Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2013 r. w Krakowie

sprawy z wniosku T. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w K.

o emeryturę

na skutek apelacji wnioskodawcy T. B.

od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach Wydziału V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 4 kwietnia 2013 r. sygn. akt V U 1061/12

I. zmienia zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję organu rentowego
i przyznaje T. B. emeryturę od dnia 1 lipca 2012 r.,

II. stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji,

III. zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K. na rzecz T. B. kwotę 30 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

III AUa 756/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2013 r. Sąd Okręgowy w Kielcach Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie T. B. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K. z dnia 14 sierpnia 2012 r., odmawiającej mu prawa do emerytury.

Sąd Okręgowy wskazał , że T. B. urodzony (...) nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego, wiek emerytalny wynoszący 60 lat osiągnął w dniu(...)i na datę wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach z FUS, tj. na dzień 1 stycznia 1999 roku, posiada wymagany, co najmniej 25-letni okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 tej ustawy. Okres zatrudnienia T. B. wynosi bowiem 26 lat, 9 miesięcy i 26 dni w tym 26 lat, 1 miesiąc i 18 dni okresów składkowych oraz 8 miesięcy i 8 dni okresów nieskładkowych. Spór natomiast dotyczył posiadania przez niego co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy przy ustalaniu prawa do emerytury, do pracy w szczególnych warunkach zaliczył wnioskodawcy okres takiego zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w okresie od 25 września 1970r. do 15 lutego 1972r. i od 3 stycznia 1973r. do 15 września 1973r., w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w okresie od 26 czerwca 1975r. do 4 października 1975r., w (...) Przedsiębiorstwie (...) w okresie od 10 października 1975r. do 30 czerwca 1978r. oraz w (...) S.A w K. w okresie od 29 sierpnia 1984r. do 15 maja 1985r. w łącznym wymiarze 5 lat, 9 miesięcy i 24 dni. Nie zaliczył natomiast ubezpieczonemu do pracy w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia w: Zakładach (...) w G.; (...) S.A. Oddział (...) w K., (...) Przedsiębiorstwie (...) w K. oraz w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w K..

W oparciu o akta osobowe ubezpieczonego oraz jego zeznania Sąd I instancji ustalił, że w okresie od 23 marca 1970 roku do 14 sierpnia 1970 roku wnioskodawca zatrudniony był w Zakładach (...) w G. na stanowisku spawacza. W wydanym w dniu 2 sierpnia 2003 roku przez syndyka masy upadłości Zakładów (...) w G. w upadłości w zwykłym świadectwie pracy wskazano, że w powyższym okresie wnioskodawca wykonywał prace na stanowisku spawacza. W okresie od 29 sierpnia 1995 roku do 13 września 1995 roku i od 3 lutego 1997 roku do 31 grudnia 1998 roku T. B. zatrudniony był w (...) S.A. Oddział (...) w K. na stanowisku spawacza. W wydanym w dniu 4 stycznia 2000r. świadectwie pracy były pracodawca wskazał, że wykonywał pracę w szczególnych warunkach wskazanej w dziale XIV poz. 12 pkt 5 zarządzenia Nr 64 Ministra Komunikacji z dnia 29.06.1983r. w sprawie prac w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu komunikacji, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego...( Dz.Urz. MK Nr 10, poz.77), oraz Wykazie A Działu XIV poz. 12 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku. Ubezpieczony w okresie od 18 września 1995 roku do 29 lutego 1996 roku i od 1 czerwca 1996 roku do 31 października 1996 roku zatrudniony był w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w K. na stanowisku spawacza. W wydanych w dniu 20 marca 1996 roku i 4 listopada 1996 roku zwykłych świadectwach pracy były pracodawca wskazał, że w powyższym okresie wnioskodawca wykonywał prace na stanowisku spawacza. W okresie od 3 lipca 1978 roku do 31 marca 1984 roku wnioskodawca zatrudniony był w (...) Przedsiębiorstwie (...) w K.. W świadectwie pracy z dnia 4 kwietnia 1984 r. pracodawca wskazał, że wnioskodawca zatrudniony był na stanowisku spawacza elektryczno gazowego. Ponadto ubezpieczony zatrudniony był w (...) Przedsiębiorstwie (...)w K. i w okresie od 7 kwietnia 1992 roku do 30 września 1992 roku w ramach kontraktu zagranicznego na terenie (...) oraz w okresie 27 czerwca 1994 roku do 8 listopada 1994 roku w ramach kontraktu zagranicznego na terenie Rosji pracował na stanowisku spawacza gdzie wykonywał czynności spawania elektrycznego i gazowego.

Sąd I instancji uznał, że wnioskodawca będąc zatrudniony w Zakładach (...)w G., (...) Przedsiębiorstwie (...), (...) Przedsiębiorstwie (...) w K., Przedsiębiorstwie (...) S.A. w K. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace spawacza. Posiada on uprawnienia do wykonywania pracy na stanowisku spawacza, gdyż w grudniu 1969 roku uzyskał uprawnienia spawalnicze kończąc podstawowy kurs spawalniczy, zaś w roku 1978 uzyskał uprawnia spawania gazowego.

Po doliczeniu do uwzględnionego przez ZUS stażu pracy w warunkach szczególnych okresu 5 lat 9 miesięcy i 24 dni okresów zatrudnienia: od 2 marca 1970 roku do 14 sierpnia 1970 roku w Zakładach(...)w G., od 3 lipca 1978 roku do 31 marca 1984 roku w (...) Przedsiębiorstwie (...), od 29 sierpnia 1995 roku do 13 września 1995 roku i od 3 lutego 1997 roku do 31 grudnia 1998 roku w (...) Przedsiębiorstwie (...) w K. oraz od 18 września 1995 roku do 29 lutego 1996 roku i od 1 czerwca 1996 roku do 31 października 1996 roku w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w K., ubezpieczony posiada udowodniony okres pracy w warunkach szczególnych wynoszący 14 lat, 5 miesięcy i 12 dni.

W tym stanie sprawy Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie jest niezasadne w świetle regulacji zawartych w art. 184 ust 1, art. 27 i art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. 2009 r. Nr 153 póz. 1227 z póżn. zm.) i przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983 r. Nr 8 póz. 43 z późn. zm.).

Z uregulowań tych wynika, że prawo do emerytury na zasadach w nich określonych, po spełnieniu przesłanki wieku oraz łącznego stażu pracy, nabywa osoba zatrudniona przez okres co najmniej 15 lat przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości, które zostały wymienione w wykazie A, stanowiącym załącznik do powołanego na wstępie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

W ocenie Sądu, nie budzi zatem wątpliwości, że praca wykonywana w okresach: od 23 marca 1970 roku do 14 sierpnia 1970 roku w Zakładach Naprawy Taboru Kolejowego w G., od 3 lipca 1978 roku do 31 marca 1984 roku w (...) Przedsiębiorstwie (...), od 29 sierpnia 1995 roku do 13 września 1995 roku i od 3 lutego 1997 roku do 31 grudnia 1998 roku w (...) Przedsiębiorstwie (...) w K. oraz od 18 września 1995 roku do 29 lutego 1996 roku i od 1 czerwca 1996 roku do 31 października 1996 roku w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w K. była pracą w szczególnych warunkach wykonywaną stale i w pełnym wymiarze czasu opisaną w wykazie A, dział XIV, poz. 12 ujętą jako prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983 r. Nr 8 poz. 43 ze zm.). Stanowisko pracy na którym wnioskodawca pracował w powyższych okresach jako spawacz zostało uszczegółowione w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. z 1985 roku Nr 1-3 póz. 1) jako prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowodorowym - wykaz A, dział XIV, poz. 12, pkt 8.

Jednakże po doliczeniu do uwzględnionego przez ZUS stażu pracy w warunkach szczególnych okresu 5 lat 9 miesięcy i 24 dni powyższych okresów zatrudnienia ubezpieczony posiada udowodniony okres pracy w warunkach szczególnych wynoszący jedynie 14 lat, 5 miesięcy i 12 dni a zatem nie wykazał, iż na dzień 1 stycznia 1999 r. posiada wymagany 15 letni okres pracy w szczególnych warunkach uprawniający do przyznania emerytury.

Zdaniem Sądu I instancji zgłoszone w toku postępowania okresy pracy wykonywanej w charakterze spawacza w (...) Przedsiębiorstwie (...)w K. w okresie od 7 kwietnia 1992 roku do 30 września 1992 roku ramach kontraktu zagranicznego na terenie (...) oraz w okresie 27 czerwca 1994 roku do 8 listopada 1994 roku w ramach kontraktu zagranicznego na terenie (...), nie mogą być objęte rozstrzygnięciem w niniejszym postępowaniu albowiem nie były przedmiotem rozstrzygnięcia przez organ rentowy w trakcie postępowania zakończonego wydaniem zaskarżonej decyzji. Organ rentowy uwzględnił powyższe okresy zatrudnienia jedynie do stażu pracy ubezpieczonego. Tak więc T. B. może w myśl art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wystąpić ponownie od organu rentowego z wnioskiem o zaliczenie do pracy w warunkach szczególnych wykazanej w niniejszym postępowaniu sądowym pracy wykonywanej w Zakładach (...)w G., (...) Przedsiębiorstwie (...), (...) Przedsiębiorstwie (...) w (...) S.A. w K.. Ponadto również T. B. może wystąpić o zaliczenie do pracy w warunkach szczególnych pracy wykonywanej w charakterze spawacza w (...)Przedsiębiorstwie (...)w K. w okresie od 7 kwietnia 1992 roku do 30 września 1992 roku (5 miesięcy i 24 dni) w ramach kontraktu zagranicznego na terenie (...) oraz w okresie 27 czerwca 1994 roku do 8 listopada 1994 roku (4 miesiące i 12 dni) w ramach kontraktu zagranicznego na terenie (...)

W apelacji od tego wyroku wnioskodawca T. B. zaskarżając wyrok w całości wniósł o jego uchylenie i przyznanie mu prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Apelujący podniósł, iż od 1970 r. do 1998 r. pracował jako spawacz. Wyliczony przez ZUS w toku postępowania sądowego staż pracy w warunkach szczególnych wyniósł 14 lat, 5 miesięcy i 12 dni. Przedstawił Sądowi Okręgowemu pełną dokumentację dotyczącą jego zatrudnienia w warunkach szkodliwych w ramach kontraktów zagranicznych na terenie (...) od 7 kwietnia 1992 roku do 30 września 1992 roku oraz na terenie Rosji w okresie 22 czerwca 1994 roku do 8 listopada 1994 roku.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie spór ogniskował się wokół kwestii, czy wnioskodawca T. B. legitymuje się co najmniej 15-letnim okresem pracy świadczonej stale i w pełnym wymiarze czasu w szczególnych warunkach w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8 poz. 43 ze zm.), a konsekwencji czy jest uprawniony do emerytury w obniżonym wieku w trybie art. 184 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 153 poz. 1227 ze zm.).

Stosownie do treści art. 184 w zw. z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, dla ubezpieczonego urodzonego po 31 grudnia 1948 r. będącego pracownikiem warunkiem nabycia prawa do wcześniejszej emerytury jest osiągnięcie wieku emerytalnego wynoszącego 60 lat, nie przystąpienie do OFE (lub złożenie stosownego wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku OFE), a także posiadanie na dzień 1 stycznia 1999 r. zatrudnienia wynoszącego co najmniej 25 lat, w tym 15 lat pracy w warunkach szczególnych oraz rozwiązanie stosunku pracy. W okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy poza sporem był fakt, że wnioskodawca spełnił zarówno warunek wieku, gdyż ukończył 60 lat, jak i wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego ponad 25 lat. Zdaniem Sądu Apelacyjnego wnioskodawca spełnia również wymóg wykonywania pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przez okres ponad 15 lat. Przede wszystkim Sąd Apelacyjny w całej rozciągłości podziela i przyjmuje za własne ustalenia Sądu I instancji w zakresie charakteru pracy wnioskodawcy w okresach od 23 marca 1970 roku do 14 sierpnia 1970 roku w Zakładach (...) w G., od 29 sierpnia 1995 roku do 13 września 1995 roku i od 3 lutego 1997 roku do 31 grudnia 1998 roku w (...) S.A. Oddział (...) w K., od 18 września 1995 roku do 29 lutego 1996 roku i od 1 czerwca 1996 roku do 31 października 1996 roku w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w K. i od 3 lipca 1978 roku do 31 marca 1984 roku w (...) Przedsiębiorstwie (...) w K.. Zarówno z przedłożonych świadectw pracy jak i z akt osobowych wynika, że wnioskodawca we wszystkich w/w zakładach pracy i wskazanych okresach pracował jako spawacz. W świadectwie pracy z 4 stycznia 2000r., potwierdzono, że wykonywał pracę w szczególnych warunkach wskazaną w dziale XIV poz. 12 pkt 5 zarządzenia Nr 64 Ministra Komunikacji z dnia 29.06.1983r. w sprawie prac w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu komunikacji, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego...( Dz.Urz. MK Nr 10, poz.77), oraz Wykazie A Działu XIV poz. 12 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku. Dokumentacja zawarta w aktach osobowych, książeczka spawacza potwierdzająca uprawnienia do wykonywania pracy na stanowisku spawacza (w grudniu 1969 roku uzyskał uprawnienia spawalnicze kończąc podstawowy kurs spawalniczy, zaś w roku 1978 uzyskał uprawnia spawania gazowego) a także zeznania wnioskodawcy dawały Sądowi I instancji podstawę do ustalenia, że wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę spawacza, która była pracą w szczególnych warunkach opisaną w wykazie A, dział XIV, poz. 12 tj. prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983 r. Nr 8 poz. 43 ze zm.). Powyższe okresy doliczone do uwzględnionego przez ZUS stażu pracy w warunkach szczególnych (5 lat 9 miesięcy i 24 dni) dały łącznie 14 lat, 5 miesięcy i 12 dni. Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie było podstaw do oddalenia odwołania wnioskodawcy bez rozpatrzenia okresu zatrudnienia w (...)Przedsiębiorstwie (...)w K. od 7 kwietnia 1992 roku do 30 września 1992 roku w ramach kontraktu zagranicznego na terenie (...) oraz od 27 czerwca 1994 roku do 8 listopada 1994 roku w ramach kontraktu zagranicznego na terenie (...), które wnioskodawca wykazał stosowną dokumentacją i co więcej Sąd I instancji ustalił, że wówczas pracował na stanowisku spawacza, gdzie wykonywał czynności spawania elektrycznego i gazowego. Dokumentacja dotyczącego tych okresów była złożona już do akt rentowych i bez znaczenia jest fakt, że organ rentowy do tych okresów nie odniósł się w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Rzeczą Sądu było rozważenie czy okresy te należało, czy też nie zaliczyć do stażu pracy w warunkach szczególnych, a nie odsyłać stronę na drogę kolejnego postępowania przed organem rentowym.

Uszło również uwadze Sądu I instancji, iż organ rentowy zaliczając wnioskodawcy do pracy w szczególnych warunkach okres takiego zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) od 25 września 1970r. do 15 lutego 1972r. i od 3 stycznia 1973r. do 15 września 1973r., w oparciu o świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 1 lutego 2002r. wyłączył wnioskodawcy przerwę w zatrudnieniu związaną z odbyciem zasadniczej służby wojskowej. Z wpisu do książeczki wojskowej wynika, że wnioskodawca odbywał służbę wojskową od 16 lutego 1972r. do 15 grudnia 1972r. Po powrocie do pracy zajął to samo stanowisko, które zajmował przed powołaniem do wojska i okres ten został zaliczony do pracy w warunkach szczególnych.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 marca 2013 r. uznał, że okres służby wojskowej dla żołnierza zatrudnionego przed powołaniem do czynnej służby wojskowej w warunkach szczególnych – jako nauczyciel, który po zakończeniu tej służby podjął zatrudnienie w tych samych warunkach, jest nie tylko okresem służby w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy, ale także okresem zaliczanym do pracy nauczycielskiej. Sąd Apelacyjny podzielając to stanowisko, któremu Sąd Najwyższy dał wyraz również w wyrokach z dnia 25 lutego 2010 r. (II UK 215/09, OSNP 2011, nr 15-16, poz. 219 oraz II UK 219/09, LEX nr 500248), a także w wyroku z dnia 7 grudnia 2010 r. (I UK 203/10, LEX nr 786370), z dnia 12 kwietnia 2012 r. (I UK 347/11 niepubl.) oraz z dnia 27 lipca 2012 r. (I UK 82/12, niepubl.), a także w uchwale siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 16 października 2013r. sygn. akt IIUZP 6/13, wskazuje jedynie, że art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w okresie odbywania przez wnioskodawcę spornej służby wojskowej, stanowił o zaliczaniu okresu odbytej służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem. Przepis ten przewidywał bowiem, że pracownikowi, który w ciągu trzydziestu dni od zwolnienia z zasadniczej lub okresowej służby wojskowej podjął pracę, czas odbywania służby wojskowej wliczał się do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął pracę, w zakresie wszelkich uprawnień wynikających z Kodeksu pracy oraz przepisów szczególnych. Taka interpretacja znajdowała zresztą potwierdzenie w brzmieniu § 5 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (Dz. U. Nr 44, poz. 318 ze zm.). W myśl tegoż § 5 ust. 1, żołnierzowi, który podjął zatrudnienie po odbyciu służby wliczało się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie. Zaś taka sytuacja miała miejsce w przypadku wnioskodawcy, który będąc zatrudniony od 25 września 1970r. w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych w (...) Przedsiębiorstwie (...), odbywał zasadniczą służbę wojskową, a następnie do tej pracy powrócił, gdzie był nadal zatrudniony do 15 września 1973r.

Należało więc przyjąć, że wnioskodawca posiada ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Spełnił on zatem wszystkie warunki wymagane dla nabycia prawa do wcześniejszej emerytury. To zaś oznacza, że apelacja okazała się uzasadniona i skutkuje zmianą zaskarżonego wyroku oraz poprzedzającej go decyzji organu rentowego i przyznaniem wnioskodawcy prawa do emerytury.

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie zachodziły natomiast podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego za opóźnienie w wydaniu prawidłowej decyzji. W myśl art. 118 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120. O winie organu rentowego rodzącej odpowiedzialność za nieustalenie prawa do świadczenia (a w zasadzie nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji o przyznaniu świadczenia) można by mówić jedynie wówczas, gdyby już w oparciu o dostępne organowi rentowemu dowody (w szczególności zgromadzone w aktach rentowych) można było jednoznacznie rozstrzygnąć o przysługiwaniu zawnioskowanego świadczenia. Tymczasem organ rentowy wydając decyzję z dnia 14 sierpnia 2012 r. odmawiającą wnioskodawcy prawa do emerytury nie miał podstaw do przyjęcia aby staż pracy w warunkach szczególnych wyniósł co najmniej 15 lat, co było przesłanką nabycia prawa do wcześniejszej emerytury. Decyzji tej nie można zatem uznać za błąd organu rentowego i stwierdzić, że już w tej dacie organ rentowy mógł wydać decyzję zgodną z prawem, co zostało potwierdzone dopiero późniejszym orzeczeniem Sądu. Brak było więc winy organu rentowego rodzącej odpowiedzialność za nieustalenie prawa do emerytury wnioskodawcy jeszcze w toku postępowania przed tym organem.

Wobec powyższego, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i orzekł jak w sentencji. O kosztach orzeczono na zasadzie art. 98 § 1 k.p.c.