25 akt zasiłkowych,

- przesłuchanie ubezpieczonej P. O. w charakterze strony – k. 16 - 17 akt sprawy.

Przed ponownym przystąpieniem do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego w dniu 1 lipca 2015 r. P. O. nie miała innego niż prowadzona działalność pozarolnicza tytułu ubezpieczenia chorobowego.

Niesporne, nadto dowód: przesłuchanie ubezpieczonej P. O. w charakterze strony – k. 28.

W dniu 29 grudnia 2015 r. P. O. urodziła dziecko – córkę I. O..

Niesporne, nadto dowód:

- przesłuchanie ubezpieczonej P. O. w charakterze strony – k. 16 - 17 akt sprawy,

- odpis skrócony aktu urodzenia – k. 12 akt zasiłkowych.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie pozostawał w całości niesporny. Spór stron procesu co do wysokości podstawy zasiłków chorobowego i macierzyńskiego przysługującego ubezpieczonej uwarunkowany był wyłącznie różną interpretacją przepisów dotyczących ustalania podstawy wymiaru wskazanych świadczeń. Argumentacja prawna powołana w odwołaniu okazała się chybiona na gruncie niniejszej sprawy.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 i art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, (tekst jednolity – Dz. U. 2014, poz. 159 z późn. zm), zwanej w dalszej części rozważań „ustawą zasiłkową”, zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, przy czym ubezpieczony dobrowolnie nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego. W myśl natomiast art. 29 ust. 1 pkt 1 wskazanej ustawy zasiłek macierzyński przysługuje ubezpieczonej, która urodziła dziecko w okresie ubezpieczenia chorobowego albo w okresie urlopu wychowawczego.

Podstawę wymiaru zasiłków: chorobowego i macierzyńskiego ustala się w oparciu o przepisy ustawy zasiłkowej. Ustawa ta przewiduje w osobnych rozdziałach sposoby ustalania podstawy wymiaru świadczeń w niej określonych dla dwóch grup ubezpieczonych: pracowników i osób nie będących pracownikami. Zasady ustalania podstawy wymiaru zasiłków dla osób nie mających statusu pracownika uregulowane są w art. 48-52a ustawy. W ustawie zasiłkowej opisany jest szczegółowo sposób postępowania przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego i do stosowania odpowiednio niektórych z tych regulacji ustawodawca odsyła w przypadku ustalania podstawy pozostałych określonych w niej świadczeń: zasiłku macierzyńskiego, świadczenia rehabilitacyjnego, zasiłku wyrównawczego i zasiłku opiekuńczego. Zgodnie z art. 52 ustawy zasiłkowej przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku macierzyńskiego dla osób nie będących pracownikami stosuje się odpowiednio przepisy art. 36 ust. 2-4, art. 38 ust. 1, art. 42, 43, 48 ust. 1 oraz art. 49 i 50 tej ustawy.

Zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym, w tym ubezpieczeniu chorobowemu unormowane są w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst – Dz. U. z 2015 r., poz. 121 ze zm.), zwanej dalej „ustawą systemową”. Osoby prowadzące pozarolniczą działalność, a do takich osób zalicza się P. O., podlegają obowiązkowo jedynie ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowemu oraz wypadkowemu (art. 6 ust. 1 pkt 5 oraz art. 12 ust. 1 ustawy systemowej). Nie podlegają natomiast obowiązkowo ubezpieczeniu chorobowemu. Zgodnie bowiem z art. 11 ust. 1 ustawy systemowej ubezpieczeniu chorobowemu podlegają obowiązkowo ubezpieczeni wymienieni w art. 6 ust. 1 pkt 1, 3 i 12 tej ustawy tj. pracownicy z wyłączeniem prokuratorów, członkowie spółdzielni produkcyjnych i spółdzielni kółek rolniczych, osoby odbywające służbę zastępczą. Prowadzący działalność pozarolniczą podlegają na swój wniosek dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu (art. 11 ust. 2 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy systemowej). Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy systemowej objęcie dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym następuje od dnia wskazanego we wniosku o objęcie tym ubezpieczeniem, nie wcześniej jednak niż od dnia, w którym wniosek został zgłoszony.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 8 oraz art. 20 ust. 1 ustawy systemowej podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5 (tj. osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą oraz osób z nimi współpracujących), stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 60 % prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek, ogłoszonego w trybie art. 19 ust. 10 na dany rok kalendarzowy. Składka w nowej wysokości obowiązuje od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia danego roku. Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz ubezpieczenie wypadkowe stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenia rentowe, z zastrzeżeniem ust. 2 i ust. 3.

Zgodnie z treścią art. 29 ust. 1 pkt 1, art. 48, 49 ust. 1 pkt 1 oraz art. 52 ustawy zasiłkowej zasiłek macierzyński przysługuje ubezpieczonej, która w okresie ubezpieczenia chorobowego albo w okresie urlopu wychowawczego urodziła dziecko.

Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem stanowi przychód za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem stosuje się odpowiednio przepisy art. 36 ust. 2-4, art. 38 ust. 1, art. 42, 43 i 46, z zastrzeżeniem art. 49 i 50.

W niniejszej sprawie bezspornym było ponowne zgłoszenie się przez P. O. do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego od dnia 1 lipca 2015r . po uprzedniej przerwie trwającej od 1 do 30 czerwca 2015 r., a w dniu 29 grudnia 2015 r., w związku z urodzeniem dziecka nabycie prawa do zasiłku macierzyńskiego. Zgłaszając się do ubezpieczenia chorobowego ubezpieczona zadeklarowała podstawę wymiaru składek na kwotę 7000 zł. Spornym pozostawała zatem kwestia podstawy wymiaru zasiłków: chorobowego za okres od 22 lipca 2015 r. do 28 grudnia 2015 r., macierzyńskiego za okres od 29 grudnia 2015 r. do 26 grudnia 2016 r. oraz za okres nieprzerwanej niezdolności do pracy począwszy od dnia 27 grudnia 2016 r.

W ocenie Sądu, wbrew twierdzeniu ubezpieczonej, zastosowanie znajdował tu art. 49 ust. 1 ustawy zasiłkowej, który stanowi, że jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego, podstawę wymiaru zasiłku stanowi najniższa miesięczna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe za miesiąc, w którym powstało prawo do zasiłku, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4 ustawy zasiłkowej - dla ubezpieczonych, dla których określono najniższa podstawę wymiaru składek.

Należy zważyć, że w ustawie zasiłkowej ustanowiono inną zasadę ustalania podstawy wymiaru zasiłku z ubezpieczenia chorobowego przysługującego w wypadku, gdy przed powstaniem niezdolności do pracy ubezpieczenie nie trwało przez co najmniej jeden miesiąc kalendarzowy. Przewidziano substytucję proporcjonalnej wielkości przychodu kwotami zastępczymi. Ze względu na niecelowość porównania z przychodami innych ubezpieczonych i brak możliwości uzupełnienia w inny sposób przychodu z niepełnego miesiąca - określono kwotę zastępującą miesięczny przychód w wypadku ubezpieczonych, dla których określono najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe. W art. 49 pkt 1 ustawy postanowiono, że w ich wypadku podstawę wymiaru zasiłku stanowi najniższa podstawa wymiaru składek, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4 ustawy, czyli po potrąceniu kwoty odpowiadającej 13,71% podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie chorobowe. Nie chodzi zatem o rzeczywisty niepełny lub uzupełniony w jakiś sposób dochód rzeczywisty, lecz o podstawę wymiaru składki ustaloną w kwocie najniższej. Dla tych ubezpieczonych tak ustalona kwota odpowiada kwocie przychodu za pełny miesiąc prowadzenia działalności gospodarczej i zastępuje kwotę zadeklarowaną. Zatem uznać należy, że podstawę wymiaru zasiłku przysługującego osobie ubezpieczonej nie będącej pracownikiem stanowi przychód za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy lub z faktycznego okresu ubezpieczenia, jeżeli ubezpieczenie trwało krócej niż 12 miesięcy.

Dla ubezpieczonego, który zgłosił się do ubezpieczenia z kodem 05 10 (tak jak jest to w przypadku P. O.) najniższą podstawę wymiaru stanowi kwota 2.375.40 zł (60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek na rok 2015) pomniejszona o kwotę odpowiadającą 13,71% (składka na ubezpieczenia społeczne), tj. kwota 2.049,75 zł brutto.

Za pełny miesiąc kalendarzowy ubezpieczenia chorobowego dla ubezpieczonych niebędących pracownikami należy przyjąć miesiąc, w którym ubezpieczenie rozpoczyna się od pierwszego dnia miesiąca. Natomiast jako niepełny kalendarzowy miesiąc ubezpieczenia traktuje się miesiąc, w którym przed datą objęcia ubezpieczeniem przypada sobota lub dzień ustawowo wolny od pracy.

Należy zwrócić uwagę, że ustawa zasiłkowa, w przypadku powstania niezdolności do pracy w pierwszym miesiącu kalendarzowym aktualnego ubezpieczenia chorobowego różnicuje sposób ustalania wysokości zasiłków w zależności od tego, czy ubezpieczony podlega temu ubezpieczeniu obowiązkowo z tytułu pozostawania w stosunku pracy, czy też został nimi objęty na zasadach dobrowolności z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. W pierwszym przypadku zastosowanie znajduje zasada określona w art. 37 ust. 1 powołanej ustawy, zgodnie z którą podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi wynagrodzenie, które ubezpieczony będący pracownikiem osiągnąłby, gdyby pracował pełny miesiąc kalendarzowy. Natomiast przepis art. 48 ustawy zmieniający zasady ustalania podstawy wymiaru zasiłków przysługujących ubezpieczonym niebędącym pracownikami, w ust. 2 (podobnie jak art. 52) ustawy nie odsyłał do odpowiedniego stosowania tej zasady w stosunku do osób niebędących pracownikami.

Takie różnicowanie sposobu ustalania wysokości zasiłków w stosunku do ubezpieczonych będących pracownikami i dobrowolnie ubezpieczonymi z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, których dobrowolne ubezpieczenie chorobowe z tytułu prowadzenia takiej działalności poprzedzone było bezpośrednio albo krótką przerwą ubezpieczeniem chorobowym z innego tytułu zakwestionował Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 24 maja 2012 r. (P 12/10, OTK-A 2012/5/52). We wskazanym wyroku Trybunał stwierdził, iż art. 48 ust. 2 i art. 52 ustawy zasiłkowej w zakresie, w jakim nie przewiduje odpowiedniego stosowania art. 37 ust. 1 tej ustawy (dotyczącego wyliczenia podstawy wymiaru zasiłku pracownika, którego niezdolność do pracy powstała w pierwszym miesiącu kalendarzowym ubezpieczenia) przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłków chorobowego i macierzyńskiego należnych ubezpieczonemu, dobrowolnie podlegającemu ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, którego niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego z tego tytułu, w sytuacji gdy było ono poprzedzone ubezpieczeniem chorobowym z innego tytułu, są niezgodne z art. 32 ust. 1 w związku z wynikającą z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej zasadą sprawiedliwości społecznej.

Trybunał stwierdził nadto, że zmiana tytułu ubezpieczenia chorobowego nie przerywa jego biegu, a osoba rzetelnie uiszczająca składki pozostaje ubezpieczona niezależnie od tytułu z jakiego składki te odprowadza, istotne jest tylko podleganie ubezpieczeniu chorobowemu oraz ponoszenie ciężaru ekonomicznego składek na nie przez określony czas.

Stwierdzenie przez Trybunał niekonstytucyjności art. 48 ust. 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia chorobowego i macierzyństwa nakazywało dokonanie wykładni art. 49 pkt 1 tej ustawy (obecnie art. 49 ust. 1 pkt 1). I tak należało przyjąć, że przepis ten reguluje ustalanie wysokości zasiłku chorobowego dla osób przystępujących do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej po raz pierwszy. Natomiast jego zakresem nie są objęte osoby, których dobrowolne ubezpieczenie chorobowe było poprzedzone ubezpieczeniem chorobowym z innego tytułu. Takie rozumienie tego przepisu znalazło odzwierciedlenie w nowym brzmieniu art. 49 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia chorobowego i macierzyństwa, obowiązującym od dnia 1 grudnia 2013 r., który w dodanym ust. 2 przewiduje, że jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego, a okres ubezpieczenia chorobowego rozpoczął się nie później niż 30 dni od ustania ubezpieczenia chorobowego z innego tytułu , przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego stosuje się odpowiednio przepis art. 37 ust. 1 ustawy.

O ile zatem, w poprzednim stanie prawnym można było mówić o nieuregulowaniu wprost (odnośnie podstawy wymiaru) sytuacji osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą, które nabyły prawo do zasiłku w pierwszym, ale niepełnym miesiącu kalendarzowym ubezpieczenia chorobowego, to obecnie przepis art. 49 ust. 1 pkt 1 jasno wskazuje, że w przypadku takich osób podstawę wymiaru zasiłku stanowi najniższa miesięczna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe za miesiąc, w którym powstało prawo do zasiłku, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4 - dla ubezpieczonych, dla których określono najniższą podstawę wymiaru składek.

Przed ponownym przystąpieniem do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego w dniu 1 lipca 2015 r. P. O. nie miała innego niż prowadzona działalność pozarolnicza tytułu ubezpieczenia chorobowego - cały czas trwał ten sam tytuł ubezpieczenia. Skoro zatem pomiędzy okresami pobierania zasiłku wystąpiła przerwa w podleganiu ubezpieczeniu chorobowemu trwająca nie dłużej niż 30 dni, w czasie w którym ten sam tytuł ubezpieczenia trwał nadal, a kolejna niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego kalendarzowego miesiąca nieprzerwanego okresu ubezpieczenia - podstawę wymiaru zasiłku przysługującego po przerwie lub nowego rodzaju należało ustalić na nowo w myśl art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy zasiłkowej.

W świetle przedstawionej argumentacji należało uznać, iż w przypadku ubezpieczonej podstawę wymiaru zasiłku stanowić powinna najniższa podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe za miesiąc, w którym powstało prawo do zasiłku, tj. kwota 2.375,40 zł pomniejszona o 13,71% czyli 2.049,75 zł.

Powoływanie się przez odwołującą się na zmianę ust. 2 art. 37 ustawy zasiłkowej nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy niniejszej, albowiem każdorazowo (przed zmianą i po) ustawodawca odnosił się uprzedniego innego tytułu ubezpieczeniowego osoby ponownie zgłaszającej się do ubezpieczenia chorobowego. Niezależnie zatem, czy przyjmiemy, że okres ubezpieczenia chorobowego P. O. począwszy od 1 lipca 2015 r. rozpoczął się później niż 30 dni od ustania ubezpieczenia chorobowego z innego tytułu czy też po przerwie przekraczającej 30 dni od ustania ubezpieczenia chorobowego z innego tytułu. W każdym bowiem przypadku zastosowanie art. 37 ust. 2 ustawy zasiłkowej wobec ubezpieczonych prowadzących działalność gospodarczą ustawodawca uzależnia od istnienia różnych tytułów ubezpieczeniowych w obu rozdzielonych przerwą okresach. Chodzi o to, aby przeciwdziałać powstawaniu przerw w ubezpieczeniu, chociażby ze względu na brak regularności w opłacaniu składek zawiniony przez ubezpieczonego.

Mając na uwadze powyższe Sąd podzielił w pełni argumentację organu rentowego i, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., w punkcie pierwszym wyroku oddalił odwołanie jako nieuzasadnione.

W punkcie drugim wyroku zawarte zostało orzeczenie o kosztach procesu. Zapadło ono w oparciu o przepis art. 98 §1 k.p.c. Na koszty organu składało się wynagrodzenie pełnomocnika (180 zł) ustalone zgodnie z regulacją zawartą w § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym na dzień złożenia odwołania.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

7 sierpnia 2017 r.