Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Agnieszka Leżańska

Protokolant st. sekr. sądowy Cezary Jarocki

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku H. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania H. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 17 listopada 2016r. sygn. (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonemu H. M. prawo do emerytury od dnia (...) 2016 roku;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz ubezpieczonego H. M. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt V U 21/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 listopada 2016 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił H. M. prawa do emerytury, z uwagi na brak wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

ZUS nie zaliczył wnioskodawcy, jako pracy w szczególnych warunkach, okresu zatrudnienia w Hucie (...) w P., ponieważ pracodawca w świadectwie pracy z dnia 31 maja 2005 roku pkt 8 zawarł informację, że w okresie zatrudnienia od 9 października 1989 roku do 31 maja 2005 roku nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach.

Od powyższej decyzji wnioskodawca złożył odwołanie, zarzucając jej:

- naruszenie art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS w zw. z §4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że skarżący nie posiada wymaganego dla nabycia emerytury w obniżonym wieku 15-letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych;

- niewłaściwą interpretację zapisu zawartego w dziale XIV, poz. 25 wykazu A do w/w rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku poprzez przyjęcie, że praca którą wykonywał w okresie od 9 października 1989 roku do 31 grudnia 1998 roku na stanowisku ślusarz-konserwator urządzeń dźwigowych w Hucie (...) w P. nie była pracą w warunkach szczególnych.

Odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie mu prawa do emerytury od daty ukończenia przez niego 60 roku życia tj. (...) 2016 roku.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie.

Na rozprawie w dniu 27 czerwca 2017 roku pełnomocnik ubezpieczonego poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. Pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

H. M., urodzony (...) złożył 2 listopada 2016 roku wniosek o emeryturę wskazując, że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego (dowód: wniosek o emeryturę k.1-4 akt emerytalnych).

Wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się okresem ubezpieczenia w wymiarze 25 lat i 9 miesięcy okresów składkowych, 3 miesiące i 6 dni okresów nieskładkowych, tj. łącznie 26 lat i 6 dni, w tym 8 lat i 7 miesięcy stażu pracy w szczególnych warunkach.

ZUS nie zaliczył wnioskodawcy, jako pracy w szczególnych warunkach, okresu zatrudnienia w Hucie (...) w P., ponieważ pracodawca w świadectwie pracy z dnia 31 maja 2005 roku pkt 8 zawarł informację, że w okresie zatrudnienia od 9 października 1989 roku do 31 maja 2005 roku nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach (dowód: decyzja z dnia 17 listopada 2016 roku k. 33 akt emerytalnych).

Z dokumentacji pracowniczej wynika, iż w okresie od 9 października 1989 roku do 22 października 1989 roku wnioskodawca został zatrudniony w Hucie (...) w P. w Oddziale (...) na stanowisku ślusarza. Od 23 października 1989 roku zawarto z H. M. umowę na czas nieokreślony, a od 1 stycznia 1991 roku zawarto ze skarżącym kolejną umowę o pracę, którą powierzono mu obowiązki ślusarza-konserwatora urządzeń dźwigowych. Od 1 lutego 1992 roku zajął stanowisko ślusarza w Oddziale (...) z dniem 1 lutego 1993 roku stanowisko ślusarza-konserwatora urządzeń dźwigowych w Oddziale (...) (...). Z dniem 1 czerwca 1995 roku H. M. powierzono kierowanie brygadą remontu i konserwacji urządzeń dźwigowych, do jego obowiązków oprócz czynności wynikających z umowy o pracę miało należeć:

- organizowanie i nadzorowanie pracy brygady w sposób zabezpieczający prawidłową i ciągłą pracę wszystkich nadzorowanych urządzeń dźwigowych;

- organizowanie pracy brygady w sposób zgodny z przepisami bhp i p.poż. i ponoszenie odpowiedzialności za ich przestrzeganie przez członków brygady;

- wnioskowanie do kierownika oddziału w zakresie zabezpieczenia potrzeb brygady w narzędzia pracy, części zamienne itp.;

- zabezpieczenie przestrzegania przez członków brygady dyscypliny pracy, ustawy p. alkoholowej, właściwego wykorzystania czasu pracy.

Od 1 września 1995 roku pracował jako ślusarz-konserwator urządzeń dźwigowych w Oddziale (...) i (...). Z dniem 1 marca 1997 roku objął obowiązki ślusarza-konserwatora urządzeń dźwigowych w Oddziale (...) i (...). Umowę o pracę rozwiązano z wnioskodawcą 31 maja 2005 roku z przyczyn nie dotyczących pracownika na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku (dowód: świadectwo pracy z dnia 31 maja 2005 roku k. 10 akt emerytalnych, rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem z dnia 15 lutego 2005 roku k. 14, umowa o pracę z dnia 23 października 1989 roku k. 42-43, umowa o pracę z dnia 9 października 1989 roku k. 44-45, umowa o pracę z dnia 29 grudnia 1990 roku k. 48-49, angaż z dnia 17 lutego 1992 roku k. 46-47, angaż z dnia 17 lutego 1993 roku k. 40, wniosek z dnia 30 maja 1995 roku k. 39, pismo z dnia 1 czerwca 1995 roku k. 38, angaż z dnia 31 sierpnia 1995 roku k. 37, aneks z dnia 31 sierpnia 1995 roku k. 36, angaż z dnia 3 marca 1997 roku k. 32 akt osobowych wnioskodawcy).

W Hucie (...) w P. znajdowała się hala produkcyjna, w której znajdowały się dźwigi osobowo-towarowe, służące do transportu palet ze szkłem, suwnice, maszyny krojące szkło, windy, podnośniki, przenośniki, młynki, taśmociągi i wciągniki oraz warsztat mechaniczny, który znajdował się piętro niżej. Praca wnioskodawcy polegała na bieżącym usuwaniu awarii i konserwacji, czyli wymianie szczotek, styków, szczęk i okładzin od hamulców, czynnościach spawalniczych, smarowaniu, wymianie rolek i sprawdzaniu olejów. W zakładzie było około 20 urządzeń do naprawy i konserwacji, niektóre z nich pracowały całą dobę. Były to naprawy i konserwacje mechaniczne i elektryczne. Od momentu, kiedy skarżący objął obowiązki brygadzisty, oprócz wykonywania wcześniejszych prac, w czasie przerw wypełniał książki przeglądu, co zajmowało zaledwie kilka minut. Wnioskodawca większość czasu pracował na hali, w warsztacie jedynie przechowywał części zamienne i jadł śniadanie. Odwołujący pracował w pełnym wymiarze czasu pracy innych prac nie wykonując. W hali, w której wnioskodawca dokonywał bieżącej konserwacją agregatów i urządzeń, wykonywano prace określone w Dziale XIII Rozporządzenia p.: 1,2, 13,17 tj. produkowano szkło, na hali miało miejsce formowanie szkła płaskiego, walcowanie szkła płaskiego, krojenie szkła, nadto obsługiwano suwnice (dział III poz. 86 załącznika rozporządzenia RM z 1983 r. i dział III poz. 86 pkt 5 zarządzenia resortowego) (dowód: zeznania świadka B. C. – protokół rozprawy z dnia 27 czerwca 2017 roku od 00:04:16 do 00:14:00, zeznania świadka G. T. – protokół rozprawy z dnia 27 czerwca 2017 roku od 00:14:22 do 00:23:32, zeznania świadka G. K.- protokół rozprawy z dnia 27 czerwca 2017 roku od 00:24:23 do 00:30:22, zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 27 czerwca 2017 roku od 00:31:07 do 00:36:55).

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów i zważył, co następuje:

odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2017 r. poz. 1383) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

-

osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

-

ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie jest członkiem OFE.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Organ rentowy zakwestionował, aby wnioskodawca w okresie od 9 października 1989 roku do 31 grudnia 1998 roku w Hucie (...) w P. pracował w szczególnych warunkach. Z przedłożonych dokumentów w świadectwa pracy, umów o pracę oraz angaży i zakresu obowiązków wynika, że wnioskodawca był zatrudniony w spornym okresie na stanowiskach ślusarz, ślusarz-konserwator urządzeń dźwigowych, a od 1 czerwca 1995 roku dodatkowo wykonywał obowiązki brygadzisty.

Wobec nie dysponowania przez wnioskodawcę świadectwem pracy w szczególnych warunkach, zgodnie z treścią art. 6 k.c., spoczywał na nim ciężar wykazania, że taką pracę w spornym okresie wykonywał. Z utrwalonego stanowiska judykatury wynika przy tym, iż nie nazwa stanowiska, lecz faktycznie wykonywane przez pracownika czynności decydują o kwalifikacji pracy jako wykonywanej w warunkach szczególnych lub jako nie posiadającej takiego przymiotu.

Ustalenia faktyczne w zakresie charakteru pracy wnioskodawcy, zakresu jego obowiązków i rodzaju wykonywanej w okresie zatrudnienia w Hucie (...) w P., Sąd poczynił w oparciu o spójne i logiczne, a co za tym idzie wiarygodne zeznania świadków: B. C., G. T., oraz G. K., którzy w spornym okresie pracowali razem H. M. oraz w oparciu o zeznania samego wnioskodawcy.

Świadkowie B. C. oraz G. T. w spornym okresie pracowali wprawdzie na innym niż wnioskodawca stanowisku, a mianowicie pierwszy na stanowisku elektryka, a drugi suwnicowego, nie mniej w swojej pracy spotykali się z wnioskodawcą. Natomiast G. K. pracował na takim samym stanowisku jak wnioskodawca. Dysponują tym samym szczegółową wiedzę na temat jego codziennych obowiązków pracowniczych. Zeznania świadków i wnioskodawcy zostały przy tym poparte dokumentami złożonymi w sprawie i korelowały z tymi dokumentami. Materiał dowodowy nie był kwestionowany przez organ rentowy. Z tych względów należało uznać materiał dowodowy za wiarygodny i w pełni obrazujący charakter pracy wnioskodawcy w spornym okresie.

Analiza zeznań świadków oraz dokumentów osobowych prowadzi do wniosku, że wnioskodawca pracował w szczególnych warunkach w całym spornym okresie swojego zatrudnienia w Hucie (...) w P.. Z materiału dowodowego wynika bowiem, że wnioskodawca pracował jako ślusarz-konserwator urządzeń dźwigowych zajmując się bieżącą konserwacją oraz naprawą (usuwaniem awarii) maszyn będących w ruchu, wind, suwnic, maszyn krojących szkło, podnośników, przenośników, młynków, taśmociągów i wciągników. Wykonywane przez niego prace konserwatorskie polegały na wymianie szczotek, styków, szczęk i okładzin od hamulców, czynnościach spawalniczych, smarowaniu, wymianie rolek, sprawdzaniu olejów. Swoją pracę wykonywał na hali produkcyjnej, a w warsztacie mechanicznym jedynie trzymał części oraz jadł śniadania. Utrzymanie w należytym stanie tych urządzeń było niezbędne dla funkcjonowania Huty.

Od 1 czerwca 1995 roku wnioskodawcy powierzono obowiązki brygadzisty, jednakże były to jego dodatkowe czynności, które wykonywał oprócz tych, które wynikały z umowy o pracę. W ramach wykonywania obowiązków brygadzisty wypełniał książki przeglądu, w czasie przerw, co zajmowało mu kilka minut. Innych prac wnioskodawca nie wykonywał.

Zakres obowiązków i rodzaj prac wykonywanych przez wnioskodawcę nie był sporny. Wynikał bowiem z dokumentacji z akt osobowych, zakresów obowiązków i angaży, a co znalazło potwierdzenie w zeznaniach świadków i wnioskodawcy. Istota sporu sprowadzała się faktycznie do oceny charakteru tych prac, czy można je zaliczyć do prac w warunkach szczególnych czy nie.

Do prac w szczególnych warunkach ustawodawca zalicza prace przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie (wykaz A dział XIV poz. 25) rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 7 lutego 1983 roku.

Jednocześnie zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, za pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne i otoczenia.

Jak zaznaczył Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 6 lutego 2014 roku, zawarte w wykazie A wyodrębnienie poszczególnych prac, mające charakter stanowiskowo - branżowy, jest determinowane specyfiką poszczególnych gałęzi przemysłu, z której wynika charakter świadczonych w nich prac i warunki, w jakich są one wykonywane, ich uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia. Innymi słowy taki sposób kwalifikacji prawnej prac - przypisanie konkretnych stanowisk danym branżom nie jest przypadkowe i wynika z przyjęcia przez ustawodawcę, że dane czynności pracownicze dopiero w ramach pewnej branży charakteryzują się takim natężeniem szkodliwych czynników, że ich wykonywanie uzasadnia nabycie prawa do emerytury w wieku wcześniejszym, a to z uwagi na szybszą utratę sprawności psychofizycznej. Jednakże, na co zwrócił uwagę Sąd Najwyższy, nie można twierdzić, że znaczenie ma jedynie przyporządkowanie pracodawcy do określonego działu przemysłu. Art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej wyraźnie bowiem stanowi, że dla celów ustalenia uprawnień, w postaci emerytury w wieku wcześniejszym, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Skoro tak, to zasadnym jest twierdzenie, że przyporządkowanie branżowe ma znaczenie wówczas jedynie, gdy uciążliwość i szkodliwość danej pracy wynika z wykonywania jej właśnie w ramach danej branży. Natomiast w sytuacji, gdy stopień szkodliwości lub uciążliwości danego rodzaju pracy nie wykazuje żadnych różnic w zależności od gałęzi gospodarski, w której praca ta jest wykonywana, to, jak konkludował Sąd Najwyższy, brak jest podstaw do zanegowania świadczenia jej w warunkach szczególnych jedynie dlatego, że w załączniku została przyporządkowana do innego działu przemysłu. Sąd Najwyższy podkreślił na koniec, że jeżeli pracownik w ramach swych obowiązków był narażony na działanie takich samych czynników, na jakie byli narażeni pracownicy działu przemysłu wspomnianego w załączniku, i przez co których praca była pracą w szczególnych warunkach, to zróżnicowanie sytuacji tych pracowników jedynie z tego powodu naruszałoby zasadę równości w traktowaniu podmiotów (osób) znajdujących się w tej samej sytuacji. Innymi słowy jest pracą w szczególnych warunkach praca wykonywana przy takim samym oddziaływaniu szkodliwych czynników niezależnie od branży, w jakiej jest świadczona, chyba, że właśnie ze specyfiki tej branży wynika szkodliwość i uciążliwość warunków pracy.

Przy takim rozumieniu pojęcia wykonywania prac w szczególnych warunkach wymienionych w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 1983 r. (§ 4 ust. 1 rozporządzenia) koniecznym staje się, w przypadku gdy zakład pracy osoby zainteresowanej nie mieści się wprost w gałęzi gospodarki, do której w wykazie przypisano stanowisko pracy przez niego zajmowane, ustalenie charakteru wykonywanej przez nią pracy, a więc warunków w jakich ją świadczy. Następnie należy zbadać czy owe warunki czymkolwiek się różniły w tym zakresie, a więc czy na szkodliwość danej pracy i w konsekwencji jej zakwalifikowaniu do prac w szczególnych warunkach, wpływ miała specyfika branży. Jeżeli tak, a więc jeżeli to fakt wykonywania zatrudnienia w przedsiębiorstwie należącym do takiej a nie innej gałęzi gospodarki czyni warunki pracy tak uciążliwymi w porównaniu do tego samego stanowiska pracy, ale w innej branży, to praca świadczona w jakimkolwiek innym przedsiębiorstwie nie jest pracą w szczególnych warunkach. Jeżeli jednak rodzaj przedsiębiorstwa nie ma żadnego wpływu na szkodliwość warunków pracy, to wykonywanie pracy wymienionej w wykazie, choć w ramach innej branży, niż ta do której pracę tą przypisano, nie neguje jej szczególnego charakteru w rozumieniu ustawy emerytalnej.

Prace przy remontach i konserwacji, a także prace budowlano-montażowe, nie są wystarczające do uznania za pracę w szczególnych warunkach, jeśli nie były wykonywane stale na oddziałach, na których jako podstawowe wykonywane były prace wymienione w wykazie wydanym do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 2013 roku, I UK 155/13). Podobny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 lutego 2012 roku w sprawie I UK 285/11, w którym wskazał, że jeśli czynności polegające na wykonywaniu w bezpośrednim kontakcie bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń przy stanowiskach pracy wykonywanej w szczególnych warunkach wykonywane są stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na stanowisku pracy związanej, to okres wykonywania tej pracy jest okresem pracy uzasadniającym prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Tymczasem przeprowadzone w sprawie postepowanie dowodowe wykazało, iż w hali, w której wnioskodawca dokonywał bieżącej konserwacją agregatów i urządzeń wykonywano prace określone w Dziale XIII Rozporządzenia p.: 1,2, 13,17 tj. produkowano szkło, na hali miało miejsce formowanie szkła płaskiego, walcowanie szkła płaskiego, krojenie szkła, nadto obsługiwano suwnice (dział III poz. 86 załącznika rozporządzenia RM z 1983 r. i dział III poz. 86 pkt 5 zarządzenia resortowego).

Skoro zatem wnioskodawca w spornym okresie – jak wykazało postępowanie dowodowe – wykonywał prace przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, to jego pracę należy uznać za prace wykonywaną w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A dział XIV poz. 25. Wnioskodawca cały czas w spornym okresie był bowiem narażony na szkodliwe warunki pracy. Pracę tę wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W ocenie Sądu wnioskodawca w spornym okresie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, jako konserwator suwnic, na co wskazuje zakres obsługiwanych przez niego urządzeń, a więc wykonywał pracę wskazaną w dziale III poz. 86.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł, jak w punkcie „1” sentencji wyroku.

Mając na uwadze powyższe o kosztach procesu, Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik tj. art. 98 k.p.c., zasądzając od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Odział w T. na rzecz wnioskodawcy H. M. kwotę 180,00 złotych, na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.).