Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lipca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Magdalena Marczyńska

Protokolant st. sekr. sądowy Alicja Jesion

po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku Z. W. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania Z. W. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 22 września 2016 r. sygn. (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje wnioskodawcy Z. W. (1) prawo do emerytury od dnia (...) 2016r.;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz wnioskodawcy Z. W. (1) kwotę 360,00 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt V U 1044/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 września 2016 roku, znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy Z. W. (1) prawa do emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy podał, że wnioskodawca nie udowodnił 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W odwołaniu z dnia 17 października 2016 roku pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie Z. W. (1) prawa do emerytury poprzez uwzględnienie do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu jego zatrudnienia od 9 maja 1974 roku do 11 listopada 1975 roku w Zakładach (...) S.A. W uzasadnieniu pełnomocnik wskazał, iż podczas świadczenia pracy w w/w okresie wnioskodawca był narażony na działanie niebezpiecznych dla zdrowia i życia substancji chemicznych oraz wzmożoną emisję hałasu.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując że okres od 9 maja 1974 roku do 11 listopada 1975 roku nie został ujęty w świadectwie pracy w warunkach szczególnych oraz że w tym okresie wnioskodawca był zatrudniony jako pracownik fizyczny przy montażu wobec czego brak jest podstaw do zaliczenia ww. okresu do stażu pracy w warunkach szczególnych skarżącego.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny w sprawie:

Z. W. (1), urodzony w dniu (...), złożył w dniu
12 września 2016 roku wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Wnioskodawca nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę - k. 1- 3 akt emerytalnych)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca udowodnił staż pracy wynoszący 25 lat, w tym 23 lata, 1 miesiąc i 28 dni okresów składkowych, 6 miesięcy i 28 dni okresów nieskładkowych oraz 1 rok, 3 miesiące i 4 dni okresów uzupełniających. Do stażu pracy wnioskodawcy w warunkach szczególnych ZUS zaliczył 13 lat 8 miesięcy i 12 dni.

(dowód: decyzja z dnia 22 września 2016 roku, k. 52 akt emerytalnych)

W okresie od dnia 9 maja 1974 roku do 30 listopada 1994 roku Z. W. (1) był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w Zakładach (...) S.A. Wnioskodawca był zatrudniony kolejno na następujących stanowiskach:

- od dnia 9 maja 1974 roku do 11 listopada 1975 roku - pracownik fizyczny Wydziału P,

- od 12 listopada 1975 roku do 30 maja 1978 roku- strażak w Zakładowej (...) w N.,

- od 1 czerwca 1978 roku do 30 listopada 1978 roku - pomocnik roty w Zakładowej (...) w N.,

- od 1 grudnia 1978 roku do 31 marca 1982 roku – monter przyczep w wydziale P/„(...)”,

- od 1 kwietnia 1982 roku do 30 września 1982 roku - monter instalacji sanitarnych w D. (...),

- od 1 października 1982 roku do 31 maja 1990 roku - przodownik/pomocnik roty w Zakładowej (...) w N.,

- od 1 czerwca 1990 roku do 30 września 1991 roku – starszy wartownik,

- od 1 października 1991 roku do 30 listopada 1994 roku – odlewacz żywicy na Wydziale „(...)”.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 14 grudnia 1994 roku, angaż z dnia 9 maja 1974 roku, angaż z dnia 14 listopada 1975 roku, angaż z dnia 19 lipca 1978 roku, angaż z dnia 19 grudnia 1978 roku, wypowiedzenie warunków pracy lub płacy z dnia 26 lutego 1982 roku, angaż z dnia 1 grudnia 1982 roku, angaż z dnia 22 listopada 1983 roku, angaż z dnia 15 lutego 1985 roku, angaż z dnia 4 czerwca 1985 roku, angaż z dnia 29 lipca 1986 roku, angaż z dnia 25 maja 1987 roku, angaż z dnia 26 kwietnia 1988 roku, angaż z dnia 9 marca 1989 roku, wypowiedzenie warunków pracy i płacy z dnia 26 lutego 1990 roku, wypowiedzenie warunków pracy lub płacy z dnia 19 czerwca 1991 roku w aktach osobowych wnioskodawcy)

Zakłady (...) S.A. zajmowały się produkcją przyczep kempingowych i bagażowych oraz produkcją sprzętu gospodarstwa domowego.

W spornym okresie od 9 maja 1974 roku do 11 listopada 1975 roku skarżący pracował w wydziale produkcji przyczep kempingowych oraz bagażowych P, który następnie zmienił nazwę na „(...)”. Na wstępnym etapie produkcji w wydziale tworzono powłoki do przyczep. W tym celu na formy przyczep nakładano warstwę rozdzielającą, którą następnie malowano żywicą tzw. „żelkotem”, a po wyschnięciu tej warstwy na formę nakładano watę szklaną i opryskiwano żywicą poliestrową. Tak przygotowane formy były kierowane do suszarni. Następnie poszczególne elementy formy były zdejmowane i skręcane, obkładane watą łączącą i wprowadzane do tunelu, celem związania materiału. Tak przygotowana powłoka przyczepy była przekazywana na stanowisko pracy wnioskodawcy celem wykonania jej końcowej obróbki.

Wnioskodawca w pierwszej kolejności, celem odtłuszczenia powłoki mył ją acetonem, a następnie szpachlował powłoki za pomocą żywicy poliestrowej, którą wcześniej przygotowywał. Po wyschnięciu żywicy ubezpieczony obrabiał ręcznie nałożoną szpachlę piłując powłoki pilnikiem oraz szlifując i polerując ją papierem ściernym o wysokiej gradacji. W dalszej kolejności Z. W. (1) kleił elementy powłoki (listwy) z użyciem żywic poliestrowych oraz laminował połączenia elementów za pomocą włókna szklanego, żywic poliestrowych i żelkotu.

Na hali, w której pracował wnioskodawca panował duży hałas, wydobywający się z pracujących wiertarek i młotów oraz duże zapylenie opiłkami wytwarzanymi podczas szlifowania powłok.

Ubezpieczony nie miał innych obowiązków pracowniczych, pracował tak stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

(dowód: zeznania świadka A. B. na rozprawie w dniu 27 lutego 2017 roku od minuty 7:51 do minuty 35:13, protokół z rozprawy, k. 22-23 v akt sprawy, zeznania świadka T. G. na rozprawie w dniu 27 lutego 2017 roku od minuty 35:13do minuty 45:56, protokół z rozprawy, k. 22-23 v akt sprawy, zeznania świadka J. W. na rozprawie w dniu 27 lutego 2017 roku od minuty 45:56 do minuty 56:56, protokół z rozprawy, k. 22-23 v akt sprawy, zeznania świadka wnioskodawcy Z. W. (1) na rozprawie w dniu 27 lutego 2017 roku od minuty 57:35 do 1 godz. 6 minuty i 45 sekundy , protokół z rozprawy, k. 22-23 v akt sprawy, opinia biegłego z zakresu BHP W. K., k. 32-39 akt sprawy)

Pracę wnioskodawcy wykonywaną podczas zatrudnienia w okresie od 9 maja 1974 roku do 11 listopada 1975 roku uznać należy za prace w warunkach szczególnych w rozumieniu § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze wskazanej w załączniku A, Dział IV – W chemii pod poz. 17 - przetwórstwo żywic i 22 - przetwórstwo włókien szklanych oraz wskazane w wykazie resortowym Zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 roku w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego w Dziale IV – W chemii, pod poz. 17 pkt 3) - formowacz i obcinacz laminatów z żywic syntetycznych i pod poz. 22 pkt 1) - krajacz.

(dowód: opinia biegłego z zakresu BHP W. K., k. 32-39 akt sprawy)

Zakłady (...) S.A. nie wystawiły wnioskodawcy świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych za sporny okres zatrudnienia, ponieważ stanowisko, na którym zatrudniony był skarżący tj. pracownik fizyczny, nie zostało wymienione w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego w 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze oraz w wydanym na podstawie tego Rozporządzenia, Zarządzeniu Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego nr 3 z dnia 30 marca 1985 roku w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego.

(dowód: przebieg zatrudnienia, k. 49 akt emerytalnych, pismo, k. 50 akt emerytalnych)

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ocenił i zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1383) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust.1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).
W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Okoliczność niedysponowania przez skarżącego świadectwem pracy w szczególnych warunkach za sporny okres nie przesądza jeszcze, że wnioskodawca takiej pracy nie wykonywał. Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego.

W przedmiotowej sprawie pełnomocnik wnioskodawcy domagał się zaliczenia do stażu pracy w warunkach szczególnych Z. W. (2) okresu zatrudnienia od 9 maja 1974 roku do 11 listopada 1975 roku w Zakładach (...) S.A.

Organ rentowy odmawiał zaliczenia ww. okresu do stażu pracy w warunkach szczególnych skarżącego wskazując, że nie został on ujęty w świadectwie pracy w warunkach szczególnych oraz że w tym okresie wnioskodawca był zatrudniony jako pracownik fizyczny przy montażu.

Podkreślić w tym miejscu należy, że tylko zaliczenie spornego okresu do stażu pracy wnioskodawcy w warunkach szczególnych implikowałoby osiągnięcie przez niego, wymaganego przez ustawodawcę 15 – letniego stażu pracy i w konsekwencji korzystny skutek procesu w postaci przyznania prawa do emerytury.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w okresie od 9 maja 1974 roku do 11 listopada 1975 roku zatrudnienia w Zakład (...) S.A., Sąd oparł się na zeznaniach świadków A. B., T. G., J. W. oraz na zeznaniach samego wnioskodawcy.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w okresie zatrudnienia w ww. Zakładach w okresie od 9 maja 1974 roku do 11 listopada 1975 roku był niesporny w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach ubezpieczeniowych i osobowych. Spornym pozostawał charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w okresie niezaliczonym przez organ rentowy do prac w warunkach szczególnych, tj. czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie. Stało się tak dlatego, że z dokumentów w postaci świadectwa pracy oraz angaży potwierdzających zatrudnienie wnioskodawcy w spornym okresie wynika, że był on zatrudniony na stanowisku pracownika fizycznego. Ponadto wnioskodawcy nie zostało wydane świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

Charakter pracy wnioskodawcy w spornym okresie wynika ze spójnych w swej treści zeznań świadków oraz samego wnioskodawcy. Przesłuchani świadkowie w ww. okresie pracowali w tym samym Zakładzie i niejednokrotnie widywali wnioskodawcę podczas jego pracy. Świadkowie ci dysponują zatem bezpośrednią i wiarygodną wiedzą na temat wykonywanych przez niego obowiązków pracowniczych, a także warunków, w jakich praca była świadczona. Zeznania świadków znalazły ponadto potwierdzenie w zeznaniach wnioskodawcy.

Ze spójnego materiału dowodowego wynikało, że wnioskodawca w kwestionowanym przez organ rentowy okresie zatrudnienia wykonywał prace związane z wykańczaniem powłok przyczep kempingowych i bagażowych. Do obowiązków wnioskodawcy należało odtłuszczanie powłok z użyciem acetonu, szpachlowanie ich żywicami poliestrowymi celem wyrównania powierzchni, ręczna obróbka powłok, która polegała na ich piłowaniu, szlifowaniu oraz polerowaniu za pomocą narzędzi ręcznych, takich jak pilnik oraz papier ścierny, klejenie elementów powłok za pomocą żywic poliestrowych oraz laminowaniu połączeń elementów powłok za pomocą włókna szklanego, żywic poliestrowych oraz żelkotu. Skarżący w ramach pracy nie wykonywał innych czynności, pracował tak stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W celu ustalenia natomiast, czy rodzaj prac wykonywanych przez wnioskodawcę w okresie od 9 maja 1974 roku do 11 listopada 1975 roku w Zakładach (...) S.A. to prace w warunkach szczególnych Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy W. K. . Biegły ten stwierdził jednoznacznie, iż prace wykonywane przez wnioskodawcę w ww. okresie były pracami w warunkach szczególnych wymienionymi w wykazie A, dziale IV – w chemii, pod poz. 17 - przetwórstwo żywic oraz 22 - przetwórstwo włókien szklanych, rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Opinia biegłego, która jest jasna, pełna i szczegółowo uzasadniona, nie została w żaden sposób zakwestionowana przez ZUS w toku postępowania. Podkreślenia wymaga, iż ZUS nie wnioskował o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego, czy też powołanie kolejnego biegłego celem ustalenia spornych okoliczności. Zgodnie zaś z obowiązującą w procesie cywilnym zasadą kontradyktoryjności, to strona winna się wykazać niezbędną aktywnością i wykazać błędy, sprzeczności lub inne wady w opinii biegłego, które dyskwalifikowałyby opinię, bądź ewentualnie uzasadniają powołanie dodatkowych opinii (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2011 roku, II UK 160/10, LEX nr 786386).

Z powyższego materiału dowodowego wynika zatem, że wnioskodawca w okresie od 9 maja 1974 roku do 11 listopada 1975 roku wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prac w warunkach szczególnych.

Odnosząc się z kolei do branżowego charakteru działalności Zakładów (...) podkreślić należy, iż był on zróżnicowany. W przypadku tego typu przedsiębiorstw, nie jest uzasadnione dokonywanie oceny konkretnej pracy wykonywanej przez ubezpieczonego poprzez pryzmat wyłącznie jednej (wiodącej) działalności tego przedsiębiorstwa, ale konieczne jest także odniesienie się do poszczególnych rodzajów działalności prowadzonych przez poszczególne wydziały Zakładów. Należy zwrócić uwagę, że w przypadku takich wielobranżowych przedsiębiorstw dodatkowo mogłyby powstać zasadnicze trudności z określeniem wiodącego dla takiego przedsiębiorstwa rodzaju działalności, w oparciu o który miałoby nastąpić jego branżowe przyporządkowanie. Zatem jeżeli funkcjonowanie określonego działu przedsiębiorstwa ściśle odpowiada określonej branży przemysłu (działu gospodarki), tj. wiąże się ze stosowaniem właściwych dla niej procesów technologicznych i występowaniem z tego powodu specyficznych czynników szkodliwych dla zdrowia zatrudnionych tam pracowników, wówczas uzasadnione jest dokonywanie oceny pracy wykonywanej w obrębie takiego działu przedsiębiorstwa poprzez odniesienie się do rodzajów prac, jakie w ramach danej branży przemysłu (działu gospodarki) zostały przez ustawodawcę uznane za prace wykonywane w warunkach szczególnych. Trzeba bowiem zwrócić uwagę chociażby na to, że w przeciwnym wypadku pracownicy, którzy świadczyli pracę w tego rodzaju rozbudowanych przedsiębiorstwach, zostaliby postawieni w gorszej sytuacji w porównaniu z pracownikami mniejszych zakładów pracy, skoro nie byłoby możliwe kwalifikowanie wykonywanych przez nich prac jako prac w warunkach szczególnych, pomimo, że w istocie rzeczy pracowali oni w warunkach szkodliwych dla zdrowia i obniżających wydolność organizmu w takim stopniu, który uzasadnia możliwość wcześniejszego przejścia na emeryturę (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 lutego 2013 r. III AUa 1620/12, Legalis Numer 734046).

W rozpoznawanej sprawie nie budzi wątpliwości, że skarżący wykonywał prace polegające na przetwórstwie żywic i włókien szklanych, a więc prace w chemii, mimo iż działalność Zakładów (...) w N. nie jest związana wyłącznie z branżą chemiczną. Mimo to, rodzaj i charakter tych prac predestynował je do zaliczenia ich do prac w branży chemicznej, gdyż zakres i rodzaj wykonywanych czynności (w bezpośrednim kontakcie z szkodliwymi substancjami chemicznymi) był równie obciążający dla zdrowia, jak prace wykonywane w zakładach prowadzących działalność w branży ściśle chemicznej.

Mając zatem na względzie, iż wnioskodawca po doliczeniu spornego okresu zatrudnienia udowodnił ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a jednocześnie spełnił pozostałe niesporne przesłanki wymagane do przyznania prawa do emerytury, Sąd uznał, że wnioskodawca nabył prawo do emerytury od dnia spełnienia ostatniej przesłanki wymaganej do jej przyznania, jakim było złożenie wniosku. Wobec tego Sąd przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od pierwszego dnia miesiąca, w którym złożył on wniosek emerytalny tj. od (...) 2016 roku.

Z tych względów Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

O kosztach Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).