Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd uznał za udowodnione następujące fakty:

W dniu 4 stycznia 2016 r. około godziny 20.30 oskarżony M. W. kierował pojazdem marki (...)o nr rej. (...) jadąc ulicą (...)w W.. Po tym jak kierowany przez oskarżonego pojazd uderzył w pojazd marki T. (...) oskarżony odjechał z miejsca zdarzenia (wyjaśnienia k 28, 91v). Oskarżony skontaktował się następnie telefonicznie z Policją informując o kolizji. Został zatrzymany i doprowadzony przez funkcjonariuszy Policji C. W. i P. J. do (...), następnie poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu z wynikiem 0,88 mg/l, 0,95 mg/l, 0,84 mg/l (protokół zatrzymania k 4-5, protokół badania k 12-12v). Tym samym oskarżony umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o Ruchu albowiem znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu okoliczności sprawy nie budzą wątpliwości. Oskarżony na rozprawie przyznał się do zarzutu, wyjaśnił że pił wódkę w ilości 300- 400 ml chwilę przed wejściem do samochodu, pokłócił się z narzeczoną. Oskarżony zmienił swoje wyjaśnienia w zakresie wskazywanego momentu spożywania alkoholu, w postępowaniu przygotowawczym oskarżony mówił o piciu dopiero po kolizji. Oskarżony został poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, nie kwestionował wyniku badania. W aktach sprawy znajduje się protokół przesłuchania świadka C. W., świadek opisał czynności wykonywane z udziałem oskarżonego.

Zgodnie z art. 178a § 1 k.k. karze grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat dwóch podlega ten, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Przestępstwo z art. 178a § 1 może być popełnione zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym. Istota przestępstwa określonego w art. 178a § 1 k.k. polega na prowadzeniu, czyli kierowaniu pojazdem mechanicznym na drodze każdego rodzaju w stanie nietrzeźwości, tj. zagrażającym bezpieczeństwu w komunikacji. Przestępstwo to jest dokonane w momencie uruchomienia pojazdu i podjęcia jazdy. Przez prowadzenie pojazdu należy rozumieć wprawienie go w ruch, kierowanie nim, nadawanie prędkości i hamowanie w sposób zgodny z konstrukcją pojazdu (wyrok Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 10 grudnia 2013 r. IX Ka 1523/13).

W myśl art. 115 § 16 k.k. stan nietrzeźwości zachodzi wtedy, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Badanie oskarżonego wykazało znaczny stan nietrzeźwości. Doświadczenie życiowe oskarżonego pozwalało na należytą ocenę sytuacji, oskarżony był świadomy jaką ilość alkoholu wypił. Zdaniem Sądu wiedział, iż pozostaje w stanie nietrzeźwości, oddalił się z miejsca kolizji chcąc uniknąć odpowiedzialności, nie sprawdzając czy ktokolwiek odniósł obrażenia.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd uznał winę i sprawstwo oskarżonego za udowodnione. Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu ustalając iż umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o Ruchu Drogowym (Dz. U. 2017.128 t.j.) i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. skazał go, a na podstawie art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, określając wysokość stawki na kwotę 20,00 złotych. Wysokość stawki dziennej została ustalona na poziomie uwzględniającym dochód oskarżonego i jego zobowiązania finansowe.

Zdaniem Sądu wymierzona kara jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu. Sąd uwzględnił okoliczności przemawiające na korzyść i niekorzyść oskarżonego. Przeciwko oskarżonemu przemawia, że znajdował się w znacznym stanie nietrzeźwości. Jest osobą wcześniej karaną, oskarżony nie zaprzeczał ponadto że spotykały go wcześniej konsekwencje w związku z kontrolami drogowymi, co potwierdza informacja z (...).

Oskarżony powoływał się na określoną sytuację, problemy osobiste. Prowadził pojazd w godzinach wieczornych, kiedy ruch na drodze był już ograniczony. Po tym jak zbiegł z miejsca kolizji zdecydował się jednak skontaktować z Policją. W prowadzonym postępowaniu początkowo kwestionował swoją winę, ostatecznie złożył wyjaśnienia i przyznał się do zarzutu. Sąd potraktował oskarżonego z uwzględnieniem postawy oskarżonego, dostrzegając refleksję po jego stronie. Sąd wyraża nadzieję, że oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego w przyszłości.

Nie zmienia to jednak faktu, że oskarżony jest zdaniem Sądu kierowcą niebezpiecznym dla innych uczestników ruchu drogowego. Orzeczony wobec oskarżonego obligatoryjny zakaz prowadzenia pojazdów został ustalony na minimalny 3 letni okres, co oskarżony powinien docenić. Rozumiejąc utrudnienia związane z koniecznością zmiany planów zawodowych Sąd nie mógł zaakceptować stanowiska oskarżonego, aby zostawić prawo jazdy kategorii B. Sąd na podstawie art. 43 § 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek zwrotu dokumentu w postaci prawa jazdy nr (...) wydanego w dniu 15 kwietnia 2014 r.

Jak zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 marca 2014 r. (sygn. III KK 461/13) konieczność jest zachowanie związku między zakresem orzekanego zakazu a rodzajem pojazdu, jakim poruszał się sprawca. W zakres orzeczenia o zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych, w pierwszej kolejności, powinno wchodzić uprawnienie do prowadzenia pojazdu tego rodzaju, którym sprawca dopuścił się przestępstwa. Orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych innego rodzaju niż ten, do którego należał pojazd prowadzony przez sprawcę, pozostaje w oczywistej sprzeczności z istotą tego zakazu i stanowi rażącą obrazę przepisu art. 42 k.k.

Zgodnie z art. 43a § 2 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego obligatoryjny środek karny w postaci świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 5.000,00 złotych. Jest to wysokość minimalna świadczenia, mimo to będzie odczuwalna finansowo dla oskarżonego, w szczególności w połączeniu z grzywną. Ponadto Sąd na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania od 04 stycznia 2016 r. do 05 stycznia 2016 r. co odpowiada jednemu dniowi stosowania środka przymusu.

Sąd na podstawie art. 624§ 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, uwzględniając jego dochód i obciążenia finansowe.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak w wyroku.