Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 21 lutego 2017 roku w sprawie z powództwa Gminy M. Ł. przeciwko M. S. o zapłatę kwoty 120 złotych Sąd Rejonowego w Skierniewicach oddalił powództwo.

Powód złożył apelację od tego rozstrzygnięcia zarzucając naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego tj, art. 33a ust. 4 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy w przedmiotowej sprawie pozwany nie okazał w zakreślonym terminie dokumentów uprawniających do ulgowego przejazdu, co skutkowało wygaśnięciem z mocy prawa możliwości okazania się dokumentami przez pasażera (pozwanego);

2. naruszenie przepisów procesowych, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 233 Kpc polegające na błędnej ocenie dokonanych ustaleń faktycznych poprzez rażące naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów w ten sposób, że Sąd uznał za niewiarygodne zeznania świadka – I. B. oraz K. S. – twierdząc, że zeznania tych świadków są nielogiczne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego, a w konsekwencji czego Sąd bezzasadnie przyjął, że podczas kontroli kontrolerzy nie żądali od pozwanego okazania dokumentów uprawniających do przejazdu ulgowego, co miało skutkować, zdaniem Sądu, brakiem podstaw do nałożenia na pozwanego mandatu.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzecz powoda Gminy M. Ł. – Miejskiego Zakładu (...) w Ł. od strony pozwanej kwoty 120 zł wraz z ustawowymi odsetkami z tytułu opłaty dodatkowej oraz zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania w sprawie za I i II instancję.

Ponadto skarżący wniósł o przeprowadzenie dowodu z dokumentu w postaci uchwały nr XLV/377/2009 Rady Miejskiej w Ł. z dnia 27.08.2009 r. w sprawie zatwierdzenia Regulaminu określającego warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy wraz z załącznikiem nr 1, na okoliczność prawidłowości przeprowadzania kontroli pozwanego oraz fotografii z informacji w autobusach powoda na okoliczność publicznej dostępności do informacji przez pasażerów związanych z korzystaniem z komunikacji miejskiej. Skarżący wskazał, że przedmiotowe dowody zostały zgłoszone w apelacji z uwagi na treść uzasadnienia Sądu I instancji oraz odmowę wiarygodności zeznaniom świadków w osobach I. B. i K. S., co nie naruszy treści art. 505/11/§1 kpc.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym i z tego względu zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku tego sądu powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Na przedpolu właściwych rozważań należy odnieść się do wniosku skarżącego o dopuszczenie dowodu z dokumentu w postaci uchwały nr XLV/377/2009 Rady Miejskiej w Ł. z dnia 27.08.2009 r. w sprawie zatwierdzenia Regulaminu określającego warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób i rzeczy wraz z załącznikiem nr 1, na okoliczność prawidłowości przeprowadzania kontroli pozwanego oraz fotografii z informacji w autobusach powoda na okoliczność publicznej dostępności do informacji przez pasażerów związanych z korzystaniem z komunikacji miejskiej. Wniosek ten nie może zostać uwzględniony, a to z uwagi na prekluzję dowodową określoną w art. 381 k.p.c. W postępowaniu uproszonym czynności sądu II instancji ograniczają się do kontroli orzeczenia wydanego przez sąd I instancji, czego wynikiem jest ograniczenie postępowania dowodowego jedynie do dowodu z dokumentu (art. 505 ¹¹ § 1 k.p.c.), a z pozostałych rodzajów dowodów tylko jeśli przemawiają za tym ważne względy wskazane w art. 505 ¹¹ § 2 k.p.c. Nadto, w postępowaniu uproszczonym, tak jak i w postępowaniu zwykłym, strona może w środku odwoławczym przedstawiać nowe fakty i dowody. Zasada te doznaje jednak ograniczenia poprzez unormowanie art. 381 k.p.c. i odpowiadające mu unormowanie art. 368 § 1 pkt 4 k.p.c. Stosownie do pierwszego z powołanych przepisów sąd II instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem I instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Tymczasem strona powodowa w żaden sposób nie wykazała, by potrzeba powołania wskazanych dowodów powstała później, a przeciwnie - że przedmiotowe dowody zostały zgłoszone w apelacji z uwagi na treść uzasadnienia Sądu I instancji oraz odmowę wiarygodności zeznaniom świadków w osobach I. B. i K. S.. Z oczywistych względów fakt zapoznania się z uzasadnieniem niekorzystnego dla powódki orzeczenia nie może stanowić usprawiedliwienia dla spóźnionego przedstawienia dowodów. Zważyć bowiem należy, iż obowiązkiem powódki było przedstawienie wszelkich dostępnych jej dowodów już na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego w celu wykazania zasadności oraz wysokości roszczenia. Wskazać bowiem należy, iż sytuacji, gdy powódka dochodzi konkretnego roszczenia, to na niej przede wszystkim, w myśl art. 6 k.c., spoczywa ciężar udowodnienia zarówno faktu, iż dana wierzytelność rzeczywiście jej przysługuje, jak i wysokości tej wierzytelności. Tym samym powódka już w pozwie powinna przedstawić dowody wskazujące na zasadność i wysokość dochodzonej należności, umożliwiając stronie pozwanej ich weryfikację i odniesienie się do nich stosownie do stanu sprawy, czego nie uczyniła we właściwym czasie z wiadomych tylko sobie względów. W tych warunkach wobec bezczynności strony powodowej brak jest podstaw do przeprowadzenia postępowania dowodowego dopiero przed Sądem drugiej instancji.

Sąd odwoławczy podziela ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji, i przyjmuje je za własne, czyniąc integralną częścią poniższych rozważań. Wobec powyższego nie widzi konieczności ich ponownego, szczegółowego przytaczania.

Żaden z podniesionych w apelacji zarzutów zarówno naruszenia norm prawa procesowego jak i materialnego nie okazał się trafny. Wobec tego, że w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny zwłaszcza co do okoliczności, że kontrolerzy nie zażądali od pozwanego dokumentów uprawniających go do ulgowego przejazdu, to nie można mówić o naruszeniu przez zaskarżone orzeczenie treści art. 33a ust. 4 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe poprzez jego niezastosowanie. Zgodnie bowiem z jego treścią w razie stwierdzenia braku ważnego dokumentu poświadczającego uprawnienie do bezpłatnego albo ulgowego przejazdu przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego albo osoba przez niego upoważniona pobiera właściwą należność za przewóz i opłatę dodatkową albo wystawia wezwanie do zapłaty. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie wskazuje na okoliczność, że kontrolerzy stwierdzili brak ważnego dokumentu poświadczającego uprawnienie do bezpłatnego albo ulgowego przejazdu, bowiem założyli, że pozwanemu przysługuje tylko jedna zniżka na przejazd, a uprawnienia z dwóch różnych tytułów nie sumują się.

Sąd Okręgowy nie stwierdził również naruszenia przepisu art. 233 k.p.c. Przede wszystkim prawidłowe postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wskazania przez skarżącego konkretnych zasad (logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego, całokształtu zebranego materiału dowodowego, przeprowadzenia określonych dowodów niezgodnie z zasadami procedury cywilnej, na przykład niezgodnie z zasadą bezpośredniości) lub przepisów, które sąd naruszył przy ocenie określonych dowodów (por. np. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 16 grudnia 2005 r., III CK 314/05, lex nr 172176, z dnia 13 października 2004 r., III CK 245/04, lex nr 174185). Takie zaś zarzuty w sprawie niniejszej nie zostały postawione. Skarżący nie wykazał konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego, a przedstawił jedynie własną, odmienną jego ocenę.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.