Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lipca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Leżańska

Protokolant st. sekr. sądowy Cezary Jarocki

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku J. U.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. U.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 18 sierpnia 2016 r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt V U 1017/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 sierpnia 2016 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił J. U. prawa do emerytury, ponieważ do dnia 1 stycznia 1999 roku nie osiągnął 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego oraz nie udowodnił wymaganego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach, zatem brak jest podstaw do przyznania emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w B. od 14 kwietnia 1980 roku do 31 maja 1990 roku nie rozpatrywano jako pracy w szczególnych warunkach, z uwagi na brak świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach.

Od powyższej decyzji wnioskodawca złożył odwołanie, zarzucając jej:

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na ustaleniu, że ubezpieczony do 31 grudnia 1998 roku osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 24 lata, 11 miesięcy i 26 dni, podczas gdy z załączonych do wniosku o emeryturę dokumentów w postaci świadectw pracy i zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wynika, że ubezpieczony do 31 grudnia 1998 roku osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 25 lat, 4 miesiące i 20 dni,

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na ustaleniu, że do 31 grudnia 1998 roku ubezpieczony osiągnął staż pracy w szczególnych warunkach wynoszący 9 lat i 5 dni, podczas gdy z załączonych do wniosku o emeryturę dokumentów w postaci świadectw pracy, zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu oraz oświadczeń współpracowników ubezpieczonego wynika, że do 31 grudnia 1998 roku osiągnął staż pracy w szczególnych warunkach wynoszący 18 lat, 6 miesięcy i 24 dni. Ponadto pełnomocnik ubezpieczonego wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie skarżącemu prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz zasądzenie od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego zwrotu kosztów zastępstwa adwokata w wysokości według norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił następujący stan faktyczny:

J. U. (urodzony (...)) posiada prawo do emerytury pomostowej od (...) 2015 roku (dowód: decyzja z dnia 12 sierpnia 2015 roku k. 65 akt emerytalnych I).

W dniu 20 lipca 2016 roku złożył wniosek o emeryturę we wcześniejszym wieku emerytalnym, wskazał, że nie jest członkiem OFE (dowód: wniosek z dnia 20 lipca 2016 roku k. 1-3 akt emerytalnych II).

Na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnił 24 lata, 11 miesięcy i 26 dni ogólnego stażu pracy, w tym 9 lat i 5 miesięcy stażu w szczególnych warunkach w okresie od 15 grudnia 1978 roku do 31 marca 1980 roku i od 1 czerwca 1990 roku do 31 grudnia 1998 roku.

Do ogólnego stażu pracy organ rentowy zaliczył okresy:

- od 2 października 1973 roku do 13 kwietnia 1978 roku tj. 5 miesięcy i 13 dni,

- od 15 maja 1978 roku do 31 marca 1980 roku tj. 1 rok, 10 miesięcy i 17 dni,

- od 14 kwietnia 1980 roku do 11 grudnia 1987 roku tj. 7 lat, 8 miesięcy i 9 dni,

- od 8 stycznia 1988 roku do 30 listopada 1989 roku tj. 1 rok, 10 miesięcy i 24 dni,

- od 13 stycznia 1990 roku do 31 maja 1990 roku tj. 4 miesiące i 19 dni,

- od 1 czerwca 1990 roku do 31 grudnia 1998 roku tj. 8 lat i 7 miesięcy.

ZUS do pracy w szczególnych warunkach nie zaliczył okresu pracy w (...) w B. od 14 kwietnia 1980 roku do 31 maja 1990 roku , ponieważ wnioskodawca nie przedłożył świadectwa pracy w warunkach szczególnych. Z okresu w/w organ rentowy wyłączył także okresy urlopów dewizowych od 23 grudnia 1987 roku do 7 stycznia 1988 roku i od 1 grudnia 1989 roku do 12 stycznia 1990 roku wykazanych w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 14 września 2000 roku (dowód: decyzja z dnia 18 sierpnia 2016 roku k. 26 akt emerytalnych II, odpowiedź na odwołanie k. 6-7 akt sprawy).

W okresie od 2 października 1973 roku do 13 kwietnia 1978 roku wnioskodawca był zatrudniony w (...).U.G. (...) w W. od 2 października 1973 roku do 25 kwietnia 1976 roku jako ślusarz maszynowy na stanowisku ślusarz na powierzchni. Pracował w wydziałach (...), (...), (...) na stanowiskach ślusarz, ślusarz remontowy, ślusarz maszynowy. Od dnia 26 kwietnia 1976 roku do 13 kwietnia 1978 roku odbywał służbę wojskową (dowód: świadectwo pracy z dnia 12 maja 1978 roku k. 3-3v akt kapitału początkowego, podanie, angaż z dnia 3 listopada 1973 roku, angaż z dnia 25 kwietnia 1974 roku, angaż z dnia 20 grudnia 1974 roku, angaż z dnia 2 stycznia 1976 roku, zaświadczenie z dnia 29 marca 1976 roku w aktach wnioskodawcy z (...) S.A.).

Od 15 maja 1978 roku do 31 marca 1980 roku wnioskodawca pracował w (...) Zakłady (...) w P. , w tym od 15 maja 1978 roku do 14 grudnia 1978 roku na stanowisku ślusarz mechanik na powierzchni, a od 15 grudnia 1978 roku do 31 marca 1980 roku wykonywał prace na stanowisku ślusarz mechanik maszyn i urządzeń górniczych pod ziemią określonym w wykazie A dział poz. 1 pkt 52 zał. Nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Od dnia 15 grudnia 1978 roku został przeniesiony z oddziału (...) powierzchniowego na oddział (...) na dole (dowód: świadectwo pracy z dnia 28 marca 1980 roku k. 4-4v akt kapitału początkowego, świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z 6 marca 2001 roku k. 15 akt emerytalnych I, pismo k. 12 akt emerytalnych II, świadectwo pracy z dnia 6 marca 2001 roku k.34, pismo z dnia 1 stycznia 1980 roku k. 19, pismo z dnia (...) 1979 roku k. 18, angaż z dnia 5 grudnia 1978 roku k. 17, podanie z dnia 15 listopada 1978 roku k. 16, umowa o pracę z dnia 13 maja 1978 roku k. 12, pismo z dnia 12 maja 1978 roku k. 5 akt wnioskodawcy z (...) S.A.).

W okresie od 14 kwietnia 1980 roku do 31 maja 1990 roku wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w B. na stanowisku ślusarz, ślusarz –spawacz. W okresie od 25 maja 1987 roku do 22 grudnia 1987 roku pracował na budowie eksportowej w NRD, jako dekarz-blacharz, a następnie od 23 grudnia 1987 roku do 7 stycznia 1988 roku przebywał na urlopie dewizowym. Następnie od 12 czerwca 1988 roku do 30 listopada 1989 roku pracował na budowie eksportowej w ZSRR, jako dekarz-blacharz, a od 1 grudnia 1989 roku do 12 stycznia 1990 roku przebywał na urlopie dewizowym (dowód: świadectwo pracy z dnia 30 maja 1990 roku k. 6, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k. 9-9v akt kapitału początkowego umowa o pracę z dnia 14 kwietnia 1980 roku k. 93, umowa o pracę z dnia 14 kwietnia 1980 roku k. 94, świadectwo z dnia 20 sierpnia 1980 roku k. 89, pismo z dnia 30 stycznia 1980 roku k. 85-86, pismo z dnia 9 września 1981 roku k. 77, pismo z dnia 9 września 1981 roku k. 76, pismo z dnia 11 stycznia 1983 roku k. 72, pismo z dnia 27 maja 1985 roku k. 65, karta obiegowa wyjazdu do NRD k. 61, podanie o urlop k. 55, pismo z dnia 9 czerwca 1988 roku k. 54, wniosek z dnia 23 lutego 1989r oku k. 51, pismo z dnia 21 marca 1989 roku k. 50, skierowanie z dnia 15 stycznia 1990 roku k. 49, pismo o rozwiązaniu umowy o prace z dnia 21 maja 1990 roku k. 44, pismo z dnia 8 maja 1990 roku k. 43, pismo z dnia 28 maja 1990 roku k. 42, aneks do umowy z dnia 20 listopada 1987 roku k. 35, umowa o pracę na czas określony z dnia 20 maja 1987 roku k. 34, angaż z dnia 1 sierpnia 1985 roku k. 16 akt osobowych wnioskodawcy z (...) w B.).

Przedsiębiorstwo zajmowało się montowaniem i spawaniem konstrukcji na wysokościach około 50-90 metrów. Praca w Przedsiębiorstwie polegała na układaniu konstrukcji przez brygadę monterów, a następnie spawaniu jej przez brygadę spawaczy, do której należał ubezpieczony. Uprawnienia spawacza wnioskodawca uzyskał 17 grudnia 1981 roku i od tego momentu wykonywał jedynie prace spawacza, innych prac nie wykonując. Do obowiązków wnioskodawcy należało spawanie elektryczne konstrukcji słupów i kotłów. Praca wykonywana była przez około 12-16 godzin na wysokości (dowód: zeznania świadka P. Ł. – protokół rozprawy z dnia 29 czerwca 2017 roku od 00:06:55 do 00:12:10, zeznania świadka J. B. – protokół rozprawy z dnia 29 czerwca 2017 roku od 00:12:50 do 00:16:07, zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 29 czerwca 2017 roku od 00:16:07 do 00:19:23, od 00:25:16 do 00:26:27, książeczka spawacza k. 62-62v akt osobowych wnioskodawcy z (...) w B.).

Od 1 czerwca 1990 roku do 30 czerwca 2015 roku wnioskodawca był zatrudniony w (...) S.A. Oddział (...) na stanowisku montera remontów zespołów młynowych-spawacz, starszego montera remontów zespołów młynowych-spawacza, starszego montera instalacji energetycznych-spawacza, w tym :

- montera młynów węglowych od 1 czerwca 1990 roku do 31 grudnia 2008 roku według wykazu A działu II poz. 1 pkt 30, wykonywany przez ubezpieczonego zakres prac odpowiadał stanowiskom zawartym w wykazie wg działu i pozycji ujętych w załączniku nr 1 do Zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 roku w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uregulowanych na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku,

- starszego montera instalacji energetycznych-spawacz i wykonuje prace bezpośrednio przy malowaniu, nitowaniu lub montowaniu elementów wyposażenia w pomieszczeniach o bardzo małej kubaturze z utrudnioną wentylacją zał. Nr 1 poz. 29 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (dowód: świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 8 maja 2014 roku k. 13, świadectwo pracy z dnia 30 czerwca 2015 roku k. 55-58 akt emerytalnych I).

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje:

odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Wnioskodawca złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury na podstawie art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2017 r. poz. 1383), zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Przepis dotychczasowe, o których mowa w art. 32 ustawy, to przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.) zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

- osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

- ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to natomiast okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia).

W świetle wskazanych wyżej unormowań jedną z koniecznych przesłanek do nabycia przez wnioskodawcę prawa do emerytury jest wykazanie przez niego okresu składkowego i nieskładkowego w ilości 25 lat oraz 15 lat stażu pracy w warunkach szczególnych i na tym koncentrował się spór w niniejszej sprawie.

W pierwszej kolejności istota sporu sprowadzała się do ustalenia stażu ubezpieczeniowego wnioskodawcy w związku z jego urlopem dewizowym, na którym przebywał po powrocie z pracy za granicą w okresach od 23 grudnia 1987 roku do 7 stycznia 1988 roku oraz od 1 grudnia 1989 roku do 12 stycznia 1990 roku.

Odnosząc się do tej kwestii, Sąd poczynił swoje ustalenia w oparciu o dokumentację pracowniczą ubezpieczonego. Na jej podstawie Sąd przyjął, że skarżący przebywał w okresach od 25 maja 1987 roku do 22 grudnia 1987 roku na budowie eksportowej w NRD, a później od 12 czerwca 1988 roku do 30 listopada 1989 roku na budowie eksportowej w ZSRR, przy czym każdorazowo po powrocie wnioskodawca korzystał z urlopów bezpłatnych, a nawet wnosił o ich przedłużenie, o czym świadczy pismo z dnia 23 lutego 1989 roku, którym wniósł o przedłużenie urlopu do 31 maja 1990 roku, na co pracodawca nie wyraził zgody.

Stosownie do treści § 10 ust. 2 rozporządzenia R. M. z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników skierowanych do pracy za granicą w celu realizacji budownictwa eksportowego i usług związanych z eksportem (Dz. U.1990, nr 44, poz. 259), jeżeli czas pracy na budowie (przy wykonywaniu usługi) eksportowej jest dłuższy niż 42 godziny na tydzień, pracownikowi przysługuje czas wolny od pracy w wymiarze stanowiącym różnicę między obowiązującym go tygodniowym wymiarem czasu pracy a 42-godzinnym tygodniowym wymiarem czasu pracy. Jednostka kierująca winna w tego typu przypadku udzielić pracownikowi czasu wolnego w okresie zatrudnienia za granicą przy zachowaniu przez pracownika prawa do wynagrodzenia walutowego (ust. 3 powołanego rozporządzenia). Jeżeli z przyczyn organizacyjno-produkcyjnych nie jest możliwe udzielenie czasu wolnego za granicą, to wtedy - stosownie do treści § 10 ust.

4 w/w rozporządzenia - następuje przedłużenie urlopu bezpłatnego w macierzystym zakładzie pracy odpowiednio do wymiaru nieudzielonego czasu wolnego od pracy, a pracownikowi przysługuje od jednostki kierującej ekwiwalent pieniężny w walucie, obliczony jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy na podstawie wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w czasie zatrudnienia za granicą.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 22 maja 2013 roku w sprawie III UZP 1/13 wskazał, że okres urlopu bezpłatnego udzielonego pracownikowi w macierzystym zakładzie pracy w wymiarze równym liczbie nieudzielonych w czasie zatrudnienia za granicą dni wolnych od pracy, przewidziany w § 9 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników skierowanych do pracy za granicę w celu realizacji budownictwa eksportowego i usług związanych z eksportem (t.j. Dz.U. z 1986 r. Nr 19, poz. 101 ze zm., od dnia 10 lipca 1990 r. § 10 ust. 4 tego rozporządzenia, t.j. Dz.U. z 1990 r. Nr 44, poz. 259 ze zm.), nie stanowi okresu składkowego przewidzianego w art. 6 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2017 r. poz. 1383). W uzasadnieniu uchwały wskazano, iż pracownicy polscy zatrudnieni za granicą pozostawali w dwu stosunkach pracy - w terminowym zatrudnieniu przez jednostkę kierującą oraz na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w zakładzie macierzystym. Specjalne warunki zatrudnienia, kształtowane przepisami rozporządzenia, dotyczyły - w zakresie upoważnienia ustawowego - wyłącznie skierowania do pracy za granicą i tylko czasu skierowania. Przedmiot rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 roku, którym ustalono uprawnienie do urlopu bezpłatnego w zamian za dni wolne, mieszczący się w zakresie delegacji wynikającej z art. 208 k.p. mógł obejmować specjalne ukształtowanie statusu pracowniczego tylko pracowników skierowanych do pracy za granicą i tylko na czas skierowania. Po powrocie z pracy na budowie eksportowej pracownicy związani byli jednym stosunkiem pracy, z macierzystym zakładem pracy, regulowanym przepisami Kodeksu pracy. Jeżeli wykorzystywali wówczas nieudzielone podczas pracy za granicą dni wolne w naturze i byli zwolnieni z obowiązku świadczenia pracy u macierzystego pracodawcy, uzyskiwali urlop bezpłatny w wymiarze odpowiadającym liczbie "odbieranych” dni wolnych na zasadach przewidzianych w art. 174§2 k.p. uwzględniających, że urlop bezpłatny nie jest wliczany do stażu mającego wpływ na uprawnienia pracownicze. Pracownik delegowany do pracy za granicę korzystał u macierzystego pracodawcy z niejednakowo traktowanych przez prawo urlopów bezpłatnych - uprzywilejowanego z mocy przepisów szczególnych urlopu przypadającego na czas delegowania i przedłużającego ten urlop, lecz już udzielanego na ogólnych zasadach urlopu po okresie delegowania (§ 3 ust 3 w związku z§ 9 ust. 4 rozporządzenia). Znaczenie z punktu widzenia stażu, od którego zależą uprawnienia pracownicze miał tylko okres skierowania do pracy za granicą pokrywający się z okresem udzielonego w kraju urlopu bezpłatnego na czas tego zatrudnienia. Należy przyjąć, zdaniem Sądu Najwyższego, że urlop udzielany po okresie pracy za granicą, polegający na umożliwieniu "odebrania" dni wolnych, w pewnym sensie funkcjonalnie powiązany z pracą za granicą, nie miał znaczenia w zakresie stażu pracy wpływającego na uprawnienia pracownicze . W konsekwencji także nie miał wpływu na uprawnienia wynikające z ubezpieczenia społecznego. Okres ten w zakresie ubezpieczenia społecznego nie był okresem składkowym ani nieskładkowym, dla ubezpieczenia społecznego był to okres obojętny . Między macierzystym pracodawcą a pracownikiem korzystającym z urlopu bezpłatnego trwał stosunek ubezpieczenia społecznego, istniejący od nawiązania stosunku pracy do jego ustania (art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 25 listopada 1986 r. o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 1989 r. Nr 25, poz. 137 ze zm.), jednak w ramach tego stosunku status pracownika korzystającego z urlopu bezpłatnego rozpatrywany jako okres, w którym nie był zobowiązany do wykonywania pracy i nie otrzymywał świadczeń ze stosunku pracy lub z nimi związanych ani też ich surogatów, analizowany w świetle art. 6 ust. 2 lit. a ustawy o emeryturach i rentach, nie był i nie może być obecnie uznany za okres zatrudnienia (wyrok Sądu Okręgowego w Przemyślu z dnia 29 maja 2015 roku w sprawie III U 237/15).

Mając na uwadze powyższe regulacje oraz ugruntowane orzecznictwo i poczynione prze Sąd ustalenia na podstawie zgromadzonej dokumentacji pracowniczej ubezpieczonego, niewątpliwie należy uznać, że okresy urlopów bezpłatnych, na których przebywał po powrocie z pracy na budowach eksportowych podlegają wyłączeniu z jego okresu ubezpieczenia pracowniczego.

Odnosząc się do nie zaliczenia przez organ rentowy do pracy w warunkach szczególnych okresu pracy wnioskodawcy od 14 kwietnia 1980 roku do 31 maja 1990 roku w (...) w B. należy wskazać, iż w okresie tym wnioskodawca ( za wyjątkiem okresów: od 25 maja 1987 roku do 22 grudnia 1987 roku –budowa eksportowa w NRD, od 23 grudnia 1987 roku do 7 stycznia 1988 roku -urlop dewizowy, od 12 czerwca 1988 roku do 30 listopada 1989 roku - budowa eksportowa w ZSRR, od 1 grudnia 1989 roku do 12 stycznia 1990 roku - urlop dewizowy) wykonywał w pełnym wymiarze prace spawacza, a więc pracę w szczególnych warunkach, którą to okoliczność potwierdzili świadkowie: P. Ł. oraz J. B., których zeznania Sąd uznał za wiarygodne. Powyższa okoliczność nie może jednak skutkować wydaniem korzystnego dla skarżącego orzeczenia wobec faktu, iż wnioskodawca nie udowodnił, co najmniej 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477(14) § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.