Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron (spr.)

Sędziowie SO Andrzej Żuk

SR del. do SO Małgorzata Tabor - Leszkowicz

Protokolant Małgorzata Pindral

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze S. Z.

po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2017 r.

sprawy M. O. ur. (...) w J., s. Z. i D. z d. M.

oskarżonego z art. 13 § 1 kk w związku z art. 157 § 1 kk i inne

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 29 listopada 2016 r. sygn. akt II K 1835/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. O.,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. F. B. kwotę 516,60 zł w tym 96,60 zł podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

III.  zasądza od oskarżonego M. O. na rzecz oskarżyciela posiłkowego R. O. kwotę 840 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym,

IV.  zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa

Sygn. akt VI Ka 121/17

UZASADNIENIE

M. O. został oskarżony o to. że:

1.  w dniu 18 maja 2015 roku w J. usiłował spowodować ciężki uszczerbek na zdrowiu R. O. w postaci choroby realnie zagrażającej życiu w ten sposób, że usiłował dźgnąć go nożem kuchennym w brzuch, ale zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ucieczkę pokrzywdzonego, a następnie groził mu pozbawieniem życia używając w tym celu noża kuchennego, którym uderzał w drzwi od pokoju, w którym schronił się pokrzywdzony, przy czym groźby te wzbudziły w R. O. uzasadnioną obawę, że mogą zostać spełnione,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

2.  w dniu 18 maja 2015 roku w J. groził Z. O. pozbawieniem życia używając w tym celu noża kuchennego, którym uderzał w drzwi od pokoju, w którym schronił się pokrzywdzony, przy czym groźby te wzbudziły w Z. O. uzasadnioną obawę, że mogą zostać spełnione,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.,

3.  w dniu 18 maja 2015 roku w J. spowodował u D. O. (1) obrażenia ciała w postaci ran głowy z otarciem naskórka i krwiakiem podskórnym okolicy ciemieniowo – potylicznej w ten sposób, że podczas szarpaniny spowodował jej upadek na twarde podłoże i uderzenie głową o bruk,

tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k.,

4.  w dniu 18 maja 2015 roku w J. groził D. O. (1) pozbawieniem życia używając w tym celu noża kuchennego, którym uderzał w drzwi od pokoju, w którym schroniła się pokrzywdzona, przy czym groźby te wzbudziły w D. O. (1) uzasadnioną obawę, że mogą zostać spełnione,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.,

5.  w dniu 18 maja 2015 roku w J. groził K. O. pozbawieniem życia kierując w stronę jej męża R. O. słowa, że poderżnie wszystkim domownikom gardła, że zamorduje K. O., w tym czasie używając noża kuchennego, którym uderzał w drzwi od pokoju, w którym schronił się R. O., przy czym groźby te wzbudziły w K. O. uzasadnioną obawę, że mogą zostać spełnione,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.,

6.  w dniu 18 maja 2015 roku w J. groził Ł. O. pozbawieniem życia kierując w stronę jego ojca R. O. słowa, że poderżnie wszystkim domownikom gardła, w tym Ł. O., w tym czasie używając noża kuchennego, którym uderzał w drzwi od pokoju, w którym schronił się R. O., przy czym groźby te wzbudziły w Ł. O. uzasadnioną obawę, że mogą zostać spełnione,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.,

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 29.11.2016r. w sprawie sygn. akt IIK 1835/15:

I.  uznał oskarżonego M. O. za winnego tego, że w dniu 18 maja 2015 roku w J. usiłował spowodować co najmniej uszkodzenia naruszające czynności narządów ciała na okres powyżej dni 7 u R. O. w ten sposób, że usiłował dźgnąć go nożem kuchennym w brzuch, ale zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ucieczkę pokrzywdzonego, po czym groził mu pozbawieniem życia jego i jego rodziny w osobach K. i Ł. O. poprzez poderznięcie im gardeł, jednocześnie uderzając w drzwi od pokoju w którym schronił się min. R. O., posiadanym w ręku nożem kuchennym, przy czym groźby te wzbudziły w R. O. uzasadnioną obawę, że mogą zostać spełnione tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k. i za to na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznał oskarżonego M. O. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 2 części wstępnej wyroku tj. czynu z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 miesiąca pozbawienia wolności;

III.  uznał oskarżonego M. O. winnym tego, że w dniu 18 maja 2015 roku w J. nieumyślnie spowodował u D. O. (1) obrażenia ciała w postaci ran głowy z otarciem naskórka i krwiakiem podskórnym okolicy ciemieniowo – potylicznej w ten sposób, że podczas szarpaniny spowodował jej upadek na twarde podłoże i jej uderzenie głową o bruk, tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 157 § 3 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k. i za to na podstawie art. 157§ 3 k.k. wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  uznał oskarżonego M. O. za winnego zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 4 części wstępnej wyroku tj. czynu z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 miesiąca pozbawienia wolności;

V.  uniewinnił M. O. od popełnia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 5 części wstępnej wyroku;

VI.  uniewinnił M. O. od popełnia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 6 części wstępnej wyroku;

VII.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzone oskarżonemu M. O. w pkt I, II, III i IV części dyspozytywnej wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył mu karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności;

VIII.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. wykonanie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił ustalając na podstawie art. 70 § 1 pkt 1 k.k. okres próby na 3 lat;

IX.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej oskarżonemu M. O. kary pozbawienia wolności zaliczył okres jego zatrzymania od 18 maja 2015 roku od godziny 16 do 19 maja 2015 roku do godziny 11.33, przyjmując iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równoważny jest jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

X.  na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddał oskarżonego M. O. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

XI.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 k.k. zobowiązał oskarżonego M. O. w okresie próby do przeproszenia pokrzywdzonych R. O., D. O. (1) i Z. O.;

XII.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 5 k.k. zobowiązał oskarżonego M. O. w okresie próby do powstrzymania się od nadużywania alkoholu;

XIII.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego opisanego w wykazie dowodów rzeczowych Drz 843/15 na k.196 akt sprawy;

XIV.  na podstawie art. 29 ust 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze i § 14 ust 1 pkt 2 i ust 2 pkt 3 oraz § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. F. B. kwotę 1402,20 złotych (w tym podatek VAT), tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu;

XV.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego M. O. na rzecz oskarżyciela posiłkowego R. O. kwotę 1140 złotych z tytułu poniesionych przez niego wydatków na ustanowionego pełnomocnika z wyboru;

XVI.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił w całości oskarżonego M. O. od kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa, w tym na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych nie wymierzył mu opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżony za pośrednictwem swego obrońcy w odniesieniu do punktu I, II, III i IV części dyspozytywnej wyroku w całości. Na podstawie art. 427§2 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

Odnośnie pkt. I części dyspozytywnej wyroku na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw z art. 438 pkt. 2 i 3 k.p.k. zarzucił:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art.11§2kk w zw. z art. 4§1 k.k. poprzez ich zastosowanie i przyjęcie, iż działanie oskarżonego polegające na usiłowaniu dźgnięcia R. O. nożem kuchennym brzuch, przy jednoczesnym braku osiągnięcia zamierzonego celu uwagi na ucieczkę pokrzywdzonego wypełnia znamiona przestępstwa usiłowania naruszenia czynności narządu ciała łub rozstrój zdrowia, o którym mowa w art.157§1k.k. i oparciu się w tym zakresie na opinii biegłego z zakresu chirurgii ogólnej, podczas gdy do przypisania odpowiedzialności karnej z art.157§1 k.k. konieczne jest wystąpienie określonego w ustawie skutku, nie zaś hipotetyczna, niepewna możliwość ich wystąpienia, co wobec braku wystąpienia określonych w ustawie skutków uniemożliwia przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności karnej za przestępstwo usiłowania uszkodzenia ciała powyżej dni 7 a co winno skutkować uniewinnieniem oskarżonego od zarzucanego mu czynu,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mających wpływ na jego treść poprzez błędne przyjęcie, iż oskarżony posiadał zamiar grożenia pozbawieniem życia R. O. przy użyciu noża kuchennego, które to ustalenia Sąd poczynił w oparciu wyłącznie o zeznania R. O.. podczas gdy prawidłowa analiza całokształtu materiału dowodowego:

⚫

wskazuje, iż brak jest dowodu poza zeznaniami R. O., iż oskarżony wymachiwał nożem w kierunku R. O.

⚫

zeznań D. O. (2) i Z. O. wskazuje, że oskarżony nie kierował słownych gróźb pod adresem osób przebywających w sypialni

⚫

wyjaśnień oskarżonego wskazujących, iż oskarżony użył noża w celu otworzenia kasetki z pieniędzmi, co zostało poparte zeznaniami świadków Z. O. i D. O. (1)

prowadzi do wniosku, iż oskarżony nie posiadał zamiaru grożenia pozbawieniem życia R. O., a co winno skutkować uniewinnieniem oskarżonego od zarzucanego mu czynu;

1.  obrazę przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i przyjęcie w opisie czynu, iż oskarżony groził pozbawieniem życia oskarżycielowi posiłkowemu R. O. i osobom mu najbliższym co miało wpływ na przyjęcie kwalifikacji zarzucanego oskarżonemu czynu poprzez wskazanie i oskarżony swoim czynem wypełnił znamiona określone w art. 190 § 1 k k 1 art. 13 § 1 w zw. z art. 157 §1kk, podczas gdy swobodna analiza całokształtu materiału dowodowego, a zwłaszcza:

⚫

zeznań świadka Z. O. i D. O. (1), wskazuje, że oskarżony nie wypowiadał żadnych gróźb pod adresem osób przebywających w pokoju, a tym bardziej pod adresem K. O. i Ł. O.,

⚫

zeznań świadków K. O. i Ł. O. wynika że nie przebywali oni w tym czasie w domu

⚫

zeznań pokrzywdzonego R. O. wynika, iż wypowiadane słowa nie były kierowane pod adresem konkretnych osób

co winno skutkować wyeliminowaniem z opisu czynu zarzucanego oskarżonemu, iż oskarżony groził pozbawieniem życia także K. O. i Ł. O.;

Odnośnie pkt. II i IV części dyspozytywnej wyroku na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt. 2 i 3 k.p.k. zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mających wpływ na jego treść poprzez błędne przyjęcie, iż oskarżony posiadał zamiar grożenia pozbawieniem życia Z. O. i D. O. (1) przy użyciu noża kuchennego, które to ustalenia Sąd poczynił w oparciu wyłącznie o zeznania R. O., podczas gdy prawidłowa analiza całokształtu materiału dowodowego

⚫

zeznań D. O. (2) i Z. O. wskazuje, że oskarżony nie kierował słownych gróźb pod adresem osób przebywających w sypialni

⚫

wyjaśnień oskarżonego wskazujących iż oskarżony użył noża w celu otworzenia kasetki z pieniędzmi, co zostało poparte zeznaniami świadków Z. O. i D. O. (1)

co wskazuje, iż oskarżony nie posiadał zamiaru grożenia pozbawieniem życia R. O., a co winno skutkować uniewinnieniem oskarżonego od zarzucanego mu czynu;

1.  obrazę przepisów prawa procesowego mających wpływa na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny zeznań świadka Z. O. D. O. (1) i przyjęcie, iż działanie oskarżonego wywołało u Z. O. D. O. (1) uzasadnioną obawę, że groźba popełnienia przestępstwa na ich szkodę zostanie spełniona na co wskazuje, fakt schronienia się w pokoju Z. O. i D. O. (1) oraz wezwanie Policji, podczas gdy prawidłowa analiza zgromadzonego materiału dowodowego, a zwłaszcza zeznań D. O. (1) Z. O. wskazuje, iż nie posiadają oni obaw, iż ich życie jest zagrożone działaniem oskarżonego, na co wskazuje fakt wycofania przez pokrzywdzonych wniosków o ściganie oraz ich konsekwentne zeznania, a nadto z zeznań pokrzywdzonych wynika, że fakt znajdowania się Z. O. i D. O. w pokoju nie świadczy o ucieczce przed oskarżonym, lecz o konieczności opatrzenia obrażeń ciała D. O. (1) doznanych na skutek jej upadku, zaś wezwanie Policji miało na celu zabranie oskarżonego na izbę wytrzeźwień, które to okoliczności świadczą o braku obaw spełnienia gróźb przez oskarżonego, a tym samym o braku wypełnienia znamienia przestępstw o którym mowa w art. 190 § 1 k.k.

Odnośnie pkt. III części dyspozytywnej wyroku na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 439 k.p.k zarzucił:

1.  obrazę przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść orzeczenia tj. art. 17 § 1 pkt. 10 k.p.k. poprzez wszczęcie i prowadzenia postępowania karnego o czyn z art. 157 § 2 k.k. a następnie skazanie za czyn z art. 157 § 3 k.k. popełnionego przez oskarżonego na szkodę osoby najbliższej D. O. (1) – matki oskarżonego, na podstawie art.60§1 kpk tj. na podstawie postanowienia o objęciu ściganiem z urzędu czynu ściganego z oskarżenia prywatnego, podczas gdy z treści art. 157 § 4 i § 5 k.p.k. wynika, iż jeżeli pokrzywdzonym jest osoba najbliższa dla oskarżonego ściganie następuje na jej wniosek, którego to wniosku pokrzywdzona D. O. (1) nie złożyła, co stanowi przeszkodę do wszczęcia i prowadzenia postępowania karnego o zarzucany oskarżonemu czyn, a tym samym stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą o której nowa w art. 439 § 1 pkt. 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt. 10 k.p.k.

2.  błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływa na treść orzeczenia poprzez błędne przyjęcie, iż stopień społecznej szkodliwości zarzucanego oskarżonemu czynu jest znaczny, co skutkowało orzeczeniem wobec oskarżonego kary jednostkowej w wymiarze trzech miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy czyn oskarżonego charakteryzuje znikomy stopień społecznej szkodliwości czynu wyrażający się w nieumyślności działania oskarżonego, brak jednoznacznej przyczyny upadku pokrzywdzonej zachwianie się pokrzywdzonej bądź na skutek szarpaniny jaka wywiązała się pomiędzy pokrzywdzoną a oskarżonym, spowodowanie niewielkiego zakresu uszkodzeń ciała pokrzywdzonej D. O. (1) tj. ran głowy w postaci otarcia naskórka i krwiaka podskórnego okolicy ciemieniowo – potylicznej, co stanowiło lekki uszczerbek na zdrowiu, przy jednoczesnym braku woli po stronie pokrzywdzonej ścigania oskarżonego, uzasadnia umorzenie postępowania w sprawie z uwagi na znikomą społeczną szkodliwość czynu na podstawie art. 17 § 1 pkt. 3 k.p.k.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca:

1.  w odniesieniu do punktu I, 11, i IV części dyspozytywnej wyroku wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów wymienionych w punktach I, II i IV ,

2.  w odniesieniu do punktu III części dyspozytywnej wyroku wniósł o uchylenie zaskarżonego w punkcie III części dyspozytywnej wyroku oraz o umorzenie postępowania w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Zdaniem sądu odwoławczego zarzut opisany w pkt. 1 apelacji został sformułowany w sposób nieprawidłowy. Obraza prawa materialnego stanowi względną podstawę odwoławczą z art. 438pkt 1 k.p.k. wtedy, gdy prawo to zostało wadliwie zinterpretowane przez sąd I instancji, gdy sąd ten wadliwie zastosował przepis prawa materialnego, pomimo, że w układzie okoliczności danej sprawy nie było to dopuszczalne, bądź wówczas, gdy sąd nie zastosował przepisu prawa materialnego, mimo, iż w konkretnej sytuacji procesowej było to obligatoryjne. Zarzut obrazy prawa materialnego ma rację bytu wyłącznie wtedy, gdy wnoszący nie kwestionuje treści poczynionych przez sąd I instancji ustaleń faktycznych ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2013r., sygn. III KK 17/13 ). Treść tego zarzutu wskazuje, że autorowi chodziło bardziej o błędne ustalenia faktyczne odnoszące się do stwierdzenia, że oskarżony działał z zamiarem spowodowania obrażeń ciała u pokrzywdzonego R. O..

Wbrew twierdzeniom autora apelacji ustalenia sądu meriti w tym zakresie nie budzą zastrzeżeń sądu odwoławczego. Z zeznań świadka R. O. wprost wynika, że oskarżony M. O. zamachnął się na niego nożem wykonał ruch ręką, w której trzymał nóż ( o długości ostrza 7 cm ) w jego kierunku i tylko unik pokrzywdzonego spowodował, że do ugodzenia nożem nie doszło. Z opinii biegłego Z. K. zaś wynika, że ugodzenie nożem w okolice brzucha spowoduje uraz , który naruszy czynność układu trawiennego lub moczowego na okres 7 dni. Tym samym stwierdzić należy, że ustalenia sąd I instancji w tym zakresie są prawidłowe, a przyjęta przez ten sąd kwalifikacja prawna zachowania się oskarżonego nie budzi zastrzeżeń.

Pomimo, iż autor wywiedzionego środka odwoławczego zawarł w nim szereg zarzutów obrazy prawa procesowego – art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zakresie rozstrzygnięć dotyczących kolejnych przypisanych oskarżonemu czynów to w rzeczywistości zarzuty te sprowadzają się do podważania dokonanej przez sąd rejonowy oceny zeznań świadków R. O., Z. O., D. O. (1).

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego, bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów ( art. 7 k.p.k. ), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. W orzecznictwie trafnie podnosi się, że zarzut ten jest słuszny tylko wówczas „gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania”, nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1975r., II KR 355/74, OSNPG 9/1975 poz. 84 ), przy czym jest to aktualne jedynie przy zarzucie błędu o charakterze dowolności. Tego typu zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych to bowiem, jak zasadnie się wskazuje, nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego lecz wykazanie , jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 1975r., I KR 197/74, OSNKW 5/1975 poz. 58).

Wniesiona przez obrońcę oskarżonego skarga apelacyjna zawiera typową polemikę z ustaleniami sądu oraz oceną zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego. W związku z tym zarzut, który ma wskazywać na błędy w ustaleniach faktycznych nie może okazać się skuteczny. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu ustaleń – choć odmienna ocena jest naturalnie prawem apelującego. Zarzut taki powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu w zakresie istotnych ustaleń, nie może się on ograniczać do wskazywania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł, czy środków dowodowych, lecz powinien wskazywać konkretne wady w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. Sąd I instancji czyniąc ustalenia w zakresie rekonstrukcji stanu faktycznego dokonał wszechstronnej i dokładnej analizy przeprowadzonych dowodów, respektującej wymogi stawiane przez wspomniany już wyżej przepis art.7 k.p.k., tym samym ustalenia sądu I instancji jako czyniące również zadość wymogom stawianym przez art.4k.p.k. czy art.5§2k.p.k. nie mogły być poddane ingerencji apelacyjnej, zaś sąd okręgowy nie mógł zajmować odmiennego stanowiska. W takiej sytuacji przeprowadzona przez sąd rejonowy ocena dowodów, jako nie wykraczająca poza granice zakreślone przez reguły prawidłowego rozumowania, nie jest dowolna, jest natomiast logiczna i przekonywująca, a zatem niepodważalna. Podkreślić ponadto należy, że odwołanie od orzeczenia zapadłego w I instancji nie powinno polegać jedynie na ponownym przedstawieniu faktów i motywów rozważonych już przez sąd rejonowy, bo w takim wypadku nie byłoby to rozpoznanie od zapadłego wyroku, a ponowne rozstrzyganie sprawy przez inny sąd, kolejna próba uzyskania orzeczenia pożądanej treści. Apelujący nie przedstawił argumentów, które skutecznie mogły podważyć trafne ustalenia sądu rejonowego, zaś podnoszone zarzuty w tej materii stanowią jedynie wyraz subiektywnego przekonania autora apelacji, nie znajdującego odzwierciedlenia w materiale dowodowym sprawy.

Ocena tych dowodów- zeznań świadków R. O., D. i Z. O. nie budzi zastrzeżeń ze strony sadu II Instancji. Nie ma potrzeby przytaczać jej ponownie w tym miejscu wystarczy wskazać, ze sąd okręgowy przyjmuje ją jako własną. Warto zaznaczyć, że w oparciu właśnie o te zeznania bezpośrednich świadków zdarzenia sąd rejonowy dokonał szeregu ustaleń korzystniejszych dla oskarżonego ( w stosunku do zaproponowanych w akcie oskarżenia ) i tak uniewinnił oskarżonego od gróźb karalnych w stosunku do K. O. i Ł. O., a co do spowodowania u D. O. (1) obrażeń ciała przyjął iż działanie oskarżonego było nieumyślne. Świadczy to o tym, że wbrew twierdzeniom autora apelacji sad meriti miał na względzie całość materiału dowodowego przeprowadzonego w trakcie przewodu sądowego ( art. 410 k.p.k. ), w tym zeznania świadków K. O. i Ł. O..

Nie jest również zasadny zarzut obrazy przepisu postępowania - art. 17§1 pkt 10 k.p.k. z powodu braku wniosku o ściganie osoby najbliższej. W trakcie przesłuchania w dniu 26 maja 2015r. D. O. (1) złożyła bowiem taki wniosek. W końcowej części zeznań stwierdziła: „ja składam wniosek o ściganie syna za groźby i pobicie mnie przez co doznałam obrażeń głowy i zasinienia ramienia”.

Reasumując stwierdzić należy, że wywiedziona przez obrońcę oskarżonego apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Wymierzone oskarżonemu za przypisane mu przestępstwa kary jednostkowe oscylują w dolnych granicach zagrożenia ustawowego tym samym zatem nie są karami rażąco, niewspółmiernie surowymi. Wymierzona zaś kara łączna ( 8 miesięcy pozbawienia wolności ) przy zastosowaniu zasady asperacji zbliżonej do całkowitej absorpcji również nie jest karą nadmiernie surową. Do tego jeszcze sąd rejonowy zastosował dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Wobec powyższego zaskarżony wyrok jako słuszny należało utrzymać w mocy.

Sąd okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego R. O. kwotę 840zł. z uwagi na fakt, że w postepowaniu odwoławczym był on reprezentowany przez pełnomocnika ustanowionego z wyboru ( art.636§1 k.p.k. w zw. z art. 616§ 1 pkt 2 k.p.k. ).

W związku z tym, iż w postępowaniu odwoławczym oskarżony korzystał z pomocy obrońcy ustanowionego z urzędu sąd okręgowy na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. F. B. kwotę 516,60zł. w tym 96,60zł. podatku od towarów i usług albowiem koszty tej obrony nie zostały opłacone.

Z uwagi na trudną sytuację materialną oskarżonego sąd zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze ( art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624§1 k.p.k. ).